Pourquoi Pas is het alter ego van een jongeman uit Deinze. Sinds 2021 maakt hij springerige, vrolijke electropop die vooral bedoeld lijkt om een feestje op te bouwen. Met ‘Teleurgesteld’ wordt het net iets ernstiger en ook muzikaal zit hij hier op een iets ander pad, ondanks de pompende beats aan het begin. “Teleurgesteld” is een track van 6 minuten en die wordt elke minuut beter.
In het nummer haalt hij uit naar het soort mensen dat overal te laat komt en daarin bekent hij ook meteen zelf schuld. Het is nog altijd luchtig, een beetje grappig en een beetje naïef, maar minder dan op bijvoorbeeld “Alles Vergeten”, één van zijn vorige singles, over wakker worden met een black out na een veel te leuk feestje.
Muzikaal en met het Nederlands als taal doet dit wat denken aan Winston en Sige en nog meer aan Bazart, al mag deze jonge artiest nog wat groeien en misschien moet hij zijn team wat uitbreiden. Afhankelijk van de richting waarin hij doorgaat, kan hij uitkomen bij wat het vroegere Feliz deed of bij de treurende eurodance van Stippenlift. We houden het voor u in de gaten.
https://www.youtube.com/watch?v=O0kiSWluB5k

Spilar is een relatief nieuwe Vlaamse folkpopband. Hun debuutalbum ‘Stormweere’ uit 2020 leverde hen heel wat lovende recensies op en in 2022 was de band genomineerd voor een Folk Award. Alle bandleden zitten of zaten in nog wel meer bands of projecten.
Spilar staat voor geleende en eigen folky melodieën en geleende en eigen teksten. Met ook nog een dame die zingt (hier afgewisseld met mannelijke vocalen) verwacht je dan dat deze folkies in het spoor zitten van Kadril. Niets is minder waar. Hoewel ze vissen in dezelfde vijver, halen ze andere vissen boven uit de vijver. De toon is anders – niet alleen door de West-Vlaamse toets - en de nadruk ligt minder op het gebruik van de typische folkinstrumenten. Het is lichter, maar niet lichtvoetiger. Ergens hoor je ook dat dit een andere generatie is, die andere keuzes maakt. Interessante keuzes.
Hoe ze “Waltzing’s For Dreamers” van Richard Thompson hertalen tot “Verliefd En Verdwaald” is bijzonder sterk. Het op muziek zetten van een gedicht van Karel Top op “IJslandvaarder” is gedurfd en geslaagd. De cover van Wannes Van de Velde (“Rug Naar ’T Land”) is een logische keuze en “Duf Duf Duf” van Walter De Buck klinkt nog aanstekelijker dan het origineel.
De eigen teksten zijn zo mogelijk nog sterker. Dat moet ook wel als je niet uit de toon wil vallen tussen de geleende teksten. In de geleende lyrics vindt Spilar onderwerpen die ook vandaag nog relevant zijn, in de eigen lyrics brengen ze onverbloemd hun eigen visie. Zo gaat “Acht Soldaten” over immorele oorlogszuchtige wereldleiders, “T’Hope Vooruit” over de klimaatuidagingen en “Z.582” over verlies en hoop, met een gezonken vissersboot als metafoor. Het zijn die nummers die van ‘Vandaag En Alle Dagen’ een parel maken.
Ontdek Spilar op hun tournee door Vlaanderen of schaf hun album aan. De kans op een teleurstelling is bijzonder klein.

Folk/World
Vandaag En Alle Dagen
Spilar

https://www.youtube.com/watch?v=CWKoGVWWP6U

Groot Onderhoud is een nieuwe Nederlandse band die aan de haal gaat met de erfenis van Doe Maar en andere Nederpop-bands uit de jaren ‘80. Op hun debuutalbum ‘Langspeelplaat’ mengen ze vrolijk pop met reggae, rocksteady en ska en dat allemaal in het Nederlands.
Eén van de troeven van Groot Onderhoud is zanger Sebastiaan Kleijne. Zijn stemkleur en accent klinken heel vertrouwd, maar het is moeilijk om er een naam op te plakken. Ergens tussen Nol Havens van VOF De Kunst en Huub van der Lubbe van De Dijk in, maar er zijn vast nog meer namen die je hiermee kan associëren.
Als tekstschrijvers komen ze bij Groot Onderhoud in de buurt van Vrienten en Jansz, al zullen ze er zelf vast vrede mee hebben dat ik die twee nog een categorie hoger inschaal. De verhalen komen recht uit het hart, zijn mooi verwoord en hebben voldoende relevantie en betekenis om te blijven boeien. Een beetje meer maatschappijkritiek in de teksten zou mooi zijn, op een volgend album misschien.
Muzikaal is de combinatie van aanstekelijke reggae en dansbare Nederlandstalige popmuziek een eresaluut aan Doe Maar en dat horen we het beste op het hitsige “Webcam”, het melancholische “Hart Te Huur”, “Buitenspel” en titeltrack “Langspeelplaat”. Er zijn ook momenten dat we denken aan Toontje Lager (“Koud Gehad”), VOF De Kunst (“Volslank” en “Overslaan”), de Frank Boeijen Groep (“Man In De War”), De Dijk (“Gaat Het”) en zelfs Rowwen Hèze (“Volslank” en “Zandloper”).
Met het toevoegen van tuba en accordeon zit Groot Onderhoud op de grens met genres waar ze misschien beter van wegblijven, maar dat is dan ook zowat de enige opmerking. Dat deze ‘Langspeelplaat’ enkel als CD uitkomt en niet op vinyl, is jammer, maar daar kan nog aan gewerkt worden.
Groot Onderhoud voert ons terug naar de leukste momenten van de jaren ’80 en zorgt ervoor dat we onze dansschoenen terug uit de kast halen. Ik kan niet wachten om deze band live aan het werk te zien in Vlaanderen.

https://www.youtube.com/watch?v=wxVVF9Sz0xM

Het Nederlandse fuzzy garagepunkduo The Mono Kids hebben we hier eerder al vergeleken met de Pixies. Op hun nieuwe EP ‘Drei Wunderschöne Melodien’ horen we nog steeds wat van de geniale gekte van Black Francis, maar er ligt nu een dikke laag Ramones, ten tijde van ‘End Of The Century’ dan. Een beetje ge-experimenteer in de productie, maar nog steeds volbloed fuzzpunk. En een aartslelijke hoes, dat blijkt inmiddels een vaste waarde in het oeuvre van The Mono Kids.
In minder dan 7 minuten ramt het duo op deze EP drie tracks door je oren. “The Sun = # 1” (the sun is number one) heeft een heel aanstekelijk meebrul-refrein, hoewel het in de lyrics behiirlijk abstract en absurd blijft. Het is lang geleden dat fuzzpunk nog zo catchy klonk.
Ook “Rock It” is een heel degelijke en ietwat vrolijke, noisy proto-punkrocker. Fugazi meets The Mummies, zoiets. Deze EP wordt afgesloten met de rammelende rechtdoor-nonsense van “PS/P-love” (we gokken op ‘perfect stranger, paradise love’, en dat is meteen bijna de hele tekst).
Een leuke, maar alweer veel te korte EP van deze helden van het Nederlandse DIY-circuit.

https://themonokids.bandcamp.com/album/drei-wundersch-ne-melodien-ep

“Mijn Eeuwige Optimist” van Lien Kooijman is een vrolijk verpakt lentelied over afscheid nemen van een geliefde. Lien is de dochter van de legendarische Ed Kooijman en met een banjo-spelende vader in de buurt verwondert de country-vibe van deze single niet echt. Lien werkt op verschillende sporen aan haar muzikale carrière en afgaand op deze puike single verdient ze best wat meer aandacht.
Het doet ons wat denken aan een Yevgueni of een Eva De Roovere of Little Kim. We schatten dit net iets hoger in dan haar in het Antwerps gezongen ode aan de “Kennedytunnel”, haar in het Engels gezongen nummers of haar cover van Luk Bral’s “Hallo Hier Ben Ik Dan”, waar voorts ook niet veel verkeerd mee is.

Mijn eeuwige optimist (youtube.com)

Romuvos is een folk/paganmetalband uit Litouwen die in 2014 startte als solo-project van zanger en multi-instrumentalist Velnias. Later sloten nog een Litouwer (op bas) en drie leden van de Israëlische blackmetalband Eternal Decay aan. Romuvos legt zich toe op folk- en paganmetal en sommige tracks van het nieuwe album ‘Spirits’ klinken soms als de sjamaan-metal van Heilung of Wardruna.
Alle huidige bandleden deden ook al mee op het vorige album, ‘The Baltic Crusade’, maar het lijkt alsof Romuvos pas nu echt als een hechte band klinkt. Muzikaal hangt alles heel organisch aan elkaar en klinkt het ook gewoon als een band. De folk-elementen worden vooral aangebracht door Bendor (nickelharp, cello, bouzouki, mondharp, fluit, klokken en frame drums). De productie en mix was in handen van de Luxembruger Patrick Damiani, bekend van wat hij met onder meer Carach Angren doet.
Inhoudelijk is ‘Spirits’ een hele ommezwaai ten opzichte van de eerder uitgebrachte albums. Daar lag de nadruk al eens op de geschiedenis van Litouwen en het propageren van de identiteit van deze republiek, die de Sovjet-erfenis van zich wil afschudden. Op het vorige album was elke track een jaartal in een lange lijst van heroïsche veldslagen. In de teksten was er naast Engels ook plaats voor de eigen taal. Dat is helemaal anders op ‘Spirits’, waar nu wel heel veel Engels te horen is. Het gaat in de lyrics nu over net heel vredelievende en universele thema’s en de muziek klinkt voor Baltic pagan wel heel donker-atmosferisch en mysterieus etherisch.
Misschien wil Romuvos een breder publiek vinden en ervaren ze dat in de rest van de wereld maar weinig mensen wakker liggen van de Litouwse tradities en verhalen? Zit de vaderlandsliefde voortaan meer onderhuids? Zoeken ze meer aansluiting bij Heilung en Eldfaerd, omdat alvast Heilung wel tot ver buiten zijn landsgrenzen een heel breed publiek vindt?
Het resultaat is belangrijker dan de reden. ‘Spirits’ is een heel toegankelijk metalalbum met een heel eigen gezicht. Veel samenzang, heel gedoseerde momenten waarop de gitaren agressief klinken, veel atmosferische stukken, …. Een sterke productie en mix ook.

Goudi, dat is nog steeds Pierre Goudesone, bekend van new waveband Flesh & Fell. Op Goudi’s nieuwe single “Blootvoets” doet Laurent Stelleman van Flesh & Fell opnieuw mee en ook producer Ron Reuman is voor Goudesone een vertrouwd gezicht.
“Blootvoets” is één brok melancholie die troost wil bieden aan al diegenen voor wie het even tegen zit. In het gefluisterde, zelfs gemompelde zingen in het dialect herken ik iets van (mede-) Oostendenaar Augustijn. In de lyrics zit een zweem van diens vader Willem.
Na het walsende “Tango” is deze “Blootvoets” de tweede single die ons doet watertanden naar dat nieuwe album dat in september zal verschijnen. Als dat net zo goed is als ‘Oostende’ van 2022, wordt dat iets om naar uit te kijken.

https://www.youtube.com/watch?v=GRP4MfKzJAQ

Het Nederlandse punkgezelschap Scoundrels is na een lange stilte opnieuw actief. In 2022 verscheen zowaar nieuw materiaal (‘Oh No! Not Again!’) en vorig jaar verscheen de verzamelaar ‘Afraid To Move’ met materiaal uit de periode 1981 tot 1985. Bij die verzamelaar (dubbel vinyl) zat een 7” vinyl-EP met vier nummers en die is nu ook afzonderlijk beschikbaar, op YouTube en op vinyl.
“Factory Floor” en “Reptile Brain” (met een geforceerd lange outro) zijn militante oldschool no-nonsense punkrock volgens het boekje. Doet mij wat denken aan UK Subs. Scoudrels bestaan al langer, maar met die zang in het Nederlands doet titeltrack “Geld is Hun God” mij onherroepelijk aan De Heideroosjes denken, of anders aan het vroegste werk van The Dirty Scums of Belgian Asociality. Afsluiter “All Your Dreams And All Your Cares” klinkt dan weer heel gladjes en wat ‘Amerikaans”. California-punk?
Scoundrels heeft met “Geld Is Hun God” een bijzonder aangename EP afgeleverd. Goed dat die nu ook afzonderlijk te verkrijgen is.

https://www.youtube.com/watch?v=oFIs1uSgcP4

Of The Jesus & Mary Chain 40 jaar ver in hun carrière nog een culthit scoort in dezelfde grootte-orde als “Psychocandy”, “Head On”, “Some Candy Talking” of “Just Like Honey”, dat valt te betwijfelen. Maar alleen al voor die songs krijgen ze van heel wat fans eindeloos krediet. Op hun nieuwe album ‘Glasgow Eyes’ verspelen ze opnieuw wat van dat krediet, maar krijgen ze er ook wat bij, want een aantal nummers is echt wel goed.
‘Glasgow Eyes’ ligt in het verlengde van ‘Damage And Joy’ uit 2017. Misschien ook omdat dat album één van de best verkochte van dit duo is. We krijgen dus opnieuw de broertjes Jim en William Reid en dan nog wat elektronica, want deze keer haalden ze de mosterd bij Suicide en Kraftwerk. Daar maakten ze dan hun eigen, zeemzoete en tegelijk mysterieuze stofzuiger-elektro met gitaren van.
Een paar keer levert dat vuurwerk op, zoals op de hitsige single “Jamcod” en album-opener “Venal Joy”. Andere keren wordt het eerder wat slaapstimulerend, zoals op “Mediterranean X Film”, of komt er maar geen catharsis uit de chaos aan genres, zoals op “Discotheque”.
Wel bijzonder leuk is het eindeloze droppen van namen op “The Eagles And The Beatles”, al lijkt dat op het eerste gehoor helemaal niet op The Jesus & Mary Chain, wel een lo-fi-versie van The Happy Mondays, en hebben we vragen bij het achterliggende doel van dit nummer. Hetzelfde vragen we ons af bij albumafsluiter “Hey Lou Reid”. Leuke woordspeling en de baslijn aan het begin had van Lou Reed kunnen zijn, maar voorts gaat deze song ruim zes minuten lang nergens naartoe.
De meest toegankelijke en catchy hap zit aan het einde van het album, met “Silver Strings”, “Chemical Animal”, “Second Of June” en “Girl 71”. Die laatste is dan ook waarschijnlijk niet toevallig ook een single geworden.
Op 23 april staat The Jesus & Mary Chain in de AB, Brussel
https://www.youtube.com/watch?v=x3_NOCiRbII

Carousel of Doom 2024 - Rondjes draaien op de Carousel of Doom
Carousel of Doom 2024 - Columbarium, Lethvm, Growing Horns
JH Jakkedoe
Desselgem
2024-03-16
Filip Van der Linden

Het idee van de Carousel of Doom speelde al lang door de hoofden bij enkele leden van Columbarium. De carousel of muzikale paardjesmolen bestaat uit drie afzonderlijke podiumplekken voor drie bands, die elk om de beurt een eigen nummer spelen en het publiek dat rondjes draait om alles te volgen. Het idee werd vorige zaterdag realiteit in JH Jakkedoe in Desselgem (Waregem).

De bedoeling was om het publiek een unieke ervaring te bezorgen en uniek is het zeker geworden. In het jeugdhuis stonden drie bands in een U-vorm opgesteld. Met de grootste boxen in de scharnierpunten tussen de bands, en het mengpaneel centraal en tegelijk ongemakkelijk dicht tegen de toog aan. Het doet wat denken aan de quadrofonische opstelling van de Nederlandse band Kong, die in elke hoek van de zaal één bandlid met geluidsversterking zet, maar dan toch weer anders in de beleving.

De formule van de Carousel vergt wat meer activiteit van het publiek dan bij een klassieke concertavond met slechts één speelplek. Na elk nummer draai je je naar waar het podiumlicht aangaat op de volgende speelplek. Omdat de bands niet gewoon in uurwijzervolgorde speelden, was ook dat element telkens een verrassing. De coördinatie van elke verandering van speelplek verliep perfect en er waren geen pauzes nodig om nog een extra gitaar te stemmen. Wel was er weinig ruimte voor bindteksten tussen de nummers.

Op deze Carousel of Doom kreeg het publiek ondanks de naam van het evenement niet enkel doom voorgeschoteld, al was het wel een heel aanwezige gemeenschappelijke deler. Het initiatief kwam van Columbarium, een doommetalband die zich niet tot dat ene genre beperkt maar ook al eens elementen uit andere genres leent. Ze gaven de kans aan de populaire Waalse postmetalband (met sludge en doom) Lethvm om mee te komen naar de Jakkedoe. Om het concept te laten werken, heb je drie bands nodig, en dus haalden die van Columbarium er ook nog hun vrienden van Growing Horns (sludge, stoner, doom, …) bij. Geen bands uit 100% hetzelfde genre, terwijl ze toch dicht tegen elkaar aanschurken inzake sound.

De avond begon met het typische geluid van een kermismolen en een korte voorstelling van de bands door Iris die voor vzw Ondergrond een podcast maakte over deze Carousel of Doom. Daarna ging het in één ruk door tot aan een pauze, want ook bijzondere concerten moeten de dorstigen nog altijd gelaafd worden.
Dat Growing Horns erbij was, was niet echt gepland. De band was niet van plan om dit jaar op te treden. Growing Horns wil in de eerste plaats een nieuwe drummer inwerken. Dat is Kevin die je misschien nog herkent van bij Locus Control. En de band werkt al een tijdje aan nieuw materiaal, dat ze graag nog dit jaar willen gaan opnemen, voor de opvolger van de in 2019 uitgebrachte EP ‘Nobility of Pain’. Kevin werd op deze buitengewone concertavond voor de leeuwen geworpen en verdiende een onderscheiding voor dit ingangsexamen.
Growing Horns bracht nog twee oude tracks: “2084” en “Mountains of Pain”. Van het nieuwe materiaal onthouden we vooral “Big Fat Nun” en “Lust For Knife”, een nummer dat we al bij eerdere concerten hoorden. Leuk ook hoe gitarist Sven een beetje met de voeten van het publiek rammelde door bij het laatste Growing Horns-nummer vanop de podiumplek van Columbarium te gaan spelen. Waarop iemand van Columbarium zijn plaats bij Growing Horns innam en de riffs nabootste (maar niet in het geluid zat). Growing Horns stond hier als een heel gretige band, met veel focus, discipline en overtuigingsdrang.

Lethvm is geen onbekende naam in Vlaanderen. Ze worden al eens weggezet als de Waalse versie van Amenra, hoewel dat wat kort door de bocht is. Deze band heeft een heel eigen gezicht, al valt er moeilijk een etiket op te plakken. Lethvm-zanger Vincent was vooraf het moeilijkst te overtuigen van het carousel-concept. In hun genre is een concert heel vaak een zorgvuldig opgebouwd geheel, met een logische volgorde van nummers om te zorgen dat het publiek in de juiste sfeer zit. Om dan te gaan ‘shuffelen’ met nummers van andere bands zoals op Spotify, dat zag Vincent aanvankelijk niet zitten. Het waren de andere bandleden die hem er toch van konden overtuigen. En gelukkig maar.
De tracks van Lethvm zijn verhalen op zich en ze duren – net als bij Columbarium en Growing Horns – lang genoeg om het publiek erin op sleeptouw te kunnen nemen.
Lethvm greep voor deze uitdagende avond vooral naar tracks uit hun recentste album ‘Winterreise’, aangevuld met de titeltrack van het vorige album (“Acedia”) en de losstaande singles “Confessions” en “Shine”. Vincent is de centrale spil bij de concerten van Lethvm. Verschillende keren liep hij het publiek in om zelfs zonder microfoon zijn lyrics te schreeuwen, één keer zelfs vanop de toog. De synths en backing vocals van Elena zorgden voor welgekomen rustpunten bij de uitbarstingen van emoties van de zanger. Een concert van Lethvm is een ervaring die moeilijk in woorden te vatten is. Eén van de volgende haltes voor Lethvm in het veroveren van Vlaanderen is hun passage op het volgende Desertfest in Antwerpen.

Columbarium verraste vorig jaar vriend en vijand met het fantastische album ‘The Morbidious One’. Dat album was dan ook het reservoir waaruit rijkelijk geschonken werd, met onder meer krachtige versies van de singles “Eyes Bleed Black” en “Rivers of Blood”. Van het album werd enkel “Our Glorious Ways” ingeruild voor “Longing and Regret”, wat misschien al een nieuwe track is voor een volgend album. Dat zou niet onlogisch zijn, want Columbarium verkeert als band in de vorm van zijn leven. Zoals ze dat in West-Vlaanderen zeggen: ze stonden te ‘blinken in hun vel’.
Ook Columbarium stond als initiatiefnemer voor deze Carousel of Doom heel gretig te spelen in Desselgem. Strak ook, al leek het ruim aanwezige speelplezier belangrijker dan de juistheid van elke noot. Zanger-bassist Pete ging met veel branie tussen het publiek spelen en brullen en gitarist Biezie volgde hem daarin. Columbarium kan niet enkel in de studio maar ook live iedereen overtuigen. Dat ze deze zomer op Alcatraz Open Air spelen, is dan ook meer dan dik verdiend.

Nog even terugkeren op het concept van de Carousel of Doom. Is het roteren tussen bands een geslaagd experiment? Dat wel. Het was onuitgegeven. Een nieuwe belevenis in metalconcerten. Iets wat je nog jaren zal doorvertellen. Tegelijk beseffen we maar al te goed dat er na dit experiment genoeg praktische en inhoudelijke redenen zijn waarom we dit niet voor elke concertavond willen, kunnen of zullen zien. Je hebt flink wat ruimte nodig, je kan geen drumstel delen, alle bands moeten heel vroeg opstellen en soundchecken, het mengpaneel moet drie bands tegelijk aankunnen, …
Het telkens draaien naar de volgende band is op zich geen inspanning. Wel vergt het wat inzicht in je eigen ‘hygiëne’ of beleefdheid als concertbezoeker. Je wil als ‘grote’ bezoeker niet lompweg pal voor een kleiner iemand gaan staan, maar met al dat gedraai is dat wel een aandachtspunt. Je hebt als concertbezoeker ook wat meer discipline nodig. Als bands gewoon klassiek na elkaar elk hun eigen set in één keer afwerken, kan je rustig naar de toog gaan voor een praatje en een drankje als één van de support-bands niet helemaal je ding is. Hier werd je gedwongen om te blijven staan en te luisteren. En zo zullen de aanwezigen – met een kleine honderd waren ze – bands en muziek ontdekt hebben waar ze anders zelf nooit voor zouden gekozen hebben. In die zin is de Carousel of Doom geslaagd in zijn opzet.
Toch een paar opmerkingen. Heel wat mensen in het publiek rekenden erop dat de bands het carousel-concept meteen naar een next level zouden halen, daar bijvoorbeeld met de drie bands tegelijk één gezamenlijk nummer of een cover te brengen, als afsluiter van de avond of als toegift bijvoorbeeld. Of met van elke band een paar mensen die samen één nummer brengen. Daarvoor was er misschien te weinig tijd in de voorbereiding.
Het is op zich een hele prestatie dat geluidstechnisch alles perfect verliep. Een deel van het publiek had zich voorbereid op een avond met minstens fluitende boxen en storende feedback. Een pluim dus voor de durf en materiaalkennis bij de technici die dit in goede banen hebben geleid. Wel jammer dat daarbij de verlichting van de podiumplekken zo ondermaats bleef. Dat zal de volgende keer vast beter geregeld zijn.
Want willen we dit experiment herhaald zien? Eén keer per jaar of één keer om de twee jaar, daar moet toch wel een publiek voor te vinden zijn?

Organisatie: VZW The Lizard