Friction Athletic  staat garant voor fijngevoelige dromerige melodieuze gitaarpop die af en toe iets krachtiger klinkt. De vier songs op de EP zijn subtiel uitgewerkt en hebben een mooie samenzang. De band behoudt een back to basics geluid. “She looks great” is de eerste single en vormt alvast het muzikaal gezicht voor de groep. Nu de airplay voor hun vaardige pop!
Info op www.frictionathletic.be

 

Om de twee jaar horen we van broer en zus Jack en Meg White. The White Stripes leverden in 2003 het succesalbum ‘Elephant’ af;  “Seven nation army” was de absolute meezinger van de cd! De opvolger ‘Get behind me Satan’ gaf  hun onvervalste rock’n’roll sound een bredere klank door piano, marimba en akoestische gitaar. 
De zesde cd ‘Icky Thump’ behoudt het muzikaal uitgangspunt van gitaarrock’n’roll die de wortels met de blues en folk niet verliest. De plaat overtreft vroeger plaatwerk. Het resultaat is opwindend, bedreven, intens meeslepend en emotievol, waarin ruimte is voor Jacks scherp en rauw gitaarspel,  z’n snerpende, jankende gitaarsoli, en Megs eenvoudig opzwepende drums.
“You don’t know what love is”, “300 MPH Torrential Outpour Blues”, “Bone broke”, “Little cream soda”, “Rag and bone”, “I’m slowly turning into you” en de titelsong zijn rauw, melodieus, stevig en verweven ‘70’s psychedelica in hun sound. Wortels aan de blues zijn te horen op de afsluitende tracks “Catch hell blues” en “Effect and cause”. Huiveringwekkend. En het mag weirdo klinken op “Conquest”, een ‘50’s Mexicana song met mariachi trompet en op de folky “Prickly thorn, but sweetly worn”, gelinkt aan “St . Andrew (this battle in the air)”, ode aan hun voorouders te Schotland met doedelzak, melodica, …
Wat een muzikale spanning. Adembenemend! ‘Icky Thump’ is een intrigerende trip van een duo die op hun eigen unieke manier de rock’n’roll paden verkent.

Low, onder Alan Sparhwk en Mimi Parker (Matt Livingstone op bas), heeft de opvolger klaar van ‘The great destroyer’ uit 2005. Een rockende plaat die met ‘Drums And Guns’ opnieuw wordt afgewisseld met slowcoresongs onder Alans diepe en Mimi’s breekbare stem: spaarzaam begeleid en bepaald door weirdo elektronica, pianoloops, percussie en feedbackgeraas; een  repetitief, traag doch spannend donker, dreigend, slepend ritme. Resultaat: beklemmend en huiveringwekkend materiaal, waarbij moord, dood en verderf de centrale thema’s zijn. “Pretty people”, “Dragonfly” en “Murderer” zijn de mooiste voorbeelden.
“Always fade”, “Hatchet” en “Take your time” zijn een aangename verfrissing binnen de mysterieus voortkabbelende songs.  En The Beatles & The Stones worden zelfs geëerd in één van de songs door het Amerikaanse drietal!
Op “Dust on the window” is een hoofdrol weggelegd voor Mimi’s zang.
'Drums And Guns' is een gewaagde muzikale trip en heeft een kaal geluid met veel elektronica.