Enter Shikari, A Kiss For The World Tour, Ancienne Belgique, Brussel op 19 februari 2024 – Pics
Met hun zevende album ‘A Kiss For The Whole World’ in de achterzak kondigde Enter Shikari een exclusieve Europese tournee aan in februari 2024! Met een terugkeer naar de Ancienne Belgique.
Het kwartet uit Hertfordshire, opgericht in 1999, maakt in 2007 furore met hun debuutalbum ‘Take To The Skies’. Ze mixen het gevoel van euforie van dubstep met de energie van hardcore, drum ‘n’ bass, en grime, wat hen tot heden een indrukwekkende discografie van zeven albums bezorgt.
Hun laatste album was meteen te vinden in de Britse hitlijsten. Het album werd opgenomen door uitsluitend gebruik van zonne-energie en omvat twaalf opzwepende nummers die hen terug katapulteert naar hun briljante post-hardcore/heavy metal roots, inclusief geschreeuw, agressiviteit en snedige gitaarlijnen van hoge kwaliteit. De band bewijst hiermee opnieuw niet te willen inboeten op hun typische experimentele stijl en dat ze nog steeds met dezelfde energie te werk gaan als in de begindagen, met veel vreugde en nederigheid.
De band komt op het podium pas echt tot zijn recht.
Elk optreden is een unieke ervaring waarbij fans absoluut moeten bij zijn.
LIVE
2012 Enter Shikari - Niet voor hartpatiënten (musiczine.net)
2015 Heavy smeltkroes party met van Enter Shikari! (musiczine.net)
2019 Enter Shikari - Stop the clock tour - Meesters in de syntmetalcore! (musiczine.net)
Support acts: Fever 333 & Blackout Problems
Neem gerust een kijkje naar de pics (dank aan Karel Uyttendaele photography @damusic)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5738-enter-shikari-19-02-2024.html?Itemid=0
Org: Live Nation
Mike Oldfield’s ‘Tubular Bells’ (50Y) – Nostalgie ten top - Tijdloze, melodische schoonheid
Het concert van Mike Oldfield's ‘Tubular Bells’ kwam in de nasleep van de 50e jubileumeditie van ‘Tubular Bells’, eindelijk naar ons landje. De veelgelaagde muziek op dit memorabel doorbraakalbum van de Britse multi-instrumentalist werd gespeeld door een uitgebreide live band, voor de kenners, en als weetje … zonder de componist Mike Oldfield zelf , maar gedirigeerd door Mike Oldfield’s trouwe medewerker Robin Smith.
Een boeiende avond van muzikale kunst, tijdloos van aard. Nostalgie ten top voor 50 plussers, met deze cinematografische trip.
Na een zeer succesvolle, uitverkochte tournee in het Verenigd Koninkrijk kwam ‘Tubular Bells, the 50th Anniversary Celebration Tour’, jawel die lichtblauwe plaat met dat buizencomplex, naar België onder meer. Op het podium een orkestratie van een 8tal muzikanten, links centraal op piano, keys, elektronica Oldfield’s rechterhand Smith, die werd geflankeerd door een impressionant arsenaal aan instrumenten van gitaren, 2 drums, mandoline, cello, bas, klokkenspel (buisklokken), een vocaliste surplus iemand die het gezang van de plaat op zich nam.
Er was eerst een ‘warming up’ vooraleer zich onder te dompelen in het filmische, cinematografische magnus opus ‘Tubular bells’, met enkele belangvolle hits en nummers die de modale luisteraar zeker kent van Oldfield’s werk in de mid80s als “Get to France” en “Moonlight shadow”, die nu een orkestraal jasje aangemeten kregen; ze klonken sfeervol, dromerig, zweverig als groovy, swingend, zwierig, met een Keltisch folky touch; vocaal verzorgd door de bassiste en kleur gegeven door de zangpartijen.
De songs kregen dus een serieuzere omlijsting door de brede instrumentatie en de dubbele percussie. Een innemende, sprankelende sound die kippenvel bezorgde en de danssperen durfde aan te spreken. De gitaren wentelden zich in deze pop, zeker op “Family men” die stevig rockte en vocaal door de gitarist op zich genomen werd; het snedige “Shadow on the wall” was op het achterplan geduwd en hoorden we door de boxen knallen nà het optreden Op “The gem” , Smith in een prominente rol als multi-instrumentalist, zaten we in een badje van orkestrale bombastische klassiek-pop, dat sober elegant en crescendo-wijs breder, feller, extravert klonk in het klankenspectrum.
Smith dirigeert en delegeert, net als op het magnus opus ‘Tubular bells’. Muzikaal progressief in een cinematografische wereld, ondersteund door mooie lichtinvallen. Op die manier waren de eerste 45 minuten van het concert voorbij.
Na een korte pauze, tijd voor ‘Tubular bells’ zelf, tweemaal een goede dertig minuten, dat Robin met z’n combo vol overgave uitvoerde als hommage aan componist Oldfield. 50 jaar later werd de instrumentale klassieker met de arrangementen die er nu zijn, nieuw leven ingeblazen .
De immer herkenbare repeterende minimal pianotoets zette de toon en deed ons wegdromen op de repetitieve, symfonische klanken, die allerlei stijlen mengt . Het gaat van een paradijs en een onschuldige sprookjeswereld door de steeds weerkerende, (licht) opbouwende ritmiek naar de harde, stressvolle realiteit en grauwe wereld waarin we (soms) leven, van spanning, wantrouwen en drama door de verschillende kronkels van de instrumentatie (breder, voller), de tempowissels om dan opnieuw over te hellen naar die minimal of sprankelende sound, die op hun beurt een wereld van positivisme inluiden, heerlijk genietbaar .
Een heen – en weer geslinger dus over de twee stukken heen, die het geheel boeiend maakt en houdt; het wordt verheven tot muzikale kunst . Als apotheose ontploft het tot slot in een 70s progressive-symfo concert en duwt het verder naar de huidige classic-postrock, waarbij het klokkenspel (de buisklokken) en de minimal piano de stukken in het ganse concept uitdeint.
Het roept allerhande beelden op, van verborgen droomplekjes, natuurlandschappen, vulkaanuitbarstingen, tot een soort soundtrack van een onheilspellende apocalyptische wereld. Een totaal sfeerbeleven van schoonheid-chaos, van kalmte, stilte tot spanning, dreiging en van somberheid tot euforie, die het publiek laat meeslepen, zoals nu een Godspeed dit heden ten dage weet uit te voeren.
Een prachtige, vindingrijke totaalsound en - concept, die kan openscheuren door deze instrumentatie om dan alles mooi terug in te kapselen, gepresenteerd in een live uitvoering van muzikale magie, die tot de verbeelding spreekt.
Een louterende ervaring , een soundtrack gevoel met deze filmische muziek, die we goedschiks onder avant-garde kunnen plaatsen.
Wat een impressionant werkstuk die gebreid werd aan “Sailor’s hornpipe” als bijkomend nummer , percussionair folky en die letterlijk deze 50 years uitwuift .
"Het mooie van ‘Tubular Bells’ is dat het nooit lijkt te verouderen", zegt Smith. "Het neemt je mee op een reis door progressieve rock en elektronica, blues, folk, jazz en klassiek en roept onderweg zo'n melodische schoonheid en drama op." En inderdaad, dit kunnen we maar beamen … Wat een melodische schoonheid nog steeds …
Naslagwerk
Mike Oldfield begon in 71 toen hij amper 17 jaar oud was met het componeren van Tubular Bells. Op de plaatversie die in 1973 het levenslicht zag, bespeelde hij bijna alle instrumenten zelf. Het was de eerste plaat op het Engelse 'Virgin Records’. Na een bescheiden start groeide de plaat, dankzij het gebruik van het openingsthema in de soundtrack van de horrorfilm The Exorcist, uit tot de best verkopende instrumentale plaat aller tijden.
Robin Smith verheugt zich op het uitvoeren van een plaat waar hij al van houdt sinds hij ze voor het eerst hoorde. Hij werkte samen met Mike Oldfield aan Tubular Bells 2, Tubular Bells 3 en werkte een vernieuwde versie uit.
Oldfield is nu 70 en kijkt toe hoe deze 50 Y aan het publiek wordt voorgesteld …
Organisatie: Greenhouse Talent
Miracle Metal Meeting wordt de hoogmis voor fans van death en thrash, Brielpoort, Deinze op 18 mei 2024 – Preview
Op 18 mei 2024 is er de derde editie van de Miracle Metal Meeting in de Brielpoort in Deinze. Het belooft een topeditie te worden met toonaangevende bands uit de lokale en internationale thrash- en deathscene.
De organisator kiest bewust voor een oldschool-aanpak: één dag en één podium. Geen keuzestress, want iedereen kan gewoon alle bands zien. En tussen de bands in is er voldoende tijd om rustig een pintje te drinken en het vorige optreden van commentaar te voorzien, hoe cool is dat.
Miracle vzw geeft net als bij de vorige edities van dit indoorfestival opnieuw kansen aan lokaal en jong talent. H
et festival wordt geopend door Unravel, een metalcoreband uit Deinze. Dit aanstormende talent wist zich de voorbije jaren in de kijker te werken in verschillende talentenjachten (Humo’s Rock Rally, Bruudruuster Rock Rally en de Wacken Battle) en versierde al mooie supports bij onder meer Channel Zero, de headliner van de eerste Miracle Metal Meeting in 2019.
De tweede band op de affiche is Objector, een thrashmetalband uit Turnhout. Zij wonnen dit jaar de Wacken Metal Battle en dat heeft deze ervaren band een boost gegeven. Ze rijgen de leuke support acts nu aan elkaar: Cathubodua, Bark, Gama Bomb, Praetor, … Wegens een onverwachte zondvloed op het festivalterrein van Wacken konden ze daar de voorbije zomer niet optreden, maar dat maken ze daar dit jaar goed. In Deinze kan Objector al eens proeven hoe het is om op een echt groot podium het beste van jezelf te mogen geven. In interviews hinten deze thrashers op een nieuw album.
Voor wie zijn metal graag heel snel heeft, is er op de Miracle Metal Meeting Bütcher. Hun halsbrekende riffs en beukende drums zorgen ervoor dat je je hoofd onmogelijk stil zal kunnen houden. Deze speedmetalband uit het Antwerpse warmt zich in de Brielpoort op voor een intense festivalzomer met passages in onder meer Zweden, Nederland en Duitsland. Bütcher heeft aangekondigd dat ze dit jaar met een nieuw album komen. Misschien krijgen we die nummers al in Deinze voorgeschoteld.
Met Sinister komt dan weer een icoon uit de Nederlandse deathmetal-scene naar Deinze. Deze mannen draaien al mee in het wereldje sinds 1988 en traden zowat overal ter wereld op. Vlaanderen staat niet zo heel vaak in hun agenda en de grote Vlaamse openluchtfestivals al helemaal niet, dus voor de Belgische Sinister-fans is de Miracle Metal Meeting een uitgelezen kans om hun Nederlandse helden nog eens aan het werk te zien in de beste omstandigheden. Ook deze band zou wel eens met nieuwe nummers voor de dag kunnen komen in Deinze, al zullen er vast ook veel klassiekers de revue passeren
De dames van Nervosa (thrash/death), een van oorsprong Braziliaanse band, zijn allesbehalve katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Met hun zopas uitgebrachte album ‘Jailbreak’ bewijzen ze opnieuw dat ze tot de hoogste rangen van de metalscene behoren. Michaela Maydenova, die nog meespeelde op ‘Jailbreak’, zit niet langer achter de drums bij Nervosa. Maydenova was zowat een jaar bij de band en was met Nervosa te zien en te horen op Huginns Awakening Fest in Oostende. Ze wordt bij Nervosa vervangen door Gabriela Abud, waardoor deze band opnieuw een beetje meer een Braziliaanse band wordt. Abud speelt ook in de live-bezetting van de band Sinaya. Gabriela zal al goed ingespeeld zijn. De Miracle Metal Meeting is zowat het scharnierpunt tussen twee Europese tournees van Nervosa. Eerst gaan ze mee als support van Decapitated en Incantation en na Deinze volgt een co-headliner tournee met Exhorder.
Grave, één van de langst bestaande deathmetalbands uit Zweden en een grote inspiratiebron voor heel veel jonge bands in het genre, ook in Vlaanderen, krijgen we op 18 mei niet te zien in de Brielpoort. Mika Lagrén en Tobias Cristiansson zijn begin dit jaar uit de Zweedse deathmetalband gestapt. Alle voor dit jaar geplande concerten van Grave worden daarom geschrapt.
De band die Grave mag vervangen in Deinze, is minstens zo legendarisch: de Nederlandse deathmetallegende Asphyx. Vorig jaar mochten zij nog het Antwerp Metal Fest afsluiten en waren ze één van de smaakmakers op Hell’s Balls Belgium, het nieuwe indoorfestival in Kortrijk Xpo. Asphyx verrast je sinds 1987 met onverwachte tempoversnellingen en doomy gitaarriffs.
De headliner op deze Miracle Metal Meeting is niemand minder dan Venom Inc uit de UK. Opgericht door enkele oudgedienden van het oorspronkelijke Venom. Zij brengen live een combinatie van bekende Venom-nummers en eigen werk – uit de albums ‘Avé’ en ‘There’s Only Black’ - en zij zullen de Brielpoort ongetwijfeld in lichterlaaie zetten.
Info
Miracle Metal Meeting | Facebook
Tickets kosten 43 euro per persoon (alle transactiekosten inbegrepen) en zijn te koop via www.metalmeeting.be
www.miraclevzw.be
Miles Kane - Koud kunstje voor de charismatische rocker
Of het nu door zijn hits “Rearrange” of “Come Closer” is of door de samenwerking met die andere rock halfgod Alex Turner in The Last Shadow Puppets… Miles Kane hoeft al een tijdje geen inleiding meer. Hoewel zijn laatste plaat ‘One Man Band’ reeds een half jaar uit is, stelde hij die nu pas voor aan het Belgisch publiek. En hoe!
Voordat de schijnwerpers op Miles Kane gericht werden, veroverde The Royston Club het podium met een krachtige set die de zaal toen al in vuur en vlam zette. De beloftevolle band kreeg al heel wat toehoorders voor het podium en dat was meer dan terecht.
The Royston Club bracht een mix van invloeden uit de indie rock scene, met hints van Oasis, Circa Waves en The Strokes. Met nummers als "Blisters" en "Mrs Narcissistic" wisten ze het publiek in te pakken met hun energieke performance en aanstekelijke hooks. Het publiek kon niet anders dan meegaan in de opzwepende passage en de zaal was toen al broeierig warm. The Royston Club bewees nu al dat ze klaar zijn voor een stapje hoger.
Na de intermezzo betrad de met een geblondeerde haardos en een scherpe blik Miles Kane het podium, klaar om zijn nieuwste werk te presenteren aan zijn trouwe fans. De zaal bruiste van anticipatie toen de eerste noten van "Troubled Son" de ruimte vulden, en Miles' karakteristieke stem het publiek op pookte. Moeiteloos wisselde Kane tussen originele catchy-op-het-randje-van-crooner zoals “Better Than That” en het ruwe krachtige “The Wonder” dat al eens aan Royal Blood deed denken.
Amper bekomen van die blitzstart en daar was al “Give Up”. Gelukkig namen Kane en zijn band al wat gas terug met “One Man Band", dat een van de vele degelijke nieuwe songs is uit zijn repertoire.
De bloedhete zaal was goed gevuld met fans van het eerste uur die “Inhaler” of “First of My Kind” moeiteloos luidkeels meegezongen. De Britse rocker met de gemeten podiumprésence genoot er duidelijk van. Nog uit zijn nieuwe plaat was daar ook nog het getemporiseerde “Heal”, het introvert klinkende “Baggio” of het dreigende “Never Taking Me Alive”. Nieuw en oud sloten dus naadloos aan op elkaar en dat had uiteraard veel te maken met Kane’s charme.
Ontelbaar veel hoogtepunten waren al de revue gepasseerd maar het waren toch vooral “Inhaler”, uiteraard “Rearrange” en “Come Closer” die er met kop en schouders bovenuit staken. Voor die laatste song mocht zelfs Tom Faithfull, de frontman van The Royston Club, komen opdraven om de zang, met enorme verve en heel gelijkend op Kane’s stem, te voorzien.
Een dik uur had Kane slechts nodig om zijn ding te doen en als toemaatje gaf hij nog het beste van zichzelf in “Don’t Forget Who You Are”. Hiermee liet hij ons met verstomming zwetend achter en stuurde hij ons met een gekende ‘Lalala’ de nacht in.
Setlist: Troubled Son - Better Than That - The Wonder - The Best is Yet to Come - Give Up - One Man Band - Inhaler - Heal - Loaded - Too Little Too Late - First of My Kind - Baggio - Colour of the Trap - Rearrange - Cry on My Guitar - Coup de Grace - Never Taking Me Alive - Come Closer - Don’t Forget Who You Are
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Zesde Metaal – Veelbelovende try-out, de aanzet van hun langste jaar …
Het W-Vlaamse Zesde Metaal rond Wannes Cappelle (uit Wevelgem) kon niet beter op gang komen dan in de eigen streek; ze waren hier dus in Diksmuide wel op hun plaats om het nieuwe album ‘Het langste jaar’, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden, cachet te geven. Anderhalf uur prachtig melodieus werk, met een emotievolle, pakkende, maatschappijkritische inhoud in de eigen (West-Vlaams) taal.
Ze hebben al een handvol platen uit in hun vijftienjarige carrière. Maar de nieuwste plaat ‘Het langste jaar‘ is er eentje die het hart diep raakt, over rouw, loslaten, hoe tijd de kloof met overledenen kan doen groeien. Het gaat over een goede vriend van Wannes en het verlies van bandlid Tom Pintens, die ernstig ziek was, maar nog net de plaat kon maken, producen en inspelen. Een maand na de opnames stierf hij, vorig jaar in augustus. De verliesthema’s worden traditietrouw gelinkt met liefde, vriendschap, samenhorigheid, de wereldproblematiek, Moeder Aarde en ons klimaat.
Het Zesde Metaal heeft het in zich telkens hun materiaal subtiel uit te werken, integer, ingenomen, dromerig als rockend door directer, snediger te klinken. We kregen een boeiende afwisseling, waarbij het nieuwe materiaal tijdens de try-out in de spotlight kwam en goed moest worden ingeoefend, gecombineerd met een rits nummers van hun intussen toch wel brede oeuvre.
Het kwartet heeft met Kasper Cornelus een sterke multi-instrumentalist bij, die zorgt voor de toegevoegde waarde van weerbarstige en fijnzinnige tunes op gitaar en keys, zoals een Tom Pintens hem voordeed.
We kregen eerst een paar gevoelige nummers van de nieuwe plaat, “De storm” opende op sfeervolle wijze de set, en de nieuwe single “Nog maar begonnen” toonde de iets extraverte kant van de band op de plaat , de instrumenten kregen ademruimte en we werden meegezogen in dit mooi uitgediept popklankenpalet.
De herkenbaarheid met het vroegere werk hadden we dan met “Een dag zonder schoenen” en “Calais”, die nog maar eens aantoonde hoe Wannes, met de pet op, alles tracht te verwerken wat er allemaal gebeurt met de mensen, die als ratten in de val zitten in Calais; muzikaal klinkt het ingetogen, sfeervol en broeierig, rockend. De steelpedal en de elektronica zorgen nu net voor een warme klankkleur .
Het nieuwe “Zaden van morgen” zat mooi tussen de oudere songs in, en onderstreept de stemvariaties van Wannes. “Ip min knieën”, “Nie voe kinders”, “Gie, den otto en ik” en tot slot “Ploegsteert” zijn de muzikale kapstok van de band, een bloemlezing van het werk van dit kwintet. Poprock op z’n best in het West-Vlaams! Zeker “Ploegsteert”, hommage aan wielrenner VDB, wordt sober ingezet op piano, en overtuigt crescendowijs; terecht uitgeroepen tot één van de best Nederlandstalige songs.
Beeldrijk kan je hun werk wel noemen , er is zelfs een tint ‘film noir’ en ‘soundtrackgevoel‘ te bespeuren , op o.m. “Geweun den dag”; wat een bezwerende, dromerige track is, net als die andere nieuwtjes, “Moeder Aarde” en “Den tijd die ons nog rest” (over ons klimaat).
De set is spannend door nieuw en oud af te wisselen, en door introspektie en extravertie in elkaar te laten overgaan. “De onvolledigen” en “Niets doen is geen optie” bieden ruimte aan de instrumenten en kunnen dus rocken . Die andere integere, gevoelige kant krijgen we dan op de titelsong van hun recentste, ‘Het langste jaar’ , een breekbare ‘Duyster-song’, pure eenvoud en diep rakend, door de pianotoets en de steelpedal, gedragen door die kenmerkende, lichthese emovocals van Cappelle. Schitterend gewoonweg.
‘Muziek voor alle leeftijden’ zei iemand me, ze zijn een band die nu wel hipper dan ooit is, zie maar eens de talrijke optredens in het clubcircuit van bijna telkens twee avonden in dezelfde club.
We kregen nog twee extraatjes “Ier bie oes”, dat intrigeert door de verrassende wendingen en de meezinger “Tis nog al nie naar de wuppe”.
Ze zijn terug en hoe … Dit was een concertje ‘back to the roots in West-Vlaanderen’, hier kan Willem Vermandere fier op terugblikken. Sterk optreden!
Te zien in elke club en tijdens de festivalzomer. En … een must see op Dranouter!
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun try-out N9, Eeklo op 21-02-2024 @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5773-het-zesde-metaal-21-02-2024.html?Itemid=0
Organisatie: 4ad, Diksmuide
Ão - Als een balsem voor onze ziel
Eén van dé ontdekkingen van 2023 was het gezelschap Ão, een jonge Belgische band die o.a. op het festival Fifty Lab Music Festival in Brussel ons compleet van de sokken wist te blazen. ''Live presenteert Ão een overvloed aan muziekstijlen die gaan van dromerig, naar pop en dance. Je kunt op hun muziek geen label kleven. Het is een avontuurlijke reis die ons zwevend naar allerhande oorden brengt.", schreven we.
Ze zijn alvast een drijfveer om geprikkeld te blijven van opkomend talent.
Ook hun debuut 'Ao Mar' kon op heel wat bijval rekenen. De band gooide ook nog recent hoge ogen op ‘We Are Open’ in Trix, en verkocht nu de AB Club twee keer uit, want ze speelden op deze zondag ook in de namiddag een set.
Wij waren aanwezig op de avond voorstelling, en ontvingen een balsem voor onze ziel …
In het voorprogramma stond een al even getalenteerde artieste, de Nederlandse zangers met Marokkaanse roots Roufaida (*****), geen onbekende voor ons. In 2023 besteden we nog aandacht aan haar debuut EP. Lees hierbij aansluitend het interview .
De innemende persoonlijkheid en de warme vocals zijn gecombineerd met verschillende culturen; de AB Club was onder de indruk en werd compleet ingepakt. Roufaida entertaint haar publiek muzikaal en in haar welbespraaktheid .
Ão (*****) tekent voor een kleurrijke, sprookjesachtige, magische wereld. Zangeres Brenda Corijn palmt moeiteloos met haar indrukkende stem en charisma het publiek in. De zinnenprikkelende muziek van Ao doet allerhande emoties opborrelen. Een muzikale parel om te koesteren.
We krijgen een subtiele mix van pop, folk, minimale elektronica, zachte beats, Brasil tunes, gedragen door die hemelse Portugese zang. Een Zuiders sfeertje ervaren we. Een bezwerende, zwevende sound , die inwerkt op het gemoed en ons doet wegdromen.
Iedereen in de band heeft z’n plaatsje, wat de magie beklemtoont; er is de percussie van Bert Peyffers, de bedwelmende gitaarriedels van Siebe Chau en de unieke elektronica, niet vies van experimentjes, van Jolan Decaestecker.
De spraakzame, charismatische zangeres, de arm ingepakt door een ongelukkige val, neemt een prominente rol in.
‘Live is Ão ronduit mind-blowing en niet zomaar een goeie show met geweldige muzikanten en een fantastische stem, maar een adembenemende, unieke en opwindende ervaring’, lazen we nog van hen . We genoten een uur lang van deze droomwereld. Iedereen was hier onder de indruk, bewijs het daverende, minutenlange applaus na elke song. Band met groeimogelijkheden en met een succesvolle toekomst. Wat een mooie, indruk waren van deze sprookjesachtige performance, die aanvoelde als een balsem voor onze ziel!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Ghostwoman - Een donkere hypnotiserende, groovy set
Ghostwoman is het project van de Canadese multi-instrumentalist Evan Uschenko die in maar liefst achttien maand drie albums uitbracht. Voor de meest recente plaat ‘Hindsight is 50/50’, werd een vast lid in de band geïntroduceerd: de Belgische drumster Ille van Dessel. Ze werd meteen tot co-writer gebombardeerd en is ook live een enorme meerwaarde. Eerder deze week stonden ze nog in de Kreun, Kortrijk, nu was een overvolle AB Club aan de beurt, die ze compleet overtuigden. Ghostwoman slaagde met brio in een donkere hypnotiserende, groovy set.
De sobere verlichting samen met de flitsende spots op het podium intrigeerde, die de sfeer van hun muziek naar een hoogtepunt deed opstuwen.
Ook voorprogramma Arthur J. Reptilian (****) uit Frankrijk baadde niet in het licht. De opzwepende beats en samples, samen met zijn vocals wist ons in te nemen. Hij zoekt z’n publiek op door de beweeglijke podiumact in alle uithoeken. We horen een klein beetje Franse Chanson terug in zijn stem. Hij spreekt de dansspieren aan en was een ideale geleider als warming-up …
Ghostwoman (****) dompelt ons onder in een bijzonder donker, griezelig sfeertje, mede door die sobere spotlights. Muzikaal messcherpe riffs en knallende drums, die aanvoelen als donderslagen. De sound sprak ons meteen aan; er zijn de hypnotiserende , groovende, dansbare ritmes; het beeld van grijpgrage demonische wezens wordt opgeroepen door deze ritmiek. Het korte “Bonedead” opent en geeft een intense set aan. Veel woorden maakt Ghostwoman er niet aan vuil, ze laten de energieke, oorverdovende muziek voor zich spreken.
“Juan” en “Otessa” zijn dan die grauwe, duistere nummers die je op dromerige wijze meevoeren. Ghostwoman huivert. De songs hebben een repeterende tune en slorpen onze aandacht volledig op. Een goed uur worden we in hun leefwereld gedropt. Af en toe is er ruimte voor variatie , als op het lichtjes groovende “Alright, alright”.
Ghostwoman zorgt voor een totaalbeleven, door die verbluffende combinatie van klank-licht, die je tot het uiterste drijft, beetje waanzinnig zelfs. Ghostwoman dreunt en zet aan tot dansen.
Op het afsluitende “Yoko” kwam ook Arthur J. Repitilian op, die overal te bespeuren was, alsof hij z’n publiek wou verscheuren. Het gaf elan aan de set.
Wat een ijzingwekkende, donkere, hypnotiserende , groovy set van deze Ghostwoman.
Setlist: Bonehead// Broke //3 Weeks Straight//Highly Unlikely//Alright Alright//Behind Your Eyes//Juan//Hindsight Is 50/50//Ottessa//Buik//End of a Gun//Yoko
Pics homepag: Cristina Vergara (Brothers in raw)
Link pics
https://www.brothersinraw.com/post/fotoverslag-ghostwoman-guest-ancienne-belgique-club
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Dog Eat Dog, De Casino, Sint-Niklaas op 18 februari 2024 – Pics
Dog Eat Dog, the kings of crossover, is finally back with a new album!
Het was ons nog niet gelukt om deze iconische crossoverband naar Sint-Niklaas te halen, maar met het neerstrijken van De Tijdloze in ons muziektempeltje zagen we de kans schoon. Who’s the king? Deze podiumbeesten! Met ‘Free Radicals’ schotelt de band ons immers voor het eerst sinds lang een nieuw album met 14 explosieve en inspirerende songs voor. Het album verrast met diverse tonen, stemmingen, dynamieken en temperaturen en werd -wat had je gedacht- afgekruid met tonnen energie.
Op het podium van DC voorzien tracks zoals ‘Lit Up’, ‘Never Give In’ en ‘Man’s Best Friend’ het publiek geheid van grote gitaren, groovy beats en pakkende refreinen waar Dog Eat Dog bekend om staat. No fronts, no tricks, no soap box politics! No guns, just blunts, we kick this just for fun!
(bron: De Casino, Sint-Niklaas)
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5731-dog-eat-dog-18-02-2024.html?Itemid=0
Org: De Casino, Sint-Niklaas (ism De Tijdloze Jaren 90)
A. Savage - Geen brandend huis maar eerder ingetogen kampvuurtje
A. Savage, bekend van het viertal Parquet Courts, bracht met zijn tweede soloalbum ‘Several Songs About Fire’ onder de arm een bezoek aan ons land. Net als zijn eerste LP ‘Thawing Dawn’ uit 2017, ging hij opnieuw de introspectieve toer op. Deze keer over het verlaten van zijn New York als een brandend gebouw.
Zijn nieuwe songs, soms americana, soms folk, zijn spaarzame muzikale composities waar vooral zijn poëtische pen botviert.
Even zien hoe dit tijdens een intiem en gezapig concert aan bod kwam.
Het voorprogramma was verzorgd door de nobele onbekende Naima Bock. Al meedere passages in België heeft ze achter de rug. Opnieuw slaagde ze erin om het publiek vanaf het eerste moment met haar breekbare folkklanken en charisma in te pakken. Met nummers als "Gentle" en "Campervan" creëerde ze een intieme sfeer waarin haar baritonstem en zachte gitaarwerk schitterden. Ondanks enkele kleine muzikale hobbels wist ze het publiek te raken met haar authentieke en kleurrijke performance. Toen extra muzikant Jack van Bingo Furry haar vervoegde, werd haar concert wat interessanter. Naima's dankbaarheid voor het aandachtige publiek was voelbaar, en haar opmerking over Jack's nieuwe album zorgde voor een luchtige noot in haar betoverende set.
Na een luchtige opwarmer was het de beurt aan A. Savage om het publiek verder mee te nemen. Ondersteund door een band van getalenteerde muzikanten bracht A. Savage een eerste handvol nummers van zijn tweede soloalbum, ‘Several Songs About Fire’; met het allernieuwste "Black Holes, the Stars and You", "Hurtin' or Healed" en “Elvis in The Army” nam hij het publiek meteen bij een les introspectie. Zijn rauwe stem en poëtische teksten raakten enkele luisteraars, en hoewel sommige fans misschien snedige hooks hadden verwacht, werden ze beloond met een meer ingetogen benadering van zijn muziek.
“Riding Cobbles” klonk dan wel als een vreemde eend in de bijt, het kon ons wel bekoren.
A. Savage verraste iedereen met covers van "I Can't Shake the Stranger Out of You" en “Oyster and the Flying Fish” om daartussen terug te gaan naar zijn oude materiaal uit ‘Thawing Dawn’. "Winter in the South" en "Wild, Wild, Wild Horses" brachten een mix van americana en pasten vlekkeloos bij de covers en de songs uit zijn tweede soloplaat. Het hoogtepunt was “Thawing Dawn” zelf, dat ondanks de ongeïnteresseerde zang van Savage ons toch plezierde met de tempowisselingen.
Vervolgens vulden hij en de zijnen de set met opnieuw een handvol ‘Several Songs About Fire’. De avond kabbelde voort en werd soms wat te gezapig, maar toch slaagde A. Savage erin om het publiek geboeid te houden met zijn diepgaande teksten en minimalistische performance. Het slotnummer "Out of Focus" mocht dan wel matig zijn, maar de saxofoonsolo zorgde toch voor een klinkend einde.
Setlist: Black Holes, the Stars and You - Hurtin’ or Healed - Elvis in the Army - Riding Cobbles - Le grand balloon - I Can’t Shake the Stranger Out of You (Lavender Country) - Thawing Dawn - Wild, Wild, Wild Horses - Winter in the South - Indian Style - Oyster and the Flying Fish (Kevin Ayers) - Mountain Time - Thanksgiving Prayer - David’s Dead - My New Green Coat - Out of Focus
Organisatie: Botanique, Brussel
Muddler – Een gevarieerd donker rock avondje, met een hoek af
In 2019 hadden we reeds aandacht besteed aan de band Muddler, al vanaf 2016 actief , die toen net hun album 'Niets Leeft zonder Wonden ' uitbracht. 'Muddler - Een unieke parel tussen het overaanbod aan bands. Het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Echter, soms kom je toch heel uitzonderlijke artiesten tegen, die extra aandacht verdienen, schreven we over de band.
Over deze release hadden we in 2019 eveneens een interview met de band.
Muddler - Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel … (musiczine.net)
Ondertussen zagen we hen op het podium van Frietrock, en zijn we de band op de voet blijven volgen. We gingen dan ook gretig in op de uitnodiging om te komen zien naar hun optreden, als double Bill met Total Blindness in Liers Cultuurcentrum.
Het werd dan ook een bijzonder gevarieerde, boeiende, donkere rock avond, met een hoek af.
Total Blindness (****) staat garant voor gebalde rock muziek, vanuit de onderbuik. "Een onfeilbaar enthousiasme en eindeloze energie", lezen we in de biografie, en dat klopt zondermeer. Met de nodige vuurkracht, energie en speelsheid gaat het combo in razendsnel tempo tekeer. Ze porren het publiek telkens aan het publiek, zetten hen in bewegingen en bij een ballad gaan lichtjes de lucht in.
Kenmerkend is de 70s rock zonder echt gedateerd te klinken. Een stomend setje, die de tijd van toen doet heropleven. Na de regulaire set volgde nog een bis, het publiek reageerde enthousiast op deze knappe, lekkere rockshow met een hoek af.
Nederlandstalige rock is populair momenteel, kijk maar naar bands als Goldband die met hun muziek zorgen voor een ware volkstoeloop. Een band als Muddler (****) zou, ondanks hun wat donkere aankleding, niet misstaan tussen die lichting Nederlandstalige poprock. In hun emotionele sound is humor vervat, wat het geheel siert.
Live balanceert de band in uitersten , “zWaarheid' is er eentje van uitersten. De registers worden open getrokken op “Gouden Kooi” en “Kom Ten einde”. We krijgen een overtuigende, wervelende finale met een vlijmscherp gebracht “Keurslijf”, een zinderend “Hindertaal” en het gevoelige “'Huil”; ze dienen de nodige adrenalinestoten toe. “Liever onderweg” schittert in deze closing final. Klasse!
Muddler wist moeiteloos de aandacht van het publiek te behouden in hun gevarieerde set, die hield van tempowissels en emotionaliteit, die scoort met een donker kantje en een hoek af . Hun Nederlandstalige poprock verdient erkenning. Dit was hoedanook een gezellige avond!
Setlist: zWaarheid//Zomerverloren//Tot Stof // Autopsie//Gouden Kooi//Kom Ten Einde//Keurslijf//Allenerziel//Hindertaal//Huil//Liever Onderweg
Organisatie: Liers Cultuurcentrum, Lier
Goethes Erben opent in Waregem een kist met oude en nieuwe herinneringen
De ambities van de programmatoren van de nieuwe Schakelbox in Waregem zijn niet min: één of twee keer per jaar de hoogdagen van The Invitation/The Steeple laten herleven. Een organisatie en concertzaal die legendarisch zijn in de wereld van new wave en gothic. Heel wat Belgische en buitenlandse fans en bands hebben fantastische herinneringen aan die periode, dus de lat ligt hoog voor de Schakelbox. De eerste horde in dat plan werd vlot genomen. Met Goethes Erben op de affiche, één van de eerste bands die The Invitation ooit uitnodigde naar Waregem (toen nog naar het Gaverke), kon het onmogelijk mis gaan. Het concert was dan ook heel snel na de aankondiging uitverkocht. De volgende stap is Clan of Xymox, nog zo’n overlevende legende uit die periode, die volgend jaar in maart in de Schakelbox staat.
Het voorprogramma van Goethes Erben op deze korte mini-tournee was voor de Belgische band The Arch, uit Breendonk. Niet zo verwonderlijk. Sinds kort zit The Arch op hetzelfde label als Goethes Erben, waarvan Goethes Erben-frontman Oswald Henke mede-eigenaar is. Hij heeft hen naar verluidt zelf gevraagd om bij Dryland Records te komen nadat hij hen in Duitsland live aan het werk zag, een uniek aanbod dat geen enkele band zou weigeren. Vorig jaar bracht The Arch op Dryland Records dan het album ‘Sanctuary Rat’ uit. Een heel fijn album, dat op veel gejuich werd onthaald bij fans en recensenten.
Er zijn wel wat gelijkenissen tussen The Arch en Goethes Erben. Beide bands hebben hun roots in de gothic rock, maar schuwen het experiment niet. Ook bij The Arch moet niet elke song opgebouwd worden met stompende beats en ijle gitaren. ‘More’ mag hier ook al eens ‘less’ zijn. Nog een overeenkomst tussen de bands: beide hebben een combinatie van muzikanten in de schaduw en een frontman die alle spots aan zich laat kleven. Al blijft CUVG van The Arch dan wel een light-versie van Oswald Henke. Het blijft voor ons toch moeilijk om aan onze Vlaamse bescheidenheid te ontsnappen en larger than life op een podium te staan.
The Arch bracht in Waregem een set in twee delen. De eerste helft was voor nummers uit ‘Sanctuary Rat’ (met “Clear Fields”, “9,81”, “Sanctuary Rat” en “Devil’s Breed”) en daarna kwam een soort van ‘Best Of’ uit alle albums voor ‘Sanctuary Rat’. Daarbij ging veel aandacht naar de begindagen van de band, met “Babsi Ist Tot” uit 1986 en de singles “Stay Lay” uit 1989 en de stevig rockende cult-hit “Ribdancer” uit 1990. De rolverdeling bij The Arch is duidelijk: CUVG is de charismatische ceremoniemeester die het publiek bespeelt, de gitaristen (Ivan & Mr Pierre) mogen hun ding doen als luitenanten. Stoïcijns staren ze de zaal in, een paar zeldzame keren zoeken ze elkaar op voor een gitaarduel. Bijna onzichtbaar op de achterste rij staat toetsenist Jakke.
The Arch kreeg in de Schakelbox de eerste rijen aan het dansen, al zeker met hun oudere werk in de tweede helft van de set. In de eerste helft was er vooral enthousiast applaus, wat toch ook al niet evident is bij een publiek dat enkel voor de hoofdact een ticket gekocht heeft. Op basis van deze perfect gebrachte en raak geselecteerde set verdiende The Arch misschien nog wat meer liefde en enthousiasme van het publiek. Maar we mogen ook niet vergeten dat vele fans al een dagje ouder worden en misschien ook niet allemaal mee zijn met het recente materiaal.
Goethes Erben werd met luid applaus en gejoel onthaald zodra de band het podium opkwam, wat er al op wees dat deze Duitsers weinig moeite zouden hebben om de 300 fans in Waregem in te palmen. Goethes Erben had bijna niks van decor mee voor deze ‘Greatest Hits’-avond. Enkel een minutieus uitgedachte lichtshow en een houten kist. Als Oswald deze ‘kist der herinneringen’ opent schijnt vanuit de kist een mysterieus rood licht en tovert hij er allerlei attributen uit: een soldatenjas voor “Zinnsoldaten”, een Mozart-achtig jasje voor “Märcherprinzen”, sterrenstof voor “Stadt der Träume,” een kinderpop voor “Vermisster Traum”, … Het sterrenstof blaast Oswald uit zijn hand over de eerste rijen. Twee dames die de volle laag glitters over zich heen krijgen, biedt hij nadien zijn verontschuldigingen en zijn eigen handdoek aan.
De kist is voor de Goethes Erben-frontman meer dan een veredelde verkleedkoffer en pupiter (als geheugensteuntje voor de lyrics, hoewel dat eigenlijk niet nodig is). Goethes Erben is de grondlegger van het muziektheater en Oswald gebruikt dat ene stukje decor dan ook voluit. Hij springt er bij bijna elk nummer vlotjes op, balanceert soms vervaarlijk op de rand en springt er dan net zo soepel opnieuw af. Vanop de eerste rijen is het kist-springen al spectaculair, vanop de achterste rijen lijkt het alsof de frontman op de schouders van het publiek staat.
Ook zonder kist is Oswald een volleerde acteur die de ene keer vrolijk een rondje danst op een dodenmars, dan weer zenuwachtig ijsbeert van links naar rechts en vervolgens zijn eigen dood naspeelt door enkele minuten languit en onbeweeglijk op het podium te blijven liggen.
Henke verontschuldigt er zich voor dat zijn Nederlandse woordenschat na al die Belgische optredens niet veel verder komt dan een gemeend ‘dankuwel’. Hij is zichtbaar geëmotioneerd door de warme ontvangst in Waregem. Deze stad gaf Goethes Erben het eerste optreden buiten Duitsland en was vaak een halte voor concerten en festivals. Het was van 2016 geleden dat de Duitse band nog in Waregem speelde en dat de (West-)Vlamingen hen nog niet vergeten zijn, doet bijzonder veel deugd. Er waren ook fans uit Nederland en Duitsland en zelfs uit Groot-Brittannië in de Schakelbox en die worden verwend met een lange set van singles en publieksfavorieten uit zowat alle albums.
De bandbezetting – die nogal eens wisselt bij Goethes Erben – laat bij deze passage in Waregem toe om zowel de meer ingetogen nummers te brengen als de oudere, meer gothic rock-nummers. Twee bandleden zijn alleskunners. De toetsenist is de vroegere gitarist en die mag ook voor twee nummers invallen als bassist en dan nog als gitarist. De nieuwe, jonge gitarist – het is zijn allereerste concert met Goethes Erben - speelt akoestische en elektrische gitaar en soms ook eens bas. Enkel de drummer en de man met de elektrische cello moeten nooit van instrument wisselen.
Wat opvalt in de setlist: uit het jongste album ‘X’ (naar het Romeinse cijfer voor tien vanwege het tiende studio-album) wordt slechts één nummer gespeeld: “Xenomelie”, hoewel heel wat fans gerekend hadden op de rockende single “Schmerz”.
De set in Waregem was een aaneenschakeling van hoogtepunten, met pakkende versies van onder meer “Der Eisstürm”, “Lebend Löhnt Es” en “Wer Mich Liebt”. De reguliere set wordt afgesloten met “Sitz Der Gnade”, Oswald Henke’s interpretatie van Nick Cave’s “Mercy Seat”, die in het Duitse nog wat harder binnenkomt. De cello-speler doet het hele concert zijn best om uit de spots te blijven, maar op het einde van de set is het Oswald die hem met een eenvoudige zaklamp een eresaluut geeft.
Na de reguliere set volgen liefst drie bisrondes met onder meer het abstracte liefdeslied “Seelenschatten”, het drammerige “Mensch Sein” en “Das Ende”.
Goethes Erben gaat in Waregem van het podium af met een kist met oude en nieuwe herinneringen.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
GA-20 - Heerlijke vintage blues
De blues, een te vaak platgetreden pad waarin men soms het bos door de bomen niet meer ziet. Om er hierin bovenuit te steken moet men al uit het goede hout gesneden zijn. Met GA-20 hebben we op dat gebied wat ons betreft een voltreffer.
Het basloze trio grijpt volledig terug naar de echt authentieke blues van grootheden als John Lee Hooker en vooral Hound Dog Taylor. Ze blijven trouw aan de primaire structuren van het genre, maar doen dit op zo een frisse, vitale en energieke manier dat het hen tot één van de meest opwindende blues-acts van het moment maakt.
Zowel Matthew Stubbs als Pat Faherty zijn fenomenale gitaristen die om de beurten met verrukkelijke solo’s voor de dag komen zonder daarbij in het Bonamassa syndroom te vervallen. Waarmee we willen zeggen dat hun solo’s volledig in functie van de songs staan, en niet van een opgeblazen ego.
Wat GA-20 ook uitzonderlijk maakt is de soulvolle stem van Pat Faherty, waarmee hij traditionals als “Just Because” (Lloyd Price) en “My Baby’s Sweeter” (Little Walter) naar een hoger niveau tilt. Met pareltjes als “I let Someone In” en “Easy On The Eyes” toont Faherty dat hij zelf ook een verdomd goed songschrijver is die de blues in een gloedvol bad soul doopt. Er is ook tijd voor een heerlijk solomomentje, wanneer Faherty in zijn eentje RL Burnside eert meet een naakte versie van “Come On In”.
Op hun rauwst klinken ze wanneer ze “Give Me Back My Wig”, “She’s Gone” en “Sitting At Home Alone” onder handen nemen, allen songs van hun grote voorbeeld Hound Dog Taylor die ze trouwens al eerden met een volledig album, het uitstekende ‘Try It… You Might Like It’.
GA-20 is een band die de blues laat schitteren op een uiterst vinnige en dynamische manier. Heel wat anders dan de talrijke blues-artiesten die misschien wel technisch heel bedreven mogen zijn, maar wiens blues te vaak oubollig, saai en belegen klinkt. GA-20 is the real thing.
Een pluim ook voor support act Hideous, met hun stevige rock misschien niet bepaald de ideale opwarmer voor een avondje retro blues, maar met een handvol puike rocksongs weten ze toch het publiek te overtuigen. Hideous lijkt in de eerste plaats toch wel het ding te zijn van Guillaume Lamont, in een ander leven ook gitarist van RHEA.
Bij RHEA, een band die hardnekkig een copy paste tracht te zijn van Royal Blood, moet hij in opdracht van zijn mede bandleden mooi binnen de uitgetekende lijntjes kleuren, maar in Hideous kan hij wel degelijk loos gaan. De looks en attitude heeft hij al, maar hij blijkt hij ook nog eens gezegend te zijn met een stem die helemaal in het rockplaatje past. Qua haardos, maar ook wel qua sound, denken we meermaals in de richting van Wolfmother en in de gitaarriffs bemerken we hier en daar zelfs een flard Black Sabbath, van ons mogen ze gerust nog wat meer die kant uitgaan.
Echt origineel is het allemaal niet, we hebben dit al vaker gehoord, maar er komt heel wat stuwkracht, pit en energie uit. En dat is wat telt.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Cactusfestival 2024, van 12 juli t-m 14 juli 2024 - Ook BAZART, UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA, WHISPERING SONS, BLUAI, ÃO en WAXAHATCHEE op Cactusfestival 2024
Fijn festivalnieuws om de krokusvakantie mee af te sluiten: Cactusfestival loste vandaag nog eens zes nieuwe namen voor hun 41ste editie. Na hun uitverkochte try-out in Cactus Club dit najaar, komt BAZART dit voorjaar opnieuw naar Brugge. Het gouden trio sluit Cactusfestival af op vrijdag 12 juli. Nog meer Belgen op de affiche, want ook Whispering Sons, BLUAI en Ão vervoegen de line-up, op zaterdag 13 juli. Op zondag 14 juli wordt het programma verder aangevuld met de Nieuw-Zeelandse psychedelische rock band Unknown Mortal Orchestra en Waxahatchee, het indieproject van de Amerikaanse singer-songwriter Katie Crutchfield.
BAZART wist al menig festivalpodium te begeesteren, maar stond nooit eerder op Cactusfestival. Daar komt deze zomer verandering in. Ze sluiten de eerste festivaldag, op vrijdag 12 juli, af. Hits als 'Denk Maar Niet Aan Morgen' en 'Goud' passeren ongetwijfeld de revue, goed voor talloze meezingmomenten in het Minnewaterpark. Op zaterdag 13 juli vervoegen postpunk/new wave sterkhouders Whispering Sons, winnaars van De Nieuwe Lichting, Humo's Rock Rally én Sound Track BLUAI en electropop sensatie Ão - eerder dit jaar nog in de running voor een MIA voor doorbraak van het jaar - de line-up. Cactusfestival pakt ook uit met twee nieuwe internationale namen voor zondag 14 juli. Unknown Mortal Orchestra uit Nieuw-Zeeland scoorde enkele jaren geleden een hit met het catchy 'Multi-Love'. Sinsdsdien is de band een graag geziene gast op de festivalpodia, zoals vorig jaar op Best Kept Secret Festival. Dit jaar zijn ze te zien op Cactusfestival, met een exclusief concert. Waxahatchee, het indieproject van de Amerikaanse Katie Crutchfield komt eveneens naar ons land voor een exclusief concert op Cactusfestival. Ze stelt er haar nieuwe album 'Tigers Blood' voor op de laatste festivaldag, op zondag 14 juli.
Tickets & info
BAZART, Unknown Mortal Orchestra, Whispering Sons, BLUAI, Ão en Waxahachee krijgen een plaatsje op de affiche, naast eerder aangekondigde namen als The War On Drugs, Patti Smith, Brittany Howard en Brihang.
Ondertussen zijn alle dagtickets voor zondag 14 juli, 2-dagentickets za/zo en 3-dagentickets vr/za/zo de deur uit.
Er zijn wel nog dagtickets voor vrijdag 12 juli, dagtickets voor zaterdag 13 juli en 2-dagentickets vr/za te koop via www.cactusfestival.be
Swans - Niet voor gevoelige oortjes
Een Swans concert is zoals u weet geen onbezorgd wandelingetje in het park. Het is een harde noot om te kraken, het grenst aan het ontoegankelijke en terroriseert het gehoor, maar het is steeds een indrukwekkende belevenis, althans voor diegenen die wel wat gewoon zijn.
Vaste songstructuren zijn uit den boze bij Swans, en dat al zeker in een live gebeuren. De tracks treden ver buiten de grenzen van hun studioversies en fungeren eerder als een leidraad, een vertrekpunt van waaruit goeroe Michael Gira als een ware sjamaan zijn band dirigeert naar ongekende noise-oorden waar furie overloopt in chaos. Zo duurt de eerste song “The Beggar” ongeveer een uur (jawel, u leest het goed, een uur) en daarmee worden ons brein, oren en ziel danig op de proef gesteld. Dit is Swans in zijn meest extreme vorm, pijnlijk, hardvochtig, huiveringwekkend, experimenteel, hectisch en pokkenluid.
Opperhoofd Michael Gira is alomtegenwoordig in de mix, zijn vaak overstuurde vocals komen binnen als noodkreten. Gira zingt niet, hij declameert, briest en sneert. Zijn kompanen volgen hem met een demonische en repetitieve sound die immer beklijvend en hypnotiserend werkt.
Maar liefst twee een half uur duurt dit intens spektakel en dat in 5 bezwerende songs, voor zover je hier nog over songs kan spreken, het zijn eerder meedogenloze opussen die de rand van de waanzin opzoeken.
Dit was onze vierde live kennismaking met Swans en we zijn alweer een bijzondere ervaring rijker die zijn gelijke niet kent.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set november 2023, Botanique, Brussel
https://www.musiczine.net/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Nederlands 
Français 
