De Gentse band Yokan deed het bijzonder goed in een hele reeks bandbattles, van de Rock Rally en Sound Track tot de Maanrockrally en de Student Rock Rally. De bandnaam ontleenden ze van een gesuikerd Japans dessert. Hun EP ‘Koi No Yokan’ heeft de liefde in al zijn facetten als thema en is bij momenten ook al wat aan de zoete kant.
De openingstrack is meteen de sterkste van deze EP. “Mess With Me” is een stevige, ietwat agressieve urban synth/gitaarrocker waarvan de songopbouw en de lyrics ook overeind zouden blijven in een blues- of hardrockjasje. Op de andere songs horen we eerder een band op het kruispunt van High Hi, Warhaus en Jamiroquai. “Toxic” heeft de meest uitgesproken sweet Jamiroquai-vibe. “Best Served Cold” drijft op hoekige synth-funk. “For Ya” heeft een zomerse, fruitige vibe, maar mist toch vooral wat diepgang in de lyrics. Het is van alle tijden: verliefdheid is moeilijker onder woorden te brengen dan liefdesverdriet, maar je kan toch proberen om de clichés te overstijgen.
“Don’t Mind To” is voor mij één van de interessantste songs, met doorwrochte lyrics en ritmes. Hier zitten de laagjes heel juist op elkaar. Ook op “Strangers Again” is het bluesy urban hartzeer bijna tastbaar.

Yokan heeft met ‘Koi No Yokan’ een uitdagende EP uit. Geen hapklare brok, wel gelaagde, broeierige urban poprock die zeker zijn weg zal vinden naar een breed publiek.

https://www.youtube.com/watch?v=sO4OL5Go4N0

Kadril is een instituut in de Vlaamse folkrock en tot ver daarbuiten. De band was de springplank voor de carrière van o.m. Eva De Roovere en met hun label Wild Boar Music staken ze het vuur aan de lont voor Laïs, om er maar één te noemen. De band startte in 1976 en heeft dus 46 jaren op de teller. Daarmee zou de band ouder kunnen zijn dan de laatst aangesloten zangeres Kimberly Claeys. We hebben dat niet gecheckt. Wij zijn nog van de generatie die niet naar de leeftijd van een dame vraagt. Kadril heeft al verschillende zangers en zangeressen zien langskomen, maar Kimberly is van plan om de voortaan de vaste zangeres van Kadril te blijven.

‘Jolie Flamande’ is in heel wat opzichten een nieuwe start. Behalve de nieuwe vocalen is er de nieuwe drummer Pieter-Jan Jordens (Sakura, Low Land Home) en de terugkeer van Dirk Verhegge op gitaar. Het is ook het eerste album na het plotse overlijden van gitarist van het eerste uur Lieven Huys. Ook Harlind Libbrecht, één van de drie broers in de band, ontbreekt als muzikant, geveld door een ernstige hersenbloeding. Als tekstschrijver is hij wel nog aanwezig op ‘Jolie Flamande’.
Ondanks al die veranderingen in de bezetting klinkt deze ‘nieuwe’ Kadril nog heel sterk als de ‘oude’ Kadril. Aan de formule werd dan ook weinig veranderd voor dit veertiende album: een mix van eigen composities en songs gebaseerd op zeg maar historische liederen of gedichten, in het Nederlands, Frans en Spaans. Als er al verschillen zijn met vorige albums, dan misschien dat het rock-element minder sterk aangezet is op Jolie Flamande. Dat kan een bewuste of onbewuste verwijzing zijn naar het heengaan van Lieven Huys.
De eerste conclusies dan. Kadril en misschien vooral de broers Libbrechts hebben hun recept nog verfijnd. Met dezelfde ingrediënten als 40 jaar geleden maken ze vandaag een recept dat nog beter en sterker smaakt, zowel in de teksten als in de muziek. Kimberly is de juiste vrouw op het juiste moment voor Kadril: in elke taal die de tekstschrijvers haar aanreiken blijft ze foutloos en stem-technisch presteert ze hier nog beter dan op haar solo-album ‘Moederland’. De nieuwe drummer cijfert zichzelf misschien nog wat te veel weg in deze band van oudgedienden. Hij smokkelt heel subtiel zijn eigen stijl binnen in de nog steeds heel herkenbare sound.
In een kist vol parels is het moeilijk om de mooiste te kiezen. “Paloma Dorada” is een intens eerbetoon aan Harlind Libbrecht. Titelsong “Jolie Flamande” is een zwierige traditional die Kadril van Canada terug naar huis wist te halen. “Tijl” is een knappe interpretatie (cover durven we het niet noemen) van Wannes Van de Velde. “Mieke En De Sergeant” heeft in de lyrics heel wat laagjes. Je kan het aanhoren als een grappig dronkemanslied over de vluchtigheid van verlangen en verantwoordelijkheid, maar ook als een vingerwijzing naar vandaag, waarbij de oudste generaties minder tolerant staan tegenover nieuwkomers dan de jongere generaties. En zo zitten er nog wel een paar laagjes in dit oude lied. Voorts zijn wij heel gecharmeerd door “Oud Brood En Jonge Kaas” en “Haerlem”. En we benadrukken nog eens dat er op dit album geen enkel zwak moment staat.

Hoe zalig is het dat een band na zoveel jaar nog steeds degelijk en inhoudelijk relevant is. O zo herkenbaar zijn en tegelijk nog knisperend fris klinken. Dat is maar weinigen gegeven. Bij Kadril kunnen ze dat.  

Roots/Folk
Jolie Flamande
Kadril

Starman Records maakte een tijdje geleden furore met Belgian Vaults, een reeks vinyl-verzamelalbums met Belgische rock en popnummers uit de jaren ’60 en ‘70. Op de Volumes 2 en 3 stonden nummers van The Sonny Boys en Splendid en met wat vertraging kwam daar een bijzonder vervolg op. Armand Nelen, de drummer/zanger van die twee bands, is opnieuw muziek aan het maken. Deze keer onder de naam Vilter. En de eerste releases komen natuurlijk uit bij Starman Records.
In 2020 was er reeds een eerste EP. De nieuwe muzikale kompanen zijn Ayhan Kosses en Geert Vanbever (Dead Man Ray, The Wizards of Ooze, Vitalski, …). Hun jongste EP heet ‘No Rewind’ en werd opgenomen met David Meredith uit de UK.

Deze EP omvat vier songs. Openingstrack “Friends” is een ongecompliceerde poprocksong. Een beetje klassiek, maar wel met veel passie gebracht. Een beetje als het recente werk van William Souffreau van Irish Coffee. “It Ain’t Easy” is gesmeed uit bluesrock-goud en heeft een catchy refrein. Nelen klinkt prima als zanger: patine rules over vitaliteit. Opnieuw heel klassiek en toch niet doorsnee.
“Make My Day” heeft meer een folky singer-songwriter-vibe die de lyrics nog meer in de kijker zet dan de andere songs op deze EP. Hier klinkt Vilter een beetje als Johnny Cash op zijn American Recordings. Subliem. De Johnny Cash-referentie kleeft ook aan “Stoned”, misschien ook omdat deze song een lichte countryrock-vibe heeft.

Vilter is geen roedel jonge wolven die volgend jaar op Rock Werchter zullen staan, maar ze brengen hun rock met veel passie.

https://www.youtube.com/watch?v=Re8H47BIJ8Y&list=OLAK5uy_lZ37yEa_EtPP7FvOEYq4ELzUyUjpMSkyI

They Feel Nothing is een zijprojectje van Kevin Van Volcem van de Brugse newwaveband We Are Ooh People. Dit is darkwave met vervormde vocalen. “Not In A Million Years” is de derde Spotify-single, na “Rebirth” en “Run!”.
Deze derde single mengt analoge, oldschool-geluiden met – zeker in de finale - moderne beats. Die finale (pakweg de laatste minuut) is het sterkste deel van de track. De intro klinkt bijzonder klassiek en het komt allemaal een beetje moeilijk op gang. De promesse van een eruptie zit er wel in, maar de opbouw gaat wat met de handrem op.
Die opbouw was sneller en misschien beter op “Rebirth”, maar daar zitten de lyrics dan weer te ver verstopt onder alle laagjes synthmelodieën en gebeurt er te weinig in de track om de volle vijf minuten interessant te blijven (sorry, we zijn streng).
Dat maakt dat “Run!”, met een aanzet die schatplichtig is aan de EBM, tot de voorlopig sterkste single van They Feel Nothing: straffe intro, goede lyrics (misschien een beetje stereotiep maar dat kan dit genre wel hebben), mooi spelen met twee soorten vocalen, knap hoe de melodielijnen het van elkaar overnemen, een track die de volle zes minuten interessant blijft, eenvoudig en direct meezingbaar refreintje, een finale die bijblijft, … Op “Run!” zit dus bijna alles goed.

They Feel Nothing is een interessant zijproject en we zullen vast nog meer intrigerende singles voorgeschoteld krijgen. Ik ben alvast benieuwd welke richting dit uiteindelijk zal uitgaan.

Misprint is een in ons land nog relatief onbekende Nederlandse en Nederlandstalige band. Deze band bracht zopas haar tweede EP ‘Binnenkant Van Een Raam’ uit. Het indiepoprockkwartet verkent in vijf nummers de vele gezichten van eenzaamheid – van gebroken relaties, onbereikbare vriendschappen tot het verwerken van rouw. Toch is het geen neerslachtig album geworden: de melancholie wordt afgewisseld met momenten van uitbundige euforie en er zijn refreinen die je spontaan kan meezingen.
“Weidegang”, de eeste volledige track van de EP, doet wat denken aan Spinvis, terwijl “Lege Koelkast” best een snedige track is over een gebroken hart. De track “Heavy Metal” is veruit het meest ‘heavy’ nummer van deze EP, maar nog lang geen echte heavy metal, eerder hardrock of zelfs maar harde rock. Wel een leuk onderwerp: moet je je muzieksmaak aanpassen om bij een groep mensen te kunnen horen? In de lyrics zitten behalve stevige riffs nog knipogen naar Henny Vrienten van Doe Maar en zelfs naar het Gent van Gorki. Ze kennen hun klassiekers bij Misprint. Behalve het onmiskenbare Nederlandse accent had dit een track kunnen zijn van BEUK. “Langs De Lange Lindelaan” – het had de titel van een Suske en Wiske-album kunnen zijn – en afsluiter “En Soms” zijn wel heel braaf en beleefd, meer naar Yevgueni. Het maakt dat deze band twee gezichten heeft: kwajongens en ideale schoonzonen tegelijk.

Deze EP heeft een spontane cameo van Pavement-gitarist Spiral Stairs, die Nederlands probeert te spreken op “Heavy Metal”. ‘Binnenkant Van Een Raam’ verschijnt in een gelimiteerde editie op het cassettelabel Schmetterling Records en in eigen beheer op CD.

Cuberdon is een instrumentaal psychedelisch-progressief postrocktrio uit Leuven dat zopas zijn eerste EP uitbracht. De band vernoemde zich naar een kleverig, paars kegelvormig snoepje uit Gent en vooral dat kleverige en paarse typeert misschien ook wel hun muziek. Hun songs hebben vaak – net als het snoepje - zowel een harde als een zachte kant.

De EP telt vijf tracks en start met “Whirl”, veruit de meest melancholische van dit debuut. Alle punten voor sfeerzetting, maar muzikaal mocht er wat meer vlees aan dit been zitten. “Viscous” heeft een psychedelische toets die eerder aan Jimi Hendrix dan aan pakweg Pink Floyd doet denken, maar mogelijk wordt dat versterkt door de trio-bezetting waar ook Jimi aan vasthield.
“Eunice” opent in de sfeer van desertrock en stoner, met hints van Fire Down Below & Cowboys & Aliens en gaat dan meer richting Atomic Vulture. Die laatste band is op basis van deze track misschien nog wel de beste referentie voor wie een vakje wil om de sound van Cuberdon in te stoppen. Een lichte laag melancholie wordt gekruid met virtuoze riffs. Het massieve in het geluid komt er nog niet genoeg uit hier, maar dat ligt misschien aan de opnames.
“Gizmo” wordt verdeeld over een deel 1 en 2. Part 1 is instrumentale progrock van de bovenste plank met leuke tempowisselingen. In de trage tussenstukken zit hier wel een knipoog naar Pink Floyd, maar zodra de intensiteitsmeter de hoogte ingaat klinkt het meer als Russian Circles of Turpentine Valley. Knappe opbouw en goed gespeeld met de spanningsboog. Dat moet ook wel om bijna zeven minuten interessant te blijven. Epic!
De intro van “Gizmo Pt 2” is degelijk, maar het gitaargetokkel is misschien ook wat gewoontjes in verhouding tot het grilliger drumwerk. Als de distortion-pedaal ingedrukt wordt en de gitaar als een synth gaat klinken, bloeit deze song wel open.
Cuberdon heeft een intrigerende EP afgeleverd. De vijf songs laten nog heel wat opties open voor de toekomst. Wij willen alvast op de eerste rij zitten om te zien en vooral te horen wat die toekomst in petto heeft voor Cuberdon.

The Cure - Nog net zo relevant als populair

Voor zover dat nog nodig was voor een populaire band als The Cure is er geen makkelijker manier voor een internationale artiest om het hart van de Belgen te veroveren dan om enkele uren voor je concert een frietje met stoofvlees te gaan eten in de plaatselijke frituur. Dat nieuwtje deed al snel de ronde in het Sportpaleis, maar de kenners wisten meteen beter. Voor zo’n stunt is Robert Smith net iets te mensenschuw en bovendien vegetariër. De Smith-in-de-frituur was een lookalike van een Vlaamse The Cure-tributeband en het was Radio Willy die op die ietwat doorzichtige manier wat aandacht zocht voor zijn New Wave Top 100, een populariteitspoll waarin The Cure dit jaar slechts op nummer 2 staat, van de troon gestoten door Anne Clark. Maar voor een deel van het publiek leek het die avond toch ‘echt gebeurd’ en was dat het sein om de postpunkband uit de UK nog wat harder dood te knuffelen.

The Cure had The Twilight Sad mee als support, dezelfde Schotse band die ook reeds in 2016 – het vorige zaalconcert van The Cure in België – het voorprogramma mocht spelen. Mochten we dat niet opgezocht hebben, we zouden het niet meer geweten hebben. Zoveel indruk hebben ze toen gemaakt. En dat is ook bij deze passage de hoofdconclusie. Waar ligt dat aan? Misschien is de postpunk van deze band wel degelijk, maar tegelijk net iets te middelmatig? Misschien lag het aan de hyperkinetische/hoofdpijn lichtshow van kijk eens in hoe weinig milliseconden ik elke spot aan en uit kan laten gaan – alsof de zaal met een absolute zekerheid moest gezuiverd worden van epilepsiepatiënten? Misschien is het omdat zanger James Graham geen moeite doet om zijn Schotse tongval te verbergen, waardoor de lyrics net iets moeilijker te volgen zijn? Misschien door het gebrek aan sympathieke bindteksten? Wie zal het zeggen? Feit is dat met een set van The Cure die vaak vlot over de 2 uur gaat, die band eigenlijk geen opwarm-band nodig heeft. 
The Twilight Sad begon voor een nog zo goed als lege zaal en eindigde met een redelijk gevulde zaal, het was dus zeker niet ronduit slecht wat ze brachten. Ze krijgen punten voor doorzettingsvermogen en we hopen hen eens aan het werk te kunnen zien in een intiemere sfeer, misschien maakt dat al een wereld van verschil.

Uiteraard waren alle ticketkopers enkel voor The Cure naar het Sportpaleis afgezakt. De band combineert doorgaans een hele reeks hits met een voor vele fans soms weinig bekend werk, zoals in 2016. Dat geldt voor de jongste passage in Antwerpen opnieuw. The Cure brengt binnenkort een nieuw album uit. Doorgaans zorgen band en label ervoor dat de release samenvalt met de tournee, maar ergens moet iets misgelopen zijn in de agenda. Van dat nieuwe album kregen we alvast “And Nothing Is Forever”, “A Fragile Thing”, “Endsong” en “I Can Never Say Goodbye” te horen. De nieuwe nummers bewijzen dat de bende van Robert Smith nog niet uitverteld is. Muzikaal sluit het nieuwe werk aan op hun recentste (nou ja) albums als ‘Wish’, ‘Wild Mood Swings’ en ‘Bloodflowers’. In de lyrics gebeurt weinig opbeurends, het gemiddelde tempo ligt laag en inzake sfeerzetting lopen ze – opnieuw – over van melancholie. “Endsong” was de afsluiter van de reguliere set en dat is ook de nieuwe song die live het beste uit de verf kwam.

Complimenten voor Robert Smith dat hij op zijn gezegende leeftijd van 63 en na een leven vol concerten nog zo goed bij stem is. De lichtshow was ouderwets goed. Naast het podium hingen twee videoschermen waarvan de functie niet geheel duidelijk was. De camera’s bleven zo ver weg van Smith en de muzikanten dat je hen op de videoschermen maar net een klein beetje groter zag als ‘in het echt’. Het duurde tot het symbolische “Close To Me” in de tweede bisronde tot Smith het zichzelf veroorloofde om eens deftig voor een camera te gaan staan. Misschien vond hij dat zijn haar niet in de plooi lag die avond?
De reguliere set startte sterk met stevige versies van “Alone”, “Pictures Of You”, “A Night Like This en “Lovesong” en daarna zakte de spanningsboog wat in met vooral trage en minder bekende nummers als “Burn”, “The Last Day Of Summer”, “Cold” en “At Night”.
Net toen het publiek bijna in slaap gewiegd was, kwam dan plots de adrenalinerush van “Push” en “Play For Today” om iedereen opnieuw bij de les te brengen. Daarna nog een bijna-hardrock-versie van “Shake Dog Shake” om dan uit te bollen met “From The Edge Of The Deep Green Sea” naar het magistrale “Endsong”.
De eerste bisronde nam een halve valse start met het nieuwe “I Can Never Say Goodbye”, maar dat werd goedgemaakt met “Faith” en vooral “A Forest”.
De tweede bisronde was dan een greep uit de hits: “Lullaby”, “The Walk”, “Let’s Go To Bed”, “Friday I’m In Love”, “Close To Me”, “In Between Days”, “Just Like Heaven” en “Boys Don’t Cry”. Deze tweede bisronde kon op het meeste enthousiaste applaus rekenen, al werden die songs meestal een beetje routinematig en op een drafje afgehaspeld.

The Cure bewees in Antwerpen dat ze niet alleen nog steeds bijzonder geliefd zijn, maar bovendien nog steeds bijzonder relevant. Hun nieuwe materiaal zal misschien moeite hebben om net zo’n wereldwijd radiohit te worden als in de jaren ’80, maar het treft nog steeds doel bij een ruim publiek. Op deze manier mag The Cure van mijn part elk jaar wel eens het Sportpaleis vullen.

Organisatie: Live Nation

Na een reeks Spotify-singles in het Nederlands (“De Vlucht”!) en covers van Doe Maar en Noordkaap waagt Oorpool zich aan het Engels. “Nature Boy” is een cover van Nick Cave en die kreeg een catchy, uptempo synthwavejasje. De Oorpool-stem klinkt in het Engels nog net iets warmer en roestbruiner dan in het Nederlands. Misschien niet zoveel patine/doorrookt als Nick Cave zelve, maar bijzonder aangenaam. Jammer dat het kwikke tempo (nog twee tellen sneller dan het origineel) weinig plaats laat om vol van die stem te genieten.
Voor durf krijgt Oorpool alle punten, want je moet ballen hebben om dit op deze manier aan te pakken. Met nog een paar keer sleutelen aan het tempo en aan de plaats van de vocalen in de geluidsmix zou dit wel eens onvergetelijk kunnen geweest zijn.
Oorpool klinkt leuk in het Engels en ze kennen hun klassiekers, maar ik zou het Nederlands misschien toch niet te snel overboord gooien.

https://open.spotify.com/album/4d1xUAflF3qSmcHU49jYFc

Van Belgica Erotica kregen we eerder reeds een paar knappe singles en EP’s voorgeschoteld. Kort na de single van oktober (“Test One, test Two, Test-Icle”) is er nu al een full album. Wie daarbij rekende op een ‘Best Of’ van het reeds uitgebrachte materiaal is er aan voor de moeite. ‘Oversexed Belgian New Beat’ bevat tien niet eerder uitgebrachte tracks.

Het album opent sterk met “Latex Lovers”. Die klinkt een beetje als basic- of proto-new beat, zoals de eerdere releases van Belgica Erotica, maar deze track heeft wel het leuke dat de verschillende ritmes het mooi van elkaar overnemen. Het bouwt netjes voort op de erfenis van Serge Ramaekers en co. En een beetje een onderhuidse erotische uitstraling. Een klassieker eigenlijk, nauwelijks te onderscheiden van wat er in de jaren ’90 uitgebracht werd.
Maar niet alle tracks zijn zo sterk. “Fully Horny” en “Intercourse Without A Pause” tonen dat je met dezelfde ingrediënten niet altijd een overheerlijk gerecht op tafel zet. Gelukkig schiet Belgica Erotica nog een paar keer goed raak op dit album: “Instru-mental Oversexed” is een toptrack, net als “Lust Behind Corners” en “Adult Entertainment Served Here”. Maar hier zit het erotische toch vooral in de songtitels en de schaarse lyrics en minder in de muziek.
Het dreigende “Hard Spanking” neigt wat naar EBM, maar dat had nog harder uitgespeeld kunnen worden. Met zo’n songtitel missen we toch een sample van een zweepslag en van een paar korte kreetjes (we proberen wat mee te gaan in de fantasie van Belgica Erotica). In de plaats daarvan krijgen we een catchy Oosterse vibe die van ver wat doet denken aan “China Town” van Nux Nemo.
Geduld wordt – toch vaak – beloond en dat geldt hier zeker voor wie de moeite neemt om het album volledig te beluisteren. Afsluiter “Nocturnal Bizarre” is een volledig instrumentale track die nog sterker is dan de openingstrack “Latex Lovers”.

En hier dekt de vlag de lading. Het klinkt allemaal heel nachtelijk en bizar op een ietwat exotische manier, drijvend op geile beats en melodieën. Een remix zou die pluspunten nog kunnen uitvergroten.

Electro/Dance
Oversexed Belgian New Beat -The Full Album-
Belgica Erotica

https://belgicaerotica.bandcamp.com/album/oversexed-belgian-new-beat-the-full-album

Bliek is Bruggeling Peter de Blieck. Hij begon zoals waarschijnlijk velen met Engelstalige covers, schakelde later over naar het Nederlands en nog later naar het Brugs. Momenteel heeft hij twee nummers op Spotify die mijn aandacht wisten vast te houden en die ook uw aandacht verdienen.
“Wienter” heeft maar één letter meer dan in het AN, maar als song is het een ovenschotel: warm, troost brengend en met meer laagjes dan je op het eerste gezicht/gehoor zou verwachten. Vocaal is Bliek uit hetzelfde dikke, zachte velours geweven als een Brent Beukelaer (van The Radar Station) op zijn solo-album ‘Heen Zonder Weer’. Denk ook aan Tom Waits of Paolo Conte op zijn oude dag.
In de lyrics doet Bliek mij wat denken aan Augustijn of anders wel aan die andere nieuwkomer in het Nederlands, MaanYak. “Wacht E Ki” heeft dan misschien net ietsje minder diepgang dan “Wienter”, maar is wel universeler in emoties en gevoelens.
“Wienter” werd opgenomen in de Music Farm Studios in Gentbrugge met Serge Hertoge, Bart Vincent, Korneel Muylle, Serge Bakker, Martijn Bal en Gunter Callewaert. In de begeleiding en arrangementen behoort Bliek tot dezelfde kerk als heel wat van de Starman Records-bands: intrigerend, lichtjes donker, melancholisch, net niet op de voorgrond. De muziek van “Wienter” werd geschreven door Nicolas Delfosse, nog een oudgediende van de Brugse rock (Briljant Drumheads, Red Zebra, the Boy Wonders, ….).
De ambitie van Bliek blijft momenteel nog beperkt tot ‘opgemerkt worden door Radio 1 of 2. Voor een kersthit werd de machine wat te laat in gang gezet, maar van ons mag de ambitie zeker verder reiken dan dat. Hier zouden we graag een heel album van horen.