logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Civic
The Sisters of ...

Chalice - Het helpt als muziek luisteren, kijken, spelen is als voedsel of therapie Aanbevolen

Geschreven door - -

Concerten doen is voor mij een ontdekkingsreis. Mijn eigen grenzen aftasten en die verleggen. Door de jaren deed ik dan ook enorm veel ontdekkingen, die in mijn geheugen staan gegrift. Een optreden dat ergens blijft hangen, als het ware. Zo zagen we Chalice de laatste tijd al enkele keren bezig, en waren danig onder de indruk van de performance op het podium. Of dat nu een kleine zaal, of groter podium is. De act van Pieter gecombineerd met die verschroeiende riffs en drum salvo's, voelden telkens aan als een trip richting vagevuur. Tussen hemel en Hel als het ware. We vonden het hoog tijd worden om Chalice eens enkele vragen te stellen. Zeker sinds de band circa twintig jaar bestaat.
We hadden een fijn gesprek met Chris en Pieter over hoe de band is gegroeid, het effect op gezin en persoonlijk leven, en wat de toekomst zal brengen.

Chalice bestaat sinds vorig jaar 20 jaar. Als je terugkijkt naar het verleden, wat had je - wetende wat je nu weet - anders aangepakt?
Chris
: De laatste jaren hebben we meer en bewuster ingezet op het promoten van onze band en de muziek die we maken. We zijn daarin actiever geworden, hechten meer belang aan netwerken en gebruiken daarvoor verschillende kanalen (o.a. social media) om dit te doen. Soms laten we ons bijstaan om gerichter te kunnen werken bijvoorbeeld voor de promotie van een album. In de beginjaren hebben we ons te veel gefocust op de muziek, het schrijven van songs, af en toe de studio in en dan opnieuw schrijven en live spelen. De focus lag te veel op het puur muzikale en de zoektocht naar speelkansen. Als een ‘rewind’ mogelijk zou zijn, denk ik dat we daar van bij de start meer aandacht zouden voor hebben.
Pieter:
De nagel op de kop, ik denk dat, en ik spreek over mezelf, ik nuchterder geworden ben in mijn kijk naar de band. Ik ben niet meer die Pieter van 15 jaar geleden bij mijn start bij Chalice. Ik bekijk de dingen uit een meer professionelere bril terwijl ik nog altijd keihard geniet van de muziek.

Ik krijg het gevoel dat Chalice eigenlijk maar recent echt erkenning krijgt binnen dat metal wereldje? Heb ik het mis, is er iets dat me is ontgaan. Of hebt u een verklaring waarom dat nu precies wel beter lukt?
Chris:
Ik denk dat het antwoord op de vorige vraag daar zeker een rol in speelt. Meer dan ooit zetten we in op ‘exposure’ op verschillende manieren, via verschillende kanalen. We zijn te zien en te horen live… maar ook online. Daarnaast is het zo dat we zélf ook meer geïnvesteerd hebben in onze 2 recentste releases (‘There is nothing’ en ‘Ashes of hope’).  We hebben meer tijd en centen vrij gemaakt om de songs op te nemen en een goede productie mee te geven. Het eindproduct is beter en op die manier krijgt de band en de muziek meer en betere aandacht.
Pieter:
In het verleden hebben we zeker erkenning gekregen, maar deze telkens verloren omdat de line-up zo turbulent was. Telkens moesten we terug van nul herbeginnen, want uiteindelijk is de underground en ook de metal scene keihard. Verdwijn je van de kaart, dan ben je voorgoed verdwenen. Een beetje zoals uit het oog, uit het hart.

De wijzigingen in stijl zijn natuurlijk nefast voor mensen die ons vroeger beter vonden, maar het klopt: de band is 21 jaar oud en we horen nog steeds van mensen : “Chalice, dit is de eerste keer dat ik ze hoor.”  Ook al is het leuk om mensen aangenaam te verrassen, het is jammer dat we steeds die eerste indruk opnieuw moeten maken
Chris:
Een positieve kant aan dat verhaal is dat we nog steeds groeien op dat vlak. Mensen leren ons nu nog kennen, komen een praatje maken, kopen een CD, gaan ons volgen op Facebook, komen nog eens kijken. We maken ook nu nog nieuwe fans.

Jullie brachten vorig jaar een nieuwe plaat uit, door de jaren pas jullie vierde of zo. Hoe komt dat eigenlijk? Sommige bands hebben elk jaar wel een nieuwe plaat
Chris:
Onze ‘output’ is inderdaad niet fenomenaal. Ik zie daarvan 2 oorzaken: in de eerste plaats hebben we de voorbije jaren veel wisselingen gehad in de line up van de band. Mensen vertrekken of moeten vertrekken, er moet vervanging gevonden worden, er moet een setlijst ingestudeerd worden om speelklaar te zijn en nieuwe songs schrijven met een nieuwe line up kost altijd wat meer tijd. In die zin zijn personeelswissels een vertragende factor geweest. In de tweede plaats denk ik dat we ‘democratisch’ schrijven en werken. De songs worden grotendeels tijdens de repetities geschreven, alhoewel we vaak kunnen vertrekken van een idee of een ‘geraamte’ van een song. Tim en Nicolas zijn daar de grootste leveranciers. Op die manier schrijven zorgt voor muziek die gedragen wordt door iedereen, maar da’s soms tijdrovend. We hebben allemaal wel iets te zeggen over een riff, over het arrangement of over de vocal lines. Er is bij Chalice geen ‘mastermind’ die alle songs thuis schrijft, op neemt en door stuurt naar de rest van de band.
Pieter:
Volgens mij is het ook zo dat ‘minder output’ los staat van de kwaliteit van het afgeleverde werk. Het klopt wat Chris zegt…. neem daarbij ook het feit dat we telkens alles zelf financieren. Anno 2019 kan een plaat uitbrengen vlotter of goedkoper, wij kiezen er telkens voor om een kwalitatief product af te leveren dat na enkele jaren nog steeds recht staat. Ik breng dus zelf liever iets doordachts uit, dan snel met iets op de proppen te moeten komen.  Ik zeg niet dat onze albums tijdloos zijn, of pretendeer niet dat ze allemaal even hoogstaand zijn, maar we kunnen nog steeds met trots enkele nummers van het vorige album brengen zonder dat deze afbreuk doen aan waar Chalice voor staat. De evolutie in de albums is dan ook een evolutie waar de band voor staat.

Er is, meer dan vroeger, ook volop promotie gemaakt rond die plaat. Wat is er op dat vlak veranderd tegenover in de beginjaren?
Chris:
Ook hier wil ik wat verwijzen naar het antwoord op de eerste vraag. Specifiek voor ‘Ashes of hope’ hebben we Mike de Coene van Hard Life Productions onder de arm genomen. Dat heeft zeker een aantal deuren geopend. Samen met onze alertheid en gegroeide gevoeligheid voor promotie, hebben we daar stappen vooruit gezet. Daarnaast was het album qua songs en ‘soundwise’ ook gewoon heel goed. De reviews waren overwegend heel positief… da’s ook helpend geweest. Tenslotte hebben we zelf van de release van de plaat een bijzonder evenement gemaakt: we vierden 20 jaar Chalice met een nieuwe plaat tijdens een release show in april vorig jaar.

Die nieuwe plaat ging naar mijn mening eerder de melodieuze death metal kant op, i.p.v. de pure old school death metal van vroeger. Is daar bewust voor gekozen? En waarom?
Chris:
Hier toont zich het voordeel van een democratische manier van ‘songwriting’. Iedereen kan mee schrijven, mee denken en mee beslissen…dat wil zeggen dat een andere samenstelling van de groep er ook voor zorgt dat er andere ideeën op tafel komen. We luisteren allemaal naar metal en vinden daar in iets gemeenschappelijks, maar we zijn niet allemaal fan van dezelfde bands. Soms mag het lomp en traag, soms moet het snel, thrashy en strak, soms ligt nadruk op melodie en meer doordachte songwriting. Het is daarom vanzelfsprekend dat een andere gitarist en een andere drummer in de samenstelling, zorgen voor een andere sound, voor evolutie in de soort metal die we schrijven.
Pieter:
Een voordeel binnen onze band is dat we geen gemeenschappelijke deler hebben. Sluit ons op voor een week op zoek naar één gemeenschappelijke band tussen ons vijf en je zal van een kale reis terug keren. Onze invloeden liggen ver uit elkaar, maar komen  mooi terug samen in de muziek die we maken. Voor mij gaat het vooral om de emotie die een song meebrengt en of deze samen gaat met de emotie die we willen overbrengen naar het publiek. We hebben alle 5 een voorliefde voor metal en waar metal voor staat en dat uit zich telkens weer in de muziek die we schrijven. Naarmate je ook ouder wordt, wijzigt je kijk op muziek en durf je meer te experimenteren.

Sommige bandleden spelen ook bij andere bands, is dat allemaal goed combineerbaar met Chalice?
Chris:
Nicolas Bruggeman (gitaar) en Niels Verbeke (drums) delen we met Caducity. Pieter (vocals) en ikzelf (bas) spelen ook in een band die donkere, melancholische muziek maakt. Het is absoluut geen metal, de muziek neigt naar The XX, London Grammar, Me And That Man, Leonard Cohen. We repeteren met Chalice wekelijks en daarnaast vraagt de band natuurlijk nog tijd. Er moet ‘huiswerk’ gemaakt worden… soms gelinkt aan de (nieuwe) muziek die we aan het schrijven zijn, maar daarnaast wordt er tijd en energie gestopt in een leven op Facebook, Instagram, Youtube. Er moeten contacten gelegd en onderhouden worden met promotoren en met clubs en concerten waar metal een kans krijgt. We plannen opnames, wisselen ideeën uit over een videoclip, zorgen voor merchandise. We hebben voorlopig geen label en realiseren alles in eigen beheer. Er is dus veel controle over de dingen, maar tegelijk ook veel werk. Als we het niet zelf doen, gebeurt het niet.  Als er daar bij sommige van ons nog een band bij kan, hebben we daar nog nooit beperkingen over opgelegd. Het engagement t.a.v. Chalice mag er echter niet onder lijden.
Pieter:
Vergeet niet de invloeden Nick Cave en Johnny Cash, Chris. Ja, onze 2de band staat in schril contrast met wat de muziek van CHALICE is, maar er is een gemene deler namelijk de inhoud van de teksten. Omdat mijn stembereik uiteraard niet denderend is, deel ik de frontstage met een dame. Haar timbre in combinatie met mijn diepte zorgt voor een fijne toon van melancholie maar ook in die band liggen de invloeden zo ver uit elkaar net zoals bij Chalice. Zo houden de gitarist en ikzelf nogal van de ‘Southern’ invloed. Hierdoor ontstaat een  enorme diversiteit in de nummers en misschien sluipen heel af en toe wel wat van onze roots in de muziek. We hopen ergens eind 2019 eindelijk naar buiten te treden met onze muziek. Het is vooral koffiedik kijken omdat wat we brengen een ‘love it or hate it’ feel heeft.

Ook op persoonlijk vlak hebben jullie allemaal een job naast Chalice, lukt het om dat te blijven doen door de jaren? En Hoe?
Chris:
Om eerlijk te zijn: als muzikanten bij ons in het verleden vertrokken, had dit spanningsveld daar vaak mee te maken: de tijd, de toewijding, de opofferingen die een band vraagt. Onze tijd gaat naar werk, gezin en familie en daarnaast moet er dus voldoende goesting en passie zijn om tijd vrij te maken voor de band. Zoiets is misschien evident als je student en vrijgezel bent en thuis woont. 15 jaar verder is er misschien een voltijdse job, een vrouw, 2 kinderen en een afbetaling. Op dat moment wordt het minder evident om tijd te maken voor repetities en alle andere dingen die er bij komen. Er moeten zeker ‘offers’ gebracht worden door de bandleden en meteen heeft dat ook gevolgen voor onze entourage… zij het gezin, werk of vrienden.  Het helpt ook als muziek, hoeft niet uitsluitend metal te zijn, een echte passie is. Het helpt als muziek luisteren, kijken, spelen is als voedsel of therapie. Het helpt als je je kwaadheid, ontgoocheling, razernij, tristesse op die manier kan ventileren en kanaliseren. Muziek helpt ons om geestelijk (behoorlijk) gezond te blijven. Voor ons mag muziek onderaan de piramide van Maslow komen… naast de andere levensnoodzakelijke dingen.
Pieter:
Couldn’t agree more with Chris. Chalice is puur therapie voor mij. Ook al heb ik het druk in het gezinsleven en mijn job, als ik een week niet gerepeteerd heb, kruipt dit in mijn kleren. Chalice is de enige vorm waarop ik mijn frustraties, agressie en kwelling kwijt geraak. Neem dit uit mijn leven, dan neem je ook een heel stuk weg en zou ik mezelf verliezen. Ik moet toe geven dat mijn leven ook in het teken van de band(s) staat. Ik kies liever voor een job waarbij ik tijd genoeg heb om mijn hart en ziel aan de band(s) te wijden dan voor het geld en carrière. Als ik solliciteer, zou mijn tweede reflex zijn: “Oei, ga ik wel kunnen repeteren?”

Laat ons ook eens naar de toekomst kijken. Zijn er, wat platenwerk en zo betreft, plannen naar die toekomst toe?
Chris:
We zijn bezig met de opnames van 2 nieuwe nummers. Daarvoor wordt opnieuw samen gewerkt met Tony Deblock en Andre Six. Ook tijdens de opnames van ‘Ashes of hope’ zaten zij aan de knoppen. De opnames gebeuren in de MIDAS studios in Lokeren. De opnames van de drums en bas zijn achter de rug. De opnames van gitaar en stem zijn gepland in mei en juni. Voor een van die songs zijn er concrete plannen om een eigen videoclip op te nemen. De songs zullen digitaal beschikbaar zijn, maar we persen er geen CD of vinyl single van. Daarnaast schrijven en schaven we voortdurend aan nieuwe nummers. Er zijn nog geen concrete plannen voor opnames van een nieuw album. Daarvoor hebben we eerst nog wat ‘schrijfwerk’.

Jullie gaan weer op tournee doorheen zomerfestivals? Waar mogen we jullie nog live verwachten deze zomer?
Chris:
Gek genoeg zijn er voor de maanden juni, juli en augustus nog geen boekingen. Er zijn een aantal contacten of opties, maar nog geen concrete afspraken. In het najaar wordt het dan weer wat drukker. Enfin, als het qua live spelen wat rustiger is, is dit absoluut jammer, maar we blijven niet bij de pakken zitten. We blijven zélf contacten zoeken en onderhouden met organisatoren én er is dan volop tijd om muziek en tekst te schrijven voor een volgend album. Een deel van het metalcircuit blijft voor ons heel moeilijk te bereiken, omdat we nog geen booker hebben. Ook dat staat op onze TO DO-lijst.

Zijn er ook buitenlandse optredens gepland? in het verleden stonden jullie o.a. in Frankrijk en Nederland?
Chris:
Wellicht krijgen we nog een speelkans in Tilburg, daar zijn er wat contacten geweest. Daarnaast hebben we een favoriete actieradius van 400 km rond Gent… Verder kan ook, maar dat vraagt al iets meer puzzelwerk.

Is het, tegenover vroeger, trouwens gemakkelijker geworden om optredens vast te leggen, en heeft u daar een verklaring voor?
Chris:
Ik heb niet het idee dat het nu gemakkelijker geworden is. Er zijn veel bands en het aantal concertzalen of clubs en of festivals waar metal een plaats krijgt, is niet evenredig gestegen. Een goed album als visitekaartje en een bookingsagent zijn zeker helpend.

Om daar op door te borduren, zijn er bepaalde landen waar jullie heel graag eens zouden spelen?
Chris:
Ik heb niet meteen een fetish voor een bepaald land. Als ik mag dromen: er zijn voldoende legendarische concertzalen in België: de Vooruit in Gent, de AB in Brussel, Muziekodroom in Hasselt, De Kreun in Kortrijk of een kolkende Trix in Antwerpen. Wat Belgische festivals betreft zijn Graspop en Alcatraz natuurlijk het summum. Poging bleven voorlopig zonder succes, maar dat is een kwestie van tijd

Jullie hebben de gouden tijden van vinyl en cd meegemaakt. Wat is jullie mening over Streaming sites als Spotify en dergelijke meer?
Chris:
Heel toffe vraag en tegelijk denk ik dat de meningen binnen de band daar sterk over verschillen. Ikzelf ben iemand die muziek wil ‘hebben’ of ‘bezitten’ en daarvoor niet afhankelijk wil zijn van een streamingsdienst. Muziek is daarvoor te belangrijk voor mij. Dat betekent dat ik CD’s en vinyl koop en op zoek ga naar fysieke winkels in Gent, Antwerpen, Brussel, Maastricht om dingen te kopen. Die dingen zijn, samen met een goed hifi-installatie, super belangrijk voor mij en krijgen een prominente plaats in mijn leefruimte. Als een strooptocht langs winkels niet helpt, ga ik naar platenbeurzen, kijk ik op Discogs, Ebay of op webwinkels. Ik luister albums (op vinyl of op CD) en geen nummers en ben dus zéker bereid om 3 jaar te wachten op het volgende album van een band.

Wat 'live' betreft, ben ik steeds onder de indruk van die performance van de frontman van dienst, die met bebloed hemd en zo op het podium komt. Hoe is dat idee ontstaan feitelijk?
Pieter:
Alvast bedankt voor het compliment. Voorheen stond ik gewoon lekker in mijn bandshirt te brullen on stage. Naarmate we de band en onze live performance serieuzer zijn gaan nemen, zijn we gaan nadenken om ‘on stage’ iets meer te voorzien. We willen een ervaring delen met het publiek zowel muzikaal als visueel en omdat we nog steeds keihard underground zijn en geen budget hebben om vuurwerkshows af te steken, hebben we nagedacht hoe we dit willen brengen. Tijdens de release van ‘There is nothing’ kwam het idee om op te treden in zwarte overall. Dit heb ik ook een lange tijd gedaan maar zo creëer je op het podium één grote zwarte vlek. Om hier een contrast te brengen werd dus gekozen om mij in het ‘wit’ te hullen. Ik zie dit niet als een constant iets en misschien heb ik binnen twee jaar wel iets anders aan. Door het feit dat ik die outfit gebruik, kan ik veel gemakkelijker in verbinding komen met mijn donkere kant…. de kant die alle ellende wil verkondigen op het podium en iedereen mee nemen in een trip van agressie, afgunst, melancholie en onbegrip. Neem er dan natuurlijk bij dat ik het ‘geluk’ heb een imposante figuur te zijn, dit in combinatie met de outfit maakt het geheel on stage compleet.  Het is niet zo dat ik een kopie of een personage van een ‘serial killer’ wil zijn. Een ‘serial killer’ is de keerzijde van onze mensheid. Iemand die getormenteerd is en die zijn kwellingen op de ‘verkeerde’ manier uit. Ik beoog vooral het show effect dat ik geen raad weet met mijn kwellingen en ik wil ze  uiten via zelfverminking, zelfmoord en moord. Vandaar de combinatie van bijl & strop: ik wil een beeld neer zetten van alles wat voor ons taboe is.

Ik vind het ook opvallend dat er het ene moment lijkt alsof die reus van een frontman iedereen gaat verscheuren, en anderzijds hij de meest sympathiek charismatische entertainer blijkt te zijn? Is ook daar bewust voor gekozen. Waarom?
Pieter:
Daar is helaas niet bewust voor gekozen vrees ik. Er zijn zelfs mensen die dit niet kunnen smaken. Eigenlijk splits ik mijn persoonlijkheden in twee. De verscheurende frontman is mijn donkere zijde, de nachtmerrie zijde. Terwijl mr. Sympa mijn andere kant is. Een beetje yin en yang, wat zo inherent is aan mijn persoonlijkheid. Tegelijkertijd wil ik ook dat mensen zich, ondanks alle kwelling, gewoon amuseren op een show en ook zaken kunnen relativeren. Ik merk dat er de laatste tijd telkens een fantastisch publiek aanwezig is dat alles kan vatten en keihard geniet van alles waar Chalice voor staat. Dat stemt me dankbaar. Het is inderdaad vroeger een werkpunt van me geweest om een boodschap over te brengen on stage. Ik heb die demonen dan ook keihard in de ogen gekeken en mezelf hierin laten groeien. Ik heb een effect op het publiek en dit is absoluut wederkerig. Het is een wisselwerking, een dialoog en daar hou ik van. Ik wil niet gewoon die ‘brullende beer’ zijn op het podium. Ik wil iedereen meenemen in een bad trip met een veiligheid dat in the end, alles goed komt.

Om af te sluiten, een dooddoener wellicht, maar is er na al die jaren nog een soort 'einddoel ' dat jullie graag zouden bereiken? Wat zijn de ambities na circa 20 jaar in de scene?
Chris:
Ik heb geen einddoel. In één van de vorige vragen mochten we ‘dromen’ over plaatsen waar we nog zouden willen spelen. Als het er ooit zou van komen, betekent dit voor mij niet dat de stekker er dan uit gaat. De ambitie blijft om samen muziek te maken die we zélf graag horen en spelen, muziek waar we onze emoties in kwijt kunnen en waar we, in het beste geval, ook andere mensen kunnen mee raken. Zo lang we dat kunnen blijven doen als band, is het einde voor mij nog niet in zicht.

Ik zit door mijn vragen. Zijn er nog belangrijke mededelingen naar onze lezers toe?
Chris:
Ik zou aan de lezers de voorzichtige suggestie willen doen om wat meer kleur te dragen en niet altijd die zwarte shirts, al dan niet met onleesbare logo’s, vieze tekeningen en opruiende opschriften. Trouwens, jullie moeders houden er niet zo van. Ze hebben het me zelf gezegd. Wat is er nu verkeerd aan een gele polo met fijne blauwe horizontale streepjes?
Pieter: Save the planet, kill yourself! Durf de nachtmerrie beleven samen met ons tijdens een live show! You won’t regret it!

Bedankt voor dit fijne gesprek. En uiteraard veel succes in de komende maanden, jaren, weken.

Aanvullende informatie

  • Band Name: Chalice
  • Datum: 2019-05-10
  • Beoordeling: 8
Gelezen: 2327 keer