logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Nothing But Thi...
Civic

Naima Joris - Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken Aanbevolen

Geschreven door - -

Naima Joris - Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken

Naima Joris heeft als artieste en muzikante al een fijne cv. Ze werkte nauw samen met haar vader, jazz virtuoos Chris Joris, en zoals dat vaak gaat, valt de appel niet ver van de boom. In het verleden verleende ze haar medewerking aan o.a. Isbells en Raymond van het Groenewoud.
Nu komt ze onder haar eigen naam naar buiten. Met haar liedjes  geeft ze het verdriet rond haar overleden zus een plaats  Ze bracht een single uit "Bellybutton",  een tekst van haar zus die Naima vond in één van haar notitieboekjes, waarin ze haar staat beschrijft als zijnde iemand (jong) met kanker, en voelt dat ze gaat sterven. Naima heeft daar een song van gemaakt. En zette tijdens de lockdown ook filmpjes op facebook, waarna Radio Klara haar vroeg of het op de radio mocht gedraaid worden. Ze kwam die songs ook live voorstellen. Voor ‘t eerst stond Naima op 24 juli 2020, volledig corona proof uiteraard, te spelen in de Baracita, Gent, voor een publiek van circa 200 bezoekers, met mondmasker aan. Eind april kwam de titelloze plaat uit, die heel goed werd ontvangen. Naima is aan een steile opmars bezig, in de AB kwam ze die plaat in mei 2021 via een livestream voorstellen.
Ondertussen is live optreden enigszins mogelijk, we zakten op 4 augustus af naar De Casino, Sint-Niklaas waar ze samen met haar band optrad ter gelegenheid van ‘Great gigs in the park’ ‘Great’ was het op alle fronten, we hadden voordien een kort interview met Naima over de rollercoaster waar ze in een jaar tijd is aanbeland, en hoe ze daarmee omgaat. Ook de verdere toekomstplannen kwamen aan bod.

Ons laatste gesprek was rond 31 juli vorig jaar, toen trad je op in Baracita, Gent, ondertussen is er veel, om niet te zeggen heel veel veranderd… Je bent op een rollercoaster terecht gekomen met zelfs optreden in Vive le Velo en zo. Hoe heb je deze periode beleefd?
Het is allemaal heel snel gegaan. Ik heb na die zomer in september en oktober de meeste optredens gedaan die ik ooit deed op 1 maand tijd: dat waren er 11. Dan was de volgende stap de studio ingaan en de EP opnemen/afmaken. Dit gebeurde tijdens de 2e lockdown vanaf november-december. De EP kwam in april uit maar was klaar in januari. De deadline was januari maar in januari kreeg ik de opdracht een ode te schrijven. Ik had begrepen dat ik een cover moest doen. Dus was ik covers aan het uitkiezen. Toen bleek dat ik een nummer moest maken.  Ondertussen had ik een platencontract gekregen bij PIAS. Ik wist niet of ik in staat was om op korte tijd al nieuwe nummers te schrijven, ik  heb dat gewoon heel weinig gedaan. Gemiddeld drie liedjes per jaar. Het is uiteraard wel zo dat ik daar mee bezig was, maar niet in die zin voor een opdracht of zo. Dus ja dat was even verwarrend allemaal. Ondertussen gingen we van lockdown naar lockdown, en heb ik de opname van de EP verder afgewerkt. Ondertussen heb ik dus die ode aan Chansonniers geschreven. Je moet weten, ik schrijf normaal dingen die vanuit mijn buikgevoel komen, dus dat was voor mij toch even buiten mijn comfortzone. Dus dat gevoel om een ode te doen kwam niet spontaan op. ‘Ode aan de Chansonnier’ lag dan weer wat dichter bij mijn gevoel. Vanaf februari tot april  ben ik nummers beginnen schrijven. Ik heb dan in die periode zeker 5 nieuwe nummers gemaakt en andere afgewerkt. Dat is meer ik dacht dat ik kon . Bovendien,  mijn muzikanten zijn ook nog met andere projecten bezig. Om samen te komen was dit niet zo simpel. We hebben uiteindelijk 3 dagen kunnen repeteren, de set is verder wat geëvolueerd. Er zitten ook wat nieuwe nummers tussen maar echt af vind ik het nog niet. We hebben trouwens ook een nieuwe klankman : Bart Vincent. Dat maakt het geheel toch beter, want een klankman is een even belangrijke pijler binnen een band. Om maar te zeggen, we zijn zeker aan het groeien doorheen dat jaar. Ook al verliep dat verbazend spontaan. Heel wat geleerd, op dit jaar en nog steeds aan het bijleren eigenlijk.

Het is wellicht ook een heel andere wereld waarin je terecht komt. Daar waar je vroeger eerder toch een beetje in de schaduw stond, sta je nu plots in de schijnwerpers? Of is dat wat kort door de bocht?
Dat voel ik niet nee. Ook al doe ik meer interviews en sta ik in de HUMO of De Standaard. Voor mij voelt dat niet anders aan. Het is wel meer uitdagend, maar in de schijnwerpers staan?  Dat voel ik dus zo niet aan eigenlijk. Mensen zeggen dat wel tijdens bijvoorbeeld Vive le Velo ‘’je krijgt veel reacties en zo’’. Ik zie ook wel dat ik meer volgers heb op Facebook dat vind ik allemaal prima uiteraard. Ik ben al de mensen daarvoor heel dankbaar. Dat werkt zeker stimulerend allemaal. Maar uiteindelijk komt het nog altijd op hetzelfde neer, ik ben nog steeds dezelfde persoon. Ik doe ook de dingen die me echt liggen, ik ben wellicht wel meer en intensiever beginnen zingen dan vroeger. Ik zing nog steeds met gevoel, maar vroeger was het meer thuis  en zonder andere ambitie buiten dat gevoel uiten.  Er zijn dus wel dingen veranderd, maar in wezen is het gewoon allemaal hetzelfde gebleven. Neem nu Vive le Velo,. Ze hebben me in waarde gelaten daar, en de kans gekregen om dat te doen is prachtig. Ik voel dat niet dat ik  in de schijnwerpers sta, het is eerder de reacties achteraf, ik leer ook veel over podium préséance enz. Dat is dus zeker veranderd.

Eigenlijk is dat een bevestiging van je antwoord op mijn vraag ‘hoe heb je corona overleefd, zijn er plannen in het water gevallen’ je zei me toen dat er eerdere plannen zijn ontstaan, is het nog steeds zo?
Ja, het groeit nog steeds. Het zingen  gebeurt meer in professionele context  i.p.v. thuis maar op het podium blijf ik nog steeds mezelf. Dus ja het groeit eigenlijk nog steeds. Er is een plan om een cover plaat te doen, hoe gaan we dat aanpakken en zo? Daar ben ik intensief mee bezig. Wat vooral ook nieuw is , is bandleider te zijn en hoe ik mijn coverplaat ga aanpakken  bij dat takenpakket. We zijn geen band (of toch niet) die samen dingen maakt maar ik heb nu een afspraak gemaakt met 1 van mijn bandleden (Niels) om samen te kijken wat er spontaan gebeurt. Van daaruit ga ik (afhankelijk van wie tijd heeft) mij moeten aanpassen ook aan wat kan…..qua samenwerking.

Ben je er sterker uit gekomen uit dit jaar, je staat veel zelfverzekerder op het podium dan vorig jaar zei je net , van de streaming in de AB viel dat ook al op. Maar ben je er zelf echt sterker uit gekomen dan?
De zwakheid lag in het tekort aan ervaring. Het onbekende is enger dan het bekende. Door meer ervaring op te doen, ben ik inderdaad ook daar inderdaad sterker uit gekomen.

Ondertussen is je debuut EP dus op de markt gekomen, een succes verhaal toch? Hoe waren de algemene reacties?
De mooiste reacties die mij bijgebleven zijn:
-Een vrouw die mij persoonlijk bloemen kwam geven na t optreden in Depot om mij te zeggen dat het nummer Soon haar echt steun heeft geboden bij het verlies van haar broer.
-Een bijna volledig dove vrouw die met haar gehoorapparaat heel luid en enthousiast maar heel dankbaar en liefdevol kwam zeggen hoe graag ze naar mijn muziek (loeihard met een koptelefoon) luistert. Haar heb ik 2x intens geknuffeld
-2 jonge ouders stuurde me het bericht dat ze de EP gebruiken om hun baby te helpen slapen en dat t werkt.

Persoonlijk vond ik het alsof
 iemand je in donkere tijden een schouder aanbiedt om op uit te huilen, waardoor je je begrepen voelt en een straaltje zonlicht ziet verschijnen. Hoe sta je hier tegenover?
Eerlijk gezegd is het eerste wat in me opkomt: “ik bood mezelf een schouder aan om op te huilen door mezelf toe te laten te uiten wat ik te uiten heb. Ik begrijp mezelf en uit dit muzikaal….die zelfhulp of zelfliefde leidt in mijn ogen naar die aandacht want je straalt dat uit. Je straalt geen vraag om hulp uit. Je straalt een aanbieding uit. Dat is wat mensen aantrekt. Door mezelf te geven geef ik me aan anderen en dat is ook wat ik merk aan de reacties van mensen: dat de rust of de muziek iets met hun doet dat op een manier steun biedt. Da’s de uiting van de steun die ik mezelf bied. Zo zie ik het.

Dat gevoel van intensieve rust in een weemoedig kader, keert over de hele lijn terug, maar toch is het ook vrij dansbaar. Graag je mening
Ja ge kunt op alles dansen als je wil hé. Ook op de stilte. Het is een keuze. Je kunt je tijdens een voorstelling storen aan bijgeluiden of ze omarmen en includeren. Ik heb een nummer waarin ik gemijmer in mijn hoofd (of gepieker) weergeef door stil gebabbel te loopen wat dan een beetje klinkt zoals een publiek dat babbelt. Op Gent Jazz paste dat heel goed en daar genoot ik van. Ik zou graag een danseres om op de muziek van mij te zien dansen…heel traag.

Dat sluit natuurlijk allemaal aan bij het thema van de plaat, het plaatsen van intens verdriet, we hebben het daar al over gehad. Misschien moeten we het daar nu niet over hebben, of toch? Hoe gaat het met jou ondertussen? Heeft die plaat voor een soort ‘verwerkingsproces gezorgd’?
Dat gevoel een doel dat ik bereikt had, was er al toen ik die plaat had uitgebracht. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling hiermee buiten te komen eigenlijk. Ik wou gewoon die plaat maken om persoonlijke reden. En nu is dat nog steeds, maar een andere herinnering toen mijn zus danste en zo. Die herinnering blijft zeker, dat gevoel gaat niet weg. Het is nog steeds een inspiratie. Of het overlijden van mijn stiefmoeder. De lockdown is eveneens een inspiratie De dood is dus nog steeds een rode draad. Omdat het gaat om het verwerken en loslaten, het is gewoon belangrijk dat je niet  in dat gemis blijft hangen . Een ander belangrijk onderwerp voor mij is Moeder Aarde. Zo begint mijn optreden “mother mother this ’s my song…I think there’s something very wrong”….Ik cover ook Strange Fruit en niet persé gericht op de black community van die tijd maar naar al het diep gruwelijke mensen andere mensen kunnen aandoen.

Ik denk dat die songs om die reden ook een invloed hebben op andere mensen die erdoor iets kunnen verwerken , dat hoeft daarover niet over de dood te gaan, maar jouw songs inspireren ook anderen (waaronder mij).
Ik heb dat hierboven al even aangehaald. Er is me na een optreden een vrouw bloemen komen geven die me zei dat het nummer “Soon” haar echt heeft gesteund om een pijn te kunnen plaatsen in de zin van ‘ik zie je straks’. Het gaat bij mij nog steeds om een connectie te maken met de diepere dingen van het leven.

Nog iets anders. Wat zijn de verdere plannen eigenlijk?
Het doel is aan het platencontract voldoen. Ik krijg de kans om drie albums te maken. De vraag is enkel hoe of wat. Want ik had niet echt een plan vorig jaar. Toen bestond mijn set uit bijna allemaal covers, terwijl dat nu al wat meer uit eigen nummers bestaat. Als ik iets voel heb ik nog steeds de reactie om een cover te kiezen. Ik ben daar bescheiden in, ik ben geen Leonard Cohen, maar het plan is dus om een cover plaat te maken. In samenwerking met mijn muzikanten. Hoe we dat gaan doen, wordt verder uitgezocht.

Je laat je ook  omringen door top muzikanten, zijn het zeer goede vrienden? Hoe beleef je die samenwerking?
Ik spreek buiten de optredens niet echt af met m’n muzikanten maar we knuffelen en lachen wel veel backstage. Muziek spelen is iets intiems. Je kunt niet anders dan een intiemere band scheppen onderling. Natuurlijk praten we ook over ons persoonlijk leven. Da’s normaal die vriendschap tussen bandleden vind ik. Als dat niet zo is en er een afstandelijk collega sfeer hangt dan ben je niet goed bezig denk ik. Je komt samen omdat je een connectie voelt net zoals je samenkomt als vrienden.  Vitja is mijn lief geworden en Niels fungeert als een soort mentor. Vitja is de ‘snaartovenaar’ maar waar Vitja meer de muziek als designer benadert (met veel gevoel en oor voor detail), benadert Niels het eerder in de richting van instant compositie en dat boeit mij. Ik voel mij een beetje in opleiding bij mijn muzikanten. Ik leer echt veel. Hoe alles klinkt is zeer belangrijk. De klankman hoort daarom ook bij de groep. Uiteindelijk beschouw ik mijn muzikanten liever als klanksjamanen dan als muzikanten en zou ik dat zelf ook liever willen zijn dan “een zangeres”……

Zijn er plannen voor het buitenland?
Ja. Ik ga binnenkort op vakantie naar mijn mama in Zuid-Frankrijk en dan ga ik met Vitja een paar dagen naar Italië voor een huwelijk. Hahahahahah
Ik ben niet zo ambitieus. Mijn manager is ambitieuzer dan ik. Zo’n vragen moet je aan hem stellen.

Die eerste plaat is goed ontvangen, er zijn heel wat deuren open gegaan, ligt er geen grote druk op je schouders om bij de volgende schijf het nog beter te doen? En vind je nog voldoende inspiratie na zo’n heel persoonlijke plaat?
Ik zit nog steeds met veel inspiratie over de wereld om ons heen. En de Aarde. Mensen hebben het niet door, maar mijn set begint met de intro “Mother” dat was oorspronkelijk de intro van “My Home” en die song heeft ook te maken met het verwerkingsproces in het aanvaarden van de dood, een belangrijk moment toen Saskia ziek was. “Mother” spreekt over Moeder Aarde. Vanuit het standpunt van de mens. Dus ja daar put ik zeker nog veel inspiratie uit voor nieuw werk.

Wat zijn je verdere ambities? Heb je een soort doel voor ogen of ben je daar niet mee bezig?
Wel. Muzikaal is mijn doel om pareltjes te maken. Of ik daarin ga slagen weet ik nog niet. Ik weet niet hoe ik nog verder bezig ga zijn , maar ik heb veel ideeën muzikaal …echt veel. Ik wil echt van alles….maar uiteindelijk ga ik mee met de flow. De weg van de minste weerstand is de beste naar mijn mening. Ik bedoel dan een natuurlijke stroom en niet gewoon alles volgen en doen wat me gevraagd wordt….gelijk een schaap. Soms is het moeilijk de natuurlijke stroom te onderscheiden van de geforceerde. Want veel mensen denken teveel dat ze moeten sturen wanneer ze dat juist best niet doen. Tis gelijk zeilen ofzo? Of eender welke sport waarin je moet meewerken met de natuur… Uw hart volgen betekent niet gewoon je goesting doen maar je niet laten afleiden door verplichtingen en verwachtingen. Daarvoor moet je stil zijn en mag het ook best stil zijn rond jou en er wordt soms teveel tegen mij gezegd en gevraagd over plannen wat me zou aanzetten tot denken en het is juist het tegenovergestelde. Niet denken en voelen en je laten leiden waar je hart je stuurt.
Niet je ego, niet je verlangen naar erkenning of whatever… Dat zou mij wel eens kunnen strikken en ervoor zorgen dat ik nooit op Studio Brussel kom….maar dat is ook geen doel om naar te werken. Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken.  
Voor de rest wil ik mijn fysieke conditie verbeteren (heel moeilijk met een chronische slaapstoornis) en ooit boogschieten van op een paard in Mongolië, kite surfen, nog eens ne keer gaan skieën ….gaan eten in Italië….en dansen. Duikbrevet halen maar dat is een beetje eng wat de oren betreft. Maar als ik die dingen nooit bereik dan is het ook goed.  
Ik wil vooral deftig leven. Aanwezig zijn op elk moment. En wat me een beetje stoort aan interviews,  is dat mijn bericht aan de mensen niet echt duidelijk wordt gegeven. Het altijd maar gaat over de persoon/artiest ….terwijl ik het zie als een medium om mensen te inspireren. Niet om mezelf te verkopen….ik hou niet van verkoop.  Bij mezelf blijven. Dat is het plan.

Pics homepag @Sven Dullaert

Aanvullende informatie

Gelezen: 592 keer