Liselotte Van Dooren - Country is helemaal terug

Liselotte Van Dooren verraste ons in 2021 met haar album ‘49’ boordevol catchy country-songs. Ze is al aan het nadenken over een volgend album, maar intussen vult ze de zalen nog steeds met de songs van ‘49’. Alle tribunezeteltjes van De Ververij in Ronse waren bezet en Liselotte zorgde voor een swingende avond.

Het is in aantal artiesten minder dan in Nederland, maar ook in Vlaanderen is country aan een comeback bezig. Liselotte is van vele muzikale markten thuis, maar country heeft een speciaal plaatsje in haar hart. In Ronse bracht ze met een uitgebreide band van zes mannen alle songs van haar solo-debuut-album ‘49’ en een hele reeks covers. In countrymuziek is dat laatste overigens vooral een blijk van respect en spreken ze eerder van ‘standards’.
Liselotte trapte de avond op gang met “Country Soul”, het eerste countrynummer dat voor haar geschreven werd, door Dag Luyten en Anniek Raedschelders van Dixie Rose. Daarna volgde “Tequila Does” van Miranda Lambert, een Amerikaanse artieste waar Liselotte wel meer songs van brengt,. Bij Liselotte’s eigen song “Live Today” gingen in het publiek spontaan de handen op elkaar om het ritme mee te klappen.
Liselotte voegde aan de reeds uitgebreide bandbezetting nog haar eigen vioolspel toe voor “Heartaches By The Number”, een nummer van Harlan Howard dat als standard al opgenomen werd door onder meer Willie Nelson, Dwight Yoakam en Rosanne Cash, maar ook door bijvoorbeeld Cindy Lauper. Liselotte en haar band brachten in Ronse de versie van Martina McBride. Van Sheryl Crow leende Liselotte “Strong Enough”, omdat Sheryl daar zelf een accordeon-versie van opnam en omdat zij met Geert Laureyssen een uitmuntende accordeonspeler in de band heeft.
Ook een mooi moment: het heel intens gebrachte, zinderende “Wading In The Water” van Dixie Rose. Op “Flying Blind” van de Nederlandse Ilse DeLange, een andere artieste die Liselotte inspireerde, lardeerde gitarist Peter Verbraeken een knappe gitaarsolo. Er werd in De Ververij bij momenten stevige rock gebracht op deze country-avond.

Met liefst 23 nummers duurde de reguliere set best lang, maar de frontvrouw bleef heel die tijd bijzonder goed bij stem en ze had bij elke song – eigen materiaal of standards – dezelfde fonkel in haar ogen. Ze doet dit heel erg graag. En dat merk je aan alles.
Het is geen countryconcert als er geen Dolly Parton-song gespeeld wordt en dus kreeg Ronse “Jolene”. Met nog meer bekende meezingers werd naar een apotheose gewerkt: “Why Not Me” ook van Harlan Howard, maar de bekendheid ingezongen door The Judds, John Denver’s niet kapot te krijgen klassieker “Take Me Home, Country Roads” en “I’m Not So Tough”, de hit van Ilse DeLange.
De verdiende bisronde was voorbehouden voor twee nummers uit ‘49’: “A Change Right Now” en – nog eens – “Live Today”.

Organisatie: De Ververij, Ronse

Bosum, het Brusselse dreampop-project van Tom Verbeeck, kende een beloftevolle start. In 2018 en 2019 werden de singles vlot opgepikt en al snel kon de band leuke supports spelen voor Portland, The Bony King of Nowhere en Marble Sounds en er was zelfs wat interesse vanuit het buitenland. Hun cover van “Blinding Lights” van The Weeknd werd opgepikt als #Catchoftheday doro Stubru en de single stond twaalf weken in De Afrekening.
Het was een rollercoaster van grote en kleine successen, maar in 2022 verloor Tom de greep op zijn muzikale traject. Ondanks deze muzikale burn out bleef hij nummers opnemen in zijn homestudio. Eén daarvan komt nu uit als single.
“Tongues Of Angels” klinkt engelachtig, dromerig, lichtvoetig, onschuldig, … terwijl de lyrics dat niet altijd zijn. Mooi gedaan, knappe productie. Dit doet mij muzikaal wat denken aan Pauwel, Strand Of Oaks en het laatste werk van Gabriel Rios, of anders wel aan Ben Howard, Bear’s Den, The Haunted Youth, Mooneye, …. Gesneden voer voor Duyster.
https://www.youtube.com/watch?v=526ImvpkyU4

Jen is het soloproject van de Brugse Jente Neels, muzikante bij onder meer Sylvie Kreusch, Jan Verstraeten en Ratmosphere. Ze speelde solo al heel wat supports in zalen als De Roma, de AB, De Vooruit, Het Depot,…  voor artiesten als K’s Choice, Duke Garwood, High Hi en Milo Meskens.

“I Don’t Wanna Fall In Love” is haar nieuwe single. Het is een song die van een trage, breekbare start steeds aanzwelt tot het een louterende en allesverpulverende kracht wordt. Knappe productie. Goede single. Dit smaakt naar meer.

Ane Brun uit Noorwegen viert dit jaar dat ze 20 jaar geleden haar debuutalbum ‘Spending Time With Morgan’ uitbracht. Om dat te vieren komt ze dit najaar in De Roma in Antwerpen spelen, maar er is ook ‘Portrayals’, een album met covers.
Covers maken een belangrijk deel uit van het werk van Ane Brun. Veel van wat op ‘Portrayals’ staat heeft ze reeds eerder uitgebracht, maar hier krijg je al haar covers netjes gebundeld. Het vertelt ons ook wat over waar de Noorse haar inspiratie vindt. En het blijkt dat ze een heel brede smaak heeft. Het gaat van Beyoncé’s “Halo” tot Radiohead’s “How To Disappear Completely”.
Blijkt ook dat ze waarschijnlijk wel wat beïnvloed is door de CD’s van haar ouders of oudere vrienden: “True Colours” van Cindy Lauper, “Big in Japan” van Alphaville, “I Want To Know What Love Is” van Foreigner, “Into My Arms” van Nick Cave, “By Your Side” van Sade, ”All My Tears” van Julie Miller, “Make You Feel My Love” van Bob Dylan, …
En ze gaat zelfs nog een generatie verder terug: met “Always On My Mind” (het bekendst in de versie van Elvis), de standard “Blue Moon”, Nina Simone’s “Feeling Good” en “From Me To You” van The Beatles. Omdat er zo weinig richting in zit, leert het ons niet zo heel veel over haar invloeden, behalve dat ze haar klassiekers kent.

Alle songs krijgen een breekbaar Ane Brun-jasje dankzij haar zeer herkenbare stem en de zuinige bandbezetting en arrangementen. ‘Portrayals’ is een mooie verzameling covers en soms moet het niet meer zijn dan dat.

De Noord-Ierse rockband Therapy? bestaat sinds 1989 en kende zijn absolute hoogtepunt in 1994 en 1995 met de hits “Nowhere” en “Diane”. Op dat moment waren ze één van de grootste bands ter wereld. Daarna zijn ze ongeveer dezelfde muziek blijven maken, maar echt grote hits konden ze niet meer scoren. Ze blijven wel graaggeziene gasten op de Belgische festivalpodia.

Therapy? brengt binnenkort een nieuw album uit (‘Hard Cold Fire’) en daarvan is “Joy” de voorbode. Deze heel degelijke single rockt lekker weg en is heel herkenbaar, maar heeft alweer niet de X-factor die hun materiaal van de hoogdagen wel had. Nochtans is de bandbezetting nagenoeg hetzelfde en zelfs de producer van toen zat voor deze nieuwe opname opnieuw achter de knoppen.
Enkel voor de nostalgie schaffen mensen geen album met nieuw werk aan. Wie er tot vandaag van overtuigd is dat Therapy? de beste rockband ter wereld is, die zal “Joy” en het aankomende album ook wel goed vinden. Wie twijfelt, zal na “Joy” nog steeds twijfelen.

“Slow Me Down”  werd geschreven voor het  Eén-programma Dagen Zonder Broer van Jeroen Meus.  Deze driedelige docureeks volgt Meus in zijn rouwproces het eerste jaar na het overlijden van zijn broer Wim. Hij bezocht lotgenoten en gaat met hen in gesprek. De muziek in de reeks werd samengesteld op basis van afspeellijsten van Wim en Jeroen gaat op het einde van de reeks op bezoek bij de band The Me In You, één van de favoriete bands van zijn broer.
The Me In You schreef “Slow Me Down” als een soort eresaluut aan Wim. Ze deelden zijn passie voor muziek. De band speelde op het huwelijk van Wim, maar ook op zijn afscheidsdienst.
Het nummer ligt helemaal in het verlengde van hun prachtige album ‘How Does It Feel To Be Wrong All The Time’ en groeit muzikaal van ingetogen en intiem uit tot een soort postrocknummer. Opmerkelijk is dat Jeroen Meus enkele noten saxofoon meespeelt op het nummer, voor wie echt heel goed kan luisteren.
In het nummer wordt er teruggekeken op een onbezorgde jeugd, ‘the days of our golden years… a life with no fears’ door iemand die zich geen blijf meer weet met zichzelf na het verlies: ‘I’m lost everyday, drifting a sea of silence.’ Uiteindelijk biedt de zee rust en troost: ‘Seaside, slow me down…’ Veel schoner dan dit wordt een eerbetoon niet.

https://www.youtube.com/watch?v=tfZNJwfW2QU

De legendarische synthwaveband Arbeid Adelt! is terug, of toch even, voor een nieuw album dat hun ongeveer 40ste verjaardag nog wat extra glans moet geven. Op het album krijgen we het trio Marcel Vanthilt, Jan Vanroelen en Luc Van Acker en een reeks gastmuzikanten.

Het nieuwe album heet ‘Het Heelal Is Hier’ en start met een paar catchy tracks die perfect in lijn liggen met de successingles van Arbeid Adelt! (denk aan “Lekker Westers”, “De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen”, “Johnny Sexpistool”, ...). Dat zijn dan “Fris! Fris! Het Heelal Is Hier”, “Happy Is Gn Nls”, “Heren, Praat Niet Zo” en “Pelikaan”. Daarvan hebben “Happy” en “Heren” een springerig ritme dat door het toevoegen van saxofoon een elektronische ska-vibe krijgt. Vanthilt is op deze tracks helemaal in zijn element als nonsensicale punkdichter en muzikaal leunt dit dicht aan bij het oude werk.
Als Vanthilt op de volgende tracks vocaal wat gas terug neemt, en soms zelfs gaat mompelen, is het de muziek die alle aandacht krijgt, als een update van de synthwave. De beste nummers van dit deel zijn “Het Proletariaat Wil Laminaat” en “Monotonie”. Interessant en veelal dansbaar, dit luik, maar hier missen we dan toch die gekke Marcel.
Arbeid Adelt! functioneert ondanks het onmiskenbare talent van iedereen die muzikaal meewerkte aan dit album enkel en alleen met de rare gedachtenkronkels van de zanger.

Als extraatjes zijn er nog drie remixen van album-tracks, een voor Arbeid Adelt! veel te brave cover van Bobbejaan Schoepen's “De Taal Van De Liefde” en een remix van een oud Arbeid Adelt-nummer, “50.000 Hi-Hat's“ door Buscemi. 

Dit album begint heel sterk, maar zakt wat in voor het goed en wel halfweg is. Maar zelfs voor vier uitstekende en zes gewoon degelijke tracks is dit al de moeite van de comeback waard geweest.

Dance/Elektro
Het Heelal Is Hier
Arbeid Adelt!

Maple Paper is een trio uit Brussel en Waals-Brabant dat onder de bandnaam SPKT al de band battle Tremplin won. Dat staat nu niet meteen gelijk met onze Humo’s Rock Rally, maar het leert ons wel dat Maple Paper een band is met ambitie en potentieel. Hun debuutalbum heet ‘Clouds Are Falling’ en komt uit in eigen beheer. Ze traden al een paar keer op in Vlaanderen, maar zijn hier zeker nog geen vaste waarde.
Maple Paper blinkt op dit album uit in trage, dromerige progrock, met spaarzame uitbarstingen van psychedelische rock. Noise of fuzz komt er ondanks de psychedelica nauwelijks aan te pas. De bandopstelling is basic: bas, drum en gitaar, en ze zingen alledrie. Wie vooraf al referenties wil, moet het doen met het latere werk van Pink Floyd en Tame Impala. Zelf hebben ze het ook over Faust en Kruangbin, maar dat zijn niet de namen die bij mij spontaan opduiken.

Albumopener “Why Do People Feel Lonely?” is meteen ook veruit de beste track. Met de hoofdvocalen van drumster Audrey en gitarist Adam die zijn gitaargeluid zo vervormt dat het op een synth lijkt (dat of er kwam echt een synth aan te pas, dat kan ook). Het is moeilijk te duiden in woorden, maar voor zover progrock sexy kan zijn, is deze “Why Do People Feel Lonely?” een sexy progrock-track.
“Wings” heeft gelukkig niets te maken met de band van Paul McCartney maar meer met Pink Floyd. Op deze track klinkt Maple Paper alsof ze wat in de ruimte hangen te zweven. Dat effect wordt nog versterkt door de harmonische dubbelzang. Van de zacht zoemende synth (of tot synth vervormde gitaar) evolueert deze track naar een zonovergoten piano. We worden zacht uit de droom gehaald met een donderende gitaarsolo. Mooi.
“Enough!” heeft een heel gelaagde opbouw. Het nummer begint met een lang instrumentaal stuk, waarna de hoofdrol overgenomen wordt door een desertblues-riff zoals van Bombino. Het volgende hoofdstuk wordt aangekondigd door wat soundscapes en dan gaat het van akoestische naar een elektrische gitaar. De noise op het einde lijkt een makkelijke oplossing om aan zo’n elaborate nummer van meer dan 10 minuten toch een aanvaardbaar einde te breien.
Op titeltrack “Clouds Are Falling” hoor ik vaag referenties naar andere Belgische bands als Cuberdon en Colour, maar in vergelijking met die bands is Maple Paper net iets minder rock en iets meer prog en zelfs meer jazzy bij momenten. Ook deze song heeft een heel geduldige opbouw. Op de eerste uitbarsting is het ruim 7 minuten wachten.
“Yellow River” start met het geluid van een naald die op een draaiende vinylplaat gelegd wordt. Niet super-origineel, maar we snappen wel wat de band bedoelt. Ook hier weer veel Pink Floyd-achtige elementen, en elektronische geluidseffectjes die voor extra psychedelica moeten zorgen. De outro is een zacht-klaterende waterval.
Zoals veel bands probeert Maple Paper een eigen universum te bouwen en dit trio lijkt daar goed in te lukken. Ze doen meer dan het willen evenaren van hun idolen en gaan zonder oogkleppen aan de slag met de erfenis van een dinosaurus als Pink Floyd. Gedurfd en gelukt.

https://www.youtube.com/watch?v=D0zhn8dyjpY

Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden 'Play Bob Dylan live'
Stef Kamil Carlens & The Gates of Eden
Stef Kamil Carlens overleefde de lockdowns en andere coronabeperkingen onder meer door een livestream-concert te spelen met nummers van Bob Dylan. Toen live spelen opnieuw mocht, breide hij daar een tournee aan met nog meer Dylan-nummers. Dat tweeluik is inmiddels gebundeld tot een dubbelalbum met het beste van de livestream en van concerten in Utrecht, Breda en Antwerpen.

Coveralbums bestaan al zo lang als de rock ’n roll zelve, maar een volledig album aan één artiest wijden is toch eerder uitzonderlijk. First Aid Kit deed het nog niet zo lang geleden met hun Leonard Cohen-album ‘Who By Fire’. Hoe Stef Kamil Carlens & The Gates Of Eden omgaan met de erfenis van Bob Dylan getuigt van veel empathie en respect. En het helpt dat Stef Kamil ook een beetje nasaal klinkt als hij zingt.

Op “All Along The Watchtower” gaan een deel van de solo’s naar een fluitspeler, op het eerste gehoor toch, en probeert Carlens dus niet om de gitaarheld uit te hangen en zo de onsterfelijke versie van Jimi Hendrix naar de kroon te steken. Het zal voor sommige muziekliefhebbers al moeilijk zijn dat je aan Dylan raakt. Dan ook nog eens Hendrix, … Maar stevig rocken doet deze track al wel. “Political World” is één van die tracks die Stef Kamil helemaal naar zijn hand heeft gezet: met respect voor tekst en toon, maar zet deze track op een Carlens-album en een niet-Dylan-kenner denkt zo dat het een Carlens-track is.
“I And I” zit dan weer dichter bij het origineel en klinkt hier hartverscheurend en doorleefd. Carlens kon voor deze opnames een beroep doen op de crème de la crème van de Belgische rockscene: Liz Accoe en Karoline Kamosi, Mirko Banovic, Matt Watts, … te veel om allemaal op te noemen, maar elk krijgt van master of ceremonies Carlens zijn of haar moment om te schitteren.
“Shelter From The Storm” krijgt een vrolijk, onbezorgd calypso-deuntje met toetsen van gospel. Op de Stef Kamil-versie van het overbekende “Like A Rolling Stone” wordt die song teruggebracht tot zijn essentie: een heerlijk rockende tirade over de hogere en middenklasse die zich vrolijk maken over de onderlaag maar die zich geen raad zou weten als ze plots hun macht en geld zouden kwijtraken. Muzikaal blijven the Gates Of Eden hier dicht bij het origineel.
De volgende – misschien iets minder bekende – tracks krijgen muzikaal dan weer het Carlens-jasje aangemeten: het treurende “Not Dark Yet” en de in americana ondergedompelde “Never Gonna Be The Same Again”.
Deel 1 wordt afgesloten met een hoogvlieger: “Emotionally Yours”. Sober gebracht. Bijna fluisterend gezongen. Het is een cover, maar elk woord is gemeend.

Deel 2 start met swingende calypso/gospel/americana-toetsen op “Dead Man, Dead Man”, “The Groom’s Still Waiting At The Altar” en “Most Likely You’ll Go Your Way (And I’ll Go Mine)”.
Stef Kamil Carlens had – eens het concept van een Bob Dylan-album gekozen was – voor een reeks hits kunnen kiezen die ook elke niet-Dylan-fan herkent.” Knockin’ On Heavens Door”, “Blowin’ In The Wind”, “The Times They Are A-Changin”, “I Want You”, “Mr Tambourine Man”, “Hurricane”, … Het had hem misschien een betere ticket- en albumverkoop opgeleverd. Liever dan dat komt hij naar buiten met “New Pony” en “Forever Young” en zo komen die prachtige, straffe tracks ook nog eens onder onze aandacht. 
“Ik heb er voor gekozen om, op een aantal uitzonderingen na, vooral onbekendere songs van Dylan te kiezen. Zijn universum is zo uitgebreid en de parels liggen er voor het oprapen, het zou zonde zijn ons te beperken tot wat het publiek al kent”, zegt Carlens daarover.
Ook “Most Of The Time”, “Can’t Wait” en het fel rockende “Carribean Wind” passen in het plaatje van minder bekend maar daarom niet minder fantastisch. De uitsmijter is dan “What Was It You Wanted”. Dat is als songtitel misschien zelfs een beetje een opgestoken middelvinger naar wie vooral de Dylan-hits verwachtte.

Dit album is meer dan een mooie herinnering aan de live-shows. Elke fan van Bob Dylan en/of van Stef Kamil Carlens moet dit koesteren.

Jaouad schreef mee aan “Because of You” waarmee Gustaph ons land vertegenwoordigt op het Eurovisie Songfestival in mei in Liverpool. Hij toert ook al geruime tijd met de door hem geregisseerde en samen met Jeroen Vanluyten geschreven voorstelling ‘Venus in Libra’.
Na het succes van zijn debuutalbum ‘Messias’ en singles als “Hard To Love”, “Light” en “Be Mine” brengt Jaouad als voorbode van een nieuw album de Spotify-single “I’m So Tired” uit, een intense, eerder minimalistische jazzy song waarmee Jaouad aangeeft nieuwe muzikale wegen te verkennen.
De song vertelt volgens Jaouad hoe het hoofdpersonage van ‘Venus in Libra’ als dragqueen en eigenaar van een cabaret nachtclub moe is van alle mannen die gepasseerd zijn en die maar één ding zoeken. Het is een eerbetoon aan de vele queer mensen die voor de zoveelste keer door nieuwsgierige mannen worden benaderd om uiteindelijk leeg achter te blijven.
Muzikaal had deze song van Tamino kunnen zijn.