Het is alvast weinig artiesten gegeven om na twee platen ons nog zo te overdonderen met nieuw werk, ‘Have one on me’, een 3 dubbelaar, een Magnus Opus, telkens zes songs en twee uur luisterplezier, die linkt naar de sobere aanpak van het debuut ‘The milk-eyed mender’ (2004). We zitten aan onze stoel gekluisterd van het heerlijke, betoverende geluid en de verheven schoonheid op haar harp en piano, gedragen door een hemelse zang, die het nauwst leunt aan Kate Bush.
De lang uitgesponnen, zwaar aangezette partijen door strijkerarrangementen op de subtiel uitgewerkte songs van ‘Ys’, gekenmerkt door lappen tekst, zijn hier achterwege. En net zoals op de huidige tour krijgen de songs een minimale omlijsting van violen, trombone, gitaar en drums; door de spaarzame begeleiding heeft het materiaal een zalvende, helende werking en vormen ze de ideale onthaasting. Het is bovenal genieten, wegdromen op de klassieke leest van het sfeervolle materiaal, die refereren aan het klassieke ‘The Spirit of Eden’ van Mark Hollis’ Talk Talk. Beelden van een ‘Garden of Eden’ of van een ‘Ark van Noah’ halen we voor de geest. Ze laat ons meedrijven in de finesse en subtiliteit van haar elfenpop. Haar prachtige stem, haar kunde, de aanvulling van de band en de lieflijke uitstraling en spontaniteit doen sprookjesachtige taferelen opborrelen, luister maar eens naar “Easy”, “You & Me, Bess”, “In California”, “Soft as chalk”, “Esme”, “Autumn” en de titelsong. Kippenvelmomenten krijgen we van  ”81 en “Baby birch” … zij grijpen bij het nekvel …
’Have one on me’: Elegante Pracht en Schoonheid zijn woorden op hun plaats voor de talentrijke, charismatische, joviale jonge dame Joanna Newsom … Pop door haar hemels breekbare stem en het centraal plaatsen van harp en piano. De factor emotionaliteit verhoogt ze met een band die de arrangementen treffend, perfect en puur oprecht samenbrengt.

Natalie Merchant maakte in een vroeger leven deel uit van de folkypop van 10000 Maniacs die midden de jaren ’80 opvielen met ‘In my tribe’ en ‘Blind man’s zoo’ (remember de singles “What’s the matter here”, “Like the weather”, “Trouble me, …). Inmiddels gaf de 47 jarige zangeres haar sing/songwriterschap elan met soloplaten als ‘Tigerlily’, ‘Ophelia’, ‘Motherland, en ‘The house carpenter’s daughter’, één voor één sfeervol, emotievol, subtiel in elkaar gestoken materiaal, die grasduinen in de folk, country, soul, reggae en bluegrass.
Zeven jaar na die laatste cd komt de getalenteerde en ambitieuze songschrijfster opnieuw in de spotlights met ‘Leave your sleep’, een imposant gedocumenteerd werkstuk en hymne aan talrijke Britse en Amerikaanse dichters. Een cd, ‘A selection from the album’ met 16 songs, en zo was hij bedoeld, een dubbelaar met maar liefst 26 nummers.
De lady vertelde dat het uitgangspunt eerst was wat slaapliedjes voor haar jonge dochter te schrijven en zocht inspiratie over ‘de Kindertijd’. Ze deed opzoekingwerk via het internet, schuimde bibliotheken af, dook de archieven in en geraakte gefascineerd in werken van bekende en onbekende Britse en Amerikaanse dichters en dichteressen van de (Victoriaanse) jaren 1800 tot nu. De bijlagen in de cd spreken voor zich en zijn meer dan de moeite waard eens door te nemen.
Er werkten wel 130 muzikanten mee aan de plaat, van een heus symfonisch orkest tot pure eenvoud en soberheid. Zo hielpen o.a. de gospel zangers The Fairfield Four, de Ierse folkies Lúnasa, het NYse Hazmat Modine, het experimenterende jazzensemble Martin Medeski & Wood, de band van Winston Marsalis en The Klezmatics mee. Een veelheid aan genres, klankkleur en timbres horen we. Een verbluffend luisterwerkstuk die zeker niet aan je neus mag voorbijgaan.
De songs wisselen van gevoel, zwaarte en intensiteit en zijn afhankelijk of ze sober werden begeleid of door orkestraties gedragen. Sommige nummers deden denken aan de muzikale diversiteit die Michelle Shocked aan de dag legde.
Laat je alvast meeslepen in de unieke leef - en muziekwereld die dame Merchant aan de dag legde!

In tijden van crisis (en zelfs daarbuiten) is het concept van een gratis concert steeds meegenomen. Reeds geruime tijd zorgt in Gent, Cafe Video voor een interessant wekelijks aanbod van nieuw binnenlands en buitenlands talent. De laatste tijd zijn er zelfs regelmatig try-outs te bewonderen van grotere namen, dus hou je maar beter de concertkalender van het café in de gaten!

Dit initiatief is een must voor al wie in of rond Gent woont, want met een lekkere pint aan de toog kan je hier gratis en voor niks gadeslaan wat er zich in de huidige underground afspeelt.
Vandaag was het de beurt aan The Pattern Theory, een trio die door de undergroundpers de laatste tijd meer en meer omschreven wordt als het nieuwste postrock-wonder. Een echt wonder was echter dat de band Gent gehaald had want eventjes leek het erop dat zij ook het zoveelste slachtoffer zouden worden van de niet afnemende IJslandse aswolk.

Op de debuutlp moet de liefhebber van math rock wel nog een paar maanden wachten, maar gisteren hadden deze vriendelijke jongens de eer om hun eerste EP aan het Gentse publiek te mogen voorstellen, eentje die ze gewoonweg ‘EP1’ gedoopt hebben. Niet bijster origineel maar gelukkig lag dat muzikaal enigszins anders.
Deze drie (ze zijn een beetje van overal, van Berlijn tot Leeds) lieten zich vooral inspireren door de beginplaten van Tangerine Dream en dat hoor je meteen na de eerste minuten.
Niet dat het we hier symfonische elektronicacomposities te horen krijgen maar net zoals de Duitse grootmeesters in hun begindagen opteert The Pattern Theory voor een eerdere rustige muziekstijl met veel aandacht voor minimale geluidjes. De muziek van The Pattern Theory houdt ergens het midden tussen traditionele krautrock, de meer avontuurlijke post-rockbewegingen van een groep als Trans Am en een leuke portie slowcore.
Dat je bij dergelijke muziek muisstil moet zijn, had het publiek zeer goed begrepen (wat jammer genoeg niet steeds het geval is in de Video) want vandaag kon je bijna letterlijk een naald horen vallen waardoor alle details die dit trio toverde mooi naar boven kwam.
Gelukkig maar,  want het zijn net de details die het hem doen bij The Pattern Theory, zo wordt hun repetitief basgeluid (dat soms verduiveld veel leek op dat van Nile Rodgers) meerdere malen doorbroken door een plotse glockenspiel, een eenzame synth of een ingetogen drumslag. Trouwens The Pattern Theory zijn niet echt vies van een portie pop want hun alter ego is Sunken Sails, zowaar een popband !

Maar laat ons eerlijk blijven met de lezer, The Pattern Theory zal wellicht eeuwig gedoemd voor de underground blijven want voor een echte doorbraak is hun geluid net iets niet catchy genoeg en zeker niet commercieel genoeg, maar dat betekent geenszins dat dit geen interessante groep kan zijn, integendeel.
Iedere mathrock-fan die opteert voor de klassieke aanpak zal zeker zijn vingers kunnen aflikken aan de binnenkort te verschijnen cd. Dank u wel Cafe Video voor dit mooi initiatief.

Organisatie: Café Video, Gent

Er viel nog heel wat te beleven op de afsluitende Nuits Bota … de geprogrammeerde bands zaten nog niet op hun tandvlees …In de Chapiteau kon je terecht voor de funkende souldance, afrojazz en pop van Jamie Lidell, het Canadese Holy Fuck speelde energieke, opzwepende vibes en ritmes van luchtige elektronica, percussie, noise en rock in de Orangerie of je genieten van de sing/songwriterpop van Richard Hawley in het KC. En tot slot in de Rotonde stond één van de gehypte bands van het moment, The Drums … Hun single “Let’s go surfing” heeft een groot meezing- en fluitgehalte en zorgt er net als “Young Folks” van Peter, Bjorn en John voor dat de koude dagen van april en midden mei een zomerse temperatuur krijgen.

Het NY-se kwartet heeft al een tijdje hun EP ‘Summertime’ uit en binnenkort kloppen ze aan met hun debuut. In een volgepropte Rotonde konden we alvast op ontdekking gaan. Achterna konden we zeggen dat het kwartet, dat zich in Engeland schuilhoudt, meer in petto heeft dan een minnestrelend leuk nummer. The Drums rond gitarist Jacob Graham en zanger Jonathan Pierce goochelen met waveritmes van Joy Division, The Cure, de gitaarwaverock van Ian McCulloch (Echo & The Bunnymen) en The Smiths, halen invloeden aan van Fad Gadget, The Chameleons en roepen beelden op van de cold/glamour wave van Spandau Ballet en Theatre of Hate (zie hun haarsnit). En alsof dit nog niet genoeg was, hoorden we in songs de galmende, diepe bas van Peter Hook, de electro van New Order, de hoekige, springerige ritmes van The Rakes en Bloc Party in hun begindagen en zijn ze niet vies van de zomers surf van de Beach Boys en van de girlgroupies Shangri-Las en The Ronettes. En inderdaad, Interpol, White Lies en Editors mogen toch opkijken naar het opkomende talent.
Een mengelmoes en recyclage dus, die door deze jonge gasten een catchy melodie, een dosis lichtvoetigheid en een frisse, luchtige noot krijgen. Ze laten ook bitterzoete melancholie sluimeren in enkele songs. Wat maakt dat ze voldoende variaties aanbrengen en veel in hun mars hebben. De aanstekelijke deuntjes werden hoedanook sterk door het publiek onthaald.
De theatrale, spastische bewegingen, de hoekige danspassen en de grappige aankondigingen van Pierce deden denken aan onze Bijna Slimste Mens, Das Pop zanger Bent Van Looy (… had uiterlijk wel iets mee van hem!).
In de eerste songs straalde de zon nog niet echt, “It will all end in tears” en “My best friend (died)” waren qua tekst nu niet meteen de vrolijkste om mee te starten, maar hadden muzikaal voldoende dynamiek en vitaliteit. De daaropvolgende songs “I felt stupid”, “Submarine”, “Moon”, “Make you mine” en “Book of stories” waren grotendeels van dezelfde leest, hadden speelse, verrassende wendingen, gingen van een slepend naar een meer huppelend ritme of explodeerden ergens middenin. “Jerk” had dan iets mee van Vampire Weekend door de verleidelijke, opzwepende drumritmes. En “Skipping town” kleurde door het galmende gitaargetokkel. De single “Let’s go surfing” met z’n  overbekende, aanstekelijke deuntjes, beëindigde na een goede 45 min de set. Het nummer klonk alvast krachtiger en directer dan op de radio.
Na bijna elk nummer werd het publiek hartelijk bedankt voor de respons, boog Pierce voorover en maakte een boogie danspas. En de momenten dat Graham even niet op z’n gitaar speelde, sprong hij wat in rond met z’n tamboerijn. Leuk allemaal.

Twee nummers besloten, het meeslepende, opbouwende “Down by the water” ( the love for all the boys & the girls) en het strakke, intens broeierige “Forever (and ever)”, de komende single, die doet denken aan de Psychedelic Furs.
We zagen een knappe, melodieuze set van het kwartet, die een grootse toekomst kunnen tegemoet gaan; ze stonden er overduidelijk als liveband en kunnen net als White Lies vorig jaar de hoopvolle band zijn van 2010!

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)