Na een goedgevuld en zeer gevarieerd concertseizoen besloot de Gentse Handelsbeurs om Van Dyke Parks als seizoensafsluiter op de affiche te plaatsen. Deze 68-jarige kranige legende werkte met iedereen samen waar maar met te werken viel (dat gaat van U2, Little Feat tot Saint Etienne) en verder had hij ook nog zijn zegje op één van de meest legendarische albums uit de popgeschiedenis ooit, ‘Smile’ van Beach Boys.
Het had trouwens geen haar gescheeld of Van Dyke zat op vraag van David Crosby bij The Byrds maar in de muziekgeschiedenis vinden we wel eens meer zaken terug waar nu eenmaal geen verklaringen voor te vinden zijn.

Zo’n mysterie schuilt bijvoorbeeld in het voorprogramma (en tevens later ook de begeleidingsband) van Van Dyke Parks, nl. Clare & The Reasons.
Voor de gelegenheid werd de Handelsbeurs met de nodige tafeltjes en stoeltjes omgebouwd tot een heuse jazzclub en zangeres Clare Muldaur Manchon opende met de woorden “Gent, the best city in the world. I kid you not” meteen haar liefdesoffensief. Die Clare is trouwens niet één van de minste want deze dochter van Geoff Muldaur (iemand die destijds nogal vaak rondhing met Bob Dylan) mocht op haar derde album ‘The Movie’ op o.a. de medewerking rekenen van Sufjan Stevens en Van Dyke Parks, met wie ze trouwens reeds drie maal een Amerikaans/Canadese toer achter de kiezen heeft.
De muziek van Clare & The Reasons kun je een beetje met Wizard Of Oz vergelijken waarbij Clare de rol van Dorothy vertolkt en die je doorheen een wereld van klassieke muziek (soms hoor je wel eens invloeden van Mussorgsky), easy jazz, crooners en pop leidt. Hun muziek is tamelijk minimalistisch, zo kan een fluitmelodietje bij deze New Yorkers uitgroeien tot iets wondermoois en schrikken ze er ook niet voor terug om bijvoorbeeld een afschuwelijk nummer als “That’s all” van Genesis om te bouwen tot iets waar bijvoorbeeld The Sundays wel trots zouden kunnen op zijn.
Ook al bleef het bij voorzichtig handgeklap, kon je toch op het gezicht van het publiek een blik van intens genot terugvinden.

Net voor deze fijne groep het publiek verliet werden zij vergezeld door de man voor wie de Handelsbeurs in de eerste plaats volgelopen was : Van Dyke Parks.
Deze legende mag dan wel mede verantwoordelijk zijn voor een grote brok popgeschiedenis en vandaag de dag hedendaagse heldinnen als Joanna Newson bijstaan, toch blijft hij de onzichtbare eenvoud zelve want zo zit hij gewoonweg zijn piano te stemmen terwijl alles in gereedheid wordt gebracht, tot hij op een bepaald moment het publiek toespreekt met de lovende woorden : “Thank you for coming to our shows in times where football has become an art”.
Gedurende meer dan een uur wist deze opa, die trouwens ooit zijn carrière als filmacteur begon aan de zijde van Grace Kelly, ons te entertainen op singersongwriterstuff met een hoge jazzy inbreng die verzorgd werd door The Reasons weliswaar zonder Clare die reeds achter de coulissen was verdwenen.
Van Dyke Parks wordt wel eens aangehaald omwille van zijn bizarre arrangementen maar tijdens dit optreden werd alles herleidt tot de eenvoud van het lied, wat meteen een zeer sterk punt is als je naam Van Dyke Parks is.
Voor sommige nummers ging Van Dyke wel zeer ver terug in de geschiedenis zo was er bijvoorbeeld de eigenwijze bewerking van een traditionele song uit New Orleans uit 1874, of zo is “Cowboy” een nummer dat hij ontdekte tijdens zijn doorreis doorheen Hawaï of is het aangrijpende “The Attic” een bewerking van een nummer die zijn vader had geschreven tijdens de Tweede Wereldoorlog wanneer hij als majoor van de medische dienst de oorlogsgruwelen meemaakte in Normandië.
De meeste mensen zullen de muziek van Van Dyke Parks terecht vergelijken met die andere singer-songwriter Randy Newman zeker omdat door de vele verwijzingen naar allerlei dieren doorheen de nummers, Van Dyke’s muziek meer dan eens herinneringen oproept aan talrijke liedjes uit de Walt Disney-cartoons. Het ene moment is de fantasiewereld van Van Dyke opgebouwd uit sprookjes maar eens hij van wal steekt met een nummer als “Black Gold” dat een tragische verwijzing is naar de schandalige milieuramp die deze planeet teistert, weet je dat hij alweer de bittere waarheid van het leven bovenhaalt.
Na een uurtje kondigde Van Dyke plots aan “That’s it, we’re through”, waarbij hij zijn publiek op de knieën aanbad en vervolgens het podium verliet langs de weg van de gewone man, niet langs de zijkant van het podium maar wel via de zaal naar de bar.

Bij het verlaten van de zaal kon je een goedlachse Daan gadeslaan die blijkbaar had genoten van het concert en met zo’n beeld kon je tevreden huiswaarts trekken want je wist dat een legende weer maar eens je levenspad had doorkruist.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

De eerste zwoele zomeravond van het jaar brachten we door in het aangenaam gezelschap van Frankrijk’s bekendste bourgeois-bohémienne, zangeres en actrice Vanessa Paradis. Ze verwelkomde het uitverkochte Koninklijk Circus op een akoestische roadtrip doorheen haar al meer dan twintig jaar durende loopbaan, in een setting die deed denken aan een bedoeïenentent, sober verlicht en geplaveid met rode tapijten. Paradis had rond zich een rits muzikanten verzameld die zich van de meest uiteenlopende instrumenten bedienden: o.a. strijkers, ukelele, banjo en de steeds populairder wordende duimpiano passeerden de revue.

Vanessa, gehuld in een jeans met gepailleteerde top, gaf de aftrap met het aanstekelijke “Pourtant” en het fel meegezongen “Que fais la vie”. Beide nummers verschenen op ‘Bliss’, het album waarmee ze zo’n tien jaar geleden uit de schaduw van Gainsbourg en Kravitz trad. Ze profileerde zich vanaf dan ook vol zelfvertrouwen als singer-songwriter, bewijs in Brussel het titelnummer “Bliss”, geschreven samen met beau en amateurmuzikant Johhny Depp, dat ze met verstilde ontroering zong. Paradis bracht vervolgens een mooie compilatie klassiekers met o.a. “Marylin & John” en “Sunday Mondays”, alsook recenter werk, waarvan we vooral “Divinidylle” onthouden. Tussendoor danste de lolita sensueel van de ene muzikant naar de andere en waagde ze zich zelfs af en toe aan de piano of de gitaar.

Wat het optreden vooral erg deed smaken was het experimenteel arrangement waarin de nummers gegoten werden, waarschijnlijk onder invloed van singer-songwriter Albin de la Simone die voor haar deze akoestische set uittekende. De popsong “Be my baby” werd enkel ondersteund door een piano en ukelele, de ballad “When I say” werd dan weer omgetoverd tot een up-tempo meezinger; het jazzy “Que fais la vie” kon zo in een lounge-bar gedraaid worden; en de monsterhit “Joe le taxi” werd met slechts een minimaal aantal instrumenten helemaal uitgestript. De zweverige, melodische klanken deden zowaar aan Sigur Ros denken… Fijn om te weten dat de Fransen toch af en toe heil zoeken buiten de landgrenzen en afwijken van platgetreden paden!

Afsluiten deed Paradis in een gebloemde zomerjurk met het fel meegezongen (en dubbelzinnige) “Tandem”, geproduceerd door Serge Gainsbourg in 1990 (bovendien zijn laatste handtekening). Het publiek veerde recht om Vanessa te vervoegen in het feestje dat op het podium was ontstaan.
Een verrassende en boeiend concert dus van het ooit frêle tieneridool, dat zich heden liet kennen als een volwaardige karakterzangeres.

Setlist
1.     Pourtant (Bliss, 2000)
2.     Que fait la vie (Bliss, 2000)
3.     Junior suite (Divinidylle 2007)
4.     Scarabée (M&J, 1988)
5.     Dans mon café (Bliss, 2000)
6.     Marylin & John (M&J, 1988)
7.     Chet Baker (Divinidylle, 1988)
8.     Bliss (Bliss, 2000)
9.     Saint-Germain (Bliss, 2000)
10.   Jackadi (Divinidylle, 2007)
11. When I say (Bliss, 2000)
12. La mélodie (Divinidylle, 2007)
13. Be my baby (Vanessa Paradis, 1992)
14. Les revenants (Divinidylle, 2007)
15. L’incendie (Divinidylle, 2007)
16. La vague à lames (Variations sur le même t’aime, 1990) Gainsbourg
17. Sunday Mondays (Vanessa Paradis, 1992) Kravitz
18. Joe le taxi (M&J, 1988)
19. Dis lui toi que je t’aime (Variations sur le même t’aime, 1990)
20. Divinidylle (Divinidylle, 2007)
21. Tandem (Variations sur le mêmte t’aime, 1990)

Organisatie: Live Nation