De carrière van de in Schotland residerende Noord-Ierse formatie Snow Patrol leek al na twee albums in het slop te zitten wegens gebrek aan publieke aandacht. Een wijziging van platenmaatschappij, een ruimere promotie en het aantrekken van producer Jacknife Lee veroorzaakte evenwel een ommekeer. Hun album ‘Final Straw’ (2003) sloeg via singles als « Spitting Games », « Run » en « Chocolate » deze keer wel aan bij een groter publiek en ook van  andere artiesten ontvingen ze menig schouderklopje. Vooral U2 deed een ferme duit in het zakje door hen op enkele plaatsen te laten fungeren als voorprogramma tijdens het Europese luik van de ‘Vertigo’ tournee in 2005 (wat ze overigens ook in 2010 zouden herhalen tijdens de 360° tournee).

In dat kader stonden ze in 2005 ook in het Koning Boudewijnstadion en waar ze op dat moment nog alles uit de kast dienden te halen om op te tornen tegen de omvang van de locatie en het geluid van het binnenstromende publiek, was het toen reeds duidelijk dat dit slechts de voorbode was voor véél meer. En inderdaad, het in 2006 uitgebrachte album ‘Eyes Open’ – opnieuw in een productie van Jacknife Lee en met singles als onder meer « Chasing Cars » en « Shut Your Eyes » - zorgde voor een echte wereldwijde doorbraak en bracht de evolutie van de groep in een stroomversnelling. Van ‘Eyes Open’ gingen er miljoenen exemplaren over de toonbank en hun aanhang zou almaar blijven toenemen. Maar ook op het podium onderging Snow Patrol een metamorfose. Meer en meer groeiden ze uit tot echte publiekstrekkers en tijdens hun passages in Vorst Nationaal, alsook op Pukkelpop en Rock Werchter bezorgden ze menig bezoeker ware kippenvelmomenten.
En ook dit jaar zal daarop geen uitzondering vormen. Niet alleen staan ze komende zomer opnieuw te prijken op de affiche van Rock Werchter en hoeven ze deze keer op de slotdag enkel de Red Hot Chili Peppers achter zich te dulden maar afgelopen woensdag mochten ze hun sterrenstatus al eens komen onderstrepen door in een al maanden uitverkochte Lotto Arena hun eind vorig jaar verschenen plaat ‘Fallen Empires’ concertgewijs te komen voorstellen. En dit deden ze dit met verve.
Tijdens de instrumentale intro, een remix van « Berlin », waarbij op een videomuur een glazen bol transformeerde tot een wereldbol en het woord ‘Antwerp’ verscheen en ook vanaf het openingsnummer van de set, « I’ll Never Let Go », werd meteen duidelijk dat de meer elektronische invloeden die zich reeds etaleerden op « Just Say Yes » (afkomstig van de compilatieplaat ‘Up To Now’ uit 2009) en in nog ruimere op de jongste plaat terug te vinden zijn, ook live een nieuwe elan kunnen geven aan het repertoire en er wat meer speelsheid in brengen. Dit bleek ook bij « Called Out In The Dark » waar electro, pop en rock zich mooi vermengden en bij het rustige « New York » (dat door diverse fans tijdens de signeersessie die eerder de dag plaatsvond in een Antwerpse platenzaak werd aangevraagd en aldus « The Garden Rules » van de setlist verdreef).
Maar het echte buitenbeentje vormde het uitgesponnen « Fallen Empires » dat ingehouden werd opgestart maar door het toevoegen van extra ritmische percussie in combinatie met synthesizer, zich gaandeweg ontpopte tot een elektronische splinterbom waarbij het leek dat Phil en Paul Hartnoll van Orbital stiekem mee aan de knoppen aan het draaien waren. Niet minder dan bijzonder sterk en apart te noemen.
Verder waren natuurlijk nog steeds de vertrouwde elementen aanwezig zoals het afwisselen van enkele uptempo nummers (« Hands Open », « Take Back The City » en « You’re All I Have ») die allen strak en snedig werden gebracht, met rustige en intense fragmenten als daar zijnde het bijzonder sterke « Set The Fire To The Third Bar » waarbij in Antwerpen ditmaal Eva De Roovere geen opwachting maakte maar de gastenrol was weggelegd voor Shauna Tohill (Silhoutte) die ook basgitaar speelde bij het voorprogramma Ram’s Pocket Radio, het eenmansproject van Peter McCauley.
En tenslotte – hoe kan het ook anders – met « This Isn’t Everything You Are » en publiekslievelingen « Chasing Cars » en « Shut Your Eyes » (waarbij het publiek gevraagd werd om van stil naar luid mee te zingen) ontbraken ook de meezingmomenten niet. Voormelde nummers zijn net als « Crack The Shutters » (mooi begeleid door piano aan het begin) perfect op maat van stadions gemaakt en kenmerken zich doordat vanuit een trage intro wordt toegewerkt naar een climax die rijkelijk voorzien is van hemelse melodieën. Hierin is Snow Patrol door zichzelf door de jaren heen te perfectioneren, heer en meester geworden.   
Als toegift kwam vooreerst het ontwapende « Lifening » dat door Gary Lightbody op akoestische gitaar werd ingezet louter aangevuld door wat piano en wat aan The Edge verwante subtiele gitaarakkoorden. Door de opbouwende doch sobere structuur was het niet moeilijk om de capaciteit van de Lotto Arena te doen vergeten en het publiek in de waan te laten zich te bevinden in een kleine club. Wat ons betreft een van de absolute hoogtepunten.
Nadien volgde nog het intussen klassieke « Open Your Eyes » en na ongeveer anderhalf uur sloot « Just Say Yes » de set af waarin geeuwmomenten nooit aan de orde waren en nog maar eens onderstreept werd hoeveel hits Snow Patrol al op hun actief hebben. Zo ontbrak ‘‘Spitting Games » zelfs nog.

Snow Patrol is een groep met een hoge aaibaarheidsfactor. Ondanks dat ze uitgegroeid zijn  tot een wereldgroep, zal men hen niet snel betrappen op enige kapsones of sterrengedrag. Zowel op als naast het podium blijven ze steeds vriendelijk en eenvoudig. Dit werd ook tijdens hun set in Antwerpen onderstreept. Hoewel Lightbody zich gaandeweg ontwikkeld heeft als zelfzekere frontman die tijdens het optreden het contact met het publiek intens aanhield (dankbetuiging in het Nederlands, posters in ontvangst nemen en/of signeren, op karton neergepende boodschappen als ‘Free Hugs’ beantwoorden) bleef hij lachen met missers als toen hij in alle enthousiasme op een plateau gesprongen was en zich tijdens zijn terugweg richting podium gehinderd zag wegens een te strakke broek of toen hij tijdens « Run » een verkeerde knop had ingedrukt. Ook verloochende hij niet hoe hard ze moeten knokken hebben om als groep te kunnen slagen en daarom droeg hij ook uitdrukkelijk een warm hart toe aan het voorprogramma Ram’s Pocket Radio die met eigen middelen op elk concert dient te zien geraken.  
Dit was een prima concert en wie Snow Patrol afdoet als een flauwe versie van Coldplay, gelieve u op 1 juli eerstkomende van het tegendeel te laten overtuigen.

Setlist :
Berlin
I'll Never Let Go , Take Back The City , Hands Open , This Isn't Everything You Are , Run, Crack The Shutters, In the End , Set the Fire To The Third Bar , New York , Shut Your Eyes, Chasing Cars , Chocolate , Called Out In The Dark , Fallen Empires , You're All I Have
Bis : Lifening, Open Your Eyes , Just Say Yes

Organisatie: Live Nation

In 2007 waren we ferm onder de indruk van het 120 Days debuut . De Noren vielen op met een combinatie van pop, ‘80’s wave, dance, psychedelica, galm, fuzz en noise. 120 Days is een muzikale ontmoeting van Suicide, Joy Division, The Cure, My Bloody Valentine, Orbital, BRMC, Primal Scream en Archive. De Noren maakten er een intrigerende, filmische, donker dreigende brij van. Mooi .
De opvolger ‘II’, vijf later uit, ligt in dezelfde lijn, maar laat de psychedelica en de spacey  chillende sound op z’n Archives wat meer doorklinken . Ze hebben fijne bezwerende tracks uit, “Spacedoubt”, “Dahle Disco” en de afsluitende track “Osaka” die een rookgordijn opwerpen en niet vies zijn van een groovende beat. Of de “Lucid dreals” tracks (drie in totaal!) gaan van chillende wave van The Orb naar electro, krautrock en indie.
De Noren nodigen je mee te stappen in hun filmische brij .