De Kortrijkse band Unwanted Tattoo verraste ons eerder dit jaar met de catchy single “Hey Lucha”. Omdat ook hun vorig jaar uitgebrachte vinylalbum ‘Pardon My French’ bijzonder in de smaak was gevallen, gingen we langs bij de immer gemaskerde drummer Barney voor een gesprek over verleden en toekomst.

Het is altijd beleefd om bij het begin te beginnen. Voor wie Unwanted Tattoo nog niet kent: wanneer en hoe is de band ontstaan?
Barney: Unwanted Tattoo ontstond in 2009. Toen hielden twee andere bands op te bestaan. Eén band was The Lovehandles, de meidenpunkband van Rine en Annette. De andere was Faroutski, waar ik en Rine in speelden. De eerste Unwanted-gitarist was Pascal (Paz) van de bevriende Nederlandse punkband Duitse Herder. Hij kwam drie jaar lang elke maand repeteren in Sint-Denijs, nabij Kortrijk. Die situatie was na het uitbrengen van de eerste CD niet langer houdbaar, omdat we dan wekelijks moesten repeteren. Daarna hadden we drie jaar een Franse gitarist Seb (Boule). Hij bleef tot na de opnames van de tweede CD in 2016. Na een Nederlandse en een Franse gitarist werd het tijd om een gitarist te zoeken van ‘over het water’. Het werd geen Engelsman, maar Wouter komt wel uit het dorp Moen en voor de andere bandleden is dat dan toch ook van over het kanaal Kortrijk-Bossuit.

Met Annette zit er ook een Franstalige in de band. Welke taal spreken jullie dan op de repetities?
Wij Vlamingen spreken Frans met Annette en zij spreekt Nederlands met ons. Zo fungeren wij als voorbeeld van het Belgische model waarbij Vlamingen en Walen best met elkaar kunnen samenleven en samenwerken. Het is enkel de politiek die tracht ons uit elkaar te drijven. Wij willen samen drinken, samen muziek maken en samen feesten en ik kan garanderen dat ze daar in Wallonië zeker alles van kennen!

Heeft de bandnaam iets te maken met het ‘sterrenmeisje’ dat in 2009 het nieuws haalde met ongewenste gezichtstatoeages?
Barney: De bandnaam bestond reeds eerder. We vonden die in een gedicht van de Canadees Michael Bennett (The Wordman of Alcatraz), waarin ontrouw beschouwd wordt als een ongewilde tattoo.

De sfeer rond Unwanted Tattoo (artwork, clips, podiumoutfit) gaat vooral in de richting van de retro-rockabilly terwijl de muziek eerder garage en punk is. Zoeken jullie het beste van die twee werelden?
Barney: Wij flirten graag met de retro-feel. Rine heeft ook haar eigen merk pin up-jurken zoals in de jaren ’40 en ‘50 (Mabaïla). We hebben een Ford Mustang Fastback uit 1968 en muzikaal mixen wij graag onze cocktail met garage, rawk’n’roll, surf, punkrock, extravaganza, jungle, tiki, mexican wrestling, comics,… Het klinkt heel cliché, maar met Unwanted Tattoo zijn we echt niet zomaar in een hokje te plaatsen. De basis bestaat uit ‘fun’, positivisme, catchy tunes en meezingbaarheid, humor en onszelf niet belangrijker voordoen dan we zijn.

Jullie staan op een Turks (digitaal) verzamelalbum met garage-bands uit heel de wereld. Hoe is dat gebeurd?
Barney: Eind jaren ’90 speelden wij met Faroutski twee keer in Istanbul. We raakten bevriend met de leden van de band Rashit. Na 20 jaar speelde Faroutski onlangs opnieuw drie concerten in Istanbul, opnieuw met Rashit en ook met Unwanted Tattoo. Tolga, de gitarist van Rashit, wou echt heel graag “Hey Lucha” uitbrengen op zijn nieuwe label Kafadan Kontak Records door het op deze verzamelaar te plaatsen.

Is een netwerk van bevriende bands voor jullie belangrijker dan een goede booker of label?
Barney: Wij houden graag alles in eigen handen. Het label Sneaky Lil’ Freak en het agency La Bouqueuze zijn van ons. Wij hebben jarenlang bevriende bands aan optredens in België geholpen en dat werpt op de lange termijn inderdaad vruchten af. Door King Kool speelden wij reeds in de UK, met El Ray in Kopenhagen, met The Kilaueas in Berlijn, met The Reptilians From Andromeda in Istanbul en straks misschien in Athene, Praag en Spanje.

Vorig jaar verscheen jullie album op vinyl, maar niet op CD. Jullie lijken niet meer te geloven in de CD?
Barney: CD’s verkopen voor geen meter meer. Mensen kopen die zelfs niet als ze slechts €10 kosten. Voor ons was het maken van een gekleurde vinylplaat (180 gram) in een beperkte oplage van 250 exemplaren en met een fantastisch hoesontwerp door Coert van Artwerk KustomType de beste keuze. Vinyl blijft een mooi hebbeding en je krijgt er een downloadcode bij. Het artwork is zo goed dat je de hoes ook gewoon in een kader aan de wand kan hangen. Aan de andere kant moeten mensen wel beseffen dat wij enkel door de verkoop van T-shirts en muziek alles moeten bekostigen. Een videoclip opnemen kost handenvol geld, maar zo’n clip is nodig om meer concerten te kunnen spelen, zodat meer mensen ons ontdekken en willen steunen. Het volgende dat we zullen uitbrengen, wordt waarschijnlijk opnieuw vinyl.

Jullie maakten al twee clips met de Brit Don Donovan. Hoe zijn jullie bij hem terechtgekomen?
Barney: We ontmoetten Dan met z’n toenmalige band Tribe of Dan begin jaren ’90. Hij speelde in de 4AD in Diksmuide en in de Pits, wat toen zowat onze vaste stek was in Kortrijk. Met Faroutski zaten wij bij hetzelfde agency. Hij is behalve een goede muzikant ook heel goed met de camera en een kei in beeldmontage. Ondertussen is Dan een goede vriend geworden. Dan doet het momenteel trouwens zeer goed met z’n band The Dan The D. Hij werd zopas nog uitgenodigd om bij El Rancho De La Luna in de Verenigde Staten (gekend van Queens Of The Stone Age, Foo Fighters en Iggy Pop) opnames te gaan maken. Samen met zijn vriend Jonny Quinn (drummer bij Snow Patrol) en Dave Catching van de Eagles Of Death Metal blikte hij er in de Mojave-woestijn enkele pareltjes in. Die verschijnen binnenkort op een album.

Voor “Hey Lucha” is het duidelijk waar jullie de inspiratie haalden. Wie van de band schreef de song en wie bracht de ideeën aan voor de clip?
Barney: De andere bandleden vinden dat ik altijd ‘rare’ dingen wil uitproberen. Ik schrijf de teksten en het thema van een videoshoot kan onze nieuwe releases beïnvloeden. “Looking Good” gaat over ‘girls stuff’, “Hot Rod Honey” over ons bezoek aan het Hot Rod Fest in Chimay, “Jesse James” is onze favoriete gangster-hero, “Tiki Hula” bewierookt Polynesië en met “Hey Lucha” tonen we ons respect voor de Mexicaanse luchadores zoals El Santo en Blue Demon evenals voor de Torhoutse luchador Black Cobra.

In jullie andere video’s spelen de bandleden zelf de hoofdrol, maar hier niet. Niet sportief genoeg om in de ring te treden?
Barney: Ik had als regisseur mijn handen vol. Dat is mijn excuus. De andere bandleden figureren als opruiers in het publiek. Onze vier luchadoras (Ann, Petra, Kaatje en Marij) hebben ervaring als bokser en daarom vonden we hen het beste geschikt om in de catch-ring te staan. Luchador/roadie Jos en de aankondiger Kyvie kregen net als de dames een intensieve catch-training van een aantal maanden bij CWA in Torhout vooraleer zij voor de opnames in de ring stapten, zodat het visueel toch wat overtuigend was. Het was niet evident om mensen te vinden die tot het uiterste wilden gaan voor onze clip, maar wij hebben ze gevonden en zij kunnen allen héél trots zijn op hun prestaties.

Koste het veel moeite om de acteurs en actrices te overtuigen? Voor die snelcursus worstelen was het vast niet evident dat mensen daar zo veel tijd in kunnen steken. En die kostuums en al die voorbereiding. Dat getuigt toch van heel toegewijde fans.
Barney: De capes werden door Rine zelf gemaakt. De luchadoras kozen hun eigen outfit. De maskers bestelde ik online in Mexico. Ik heb bewust voor de jongedames gekozen om zo meer publiek naar onze clipopname te lokken want het enthousiaste publiek was essentieel in het opzet van de clip. We hebben die vier dames zonder veel uitleg gevraagd om te worstelen in de clip, maar wij noch zij wisten echt goed waar we aan begonnen waren. Eigenlijk wist bijna niemand vooraf hoe deze clip van Unwanted Tattoo er zou uit zien. Zelfs Dan kreeg pas de definitieve briefing de avond voor de opname bij Bolwerk. Ik ben wel héél blij met de toewijding waarop iedereen tijdens de opnames zijn ding deed. Voor mij was het zenuwslopend, maar de ganse crew was top!

Voor een band die het zonder financiële steun van een label of management moet stellen, lijkt de clip van Hey Lucha een gigantische en dure productie?
Barney: De clip koste bloed, zweet en tranen, maar was voor de rest low budget en in één week klaar door de transparante voorbereiding en planning. Dankzij de goede afspraken met Dan, Bolwerk en catchclub CWA konden wij voor een win-winsituatie zorgen. De volgende clip van Unwanted Tattoo kan gerust opnieuw productioneel ‘mega’ zijn, maar er zijn nog geen plannen.

Hoe ziet de toekomst van Unwanted er uit? Zijn er behalve clubs in binnen- en buitenland nog festivals op jullie verlanglijstje?
Barney: Onze favoriet festivals zijn uiteraard Sjock in Gierle en Roots & Roses in Lessen. Daar zijn wij elk jaar opnieuw aanwezig als toeschouwer en daar zouden wij ook wel passen op het podium. Alleen denken we dat als we er zelf spelen, wij dan het festival niet op dezelfde manier zullen beleven. Wij zijn ook tevreden met hoe het nu loopt: elke maand enkele club of café-optredens, gecombineerd met een paar buitenlandse tours zoals in Kopenhagen, Berlijn, Peterborough en Istanbul.

Zijn er ten slotte nog bands waar jullie graag eens mee samen op het podium willen staan?
Barney: Doorheen de jaren deelden wij reeds het podium met Deus, Heideroosjes, Dead Moon, Leatherface, Triggerfinger, Stiff Little Fingers en Vice Squad en speelden we reeds talrijke concerten met onze vrienden van The Sloppy Diamonds, NRA, Mangel, Duitse Herder, Rashit, King Kool, El Ray, The Kilaueas, Bruce, Rattleshack en The Reptilians From Andromeda. Dat was allemaal heul leuk. Er liggen plannen op tafel om nog in Praag, Athene en Spanje te gaan spelen. De toekomst ziet er goed uit voor Unwanted Tattoo.