Philippe Lemm - Philippe Lemm Trio - Een doel op zich is dat ik een team rondom mij zou kunnen hebben, die helpen onze muziek te promoten

Philippe Lemm (drums), Angelo Di Loreto (piano) en Jeff Koch (bas) ofwel Philippe Lemm trio) wonnen in 2015 de B- Jazz International Contest, volgens Philippe een mijlpaal, zoals we hoorden in de streaming, om zichzelf te lanceren als jazz band. In 2016 verscheen het debuut ‘New Amsterdam'.
De band heeft ondertussen heel wat ervaring opgedaan en stond op het punt door te breken naar een ruim publiek. Eind maart bracht het trio Philippe Lemm Trio de nieuwe plaat uit, 'First Steps'. In oktober 2020 echter overleed Angelo Di Loreto op amper 30 jarige leeftijd. Philippe Lemm Trio wilde echter niet bij de pakken blijven zitten, en timmert nu verder aan de weg , o.m. als ode aan hun overleden kameraad.
De opnames van de streaming deze avond zijn van een concert in Florida, met beperkt publiek, 
We zagen de band het werk tijdens een livestream in het kader van ‘B-Jazz Rewind’.
Philippe Lemm Trio brengt ons een breed variërend, kleurrijk palet aan muziekstijlen. Geworteld in de jazz, gaat de band aan de slag gaat met allerhande invloeden als klassiek en progressieve rock. Het zorgt voor een innovatief , fris en innemend, ritmisch, groovy geluid, dat ruimte laat voor improvisatie. In die aanpak klinkt Philippe Lemm Trio uniek binnen de jazz. Meer dan een ontdekking waard!  
Lees hier
Voer genoeg om deze band enkele vragen te stellen. We hadden een tof gesprek met Philippe Lemm vanuit New York.

Philippe, Hoe is alles begonnen? Waarom drum?
Drums heeft er altijd al in gezeten, al van toen ik heel jong was. Dat ik als klein kind al op potten en pannen aan het trommelen was. Ook als ik met mijn moeder door de straat wandelde en ik hoorde drums , moest ik direct gaan kijken. Die aantrekkingskracht tot trommels en drums is dus eigenlijk al heel vroeg gekomen. Pas toen ik 16 was ben ik echt gaan spelen. Ik kreeg voor mijn 16ste verjaardag in eerste instantie een gitaar. Na twee weken kwam ik er achter, dat is niet mijn ding. Toen kon ik het in de muziekwinkel omruilen voor een ander muziekinstrument, en toen kon ik dus eindelijk mijn eerste drumstel kiezen. En toen is het dus eigenlijk ook allemaal begonnen voor mij.

Het trio is ontstaan uit schoolvrienden, of heb ik het mis? Hoe is die samenwerking ontstaan?
In 2011 ben ik naar New York verhuisd, dat is nu ook al tien jaar geleden, en ben gaan studeren aan de Manhattan School, bij John Riley. Daar heb ik dan ook Jeff en Angelo leren kennen. Daar is dus alles begonnen, we zijn dan ook veel gaan spelen. Toen we in 2015 de B-Jazz competitie wonnen, is het balletje meer gaan rollen. We deden meer optredens, hadden wat meer geld om een Cd op te nemen. Toen is het wel serieuzer geworden toen.

We kunnen dus spreken van  Een Mijlpaal? In hoeverre heeft dit een invloed gehad op jullie carrière?
Heel erg groot zelfs, we hadden bijvoorbeeld geen cd we hadden geen tours gedaan, we waren wat aan het aanmodderen in feite. Dingen die je gewoon doet als band, deden wij gewoon niet. Die overwinning heeft ervoor gezorgd dat we dus onze eerste plaat konden uitbrengen en zo, vanaf dan was ik ook meer enthousiast om meer tijd en energie in dit project te stoppen. Want ja zo een cd opnemen en zo, het vergt veel tijd. Maar toen was ik dus pas echt overtuigd om iets te doen hiermee. Dus ja, een grote impact. Ik heb trouwens nog steeds contact met de mensen van de organisatie en zo. Heel sympathieke mensen die gepassioneerd met muziek bezig zijn. Die competitie was dus een kickstart als het ware.

Jullie worden nogal (gemakshalve) in het hokje jazz geduwd, er zijn natuurlijk jazz invloeden maar ook folkloristische dans en klassiek passeren de revue. Hoe zou je uw stijl zelf omschrijven? En waarom worden jullie nog steeds in dat hokje jazz geduwd?
Dat is een goede vraag, ik denk dat jazz nog steeds wordt gebruikt als een term naar het publiek en promotors toe. Mij maakt het niet uit hoe die muziek noemt, maar een promotor moet wel aan zijn publiek uitleggen wat een band brengt. Of je dat nu modern creatief, of jazz of wat weet ik veel noemt, maakt me weinig uit. Er zijn natuurlijk altijd voor- en tegenstanders, er zijn mensen die vinden dat jazz alleen maar swing moet zijn. We hebben zeer veel invloeden, uit Bebop bijvoorbeeld en zo, Het is allemaal een beetje van, laat ons iets nemen van de populaire muziek en daar onze eigen draai aan geven. En daar dus mee improviseren, dat is wat wij dus doen. En wat voor mij belangrijk is, en dat is ook in overlap met jazz, is dat de muziek bedoeld is om op te dansen. Als we iets spelen hoop dat ik de mensen het gevoel krijgen dat ze daarop willen bewegen, dan ben ik in mijn opzet geslaagd. Dat is dus ook wat het met elkaar te maken heeft.

Een andere jazz-artiest, drummer Antionne Pierre, je  wellicht niet onbekend, antwoordde me ‘ik kan die vraag niet beantwoorden, er zijn 150 antwoorden’, wat betreft ‘wat is jazz anno 2021 voor jou’?
Jazz is iets dat altijd verandert. Het is ook nooit hetzelfde gebleven. De jazz in de jaren ’30, 40 tot ’50 is altijd aan verandering onderhevig geweest. En er is nooit een punt geweest waarop het gestopt is, het is nog steeds aan het veranderen. Ik snap dat mensen het willen benoemen wat het is, ook omdat ze het willen beschermen. Heel veel festival organisaties gebruiken het merk ‘jazz’ als markering. Als je naar North Sea Jazz festival gaat, om een voorbeeld te geven. De organisatie programmeert niet zozeer omdat het te maken heeft met jazz op zich, maar met een bepaalde sfeer die wordt geschapen. Wat het voor mij vooral is, dat heb ik daarnet ook aangehaald. Je neemt iets van populaire muziek en kunt daar uw eigen draai aan geven. En ik denk dus dat die improvisatie altijd een soort constante is geweest binnen dat begrip jazz. Als je dat eruit haalt, kan het nog jazzy klinken maar is het minder jazz voor mij. Maar dat is een persoonlijke mening.

Ik heb jullie leren kennen via een livestream, jullie speelden voor publiek, hebben jullie ook gespeeld voor een lege zaal en hoe voelde dat aan?
We hebben er dus wel enkele gedaan voor een lege zaal, dat voelt toch wel vreemd aan. Het is gewoon raar om bijvoorbeeld helemaal naar Winchester te rijden. Dan spullen opbouwen, soundchecken en een concert gaan spelen zonder publiek. Voelt gewoon vreemd, maar het komt wel terug voor publiek spelen zoals vroeger, zeker weten.

Ondertussen brachten jullie enkele knappe platen uit ‘New Amsterdam ‘en ‘City Birds’, Hoe waren de reacties daarop?
De reacties waren zeker goed, het is alleen heel moeilijk om echt aandacht te krijgen. Ik denk dat de laatste plaat ‘First Steps’ die op 26 maart uitgekomen is , dat die tot nu toe de meeste aandacht heeft gekregen. Vooral dan op de streaming shortlist zoals Spotify Bijna 100 000 mensen hebben er nu naar geluisterd. We zijn ook een band zonder management of promotieteam rond ons, heel DYI . Ik heb nu voor het eerste één  ingehuurd voor ‘First Steps’, daar krijgen we een aantal reviews voor. De reacties zijn vooral als we live spelen heel goed. We missen alleen nog een doorbraak naar de media en zo toe, van dat willen we horen. Het is ook een beetje eigenaardig, een piano trio zonder teksten die je vertelt hoe je je moet voelen.

Om terug in te pikken op die livestream, ik heb jullie nu pas leren kennen. Dat is wellicht een voordeel van die livestream dat je erdoor een ruimer publiek kunt bereiken?
Dat hoop ik uiteraard. Het is heel aardig dat ze ons hebben uitgenodigd. Wegens deze corona zitten alle muzikanten zonder werk. Er was dus eigenlijk een competitie gepland voor dit jaar, die is niet kunnen doorgaan. Voor ons was dat zelfs een voordeel, want daardoor konden we worden uitgenodigd op dit alternatief dat de organisatie heeft uitgewerkt. Een concertenreeks waar ze de winnaars van de afgelopen zes jaar een podium kans bieden. Ik hoop dat de mensen het leuk vonden, en daardoor dus naar Spotify gaan. Beter nog is dat men de cd koopt op de website (https://www.philippelemm.com/)  of via bandcamp (https://philippelemmtrio.bandcamp.com/album/first-steps ) want daar kun je de plaat ook aankopen  Hoe meer mensen de muziek leuk vinden hoe beter, maar uiteindelijk blijven we het toch doen. of we nu 10 mensen of 10 000 kunnen bereiken, we blijven gewoon doorgaan.

Op 26 maart kwam inderdaad dus een nieuwe plaat uit ‘First Steps’ , die spijtig genoeg werd ontsierd door een jammerlijk overlijden van Angelo. Welke impact heeft dit heengaan op jullie?
Totaal onverwacht. Het duurde best wel lang eer het tot me doordrong. Ik zie hem nog steeds voor mij, ik denk nog elke dag aan Angelo. We missen hem enorm natuurlijk. We hebben er ook over nagedacht of we nu door moesten gaan. Omdat hij een belangrijk onderdeel was van dit trio. Maar uiteindelijk toch besloten het te blijven doen, ook daarover met zijn familie overlegd. Een belangrijk deel van het repertoire is ook door Angelo geschreven. Dus vonden we het wel belangrijk om zijn verhaal te blijven vertellen.  Om zijn muziek te blijven spelen en hem in onze gedachten te houden daardoor. Het is bijna een eerbetoon aan hem om te blijven spelen. Het is wellicht wel raat, we speelden tien jaar samen, het is ook tragisch dat iemand zo jong ons moet ontvallen. Ik denk ook, doordat we het wel spelen, dat we het gemakkelijker een plaats kunnen geven.

Hoe waren de reacties op de nieuwe plaat?
Er zijn al heel wat positieve recensies geweest, zelfs enkele verrassende waarvan  we het niet hadden verwacht. Sommige die de plaat hebben gerecenseerd zijn over het algemeen super kritisch. En die waren net heel enthousiast erover. Ik denk dat er een vijf of zes recensies waren die heel goed waren.

Jullie spelen in New York ,de bakermat van jazz; in vergelijking met België of Nederland, hoe is New York om te wonen en te werken?
Heel leuk. Het duurt wel een tijd eer je een soort cirkel hebt opgebouwd waar je voldoende werk hebt. Wat je ook doet, het zal altijd een combinatie blijven van verschillende dingen. Ik geef bijvoorbeeld ook les hier. Ik speel ook drums in andere bands, en ik heb mijn eigen project. Ik doe ook commerciële dingen, de huur moet betaald worden (haha) Het verschil met Amsterdam, het is gewoon groter er zijn heel verschillende muzikanten. Uiteindelijk vind je je ‘musical pokket’ de mensen waar je het goed bij kunt vinden en wie je wil samen spelen. Het enige is dat je als niet Amerikaan het niet altijd gemakkelijk hebt om een vergunning of zo te krijgen. Je betaalt ook veel geld om deftig te kunnen wonen. Er zijn dus wel nadelen aan verbonden. Je krijgt er ondanks alles veel energie van terug, en dat is het belangrijkste aan New York. Iedereen die hier naartoe komt , komt om iets te creëren. Als je hier puur komt om vakantie te vieren, hou je het hier niet lang vol.. Iedereen komt hier gewoon naartoe om iets te doen, en dat is wel het meest opvallende aan New York. Daarom gaat hier alles heel gedreven aan toe in de Stad. En dat werkt aanstekelijk. En die mensen heb je overal wel in de wereld, maar hier is het wel heel compact als het ware. Ik ben zelfs verslaafd geworden aan de energie van het voortdurende creëren en met iets bezig zijn.

Een Gentse componist Francois De Meyer zei me in een interview :’’ New York is wat mij betreft het mooiste voorbeeld van hoe de wereld in elkaar zou moeten zitten. Ze maken geen onderscheid in kleur, religie en wat weet ik veel. Mensen zijn verdraagzaam, luisteren naar wat je te vertellen hebt’’; klopt die stelling?
Daar zit zeker veel waarheid in. En denk dat mensen hier ook heel erg met zichzelf bezig zijn. Ze laten zich daardoor minder snel afleiden. Het is ook een lawaaierige en drukke stad, je bouwt dus een soort schild op. Er is echter wel nog een kern van racisme aan de hand die heel diep zit. Ik denk niet dat New York zich daarvan helemaal vrij kan pleiten. Dat kun je alleen al zien aan de verschillende buurten. Er wordt niet op kleur geselecteerd, maar je kunt het wel zien aan het inkomen van mensen. Dat er toch een verschil is. New York is in vergelijking met de rest van Amerika zeker veel toleranter maar compleet zich daarvan vrij pleiten? Nee

Ik heb jullie ontdekt dankzij de livestream , ik ontdek bands die me tot op heden (door het overaanbod) wat waren ontgaan. Jullie speelden voor een beperkt publiek. Dat van een lege zaal heb ik gevraagd, maar voor een beperkt publiek ? Hoe zit het precies in elkaar omwille van de coronamaatrgelen?
Ik denk dat ze net wel heel enthousiast waren, want voor de mensen was het een hele tijd geleden dat ze nog eens een band echt live konden zien. We speelden bijvoorbeeld twee avonden in Buffalo, en dat was nagenoeg uitverkocht. En het is meteen toch een heel groot verschil, je krijgt mensen voor je die luisteren en die reageren. Het is gewoon veel leuker om voor een publiek te spelen.

Over ‘publiek’ gesproken. Is het je ambitie om voor een groot publiek te spelen in een uitverkocht Sportpaleis in België of voor een ruim publiek? Of niet
Ik heb nooit de ambitie gehad om voor heel veel mensen te spelen. Ik heb het een paar keer gedaan, met Jeff en Angelo trouwens, toen we een tijdje speelden voor een Indiaanse Bollywood zangeres. We hebben drie a vier manden in India gezeten , toen speelden we grote buitenconcerten voor tienduizend mensen. Uiteraard is dat een kick. Omdat het zo massaal is. Maar vanuit de ervaring van het muziek maken, en niet de massa. Een club waar je echt de muziek voelt, mijn favoriete club trouwens. We hebben daar nu drie keer gespeeld in Londen. Voor 250 mensen, in een intieme omkadering. Dat spreekt me veel meer aan. Als je natuurlijk veel meer kaartjes kunt verkopen, is dat mooi mee genomen, we hebben ook wel de ambitie om wat meer geld te verdienen met onze muziek. Maar puur voor de muziek zelf  en te laten horen wat je mee bezig bent , is die intieme clubs gewoon meer ideaal voor mij om te doen.

Als je de kans krijgt om met dit project een commerciële plaat te maken , beroemd te worden, en wel je roots verloochenen, zou je dat eventueel doen? Er zijn genoeg voorbeelden van bands en artiesten die het puur voor de commercie hebben gedaan
Dat is een gewetensvraag. Laat het me zo stellen, ik ben niet bezig om me dit trio op de rand te gaan zitten van het ja dan nee commercieel denken. Maar kijk, ik ben nu bezig met het aankopen van een appartement in New York. Ik zie ook dat er grenzen zijn, ook wat inkomsten betreft wat ik kan verdienen met mijn muziek. Ik ben nu bijna 36 en kan ook zien wat mensen die ander keuzes gemaakt hebben op die leeftijd al hebben bereikt. Die hebben een mooi inkomen, een gezin en dingen waar ik bewust niet heb voor gekozen. Ik ben dus nooit echt bezig geweest met verdienen van veel geld. Maar nu begin ik toch voor het eerst te denken dat het wel mooi zou zijn als het zou kunnen. Ik zou er echter mijn muziek niet voor aanpassen, ik speel ook commerciële muziek. Maar ik zou mijn eigen artistieke project daar niet op focussen, en dat bewaren voor andere projecten waar ik inzit om daar dus voldoende geld aan te verdienen. Maar ik zou dus niet mijn eigen project aanpassen om puur en alleen geld te verdienen.

Wat zijn de verdere toekomstplannen? Welke verrassende wendingen schudden jullie nog uit de mouw?
We gaan in de zomer wel enkele dingen doen in New York, wordt heel leuk. Voor volgend jaar februari staat een hele grote tour gepland. Ook in Nederland, België en Duitsland. Wat België betreft spelen we bijvoorbeeld in zaal Felix in Oostende. We spelen ook een kleinere show in Hot Club in Gent. Verdere allemaal grotere jazz club zoals in Amsterdam of Tilburg. Dat zal bijna een maand zijn dat we ‘on the route ‘ zijn. Dat is alvast een eerste toekomst perspectief.

Voor de rest niet bezig met nieuwe songs in de pijplijn of zo?
Jazeker. Er zijn zelfs nieuwe stukken die we live aan het spelen zijn. Maar we hebben maar net een kleine maand geleden een nieuwe plaat uit, dus de focus ligt daar op nu uiteraard.

Het overlijden van Angelo heeft uiteraard ook een invloed op die toekomstplannen, het zoeken van een nieuwe pianist is niet evident denk ik?
Het zou goed kunnen dat we met meerdere pianisten werken. Niet iedereen is beschikbaar. Ik ga wel voor een band gevoel, dus ja het zal zoeken worden..

Is er ook een soort einddoel dat jullie voor ogen hebben?
Een doel op zich is dat ik een team rondom mij zou kunnen hebben , mensen die ons helpen om onze muziek te promoten. Booking agent en zo. In België is het bijvoorbeeld leuk om te spelen, het publiek reageert ook enthousiast. Een agent die alleen België boekt of met de clubs daar bezig is. Of een agent die gewoon die tours voor ons boekt, of kan helpen met het promoten van onze muziek. Iemand die echt wil investeren in dit project. Zo iemand vinden is een doel op zich. Ik zit soms aan het plafond van wat ik alleen kan doen, het zelf alles boeken en zo. En dan is zo een team achter je hebben staan wel de volgende stap. Dus een oproep aan bookers of promotors toe langs deze weg. Als jullie ons hier willen in helpen om te groeien? Contacteer ons gerust. https://www.philippelemm.com/contact

Bij deze een warme oproep aan alle Belgische promotors… laten we het daarbij houden. Hopelijk tot in het voorjaar van 2022 live in ons land.

Abstract INC. - Machiel Heremans (Abstract INC.) - Het belangrijkste om boven dat maaiveld uit te steken, is daar niet teveel aan denken tijdens het creatief proces

Eind september 2020 presenteerde gitarist Machiel Heremans het debuut van zijn Abstract Inc., een Brussels sextet met enkele internationale namen. Naast Daniel Jonkers (Nederland) treffen we ook Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) aan op deze EP, die in vier nummers een staalkaart geven.  De band had deze EP zeer graag live aan een publiek voorgesteld, helaas lukt dat nog niet, alternatief is in deze coronafase de livestream. Die streaming konden we zien op een B-Rewind avond georganiseerd door Leuven Jazz Festival en B-Jazz international Contest.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen
We hadden naderhand een fijn gesprek met Machiel Heremans , bezieler van dit toch wel bijzonder project. Niet alleen hadden we het over de streaming, en hoe het is om voor een lege zaal te spelen; de toekomstplannen van Abstract INC. en enkele andere projecten kwamen aan bod, waarmee hij bezig is.

Ik heb jullie gezien via een livestream. Hoe is het om voor een lege zaal op te treden, het optreden was ook vrij kort. Kortom,  hoe ervaar je deze livestream als band?
Het blijft toch een speciale ervaring op zich. Voor mij als muzikant vervangt het niet het spelen met publiek, je mist wel dat je dit niet kunt doen. Maar wat wel zo is. Als de camera in actie schiet en men zegt ‘begin er maar aan’ overvalt u toch het gevoel dat het serieus is, en dat we blij mogen zijn dat we dit nog kunnen doen. Het geeft toch een beetje het gevoel uw muziek te kunnen brengen, dat je toch die gezonde spanning toch een beetje voelt. Het blijft heel vreemd, maar ik probeer het positieve ervan te zien. Ik ben blij dat we dit nog hebben, i.p.v. enkel repetities. Want in een repetitie kun je nog zoveel zeggen, we gaan nu doen alsof we op een podium voor een publiek spelen, dat is het dus niet. Dan wordt dat gevoel toch sterker benaderd dankzij die streaming. Laat het ons houden bij een dubbel gevoel dus.

Ik heb dankzij die streaming jullie echt leren kennen. Dat had via omwegen ook wel zo geweest, maar het gebeurt nu op die manier …
Heel die situatie met die streaming heeft me wel aan het denken gezet. Voor mij is het wel klaar en duidelijk, streaming vervangt niet voor een publiek te spelen. Het is ook niet een video clip of zo. Het zit ergens tussen die twee aspecten in eigenlijk. Of ook weer niet. Het is wel een interessant gegeven om over na te denken, hoe kun je ervoor zorgen dat je ook een beetje in de huiskamer bij de mensen terecht komt. Als jazz band is dat ook een extra uitdaging. Want wat ik zo fijn vind aan jazz is dat aspect ‘improvisatie’, dat onderdeel zorgt er extra voor dat een concert anders kan zijn dan het vorige of het volgende. Hoe breng je dat dan over via streaming? Ik ben er nog niet uit, er is dankzij die streaming een wereld open gegaan die we tot op heden nog niet hebben ontdekt. En dat is misschien een van de weinige positieve aspecten aan deze coronatijden.

Kan het zijn dat je dankzij die streaming het gemakkelijker is om een niet jazz gerelateerd publiek (in jullie geval) over de streep te trekken?
Zeker en vast is de stap om zoiets eens te bekijken nu veel kleiner, waardoor je - ook al ben je geen jazz fan - misschien toch de stijl ontdekt. De drempel is zo groot niet meer dan dat je per se een ticket moet kopen om naar een jazz concert te gaan.

Eind september 2020 presenteerde Abstract Inc. zijn debuut EP. Hoe is alles begonnen? En hoe is het om midden in die corona een debuut uit te brengen wat niet evident is denk ik zo?
Er is eigenlijk al een hele evolutie aan vooraf gegaan eigenlijk. Ik heb altijd wel interesse gehad in componeren, als ik 16 jaar was, was ik al mijn eigen stukken aan het schrijven. Gaandeweg ben ik gaan beseffen dat ik dit ook wel wil doen voor een band en tegelijk ben ik meer muzikanten beginnen leren kennen. Een deel van de muzikanten heb ik bijvoorbeeld leren kennen in het conservatorium van Maastricht, waar ik twee jaar gestudeerd heb. Joos van Dueren, de saxofonist bijvoorbeeld. Daniel en Lenny ook. Eigenlijk heb ik toen al een deel van de band leren kennen. Ik ben toen naar Brussel verhuisd, en zij toevallig iets later ook, dat maakte de afstand al korter. We zijn met mensen die ik kende wat beginnen uit proberen, en eigenlijk hebben we met deze band dus al wat concerten gespeeld. Uiteindelijk stelden we toch vast dat dit proces goed verliep, en besloten we om de muziek op te nemen. Net tijdens corona is die EP dan uitgebracht. We hadden zelfs gedacht om dat uit te stellen, om live te kunnen spelen.
Uiteindelijk hebben we toch ons releaseconcert kunnen doen. We dachten eerst, we gaan wachten tot het ergste voorbij is, maar dan was het in de zomer toch nog niet voorbij. Dus hebben we bewust niet gewacht om die EP op de markt te brengen.

Waarom jazz trouwens? Waar komt die voorliefde vandaan?
Dat is niet zo afgebakend, ik heb bijvoorbeeld ook een voorliefde voor rock muziek tot klassieke muziek. In mijn tienerjaren begreep ik er eerlijk gezegd niets van, van jazz , maar ik vond het wel heel spannend. Er hangt gewoon een soort spanningsveld rond jazz dat me enorm integreerde. Toen ik Miles Davis aan het luisteren was, klonk dat plots weer heel anders dan andere muziek, maar ook dat boeide me wel. En dat is niet meer weg gegaan. Improvisatie, intensiviteit maar dus zeker die spanning binnen jazz, daar komt die voorliefde vandaan.

Wat is jazz anno 2021 volgens jou binnen dit aspect?
Dat is ook zo een moeilijke vraag om te beantwoorden. Je kunt kijken naar het technische aspect, je kunt kijken naar de traditie,… Er zijn zoveel aspecten. Ik kan enkel antwoorden wat jazz voor mij betekent. Voor mij is dat , zoals ik zei die spanning en die improvisatie. En ook dat experimenteren, alles kan eigenlijk binnen jazz. Dat voel je ook bij veel Belgisch jazz bands. De traditie is mooi en belangrijk, maar toch kan alles ook binnen jazz. Ik weet niet hoe ik het anders kan uitdrukken, maar dat maakt deze stijl voor mij zo bijzonder.

Wat ik ook zo bijzonder vind, doorgaans kiezen jazz muzikanten voor piano, trompet, saxofoon en soms ook drums. Jij kiest gitaar. Waarom?
Gitaar heeft zeker een verleden binnen jazz, denk aan charlie christian. Maar vooral, in de muziekschool mag je zo een test doen welk instrument je wil spelen. Je mocht twee instrumenten kiezen om uit te proberen. Gitaar vond ik direct tof, en dan ben ik ook Hobo gaan proberen. Dat was ook leuk, zeker omdat de leraar dat op een heel interessante manier wist uit te leggen, hoe dat instrument bv. in elkaar steekt. Maar die voorliefde voor de gitaar heeft toch de bovenhand genomen. En ik ben dat blijven spelen. Ik luisterde toen al naar rock muziek, dat heeft ook mee geholpen in die beslissing. Je kunt daar ook zoveel mee met die gitaar, solo, harmonie, en alles er tussenin. Die klank en zo, het sprak en spreekt me nog steeds enorm aan. Ik heb ook nooit iets gevoeld om maar een ander instrument te wisselen.

Maar toch, in tegenstelling tot bij rock muziek, staat de gitaar bij jazz – althans tegenover saxofoon of piano en contrabas – dikwijls op de achtergrond. Stoort dat niet?
Ja en nee. Ik zou uiteraard wel willen dat dit gitaar soms wel eens meer op de voorgrond komt. Maar eerlijk gezegd heb ik er op die manier nog niet bewust over nagedacht. Je gaat sowieso naar een zekere rolverdeling, het is een harmonisch instrument. Ik probeer dat meer en meer overhoop te gooien. Die rolverdeling bewust laten varen eigenlijk. Maar ook, ik zie de gitaar vanuit een jazz gitaar oogpunt natuurlijk. Ik heb veel gitaristen geluisterd zoals Bill Frisell, Jesse Van Ruller, Kurt Rosenwinkel,…. Dus voor mij staat die gitaar wel naar voor, maar dat is zoals ik aangaf omdat ik het vanuit een gitaar-oogpunt naar dat instrument kijk.

Met jou (België) Daniel Jonkers (Nederland) Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) is Abstract INC. een zeer internationaal gezelschap, hoe is die samenwerking tot stand gekomen, en lukte dat wel in deze rare tijden om samen iets te doen?
Het maakt het handiger dat een deel van hen, zoals ik aangaf, in Brussel wonen uiteraard. Natuurlijk, met die corona maakt het dat wel moeilijker om samen te komen. Ik heb er eens over nagedacht, ons release concert was net voor de tweede lockdown. Dan was er die streaming, met de huidige situatie was dat niet makkelijk. Dus ja bovenop de moeilijkheid die er sowieso is om samen te komen, is er nu die corona, dat maakt het nog extra uitdagend. Dat is wel zo. Bij deze band hebben we daar altijd een mouw kunnen aan passen, wat ook helpt is dat iedereen binnen Abstract INC daar ook de moeite wil voor blijven doen. We hebben een zeer goede band samen, en op die manier blijft het toch wel werken. Ondanks het moeilijk elkaar zien. Moest die motivatie onder elkaar er niet zijn, dan was het zonder meer nog moeilijker geweest.

Er was een wending in de sound door een mysterieus klinkende sax ; het toont de veelzijdigheid van Abstract INC. Jullie treden buiten jullie comfortzone en balanceren tussen intimiteit, aanstekelijkheid en furieuze uithalen. Bewuste keuze? Graag je mening
Jazeker, en ik vind het ook heel fijn dat het je opvalt. Dat is dus bewust gedaan. Het is een band die energie kan geven, en extremen kan opzoeken. En dit zowel van de kant van de muzikanten op zich, als de band in zijn geheel. Ik vind het als componist trouwens leuk om die extremere contrasten op te zoeken. Omdat ik altijd denk, je kunt expressie zoeken in een beperkte dynamiek, dat is een manier, en daar is niets mis mee, ik heb daar al zeer mooie dingen van gezien binnen die context. Zelf probeer ik bij deze band toch nog dat grotere contrast op te zoeken tussen al die elementen, om het sterker te laten uitkomen. Soms voelt een zacht stuk extra sterk als luisteraar als het volgt op een luid energetisch stuk. Op die manier maken deze twee delen elkaar dus sterker.

Op basis van jullie livestream vond ik het vooral uitnodigend, prikkelend, aanstekelijk, om in een fantasiewereld te vertoeven. De ultieme insteek, om tot gemoedrust te komen. Je mening
Als ze me vragen, hoe omschrijf je uw eigen muziek? Dat is natuurlijk gigantisch moeilijk. Dan kom ik vaak uit bij de omschrijving verhalend. Ik streef, vaak niet bewust, wel naar een verhaallijn binnen muziek. Ik vind dat gewoon aantrekkelijk. Om een publiek onder te dompelen, en mee te nemen in een wereld. Ook dat is fijn om te horen dat het opvalt, en ik denk ook dat de bezetting binnen deze band daarin mee helpt. Want ik kan het als componist de muziek soms heel vol maken, zodat er altijd iets aan de hand is.
Dit is niet altijd een bewuste keuze geweest, maar zeker bij deze band werkt dit wel. Maar dat komt meestal heel natuurlijk bij mij, dat filmische.

Ik vind dat het muziek is die je zou kunnen gebruiken in film of series. Zijn er ambities in die richting?
Zeker wel. Ik bedoel, wat ik heel graag doe is componeren. Het lijkt me echt heel boeiend om in opdracht van een film of zo te schrijven, dat daagt me zeker enorm uit om dat te doen. Wat de band betreft denk ik dan ook aan de personen die in de band zitten, bij filmmuziek stel ik me in de plaats van de personages. Het is zeker een van mijn dromen om daar iets mee te doen.

Je ziet binnen het jazz gebeuren tegenwoordig de bomen door het bos niet meer. Om jezelf te verkopen ? wat maakt Abstract INC zo uniek om toch boven dat maaiveld uit te steken denk je?
Dat is ook een moeilijke vraag, want dat inspireert me wel dat het bos daar is. Het belangrijkste om boven dat maaiveld uit te steken, is daar niet teveel aan denken tijdens het creatief proces. Gewoon op je gevoel afgaan. Dat klinkt misschien romantisch , maar is zeer belangrijk. Het is ook de eerste stap. Als ik verder uitzoom en denk? Wat is er speciaal? Dan is er dat integrerende contrapunt binnen deze band. Of zijn er vragen als hoe kan ik die rock energie ook gebruiken binnen het concept. Ik probeer ook binnen de klassieke line-up rollen te doorbreken eigenlijk. Ik probeer alles door mekaar te schudden binnen deze band, Sommige van mijn ideeën worden wel op gevloek onthaald (haha), maar op die manier probeer ik ervoor te zorgen dat alles wat wordt open getrokken. En dat is misschien het unieke aan Abstract INC. Ik wil wel benadrukken, het zijn echt wel heel goede muzikanten, anders kan ik dat dus niet verwezenlijken, die ideeën.

Hoe waren de algemene reacties op de EP? Heeft die release al enkele deuren geopend?
Ik heb zeker goede reacties gekregen. Ik ben ook blij met de impact die deze EP heeft gehad. Ik heb dus zeker het gevoel dat we ons visitekaartje hebben kunnen afleveren hierdoor. Wat ik dus wel mis, is dat we het niet live hebben kunnen voorstellen, dan had die impact misschien nog groter geweest. Ondanks corona heeft het dus zeker iets teweeg gebracht. Neem nu dat optreden op B-Rewind. Zonde EP heb je ook niets om voor te stellen, op dat vlak heeft het wel geholpen dat we iets in handen hadden om te tonen. Waardoor we daar wel konden spelen. Wat ik wel jammer vind, tijdens onze release tour gingen we bijvoorbeeld om de Ham Sessions spelen, op dezelfde dag als Lionel Loueke. Daar keek ik enorm naar uit, vooral omdat Lionel Loueke een gitarist is waar ik naar op kijk en veel naar geluisterd heb. En ook al is dat niet doorgegaan, zonder die EP was dat nooit gelukt. Ook het fijne label Zennezrecords waar we nu bij zitten kon door de opgenomen muziek enz.
Toen ik die vraag las dacht ik wel van ‘sommige deuren zitten wat stroef’ door corona, maar al bij al, door die EP hebben we toch wat aandacht gekregen.

Heeft die streaming extra reacties uitgelokt?
Dan toch vanuit het publiek, dat het fijn was om ons ‘live’ te zien en zo. Dat er een manier was om ons voor te stellen. De reacties daarop waren ook positief.

Uit enkele van je antwoorden kan ik uitmaken dat je naast Abstract INC ook nog andere projecten hebt, klopt dat?
Ja, er is nog een duo project No Wasabi met Rebekka Van Bockstal. Zij heeft ook een band RVB Quartet, die trouwens ook op B-Rewind stonden. Ik speel ook in nog andere bands en heb ook een duo met een Duitse saxofonist: Jon Sensmeier. Daar gebruiken we meer effecten en is het iets vrijer van vorm. Dan ben ik ook nog actief in Brussels Impro Collectiev (BIC) en dat is dan volledige improvisatie. En dan ben ik nog actief in ander bands als Side man. Ik vind het tof om in verschillende werelden te zitten, dat boeit me en houdt me fris. (Meer informatie: https://www.machielheremans.com/ ) Samenspelen is altijd inspirerend.

Wat zijn de verdere plannen?
Voor mij is dat nu wel, mijn muziek voorstellen voor een live publiek. Want ik heb wel gemerkt, muziek releasen is een heel proces, en nu ontbreekt er iets. Vooraleer ik aan iets nieuw begin moet de cirkel rond kunnen zijn, nu is het allemaal een beetje onaf. De EP is nu uit van oktober 2020 en we hebben er live nog geen promotie kunnen rond doen, dat kriebelt wel. Die wisselwerking om die nummers voor een publiek te spelen mis ik heel erg, dat is dus voor mij de eerste stap op de planning. Ik blijf plannen en hoop in het najaar. En voor de rest blijven componeren.
Ik moet daarbij ook zeggen, ik heb veel respect voor die organisatoren – ook voor die streaming – dat ze er in deze tijden toch iets proberen uit te halen, wat er uit te halen is.
Maar kijk, dat gevoel van mensen mee trekken in mijn wereld op een podium dat moet dus echt gebeurd zijn vooraleer aan iets nieuw te beginnen.

Is er ook een soort einddoel? Wat is je ambitie als muzikant maar ook met deze band?
Met de band? Waar ik naar op zoek ben is dat we een soort van wereld creëren rond de band. En daar sluit ik me als muzikant ook bij aan, veel van mijn voorbeelden hun spel, composities en dergelijke, dat is één wereld.
Ook dat ik mezelf kan blijven uitvinden, dat ik niet in een soort van automatische piloot terecht kom. Dat is heel belangrijk zowel wat Abstract INC. betreft als voor mezelf als muzikant. Zoals ik had omschreven, wat is jazz? Open vizier, improviseren, dat wil ik blijven behouden. Dus bij elk project dat ik maak, dat er een soort wereld op zich wordt gecreëerd waar het spel van de compositie en muzikanten samen vloeit.

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk spoedig echt live on stage, veel succes met al uw projecten

Basa Mortuko - Onze muziek komt pas live echt tot zijn recht. Hetzelfde effect gaan we nooit kunnen naar voor brengen via een livestream

Basa Mortuko - wat staat voor ‘woestijnklimaat' - is een samenwerking tussen Kyoko Baertsoen en Ronald Vanhuffel. Beiden hebben een voorliefde voor bands als Dead Can Dance en Massive Attack . Het duo brengt een overtuigend debuut uit 'Basa Mortuko', dromerige en sferische soundscapes.
De recensie kun je hier nog eens nalezen 
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Kyoko en Ronald. Uiteraard hadden we het ook over de tot stand koming, de toekomstplannen en ambities met dit en andere projecten.

Hoe is het project Basa Mortuko tot stand gekomen? Heeft de naam een speciale betekenis?
Ronald: Het was heel moeilijk om een naam te vinden, alles bestaat al feitelijk. Basa Mortuko is eigenlijk een Baskisch woord voor ‘Woestijnlandschap’. We vonden dat wel passen bij  onze muziek . Het avontuurlijke tot het wegdromen. Hoe is het ontstaan? Kyoko en ik kennen elkaar al zeer lang en we hebben ooit samen gewerkt in 2012  voor een expositie van Frank van der Meijden, manager van BLØF .  Het idee is toen al beginnen groeien. We hebben zelfs samen opgetreden in theater De Wegwijzer met een goede vriend van ons, Louis Vyncke die helaas uit het leven is gestapt.   
Ik produceer veel, en ben met  tal van alle andere projecten bezig.  Op een bepaald moment dacht ik  zouden we daar eigenlijk eens niet aan een plaat beginnen. Want in die lockdown zat ik toch maar thuis in de studio en Kyoko zit ook thuis, en dat klikt eigenlijk tussen ons zowel op persoonlijk als muzikaal vlak. We hebben onze ideeën samen gebracht, en dat is het dus uiteindelijk geworden.
Kyoko: We hadden er in het verleden al veel over gesproken. Deze lockdown is eigenlijk een beetje een geluk bij een ongeluk geweest. Er ontstond onverwachts veel tijd om dit project uiteindelijk te doen lukken doordat we allebei minder andere verplichtingen hadden. Het positieve is dat we elk op onze plaats kunnen werken , en via internet  data naar elkaar kunnen doorsturen.. Het is dus een zeer goede samenwerking geweest.
Ronald: Het is inderdaad op afstand gegroeid doordat we eigenlijk niet anders konden nu. Door die corona periode had je iets van, we gaan gewoon ons ding doen. We stonden beide niet echt onder druk voor andere projecten of zo, het was het perfecte moment om dit project samen, waar we toch al een tijdje op aan het dokteren waren, eindelijk aan de man te brengen. Wat ook belangrijk is geweest voor de sound trouwens, de  Ierse bouzouki (toont een mooie bouzouki en geeft een kleine demonstratie) . Met dit instrument is het eigenlijk allemaal begonnen, wat de sound van dit project betreft. Ik had dat per toeval gevonden bij een collega  producer, en de vraag gesteld of hij dat nog moest hebben. Ik ben ermee naar huis gekomen. En daar zaten twee snaren op.  Later heb ik dan een nieuwe gekocht.
Kyoko: Erik, je gaf aan dat je het vooral voelt dat het instrument er is, het is goed dat je het niet overheersend hoort maar wel voelt.
Ronald: Het is zoals Kyoko zegt het is goed dat je voelt dat het er is, want je denkt dat het een synthesizer is maar dat is het niet. Dat maakt dit instrument toch bijzonder. Het is ook een Iers instrument, dat zorgt dan weer voor die folkse atmosfeer binnen de muziek.

Dus als ik het goed begrijp, dat is iets wat sommige muzikanten in interviews ook beweren dat ze meer songs konden componeren. Is dat bij jullie ook dan?
Kyoko: Absoluut. Je hebt gewoon veel minder verplichtingen. Er zijn er altijd natuurlijk, zoals de zorg voor mijn zoon. Maar doordat alles wat stil valt op andere vlakken, kom je tot een innerlijke rust. En dan kun je u toch meer focussen op wat je echt wilt, dat zal vermoedelijk bij Ronald ook zo gegroeid zijn. Zonder te denken aan het commerciële aspect, gewoon puur natuur en terug naar de basis.
Ronald: We zijn gewoon positief gedwongen geweest door deze corona tijden, om op een andere manier te kijken naar wat we doen. Ik heb ook veel meer gedaan  Ik kan veel intensiever met iets bezig zijn, terwijl ik anders daar gewoon geen tijd voor had. Of instrumenten beter leren kennen, nog zoiets. Het heeft dus een positieve noot gekregen die corona tijd.

Maar ook een negatieve noot?
Ronald: Tuurlijk! Neem nu dit interview, uiteraard had ik veel liever gehad dat we elkaar face to face kunnen spreken, en dat Kyoko ook hier bij ons zat. Dat spreekt voor zich, je mist dat echt sociaal contact enorm. We zijn gedwongen om het nu zo te doen, dus moeten we er het beste van maken. We mogen niet klagen, we mogen blij zijn dat we nu tenminste iets kunnen doen dat we niet konden doen in het verleden door een gejaagd leven dat we hadden. Maar eerlijk is eerlijk, dat echt contact is een gemis.. dat klopt.

Het is wel zo dat de sociale media een belangrijke rol speelt, indien die pandemie geweest was in tijden zonder internet…
Ronald: Meer nog , zonder internet en sociale media en zo, hadden ik en Kyoko deze plaat nooit kunnen maken. We konden op die manier ideeën naar elkaar doorsturen, dat anders zeer problematisch tot zelfs onmogelijk zijn geweest moest internet niet hebben bestaan.

Terug naar jullie muziek. Hoe zou je je muziek omschrijven, en klopt de voorliefde voor Dead Can Dance en Massive Attack?
Kyoko: Dat is altijd moeilijk om daar op te antwoorden, de mensen vragen dat wel. Dead can Dance omdat er veel nummers zijn zonder tekst. Waarbij gepeeld wordt met klankentapijten, maar dat doe ik al heel lang. Zelfs 20 jaar geleden al. Omdat ik vind dat een melodie, als je geen rekening moet houden met klank en tekst, misschien nog puurder en echter kan zijn. De invloed van Massive Attack is er eerder subtiel in verweven, een eerder dreigende ondertoon waardoor je wordt meegenomen om een bepaalde trip. Daardoor kun je zeggen dat er dus ook wat Massive Attack in de muziek zit.

Ik vind het vooral positief dat je op de muziek die je brengt niet echt een stijl kunt kleven
Ronald: Daar hebben we ook een beetje naar gezocht eigenlijk. Op een bepaald moment hebben we vastgesteld, ook door dat voornoemde instrument, dat we iets hebben gevonden waardoor we ons konden plaatsten tussen iets. Het kind moet altijd een naam hebben uiteraard, we zijn bijvoorbeeld ook allebei New Wave fans. maar vooral muziekliefhebbers. Om maar te zeggen, ik doe als producer  ook pop en nog van alles. Wat het moeilijkste is, is om uw stijl een richting te geven. Want laat ons eerlijk zijn, alles is al ooit gedaan, daar moeten we geen tekening over maken. Maar we hebben iets gemaakt dat opvalt, en daarbij onze smaken wat samen gebracht. Onze beide verledens zitten erin, en dat is gewoon mooi samen gesmolten. Dan krijg je iets waar inderdaad geen stijl valt op te kleven.
Kyoko: We hebben elk ons eigen ding ermee gedaan. En als we merkten dat dit eigenlijk wel goed klinkt, en we er niet teveel woorden of discussie over hadden, hebben we dat in een gerecht gegoten. Dat is trouwens ook zo mooi aan dit project, alles is zeer soepel en gezapig verlopen eigenlijk.

Ik heb ook een paar bedenkingen op geschreven over deze plaat. In elke song ervaren we hoe droom en donkerte elkaar vinden. Als een soort flirten met twee uitersten donker en licht. Graag je mening
Ronald: Ik weet niet hoe dat bij u speelt, maar ik ben als ik muziek maak eerder een nachtmens. Ik ben van nature donker ingesteld. Ik hou niet zo van die te happy dingen eigenlijk. Dat licht in de muziek komt dus door Kyoko die klinkt als een engel. Dat zorgt dus voor dat contrast tussen de donkere achtergrond, en die Engelenstem. Dat is dus zeer goed opgemerkt, dat contrast tussen licht en donker is zeker aanwezig.
Kyoko: Als een nummer wat zwaarder klinkt, probeer ik daar een tegengewicht tegenover te plaatsen, een soort lichtpuntje als het ware. Dat donker is niets mis mee, maar het mag ook geen deprimerend effect hebben ook. Daarom is een tegenwicht van licht altijd goed.

Ik vind het ook zeer filmisch, mijn fantasie werd in elk geval geprikkeld. Werd bewust voor deze aanpak gekozen of zie ik het verkeerd?
Ronald: Wat mij betreft, ben ik al vijf jaar met film muziek bezig. Dus ik ben daar in gegroeid om filmische muziek te maken. Het is ook iets waar Kyoko trouwens perfect in past. Daardoor zit dat aspect daar zeker in. Kyoko heeft ook wel zulke dingen gedaan.
Kyoko: Ik ben naar het RITS gegaan met de bedoeling later filmmuziek te gaan maken. al mijn vorige projecten, zoals Lunascape en KYOKO hebben iets filmisch sowieso.

Wat dat filmische betreft, zijn er plannen om daar meer mee te doen? iets voor film of TV serie bijvoorbeeld?
Kyoko: Wij hopen dat wel. Maar België is klein. Er wordt  daardoor dikwijls gewerkt met dezelfde mensen. Maar Ronald en ik hopen dat het een beetje zijn eigen leven zal leiden, en daardoor misschien iemand op het idee komen om dit in film of zo te gebruiken.
Ronald: Ik lees net dat een Belgische regisseur twee Oscars gewonnen heeft met ‘Sound of Metal’. Dus het kan zeker. Je moet een dosis geluk daarin hebben, maar als je niets doet wordt je ook niet opgepikt. In eerste instantie maken we vooral muziek voor onszelf, zeker als je wat ouder wordt denk je toch het is nu of nooit. Om maar te zeggen, ik heb zeker ambitie, maar ik ga er ook niet per se van wakker liggen of zo.
Kyoko: Om daar op in te pikken. Als we moeten kiezen tussen een groot optreden, of in een film spelen. Ik zou toch eerder gaan voor de film, dat moet ik toch toegeven.
Ronald: Nu we toch over ambities bezig zijn, we zouden met dit project heel graag live gaan. Dat vergt een hele organisatie. Maar moest het lukken om met deze muziek ergens in een serie of zo terecht te komen? Dan is het groot feest, zeker!

Over ‘live’ . Zijn er Live voorstellingen gepland?
Kyoko: Nee, met corona en zo hebben we niets gepland wat dat betreft. Er zijn zoveel instructies van het moet buiten en zo, dat we dus niets hebben gepland daaromtrent.
Ronald: Ook als we live iets doen komt daar ook een enorm visueel aspect bij kijken, dat lukt gewoon niet in deze omstandigheden.

Het is inderdaad voorlopig nog onmogelijk, zijn er plannen voor eventuele livestreams?
Kyoko: Eventueel, maar daar denken ik en Ronald toch een beetje hetzelfde over. Dat is niet helemaal hetzelfde.
Ronald: Als we dat doen zou het een onderdeel moeten zijn van een soort expositie. Er moet een verhaal in zitten en zo. De sfeer die we oproepen, de beelden moeten gewoon kloppen. En dat lukt niet via streaming. Het moet dus iets speciaal zijn, anders lukt het niet.

Persoonlijk heb ik al veel streamings gedaan, ik heb zelfs bands ontdekt die ik anders veel te laat zou hebben leren kennen, toch zit ik ook met een dubbel gevoel hierover. Maar is het dan niet interessant om zo je werk te tonen aan een breder publiek?
Kyoko: We zien wel hoe het loopt, maar persoonlijk zou ik liever wachten tot de mensen ons echt live zien. Ik heb me tijdens de lockdown soms aan gestoord, je zag meer en meer van die kwalitatief niet zo hoogstaande optredens verschijnen op facebook. Nee, dat is het niet. Dan wacht ik persoonlijk toch liever tot het echt kan, met publiek.
Ronald: Je moet als artiest toch ook een soort imago creëren , zonder arrogant over te komen. Het moet toch een beetje klasse zijn, en dat is moeilijk via streaming vind ik. Daarom ben ik er zo geen voorstander van om dat te doen. Ik wil daar zelfs nog dieper op ingaan, ik kijk wat films betreft nooit naar ‘The Making of’ Ik vind daar niets aan. Nee, ik wil die acteurs  geloven in de film. Voor mij is dat een beetje hetzelfde eigenlijk.
Kyoko: Onze sterkte met onze muziek is ook dat we eigenlijk pas live echt kunnen imponeren eigenlijk. Datzelfde effect gaan we nooit kunnen naar voor brengen via een live streaming. Die live beleving is veel te belangrijk, Met vrienden naar een concert, nog een pintje drinken daarna en die hele atmosfeer daarrond is te belangrijk. Nee dan wachten we liever tot we weer voor publiek kunnen optreden.

Wat zijn, in zoverre dat kan, nog de verdere plannen met dit project?
Ronald: We zijn eigenlijk al aan de volgende plaat bezig. Ons plan is om al van tijd een single te lanceren, want er zijn dus al nieuwe songs die klaar liggen.
Kyoko: De vibes zijn er om verder te werken aan dit project. Dus dat gaan we zeker doen, dit verder uitwerken. Het is gewoon veel leuker om dingen te blijven maken, en dat gaan we dus ook doen de komende maanden. En we zien wel hoever we daar in geraken.

Zijn jullie ook nog met andere projecten bezig?
Ronald: Ik ben nog bezig met van alle producties voor anderen, ik heb ook mijn eigen projecten (zie hieronder) Ja er zijn dus nog wel projecten waar ik mee bezig ben. Voor de rest? Wat film muziek (zie ook een link hieronder) . Ik zit dus heel veel in mijn studio met muziek bezig
NUF  https://www.youtube.com/watch?v=rXj3GVvoLhc
https://open.spotify.com/artist/6UX7gxzV7V52FZTmU1E9Di?si=iFPcyH9CTk2YfMZ8UTX6pQ
2e single binnen 14 dagen “High as a kite feat Eyra MOON  EYRA MOON  (samenwerking met een  Nederlandse zangeres)
https://www.youtube.com/watch?v=wenrl0Kbi0Y
https://open.spotify.com/track/3MszZ6w36hmirgr0n7so81?si=2f376b6d5fd348b9
Als producer
https://open.spotify.com/artist/6F8R7YxMZmxXrNI3pHt5CP?si=cYBmp2CkTsyBNI4629iJbw
https://open.spotify.com/playlist/6aHBIivRjPrnBCQxhDrRSi?si=93f8731c883048c7

Meer informatie:  https://vimeo.com/ronaldvanhuffel

Kyoko:  Naast Basa mortuko ben ik momenteel met niets anders bezig qua producties.  Ik heb wel een zij-project met jazz-pianist Karel Van Marcke.  Wij brengen covers maar ook eigen nummers.  Samen treden we vooral op en ik hoop dat het snel weer kan.

Is er ook een soort einddoel of ben je daar niet mee bezig?
Kyoko : Mijn doel is vooral muziek blijven maken in goede en in slechte tijden
Ronald ; ik geniet van muziek maken en vooral van mijn eigen opname studio en instrument

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop jullie spoedig eens op een of ander podia of wat weet ik veel tegen te komen. En zeer veel succes met dit en andere projecten.

FireForce - livestream - Intens energiebommetje, een vuur dat nooit uitdooft

De combat/power metal band FireForce is al sinds 2009 bezig. Ondanks personeelswissels bewezen ze, op als naast het podium, ijzersterk in het genre te staan. Ze stelden hun nieuwste plaat  ‘Rage of War’ voor onder een nieuw label , ‘Rock of Angels records’ en met een nieuwkomer Matt Asselberghs , een Fransman.
De plaat bevat tonnen energie , er zit veel emotie in en de vocale inbreng is sterker dan vroeger. Van begin tot eind worden we omver geblazen.
 Over ‘Rage of War’ schreven we: “’Rage of War’ klinkt gedreven , krachtig en doet vermoeden dat de band klaar is om de wereld te veroveren. Dit is de betere heavy/power metal , zeker in de Belgische scene. Op elke song voel je de adrenalinestoten om mee te brullen.  De stem van Matt is een meerwaarde in de sound van FireForce’’.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen.
De plaat werd voorgesteld via livestream. Wij trokken ons combats aan en gingen mee op het muzikale pad van Fireforce …

Ieders inbreng is binnen FireFoce even belangrijk. De snijdende gitaar riffs en de knallende mokerslagen op drums brengen een aardverschuiving teweeg. De adrenaline loeit door de boxen. De instrumentatie is intens sterk . De muzikale trillingen dreunen na door de riffs en de helse drumsalvo’s.
Op ‘Rage of War’ zitten de leden op dezelfde golflengte en dat voel je live .  De vocals van Matt zijn bepalend en verrassend, o.m. als er pijn aan te pas komt, dan voel je die pijn gewoon; als er razernij uit de boxen loeit, dan voel je de adrenaline. Een enorme vocale emotionele impact dus, zowel in de ‘fast forward’ nummers als in de ballads.

FireForce blijft zijn roots trouw, maar kijkt ook vooruit. Ze tekenen zondermeer voor een fijne (metal) concertbeleving (die we eerlijkheidshalve toch nog liever live hadden meegemaakt , pint in de hand en headbangend). Kortom, FireForce was een intens energiebommetje, een vuur dat nooit uitdooft …

Organisatie: FireForce + De Kern, Wilrijk

B-Jazz Rewind, een alternatief programma door Leuven Jazz en B-Jazz International Contest, is aan z’n vierde avond. Vanavond is er het beloftevolle jonge jazz collectief RVB Quartet en Aishinka, de winnaars van B-Jazz International Contest 2019.

RVB Quartet (****) - Rebekka Van Bockstal (gitaar), Marius Couvreur (drums), Otto Kint (contrabas) en Elias Storme (sax) openen als RVB Quartet. Dit quartet brengt voornamelijk composities van gitariste Rebekka Van Bockstal, geïnspireerd op de hedendaagse jazzgrootheden Gilad Helselman, Mark Turner en Wayne Shorter. 
RVB Quartet creëert een sound waarbij vooral de saxofoon overheerst. De aanstekelijke gitaarriedels en de knetterende drumsalvo's , die naar pure rock muziek neigen, sluiten echter perfect op die bijzonder jazzy klinkende sax en contrabas aan., Ze gaan erg gevarieerd te werk, de sound klinkt aanstekelijk, groovy en energiek . Op die manier tekenen ze voor het perfecte huwelijk tussen rock en jazz.

Aishinka (*****) - Ook Aishinka klinkt intrigerend en afwisselend. Ze combineren jazz met Oost-Europese sounds , meerbepaald de traditionele Bulgaarse muziek. Een versmelting die de beide werelden met elkaar verbindt en een geluid die tot de verbeelding spreekt.
De folkloristische gezangen en de sound is bedwelmend , aanstekelijk en werkt in op de dansspieren . Improvisatie en avontuur zijn belangvolle elementen. Het maakt het geheel boeiend en sterker . Wat een bondgenootschap tussen beide muzikale culturen.

De comfortzone tussen rock, folk, Balkan en jazz wordt verlaten. We krijgen een kleurrijk palet die vertrouwd, avontuurlijk van aard is en de creativiteit doet opborrelen. Sjiek.

Organisatie: Leuven Jazz + B-Jazz International Contest + 30cc, Leuven

Leuven Jazz 2021 - B-Jazz Rewind 2021 - livestream - RVB Quartet + Aishinka - De comfortzone tussen rock, folk en jazz verlaten
Leuven Jazz 2021
30CC
Leuven
2021-05-01
Erik Vandamme

Go March - livestream - De perfecte verbinding tussen post rock en elektronisch vernuft

Philipp Weies (gitaar), Hans De Prins (synthesizer) en Antoni Foscez (drums) vormen samen het Antwerpse trio Go March. Met hun debuut 'Go March' (2015) en opvolger 'I' (2018) gooide de band hoge ogen, net door een perfecte verbinding tussen post rock en elektronisch vernuft te maken.
Het grensverleggend karakter intrigeert en in die richting werkt Go March verder naar de opvolger 'III' . De EP (een full album kunnen we deze schijf moeilijk noemen), werd voorgesteld in de Cactus Club, Brugge via livestream

Go March (*****) tast zijn eigen mogelijkheden, grenzen af en durft buiten de comfortzone te treden. Veertig minuten lang worden we in deze muzikale wurggreep gehouden. De laagjes bouwen op en zijn kleurrijk. De avontuurlijke stijl en de klankenrijkdom zorgen voor een wisselend geheel dat bedwelmend werkt en de dansspieren aanspreekt.
Trouwens, het is even zeer beeldrijk, de filmische beelden en visuele effecten  passen perfect binnen het muzikaal aanbod. Het lijkt erop dat je in een futuristische film bent beland, waarbij de spanning te snijden is.
Het klinkt allemaal boeiend, de dreunende percussie, de drum virtuositeit van Antoni Foscez, de vlijmscherpe gitaarriedels van Philipp Weies en de explosieve wendingen van de synths van klankentovenaar Hans De Prins. Het zorgt voor een trancegevoel.
Het materiaal van Go March weet ons telkens te verrassen en werkt verslavend . Het is letterlijk een live beleven .

De band wordt omschreven als een 'Mogwai meets Kraftwerk' . Toegegeven, we kunnen ons hierin vinden. Go March is de perfecte verbinding tussen post rock en elektronisch vernuft.

'III' kwam op 23 april uit via Dunk!records: https://dunkrecords.com/products/go-march-iii-lp

Organisatie: Cactus Club, Brugge ism MOOOV

In het kader van Spot on Jazz werd een heuse Solidude Records label night georganiseerd, helaas nog steeds niet met publiek. Via livestream kregen we enkele belangvolle artiesten en bands in het jazzgenre: H A S T, Bestiaal, Skordatura feat. Jozef Dumoulin & Mäâk. De laatste is zelfs een primeur, want het is hun eerste echte live voorstelling aan een groot publiek. Het werd een oorverdovend, beklijvend totaalspektakel.
Het ‘oorverdovende’ nuanceren we en interpreteren we best in ‘de intensiteit van hun sound’.

We overlopen even
H A S T (*****) opgericht door altsaxofonist Rob Banken is een instrumentale band geworteld in jazz, heavy rock en improvisatie; ze openen overtuigend, verschroeiend met deze elementen. De sound van H A S T is gebouwd rond die sax, die emotioneel klinkt, ondersteund van broeierige gitaarriedels, een bedwelmende bas en een knallende percussie. Ze lieten een diepe indruk na.

Line up: Rob Banken – altsax; Artan Buleshkaj – gitaar; Roeland Celis – gitaar; Cyrille Obermüller – contrabass; Elias Devoldere – drums

De formatie Skordatura feat. Jozef Dumoulin & Mäâk (*****) tekent voor het totaalspektakel . We citeren eerst eens uit de bio ''Met rollende ritmes, scherpe injecties, hoekige grooves, momenten van humor en een buitenaards geluid dat af en toe doet denken aan de intergalactische funk van Battles, kookt Skordatura een sudderpot van ideeën." 
Die pot kookt voortdurend over door de niet aflatende virtuositeit van Jakob Haghebaert (gitaar), Bas Bulteel (Fender Rhodes, keys),  Joshua Dellaert (bas) en Sebastiaan Vekeman (drums).
Voor de gelegenheid krijgt dit gezelschap de steun van Mâäk , een avantgardistische jazzformatie in ons landje. Jozef Dumoulin, brengt vuurwerk uit z’n keys . Het zorgt voor sfeer en ambiance. Dit was een muzikale wervelstorm , hier werd het kookpunt bereikt. Sjiek.

Line up: Sebastiaan Vekeman: drums, compositie; Joshua Dellaert: basgitaar, compositie; Jakob Haghebaert: gitaar; Jozef Dumoulin: keyboards; Laurent Blondiau: trompet, arrangement; Jeroen Van Herzeele: tenorsax; Michel Massot: tuba; Gregoire Tirtiaux: altsax, arrangement

Bestiaal (*****) schudde ons muzikaal stevig door elkaar. Ze stonden in voor een golvende sound , hartverscheurend en chillend van aard . Ze flirten met geluidsnormen, oorstrelend en (geluids)overschrijdend; gevoeligheid en extravertie kruisen elkaar. Bestiaal tekent evenzeer voor dit gevarieerd totaalbeleven. Hun klankentapijt benadert de perfectie en biedt ruimte in improvisatie en experiment. Meesterlijk hoe ze je bij het nekvel grijpen!

Line Up: Sebastiaan Vekeman: drums & compositie; Jakob Haeghebaert: gitaar; Sebastiaan (Bas) Gommeren: contrabass

Organisatie: Spot On Jazz + ART-SPOT.BE + Solidude Records + MetX Movingmusic + Gent Jazz Festival, Gent

Spot On Jazz 2021 - H A S T, Bestiaal en Skordatura feat. Jozef Dumoulin & Mäâk - livestream - Een oorverdovend, beklijvend totaalspektakel
Spot on Jazz 2021
CC De Grote Post
Gent
2021-04-28
Erik Vandamme

Peter Vermeersch & Thomas Noël - 'In C' - Sound of Ghent - livestream - Een zinnenprikkelende versmelting van beeld en klank in een sprookjesachtig kader

We citeren als introductie: ''De Amerikaanse componist Terry Riley schreef zijn iconische werk In C in 1964. Deze compositie geldt als een van de ijkpunten van het minimalisme. Ze bestaat uit 53 deeltjes, soms maar van enkele noten. Uitvoerders krijgen van Riley veel vrijheid bij In C. Er is geen vaste duur en doorheen de jaren is er eindeloos op gevarieerd. De onovertroffen Peter Vermeersch (Flat Earth Society) en Thomas Noël (The City's Song) wagen zich in deze gloednieuwe productie aan een Gentse versie. Veertien muzikanten met evenveel instrumenten als verschillende culturele invloeden geven een weerspiegeling van de rijkdom aan muziek in de stad.''
Dit concert werd via livestream uitgezonden in het kader van ‘Sound Of Ghent’, in een samenwerking met De Centrale en de Handelsbeurs, Gent

Een livestream is pas echt geslaagd als de luisteraar ademloos zit mee te kijken, te luisteren en te genieten van de muzikale kunst van de artiest . Het collectief aan top muzikanten en vocalisten slaagt er hier met brio in. Het is een zinnenprikkelende, gevarieerde versmelting van beeld en klank in een sprookjesachtig kader.
Een verhalen verteller brengt een soort ode aan ‘de aardappel’. Het verhaal raakt door de poëtische invalshoek. De Afrikaanse voodoo klanken zijn in combinatie met een danser die je weet te hypnotiseren. Met de viool erbij wordt er voor een folklore totaalbeleven gezorgd.
Het geheel, de visualisatie en de sound,  is wonderschoon en fantasieprikkelend door het gevarieerd klankentapijt (o.m. door percussie en strijkers) en de kleurrijke illustraties; de bevreemdend aanvoelende vocals drijven je naar onbekende oorden. Schitterend allemaal in die drie kwartier.

Hier valt nogal wat te beleven. Geen moment verveel je je . Terecht trouwens verdient deze compositie van Terry Riley zijn stempel iconisch… Peter Vermeersch & Thomas Noël hebben mensen rond zich verzameld, die de compositie nieuw leven inblazen. Ieder heeft zijn belangvolle inbreng . De puzzelstukjes passen perfect tot één geheel. Het collectief slaagt er dus met brio in je compleet overstag te doen slaan . Het verhaal en de muziek leven. Indrukwekkend, dit totaalspektakel. 

Line up: Peter Vermeersch (basklarinet, elektronica), Thomas Noël (harmonium, xylofoon), Jeroen Baert (viool), Shalan Alhamwy (viool), Mevlüt Akgüngör (ney/rietfluit), Gergana Velikova (zang), Anaïs Moffarts (zang, contrabas), Sadig El Gibril (oed), Osama Abdulrasol (kanun), Tsubasa Hori (taisho goto, Sanba), Ehsan Yadollahi (tar), Farnoosh Khodaded (daf), Moussa Dembele (kora, balafon, djembe), Tister Ikomo (ngoma), Josse De Pauw (tekst), Gerda Dendooven (illustratie)

Organisatie: De Centrale + Handelsbeurs, Gent ism Sound of Ghent

We citeren uit de bandcamp pagina van de band: ‘Uma Chine presenteert 'Changes', haar tweede album. Hoofdingrediënten zijn drie vrouwenstemmen, gedragen door vette ritmes, delicaat verweven met analoge synthesizers. Uma Chine weet zowel live als op plaat een bijzondere energie te creëren. De band kenmerkt zich door gelaagde stemmen, vervormde gitaren, synths, en originele wendingen binnen de nummers. Uma Chine wil verhalen vertellen, aangelengd met een flinke dosis fantasie. 'Changes', het tweede album van Uma Chine, staat bol van magisch realisme" .
(Bron: https://werfrecords.bandcamp.com/album/changes  )

Uma Chine intrigeerde reeds met het debuut 'Uma Chine', check de review hier -   en tast nu verder grenzen af  op de tweede 'Changes'.
“Hold”  is een sfeervol, heupwiegend nummer. Een frisse aanpak horen we op het toegankelijk , aanstekelijk materiaal. De verrassende wendingen in sommige , maken het geheel boeiend en spannend, luister maar eens naar “Leads”, “Visits” en “The Frog” .
Het onderstreept de zin voor avontuur, experiment en veelzijdigheid in hun droompop. Ze durven de registers open te trekken getrokken, wat de sound krachtig maakt. De uitgekiende elektronische weerhaakjes, de soundscapes , de percussive en de kristalheldere vocals geven sterkte. Het afsluitende “White horses” klinkt kleurrijk, gevarieerd en wonderschoon op die manier. Het toont aan hoe goed ze op elkaar ingespeeld zijn.

Toen we Uma Chine zagen optreden op HUMO's rock rally finale schreven we ''Een psychedelische trip in een kleurrijke landschap , een sprookjesachtige omgeving creëren en je fantasie laten prikkelen is de rode draad van wat Uma Chine doet met ons. Een betoverend mooi optreden dat ons doet uitzien naar een adembenemend mooie reis in ons droomwereld of onderbewustzijn …''  
Kijk, het kenmerkt de huidige plaat ‘Changes’. Een mooi melodieuze trip in een sprookjesachtig kader , fantasieprikkelend en met zin voor avontuur …

elektronica/pop/roots
Changes
Uma Chine

Tracklist: Hold 05:27 - Leads 04:03 - Visits 04:53 - (Delirium) 00:28 - The Frog 04:35 - Changes 05:14 - (Rachida) 00:40 - Uphill Song 03:56 - (The Grass) 00:50 - The Runner 03:19 - White Horses 05:47

Cathal Coughlan is een artiest die verdient in de spotlights te staan. O.m. bij Microdisney, via Fatima Mansions, tot bij het verbluffende Bubonique met komiek Sean Hughes. Hij heeft zijn ontluikende catalogus aangevuld met een reeks schitterende soloalbums. Een verbazingwekkend oeuvre. 'Song of Co Aklan' is het nieuwe album.
Hij is een klasse poëet en verteller. Zijn warme vocals brengen gemoedsrust. Mooi.
‘Song Of Co-Aklan' klinkt erg emotievol op die manier. “My child is alive”, “Crow Mother” en “Owl in the parlour” zijn hartenbrekers.
Hij is omringd door fijne muzikanten die perfect bij hem aansluiten. Sjiek. Een huiskamerconcert of een kampvuurgevoel borrelt op. “Let's Food the Fairground” is er zo eentje, waarop Cathal de gevoelige snaar raakt. Hij weet waar de bijzondere plaatsen in ons hart zijn, zoals ook op het afsluitende “Unrealtime” . De crooner in Cathal komt dus duidelijk naar boven. Hij schittert in eenvoud en emotionaliteit. Een wondermooi solo-album dus!

Tracklist: Song Of Co-Aklan 03:43 Passed-Out Dog 03:11 My Child Is Alive! 03:29 Crow Mother 03:48 St Wellbeing Axe 02:38 Owl In The Parlour 04:15 Let's Flood The Fairground 03:33 The Lobster's Dream 04:48 The Copper Beech 04:14 The Knockout Artist 03:25 Falling Out North St. 03:32 Unrealtime 03:39

singer-songwriter
Song of Co Aklan
Cathal Coughlan

https://www.youtube.com/watch?v=e6YL06Za4rc