Les Nuits Botanique trapte vandaag af onder ruime belangstelling: de trapjes van de Kruidtuin waren goed gevuld, en verschillende concerten waren uitverkocht, waaronder ook het dance-luik in de Chapiteau met Shameboy en Paul Kalkbrenner.
Het Deense Fagget Fairys kwam niet opdagen, en werd vervangen door een Frans electro-pop duo, Curry & Coco. Deze jongens hadden duidelijk een jaren-tachtig fixatie, er sijpelden zelfs new-wave invloeden door, en met drums en keyboard wisten ze toch de nodige variatie uit de beperking van die bezetting te halen.
Shameboy heeft al op vele Belgische festivals de buitenlandse DJ’s naar huis gespeeld, met hun catchy electro waarbij de stroboscopische lichtshow de nummers slim naar een climax stuurt. Met hun derde worp, ‘808 state of mind’, borduren ze op hetzelfde stramien voort: stadion electro met acid-invloeden, vandaar ook de verwijzing naar de Roland 808. Jimmy Dewit werd vervangen door Dominik Friede, maar dit heeft niet echt tot een muzikale koerswijziging geleid. Shameboy kreeg 50 minuten, dus we verwachten dan ook dat ze er direct zouden invliegen, in plaats van rustig op te bouwen, en dit bleek ook zo te zijn: 50 minuten vol gas, zonder rustmomenten.
Ouwe klassiekers zoals “Strobot” en “Rechoque “werden afgewisseld met het nieuwere werk zoals “Blastermind”, maar jammer genoeg klonk alles nogal uniform, de nummers zijn onderling inwisselbaar, en we konden ons niet van de indruk ontdoen dat Shameboy voor het gemak van de herhalingsoefening gevallen is. Natuurlijk misten de nummers en de belichting hun effect op het publiek niet, maar echt ontploffen deed de tent toch niet. Acts zoals Bloody Beetroots serveren hun electro net iets vuiler, meer tongue-in-cheek, en laten ook meer invloeden uit andere genres dan electro toe. Herkansing voor Shameboy deze zomer op een festival?
Het was duidelijk dat iedereen deze avond voor Paul Kalkbrenner gekomen was, hij kreeg al een oorverdovend applaus voor de eerste beat uit de boxen spatte. Pauk Kalkbrenner, een Berlijnse DJ, die al jaren meedraait in de B-Pitch Control posse van Ellen Allien, kende vorig jaar zijn doorbraak met “Sky and Sand” en de soundtrack van een techno film, ‘Berlin Calling’. De Chapiteau was tot de nek gevuld met zowel jonge tieners als dertigers die allemaal zin hadden om er eens goed in te vliegen. De security liet het allemaal rustig begaan, twee meisjes konden zonder probleem hun dansmoves op het podium demonstreren. Paul Kalkbrenner had vandaag meer dan genoeg tijd om zijn set rustig op te bouwen, een uur en drie kwartier volgens het programma, dus in het begin kregen we vooral nieuwe nummers, duidelijk techno, maar zeker geen minimal. Ergens vooraan zat “La Mezcla”, met zijn Braziliaanse touch, iets waar Duitsers meestal heel goed in zijn, denk maar aan Jazzanova. Paul Kalkbrenner bouwt veel van zijn nummers op verschillende niveaus, dwingende beats die doordenderen, en dikwijls van tempo verwisselen, en daarboven dromerige composities die de songs bijeen houden. Hij kent duidelijk de trucjes om het publiek te bespelen, zoals de beat laten wegvallen, om dan weer veel harder in te vallen, maar hij blijft inventief. Ook de nummers van Berlin Calling kwamen aan bod, maar de beats en melodieën had hij altijd wel bewerkt, zodat het toch net altijd iets anders klonk. Absolute prijsbeesten zoals “Gebruen Gebruen”, “Aron”, “Square 1” en “Azure” bouwden naar de climax op: even voor twaalven staken alle handjes in de lucht in de Chapiteau.
Net zoals op Pukkelpop vorig jaar, biste Paul Kalkbrenner met zijn versie van “Mad World” van Tears for Fears. Het publiek was al op weg naar de uitgang, toen Paul Kalkbrenner iedereen nog op het verkeerde been zette door met een andere melodie “Sky and Sand” te beginnen. Iedereen stormde natuurlijk terug de tent in, om luidkeels mee te brullen. De eerste nacht van Les Nuits was bijzonder leuk begonnen.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)