Wie de L.A.- funkband Breakestra (nog) niet kent, moet hier maar eens dringend verandering zien in te brengen. Het swingende, funky collectief rond frontman Miles Tackett blijft zich echter doelbewust – en gelukkig ook maar - ‘low profile’ opstellen en je zal hen dan ook nooit in grote en kille concerthallen terugvinden. Dit zou trouwens een immens groot deel van hun charme en gezelligheid laten wegsmelten als sneeuw voor de zon. Iets waar vele succesvolle bands in wording soms beter een voorbeeld zouden aan nemen. Hun twee vorige verschijningen in Gent (Democrazy, 2009) en Kortrijk (De Kreun, 2006) ontaardden telkens in een zwoel en zweterig funkfeest. Ditmaal in de Magdalenazaal moeten ze merkbaar toch harder werken om het net iets te schaars opgekomen publiek ook zover te krijgen.
Eén van de constanten bij Breakestra is dat Miles zich altijd omringt met een horde uitstekende musici en hij maakt er, met welke bezetting dan ook, altijd een feestje van. Opvallend is dat de geweldige soulstem Afrodyete naast Miles Tackett het enige bekende gezicht is op het podium. Na een volledig nieuw instrumentaal nummer wordt ze aangekondigd, waarop ze hinkend als een funky pinguin het podium bestijgt om er voor de rest van de avond een massief ebbenhouten hoofdrol op te eisen.
Het eerste half uur krijgen we naast “Humpty Dump” vooral nieuw en nog onbekend werk te horen. Zou er dan toch een nieuw album in aantocht zijn? Na een ononderbroken half uur barst het feestje los met “No matter where you go” en ander materiaal uit de laatste twee albums. “Come on over”, “Low down stank”, “Gotta let me go”, “Posed to be”, “Show/Prove” en een reggae- geïnspireerde versie van “Ring Of Fire” (Johnny Cash) worden met de zeer typische drumbreaks en gitaarbreaks aan elkaar geregen.
Bij het zeer aanstekelijke nummer ‘‘Getcha Soul Togetha” wordt het publiek gevraagd wat dichter bij te komen. De funky moves van het publiek komen er dit keer zonder uitdrukkelijke vraag van Afrodyete.
Om het publiek nog meer in beweging te krijgen, gooien ze ‘Miss funky sole’ er bovenop. Zonder verpozen blijft Breakestra er het ene nummer na het andere er doorjagen, natuurlijk met de nodige aandacht voor elke muzikant en diens persoonlijk moment de gloire. Het voor mij nog onbekende nummer “Watts break away” dragen ze op aan de onlangs overleden Johny Otis, ook wel de ‘godfather of rythm and blues’ genoemd.
Hun set is een geweldig opgebouwde afwisseling van moods, handig aan elkaar geweven door middel van de steeds ingebouwde drum- en gitaarbreaks. Zo weten jullie meteen ook waar ze hun naam vandaan halen. Hun set valt opnieuw te vergelijken met authentieke jaren zestig en zeventig funk, doorspekt met oude hip hop- samples, dit alles in een hedendaags jasje.
Hun laatste half uur spelen ze vooral nummers uit het album ‘Hit The Floor’, zoals “Stand up”, “Burgundy Blues”, “You don’t need a dance”, “Hiding” en “Family Rap” dat voor de gelegenheid door de geweldige man aan de keyboards wordt ingerapt. Vooraleer ze afsluiten met een nummer uit het eerste album, “Sexy coffee pot” , wordt het kraakverse nummer “Funky Bull” op het publiek succesvol uitgetest. In anderhalf uur presenteren ze met een geweldig aanstekelijke drive het gros van hun repertoire.
Een Breakestra- set kan je vergelijken met een mixtape van een DJ, maar dan enkel met live instrumenten. Eén brok positieve energie dat zelf stijve harken weet te overtuigen tot spontane funky moves. Voor mij mogen ze gerust nog een paar uurtjes doorgaan. Helaas, niets is minder waar…
Tot een volgende afspraak Mr. Miles!
Organisatie: Cactus Club , brugge
De echte gelukzakken waren diegene die er zowel op vrijdag als op zaterdag bij waren in de AB, want ze werden de tweede dag getrakteerd op vrijwel een volledig andere setlist en waren dus getuige van twee verschillende concerten, allebei even schitterend.
Enkel een handvol songs uit de laatste plaat passeerden twee maal de revue. Wie regelmatig de setlist van verscheidene bands er op nagaat, zal merken dat dit eerder een uitzondering is, de meeste acts kiezen immers steevast iedere avond voor quasi dezelfde setlist met hooguit twee tot drie wijzigingen. Bij Jeff Tweedy, brein van het fantastische Wilco, is dat natuurlijk anders. De luxueuze keuze uit een hele resem prachtsongs is dan ook natuurlijk een eigen verdienste, Tweedy is gewoon een geniale songschrijver die de ene parel na de andere uit zijn mouw schudt. Een mouw die overigens met 8 uitstekende tot ronduit briljante platen reeds goed volgepropt is.
Maar liefst 24 van die pareltjes werden zowel op vrijdag als op zaterdag in de AB geserveerd en wij halen er hier de hoogtepunten uit (voorzover ze dat eigenlijk niet allemaal waren). Een innemend en fenomenaal “Impossible Germany” was voorzien van een wondermooie gitaarsolo van Nels Cline, een briljant musicus die meermaals een hoofdrol opeiste. In een al even krachtig “Handshake drugs” deed hij zijn gitaar innig scheuren en kraken, en wij waren godverdomme stikjaloers op de fans die de dag voordien het almachtige “Spiders” op hun delicatessenbord hadden gekregen, dit moet adembenemend geweest zijn.
Dit was nog eens zo een zeldzaam concert dat aanhoudend bleef boeien van eerste tot laatste minuut (iemand My Morning Jacket gezien eind vorig jaar ? van die strekking).
Wilco speelde ruimschoots twee uren op eenzame hoogte, zoals alleen klasbakken als hen dat kunnen. Een goedgeluimde Jeff Tweedy was hemels in prachtsongs als ondermeer “Jesus, Etc”, “Capitol city” en het wonderlijke “Heavy metal drummer”. Tot aan het laatste van de maar liefst zes bisnummers, de felle rocker “I’m a Wheel”, getuigde Wilco van een bijzondere klasse en een buitengewoon heldere spontaniteit en frisheid.
Deze jongens aan het werk zien is altijd een ware beleving en een opeenvolging van muzikale hoogstandjes en sublieme songs. Reken maar dat we er de volgende keer terug zullen bij zijn.
Welk festival is kandidaat na Leffingeleuren ? Cactus ? Lokeren ? Festival Dranouter? Of …
Organisatie: Live Nation
We hadden vanavond een mooie combinatie met Chairlift , die momenteel gespot worden als beloftevolle band, en een The Drums, die twee jaar terug deze stempel op zich gedrukt kregen … Ze hebben alvast NY , een tintelend gitaarspel en donkere elektrotunes gemeen …
Chairlift draait rond Caroline Palachek en Patrick Wimberley en hadden met het nummer “Bruises” een aardige single van hun debuut ‘Does you inspire me’ uit , die als reclamespot werd gebruikt voor de Nano Ipod.
Het naar NY, Brooklyn uitgeweken gezelschap brengt frisse, kunstzinnige indiepop op een ietwat nonchalante , boeiende wijze met donker indringende keys , die de ‘80s wave wat doen opborrelen.
‘Something’ is de nieuwe cd en brengt heel wat ‘lentebloesem’ droompop met een gevoelig, kwetsbaar kantje, maar ook met een artfarty, mysterieus, schizofreen randje. De muziek heeft een link met Stereolab en Bel Canto . Op de eerste songs moest de sound en de vocals van Caroline wat op elkaar afgestemd worden, waardoor een fijne single als “Sidewalk safari” wat de mist inging . Maar na een goed kwartier kwam het beloftevolle kwartet goed op dreef en hadden we dartelende , huppelende engelenpop met “Ghost inside”, “Amanaemonesia”, “Peculiar paradise”, en een forser klinkende “I belong in your arms” en “Met before” . Soms hoorden we geluidjes Depeche Mode, Yazoo, Siouxie Sioux en Annie Lennox in de verte. De single “Bruises” ontbrak niet en ze paaiden de N-Fransen met een in het Frans gezongen “Planet health”.
Chairlift was goed , zonder echte verrassingen.
The Drums dan … In 2010 waren ze een van de meest ‘gehyptste’ bands, deze jonge snaken, onder de ietwat excentrieke zanger Jonathan ‘Jonny’ Pierce. Nogal snel na het titelloze debuut kwamen ze aandraven met de opvolger ‘Portamento’, een logisch vervolg op het debuut, maar die breder , veelzijdige, zalvender klonk door de toevoeging van synths . Het vertrek van rechterhand gitarist Jacob Graham deed de band niet overstag gaan. Ze goochelen met gitaarwaverock en vallen op door stuiterende, hoekige, twinkelende , springerige gitaar – en baslijnen en een galmende, soms hoog uithalende zang van Pierce.
Catchy en aanstekelijk klinkt het allemaal wel , maar er vielen een paar dipjes te noteren; de broeierige en strakke sound die The Drums kenmerken, straalt minder spankracht, dynamiek, ritmiek en friste uit . Alsof ze het wisten , want er werd mooi afgewisseld uit de twee cd’s: met nét niet toevallig de sterkste nummers van de recente cd, de romantische, meeslepende “What you were”, “Money”, “Days” , “I need a doctor” ( die een atmosferische outtro meekreeg) en het sfeervolle “How it ended”, die live een ietwat krachtige scheut kregen; en de vroegere jengelende en huppelende pareltjes “Forever & ever amen”, Down by the water” en “Let’s go surfing” , met een knipoog naar de Psychedelic Furs .
Die keuze trok nét de set naar een hoger niveau, het strakke gitaar- drumwerk, de diep, broeierige bas en de ruimte die door synths werd gecreëerd. Pierce zong de longen uit zijn lijf en de theatrale, spastische bewegingen en de hoekige danspassen zijn een vaste waarde geworden. Al deze elementen samengevoegd, porden het publiek aan en gaven een bruisend karakter! Goed, OK, maar niet verrassend of rakend meer. Of The Drums een blijvertje gaan zijn na de twee cd’s, wordt vanaf nu de vraag … Afwachten dus!
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
We hadden vanavond een mooie combinatie met Chairlift , die momenteel gespot worden als beloftevolle band, en een The Drums, die twee jaar terug deze stempel op zich gedrukt kregen … Ze hebben alvast NY , een tintelend gitaarspel en donkere elektrotunes gemeen …
Chairlift draait rond Caroline Palachek en Patrick Wimberley en hadden met het nummer “Bruises” een aardige single van hun debuut ‘Does you inspire me’ uit , die als reclamespot werd gebruikt voor de Nano Ipod.
Het naar NY, Brooklyn uitgeweken gezelschap brengt frisse, kunstzinnige indiepop op een ietwat nonchalante , boeiende wijze met donker indringende keys , die de ‘80s wave wat doen opborrelen.
‘Something’ is de nieuwe cd en brengt heel wat ‘lentebloesem’ droompop met een gevoelig, kwetsbaar kantje, maar ook met een artfarty, mysterieus, schizofreen randje. De muziek heeft een link met Stereolab en Bel Canto . Op de eerste songs moest de sound en de vocals van Caroline wat op elkaar afgestemd worden, waardoor een fijne single als “Sidewalk safari” wat de mist inging . Maar na een goed kwartier kwam het beloftevolle kwartet goed op dreef en hadden we dartelende , huppelende engelenpop met “Ghost inside”, “Amanaemonesia”, “Peculiar paradise”, en een forser klinkende “I belong in your arms” en “Met before” . Soms hoorden we geluidjes Depeche Mode, Yazoo, Siouxie Sioux en Annie Lennox in de verte. De single “Bruises” ontbrak niet en ze paaiden de N-Fransen met een in het Frans gezongen “Planet health”.
Chairlift was goed , zonder echte verrassingen.
The Drums dan … In 2010 waren ze een van de meest ‘gehyptste’ bands, deze jonge snaken, onder de ietwat excentrieke zanger Jonathan ‘Jonny’ Pierce. Nogal snel na het titelloze debuut kwamen ze aandraven met de opvolger ‘Portamento’, een logisch vervolg op het debuut, maar die breder , veelzijdige, zalvender klonk door de toevoeging van synths . Het vertrek van rechterhand gitarist Jacob Graham deed de band niet overstag gaan. Ze goochelen met gitaarwaverock en vallen op door stuiterende, hoekige, twinkelende , springerige gitaar – en baslijnen en een galmende, soms hoog uithalende zang van Pierce.
Catchy en aanstekelijk klinkt het allemaal wel , maar er vielen een paar dipjes te noteren; de broeierige en strakke sound die The Drums kenmerken, straalt minder spankracht, dynamiek, ritmiek en friste uit . Alsof ze het wisten , want er werd mooi afgewisseld uit de twee cd’s: met nét niet toevallig de sterkste nummers van de recente cd, de romantische, meeslepende “What you were”, “Money”, “Days” , “I need a doctor” ( die een atmosferische outtro meekreeg) en het sfeervolle “How it ended”, die live een ietwat krachtige scheut kregen; en de vroegere jengelende en huppelende pareltjes “Forever & ever amen”, Down by the water” en “Let’s go surfing” , met een knipoog naar de Psychedelic Furs .
Die keuze trok nét de set naar een hoger niveau, het strakke gitaar- drumwerk, de diep, broeierige bas en de ruimte die door synths werd gecreëerd. Pierce zong de longen uit zijn lijf en de theatrale, spastische bewegingen en de hoekige danspassen zijn een vaste waarde geworden. Al deze elementen samengevoegd, porden het publiek aan en gaven een bruisend karakter! Goed, OK, maar niet verrassend of rakend meer. Of The Drums een blijvertje gaan zijn na de twee cd’s, wordt vanaf nu de vraag … Afwachten dus!
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Casiokids, een 6-koppige Noorse electro- pop band uit Bergen, dat vaak wordt vergeleken met andere Noorse collectieven als The Whitest Boy Alive of Röyksopp, mag het weekend in de Gentse Charlatan feestelijk komen inluiden. Wie dansend de nacht wil ingaan kan zich maar beter hier komen opwarmen.
Voor we de beentjes uitgooien, luisteren we ook eerst even naar Float Fall. Dit jonge Belgische duo maakt gevoelige popsongs met electronica- invloeden, maar op het podium missen ze duidelijk nog wat ervaring en een nodige dosis spontaniteit om het schaars opgekomen publiek voor zich te winnen. Een technisch probleem in het begin van hun set was natuurlijk ook wel een hypotheek op een ‘smooth’ verloop van de verdere set. Laat hen nog maar even verder rijpen. Misschien bloeit er nog wel iets moois uit hun verdere samenwerking.
Intussen is er gelukkig wat meer volk komen opdagen voor de bebaarde ‘casiokinderen’ uit Scandinavië die na een korte UK- tour en passages in Parijs en Amsterdam terugkeren naar het hoge noorden om ginds de aankomende zomerfestivals voor te bereiden. Deze ‘soft vikings’ die eerder al te gast waren in de Bota en op de Gentse feesten zijn met ‘Abenbaaringen Over Aaskammen’ (Moshi Moshi Records) al aan hun derde album toe en hebben ook en hebben ook een tournee met Hot Chip op hun CV staan. Niet mis voor een in het Noors zingend collectief. “Det Haster!” en “Finn Bikkjen!” klinken in hun radioversies eerder gay maar op een podium lijkt de electro-pop toch eerder over te slaan naar een iets stevigere synth- rock dat binnen een live bezetting veel voller en opvallend minder gepolijst klinkt.
Elk nummer wordt live veel breder uitgesponnen dan op plaat, wat de muzikanten de kans geeft te tonen wat ze werkelijk in huis hebben. Ondanks de taalbarrière weten ze iedereen met hun aanstekelijk ritme en meeslepende, dromerige synth- melodieën in beweging te krijgen. De twee vocalisten/multi-instrumentalisten gaan zo op in hun sound dat ze vaak de indruk geven dat ze in een of andere wondere wereld van trollen en kabouters vertoeven. Op het podium zijn ze, zoals ons beloofd werd, één brok energie en bovenal heel getalenteerde musici! Elk bandlid heeft wel eens achter elk instrument plaats genomen.
We kregen vooral werk uit hun laatste twee albums te horen. We menen ook nog “En Vill Hest” en “Olympiske Leker” te herkennen. Toen ze het publiek net uitbundiger aan het dansen kregen, kondigden ze hun laatste nummer aan.
Het heel aanstekelijke “Fot i Hose” werd stevig ingezet en het podium veranderde in een mum van tijd in een wirwar van rondhuppelende artiesten die ook telkens van instrument leken te wisselen in de heel lang uitgesponnen jams. Ook de intussen volgelopen zaal staat in vlam en de toon is gezet voor de verdere avond.
Casiokids is voor mij een ware ‘aabenbaring’ geweest en heeft me in elk opzicht positief verrast. Tijd om verder de benen uit te slaan op de beats van DJ Tone. Het weekend is definitief ingezet.
Organisatie: Democrazy, Gent
… Buraka Som Sistema is live een primeur ... Dit moet je meemaken, gezien hebben en ondergaan! Ze zorgden een paar jaar terug met de cd ‘Black Diamond’ voor een verfrissende en vernieuwende wind binnen het danslandschap. Hun muziekstijl ‘kuduro’ genaamd, emigreerde van Angola naar de buitenwijken van Lissabon, is een losgeslagen mix van reggae, dancehall ,ragga, electro, drum’n’bass, house, trance, Brasil en Cariben. We horen hard pompende, opzwepende ritmes, bongo’s en Afrikaanse invloeden op de achtergrond, met onverwachtse wendingen, explosies , rapsalvo’s en een prachtig zangerig Portugees en Engels, broeierig, aanstekelijk, opwindend en … dansbaar .
Ze hebben na talrijke gigs en DJ sets een tweede album klaar ‘Komba’, die toegankelijker klinkt, gladjes met Westerse dance en dubstep , en niet onopgemerkt voorbijging. Het charismatische gezelschap houdt het ritme hoog en spreekt de dansspieren aan. Er is geen nummer te vinden waar je daadwerkelijk rustig bij in de stoel kunt zitten .
Bijgevolg hadden we een energieke, bruisende en uiterst genietbare set van onze Buraka!
Twee percussionisten, een DJ , twee mannelijke MC’s (Kazlaf en Conductor) en de bevallige MC Blaya stonden er garant voor . Hun ‘kuduro’ was geslaagd en won al bij de eerste tunes en beats het publiek . Projecties op het achterplan kleurden de set . “Macumba /Hangover” met het aanstekelijke refrein “Bababa” zette de toon en zweepte de boel op . Een wervelwind die een goed uur later eindigde met het opbouwende “Lol & Pop “, ook al van de recente cd .
De tempowisselingen , de explosies en de rapsalvo’s boeiden; een hoofdrol was weggelegd voor MC Blaya die met haar sensuele danspassen en bewegingen ons in hoge(re) regionen bracht en elan gaf aan de nummers . Wat dan ook gebeurde met nummers als het opbouwende “Eskeleto/ Tiroza”, de aantrekkelijke single “Up all night”, het zwierige “Hypnotised” en het trancy opbouwende “Komba”. Het afro- mindende “Candonga” linkten ze aan Carlos Santana’s “Jingo la be” . Tussenin zaten ook nog een paar oudjes als “Kalemba”, dynamisch door jungleritmes met de meezingbare ‘Wegue wegue’ en de “Sound of kuduro” , die ietwat gepolijster klonk.
Iedereen werd in deze maalstroom meegesleurd, danste en sprong … Wat afkoeling kregen door een waterpistool en in de bis mochten op het broeierige, hitsende “Tira o pé” een 40 jonge deernes het podium op om hun danskunsten te tonen …
Telkens werd Buraka terug geschreeuwd, maar het feestje was over . Vanavond tekenden ze een blijvertje te zijn . De komende zomer kan het uiterst heet zijn in de danstenten met deze Buraka Som Sistema
Organisatie: Agauchedelalune (ism Grand Mix) , Lille/Tourcoing
De carrière van de in Schotland residerende Noord-Ierse formatie Snow Patrol leek al na twee albums in het slop te zitten wegens gebrek aan publieke aandacht. Een wijziging van platenmaatschappij, een ruimere promotie en het aantrekken van producer Jacknife Lee veroorzaakte evenwel een ommekeer. Hun album ‘Final Straw’ (2003) sloeg via singles als « Spitting Games », « Run » en « Chocolate » deze keer wel aan bij een groter publiek en ook van andere artiesten ontvingen ze menig schouderklopje. Vooral U2 deed een ferme duit in het zakje door hen op enkele plaatsen te laten fungeren als voorprogramma tijdens het Europese luik van de ‘Vertigo’ tournee in 2005 (wat ze overigens ook in 2010 zouden herhalen tijdens de 360° tournee).
In dat kader stonden ze in 2005 ook in het Koning Boudewijnstadion en waar ze op dat moment nog alles uit de kast dienden te halen om op te tornen tegen de omvang van de locatie en het geluid van het binnenstromende publiek, was het toen reeds duidelijk dat dit slechts de voorbode was voor véél meer. En inderdaad, het in 2006 uitgebrachte album ‘Eyes Open’ – opnieuw in een productie van Jacknife Lee en met singles als onder meer « Chasing Cars » en « Shut Your Eyes » - zorgde voor een echte wereldwijde doorbraak en bracht de evolutie van de groep in een stroomversnelling. Van ‘Eyes Open’ gingen er miljoenen exemplaren over de toonbank en hun aanhang zou almaar blijven toenemen. Maar ook op het podium onderging Snow Patrol een metamorfose. Meer en meer groeiden ze uit tot echte publiekstrekkers en tijdens hun passages in Vorst Nationaal, alsook op Pukkelpop en Rock Werchter bezorgden ze menig bezoeker ware kippenvelmomenten.
En ook dit jaar zal daarop geen uitzondering vormen. Niet alleen staan ze komende zomer opnieuw te prijken op de affiche van Rock Werchter en hoeven ze deze keer op de slotdag enkel de Red Hot Chili Peppers achter zich te dulden maar afgelopen woensdag mochten ze hun sterrenstatus al eens komen onderstrepen door in een al maanden uitverkochte Lotto Arena hun eind vorig jaar verschenen plaat ‘Fallen Empires’ concertgewijs te komen voorstellen. En dit deden ze dit met verve.
Tijdens de instrumentale intro, een remix van « Berlin », waarbij op een videomuur een glazen bol transformeerde tot een wereldbol en het woord ‘Antwerp’ verscheen en ook vanaf het openingsnummer van de set, « I’ll Never Let Go », werd meteen duidelijk dat de meer elektronische invloeden die zich reeds etaleerden op « Just Say Yes » (afkomstig van de compilatieplaat ‘Up To Now’ uit 2009) en in nog ruimere op de jongste plaat terug te vinden zijn, ook live een nieuwe elan kunnen geven aan het repertoire en er wat meer speelsheid in brengen. Dit bleek ook bij « Called Out In The Dark » waar electro, pop en rock zich mooi vermengden en bij het rustige « New York » (dat door diverse fans tijdens de signeersessie die eerder de dag plaatsvond in een Antwerpse platenzaak werd aangevraagd en aldus « The Garden Rules » van de setlist verdreef).
Maar het echte buitenbeentje vormde het uitgesponnen « Fallen Empires » dat ingehouden werd opgestart maar door het toevoegen van extra ritmische percussie in combinatie met synthesizer, zich gaandeweg ontpopte tot een elektronische splinterbom waarbij het leek dat Phil en Paul Hartnoll van Orbital stiekem mee aan de knoppen aan het draaien waren. Niet minder dan bijzonder sterk en apart te noemen.
Verder waren natuurlijk nog steeds de vertrouwde elementen aanwezig zoals het afwisselen van enkele uptempo nummers (« Hands Open », « Take Back The City » en « You’re All I Have ») die allen strak en snedig werden gebracht, met rustige en intense fragmenten als daar zijnde het bijzonder sterke « Set The Fire To The Third Bar » waarbij in Antwerpen ditmaal Eva De Roovere geen opwachting maakte maar de gastenrol was weggelegd voor Shauna Tohill (Silhoutte) die ook basgitaar speelde bij het voorprogramma Ram’s Pocket Radio, het eenmansproject van Peter McCauley.
En tenslotte – hoe kan het ook anders – met « This Isn’t Everything You Are » en publiekslievelingen « Chasing Cars » en « Shut Your Eyes » (waarbij het publiek gevraagd werd om van stil naar luid mee te zingen) ontbraken ook de meezingmomenten niet. Voormelde nummers zijn net als « Crack The Shutters » (mooi begeleid door piano aan het begin) perfect op maat van stadions gemaakt en kenmerken zich doordat vanuit een trage intro wordt toegewerkt naar een climax die rijkelijk voorzien is van hemelse melodieën. Hierin is Snow Patrol door zichzelf door de jaren heen te perfectioneren, heer en meester geworden.
Als toegift kwam vooreerst het ontwapende « Lifening » dat door Gary Lightbody op akoestische gitaar werd ingezet louter aangevuld door wat piano en wat aan The Edge verwante subtiele gitaarakkoorden. Door de opbouwende doch sobere structuur was het niet moeilijk om de capaciteit van de Lotto Arena te doen vergeten en het publiek in de waan te laten zich te bevinden in een kleine club. Wat ons betreft een van de absolute hoogtepunten.
Nadien volgde nog het intussen klassieke « Open Your Eyes » en na ongeveer anderhalf uur sloot « Just Say Yes » de set af waarin geeuwmomenten nooit aan de orde waren en nog maar eens onderstreept werd hoeveel hits Snow Patrol al op hun actief hebben. Zo ontbrak ‘‘Spitting Games » zelfs nog.
Snow Patrol is een groep met een hoge aaibaarheidsfactor. Ondanks dat ze uitgegroeid zijn tot een wereldgroep, zal men hen niet snel betrappen op enige kapsones of sterrengedrag. Zowel op als naast het podium blijven ze steeds vriendelijk en eenvoudig. Dit werd ook tijdens hun set in Antwerpen onderstreept. Hoewel Lightbody zich gaandeweg ontwikkeld heeft als zelfzekere frontman die tijdens het optreden het contact met het publiek intens aanhield (dankbetuiging in het Nederlands, posters in ontvangst nemen en/of signeren, op karton neergepende boodschappen als ‘Free Hugs’ beantwoorden) bleef hij lachen met missers als toen hij in alle enthousiasme op een plateau gesprongen was en zich tijdens zijn terugweg richting podium gehinderd zag wegens een te strakke broek of toen hij tijdens « Run » een verkeerde knop had ingedrukt. Ook verloochende hij niet hoe hard ze moeten knokken hebben om als groep te kunnen slagen en daarom droeg hij ook uitdrukkelijk een warm hart toe aan het voorprogramma Ram’s Pocket Radio die met eigen middelen op elk concert dient te zien geraken.
Dit was een prima concert en wie Snow Patrol afdoet als een flauwe versie van Coldplay, gelieve u op 1 juli eerstkomende van het tegendeel te laten overtuigen.
Setlist :
Berlin
I'll Never Let Go , Take Back The City , Hands Open , This Isn't Everything You Are , Run, Crack The Shutters, In the End , Set the Fire To The Third Bar , New York , Shut Your Eyes, Chasing Cars , Chocolate , Called Out In The Dark , Fallen Empires , You're All I Have
Bis : Lifening, Open Your Eyes , Just Say Yes
Organisatie: Live Nation
De muziek van de uit New Jersey afkomstige Real Estate klinkt heerlijk en ontspannend . De band onder zanger/gitarist Matthew Mondanile komt in de spotlights met hun tweede cd ‘Days’ die het in 2009 verschenen titelloze debuut opvolgt. Een ‘college’ band die de nineties bands als The Clean, Yo La Tengo , Nada Surf, Galaxie 500 ( later Luna) en onvolprezen bands als The Feelies en The Serenes in het hart draagt .
En live durven ze op gedoseerde wijze de pedaaleffects indrukken, wat hen richting Slowdive en Pale Saints brengt. Vooral deze laatste band is echt een barometer voor Real Estate die ons lekker meevoert op hun dromerige, hemelse en onschuldig verslavende melodieën . ‘Timeless melodieën’ …, we hebben er een handvol van, o.m. “Green aisles”, “Younger than yesterday”, het ruim zeven minuten durende “All the same” en de instrumental “Kinder blumen”.
Real Estate voert je mee op de golven van de zee.
In 2007 waren we ferm onder de indruk van het 120 Days debuut . De Noren vielen op met een combinatie van pop, ‘80’s wave, dance, psychedelica, galm, fuzz en noise. 120 Days is een muzikale ontmoeting van Suicide, Joy Division, The Cure, My Bloody Valentine, Orbital, BRMC, Primal Scream en Archive. De Noren maakten er een intrigerende, filmische, donker dreigende brij van. Mooi .
De opvolger ‘II’, vijf later uit, ligt in dezelfde lijn, maar laat de psychedelica en de spacey chillende sound op z’n Archives wat meer doorklinken . Ze hebben fijne bezwerende tracks uit, “Spacedoubt”, “Dahle Disco” en de afsluitende track “Osaka” die een rookgordijn opwerpen en niet vies zijn van een groovende beat. Of de “Lucid dreals” tracks (drie in totaal!) gaan van chillende wave van The Orb naar electro, krautrock en indie.
De Noren nodigen je mee te stappen in hun filmische brij .
Maribel is afkomstig uit Noorwegen. Na het debuut in 2009 ‘Aesthetics’, komen ze nu in een ietwat gewijzigde bezetting terug. Zanger/gitarist Pal Espen Kapelrud krijgt de hulp van percussionist Bjarne Stensli en de Duitse zangeres Rebekka Von Markstein . Een meerwaarde duidelijk want er is behoorlijk wat fraais te horen op de tweede cd .
Hun muziek werkt inspirerend voor soundtracks van o.m. David Lynch (remember ‘Lost Highway’) , Angelo Badalamanti ( remember ‘Twin Peaks’) en meer van die soort ‘serie noire’.
De songs hebben donkere, bezwerende, slepende ritmes , een intrigerend rock’n’roll gitaargetokkel en worden gedragen door de breekbare vocals van Rebekka en de fluisterstem van Pal Espen. Een sombere inhoud ten dele die een zekere dreiging en wantrouwen kan uitstralen, zoals op de eerste songs “Falling down the stairs” en “Jezebel live”; maar er is meer, andere nummers als “You bring the sadness”, “Devils’s sigh” en “The thief” klinken gemoedelijk, sfeervol en dromerig en gaan hier richting van het onvolprezen 90’s Pale Saints. De songs zitten goed in elkaar en de afwisseling zorgt ervoor dat ze niet binnen één stijl van de darkwave moeten getekend worden .
Drie jaar na ‘Ghostwriter’ komt het Gentse Headphone aandraven met de opvolger . Subtiel uitgewerkte dromerige songs met een zalvend ritme en zweverige melodie hoorden we van de spil Ian Marien en Nico Steenkiste. Ze hadden redelijk wat bijval door een drietal songs “Ghostwriter”, “Moneylender” en “She’s electric”, die Notwist en Radiohead nauw aan het hart liggen . Op het debuut klonken de gitaren ietwat meer door.
Op de tweede cd ‘Woods’ neemt Marien het voortouw en gaat het meer richting popelektronica . Marien schrijft catchy, fraaie melodieën en verslavende, broeierige, sfeervolle synths bedekken de songstructuur .
De songs ademen een warme melancholische sfeer zoals o.m. “Do it again” en “Little angel”, en hij heeft met “Miracles” en de titelsong van de cd opnieuw twee fijne radionummers uit. Af en toe is er een forsere beat te horen “Alt.end” en “Sexsomnia”. Naar het eind speelt de -tronica van Notwist opnieuw parten.
Op die manier heeft Headphone een overtuigende tweede cd uit … Muziek die de verbeelding prikkelt van de luisteraar …
Bij Dirty Three lijkt het er altijd een beetje op alsof ze de instrumenten nog aan het stemmen zijn terwijl de opnameapparatuur al aanstaat. Op de eerste 2 grillige tracks is dat althans zo, daarna komt er wat meer lijn in te zitten en komen de glooiende landschappen tevoorschijn, maar er zit nog een hoop venijnig ongedierte tussen het gras verscholen.
Wat Warren Ellis doet met zijn eigen geesteskindje Dirty Three ligt trouwens veel dichter bij de soundtracks die hij opnam met beste vriendje Nick Cave (‘The Road’, ‘A Proposition’ en ‘The Assassination of Jesse James’) dan bij het primitieve geweld van Grinderman.
Wat niet wil zeggen dat halve zot Ellis niet als een duivel tekeer gaat bij de uitvoering van deze volledig instrumentale muziek.
We hebben Dirty Three al eens live aan het werk gezien en kunnen gerust stellen dat hij zichzelf nogal expliciet inleeft in zijn eigen creaties. En dat is ook zo op dit indrukwekkend, rauw en innemend werkstukje. Ellis gaat hier weer in zijn gekende stijl met zijn favoriete instrument aan de slag. Een viool moet je in zijn wereldje niet per sé met zachtheid behandelen, je kan ze ook vakkundig molesteren, ze als gitaar gebruiken of ze laten gieren en knarsen, als je er maar genoeg gevoel insteekt.
Dat is wat Ellis alweer doet op deze sfeervolle en tegelijkertijd knarsetandende plaat en het is wederom van een primitieve en desolate schoonheid. Iemand moet hier maar eens een film bij bedenken, als het maar Jan Verheyen niet is.
“ Without RKL, there wouldn’t be a NOFX. Well, there might be a totally shitty NOFX”… Een uitspraak die kan tellen, zeker als die uit de mond komt van een zekere Fat Mike. Om maar te zeggen: Rich Kids On LSD is zo één van die punkbands uit de jaren tachtig van de vorige eeuw die een enorme invloed uitoefende op veel van de punkacts die nu razend populair zijn.
Deze ‘Greatest Hits – Live West Berlin’ werd heruitgebracht met steun van alle overgebleven leden (er legden er nl al een aantal het bijltje bij neer) en toont de band in één van de beste line ups ooit: zanger Jason Sears, drummer Bommer Manzullo en gitaristen Chris Rest en Barry D’Live.
De sterkte van de muziek zit hem in de snelheid en de kracht van hardcore gecombineerd met een scheut rock-n-roll en een flinke dosis metalriffs en spannende solo’s. Deze live-plaat telt zo 22 punkknallers in een verrassend goeie productie (zeker als je rekening houdt dat de opnames 24 jaar oud zijn) en als toemaatje worden we getrakteerd op 5 nooit eerder uitgebrachte studiotracks die ergens tussen 2000 en 2001 werden opgenomen. Om het geheel af te maken is het artwork lekker opgefrist en is er een boekje van 20 bladzijden met daarin onder meer interviews van alle originele leden.
Kortom, dit is verplicht luistervoer voor fans van Lagwagon, Bad Religion, NOFX en andere Down By Laws...
Gierende en vingervlugge gitaarsolo’s, moordende riffs, heavy psychedelica, vettige seventies orgels en loeiende bluesrock met de versterkers op maximum volume, daar draait het om bij Radio Moscow. Hapklare brokken Black Sabbath, Hendrix en Blue Cheer, maar evenzeer Wolfmother en Black Keys.
‘The Great Escape of Leslie Magnafuzz’ is hun derde album, het verschilt qua sound niet zo gek veel van zijn voorgangers, en dat is wat ons betreft alleen maar goed nieuws.
De stekker wordt ingeplugd bij “Little eyes” en blijft brute energie produceren tot aan de laatste noot van “Open your eyes”. De songs, waarin nogal wat geraasd en gejamd wordt, zijn eerder ondergeschikt aan de rauwe en vettige totaalsound waardoor we niet zomaar een uitschieter kunnen bovenhalen, maar we houden enorm van de geweldige flow van dit album. Dit moet live vonken geven …Op 25/04 in de VK trouwens.
Nederlands 
Français 
