Ironborn - Eigenlijk maakt het niet uit ‘welk’ publiek je bereikt. We willen gewoon dat de mensen zich amuseren en genieten van hetgeen op het podium gebracht wordt en met een voldaan gevoel huiswaarts keren…

Binnen de Belgische metal is Ironborn ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde. Ooit begonnen als coverband, wist Ironborn vooral op de podia een stevige reputatie uit te bouwen. De muzikanten hebben een grote voorliefde voor de metalscene en bijhorende subgenres. Ze weten een breed publiek te bekoren.  Het was even wachten op een plaat met allemaal eigen nummers. In 2017 kwam een eerste EP uit, en dan was uitkijken naar het eerste full album. Door de coronapandemie werd dit uitgesteld, alsof den Duvel ermee gemoeid was; maar nu, in 2023, kan de band eindelijk hun eerste full album voorstellen aan zijn fans. 'After The Flood' is een gevarieerd plaat in het genre, die de veelzijdigheid van Ironborn onderstreept .
De eigenlijke CD werd al eerder voorgesteld door enkele shows, en nu kwam Deinze aan de beurt. In een goed vol gelopen Elpee, bewees de band dat geduld altijd wordt beloond.
Ons verslag kunt u hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/91788-ironborn-geduld-werd-beloond.html
CD ‘after the flood’ After The Flood (musiczine.net)

Naar aanleiding van dit optreden en de release van ‘After The Flood’ hadden we een gesprek met de band. (Björn Coysman – ritmegitarist Ironborn) stond ons te woord:
Ons vorig interview was in 2018, er is ondertussen veel water door de zee gestroomd (een virus ook) net toen jullie een nieuwe stap voorwaarts wilden zetten, hoe heb je die periode overleefd, sommige hadden het opgegeven in jullie plaats denk ik?
Alles wat relativeren is belangrijk denk ik, We hebben de tijd genomen om alles tracks met de nodige aandacht te benaderen en soms hadden we hinder door onvoorziene omstandigheden waardoor de voltooiing van de nummers soms wat hinder ondervonden. Wat dat virus betreft, alle bands zaten immers in hetzelfde schuitje… We zaten op dat moment middenin het proces om nieuw materiaal op te nemen in de studio met een grote honger om tot een oerdegelijk eindproduct te komen (en te verspreiden) waar we met de ganse band trots op kunnen zijn. Elkaar blijven motiveren, goed samenhangen en gaan voor dat doel was onze opdracht en uitdaging. De tijdspanne waarin dit gebeurde was idd. langer of normaal maar onzen ‘drive’ haalde het van hindernissen op onze weg.

“Zoals ik net al zei is Ironborn dus puur een hobby. We amuseren ons rot met wat we allemaal mogen doen en het enige doel dat we voor ogen hebben is dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen blijven amuseren.” … Was het antwoord dat ik kreeg naar jullie doel, is dat één van de reden waarom jullie het niet hebben opgegeven?
Kwalitatieve optredens neerzetten en een publiek ’veroveren’ of muzikale voldoening schenken is een gegeven dat onbetaalbaar is. Daarvoor doen we het immers. Dit in combinatie met het amusement en de onderling interactie op het podium zorgen ervoor dat er geen vervaldatum staat op Ironborn.

Jullie stellen in ElPEE een nieuwe plaat voor, ik dacht op Plutofest jullie een nieuwe song hadden gebracht, ik had toen geschreven dat daar een donker kantje aan hing, klopt dat? Is die nieuwe plaat met een donker kantje (heb het nog niet kunnen beluisteren)
Inderdaad, het leven is geen ponykamp en het is zo dat de zwaardere thema’s van het menselijk bestaan aan bod komen. Het gaat oa. van de duistere verleidingen die het leven in petto heeft tot een beschrijving van de zondvloed en een invasie van buitenaards leven om dan weer plaats te maken voor Anubis die waakt over de doden en hun lot in het hiernamaals. Let op, de nieuwe plaat bevat ook een minder zwaar beladen track die ode brengt aan de metalwereld, de metalheads en festivals in het bijzonder en ook de bloedband van familie en kinderen enz… is een thema dat niet uit de weg wordt gegaan. Ik denk dat dit de thema’s waren die ons bezig hielden tijdens het schrijfproces van ‘After The Flood’.

Wat is het grote verschil tussen wat jullie tot op heden hebben gedaan, met jullie nieuw werk?
Ikzelf maakte nog geen deel uit van de bezetting ten tijde van de EP maar denk dat de composities verder ‘gegroeid’ binnen de stijl of richting waar we als band voor staan. Iedere song staat op zich en heeft een identiteit die je moeilijk onder éénzelfde genre kan onderbrengen. Ook op ‘After The Flood’ is dit volgens mij terug het geval…Persoonlijk vind ik dat de sterkte van een band als Ironborn en was dit de hoofdreden waarom ik 5 jaar geleden auditie wou doen om de band te vervoegen. Het is een mix van genres die op één of andere manier vertrouwd klinken en een typische herkenbare sound bevatten.

In het vaarwatertje van metal zwemmen veel visjes, teveel zelfs om eerlijk te zijn, wat maakt jullie uniek zodat jullie boven dat maaiveld kunnen uitzien denk je zelf?
De diversiteit aan genres en stijlen die in onze nummers aan bod komt maakt ons in mijn ogen net dat ietsje uniekers dan de vele andere visjes in de grote metalvijver, maar das mijn persoonlijke mening.

In ELPEE speelden jullie een ‘thuismatch’ , voor een publiek dat wellicht 100% voor jullie komt, jullie hebben ook een soort ‘fanclub’ die jullie overal volgt, hoe belangrijk zijn die voor jullie?
Best wel belangrijk hoor, het is heel erg aangenaam om die vertrouwde gezichten te blijven zien. Het klinkt best wel cliché maar gedurende de jaren kun je ze als familie beschouwen en kan je spreken van heuse vriendschappen. Ze zijn ook een eerlijk klankbord om de shows te evalueren of tips te geven naar de toekomst toe. Het is best altijd leuk om nieuwe zieltjes te veroveren maar de vertrouwde bende blijft ons het gevoel geven bevoorrecht te zijn dit te mogen blijven doen. En daar zijn we hun dankbaar voor!

Hebben zij jullie nieuwe songs of enkele al gehoord, en hoe waren de eventuele eerste reacties?
Best wel positief. Ieder heeft zijn eigen persoonlijke favorietjes wat de nummers betreft. Dit is zelfs onder de bandleden het geval haha…De reviews zijn over de ganse lijn positief te noemen en ook bij onze kennissen valt de nieuwe plaat in goede aarde. We leren in ieder geval veel bij door de gegeven commentaren en nemen dit steevast mee in de toekomst.

Welk publiek wens je uiteindelijk te bereiken met deze nieuwe plaat?
Een zo breed mogelijk haha, neen serieus, eigenlijk maakt dat niet uit ‘welk’ publiek je bereikt. We willen gewoon dat de mensen zich amuseren en genieten van hetgeen op het podium gebracht wordt en met een voldaan gevoel huiswaarts keren…En als dat publiek begint te groeien kunnen wij daar als band alleen maar gelukkiger van worden.

Ik zie dat generatie genoten van jullie op Alcatraz en andere wat grotere festivals beginnen te staan, maar Ironborn voorlopig nog niet, zou deze nieuwe plaat daar eindelijk kunnen voor zorgen denk je ?
Een verlanglijstje mag je als band altijd hebben vind ik en dergelijke ‘goals’ zijn belangrijk om te blijven groeien als band. Een plaatsje op Alcatraz of Graspop zou zeker max zijn en met deze plaat kunnen we een proper visitekaartje afleveren denk ik persoonlijk. We zullen zien wat dat betreft…

Ik had een interview met Helmut Lotti onlangs en stelde hem de vraag waarom hij wel zalen uitverkoopt en kleinere bands het moeilijk hebben, hij antwoordde dat die bands moeten durven iets uitproberen, dat heeft hij ook gedaan.. had ook verkeerd kunnen lopen (interview staat te lezen op onze website). Graag je mening hierover en over het fenomeen?
Itv Helmut Lotti - Metalheads zijn gewoon zeer tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek! Punt! (musiczine.net)
Goja, iets uitproberen klinkt misschien logisch op het eerste zicht maar trouw blijven aan jezelf als band en er in blijven geloven is van groot belang denk ik. Ook ligt dit gegeven vaak niet aan de band of de composities maar aan externe factoren die hoofdzakelijk van financiële aard zijn. De promotoren en organisatoren hebben het moeilijker dan ooit, moeten gedurfde gokken durven wagen en scheuren er vaak hun broek aan op het einde. Je moet het niet doen voor de centen of de roem, het is een passie waar ieder zijn eigen persoonlijke voldoening uit haalt. Dat is met iedere uit de hand gelopen hobby het geval. De Helmut heeft dat goed gezien en had idd. al een solide basis om op verder te borduren en het geeft hem idd. geen windeieren gelegd haha…Goed voor hem.

Ik kom nog even terug op die ‘doelstellingen’ , na het uitbrengen van een nieuwe plaat blijf je nog steeds vasthouden aan ‘dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen amuseren’ of zijn er andere doelen nu die je voor ogen hebt, waarom of waarom niet?
Stinkend rijk worden haha. Neen tuurlijk niet… Zoals U aanhaalt blijft het idd. ons doel om ons in de eerste plaats te blijven amuseren met wat we doen en kwalitatieve optredens neer te zetten voor het publiek. Grotere zalen of festivals mogen altijd en staan op onze verlanglijst maar we vergeten ook niet dat een klein café dat tot de nok gevuld is ook een ontegensprekelijke charme heeft waar al het zweet van de wereld geen afbreuk aan doet. Een klein tourneetje mag natuurlijk ook altijd…

Om af te sluiten, moest je de kans krijgen om op wereldtournee te vertrekken met deze plaat zou je daarop ingegaan? Met andere woorden wat is het hoogste dat jullie willen bereiken met deze nieuwe plaat?
Heel graag, maar we moeten toegeven dat de realiteit ons enkele grenzen oplegt. We zijn ietsje ouder dan 20 jaar (knipoog) en zijn ook gebonden aan werk- en gezinssituaties waar we ons niet zomaar voor enkele maanden kunnen aan onttrekken.  Dit wil echter niet zeggen dat bv. kleine tournees en gerichte buitenlandse optredens niet kunnen. Ook festivals in binnen -en buitenland kunnen we zeker bekijken…We staan open voor alle mooie kansen die op ons pad komen en gaan er graag (indien realiseerbaar) op in. Een regelmaat aan optredens met enkele mooie (buitenlandse) podiumkansen en enkele festivals als uitschieter zijn ons ‘hoger goed’.

Bedankt voor het interview. Veel succes

Mayorga - Een vat vol emoties

Mayorga (*****) was één van de winnaars van De Nieuwe Lichting. We zagen hen deze zomer twee keer, op Crammerock en Lokerse Feesten. Op beide festivals wist de formatie rond de spring-in-‘t-veld Helena Mayorga Paredes, ons sterk te overtuigen. Een gretige, smaakvolle, kleurrijke indierockende set speelden ze, integer, emotievol, gedreven in een overvolle AB Club, in het kader van de Coca-Cola Sessions.

Uiteraard bestond de set voornamelijk uit songs van de EP, die voldoende gevarieerd, boeiend, aanstekelijk van aard waren in songopbouw. Steeds werd het publiek betrokken, wat het enthousiasme en de respons deed stijgen. Al vrij vroeg is ze zelfs de fans gaan opzoeken, met de gitaar in aanslag. Wat een ontwapende spontaniteit en emotionaliteit.
De songs zijn gedrenkt in een badje van liefde en zorgen ervoor dat de handen een klein uur lang op elkaar gaan en het publiek moeiteloos meegaat in dit elan. Extravertie (de dansspieren aanspreken in het gedreven materiaal) en intimiteit (gevoelig, breekbaar materiaal) vinden elkaar.
De Liefde en het Leven staan centraal. De songs volgen elkaar gemoedelijk op. In de integere nummers waait Helena haar zuiderse, zachte stem over ons heen. Haar charismatische uitstraling siert. Het snedige materiaal wordt gedragen door de aanstekelijke riffs van Trui Amerlinck en Charline D'Hoore, aangepord door de drumsalvo's van Sam Enthoven. Het zorgt voor pit van deze enthousiasmerende band.
Het wondermooie “Weekend Lover” en de The Cure’s “Lovesong” intrigeren. Mayorga durft het tempo op te drijven. Mooi overtuigend allemaal.
De set is er één van een vat vol emoties. In de bisronde verschijnt Helena gewoon op de merchandiser met microfoon en gitaar, met een Nickelback T-shirt tot hilariteit van de aanwezigen … Blijkbaar hing er daar een weddenschap aan vast. Op hun “How You Remind me” kreeg ze de handen opnieuw op elkaar. Tot slot werden alle registers open getrokken op de logische afsluiter “Girlcrush”, doorbraak bij uitstek.
Mayorga is uitgegroeid tot een erg leuke band door hun wervelend emotioneel beladen show.
Dit is een bandje van jonge super enthousiaste vrouwen en ‘een lucky guy’.

Setlist: Garden//All I Wanna Do//I'll Be Here//Lovesong (The Cure-cover)//Weekend Lover//Piece of Art//High High Low Low//It Is Until It Isn't//How You Remind Me (Nickelback-cover)//Girlcrush

Rosie Stuart (****) was de support en ook zij wist zich te onderscheiden als een uitzonderlijke talent, performer en zangeres. We konden spijtig genoeg enkel de laatste song meepikken, te weinig om een volledig beeld te kunnen vormen van het optreden, maar net genoeg om vast te stellen dat ze een breed stembereik heeft en enkel met haar gitaar iedereen wist te ontroeren. Ook zij was een vat vol emoties en is interessant genoeg om in het oog te houden.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Remy Van Kesteren - Een zinnenprikkelende trip en ervaring

Remy Van Kesteren is een jonge veelzijdige harp virtuoos. Hij heeft nieuw werk uit, 'Muses'. Hij liet zich inspireren door de negen Muzen uit de oude Griekse Mythologie.
We hadden nog een fijn gesprek met Remy nav deze release, het interview kun je hier nog eens nalezen.  
In een goed gevulde AB Club wist hij ons te begeesteren en te betoveren met z’n magische harp klanken, een zinnenprikkelende trip dus …

In een sobere verlichting, waarbij de harp centraal staat, neemt Remy je bij het nekvel; hij voert ons mee op een bonte reis doorheen verschillende decennia. Hij verbindt verleden, heden en toekomst met elkaar en tast de mogelijkheden van de harp eveneens tot het oneindige af, in klank en klankexperiment, vaak gecombineerd met elektronica; het is een botsing tussen klassieke muziek en (scherpe) elektronicabeats; het is een voortdurend improviseren van klanktapijtjes, waarbij de harp hier zalvend is .
De Club is voor de gelegenheid  met stoeltjes uitgerust, wat de intimiteit van dit fijne concert ten goede komt, want het moet vooral een gewaarwording zijn waarbij artiest en luisteraar ook emotioneel met elkaar worden verbonden.
De muzikale veelkleurigheid krijgt elan doordat hij zijn publiek ook de gelegenheid geeft om vragen te stellen, wat de betrokkenheid vergroot. Het begint vrij schuchter, maar al gauw komen enkele interessante en fijne vragen naar voor, waardoor een antwoord wordt geboden op wat de bedoeling is van Remy.
In ons interview omschrijft hij dat mooi '' Contrasten binnen muziek is heel belangrijk. Ik wilde de grenzen daarvan dan ook aftasten. Daardoor gaat op sommige momenten  alle registers echt open, of beland ik eerder in verstilde sferen." Die contrasten komen op het einde van de set nog het meest naar boven, Remy trekt alle registers open en verbindt het met intimiteit.
Het balanceren tussen uitersten, bewijst z’n veelzijdigheid als muzikant en mens. We waren sterk onder de indruk van dit soort concerten, het 1 uur 15 min optreden was in een mum van tijd gedaan. Het gaf de fans voldoende tijd om lekker te keuvelen met de artiest gezien na het optreden hij gewoon zelf zijn platen kwam verkopen en hij handtekeningen plaatste.

Remy Van Kesteren bewees in de AB Club van alle markten thuis te zijn, een volleerd klankentovenaar te zijn , die de Harp en Zijn klank in een andere dimensie stuwt door improvisatie en experiment . Een zinnenprikkelende trip en ervaring.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Holly Johnson - Tussen cheeky pop en aanstekelijke (disco) wave

Holly Johnson (*****) is Frankie Goes To Hollywood… Oeps, dat is wellicht een beetje kort door de bocht. Holly Johnson is gewoon het gezicht van de band door zijn uitstraling en zijn bijzondere stem. De muzikanten binnen deze Frankie Goes To Hollywood zijn eenvoudigweg sterke muzikanten. Ook solo wist hij al een rits hits uit te brengen.
Holly Johnson (aka Frankie Goes to Hollywood) weet met deze tour, ‘40Y Relax’ een geïnteresseerd publiek te bereiken, want al snel was de AB uitverkocht.
We kregen een gevarieerd allegaartje van zijn eigen oeuvre als dat van Franky Goes To Hollywood, geen routineklus of een set met een jukebox effect.

Nadat DJ Groove Merchant het publiek opwarmde met een smakelijk jaren '80 mix, betraden de muzikanten van Holly Johnson het podium. Al bij de intro hoorden we een speelse, avontuurlijke aanpak. Vrij theatraal kwam Holly Johnson zelf op en werd hij op luid applaus onthaald. Meteen was de aandacht gescherpt met een verbluffende “Warriors of the wasteland” en “Welcom To the Pleasuredome”, songs die het kitscherige, aanstekelijke en donkere kantje van Frankie Goes to Hollywood ondersteunen, d.i. een brug slaan tussen de cheeky pop en aanstekelijke (disco) wave. De kaart van een feestje bouwen werd getrokken.
Jeugdig enthousiasme siert de 63 jarige Holly Johnson, die vrij beweeglijk door de nummers grossiert en goed bij stem is. Hij is betrokken, deelt handtekeningen uit en spreekt zijn publiek voortdurend aan. Leuk dus.
Hij is de spil, hij staat in de spotlights en trekt dus de meeste aandacht naar zich toe op nummers als “Love Will Come”, 'Rage Hard' en de super hit “Americanos’. Ook zijn muzikanten vergeet hij niet, ze krijgen voldoende ademruimte. De sax nam een voornaam plaatsje in.
Johnson is ‘a man with an opinion’ … Op “In and Out of Love”, uit de recente 'Europe' mocht Boris Johnson en de Brexit het ontgelden. Er viel veel te beleven in de anderhalf uur durende set. De ultieme kleppers waren een must-see, “Relax” waarop Holly Johnson met een laserlamp in het publiek scheen en het weergaloze, groovy hyperkinetische  “Two Tribes” , nog steeds relevant in deze tijden.
Afsluiten deed Holly Johnson met het integere, intiem prachtige “The Power Of love”, de X-Mas instant klassieker, emotioneel beladen, met een traantje wegpinken. In de AB kreeg het nog een meerwaarde door te lichten op een discobal; wat een mooie impact had dit! Emoties ten top in sound, tekst als visueel prikkelend.
Een wervelende finale, die lichtvoetigheid, intimiteit als uitbundigheid en dans in elkaar doet vloeien. Een brug tussen cheeky pop en aanstekelijke (disco) wave.
Frankie Goes To Hollywood was zondermeer een bijzondere band; na al die jaren is de spil Holly Johnson nog steeds aangenaam verrassend, speels, groovy, maatschappijkritisch, die de tand des tijds wist te overleven.

Voor wie nog wil nagenieten: https://www.youtube.com/watch?v=ikaANQXxPUU

Setlist: Warriors of the Wasteland (Frankie Goes to Hollywood-cover)//The World Is My Oyster (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Welcome to the Pleasuredome (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Love Will Come//Rage Hard (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Americanos//Heaven's Here//Atomic City//In and Out of Love//Perfume//This Was Me//Love Train//Penny Arcade//Watching the Wildlife (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Relax (Frankie Goes to Hollywood-cover)//Two Tribes (Frankie Goes to Hollywood-cover)//The Power of Love (Frankie Goes to Hollywood-cover)

Pics homepag @Karel Uyttendaele Photography (for Greenhouse Talent)

Organisatie: Greenhouse Talent

Doomsday III 2023 - De zoektocht naar lichtpuntjes in de tunnel
Doomsday III 2023
At The Finish
Zwevegem
2023-09-30
Erik Vandamme

Door de coronapandemie was het van 2019 geleden dat er nog een Doomsday plaatsvond. Op dit festival kon de doom liefhebber pur sang zijn hart ophalen. Deze editie stond vooral in het teken van Columbarium die in ‘At The Finish’ hun album 'The Morbidious One' kwamen voorstellen. Aan de sterke publieke opkomst te merken werd het concert van Columbarium ferm gesmaakt. Doomsday III was succesvol, een zoektocht naar lichtpuntjes in de tunnel.

De openingsact Anamnesis uit Hannuit/Luik, hadden we gemist; ze brachten een klassieke doom set, zo te horen.
We schoven wat dichterbij voor Darqo (***1/2), een Doom/Sludge band met doorwinterde muzikanten. Een oorverdovend geluid hadden we; de zanger zelf was bezig met knopjes op een keyboard. Die frontman had een stem die je de nodige rillingen bezorgde; de eerste demonen uit je onderbewustzijn kwamen tevoorschijn. De scherpe sound en de vocals overdonderden, maar op den duur werd het wat eentonig, wat de aandacht deed verslappen. Ze onderscheiden zich eerder door het hypnotiserende en bedwelmende , die je konden meevoeren naar de diepste krochten van de hel. Een trip die je letterlijk gewillig moest ondergaan. Wat een fantasieprikkelende, oorverdovende mokerslag.

 Toen we vorige week op het gezellige Devils Rock For An Angel Columbarium (*****) aan het werk zagen schreven we: ‘Columbarium zorgt eerder voor een toegankelijk geluid binnen een duister geheel. Ze klinken volwassen, gelinkt aan Loose License. Ze staan voor een donkere, intense totaalbeleving’. Ook op Doomsday III moesten ze niet onderdoen, stevig en lichtvoetig was het, met een lichtje die durft te schijnen op het einde van de tunnel. Met een onuitputtelijke enthousiasme gingen ze tekeer. We kregen al meteen enkele kleppers als “The Mobid One” en “Rivers of Blood”. Het absolute hoogtepunt werd “Eyes bleed black” toen zangeres Tabasco Esmee, als een donkere nimf, met haar stem en uitstraling elan gaf aan het nummer. Wat een huivering en intensiteit. Een overweldigend gevoel. We waren aan de grond genageld . Puik werk!
Columbarium behield die intense spanning, ook nadat Esmee het podium had verlaten, o.m. op de donkerte van “A cure for everything” en “Funeral Procession”. Het publiek omarmde de duisternis van de band, behoudens een lichtpuntje, door de instrumentatie en de vocals.
We kregen een indrukwekkende performance van een volwassen geworden band,  die is gegroeid in hun ‘Doom zijn’, donker, duister maar met een lichtpuntje als kleur.

An Evening with Knives (****) had de bijzondere taak dit te kunnen evenaren. Ze kwamen op tegen middernacht, ideaal om het publiek bij de leest te houden in dit genre! De Nederlandse formatie is een klepper geworden, die alles uit de kast haalt. Overdonderend eveneens. De vocals trillen, kunnen ontroeren, en hebben bijgevolg een belangvolle inbreng in hun geluidsmuur van klievende riffs en donderende drumsalvo’s. Wat een spanning en intensiteit? Ze zorgden voor een eerste echte kleine moshpit die prompt ontstond door hun muzikale wervelstorm. een gelukzalig gevoel van duisternis en welbehagen … Missie geslaagd!

Organisatie: VZW The Lizard

Devils Rock For An Angel 2023 - Wat een intensiteit binnen een divers kader
Devils Rock For An Angel 2023
OC 't Riet
Zillebeke (Ieper)
2023-09-23
Erik Vandamme

Naar goede gewoonte wordt het pittoreske Zillebeke (nabij Ieper) eind september ingenomen door een horde metal fans, die afzakken naar het festival Devils Rock For An Angel , een evenement op poten gezet voor het goede doel, al sinds 2015. Het was dus wederom verzamelen geblazen in het zaaltje OC in ’T Riet, dat aardig was vol gelopen op deze vrij zonnige zaterdag. Wij waren er ook bij … tot in de vroege uurtjes.
Ons verslag

De Belgische melodieuze Heavy Metal band Tyrant King(****)  mocht de namiddag openen voor een al goed vol gelopen zaal. De band trekt je mee in een typisch Heavy Metal sfeertje, niets nieuws onder de zon dus, maar slaat je net door die bijzonder ingenieuze instrumentatie en vocale aanpak lekker murw. Ondanks de vrij statische houding gaan ze perfect om in hun  instrumenten, ze delen mokerslagen van drums uit en de gitaarliks zorgen voor een aanstekelijke adrenalinestoot. De vocalist doet er alles aan doet om zijn publiek aan te porren; de band speelt zijn set alsof ze voor een overvolle festivalweide staan. Knal-start!

The Extremists (****1/2)  zijn een Joe Satriani Tribute band die met een instrumentale virtuositeit ervoor zorgen dat de geest van diezelfde Joe Satriani in hun half uur rond waait. Op zich een moeilijke opgave, niet enkel omdat ze zo zonder zanger op het podium staan, maar ook omdat deze gitarist een van die uitzonderlijke talenten is, eenzaam aan de top. Zo iemand evenaren is haast onmogelijk.
The Extremists slagen er echter met brio het publiek koude rillingen te bezorgen, en je te doen headbangen. Ze betrekken hun publiek letterlijk in hun gitaar spel, wat hen siert. Het trio haalt dan ook alle gitaartrucs, op ‘Satrianische’ wijze, uit de kast. Een waar oorgasme, sjiek!

Promise Down (*****) is  een into-your-face metal band die goed heeft geluisterd naar een Motorhead. Ze stralen diezelfde intensiteit, energie en loudness uit . In het begin van de set leken ze eerder wat aan te modderen, maar eens de registers open getrokken was het niet meer te doen. Een spervuur aan mokerslagen, met een bonkige frontman die letterlijk zijn publiek opzocht; er kwam zelfs een confetti kanon aan te pas. Wat een entertainment.
Promise Down denderde als een wilde bulldozer op los zoals alleen Lemmy en c° dit konden. Met een wervelende finale tot gevolg. Pure, oprechte rock-'n-roll dus.

Na de feeststemming , op naar een zwaar doom sfeertje met Columbarium (****). Wat een intensiteit hier. Eind september stellen Columbarium hun CD/LP voor ,'The Morbidious One', in hun eigen Zwevegem (https://www.facebook.com/events/244436781468126  ) op het festival 'Doomsday III’).
De plaat zelf komt een dag eerder uit, maar we konden nu enkele nummers horen op Devils Rock For An angel. De band, die een goed jaar geleden van naam veranderde, pakt het erg professioneel aan. Hun sound is zwaarder, die de pure Doom liefhebber aanspreekt. We lieten ons gewillig meevoeren over die donkere walmen waar geen lichtje te bespeuren viel. Of het moet die handvol fijne keyboard klanken zijn, die zorgen voor een  eerder toegankelijk geluid binnen dat duister geheel.
Kortom , Columbarium klinkt volwassen, gelinkt aan Loose License. Ze staan voor een donkere, intense totaalbeleving.

Ook InHuman (****) bewandelt heel graag dit donkere paadje, en voegt er een dosis duister theater aan toe. Naast de spookachtige ‘spoken words’ van de keyboardspeler, die met de klanken die uit haar instrument komt, ons al bedwelmt, is het de meerstemmigheid die intrigeert.
Een sopraanachtige mooie stem, gecombineerd met rauwe grunts zorgen voor rillingen. Op het einde van de set laat de frontvrouw/keyboard speelster zich vastbinden, en staat ze geblinddoekt op het podium als combinatie tussen iets demonisch als een zekere pijn-, angstbeleving; een vertwijfeling die losbarst in een verschroeiende brij van instrumentatie en vocals, waardoor het demonisch kantje verdwijnt en een sprookjesachtige fee zichzelf bevrijdt. Een bijzondere performance.
InHuman vertelt vooral een fantasieprikkelend verhaal, een theatrale show, een beleving die veel aan de verbeelding overlaat.

Divine:Zero (***1/2)  tapt uit een heel ander vaatje. De Duitse Melodieuze Death metal band bouwt een ondoordringbare geluidsmuur op, en drijft het tempo op tot ongekende hoogtes, zowel in de instrumentatie als in de vocals. Wat een overweldigend gevoel. En toch klonk het ietwat teveel van hetzelfde in strakheid, waardoor de aandacht verslapte. Het mocht iets avontuurlijker, speelser zijn. Divine:Zero zal zich wel weten te nestelen in die hoge Death Metal regionen.

Diversiteit dus … Behind Bars (*****) tapt weer uit een heel ander vaatje. Behind Bars brengt namelijk de meest pure HC/metal met talrijke uppercuts. Een muzikale wervelstorm in het genre. Stevig , ongenaakbaar te werk gaan, je murw slaan en het publiek doen bewegen was het uitgangspunt.

Primal Age (****)brengt metalcore, denderend als een sneltrein. Primal Age gaan moeilijke onderwerpen niet uit de weg, en rammen muzikaal maar al te graag. Een verpletterende sound , met een maatschappijkritische vinger! Band en publiek vinden elkaar om loos te gaan . Een rollarcoaster richting hel … Wat een oerknal.

Godslave (*****) bewandelt diverse stijlen … hoewel de Duitse band wordt omschreven als Old School Thrash, Hoedanook, ze zorgen voor een verschroeiende, donkere, rauwe aanpak. Een ondoordringbare muur komt tevoorschijn. Godslave zoekt z’n publiek letterlijk op, tot de gitaristen en zanger toe; ze krijgen de handen nog meer op elkaar.
Los van de rauwe aanpak, gaat Godslave speels, avontuurlijk in instrumentatie en vocals te werk wat het geheel boeiend houdt. Godslave wist ons met die diverse aanpak ons compleet van onze sokken te blazen.

Dank ook aan Musika (http://www.musika.be)

Organisatie: Devils Rock For An Angel

Sister May - Een ongecontroleerde sprong in de duisternis

Al een kleine tien jaar stellen we ons de vraag, toen de band voor het eerst van zich liet horen, welke muziekstijl Sister May nu eigenlijk brengt, waarop we een brede waaier van antwoorden kregen. Het gaat van alternatieve rock naar grunge tot new wave en experimentele rock. Wat een diversiteit. Intrigerend.
Toen de EP 'Ascent' in 2018 verscheen , waren we er live bij in Roeselare. Ons verslag
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/71868-sister-may-release-ep-ascent-de-moeizaam-gewonnen-thuismatch.html  
Het eerste full album 'Undecided Behaviour' werd nu voorgesteld in een zeer goed vol gelopen Kreun in Kortrijk. Duidelijk was dat net die muzikale diversiteit en avontuurlijke aanpak de grote sterkte is van Sister May.

Bij de support-act Lector (****), een Belgisch powerrocktrio, opgericht in 2020, met de ritmesectie van BØM, was er nog niet zoveel volk. Ze onderscheiden zich in stuwende baslijnen, opzwepende drums en scheurende gitaren. Resultaat: bijzonder krachtige gitaarsongs. De vrij statisch houding op het podium vangt Lector dus op met een verschroeiende ritmesectie en het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur. Zanger Bart heeft een heldere, bulderende stem; hij profileert zich als een groots entertainer. Compleet geslaagd was het evenwel niet, maar toch kwam er naar het einde van de set beweging in. Fijn om hen live te zien.

Sister May (*****) kreeg een intussen volgelopen Kreun moeiteloos mee. De band breng dus een allegaartje aan stijlen, geeft er een ferme lap op en speelt met donker en licht, tussen zware riffs en lichtvoetigheid. Sister May maakt een ongecontroleerde sprong in de duisternis. 'Undecided Behaviour' is een sterk album. Live ervaren we fantasieprikkelende elementen en avontuurlijke uitspattingen in de sound.
Een goed geoliede band die de stijlvariaties en de veelzijdigheid van de nummers onder controle heeft. Het bevreemdende kantje eraan is mooi meegenomen. Opvallend ook is de opstelling van de band, de frontman/zanger Bert staat midden tussen zijn kompanen om al zijn emoties uit zijn strot te schreeuwen. Toch is er de koestering van hoop in donkere tijden.
Sister May tekende voor een uurtje genieten. Overtuigende set!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5542-sister-may-29-09-2023.html?Itemid=0

Aftermovie - We've captured this in our aftermovie, which we'd like to share with you.
https://youtu.be/3ETK-7aaH2M?si=yJK9MkJr7N-PxdgD

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk (ism Sister May)

Ironborn - Geduld werd beloond

Binnen de Belgische metal is Ironborn (****) ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde. Ooit begonnen als coverband, wist Ironborn vooral op de podia een stevige reputatie uit te bouwen. De muzikanten hebben een grote voorliefde voor de metalscene en bijhorende subgenres. Ze weten een breed publiek te bekoren.
Het was even wachten op een plaat met allemaal eigen nummers. In 2017 kwam een eerste EP uit, en dan was uitkijken naar het eerste full album. Door de coronapandemie werd dit uitgesteld, alsof den Duvel ermee gemoeid was; maar nu, in 2023, kan de band eindelijk hun eerste full album voorstellen aan zijn fans. 'After The Flood' is een gevarieerd plaat in het genre, die de veelzijdigheid van Ironborn onderstreept .
De eigenlijke CD werd al eerder voorgesteld door enkele shows, en nu kwam Deinze aan de beurt. In een goed vol gelopen Elpee, bewees de band dat geduld altijd wordt beloond.

In het bloedhete café was het bijzonder moeilijk om afkoeling te vinden, buiten was het al niet veel beter. Ironborn vloog er meteen in, de temperatuur steeg nog op “The cures”, tot het nakende kookpunt.
De band is live een bommetje; de songs van de nieuwe schijf komen het best tot hun recht op een podium. We kregen ferme uppercuts en werden compleet van onze sokken geblazen door de metalen muur van instrumentatie en vocaal vernuft. Wat een opbouw, intensiteit en gedrevenheid. Ironborn greep bij het nekvel. De clichés zijn niet veraf, maar het stoorde allerminst. Op “Prison Grounds” werd het refrein (“Metal Is The Law”) meegebruld,  met de vuist in de lucht. Het publiek ging gretig in op wat de band presenteerde. 
Wat een gebald concert. Er volgden nog enkele knappe covers als “The Wickerman” van Iron Maiden en “Creeping Death” van Metallica om de set af te sluiten met “Never Again”.  Zowel de eigen nummers als de covers gingen erin als zoetenkoek, mede door de charismatische frontman, die zijn publiek voortdurend aanport. De combinatie van een cleane stem met rauwe grunts van Tom waren een meerwaarde. Songs als “Guardian Of The Scales”, “Lilith” en “Into Darkness” werden zeer goed ontvangen door het enthousiaste publiek.

Na jaren van aanmodderen is de band nu op dreef. Ironborn is er klaar voor om daverende , denderende concerten af te leveren en doen dat door de eigen nummers te combineren met enkele opmerkelijke, sterke covers. Een subliem debuut ‘After the flood’ klinkt live overtuigend. Band om in het oog te houden.

Pics homepag @Filip Van der Linden

Organisatie: Café Elpee, Deinze

Jethro Tull - Zinnenprikkelende set van een muzikaal icoon

De tournee van de 'The Prog Years' is nog maar goed verteerd vorig jaar of Ian Anderson gaat met z’n Jethro Tull terug op tournee.
Verslag van ‘The Prog Years’ hier .
Jethro Tull blijft populair en als band een bezige bij. De fans krijgen een onvergetelijke nostalgietrip en er zijn ook enkele nieuwe nummers te horen. Waaruit dan weer blijkt dat Jethro Tull (****1/2) een band is die na al die jaren, het verleden met het nu verbindt. We kunnen spreken van een zinnenprikkelende set.

“Nothing is Easy” zette de set met een knal in, een instrumentale perfectie die met allerhande beelden en oudere concertfilmpjes op het scherm werd getoond; het beeld dat Jethro Tull wil tonen is dat alles zijn makkelijk en moeilijk kantje heeft. De prikkels die we krijgen, zetten ons aan tot nadenken. Ian Anderson mag dan de meeste aandacht naar zich toetrekken, wat een charisma en uitstraling trouwens, de bandleden krijgen voldoende ademruimte (zeker de sublieme gitarist) om hun ding te doen.
Hij heeft steeds heel wat te vertellen over het materiaal en breit er een geschiedkundig verhaal aan. De man in licht gebogen kniehouding en z’n dwarsfluit staan voorop. Hij beweegt zich, lichtjes springerig, vlotjes over het podium. Het siert hem nog steeds. Vocaal ziet z’n stem deels af, maar het stoort allerminst in de algemene context. We voelen nog steeds die innemendheid en zalvende aanpak.
De show zorgt ervoor dat dit een gedenkwaardige avond is, die iedereen bereikt , van vaders en dochters, oudere koppels en jonge progressieve muziek fans.
De band gaat speels, doordacht te werk en wringt zich in alle bochten op songs als “Songs from the wood” of  “Holly Herald”; een bijzonder muzikale en kleurrijke wereld.
De set bestaat uit twee delen, met een korte pauze tussenin.
De maatschappijkritiek is altijd aanwezig en op de nieuwe plaat komt dat onderwerp evenzeer aan bod. "Mrs Tibbets" verwijst naar de moeder van Paul Tibbets, de piloot van de Enola Gay die in 1945 de atoombom op Hiroshima liet vallen. Anderson brengt het met een kwinkslag en enkele sarcastische bedenkingen. Doordenkertjes sijpelen meermaals door de set heen, zowel in tekst als in de bindtekst van de songs, en worden telkens op luid applaus onthaald. Nergens valt een rustpunt te verkennen in het zinnenprikkelende materiaal.
“Dark Ages” toont wederom beelden die tot verbeelding spreken; een prachtige “Aqualung” sloot de set subliem af. Gevolgd door een “Locomotive Breath” in de bis, waarbij de keyboard speler z’n virtuositeit onderstreept. De voltallige band kon nog eens alle registers opentrekken, en Ian kon zich van zijn beste kant zien op flute.
Tijdens de staande ovatie wordt op het scherm beelden getoond van alle bandleden.

Eén ding is zeker, Jethro Tull staat er als band en heeft met Ian Anderson een gerespecteerd muzikant, zanger, criticus, kunstenaar als entertainer 'pur sang'.

Setlist: Set 1: Nothing Is Easy //With You There to Help Me //Sweet Dream //We Used to Know //Holly Herald //Hammer on Hammer //Songs From the Wood //Bourrée in E minor
(Johann Sebastian Bach cover)
Set 2: Heavy Horses //The Navigators //Warm Sporran //Mrs Tibbets //Dark Ages //Aqualung
Encore: Locomotive Breath

Organisatie: De Roma, Antwerpen (ism Greenhouse Talent)