Het Schotse Teenage Fanclub neemt de laatste tien jaar rustig de tijd te werken aan hun platen. Zo zijn ze nog maar aan de vierde plaat toe sinds 2000. Dat ze nu maar om de vijf jaar aan iets nieuws werken, heeft te maken dat de drie songschrijvers Norman Blake, Gerard Love en Raymond McGinley uitgeweken zijn naar verschillende landen. Twintig jaar zijn ze al bezig en putten muzikale energie van groepen als Big Star (een great old favorite van Teenage Fanclub!), The Byrds en The Beach Boys. Zelf lagen ze begin jaren ’90 mee aan de basis van de huidige indiescene.
Fraaie popsongs zonder al te veel weerhaken en schokkende wendingen, weemoedig, dromerig, ingehouden en sfeervol, met finesse en subtiliteit gespeeld. De subtiele samenzang en het gitaarspel geven kleur. Rustig voortkabbelende songs dus voor heerlijke, lome zomeravonden …
Wanneer je dit klein werkje bekijkt zul je zien dat alle nummers als titel een adres hebben met bijbehorende illustraties van Rob Bossens. Met deze informatie wordt meteen het concept van deze debuutplaat weergegeven want iedere mens zal wel in zijn hoofd enkele addressen uit het verleden opgeslagen hebben die werken als een soort herinneringen..
Op zeer minimale en hartbrekende wijze wordt hier het verleden van een mens bloot gelegd waardoor je eigenlijk ‘Weg’ het best zou kunnen vergelijken met zo’n stokoude fotoalbum die men uit de kast haalt en waarbij het weemoedig gevoel toeslaat bij het bekijken van ieder prentje.
De foto’s zijn in het geval van Jan Swerts ingetogen liedjes met een sterk neoklassieke inslag en daar zal de bewondering voor Wim Mertens wel niet aan vreemd zijn. Net als de pianovirtuoos uit Neerpelt componeert Jan Swerts een resem ingetogen melodietjes waarbij hij uiterst zuinig omspringt met het toedienen van arrangementen, minimale pianomuziek afgewisseld met wat blazerswerk en af en toe een prevelende stem wat de vergelijking met Wim Mertens alleen maar doet vergroten.
‘Weg’ werd eerder reeds vergeleken met het solowerk van Talk Talk-frontman Mark Hollis, een plaat die zowat door de hele wereld over het hoofd werd gezien en hoe pijnlijk het is om dit te stellen: we vrezen dat dit werkje van Jan Swerts hetzelfde lot toebedeeld is want dit is nu eenmaal het soort muziek die de nodige inspanningen vergt. De busreis is lang, het eindstation is meer dan de moeite waard maar heel wat reizigers zullen onderweg op de stopbel duwen om een halte vroeger af te stappen. Jammer.
Hip hop in je moedertaal, het is en blijft een vreemd iets omdat je dit muziekgenre onbewust blijft linken aan buurten als The Bronx en niet met bijvoorbeeld Eindhoven, maar toch zijn deze Nederlandse hiphoppers er glansrijk in geslaagd om met ‘Alter ego’ een plaat af te leveren waar je van de eerste tot de laatste minuut aan gekluisterd bent.
Veel heeft natuurlijk te maken met de intelligente teksten die bol staan van de maatschappijkritiek en dat gaat zo ver dat je eigenlijk bij ieder nummer wel eventjes stil kan staan.
“Jantje lacht, Jantje huilt” gaat over de werkproblematiek, “Schoenendoos” over mensen die obsessief met muziek bezig zijn of gewoonweg iets aangrijpends als “21 Gram” waarbij je meteen weet waarover deze song gaat.
Muzikaal is het ‘old skool’ hip hop en gelukkig zonder al te veel pose waarbij de meeste nummers vergezeld zijn van een symfonische achtergrond wat meteen vergelijkingen met Massive Attack oplevert.
Ook zeer belangrijk is dat het Hollands aspect geenszins storend werkt want deze opvolger van ‘Alternatief’ is niet gemaakt door mensen die plots denken dat ze 50 Cent zijn maar wel door mensen die iets te zeggen hebben.
www.myspace.com/macronizm
Het zal moeilijk zijn om een slecht woord te lezen over Zola Jesus want alle recensies zijn bedolven onder de lovende woorden. Niet dat Zola Jesus nu echt nieuw in de scene is want deze 21-jarige heeft ondertussen reeds cd’s op haar actief staan maar deze “Stridulum II” is wel haar meest toegankelijke tot nu toe.
Niet verwonderlijk als je weet dat ze vroeger met Xiu Xiu-frontman Jamie Stewart in de groep Former Ghosts zat waardoor haar muziek eerder een industrieel tintje kreeg. Op haar nieuweling, die in thuisland eigenlijk een EP geworden is, laat Zola Jesus (echte naam: Nika Roza Danilova) haar van haar meest kwetsbare kant zien wat zich vertaalt in breekbare, zwartgallige avant-gardistische songs waar invloeden van Siouxsie, Patti Smith en Nico in terug te vinden zijn.
Meestal houden we ons hart vast als de zoveelste hype aangekondigd wordt maar in het geval van Zola Jesus lijkt die meer dan gerechtvaardigd.
Zouden er eigenlijk nog mensen rondlopen die vandaag de dag nog wakker liggen van een nieuwe O.M.D.-release? Zelfs de grootste fan zal moeten toegeven dat de laatste cd’s van dit elektronisch duo allesbehalve historisch kon genoemd worden, en dan hebben we het nog niet eens over Atomic Kitten gehad!
Toen recentelijk Andy McCluskey and Paul Humphreys besloten om integraal ‘Architecture and morality’ terug op de planken te brengen werden ze plots overvallen door het gevoel om hun oud geluid terug te toveren. En kijk, veertien jaar na de laatste O.M.D.-plaat is de 11e cd een feit!
Of deze ‘History Of Modern’ nu beter is dan hun legendarisch debuut of ‘Organisation’? Het is een retorische vraag waarop iedereen het antwoord kent alvorens hij een noot van het nieuwe album gehoord heeft. Het goede nieuws is echter dat de heren hier wel terug grijpen naar hun oud geluid ook al zullen ze wel in de eerste plaats veel te danken hebben aan producer Mike Crossey die eerder met Arctic Monkeys achter de knoppen zat.
Je krijgt hier 13 nummers die één voor één poepcommercieel zijn maar het zijn ook songs waarbij men niks vernieuwends wil uitproberen.
’History of modern’ is een plaat geworden waarbij men volledig op veilig speelde door vooral te klinken zoals ze dat deden in 1986, wat trouwens ook de reden was waarom Andy en Paul hun begeleidingsgroep van toen terug in het leven riepen. Stuk voor stuk kan je de nummers aan een bepaald feit uit de O.M.D.-geschiedenis kleven ook al klinken de vaak bombastische synths hier verassend fris.
’History of modern’ is geen grootse cd maar het is wel een zeer gelukkig weerzien van een groep die een prachtige stempel op de 80’s gedrukt heeft.
Soms wandelen er van die platen binnen waar je een warm gevoel van krijgt maar waarvan je tegelijkertijd ook beseft dat ze meer verdienen dan zomaar een vermelding op een website, om maar niet te spreken over het eventueel gevaar dat het enkel bij een bespreking zal blijven.
The Late Call is eigenlijk een project dat opgebouwd is rond Johannes Mayer. Deze jongeman uit Stockholm wordt wel eens de ontbrekende schakel tussen Kings Of Convenience en Bon Iver genoemd. Met twee zulke namen weet je meteen dat dit zeer fragiele muziek betreft, maar toch is dit niet de zoveelste nu country held.
Indien u zich kan inbeelden hoe Coldplay unplugged zou klinken indien ze gebruiken zouden maken van klassieke instrumenten (gaande van een piano tot blazers) dan heb je ook meteen een idee hoe deze The Late Call klinkt. Tamelijk prachtig dus.
www.myspace.com/thelatecall
Dat Zus Sarah en broer Gert Bettens weer zouden gaan samenwerken, was niemand vreemd. Na ‘Cocoon Crash’ hielpen ze elkaar wel eens in het songschrijven of was er onverwachts een gastoptreden van één van de twee tijdens hun clubtours. En het verhaal begon toen liedjes van over de oceaan werden gemaild, want Sarah leeft al enkele jaren in de VS en Gert in ons landje. Het zag er aan te komen dus, vooral toen ze op Folkdranouter vorig jaar (nu Festival Dranouter btw!) een reünie concert speelden en we al een glimp hoorden van de hernieuwde samenwerking. De respons en het succes was alvast een bijkomende trigger voor ‘Echo Mountain’, die twee schijfjes bevat van elk zo’n 25 minuten. We horen afwisselend melodieus spannende rockers als “Come live the life”, “I will carry you” en de titelsong, gematigder klinken “When I lay beside you” en “Perfect”, en tot slot komt de klemtoon op het ingetogen materiaal: ingehouden , intieme, sfeervolle songs met een pianotune, akoestische gitaar en orkestraties, waarvan we vooral “Say a prayer”, “16” en “Killing dragons” onthouden. ‘Echo Mountain’ is een dromerig evenwichtig goede plaat en neemt de gedachte weg dat het maar om een tijdelijke hereniging zou gaan. Welcome back dus!
Het uit Toronto afkomstige Tokyo Police Club debuteerde een goede drie jaar terug met de EP ‘A lesson in crime’, die 8 songs bevatte en maar liefst 18 minuten duurde. Spannende puntige postpunksongs, die melodieus, bedreven, energiek en krachtig klonken. Frisse gitaarpopsongs onder een opzwepend ritme, kort en kernachtig.
Op de volwaardige debuutplaat, ‘Elephant Shell’ waren ze al iets volwassener en dit jaar dan verschijnt ‘Champ’, 11 songs die net de drie minuten grens bereiken, wat inhoudt dat hun snedige, ophitsende songs van weleer meer melodieus midtempo rock zijn. In het begin boeit de band alvast met “Favourite food”, “Favourite colour”, “Breakneck speed” en “Bambi”, maar dan zakt het geheel wat ineen, zoals Futureheads nog heeft doorgemaakt, en zich niet meer kan onderscheiden.
We horen een kwartet in ontwikkeling, waarbij het nog eventjes wachten is op die befaamde ‘Grote Plaat’.
Het Noorse Motorpsycho is een perfect op elkaar ingespeeld trio die sinds de onvolprezen dubbelaar ‘Black Hole/Blank Canvas’ (2006) terug grijpt naar granieten blokken retrorock/psychedelica. Lang uitgesponnen en in elkaar vloeiende, meeslepende songs, die broeierig, intens opbouwend en krachtig kunnen zijn, met freejazzy, hallucinante, massieve en waanzinnige trips. Zes songs horen we hier, waarvan “Starhammer” de aanzet vormt en het twintig minuten durende “Gullible’s travels” op krankzinnige wijze de overtuigende plaat besluit. Het sfeervolle tussendoortje “Close your eyes” is zo geplukt uit de stal Beatles/Supertramp/Pink Floyd.
Wat een bezwerende jamsessie van de heren, die nog steeds de huidige generatie Black Mountain, Sleepy Suns het nakijken houdt …
Leffingeleuren 2010 in de ogen van … - de kleintjes maken veel goed
2010-09-17 t/m 2010-09-19
Leffingeleuren lijkt stilaan het evenwicht tussen avontuurlijke, nog te ontdekken groepen en gevestigde waarden gevonden te hebben. Met naast het onvermijdelijke leger nationale namen (er moet nog volk komen ook,hé) genoeg buitenlandse (en minder gekende) acts om ook te muzikale veelvraten te plezieren. Interessante namen genoeg op de affiche dit jaar maar daar begint net de frustratie : te veel bands spelen gelijktijdig en men moet soms onmogelijke keuzes maken maar dat probleem stelt zich natuurlijk niet enkel in Leffinge.
dag 1 – vrijdag 17 september 2010
De zaal liep dit jaar al van bij de eerste groep helemaal vol, het is ooit anders geweest. Verantwoordelijk hiervoor was het Gentse Amatorski, momenteel een kleine hype dankzij "Come home". Mooie, breekbare muziek waarvoor het woord Duyster destijds is uitgevonden, met een heerlijk fluisterzangeresje die me soms aan Cat Power deed denken. De versterking met maar liefst drie saxen en eenmaal een viool (van Balthazar) bracht niet veel bij, deze muziek is eerder gediend met een minimale bezetting. Na het ijzersterke begin verwaterde de set wat wegens gebrek aan ideeën en teveel toeters en bellen. Maar al bij al bleef het een vrij aangename verrassing. (op 20/11 nog te zien in de 4AD)
Phosphorescent kende ik van hun cd ‘Pride’ uit 2007, een klein meesterwerkje vol beklemmende indierock. Intussen is de groep van Matthew Houck (uit Brooklyn) geëvolueerd naar meer conventionele americana. Hun tribute voor Willie Nelson zal daar wel niet vreemd aan zijn. Phosphorescent begon met een lap stevige countryrock (“Hard to humble”). Maar al vlug was er tijd en ruimte voor wat meer ingetogen werk dat evenwel voortdurend gestoord werd door een vrolijk kakelend publiek. Een dwingend sssht van pianist Scott Stapleton kon daar niets aan verhelpen. Matthew Houck nam dan de ,op het eerste zicht, vreemde beslissing om solo verder te spelen maar met twee fantastische songs kreeg hij de meute dan toch stil. Waarna de groep nog even terug kwam om een overtuigende set af te sluiten.
Daarna was het moeilijk kiezen tussen Wolf Parade, Timber Timbre en Paul Weller. Uiteindelijk koos ik voor die laatste hoewel ik zeker geen echte fan ben maar de niet aflatende stroom positieve recensies lokten me dus naar de tent. Paul Weller had een strakke groep, allen in stemmig zwart, rond zich verzameld en begon bijzonder nijdig met "Peacock suit". Maar al vlug zakte het niveau van de songs en begon een stemmetje mijn zo al geteisterde hersenen te treiteren door me voortdurend in te fluisteren dat ik de verkeerde keuze had gemaakt.
Dan maar op een drafje naar het café waar Timber Timbre uit Montréal aan het werk was. In een niet alledaagse opstelling (Simon Trottier: lapsteel, Mika Posen: viool en Taylor Kirk: gitaar, basdrum en zang) brachten ze lome, weidse folk. Louter muzikaal vond ik dit wel knap, jammer dat de stem hier haaks op stond. Taylor Kirk klonk als een rockabilly-zanger die net zijn tong had ingeslikt en liet om de twee minuten een hevige hik horen. Toen een zittende Kirk tijdens een instrumentaal nummer even de microfoon van zich wegduwde maakte een olijkerd uit het publiek van de gelegenheid en micro gebruik om het via vreemde sjamaangezangen wat beter te laten klinken. Timber Timbre wist niet wat hen overkwam.
dag 2 – zaterdag 18 september 2010
Dag twee kende de grootste opkomst ooit (7000) terwijl het programma toch niet zo sterk leek. Drums Are For Parades is een Gents trio rond de broers Wim en Piet Reygaerd (beiden gitaar) die net een eerste plaat uit heeft. Hun mix van stoner, drones, metal en noise werd gedragen door laag overvliegende, alles aan flarden rijtende gitaren, af en toe gelardeerd door wat geschreeuw. Het klonk beslist goed (zeker met dat mespuntje Melvins erbij) maar het was toch zooo voorspelbaar. Voor een verrassende wending moet je zeker niet bij Drums Are For Parades aankloppen.
De Brit Roots Manuva (echte naam Rodney Smith) bracht een aanstekelijke mix van hiphop, dub en elektronica. Wat mij betreft stalen de extra zanger en zangeres de show maar ik ben absoluut een leek in deze wereld.
Lonelady staat voor Julie Campbell (git., zang) uit Manchester en heeft een cd uit op het befaamde label WARP. Bijgestaan door Andrew Cheetham op drums en Gareth Smith op toetsen, sampler en percussie bracht ze sterk op de eighties geïnspireerde muziek. Ik hoorde The B 52's, Gang Of Four en ook wel PJ Harvey. Mooi maar na een tijdje had je het wel gezien. Lonelady is een sterke zangeres maar ze teert toch iets teveel op datzelfde trucje en bovendien was de begeleiding te minimaal om een optreden lang te kunnen boeien.
Hierna volgde het zoveelste project van Tim Vanhamel (Evil Superstars, Millionaire,...). Samen met Pascal Deweze (Metal Molly,...) schreef hij de muziek voor het net in de prijzen gevallen tv-programma ‘Benidorm Bastards’ en zo ontstond Broken Glass Heroes (een kromme verwijzing naar Lennon's "Working Class Hero". Wat country maar vooral veel Beatles en Beach Boys hoorden we. Met wisselend resultaat : naast vele mooie momenten zaten ook enkele gigantische stinkers. En iemand moet mij maar eens komen vertellen waarom iedereen tegenwoordig als The Beach Boys wil klinken : zo fantastisch waren die nu ook weer niet.
Daarna was het weer van dat : ouwe zot Lee ‘Scratch’ Perry, de nieuwe en zeer goed onthaalde indiefolkband Stornoway of psych-rock guru Imaad Wasif. Het werd die laatste en dat heb ik me geen seconde beklaagd. In het Zwerver-café zorgde hij voor het absolute hoogtepunt van Leffingeleuren hoewel waarschijnlijk velen het hier niet mee eens zullen zijn. Imaad, van Indische komaf, geboren in Canada en nu wonend in Los Angeles, heeft een verleden bij de Yeah Yeah Yeahs en Lou Barlow's New Folk Implosion maar dat verbleekt toch bij zijn solowerk. Wat op plaat soms nog wat teveel in goede bedoelingen blijft steken gulpte er op het kleine podium in één kolkende stroom uit. Vernieuwend klinkt deze graatmagere jongen zeker niet maar zijn mix tussen Devendra Banhart, Led Zeppelin, Pink Floyd, Steppenwolf of Masters Of Reality klonk verrassend fris en bijzonder bevrijdend na een dag vol halve mislukkingen.De zware, stoere bas en de mokerende drums zorgden onmiskenbaar voor een 70's hardrock-gevoel terwijl Imaad zelf daar geuten psychedelica en/of folk aan toevoegde, waarbij de vreemdste tempowisselingen niet werden geschuwd. Absolute topper die op 9 oktober nog naar de Trix komt.
dag 3 – zondag 19 september 2010
Zondag was het al meteen raak met Deer Tick. Deze groep uit Providence, Rhode Island serveerde ons een dampende pot americana, de Jayhawks achterna maar dan een heel stuk rauwer gezongen. Met John Mc Cauley hebben ze een frontman pur sang in de rangen die toch wat minder dorstig leek dan een week voordien in Le Grand Mix, Tourcoing maar het toch nodig vond om een flesje Maes met de tanden te openen. Ondanks de soms sombere songs bezorgde Deer Tick ons een weldadig gevoel.
Meteen daarna volgde een set rauwe garagerock van de Black Box Revelation : nog steeds mooi maar intussen kennen we het zo al een beetje. En gitarist Jan Paternoster moet oppassen dat hij zich niet te veel etaleert, dit soort vuile rock-'n-roll is niet gediend met grootse gebaren.
Viva L'American Death Ray Music was alleszins de groep met de vreemdste naam in Leffinge en wellicht ook met de vreemdste muziek. Slechts met zijn drieën want bassist Harlan T. Bobo was er niet bij wegens pas vader geworden. Moge dit een lichtpunt zijn in zijn donkere bestaan! Gehuld in lange gewaden en wit geschminkt betraden ze het podium en zorgden zo meteen voor een onwezenlijke sfeer. De in Memphis geboren Nicholas ‘Diablo’ Ray (ex- '68 Comeback) zong met verschrikkelijk veel galm en echo op zijn stem en ook de dwarse gitaren zorgden niet meteen voor de meest toegankelijke muziek. Dit VLADRM is bijzonder moeilijk te plaatsen en dat maakt ze misschien zo intrigerend. Zonder enige toegeving doen ze koppig hun eigen ding. Er vielen zeker invloeden te bespeuren uit de donkerste dagen van de new wave en anderzijds werd dan weer een dubnummer gespeeld ondanks de afwezigheid van de bas. Helemaal op het eind, toen het meeste volk al op weg was naar Wilco, werd het nog een feestje met enkele flink aan de ketting rammelende rock-'n-rollsongs à la Velvet Underground. Dit was de vierde keer dat ik ze zag en nog steeds weet ik niet goed wat ik ervan moet denken maar me fascineren doen ze zeker. Op 26 september nog in Trix!
Wilco was de mooie kers op de LL-taart dit jaar. Niets dan lof om hen als afsluiter te programmeren hoewel ik ze toch al beter zag spelen dan hier. De laatste jaren zijn de platen van Wilco steeds meer richting middelmaat opgeschoven -parels als ‘Being there’ ('96) of ‘Yankee Hotel Foxtrot’ ('02) zijn er al een tijdje niet meer geweest - en dat vertaalt zich blijkbaar ook tijdens hun optredens. Nu, slecht was het zeker niet, het eerste half uur was zelfs gewoon schitterend : alt. country zoals hij hoort te klinken met heerlijk sprankelende gitaren. Maar na een tijdje slopen er wat mindere songs in de set en bij een groep van dit kaliber ben ik niet geneigd dit te pikken. Maar buiten die paar missers bleef het natuurlijk wonderschoon.
Tot slot nog een pluim voor de herschikte festivalweide die er werkelijk prachtig uitzag. Dit jaar was er opnieuw een recordopkomst waardoor er een nieuw probleem opdook. De zaal bleek haast bij ieder optreden te klein en wie niet tijdig binnen was kon het tijdens de optredens vergeten om er nog in te geraken.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Na een welverdiende pauze volgend na de ‘Our Love To Admire’-tournee en diverse muzikale omzwervingen van de groepsleden in allerlei zijprojecten, liet Interpol een vierde en titelloze plaat op de wereld los. Bij het luisteren en fanatiek herbeluisteren van het nieuwe werkstuk kregen we een ambivalent gevoel: enerzijds hoorden we een terugkeer naar het vertrouwde geluid van het gelauwerde ‘Turn On The Bright Lights’ maar anderzijds ook een klassieker en weelderig element dat komt boven drijven.
Na het vertrek van bassist Carlos Dengler was het wellicht zoeken voor Interpol naar de eigen identiteit, de drang om iets nieuw te maken en de vanzelfsprekend moeilijke afweging tussen beide.
Drummer Fogarino, gitarist Kessler en zanger Banks beslisten om als trio verder te gaan. Voor deze tournee werd David Pajo van de Yeah Yeah Yeahs opgetrommeld om de bas te bemannen. Wij gingen kijken in een uitverkocht Aéronef in Lille, naar ons gevoel een betere optie dan als support-act van het surrealistische totaalspektakel van U2 in Brussel.
Het gerucht dat Interpol zelf niet zo tevreden was met het door ons grijsgedraaide ‘Our Love To Admire’ lijkt niet zomaar een kwakkel te zijn. Althans afgaand en misschien ietwat voorbarig besluitend op basis van de setlist in Lille. Interpol bracht naast vijf nummers van ‘Antics’, vijf nummers van hun jongste worp en - naar onze grote tevredenheid - maar liefst zes nummers van hun debuutplaat! Dit - jammer genoeg - in schril contrast met enkel “Rest My Chemistry” van hun vorige plaat!
Interpol stak van wal met het openingsnummer van de nieuwe plaat: het bittere en door zelfverzekerde trom aangedreven “Success”. Het geniale en met zelfbeklag gevulde “C’mere” lag mooi tussen het onrustige en tegelijk blije “Say Hello To The Angels” en het perfect opgebouwde en subliem enerverende “Leif Erikson”.
Interpol zoals we Interpol kennen dus: zware drum, klagerige zang, donkere bas, melancholie, snerpende gitaren en een hypnotiserende melodie. Het schijnbaar eenvoudige “Barricade”, momenteel in hoge rotatie als single, klonk live met een donkere bas beter dan op plaat. Twee bommetjes van op ‘Antics’, het subliem gespeelde en ritmewisselende “Evil” en het met basloopjes doorspekte en van een ska-ritme voorziene “Narc”, werden gevolgd door het fraai opgebouwde juweeltje en met eigenzinnige effecten doorweven “Hands Away”. “Lights” werd live magistraal uitgewerkt naar een sublieme climax. “Try It On”, met een misselijk makend riedeltje, voelde dan weer als de vreemde eend in de bijt in de anders sublieme set. “Not Even Jail” (die aanstekelijke gitaarriff in het tweede deel van het nummer!) en het op het randje van de beheerste agressie balancerende en opzwepende “Obstacle 1” sloten de reguliere set af.
Bij wijze van toegift kregen we het rustige en tegelijkertijd grauwe “NYC”, het overweldigende “Slow Hands” en het obligate en verlossing brengende “PDA”.
Gedragen door de overweldigende en de overtuigende monotone stem van Paul Banks, die op een bijzondere wijze melancholische zangpartijen afwisselt met krachtige en cynisch klinkende uithalen, nam Interpol ons stevig bij het nekvel. Ook de nieuwe nummers konden live genoeg beklijven en bleven op en top Interpol. We zijn echter niet weinig benieuwd hoe andere nieuwe nummers zoals “Memory Serves”, “Always Malaise” en pakweg “The Undoing” live dan wel mogen klinken. We kunnen er ons vaag iets donker, claustrofobisch en tegelijkertijd kil en episch bij voorstellen.
Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.acke.be
Organisatie: Agauchedelalune (ism Aéronef, Lille)
’Deer Tick, a band.’John Macauley legt op zijn - van alle franjes gestripte - website kort de essentie van zijn band bloot. “We consider ourselves a rock n roll band” en ook “If you don't want to get covered in beer or confetti at one of our shows, I'd suggest not standing up in the front.” Spijtig dat zowat iedereen in de Rotonde-zaal van de Botanique deze raad ter harte nam. Het werd dus een oerdegelijk rock’n’roll concert, maar wel één voor een braaf zittend publiek.
Dat publiek was al reeds zacht in een dromerige rust gewiegd door de onschuldige countrypop van Caitlin Rose. Liedjes met een suikerzoete angel gecombineerd met wat vrolijke bindteksten. Maar, met daar nog twee goed gekozen covers van Dillard & Clark (“He Darked the Sun”) en Randy Newman (“Marie”) bovenop werd het toch een aangename opener.
Deer Tick doorprikt die dromerigheid onmiddellijk met een bluesy “Choir Of Angels”. Met veel schwung trekken ze nummer na nummer alle registers open. Het aan Tom Petty schatplichtige “Hope Is Big”, de écht aanstekelijke rock’n’roll van “Something To Brag About” en het live prachtig ingetogen gehouden “Ashamed” waarin de toetsenist Rob Crowell zich ook een begenadigd saxofoon-speler toont.
De rode draad doorheen de hele set (en bij uitbreiding natuurlijk ook de hele geschiedenis van de band) is zonder twijfel de spilfiguur met de schuurpapieren nasale stem, John Macauley. Hij tilt zijn band moeiteloos boven de country-middelmaat uit en schaart zich daarbij bij andere uitstekende neocountry folkies als bijvoorbeeld The Tallest Man On Earth, Bright Eyes of Those Darlins.
Naast de nieuwe te promoten plaat (‘The Black Dirt Sessions’) komt er ook genoeg oud materiaal voorbij maar de groep bouwt toch naar een ongelofelijk psychedelisch en zwaar rockend orgelpunt toe met het uit het nieuwe album geplukte “Mange”. Wat begint als een degelijke rocksong groeit gestaag uit tot een ‘aardverschroeier’ van jewelste, opgezweept door drummer Dennis Ryan die op het einde echt de razernij uit zijn vege lijf lijkt te meppen op alles wat in zijn buurt komt.
En het publiek, dat zat erbij en genoot toch zichtbaar. In de bissen volgden nog een cover van ZZ Top’s “Cheap Sunglasses”, opnieuw met sax, en als échte ongeplande toegift “These Old shoes”. Romantiek op zijn Deer Tick’s als afsluiting van een goed concert dat nog meer in zijn mars had.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
De 34ste editie van Leffingeleuren zag er goed uit … Een gevarieerde affiche van smaakmakers van eigen bodem, ‘alternative’ internationale bands en enkele beloftevolle ontdekkingen. ‘Dreams can be true’ voor de organisatie, want kleppers als Paul Weller en Wilco stonden al lang op het verlanglijstje. In de pittoreske locatie rond de kerktoren werd er wat aan het terrein gesleuteld, waardoor meer ademruimte was, buiten de grote concerttent. De drank- en eetstandjes waren beter opgedeeld. Op weg naar het zaaltje van de Zwerver kon je op het marktplein doorlopend projecties op groot scherm zien, de ‘1 Minute Film & Sound Awards’.
Opnieuw stevende het festival op een groot succes af. Eerder waren de combi tickets al uitverkocht en 19000 bezoekers konden genieten van 32 concerten. Op vrijdag daagden 6500 toeschouwers op, zaterdag waren er zelfs 7000 bezoekers en tot slot waren er nog een kleine 6000 op zondag. 2000 meer dan vorig jaar dus, en dankzij het vernieuwde en uitgebreide terrein verliep alles heel gemoedelijk en vlotjes. Moest er nog zand zijn op één van de afsluitende zomerfestivals?
Op de eerste avond was alvast iedereen op post om puike optredens te zien van Paul Weller, The Van Jets, Balthazar en Tocadisco.
dag 1 - vrijdag 17 september 2010
Het is moeilijk om één Belgisch zomerfestival op te noemen waar de heren van The Van Jets niet present tekenden dit jaar. Meer dan terecht volgens ons want ook op Leffingeleuren speelden de Oostendse Gentenaren een set om vingers en duimen van af te likken. De concerttent zat afgeladen vol toen Johannes Verschaeve en de zijnen het podium betraden. Verschaeve had met zijn zwarte cape en dito hoed wel iets weg van een vampier die net uit z’n kist kwam en ook de modieuze puntschoenen en dito jasje van bassist Frederik Tampere mochten gezien worden. De mannen starten hun set verschroeiend met de single “Down Below”. Daarna volgden verschillende stevige uitvoeringen van nummers uit de recente en zeer fijne cd ‘Cat Fit Furry’. Ook een handvol nummers uit ‘Electric Soldiers’ passeerden de revue (“High Heels”, “ What’s going on” en “Electric Soldiers”) net als de Bowie-cover “Fashion”. Het overwegend jonge publiek smulde uit de hand van podiumbeest Verschaeve en dat verminderde er zeker niet op toen hij tijdens het slotnummer vrolijk het publiek indook. Een indrukwekkende thuismatch en een geweldig openingsconcert voor Leffingeleuren!
Ook het zaaltje van de Zwerver kon telkens rekenen op massaal belangstellenden, want in het begin van elke set was het aanschuiven geblazen ...
Na The Van Jets was het dus even raak met Amatorski in de Zwerver. Hun bedwelmende, sfeervolle, dromerige slowmotion fluisterpop werd sterk onthaald. “Come home” zat al vroeg in de set en het sober,ingehouden materiaal van de EP ‘Same stars we shared’ kreeg kleur en elan door een saxofoontrio, waarmee ze momenteel ‘on tour’ zijn. De elegante schoonheid, pracht en subtiliteit durfden ze kruisen met gitaarreverbs. En in de korte set loerde Sigur Ros om de hoek … Hoe een band op korte tijd zieltjes wint … Verdiend!
De volgende band op het hoofdpodium was voor velen waarschijnlijk niet zo bekend. Nochtans zijn de heren van Babylon Circus in eigen land Frankrijk nationale helden en waren ze vorig jaar al op een aantal festivals zoals Dour en Cactus te gast. Het enthousiasme en de Engelse, Franse en zelfs Nederlandse bindteksten van frontman David Baruchel waren aanstekelijk en dat gold al evenzeer voor de mix van gipsy, ska, reggae, chanson , rock en volksmuziek. Het publiek werd close betrokken en zelf genoten we van die warme, ophitsende en opzwepende klanken. Heel wat ritmeveranderingen van de tienkoppige band waarin de ska en de trage reggaevibes zeker niet eentonig klonken. We hoorden invloeden van Manu Chao en Bob Marley maar ook bands uit de jaren tachtig zoals The Clash en Madness naast sporen van Midden-Europese volksmuziek. Een pluim voor de organisatie dat ze de fijne band wisten te strikken.
Phosphorescent (zaal) is het muzikaal project van muzikale duizendpoot Matthew Houck. Als hij met band optreedt, geeft hij z’n weemoedige, ontroerende, melancholische rootsrock/ americana een frisse, pittige en krachtige injectie. De songs klonken indringend en meeslepend en gingen richting Wilco en Crazy Horse. Welke songs hij met z’n band ook speelt, ze zijn met dezelfde bezieling en intensiteit gespeeld. In die ‘new style catchy dromerige countryrock’ gaf hij een eerbetoon aan Willie Nelson (de plaat ‘to Willie’ ) en was er ruimte voor een gevoelige solopartij.
‘Wake up the nation’ heet het nieuwe album van Paul Weller en dat was ook wat hij op Leffingeleuren deed: iedereen eens goed wakker schudden. Moest er iemand al wat moe geworden zijn, dan werd die flink tot de orde geroepen door de prille vijftiger in absolute topvorm. Omringd door topmuzikanten startte de ‘modfather’ zijn set met verschillende puntige en flink rockende songs. Er passeerden songs uit zijn hele carrière de revue en ook gevoelige zielen kwamen aan hun trekken toen hij een aantal songs vanachter zijn piano afwerkte. The Jam en Style Council kwamen ook nog even langs, waaronder “Strange town” en “Shout to the top”. Een prima straf optreden van de beroemde nekspoiler die duidelijk op scherp stond.
Tijdens les Nuits waren we al onder de indruk van Wolf Parade (zaal), Canadese band rond het duo Spencer Kruger en Dan Boeckner. Ze waren erg goed op elkaar ingespeeld en beschikten over tonnen enthousiasme en dynamiek. Op speels spontane wijze gingen ze expansief te werk en overtuigden nog meer dan tijdens les Nuits. Broeierig krachtige nummers, heerlijke tempowisselingen, afwisselende vocals en een vloeiende samenzang … alles hielden ze in toom en onder controle. Wat een staaltje direct ‘alternative indierock’ … alles paste perfect in elkaar … een hechte band met klasse. Nu maar hopen dat ze aan belangstelling winnen. Het zou verdiend zijn …
Tot slot kon het jonge publiekje loos gaan op de fuifset van de Duitse topDJ Tocadisco (concerttent). ‘De Afrekening meets eigen remixes’, surplus een glimp van zijn eigen classics “Morumbi”, “Streetgirls” en “Better begin”. De ideale party afsluiter!
Intussen kon je ook terecht om die andere Belgische belofte aan het werk te zien, Balthazar (zaal). de Kortrijkzanen bewezen dat ze uitgegroeid zijn tot één van de beste Vlaamse acts van dit moment! Hun debuutcd ‘Applause’ barst van de goeie nummers en de meeste daarvan werden op Leffingeleuren grandioos gebracht. Vanaf opener “The Boatman” tot afsluiter “Blood Like Wine” (inclusief een prachtige a cappela outro) liet de band een ongelooflijke indruk op ons. Niet te veel praten (hoogstens een dankuwel) maar spelen is het devies van dez band en dat deden ze! Twee energieke en aparte frontmannen, de componisten Devoldere – Deprez, een onopvallende bassist, een lieftallige violiste en een krachtige drummer, ze lijken misschien op een zootje ongeregeld maar samen zijn ze duidelijk een zeer goed geoliede machine... Ze boden een uiterst gevarieerde, broeierige, dynamische en intens slepende set. En ook hier mocht het geheel krachtiger en venijniger klinken; hun “Fifteen floors” en “Hunger at the door” ontbraken niet. Die West-Vlamingen uit Kortrijk kregen terecht een sterk ‘Applaus(e)’ … Dit optreden staat nu al in ons jaarlijstje...
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Leffingeleuren 2010: zaterdag 18 september 2010
Een aangenaam, keuvelende weekenddag en een herfstig zonnetje kwam in de loop van de namiddag in Leffinge door. Er was veel heen en weer geloop tussen de concerttent en zaal de Zwerver. Een kleine 7000 bezoekers genoten van de muzikale variëteit; waarvan de eigen bands Mintzkov en Absynthe Minded op het hoofdpodium en Drums are for parades, Isbells en Broken Glass Heroes in de Zwerver de meeste belangstellenden hadden. Rijen wachtenden zagen we om in het zaaltje te geraken; de gemoedelijkheid van het festival ving wat gemor van de rij wachtenden op…
dag 2 - zaterdag 18 september 2010
Na de Verse Vis winnaars The Catatonics gaf Mintzkov het startschot van de tweede dag in de concerttent. De Antwerpse band opende sterk met “Author Of The Play” en gooide daarna een paar nummers uit de oude doos er tegenaan. Daarmee waren de meesten opgewarmd voor een duo van “Opening Fire” en “Ruby Red”, deze hits werden dan ook erg gesmaakt en zetten de tent in beweging.
Mintzkov bracht een erg strakke set waarbij lustig werd afgewisseld uit de 3 albums; de fijne samenzang van Bosschaerts – Lorquet vielen op. Intense broeierige gitaarpop van de ex Humo Rock Rally winnaar, die al een pak singles onder de schouders hebben en ze op overtuigende en enthousiaste wijze speelden! Afsluiten deden ze met het hemelse “Gemini” een song waarbij zanger Philip Bosschaerts helemaal alleen de song in gang stak,maar waar naarmate de song en het tempo vorderde, de rest van het gezelschap zich weer bij hem vervoegde om zo samen tot een climax te komen!
In de zaal werd al luidop Teenagers In Tokyo gescandeerd. Het jonge charismatische Australische electropopbandje bracht ophitsende, opzwepende en slepende electrokitsch/dancepop in een strak wave kleedje. De vier huppelende deernes en een enthousiaste drummer speelden dertien-in-een-dozijn songs, en vielen op door een opmerkelijke cover “Maneater” van Hall & Oates.
2010 is een mooi jaartje voor de jonge, beloftevolle klassemadam Hindi Zahra. Ze is afkomstig van het Berbervolk in Marokko, heeft Touareg-roots, opereert vanuit Parijs en heeft een mooi debuut klaar, die ze al verschillende malen in ons landje kwam voorstellen. Na Festival Dranouter kon Leffingeleuren niet ontbreken. Haar fusion van pop, folk, soul, blues, jazz en flamenco met Oosterse, Marokkaanse rootsmuziek werkte in op de dansspieren; de eerste rijen in de concerttent begonnen (zachtjes) te heupwiegen op de aanstekelijke knallers “Stand up” en “Beautiful tango”.
Het Gentse Drums are for parades moeten we in het oog houden. De drie mannen staan ‘hot’ in de picture met hun pas verschenen plaat, en tekenden al voor een overtuigend optreden op Pukkelpop. Een energiek apocalyptische geluid in de zaal, dreigend, donker, rauw en snoeihard. Gortdroge drums, diep dreunende basses, spannende gitaarakkoorden en een vervaarlijke zang en schreeuwzang. Het trio refereert aan de ‘90s van Helmet, Therapy?, verankeren met de metal van Channel Zero en vermorzelen stoner, noise, crossover en diverse hard- en grindcore sounds door de molen. Ze worden op handen gedragen door Chris Goss en mochten vorig jaar nog openen toen z’n Masters Of Reality naar de Vooruit kwamen. Een oorverdovend geluid in donker gedempt licht. Ze draaiden hun versterkers volledig open en staken van wal met “Idiiot check”. Een harde, pittig gedreven set, waarvan bij enkele oudjes de eerste rijen begonnen te pogoën … Een meer dan geslaagd optreden en tevens vlekkeloze repetitie voor hun cd release in de Vooruit, volgende week.
Verden konden we aangenaam genieten van het veelgevraagde Franse Le peuple de l’herbe (concerttent), die het publiek animeerden met hun zwierige, opzwepende mix van rock, hiphop, ska, funk, drum’n’bass en dub.
Isbells (de Zwerver) bracht dan de ultieme stilte en bezinning. Hun alt.country/americana, folk en sing/songwriting is een unicum in ons landje. Hun nummers in een spaarzame
begeleiding en vocale hoogstand werden ferm gesmaakt. Buiten de akoestische gitaren en jambee-tics, hadden ze xylofoon, zingende zaag en steelpedal meegebracht, die kleur en elan gaven aan de ingehouden songs; de “Reunite’s” en de “As long as it takes” - songs kregen een leuk verfkleurtje op die manier …Isbells, die Nick Drake hoog in het vaandel houden, betoverde …
Roots Manuva ging het dubfeestje van Lee Scratch Perry vooraf in de concerttent. Hij is een veel bevraagd vocalist en trekt ook op tour met een eigen band, ‘The Banana Klan presents Dub College’. Geruggensteund door o.a. een tweede MC, een soulvocaliste, 2DJ’s en een drummer, bracht hij een frisse, groovy mix van hiphop, funk, reggae, ragga en dubstep, gedrenkt in allerhande dubs, beats en scratches. In het tweede deel van de set klonk het ensemble eenduidiger en sprak de dansspieren aan …
Een aparte dame is Lonelady aka Julie Campbell. Onderkoelde songs van een even ‘coole’, afstandelijke dame (de Zwerver). Met haar ‘80s kapsel op z’n La Roux, wordt ze begeleid door een drummer die de longen uit zijn lijf mepte en een gelaten man op synths. Ze debuteerde eerder het jaar met de cd ‘Nerve up’, een plaat electropop, indie en postpunk, die fris, catchy en onbevangen is. De rauwe melodieën, de hoekige riffs, de nerveuze ritmes, de rinkelende gitaarriedels en de ‘80s wavesynths zijn de muzikale kapstokken. Bij haar sound en vocals halen we Siouxie Sioux, Anne Clark, PJ Harvey, Cocteau Twin Elisbeth Frazer, Kristin Hersch’s Throwing Muses vs Tanya Donelly’s Belly voor de geest.
De nummers volgden elkaar snel op, waarvan “If not now”, “Intuition” en “Immaterial” opvielen …
Absynthe Minded (concerttent) was al voor de vierde keer in Leffinge en hier was vanavond het meeste volk voor gekomen. Ze zijn nimmer zo populair als nu. Dik verdiend, want de vierde titelloze cd is er eentje om van te snoepen en getuigt van de muzikale kwaliteiten en songwriting van Bert Ostyn en de zijnen. Iedereen genoot van de warme, sfeervolle en speelse sound en de gevarieerde aanpak van de gevoelige, frisse pop en rootsrock met jazzy, blues, swing en Balkan capriolen, gedragen door Ostyns emotievolle, melancholische stem. De band is op sterk op elkaar afgestemd en staan als sinds deze zomer op scherp. “Weekend in Bombay” zette de toon. Ze grossierden in hun oeuvre en zoeken het evenwicht tussen subtiliteit, grilligheid en een stevige rockmaat. De huidige singles “Moodswing baby”, “Papillon” en “Envoi” plaatsten ze naast enkele classics als “People of the pavement”, “Plane song”, “Stuck in reverse”, “I am a fan” en het aan Gorki’s “Mia” ontleende “My heroics part one”, die het publiek probleemloos stil kreeg. Tussendoor even verpozen toen Bert een nieuw akoestisch nummer “How Short A Time” speelde. Absolute schoonheid … 2010 is een schitterend jaar voor de heren …
Het muzikale vakmanschap van Tim Vanhamel en Pascal Deweze kon op Pukkelpop onvoldoende beklijven. Ondanks het feit dat de Broken Glass Heroes (de Zwerver) zich live voldoende geven en beter op elkaar ingespeeld zijn, blijven we met die wrange nasmaak achter dat ze hun ‘60’s en ‘70s kiemen niet écht een eigen gezicht kunnen geven …
Figuur van het weekend - Godfather of dub en topact van dag 2 was de weirde Lee Scratch Perry (concerttent), ruim de zeventig voorbij, één van de bepalende figuren binnen de reggae, en ze een forse injectiestoot bezorgde door de dubsound uit te vinden. In een glinsterpak en pet vol badges en tierlantijntjes en met sneeuwboots aan, brabbelde hij de dubreggaesongs aaneen; mystieke psychobabbel liet men mij verstaan, een extreme variant van het Engels en z’n enigszins bizar contact met de werkelijkheid. De bezwerende spacy dubreggae tunes en echo’s in slepende, hypnotiserende trance ritmes, gaven een uniek sfeertje, mede door de On- U-Sound van Adrian Sherwood …En verhalen van z’n optreden, een kleine twintig jaar terug in Leffinge, kwamen terug ten berde … Een monument ‘on stage’ dus …
Het feestje kon in de concerttent verder worden gebouwd door Mix Master Mike, de Beastie Boys huisdj. Hij overdonderde met z’n kunst –en vliegwerk en scratches. Een verbazingwekkende, originele set vol technische hoogstandjes aan de draaitafels. Party classiscs van hiphop, funk, dance, dubstep, rock’n’roll enzovoort … Iedereen kon z’n gading wel vinden in die diversiteit …
Intussen stonde de zaal op z’n kop voor het excentrieke gezelschap van de Britse Ebony Thomas en haar Bones. In kleurrijke outfits brachten ze een even kleurrijke en feestelijke mix van indierock, elektronica, punkfunk en soul, bol van springerige, huppelende ritmes en vibes. Aanstekelijk, dansbaar, opwindend en uitzinnig. “This is the sound of Ebony Bones” … Ze koppelden oudjes “Sweet dreams” en “Another brick in the wall” aan het eigen materiaal van ‘Bone of my bones’. Ze verzorgden eerder al verdienstelijke gigs op Pukkelpop en op Festival les inrocks; nu voegden ze Leffingeleuren toe aan het rijtje. “Dikke vetten ambiance” noemen ze zoiets om dag 2 te besluiten …
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Nederlands 
Français 
