Ze komen van Bornem maar verblijven in Gent, op het eerste zicht zijn ze een koppel en op het eerste gehoor klinkt het tamelijk dik in orde. Zo kan je dit duo kort samenvatten dat bestaat uit Roeland Vandemoortele en Eva Bruyaert.
Deze twee liepen elkaar al eerder tegen het lijf in hun vorig groepje Wild Turkey en blijkbaar moeten de muzikale vonken (alleen maar die?) goed overgesprongen zijn want de twee besloten om samen nieuwe muzikale wegen te bewandelen.
Too Tangled werd al door verschillende mensen de lucht ingeprezen ook al waren het meestal ook deze mensen die verwachtten dat Too Tangled op de trashrockbluestrein van groepen als Boss Hog ging springen. Dat doen ze weliswaar bij de eerste drie nummers maar meteen daarna merk je een echte koersverandering waarbij we Too Tangled leren kennen in verschillende gedaantes.
Hierdoor lijkt ‘The magic got killed’ soms op een onsamenhangende cd is maar het bewijst eigenlijk ook meteen dat Too Tangled gelukkig geen kopie geworden is van The Kills waarmee ze net iets teveel worden vergeleken. Soms loopt dat totaal fout af (zo was het niemendalletje “Give it back” beter op de cd weggelaten) en soms doet het smaken naar meer (titeltrack en afsluiter “The magic got killed” laat Eva schitteren als een soort van Belgische Courtney Love).
Door het onzuiver vuil geluid komt Too Tangled af en toe in de buurt van dat ander Antwerps koppel die een tiental jaar geleden de Vlaamse podia onveilig maakte, en dan hebben we het natuurlijk over De Bossen.
’The magic got killed’ is geen grootse cd geworden maar het is wel een prachtig visitekaartje geworden van een groep die in de toekomst wel voor kleine aardverschuivingen binnenin de Belgische muziekscene zou kunnen zorgen.
In het oog houden dus.

INFO op www.myspace.com/tootangled

Onlangs had ik een diepgaand gesprek met een Britse muzikant die hier in Brussel woont en me op het hart drukte dat de Belgische muziekscene één van de interessantste ter wereld is. Jammer genoeg heeft deze scene alleen af te rekenen met zowel communautaire beperkingen (het is niet zo simpel voor Vlaamse bands om optredens te versieren in Wallonië en omgekeerd) alsook het catastrofaal gebrek van de broodnodige persaandacht. Het lijkt inderdaad wel of dit één of ander scenario is dat weggerukt werd uit de Wetstraat want het zijn nu niet bepaald nieuwe problemen te noemen. In ieder geval zijn het wel deze problemen die je bij het horen van de debuutcd van The New Industry een dubbel gevoel bezorgen.
Er is enerzijds het gevoel van “wow, wat een plaat is dat!” maar anderzijds is er dat ander wrang gevoel waarbij je weet dat indien deze jonge wolven uit Liverpool zouden komen (en niet uit Hoogstraten zoals nu het geval is) dat zij dan onmiddellijk omgedoopt zouden worden als een soort van nieuwe Bloc Party en op die manier wereldwijd succes boeken.
Maar dit is en blijft België, en gelukkig voor The New Industry hebben zij toch reeds allerlei prijzen  kunnen versieren en konden ze ook Patrick Delabie (bekend van zijn werk met Confuse The Cat) strikken voor de productie van deze plaat.
Blijkbaar heeft Jan en alleman problemen met de omschrijving van hun muziek want : “is het nu postpunk of postrock, of gewoon indie”?
Een onbelangrijke en zelfs nutteloze vraag eens je opener “Sublety is an art” hoort want meteen herken je hier niet alleen het vakmanschap van deze nieuwe talenten maar ook dat zij het soort groep zijn dat perfect begrepen heeft waarom Editors tegenwoordig zo populair zijn. Niet dat ze Editors-klonen zouden zijn want daarvoor klinkt The New Industry net iets te fris en te origineel maar gewoonweg omdat zij de juiste ingrediënten weten uit te kiezen die nodig zijn voor pakkende indiesongs die je blijven volgen, nummers die je een uur nadien niet vergeten bent.
’Lights on Saturday’ is een plaat die alle aandacht verdient en zoals eerder gezegd, niet alleen hier in België.
Hou alvast maar de concertkalender op Musiczine in het oog want als deze mensen ergens in je buurt neerstrijken : gaan kijken, en nu naar de winkel!

INFO op
www.myspace.com/thenewindustrymusic of www.vi.be/thenewindustry

Charlotte is de beroemde dochter van … jawel, Serge Gainsbourg, wellicht de beste Franse songschrijver van de twintigste eeuw, onsterfelijk wegens "Je t'aime moi non plus". Hij heeft tevens liedjes geschreven voor vele Franse artiesten als Jacques Dutronc, France Gall, Dalida, Vanessa Paradis en Brigitte Bardot … hij was één van de eerste Westerse artiesten met wie reggae muzikanten wilden spelen en tot slot was hij filmregisseur en rokkenjager. Jane Birkin was haar ma, actrice en zangeres, die al op jonge leeftijd acteerde o.a.in ‘Blow up’, één van de meest invloedrijkste films van de jaren '60.
Charlotte ontpopte zich als actrice, die af en toe zong …  ze viel al op met de plaat ‘Charlotte forever’ eind de jaren ‘90, en met de single “Lemon incest” die de wenkbrauwen deed fronsen toen pa en tienerdochter in het nummer veel aan de verbeelding overlieten. ‘Science of sleep’ en ‘I'm not there’ waren al behoorlijke films, Maar ze onderscheidde zich in de controversiële kwaliteitsfilm ‘Anti-Christ’ van Lars Von Trier in 2009.
Van het échte muzikale werk was er sinds 2006 sprake met ‘5:55’, die ze samen met de heren van Air, Jarvis Cocker en Radiohead producer Nigel Godrich maakte: sfeervol dromerige en loungy materiaal onder haar warme, sensuele en zwoele fluisterstem … en jawel, vocaal leunend aan haar moeder Jane. ‘IRM’, in samenwerking met Beck, - Imagerie par Résistance Magnétique -, een MRI hersenscan die noodzakelijk was na haar zwaar ongeval enkele jaren terug, vormde de thematiek van de nieuwe plaat. Muzikaal hoorden we sfeervolle, prikkelende en spannende melodieën, die een brede instrumentatie en een percussieve aanpak konden hebben, richting trippop uitgingen, duidelijk met de vindingrijkheid van Beck en gedragen door haar invoelende, zuchtende en doorleefde croonerstem. Ze treedt alvast in de voetsporen van mama Jane, Franse artiesten als Françoise Hardy, Isabelle Adjani, Stéphanie, Vanessa Paradis, en van de Engelse Marianne Faithfull.

Voor de eerste maal in haar leven is ze op tournee met een rockgroep. Deze start stevig met “IRM” en “Greenwich Mean Time”, omfloerst van heel wat elektronisch vernuft, bleeps en percussie, maar er zijn meteen ook beperkingen … Ze is niet zo toonvast en haar stem wordt overstemd door het geluid van de stevig spelende band, maar OK dat nemen we er van deze gegadigde artieste en actrice maar bij. “Master’s Hand” en “Me & Jane Doe” klonken rauw en snedig. Het was echter in de wat zachtere nummers dat haar unieke stem meer tot uiting kwam, en ze klonk beter in het Engels dan in het Frans, zoals op “Set yourself on fire”, “In the end” en de poppy single “Heaven can wait”.
In een gecoördineerde nonchalance stijl dito kledij hoorden we verder hoogtepunten als “Just like a woman” (een delicate cover van Bob Dylan), enkel akoestisch begeleid, het rockende “Dandelion” waarin referenties van “Jean Genie” van Bowie zaten, “Hotel Particulier” (cover van Serge van de plaat ‘Melody Nelson’), op ideale wijze bepaald door haar zuchtende, sensuele stem, het pakkende “The songs that we sing” en als toemaatje het jazzgroovende en dansbare "Couleur Cafe" van haar vader.

Een volwaardige artieste die imponeerde en er een gevarieerde aanpak op nahield van zachtmoedige, rockende pop en (zalvende) popelektronica, niet vies van een laagje experiment en percussie!
Btw Charlotte Gainsbourg zit maar niet stil; na haar tournee kunnen we haar binnenkort terug in de cinema zien in de film ’l’Arbre’; ze speelt er naast onder meer Marton Csokas en Morgana Davies. De film van regisseuse Julie Bertuccelli was de slotfilm van het voorbij Festival van Cannes. Zo zie je maar wat een bezig bijtje ze wel is. Niet voor niks moet ze soms noodgedwongen relaxatieperiodes inlassen …

Organisatie: Aéronef, Lille

Gootch Rocks ! Met deze slogan lanceerde de West-Vlaamse kick-ass rock’n’roll band GOOTCH onlangs via hun site een wedstrijdje ‘Om het meest BV’s aan het Gootchen’ krijgen. Check voor uzelf op ‘www.gootch.be’ wat de BV’s ervan bakten. Wat betreft GOOTCH zelf : Rocken dat kunnen ze !! En dat deden ze dan ook als de beesten, tijdens de release party voor hun eerste CD ‘Dirtbag : Volume 1’.  Place to be was Muziekcentrum TraCK in Kortrijk.
Opwarmer van dienst was de lokale band Comat. Totaal iets anders dan wat ons nog te wachten zou staan die avond. Heavy slepende dreigende rock, met veel scherpe hoeken en kanten. Net als bij de nieuwe lichting ‘prog-rock’ bands was Tool nooit veraf, evenals het hardere werk van 70’s prog iconen King Crimson, en zelfs (een iets tragere) System of a Down, die laatste dan vooral door de originele, eigenzinnige en meeslepende performance van hun zanger/verteller. Naar het schijnt was dit slechts hun 3^e optreden. Knap! Een band om in de gaten te houden !

Dan was het de beurt aan GOOTCH om het kleine podium in te nemen en hun eersteling op de wereld los te laten, een puike schijf vol pure ‘no nonsense – straight ahead’ rock & roll, met een sterk geurtje naar stomende klassieke 70’s hard rock en 90’s stoner rock. Elf eigen nummers, die ze die bewuste avond luid en hard door onze strot ramden! Luid en hard zoals het hoort, alhoewel de flikken halverwege de show spelbreker waren en het volume iets teruggeschroefd diende te worden. Niettemin rockte de band onverminderd voort. Hoogtepunten waren sterke songs als CD opener “Satellite city”, “Baby please” of het krachtige bluesy “Yeah, well alright”, telkens met glansrollen voor de om beurt solerende gitaristen Laurent Delbeque en John Pollentier (die laatste verdiende jarenlang zijn sporen bij de in 2006 ter ziele gegane stonerband ‘Cowboys & Aliens’). Ook sterk waren “Dirtbag”, titelsong van de CD en eentje om mee te brullen, “Triple John (We’re playing too loud, we’re playing too fast)” - dat eerste dus heel toepasselijk deze avond, en vooral het aan Kyuss en andere stoners schatplichtige, maar schitterende “1000 thieves”. Afgesloten werd met een knallende versie van AC/DC’s “Sin city” (niet op de CD !). Zanger en podiumbeest Joost Lippinois schitterde de hele show door, niet alleen met zijn krachtige stem, maar evenzeer met zijn mix van Amerikaans ‘slang’ en gezapig ‘Meens’ tussen de songs door.
GOOTCH, met verder nog bassist Tom Neirynck en drummer Jason Bernard, bewees hier meteen weerom wat voor een krachtige live band ze zijn! Eén om mee rekening te houden, en die zeker kan meedraaien in de bovenste regionen van de Belgische rock scène.
Met een knappe debuut CD op zak (uitgebracht op het Apache label) rest er mij nog één boodschap : kopen die handel ! (en gaan zien natuurlijk). En voor de heren festival-organisatoren (en dat zijn er tegenwoordig honderden in Vlaanderen): Check de CD of de band live, en trek uw conclusies = zet die gasten op uw affiche ! And remember : GOOTCH Rocks !

Organisatie: Muziekcentrum Track, Kortrijk