Pourquoi Pas is het alter ego van een jongeman uit Deinze. Sinds 2021 maakt hij springerige, vrolijke electropop die vooral bedoeld lijkt om een feestje op te bouwen. Met ‘Teleurgesteld’ wordt het net iets ernstiger en ook muzikaal zit hij hier op een iets ander pad, ondanks de pompende beats aan het begin. “Teleurgesteld” is een track van 6 minuten en die wordt elke minuut beter.
In het nummer haalt hij uit naar het soort mensen dat overal te laat komt en daarin bekent hij ook meteen zelf schuld. Het is nog altijd luchtig, een beetje grappig en een beetje naïef, maar minder dan op bijvoorbeeld “Alles Vergeten”, één van zijn vorige singles, over wakker worden met een black out na een veel te leuk feestje.
Muzikaal en met het Nederlands als taal doet dit wat denken aan Winston en Sige en nog meer aan Bazart, al mag deze jonge artiest nog wat groeien en misschien moet hij zijn team wat uitbreiden. Afhankelijk van de richting waarin hij doorgaat, kan hij uitkomen bij wat het vroegere Feliz deed of bij de treurende eurodance van Stippenlift. We houden het voor u in de gaten.
https://www.youtube.com/watch?v=O0kiSWluB5k
Spilar is een relatief nieuwe Vlaamse folkpopband. Hun debuutalbum ‘Stormweere’ uit 2020 leverde hen heel wat lovende recensies op en in 2022 was de band genomineerd voor een Folk Award. Alle bandleden zitten of zaten in nog wel meer bands of projecten.
Spilar staat voor geleende en eigen folky melodieën en geleende en eigen teksten. Met ook nog een dame die zingt (hier afgewisseld met mannelijke vocalen) verwacht je dan dat deze folkies in het spoor zitten van Kadril. Niets is minder waar. Hoewel ze vissen in dezelfde vijver, halen ze andere vissen boven uit de vijver. De toon is anders – niet alleen door de West-Vlaamse toets - en de nadruk ligt minder op het gebruik van de typische folkinstrumenten. Het is lichter, maar niet lichtvoetiger. Ergens hoor je ook dat dit een andere generatie is, die andere keuzes maakt. Interessante keuzes.
Hoe ze “Waltzing’s For Dreamers” van Richard Thompson hertalen tot “Verliefd En Verdwaald” is bijzonder sterk. Het op muziek zetten van een gedicht van Karel Top op “IJslandvaarder” is gedurfd en geslaagd. De cover van Wannes Van de Velde (“Rug Naar ’T Land”) is een logische keuze en “Duf Duf Duf” van Walter De Buck klinkt nog aanstekelijker dan het origineel.
De eigen teksten zijn zo mogelijk nog sterker. Dat moet ook wel als je niet uit de toon wil vallen tussen de geleende teksten. In de geleende lyrics vindt Spilar onderwerpen die ook vandaag nog relevant zijn, in de eigen lyrics brengen ze onverbloemd hun eigen visie. Zo gaat “Acht Soldaten” over immorele oorlogszuchtige wereldleiders, “T’Hope Vooruit” over de klimaatuidagingen en “Z.582” over verlies en hoop, met een gezonken vissersboot als metafoor. Het zijn die nummers die van ‘Vandaag En Alle Dagen’ een parel maken.
Ontdek Spilar op hun tournee door Vlaanderen of schaf hun album aan. De kans op een teleurstelling is bijzonder klein.
Folk/World
Vandaag En Alle Dagen
Spilar
https://www.youtube.com/watch?v=CWKoGVWWP6U
Groot Onderhoud is een nieuwe Nederlandse band die aan de haal gaat met de erfenis van Doe Maar en andere Nederpop-bands uit de jaren ‘80. Op hun debuutalbum ‘Langspeelplaat’ mengen ze vrolijk pop met reggae, rocksteady en ska en dat allemaal in het Nederlands.
Eén van de troeven van Groot Onderhoud is zanger Sebastiaan Kleijne. Zijn stemkleur en accent klinken heel vertrouwd, maar het is moeilijk om er een naam op te plakken. Ergens tussen Nol Havens van VOF De Kunst en Huub van der Lubbe van De Dijk in, maar er zijn vast nog meer namen die je hiermee kan associëren.
Als tekstschrijvers komen ze bij Groot Onderhoud in de buurt van Vrienten en Jansz, al zullen ze er zelf vast vrede mee hebben dat ik die twee nog een categorie hoger inschaal. De verhalen komen recht uit het hart, zijn mooi verwoord en hebben voldoende relevantie en betekenis om te blijven boeien. Een beetje meer maatschappijkritiek in de teksten zou mooi zijn, op een volgend album misschien.
Muzikaal is de combinatie van aanstekelijke reggae en dansbare Nederlandstalige popmuziek een eresaluut aan Doe Maar en dat horen we het beste op het hitsige “Webcam”, het melancholische “Hart Te Huur”, “Buitenspel” en titeltrack “Langspeelplaat”. Er zijn ook momenten dat we denken aan Toontje Lager (“Koud Gehad”), VOF De Kunst (“Volslank” en “Overslaan”), de Frank Boeijen Groep (“Man In De War”), De Dijk (“Gaat Het”) en zelfs Rowwen Hèze (“Volslank” en “Zandloper”).
Met het toevoegen van tuba en accordeon zit Groot Onderhoud op de grens met genres waar ze misschien beter van wegblijven, maar dat is dan ook zowat de enige opmerking. Dat deze ‘Langspeelplaat’ enkel als CD uitkomt en niet op vinyl, is jammer, maar daar kan nog aan gewerkt worden.
Groot Onderhoud voert ons terug naar de leukste momenten van de jaren ’80 en zorgt ervoor dat we onze dansschoenen terug uit de kast halen. Ik kan niet wachten om deze band live aan het werk te zien in Vlaanderen.
https://www.youtube.com/watch?v=wxVVF9Sz0xM
Het Nederlandse fuzzy garagepunkduo The Mono Kids hebben we hier eerder al vergeleken met de Pixies. Op hun nieuwe EP ‘Drei Wunderschöne Melodien’ horen we nog steeds wat van de geniale gekte van Black Francis, maar er ligt nu een dikke laag Ramones, ten tijde van ‘End Of The Century’ dan. Een beetje ge-experimenteer in de productie, maar nog steeds volbloed fuzzpunk. En een aartslelijke hoes, dat blijkt inmiddels een vaste waarde in het oeuvre van The Mono Kids.
In minder dan 7 minuten ramt het duo op deze EP drie tracks door je oren. “The Sun = # 1” (the sun is number one) heeft een heel aanstekelijk meebrul-refrein, hoewel het in de lyrics behiirlijk abstract en absurd blijft. Het is lang geleden dat fuzzpunk nog zo catchy klonk.
Ook “Rock It” is een heel degelijke en ietwat vrolijke, noisy proto-punkrocker. Fugazi meets The Mummies, zoiets. Deze EP wordt afgesloten met de rammelende rechtdoor-nonsense van “PS/P-love” (we gokken op ‘perfect stranger, paradise love’, en dat is meteen bijna de hele tekst).
Een leuke, maar alweer veel te korte EP van deze helden van het Nederlandse DIY-circuit.
https://themonokids.bandcamp.com/album/drei-wundersch-ne-melodien-ep
“Mijn Eeuwige Optimist” van Lien Kooijman is een vrolijk verpakt lentelied over afscheid nemen van een geliefde. Lien is de dochter van de legendarische Ed Kooijman en met een banjo-spelende vader in de buurt verwondert de country-vibe van deze single niet echt. Lien werkt op verschillende sporen aan haar muzikale carrière en afgaand op deze puike single verdient ze best wat meer aandacht.
Het doet ons wat denken aan een Yevgueni of een Eva De Roovere of Little Kim. We schatten dit net iets hoger in dan haar in het Antwerps gezongen ode aan de “Kennedytunnel”, haar in het Engels gezongen nummers of haar cover van Luk Bral’s “Hallo Hier Ben Ik Dan”, waar voorts ook niet veel verkeerd mee is.
Mijn eeuwige optimist (youtube.com)
Judas Priest is een iconische band die het heavy metal genre steeds omarmd heeft en vooral mee heeft vormgegeven. Net als Motorhead hebben ze zich er nooit een fluit van aangetrokken dat hun muziek een lange periode onpopulair was. Priest is steeds hardnekkig trouw gebleven aan een flitsende heavy-metalsound met alles erop en eraan, of dat nu cool was of niet.
Het zijn pioniers die destijds de heavyness van Sabbath naar een versnelling hoger hebben geschakeld, waarmee ze zonder het zelf te beseffen aan basis lagen van trash- en speedmetal. Albums als ‘British Steel’, ‘Defenders Of The Faith’ en vooral ‘Painkiller’ zijn ondertussen uitgegroeid tot heavy-metal mijlpalen.
Ondertussen zit Judas Priest al diep in de herfst van hun carrière, maar sinds het ijzersterke ‘Firepower’ (2018) lijken de metalgods zichzelf wel te hebben heruitgevonden. Hoewel de oorspronkelijke groepsleden ondertussen al ruim de pensioenleeftijd overschreden hebben klinken ze anno 2024 scherper dan het scheermes dat pronkt op de British Steel hoes. ‘Invincible Shield’ is immers een plaat waarop Priest op een geweldige manier de lijn van het krachtige ‘Firepower’ verder zet. Priest klinkt forser, harder en sneller dan ooit, alle kenmerkende ingrediënten verzamelen hier in hun meest potente vorm, de moordende riffs, de virtuoze snelle gitaarsolo’s, de mokerende drums en de immer indrukwekkende hoge vocale uithalen van opperpriester Rob Halford.
Het album vangt aan met het onverzettelijke en supersnelle trio “Panic Attack”, “The Serpent and The King” en “Invincible Shield”, drie loeiers die door de geluidsmuur razen. Daarna wordt er lichtjes teruggeschakeld maar blijft het immer stevig en strak. “Crown Of Horns” is misschien het enige misstapje, een song waarin Judas Priest teveel hengelt naar een hit en daarmee gevaarlijk dicht in de buurt komt van de meligheid van het alom gevreesde rockballad-symptoom.
Maar voor de rest is dit Judas Priest in topvorm en komt deze ‘Invincible Shield’ heel hoog te staan op de ranglijst van hun beste platen.
Judas Priest lijkt onvermoeibaar en staat aan de vooravond van een uitgebreide wereldtournee die hen ook terug naar Graspop brengt, en dat al voor de achtste keer. Priest is er één van de headliners, in Graspop kennen ze hun klassiekers.
Romuvos is een folk/paganmetalband uit Litouwen die in 2014 startte als solo-project van zanger en multi-instrumentalist Velnias. Later sloten nog een Litouwer (op bas) en drie leden van de Israëlische blackmetalband Eternal Decay aan. Romuvos legt zich toe op folk- en paganmetal en sommige tracks van het nieuwe album ‘Spirits’ klinken soms als de sjamaan-metal van Heilung of Wardruna.
Alle huidige bandleden deden ook al mee op het vorige album, ‘The Baltic Crusade’, maar het lijkt alsof Romuvos pas nu echt als een hechte band klinkt. Muzikaal hangt alles heel organisch aan elkaar en klinkt het ook gewoon als een band. De folk-elementen worden vooral aangebracht door Bendor (nickelharp, cello, bouzouki, mondharp, fluit, klokken en frame drums). De productie en mix was in handen van de Luxembruger Patrick Damiani, bekend van wat hij met onder meer Carach Angren doet.
Inhoudelijk is ‘Spirits’ een hele ommezwaai ten opzichte van de eerder uitgebrachte albums. Daar lag de nadruk al eens op de geschiedenis van Litouwen en het propageren van de identiteit van deze republiek, die de Sovjet-erfenis van zich wil afschudden. Op het vorige album was elke track een jaartal in een lange lijst van heroïsche veldslagen. In de teksten was er naast Engels ook plaats voor de eigen taal. Dat is helemaal anders op ‘Spirits’, waar nu wel heel veel Engels te horen is. Het gaat in de lyrics nu over net heel vredelievende en universele thema’s en de muziek klinkt voor Baltic pagan wel heel donker-atmosferisch en mysterieus etherisch.
Misschien wil Romuvos een breder publiek vinden en ervaren ze dat in de rest van de wereld maar weinig mensen wakker liggen van de Litouwse tradities en verhalen? Zit de vaderlandsliefde voortaan meer onderhuids? Zoeken ze meer aansluiting bij Heilung en Eldfaerd, omdat alvast Heilung wel tot ver buiten zijn landsgrenzen een heel breed publiek vindt?
Het resultaat is belangrijker dan de reden. ‘Spirits’ is een heel toegankelijk metalalbum met een heel eigen gezicht. Veel samenzang, heel gedoseerde momenten waarop de gitaren agressief klinken, veel atmosferische stukken, …. Een sterke productie en mix ook.
Goudi, dat is nog steeds Pierre Goudesone, bekend van new waveband Flesh & Fell. Op Goudi’s nieuwe single “Blootvoets” doet Laurent Stelleman van Flesh & Fell opnieuw mee en ook producer Ron Reuman is voor Goudesone een vertrouwd gezicht.
“Blootvoets” is één brok melancholie die troost wil bieden aan al diegenen voor wie het even tegen zit. In het gefluisterde, zelfs gemompelde zingen in het dialect herken ik iets van (mede-) Oostendenaar Augustijn. In de lyrics zit een zweem van diens vader Willem.
Na het walsende “Tango” is deze “Blootvoets” de tweede single die ons doet watertanden naar dat nieuwe album dat in september zal verschijnen. Als dat net zo goed is als ‘Oostende’ van 2022, wordt dat iets om naar uit te kijken.
https://www.youtube.com/watch?v=GRP4MfKzJAQ
Het Nederlandse punkgezelschap Scoundrels is na een lange stilte opnieuw actief. In 2022 verscheen zowaar nieuw materiaal (‘Oh No! Not Again!’) en vorig jaar verscheen de verzamelaar ‘Afraid To Move’ met materiaal uit de periode 1981 tot 1985. Bij die verzamelaar (dubbel vinyl) zat een 7” vinyl-EP met vier nummers en die is nu ook afzonderlijk beschikbaar, op YouTube en op vinyl.
“Factory Floor” en “Reptile Brain” (met een geforceerd lange outro) zijn militante oldschool no-nonsense punkrock volgens het boekje. Doet mij wat denken aan UK Subs. Scoudrels bestaan al langer, maar met die zang in het Nederlands doet titeltrack “Geld is Hun God” mij onherroepelijk aan De Heideroosjes denken, of anders aan het vroegste werk van The Dirty Scums of Belgian Asociality. Afsluiter “All Your Dreams And All Your Cares” klinkt dan weer heel gladjes en wat ‘Amerikaans”. California-punk?
Scoundrels heeft met “Geld Is Hun God” een bijzonder aangename EP afgeleverd. Goed dat die nu ook afzonderlijk te verkrijgen is.
https://www.youtube.com/watch?v=oFIs1uSgcP4
Of The Jesus & Mary Chain 40 jaar ver in hun carrière nog een culthit scoort in dezelfde grootte-orde als “Psychocandy”, “Head On”, “Some Candy Talking” of “Just Like Honey”, dat valt te betwijfelen. Maar alleen al voor die songs krijgen ze van heel wat fans eindeloos krediet. Op hun nieuwe album ‘Glasgow Eyes’ verspelen ze opnieuw wat van dat krediet, maar krijgen ze er ook wat bij, want een aantal nummers is echt wel goed.
‘Glasgow Eyes’ ligt in het verlengde van ‘Damage And Joy’ uit 2017. Misschien ook omdat dat album één van de best verkochte van dit duo is. We krijgen dus opnieuw de broertjes Jim en William Reid en dan nog wat elektronica, want deze keer haalden ze de mosterd bij Suicide en Kraftwerk. Daar maakten ze dan hun eigen, zeemzoete en tegelijk mysterieuze stofzuiger-elektro met gitaren van.
Een paar keer levert dat vuurwerk op, zoals op de hitsige single “Jamcod” en album-opener “Venal Joy”. Andere keren wordt het eerder wat slaapstimulerend, zoals op “Mediterranean X Film”, of komt er maar geen catharsis uit de chaos aan genres, zoals op “Discotheque”.
Wel bijzonder leuk is het eindeloze droppen van namen op “The Eagles And The Beatles”, al lijkt dat op het eerste gehoor helemaal niet op The Jesus & Mary Chain, wel een lo-fi-versie van The Happy Mondays, en hebben we vragen bij het achterliggende doel van dit nummer. Hetzelfde vragen we ons af bij albumafsluiter “Hey Lou Reid”. Leuke woordspeling en de baslijn aan het begin had van Lou Reed kunnen zijn, maar voorts gaat deze song ruim zes minuten lang nergens naartoe.
De meest toegankelijke en catchy hap zit aan het einde van het album, met “Silver Strings”, “Chemical Animal”, “Second Of June” en “Girl 71”. Die laatste is dan ook waarschijnlijk niet toevallig ook een single geworden.
Op 23 april staat The Jesus & Mary Chain in de AB, Brussel
https://www.youtube.com/watch?v=x3_NOCiRbII
De band draait al mee sedert 1997. Ze kende ook al veel bandlidwissels. ‘Road To Insanity’ is hun derde ‘officiële album sinds 2016. In 2016 kwam ‘The Joker’ uit met een gelijknamig bijhorend biertje van 8,5%. Voorheen hadden ze wel al vier demo’s uitgebracht.
Nu is er dus ‘Road To Insanity’ waarvoor ze naar de Breeze Inc Studio’s gingen voor de productie en naar de Project Zero Studio’s voor de mastering. Ze tekenden bij Necktwister Records. Een optreden op Alcatraz en een nieuwe UK tour staan al op het programma voor dit jaar.
Nadat ze tegenslag hadden dat hun vorig album net voor corona uitkwam en optredens en promo voor de plaat stilviel, lijken ze alles uit de kast te hebben gehaald om met dit album een herstart te kunnen maken.
Het album opent met “Wargames” en je zou kunnen zeggen dat het een typisch Eternal Breath nummer is. Krachtig vocals, snedige gitaren en een mix tussen trash en power metal. Het nummer gaat over oorlog maar werd voor het begin van de oorlog in Oekraïne geschreven. Voor “Unwanted Son” gaan ze een beetje buiten deze typische elementen. Het nummer is eerder mid-tempo en bezit wat prog invloeden. Een fijne intro met wat progressies die mij wat aan Iron Maiden doet denken. Ook hier terug met de denderende ritme sectie die het nummer voortjaagt. Heel sterke track. “Master of Deception” is terug sneller en gaat over misleiding en bedriegen. Een thema dat van alle tijden is. “Virus of Death” klinkt donkerder dan de voorgaande songs en ook hier krijgen we iets meer prog invloeden in de structuur van het nummer. Terug een boeiende intro en ook met hier en daar wat overgangen die het nummer de nodige twist en turns geeft. Met een refrein dat het live goed zal doen. Met “Living in the Shadow” krijgen we een eerste rustpunt. Het start als een gevoelige ballad die dan langzaam harder wordt en waar zelfs enkele grunts te horen zijn. Monica Janssen (o.a. X-Tinxion) tekende present voor de grunts.
Er zijn nog gast muzikanten. Sean Peck is te horen in de spoken words op “The Edge of The World” en “Back on Track”. Jen Verstraete (gitaar & backings) zingt de vocals op “The Edge of The World” en Robin Vancaeyseele (gitaar & backings) zingt op “Phantom Brain”. “Insanity” start met een vette baslijn, chromatisch gitaarriffs en een hoge falsetstem in het refrein. Een ferme track die zijn titel niet gestolen heeft. “Phantom Brain” staat in een a-typische maatsoort van 7/4. Dat is voer voor muzikanten. Als gewone luisteraar ga je misschien wel horen dat het ritmisch een iets andere vibe heeft. “Back on Track” begint als een aankondiging van een concert. Het is tevens een verhaal over het feit dat mensen na de lock downs terug hun vrijheid konden vieren. “God Has Called Your Name” is dan terug een zwaarder en donker nummer dat over het verlies van een familielid gaat. Afsluiter “Edge of the World” begint filmisch en met een gitaarlijn die heel melodisch en sfeervol is. Een nummer dat qua opbouw en structuur een ietsje aan Iron Maiden doet denken. In elk geval een sterke afsluiter van een goed en degelijk album.
Met ‘Road to Insanity’ recht Eternal Breath wel degelijk terug hun rug. Met dit album zijn ze inderdaad klaar om verder te gaan waar covid hun stil heeft gelegd. Het is een album dat heel degelijk gemaakt is en de productie klinkt ook goed. Waar de vorige plaat meer richting pure trash (Kreator, Testament…) ging vinden we hier een aantal songs met progressieve elementen in. Ik vind die elementen heel geslaagd. Pure trash liefhebbers gaan die paar tracks misschien iets minder vinden. Het geluid blijft niettemin typisch Eternal Breath met hier en daar een song die op dat vlak lichtjes buiten de lijnen kleurt.
Headbangers Parade 2024, Klokgebouw, Eindhoven op op 9 maart 2024 - Pics
De Headbangers Parade is verhuisd naar het Klokgebouw in Eindhoven. De line-up was er eentje in stijl met o.m. Meshuggah, Avatar en Textures, die hun comeback vierden na hun splitsing in 2017.
Verder The Halo Effect, Attila, Another now, Aether realm, Born of Osiris, Mantar, Aviana en Crown Magnetar.
Textures gaven een voorbeeldig optreden, Avatars 'Great Metal Circus' klonk overtuigend en tot slot waren er de zinderende riffs van djent-meesters Meshuggah; met het laatste album ‘Immutable’ (2022) verblijdden ze de fans van het genre.
Met een tweede podium zijn de mogelijkheden iets beter door een balkon om de bands te kunnen zien, er is de ruimte even te kunnen verpozen en om de merch te bezoeken.
Website: https://headbangers-parade.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5785-headbangers-parade-2024.html
Org: Headbangers Parade
Saint Patrick’s Warm Up: Black Tartans, Toxic Frogs, Magasin 4, Brussel op 10 maart 2024 – Pics
Black Tartans (BE) (Punk/Keltische rock) - De groep brengt een energieke mix tussen traditionele Keltische instrumenten (doedelzak en banjo) en punkklanken, rock geïnspireerd door de Dropkick Murphys, Pipes en Pints , Real McKenzies e.a.
Deze Belgische groep (Waalse, Vlaamse en Brusselse muzikanten!) hebben hun eerste album ‘Never Stop’ uit.
Toxic Frogs (FR) is een vrouwelijke Keltische rockmuziekbende, met een feestelijke en explosieve stijl. Het publiek een leuke, ontspannende avond bezorgen met een aanstekelijke hitsende set is de bedoeling.
Vrouwelijk, sexy, sociaal geëngageerd en (Celtic) rock, punk -big-sound is in elkaar verweven … De groep heeft totnutoe drie platen uit in hun bijna tienjarige carrière.
(bron: Magasin 4, Brussel)
Neem gerust een kijkje naar de pics
Black Tartans
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5783-black-tartans-10-03-2024.html?Itemid=0
Toxic frogs
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5782-toxic-frogs-10-03-2024.html?Itemid=0
Org: Magasin 4, Brussel
Mother Mother - Ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren
We leven in een tijd dat sociale media en zeker TikTok, een belangrijke barometer is geworden voor wat kan populair zijn bij de jeugd. eem nu de Canadese band Mother Mother (***1/2) die al sinds 2005 bezig is. Ze braken nu pas recent door naar een breed publiek en bereikten hier zelf een grote groep tieners. De band dragen ze het hart , ze zijn een soort uitlaatklep waar ze terecht kunnen met hun emoties.
Het zevende album ‘Dance and Cry’ werd in 2018 uitgebracht. Eind 2020 ging de muziek van de band viraal op TikTok, wat een golf van streams veroorzaakte. Geen wonder dat de AB was volgelopen met tieners, al dan niet begeleid van hun ouders die ook wel eens wilden zien waarom hun kids zo’n grote fan zijn. Mother Mother zijn de ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren. De harten sloegen sneller, en toch … sluimert hier en daar de automatische piloot door bij de band …
De Ierse formatie Moncrieff (****) opende met een aanstekelijke set, die sterk werd gesmaakt en konden rekenen op een fijne respons. Catchu muziek die intrigeert. De beweeglijke, charismatische frontman is een entertainer die iedereen ontroerde. De zanger was gepakt van het publiek. Mooi om te zien. De emotioneel beladen songs met de lekker opzwepende ritmiek sprak dus duidelijk aan.
Mother Mother kronkelt zich een weg tussen pop en alternatief. “Nobody Escapes” onderstreept dit alvast en zit ergens tussen lichtvoetigheid met allerhande, flitsende gedachten. Er heerst een uitgeladen sfeer. Een zweem van melancholie horen we op “Arms Tonite” en “Hayloft II”. Die sterkte intensiteit kunnen ze net niet aanhouden. Er sluimerde zeker een routineuze aanpak door ondanks tussenin dat de charismatische frontman z’n publiek opdroeg de gsm lichtjes te branden en hen gedwee kon doen meestappen in z’n muzikaal verhaal.
Het publiek hield van Ryan Guldemond’s bindteksten, en hij wist hen in te palmen. Wat een entertainer. Zijn zus Molly kon de zang even overnemen op “Sleep Awake”. Als een rustig voortkabbelende beekje in de Canadese bergen ging de set verder, op naar een wervelende finale die de registers opentrok. "Ghosting", "Oh Ana" en natuurlijk de hit '"Hayloft' werd luid meegebruld. Wat een positiviteit ervaarden we hier …In de bis kregen we nog overtuigende versies van “Grief Chapter” en “Burning Pile”.
Mother Mother weet een jong publiek te bespelen , het siert hen. Wijzelf iets ouder kennen de (muzikalen) verhalen van zo’n bands, maar mooi is dat ze hun publiek weten aan te spreken, te ontroeren en hen een leuke, aangename avond bezorgen. Een familiaal gevoel ervaarden we, die vreugde en leed met elkaar delen. Kortom, samen met de ouders de ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren …
Setlist: Nobody Escapes//Arms Tonite//Hayloft II//The Matrix//Problems//Oleander//Explode//Back to Life//Bit by Bit///Body//Sleep Awake//Dirty Town//Neighbour//Wisdom//Ghosting//Little Pistol//It's Alright//Oh Ana//Wrecking Ball//The Stand//Verbatim//Hayloft
ENCORE - Grief Chapter//Burning Pile
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
