Vanmorgen ben ik echt blij: ik word uitgenodigd om een koffietje bij An Pierlé te komen drinken. Met haar partner Koen Gisen, woont ze in het centrum van Gent, in de buurt van Sint-Jacobskerk. Ik heb de Vlaamse zangeres altijd sterk geaprecieerd, maar haar nieuw door [PIAS] uitgegeven album, ‘Arches’ , heeft een gevoelige plek in mij geraakt. Het is donkerder, meer mystiek dan de vorige albums, vooral dankzij de orgels, alomtegenwoordig, en de 'dark' sensuele composities.

De woonkamer ziet eruit als een mooie puinhoop. Tussen het speelgoed van Isadora, de dochter van An, de slangenhuiden en de oude vintage meubels, is er een prachtige zwarte vleugel. Ik kan de verleiding niet weerstaan ​​en speel de eerste noten van "Wuthering Heights". An neuriet de melodie terwijl ze de koffie voorbereidt en zegt :"Wow! Je speelt goed ! Ik zou dit nummer moeten coveren !"
Wat in An Pierle opvalt is haar ongelooflijke eenvoud. Ze heeft een manier om je met een zo'n warme glimlach te verwelkomen dat je je meteen op je gemak voelt, alsof je deel van de familie bent.

Uiteraard beginnen we het gesprek over de jaren '70/'80, de hoogtijdagen van de pop-rockmuziek die ons allebei zo veel hebben gemarkeerd. Ik vraag haar welke nummers de 'click' maakten toen ze jong was. "Ik werd sterk beïnvloede door de radio ; er was een lied waar ik in opging, i kwas erdoor gefascineerd,  en plotseling stopte de wereld met draaien. Ik had dit met "Such A Shame" van Talk Talk, een lied dat ik eigenlijk daarna coverde. Hetzelfde met Gary Numan en "Are Friends Electric?", btw de cover van dit nummer speelde ze tijdens de Humo Rock Rally in 1996 en werd er mee bekend. Er was ook "The Cold Song", van Klaus Nomi, en uiteraard, Kate Bush. Ik hield ook van Siouxsie, Jona Lewie en Men Without Hats, bijvoorbeeld de video van "Safety Dance." Deze nummers waren voor mij als een film, een wereld waarin ik mezelf kon onderdompelen. De 'new-wave'-jaren heeb mijn muzikale inspiratie sterk beïnvloed."

Deze invloeden vinden we allemaal terug in de zes albums die de zangeres totnutoe  uitheeft, van ‘Mud Stories’ in 1999 tot ‘Arches’ in 2016. Het nieuwste product markeert toch een opmerkelijke evolutie op gebied van composities, arrangementen en sferen. Hoe gebeurde het ? "Het kwam natuurlijk. Ik werd benoemd tot stadscomponist van Gent, wat mij in nauwer contact bracht met kerkmuziek en met het orgel. Deze elementen waren een klein zaadje, die langzaam groeide. Wij hebben tamelijuk veel tijd gehad om te schrijven, over een periode van twee of drie jaar. Dat is de reden waarom het album klassiek gericht is, met het orgel en een zeer plechtige sfeer."

Het nummer dat in ‘Arches’ het meest opvalt , is ongetwijfeld "Birds Love Wires". De melodie is boeiend en charmeert bij de eerste luisterbeurt. De sfeer is romantisch, middeleeuws. Maar wat is het thema? "Het is een nummer dat begint met een visie : vogels op telefoondraden. Het is een jeugdvisie omdat deze kabels tegenwoordig allemaal ondergronds zijn.  Ik heb deze visie geassociëerd met de visie van opgehangen vrouwen , wat gebeurt in sommige Oost-Europese landen. Daar hangen ze vrouwen voor kleine foutjes." Is het proces in de compositie dan vooral visueel ? "Ja, het zijn altijd beelden die komen, vooral als ik op wandel ben. Of het zijn melodieën die komen als ik piano speel. Ik ontwierp het nummer tijdens de soundcheck van het Boombal festival. Ik had al een paar ideeën, en ik profiteerde van het feit dat alles was goed opgesteld ;  de geluidstechnicus was aan het opnemen om de song te improviseren. Toen ik later het nummer aan Koen voorlegde, zei hij dat het perfect was, dat er niets moest veranderen was , wat ook niet gebeurde ! (lacht)

Sprekende van Koen... An besluit mij de studio te tonen, die een verdieping lager is. Koen is daar bezig te werken met een lokale groep, North. Hier is de sfeer gedempt door de Oosterse tapijten op de  vloer en op de muren. Je vindt oude Revox-machines en buizenversterkers maar ook splinternieuwe computers met Pro-Tools.
We spreken over de producties van hun label: Helikopter, getalenteerde Vlaamse bands als Kiss The Anus Of A Black Cat, The Black Heart Rebellion of The Bony King of Nowhere . Koen vertelt hoe uitdagend het was om het orgel van de Sint-Jacobskerk om het ‘Arches’ album op te nemen. "We moesten 's nachts opnemen om het lawaai van de stad te voorkomen. Later moest ik ook deze enorme, met reverb beladen, geluid in de structuur van de nummers integreren. Veel werk met de frequenties, de effecten en de positionering !" Het resultaat is, onnodig te zeggen, perfect.

We keren terug naar de woonkamer want daar is een verrassing voor mij. ‘Cluster’, het  mini-album dat het tweede deel van het tweeluik "Arches/Cluster" zal zijn, is al ver gevorderd en ik krijg recht op een 'preview'! "Road To Nowhere" is indrukwekkend. Het is een langzame bezwerende trip, die zich ontwikkelt in een zeurende , bijna dissonante progressie. De andere titels zijn in de lijn van ‘Arches’, maar zorgen ook voor een meer experimentele dimensie. Een 'sequel'-album dat belooft! Het moet in september uit zijn, maar de planning kan verschuiven omwille van de latere 'release' van ‘Arches’ in Frankrijk.

Het gesprek gaat door. An spreekt over haar favoriete artiesten en Wovenhand komt ter sprake. Tiens, het is precies bij An dat Pascal Humbert de repetities deed voor het film-concert « Les Premiers, Les Derniers » van Bouli Lanners op de Nuits Botanique." Ik leer ook dat ze vóór 16 Horsepower in Nederland opende. Ze herrinnert zich Mensen Blaffen, de post-punk band uit Ath ; z hield ervan in de jaren '80, zonder te weten dat hun saxofonist later de man van haar leven zou worden. Helaas, na meer dan 2 uur, komt ons interview ten einde. An moet aan muziek werken voor de kinder-show, waar haar dochter zal aan deelnemen.

Ik dank mijn gastheren. Terwijl ik in de in de straten van Gent wandel, zei ik tegen mezelf dat ik niet enkel een tof interview deed van een begaafde artieste, beter zelf, ik ontmoette iemand die in de toekomst een echte vriend zal worden, hoop ik tenminste.

Volgende concerten van An Pierlé:
23 juli: Boomtown (Gent)
7 augustus: Dranouter Festival
13 augustus: BSF (La Madeleine)
8 september: De Roma (Antwerpen)
10 september: CU Festival (Luik)
23 september: Muziekgieterij (Maastricht - NL)
29 september: Orgelfestival (St Niklaas)
5 october: Eglise Saint Eustache (Paris - FR)
22 oktober: Sint-Jacobskerk (Gent)

Review van het concert in de Dominicaanse kerk (Les Nuits Bota) lees hier (in het Frans): http://musiczine.lavenir.net/fr/festivals/festival/les-nuits-botanique-2016-jeudi-12-mai/.

Bekijk de video van « Birds Love Wires": 
https://www.youtube.com/watch?v=nPxy75r6hAo

www.facebook.com/anpierlemusic
www.pias.be

Foto : Philippe Blackmarquis Vertaling Philippe Blackmarquis – Johan Meurisse