Drie jaar na ‘Ghostwriter’ komt het Gentse Headphone aandraven met de opvolger . Subtiel uitgewerkte dromerige songs met een zalvend ritme en zweverige melodie hoorden we van de spil Ian Marien en Nico Steenkiste. Ze hadden redelijk wat bijval door een drietal songs “Ghostwriter”, “Moneylender” en “She’s electric”, die Notwist en Radiohead nauw aan het hart liggen . Op het debuut klonken de gitaren ietwat meer door.
Op de tweede cd ‘Woods’ neemt Marien het voortouw en gaat het meer richting popelektronica . Marien schrijft catchy, fraaie melodieën en verslavende, broeierige, sfeervolle synths bedekken de songstructuur .
De songs ademen een warme melancholische sfeer zoals o.m. “Do it again” en “Little angel”, en hij heeft met “Miracles” en de titelsong van de cd opnieuw twee fijne radionummers uit. Af en toe is er een forsere beat te horen “Alt.end” en “Sexsomnia”. Naar het eind speelt de -tronica van Notwist opnieuw parten.
Op die manier heeft Headphone een overtuigende tweede cd uit … Muziek die de verbeelding prikkelt van de luisteraar …
Bij Dirty Three lijkt het er altijd een beetje op alsof ze de instrumenten nog aan het stemmen zijn terwijl de opnameapparatuur al aanstaat. Op de eerste 2 grillige tracks is dat althans zo, daarna komt er wat meer lijn in te zitten en komen de glooiende landschappen tevoorschijn, maar er zit nog een hoop venijnig ongedierte tussen het gras verscholen.
Wat Warren Ellis doet met zijn eigen geesteskindje Dirty Three ligt trouwens veel dichter bij de soundtracks die hij opnam met beste vriendje Nick Cave (‘The Road’, ‘A Proposition’ en ‘The Assassination of Jesse James’) dan bij het primitieve geweld van Grinderman.
Wat niet wil zeggen dat halve zot Ellis niet als een duivel tekeer gaat bij de uitvoering van deze volledig instrumentale muziek.
We hebben Dirty Three al eens live aan het werk gezien en kunnen gerust stellen dat hij zichzelf nogal expliciet inleeft in zijn eigen creaties. En dat is ook zo op dit indrukwekkend, rauw en innemend werkstukje. Ellis gaat hier weer in zijn gekende stijl met zijn favoriete instrument aan de slag. Een viool moet je in zijn wereldje niet per sé met zachtheid behandelen, je kan ze ook vakkundig molesteren, ze als gitaar gebruiken of ze laten gieren en knarsen, als je er maar genoeg gevoel insteekt.
Dat is wat Ellis alweer doet op deze sfeervolle en tegelijkertijd knarsetandende plaat en het is wederom van een primitieve en desolate schoonheid. Iemand moet hier maar eens een film bij bedenken, als het maar Jan Verheyen niet is.
“ Without RKL, there wouldn’t be a NOFX. Well, there might be a totally shitty NOFX”… Een uitspraak die kan tellen, zeker als die uit de mond komt van een zekere Fat Mike. Om maar te zeggen: Rich Kids On LSD is zo één van die punkbands uit de jaren tachtig van de vorige eeuw die een enorme invloed uitoefende op veel van de punkacts die nu razend populair zijn.
Deze ‘Greatest Hits – Live West Berlin’ werd heruitgebracht met steun van alle overgebleven leden (er legden er nl al een aantal het bijltje bij neer) en toont de band in één van de beste line ups ooit: zanger Jason Sears, drummer Bommer Manzullo en gitaristen Chris Rest en Barry D’Live.
De sterkte van de muziek zit hem in de snelheid en de kracht van hardcore gecombineerd met een scheut rock-n-roll en een flinke dosis metalriffs en spannende solo’s. Deze live-plaat telt zo 22 punkknallers in een verrassend goeie productie (zeker als je rekening houdt dat de opnames 24 jaar oud zijn) en als toemaatje worden we getrakteerd op 5 nooit eerder uitgebrachte studiotracks die ergens tussen 2000 en 2001 werden opgenomen. Om het geheel af te maken is het artwork lekker opgefrist en is er een boekje van 20 bladzijden met daarin onder meer interviews van alle originele leden.
Kortom, dit is verplicht luistervoer voor fans van Lagwagon, Bad Religion, NOFX en andere Down By Laws...
Gierende en vingervlugge gitaarsolo’s, moordende riffs, heavy psychedelica, vettige seventies orgels en loeiende bluesrock met de versterkers op maximum volume, daar draait het om bij Radio Moscow. Hapklare brokken Black Sabbath, Hendrix en Blue Cheer, maar evenzeer Wolfmother en Black Keys.
‘The Great Escape of Leslie Magnafuzz’ is hun derde album, het verschilt qua sound niet zo gek veel van zijn voorgangers, en dat is wat ons betreft alleen maar goed nieuws.
De stekker wordt ingeplugd bij “Little eyes” en blijft brute energie produceren tot aan de laatste noot van “Open your eyes”. De songs, waarin nogal wat geraasd en gejamd wordt, zijn eerder ondergeschikt aan de rauwe en vettige totaalsound waardoor we niet zomaar een uitschieter kunnen bovenhalen, maar we houden enorm van de geweldige flow van dit album. Dit moet live vonken geven …Op 25/04 in de VK trouwens.
Wie houdt van eenvoudige, melancholische songs in combinatie met een zachte, dromerige stem zit met Kitty Solaris perfect! Deze getalenteerde kunstenares uit Berlijn is met ‘Golden Future Paris’ toe aan haar tweede full album.
In navolging van grootheden als Velvet Underground en vooral Patti Smith ontwikkelde ze een eigen geluid dat je zou kunnen typeren als eenvoudige schoonheid. Op de meeste liedjes horen we enkel haar elektrische gitaar in combinatie met haar fraaie stem. Je kunt het bestempelen als een soort lo fi of dromerige indiepop met de opmerkinge dat in sommige nummers wel wat muziekale zijpaden bewandeld worden zoals in “Lost And Found” en in “Get Used To It” waar een paar fraaie soundscapes passeren.
Verder is er een vleugje hiphop te herkennen in “Five Minutes” en passeert er trompetgeluid in “Gitano” en “Golden Future Paris”.
Toch klinkt alles zeer consistent, klinkt alles zeer ‘Kitty Solaris’!. We zijn benieuwd wat deze Duitse dame nog allemaal in haar mars heeft.
De Amerikaan Dave Hause bouwde de voorbije jaren al een mooi muzikaal CV bij mekaar. Begonnen als roadie bij punk- en hardcoregrootheden als Bouncing Souls en Sick Of It All was hij nadien zanger en gitarist bij een resem andere bands in het genre waaronder Paint It Black en The Loved Ones. Net zoals zoveel andere muzikanten (denk maar aan Tony Sly, Jim Ward, Chuck Ragan...) opteert hij ervoor om met een eigen solocarriëre te starten. ‘Resolutions’ is zo zijn eerste full album dat in de USA al eind december 2010 werd uitgebracht en nu ook dankzij Xtra Mile Recordings in Europa te vinden is. Het starten van een eigen project is voor velen dikwijls geen muzikale hoogvlieger maar voor Dave Hause mag er op deze regel een uitzondering gemaakt worden.
Allereerst pakt de man niet alleen uit met stem en gitaar maar beschikt hij over een volledige band achter zich.
Ten tweede opteerde de frontman van The Loved Ones voor een korte plaat met slechts tien liedjes. 10 goeie songs wel te verstaan waarbij er heel wat variatie is. Zo zijn “Heavy Heart”, “Prague Rankers and Rotters”en ”Melanin” melodieuze en ritmische folknummers met een klein punkrandje waar de prima strot van Hause mooi tot uiting komt. “Pray For Tuscan” en “Heavy Heart” zijn dan weer akoestische, emotionele ballads. Beste nummer van de plaat is ongetwijfeld “C’mon Kid”, een onvervalste meezinger die het op diverse festivalpodia schitterend zal doen. Wie de songs van Hause lekker wil meezingen, kan dat op de komende editie van Groezrock waar hij een optreden geeft op de Acoustic Stage.
Love Like Birds is het alter ego van de jonge sing/songschrijfster Elke De Mey . Ze slaagt in een handvol dromerige, breekbare songs op haar titelloze EP. Ze worden sober gehouden door haar akoestische gitaar of piano en haar warme stem (“Oscar”, “Cold ground”) , of klinken ietwat aantrekkelijker door de (beperkte) toevoeging van een jazzy bas en viool, zoals op de elegant gevoelige single “Heavy heart”. Ze kreeg de hulp van o.m. Jinte Deprez (Balthazar), Jasper Hautekiet en Gertjan Van Hellemont . 5 intimistische songs die ontroeren en een beloftevolle muzikante inleiden .
Info http://lovelikebirds.wordpress.com en http://www.lovelikebirds.bandcamp.com
4 dansbare elektronica tracks met een ferme scheut Justice, Boys Noize en Goose.
De jonge Oostvlamingen van 808 SNKRHDZ zijn er in geslaagd om een vettig, swingend en uiterst dansbaar schijfje af te leveren. Met het beestig nummertje “Pretty sick girls” hebben ze zelfs een fameuze floorfiller in huis. Adrenalinerijk plaatje die lekker op en neer pompt.
Oja contactadres ? jawel …contact via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
http://www.myspace.com/808snkrhdz
Dit plaatje getuigt van een deftige portie woede en agressie, het is venijnige punkrock met nogal wat noise elementen. Niet bepaald de meest radiovriendelijke deuntjes dus, wel beukende in your face rock in de trend van The Jesus Lizard, Mc Lusky en At The Drive In, donker, knarsend, bijtend, tegendraads en dreigend.
Het wild om zich heen schoppende “Words to the wise” raast verdomd lekker door terwijl een hongerig monster zich in “Horses” naar een soort apocalyps toe sleept. De losgeslagen saxofoon in “Reality ripper” zorgt in combinatie met de snerpende gitaren voor een gezonde manische chaos, het is een vlam van een song waarmee u gerust uw buren in de gordijnen kan jagen, maar wij blijven rustig zitten omdat we nu eenmaal houden van dit soort herrie.
Beduidend intens plaatje, als je ‘t ons vraagt.
http://www.newbleeders.com
Een nogal gevarieerd EP tje met vier songs die nogal van elkaar verschillen. Volgens de groep zelf zou de sound ergens zweven tussen Justin Timberlake en Blood Red Shoes. Nu vinden wij Justin Timberlake een overschatte boys band zanger (maar wel een goeie acteur, moeten we toegeven) en Blood Red Shoes een fantastisch bandje, maar geen van beiden hebben wij hierin herkend. Wij zouden het eerder houden op een wat bravere versie van Eagles of Death Metal met een dansstrikje eromheen, en als we wat dichter bij de deur zoeken dan belanden we bij A Brand, Millionaire of Soulwax. Bij momenten swingt het een ons weg en we kunnen ons voorstellen dat het live wel op de dansspieren moet werken, maar echt onvergetelijke songs vinden we niet terug. En om één song (“Ten Years”) in vier versies op dit EP tje te kwakken, vinden wij een beetje van het goede te veel.
De groep zoekt nog een beetje zijn weg tussen rock en dance, maar het is weinigen gegeven om uit de combinatie van de twee een eindresultaat te halen die echt werkt. Waar zijn ze aan begonnen ?
http://thejacklondonshow.blogspot.com
Met reeds 4 succesvolle albums heeft Kasabian in de UK al stilaan de status van stadiongroep verworven, en met de laatste ‘Velociraptor’ lijkt het nu ook op de rest van het Europese continent wat los te lopen. Wanneer een band uitgroeit tot stadionproporties is dat echter meestal niet bevorderend voor de kwaliteit van de muziek (zie U2, Coldplay en Kings Of Leon), maar bij Kasabian is dat wel even anders.
Op het podium is het er trouwens aan te zien dat ze tot grootse dingen in staat zijn. Het vertouwen zit er duidelijk in en zanger Tom Meighan zit niet verlegen om een paar epische gebaren (nog geen Bono weliswaar), maar het is vooral drijvende kracht en unieke verschijning Sergio Pizzorno die de show steelt. Gitarist Pizzorno is duidelijk de bezieler van deze band, quasi alle songs zijn van zijn hand en ook op het podium laat hij zien dat hij de groep draagt.
Kasabian is, dankzij het succes en de ervaring van het jarenlange toeren, geëvolueerd tot een goed draaiende machine met een live sound die staat als een huis. Bovendien is de bagage van hun vier voortreffelijke platen al voldoende voor een soort van greatest hits, er wordt keurig geput uit alle vier de albums om een knaller van een setlist samen te stellen.
Kasabian kan het zich perfect permitteren om van start te gaan met één van hun prijsbeesten, de prachtige single “Days are forgotten”. Het tempo houden ze hoog met stomende songs als “Shoot the runner”, “Underdog”, “Velociraptor” en “Where did all the love go”, songs die stuk voor stuk in hun live versie boven zichzelf uitstijgen.
Ze zijn er meesters in om hun songs op een podium te voorzien van een spannende opbouw en die voortdurend tot een climax te laten uitgroeien. De set is eigenlijk een opeenvolging van hoogtepunten waaronder ook als aangename verrassing een fantastische nieuwe song die om onbegrijpelijke redenen de laatste plaat niet gehaald heeft (“It should have” beweert Meighan, en gelijk heeft ie).
Met een uitstekend “La fee verte” (het was ons eerder nog niet echt opgevallen, maar dit is een wondermooie song) wordt op een uiterst mooie manier wat gas teruggenomen, met alweer Pizzorno in een hoofdrol. Enkel met “Goodbye kiss” hebben wij een beetje moeite, omdat we het op die laatste plaat ook al een melige tegenvaller vinden, maar het superhete en pompende “Lost souls forever” maakt alles weer goed.
In de extra’s worden de beats en de bassen nog een stuk opgefokt en ontploft Kasabian met uiterst ophitsende mokerversies van “Switchblade Smiles”, “Vlad The Impaler” (een geweldige boost) en “Fire”. Een bisronde om U tegen te zeggen, drie uppercuts na elkaar en we zijn compleet knock out.
Kasabian heeft hier nog niet de status die ze in eigen land hebben, maar geloof ons, het komt. Ook Werchter zal het gevoelen, komende zomer.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/kasabian-28-02-2012/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
LMFAO is de ideale geleider na een stresserende examenperiode , na wekenlang op je boeken gefocust en gekluisterd te zijn, en waarbij je praktisch met niemand contact had. En dan is alles achter de rug en is het … Féééést! Of je hebt wekenlang uitgekeken naar Vakantie … Dan moet het écht niet moeilijk zijn. Alle remmen los! Wie kan je de beste Après- Ski Party bezorgen ? Eén antwoord , De Party Animals van LMFAO ! Fééééstje! Dus. We hoorden het zelfs middenin de set “Waar is da Fééééstje , Hier, LMFAO geeft een Fééééstje”!
In het kader van The Cherrytree Pop Alternative Tour kwam LMFAO naar de AB ! En met hun ‘party rock hits’ als “Party rock anthem” (Black Eyed Peas samplede het nog op hun Rock Werchter tour btw!) en “Sexy and I know it” was het optreden nogal snel uitverkocht . Geen nood , een volgend bruisend en knallend champagnefeest is er in Vorst Nationaal in mei. De champagne knalde en de eerste rijen werden overgegoten op “Champagne showers” .
LMFAO, afkorting voor de internetterm Laughing My Fucking Ass Off, is het duo Redfoo (Stefan Kendal Gordy) en SkyBlu (Skyler Huston Gordy), respectievelijk zoon en kleinzoon van Motown oprichter Berry Gordy. Tja, we fronsten even de wenkbrauwen van die verbondenheid … De tweede werd tijdens de tour uitgeschakeld door een hernia en moest noodgedwongen rusten .
Hun hiphop electro, funkende house en dance omschrijven ze zelf als ‘party rock’, en gaat erin als zoete broodjes. O.m. Black Eyed Peas , Fergie, David Guetta , Beastie Boys, Crookers en Far East Movement (die eerder de avond het publiek opwarmde met hun “Like a G6”) waren te horen in de mallemolen van de DJ.
Net als de leden van de band zelf zagen we rondom ons jonge gasten in een disco’fever’ kledij met gekke, grote fluoriserende zonnebrillen en krullenbollen pruiken. Dit moest hun avond worden …
Het hippe Californische gezelschap vloog er meteen in en wou dat iedereen het naar hun zin had . Fun, pleasure, pret en lekker uit de bol … een DJ, een gitarist , een drummer, een handvol dansers in flashy outfit en MC Redfoo, hitsten het publiek op met mainstream hiphopdance en aanstekelijke tunes. “Are there Party People in da House?” . Jonge meisjes gilden … Glowsticks en allerhande fluoriserende attributen tot zelfs een gigantisch opblaasbare zebra werden toegeworpen. Hun twee partykillers zaten op het eind. Hapklare dansbrokken als “Party rock people”, “Get crazy”, “Lala”, “I shake, I move” en “I’m in Miami bitch” hoorden we, die af en toe een gitaarstuiptrekking hadden; de refreinen werden luidkeels meegezongen . “I’m not a whore” riep Redfoo nog … Niemand maalde om z’n schorre vocals …
… En Puberaal? cocktailzuipen door een trechter, seksisme en onderbroekenlol ( showing Redfoo’s great balls of fire) door allerhande heup- en handbewegingen.
Opwinding en ambiance … LMFAO zette een feesthymne neer , en walste over z’n publiek. Volgende afspraak voor de ‘Party People’ is in mei voorzien . U bent op de hoogte !
Organisatie: Live Nation
Wie zijn muziek graag in een vakje voorgeschoteld krijgt mag Het Britse Dry The River gerust een folkband noemen. Al zorgt het metal en punk verleden van de vijf bandleden gelukkig wel voor een originelere uitvoering dan hedendaagse soortgenoten. Veel zinderende, intense gitaarpartijen dus, voorzien van de nodige weidse gebaren en wapperende lange haren (denk aan Band Of Horses en My Morning Jacket). Wie dit Londens vijftal echter (kilo) metershoog boven de rest deed uitstijgen was zanger Peter Liddle. Met een stemgeluid die blonk als het zuiverste goud kwam hij bij wijlen zelfs akelig dicht in de buurt kwam van de nog steeds fel betreurde Jeff Buckley. Het klinkt erg onwaarschijnlijk dat de groepsnaam iets met diens verdrinkingsdood te maken heeft. Toch bleek die ongeëvenaard rauwe, emotionele live sensatie (herinner die memorabele passages op TW!) wel als herboren die avond.
Het debuut album ‘Shallow Bed’ van Dry The River verschijnt pas op 5 maart 2012 (wat meteen een geldig excuus is om nu nog niet met songtitels te kunnen rondstrooien), maar afgaande op hun optreden - inclusief bisnummer - in de uitverkochte, laaiend enthousiaste Botanique lijkt die vrijwel zeker uit te zullen groeien tot een ‘instant classic’ in het genre. Zeker omdat de zanger, blootvoets op een Perzisch tapijtje, zelfs zonder versterking en zonder enige moeite het publiek muisstil aan zijn lippen liet hangen.
Deze band heeft dan ook voor iedereen wat wils in petto: songs die voldoende liefdesperikelen uitademen om tienermeisjes op de eerste rij te laten posteren en een bijzonder kameraadschappelijke, energieke live présence die de jongens best konden pruimen. Er mocht ook gelachen worden. We hebben al meerdere bands opgetogen gehoord over de uitzonderlijke architectuur en akoestiek van de Rotonde, hun idee om er een boom in te laten groeien klonk niet eens onrealistisch.
De vorige Brusselse passages van Dry The River (in mei 2011 tijdens Les Nuits Botaniques samen met o.a. Villagers en in november 2011 in het voorprogramma van The Antlers) waren ons eerlijk gezegd volledig ontgaan. Dat ze afgelopen zomer ook op het Isle of Wright festival met verstomming sloegen , weten we enkel maar van horen zeggen. Maar vanaf vandaag volgen we deze band wel met argusogen en hopen dat hun rivier niet snel opgedroogd raakt.
Organisatie: Botanique, Brussel
De vier uit de kluiten gewassen heren van The Hickey Underworld, die in 2006 Humo’s Rockrally in de wacht sleepten vóór kleppers als Balthazar en The Black Box Revelation , kwamen in de Gentse Vooruit hun 2de album voorstellen. Drie jaar trokken ze uit om nieuw materiaal op plaat vast te leggen. Die 2de CD kreeg ‘Under The House, I’m Dying’ als titel en bevat elf tracks die deels in dezelfde lijn liggen van het debuut, maar ook durven breder en catch-ier te klinken. Heel benieuwd zijn we of ze met dit nieuw materiaal even veel potten kunnen breken als ze deden bij hun debuut.
Voorafgaand op hun show mochten de meiden van Nightwitches de revue passeren; de zo goed als volledige vrouwelijke Black Sabbath-tributeband kreeg de taak om de met mondjes maat vollopende Balzaal van de Vooruit op te warmen. De vier knappe ladies trokken stevig van leer en vuurden de ene Black Sabbath klassieker na de andere op een dolenthousiast publiek af. Een kleine 40 min lang gaven ze een meer dan stomende set die bij de meeste aanwezigen in goede aarde viel. Afsluiten deden ze met instant klassieker “Paranoid” waarop een ondertussen zo goed als volgelopen zaal volledig uit zijn dak ging! Een ideaal voorsmaakje gezien Ozzy & de zijnen later op Graspop concerteren …
Met rustige en ritmische drumslagen begonnen de mannen van The Hickey Underworld aan hun set, als opener hadden ze gekozen voor “Untitled”, een toepasselijke verwijzing naar hun vorige titelloze plaat. Ze kozen voor een iets poppy sound zonder de typerende schurende stem van frontman Younes Falktah te verwaarlozen. Meteen daarna lieten ze “Whistling” op ons los, een snedige gitaar en pompende drums grepen naar de keel. Moeiteloos deden ze op dit elan verder en werd het overduidelijk dat deze heren er staan, even snedig, rauw en hard als we hen gewoon zijn. Even op adem kwamen ze met het overbekende “Future Words” een nummer waarmee ze in 2010 weken lang op nummer 1 in de Afrekening bleven staan.
Met “Frog” brachten ze een nummer dat we niet van hen gewoon zijn, de typerende schreeuwende zanglijnen maakten plaats voor wat intiem gefluister met een hoog meezing gehalte. Na dit kort intermezzo werden we opnieuw wakker geschud met klassieker “Blond Fire”. En op die manier hoorden we een boeiende afwisseling van pittig gedreven, rammelende en broeierge songs .
Na drie jaar stilte slaagden de heren van The Hickey Underworld er in om een verpletterende indruk achter te laten, en bewezen ze tot de beste Belgische live bands te behoren. Met hun ‘Under The House, I’m Dying’ hebben ze terug een ijzersterk album gemaakt waar de scherpe randjes afgewerkt zijn; het zijn opnieuw beresterke songs waarmee ze ongetwijfeld in de bovenste regionen van de Afrekening zullen vertoeven.
… Iets zegt ons dat dit zal resulteren in veel plat gespeelde festivals. U bent gewaarschuwd, de komende zomer!
Neem gerust een kijkje naar de pics ( van hun optreden in Depot Leuven eerder de week)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-hickey-underworld-23-02-2012/
Organisatie: Democrazy, Gent
Nederlands 
Français 
