Acht jaar zit er tussen ‘Bubblegum’ en ‘Blues Funeral’, maar dat wil niet zeggen dat Mark Lanegan al die tijd heeft stilgezeten. Hij blikte in die tijd maar liefst drie pareltjes in met Isobel Campbell, vormde samen met Greg Dulli de fantastische Gutter twins, dook in de studio met Soulsavers, UNKLE en Twilight Singers en ging ook nog eens op tournee als gastzanger met Queens Of The Stone Age. En, neem het van ons aan, overal waar Lanegan zijn angel in sloeg zorgde dat voor extra dimensie en diepgang, ga al die plaatjes er maar eens op na.
Toch was het hoogtijd dat hij nog eens zijn eigen ding deed, en met ‘Blues Funeral’ is ie weer in zijn pijnlijke zelf gedoken. Wie Lanegan een beetje gevolgd heeft, weet dat we hier geen opgewekte deuntjes moeten verwachten, hoewel het halve disco liedje “Ode to sad disco” wel de schijn tracht op te houden, maar Lanegan’s grafstem biedt voldoende tegenwerk om met beide voetjes op de grond te blijven.
De grillige en dreigende opener “The gravedigger’s song” zet alvast de lijnen uit met ijle gitaren, maar verder laat Lanegan zijn rokerige stem vrij veel begeleiden door een pak elektronica met een eighties tintje, wat de zaak er daarom niet bepaald luchtiger op maakt, getuige diepgravende songs als “St Louis Elegy” en “Phantasmagoria blues”.
Wanneer de omlijsting wat naakter klinkt, zoals in het akoestische en folky “Deep black vanishing trian” gaat hij zelfs nog wat dieper.
De rockers zijn in de minderheid deze keer, met zijn tweetjes zijn ze, een snedig “Riot in my house” (met buddy Josh Homme op gitaar) en een jachtig “Quiver syndrome”.
‘Blues Funeral’, die eigenlijk niks met blues als muziekgenre te maken heeft maar wel de blues ademt (als u begrijpt wat we bedoelen), is een indrukwekkende plaat geworden die weliswaar zijn tijd nodig heeft. Wij durven hem nu nog niet op de eenzame hoogte van ‘Bubblegum’ te plaatsen, maar u komt het ons best binnen enkele maanden nog eens vragen.
Mark Lanegan komt tot twee keer toe zijn ziel er uitspuwen in de Antwerpse Trix op 2 en 3 maart, helaas voor u zijn beide concerten al lang uitverkocht.
Toen ik in 2007 per toeval op de Myspace van een luguber bandje botste en de enige te beluisteren track “Luizig” hoorde, wist ik direct dat er iets speciaals aan de hand was.
Alkerdeel is de naam (“Beirkère”, mevrouw !) en ze bleken dan nog van België te zijn ... ‘Ze leven in commune, ergens in een vervallen schuur in het Meetjesland’, zo wist een ijlende dorpsgek ons te vertellen.
Nu, februari 2012, 4 jaar later, een paar demo’s ‘Luizig’ , ‘de Bollaf’ en een gortige debuutplaat ‘De Speenzalvinge’ later, komt uiteindelijk het tweede fullalbum van Alkerdeel uit.
‘Morinde’ noemt het in modderbad geboren juweeltje... Meetjeslands dialect voor het pluimvee dat zich liever nog eens in de modder draait terwijl de rest van muzieklievend Vlaanderen naar MTV ligt te gapen !
Voor wie het vroegere werk van Alkerdeel kent en er nog niet van doof is geworden, is er goed nieuws : de koestal-productie waar men zo trots op is, werd dan toch geruild voor een minder lo-fi, ietwat professionelere, jaren 70-minded studio. Het gevolg is om echt trots op te zijn, want de integriteit blijft mijn inziens volledig behouden, terwijl aan warmte, diepte, dynamiek en definieerbaarheid wordt gewonnen in de karakteristieke Alkerdeel-vibe van warme massieve, pletwalsende soundscapes
De 42 minuten adrenaline worden heerlijk ongelijk verdeeld in 4 tracks : “Winterteens” (13’28) is een black-metal opener. Dank zij een black ambient-intro van Mories van “Gnaw Their Tongues” wordt dit een gelukkige 13 minuten soundtrack van hoe koud een winter wel kan zijn in 2012, bepaald door een onheilspellende delay-gitaarrif van lang geleden die nostalgisch knipoogt naar Burning Witch.
Iedere trage strofe trekt ons wadend door het zuigende moeras tot we denken het vasteland bereikt te hebben. Hier wordt een tergend verhaal verteld waarin we ons graag laten meeslepen.
De zang klinkt (op alle nummers trouwens) zoals het hoort : een kruising van een verrezen Whitney Houston met dat van een slachtoffer van de Krokodildrug. Maar toegegeven het wordt erg moeilijk realiteit en waanzin uit elkaar te houden. U bent gewaarschuwd !
“Horsesaw” is de tweede track, kort (2’24) maar superkrachtig punky, snuifje Hellhammer enzo ... Absoluut verboden om dit nummer in de wagen te draaien ! Hier loopt waarschijnlijk iemand geïrriteerd van een ‘peirdezoage’ en moet stoom van de ketel laten om erger te voorkomen. Heel primitief agressief en uptempo , een perfect contrast met het vorige nummer.
“Hessepikn” (5’41) is de meer doomy kant van Alkerdeel, maar dan wel sexy-doomy ! Op internet is er ondertussen een a-typische videoclip van het nummer terug te vinden, waardoor je kunt twijfelen of Alkerdeel een metalband of een artproject is.
Afsluiter “Du Levande” (20’13) is dan misschien toch wel de kroon op het werk van Alkerdeel tot nu toe , en representeert de volledige reikwijdte van het hun zelftoegeëigend genre ‘BlackSludgeDoomDrone’. Een heel mooi uitgebalanceerde compositie waarin alle stukken elkaar aanvullen. Dit nummer heeft het allemaal, maar dan net andersom dan verwacht. Vlug beginnen om dan met nog meer impact traag te eindigen en naadloos uit te faden in dé gepaste outro van de man die Alkerdeel precies instinctief goed aanvoelt, Mories van “Gnaw Their Tongues”.
Dit is duidelijk muziek met een hoek af. Bas en gitaar lijden aan constante identiteitscrisis. De drum houdt gans het zootje aan elkaar genaaid en legt de accenten die net het verschil maken terwijl de zang het geluid maakt van een zwijn dat hout klieft. Ja, inderdaad, er zijn zodanig veel hoeken af dat het terug rond klinkt.
Als de Mayas gelijk hebben en de wereld komende december volledig van zijn as gerukt wordt, dan heeft Alkerdeel met ‘Morinde’ de passende soundtrack klaar !
Meer dan 6 jaar was het wachten op een vervolg van de debuutplaat van I Am The Avalanche. In die periode was dit vijftal regelmatig op tournee doorheen de VS, Australie en Europa. Het punkrockende vijftal zat in die tijd ook qua songschrijven niet stil want te horen aan dit tweede,verbluffende album heeft IATA lang gesleuteld aan de verschillende nummers. Met ‘Avalanche United’ maken ze duidelijk hoe een melodieuze punkrockplaat dient te klinken anno 2012. De twaalf tracks zijn allemaal zo goed dat het onmogelijk is om er een aantal favorieten uit te pikken. “Holy Fuck” met z’n schitterende koortjes, de magistrale single “Brooklyn Dodgers”, het swingende “I’ll Be Back Around”, het emotionele “Dead Friends”... de klasse druipt ervan. Deze plaat is snel, to the point en ‘in your face’, catchy, gepassioneerd, donker, heavy en zo kunnen we nog wel een handvol adjectieven formuleren... De sterkte van deze New Yorkers zit in de combinatie van de scheurende gitaarakkoorden, de rauwe vocalen van frontman Vinnie Caruan waar de emotie en passie vanaf druipen en het slagwerk van Brett Romnes, de (nou ja) stille maar drijvende kracht achter de pompende muziek van IATA. Dit is absoluut een van de beste punkplaten van de voorbije jaren. Afspraak in de Etniestent op Groezrock op 28 april 2012!
Na Hellsongs hebben we voor de tweede keer in zeer korte tijd een band uit het Zweedse Gothenburg die aan bod komt. Terwijl we het plaatje van Hellsongs al vrij snel aan de kant schoven, zal deze debuutep van Tigers Of The Temple wel nog regelmatig onze cd-lader halen. Vier fijne, zeer uiteenlopende tracks die zich ergens situeren tussen pop, grunge, folk en indierock horen we op ‘Death, Light, Fire & Darkness’.
De muziek wordt gekenmerkt door zachte melodieën en dito gitaren, melancholische en prachtige vocalen en subtiel maar energiek drumwerk. Bijzonder is dat bij alle nummers verschillende stemmingswisselingen aan bod komen (zowel donkere, atmosferische als opgewekte en zelfs euforische passages worden tot een schitterend geheel gesmeed).
Tigers Of The Temple lijkt daardoor een kruising tussen pakweg Starsailor en de Canadezen van Arcade Fire. Zeer leuk plaatje alleszins!
Dirk Da Davo … elektronica en wave zijn met elkaar verweven . Als stichtend lid van The Neon Judgement zijn ook op Neon Electronics de drummachines versmolten in een reeks ritmische elektronica ‘community’ songs, van synths’n’grooves, die donker, bezwerend, repetitief en opzwepend zijn . De wave en electroscene blijft mans hart & nieren , een Neon Judgement , die de link maakt met z’n tweede project doorheen knallende techno, elektrobeats, duistere synthesizerpartijen en mechanisch gescandeerde teksten. Een jaren ’80 elektronica die de brug maakt met trancegerichte, pulserende, doordrammende beats. ‘Keylogger’ is een concept van elektronische wave en sluit jonge wolven als Radical G en Bodyspasm in de armen, wat de dark electro en de kille electrobeats warmer , funkier en spacier maakt en richting dansvloer brengt. Met medewerking ook van JM Aerts en een doorleefde cover van “The fear in my heart” van Luc Van Acker . Als bonus aanstekelijke en opborrelende deephousetracks.
Info op http://www.dancedelicd.com
Na de release van hun debuutalbum ‘Once… we were Kings’ in 2010 hebben de mannen van Powerstroke opnieuw de koppen samen gestoken om een logische opvolger te creëren. ‘Awaken the Beast’ is de titel van hun tweede full-length plaat, en deze werd gemastered door niemand minder dan de Deense producer Jacob Hansen o.a. bekend van zijn werk bij Volbeat en Hatesphere. Extra informatie die zeker moet meegedeeld worden is dat Gary Meskil van Pro-Pain enkele achtergrondenvocalen voor zijn rekening neemt! Dit album is reeds verkrijgbaar vanaf 20/01/2012!
Power en groove metal is de beknopte, maar terechte omschrijving van de muziek die deze mannen, afkomstig uit het Meetjesland, uit hun hoed toveren. Luisteraars die hun debuutalbum reeds hebben gehoord, zullen uiteraard akkoord gaan dat de stem van zanger John een speciaal accentje bevat. Zijn stem valt volgens mij op een bepaalde manier te vergelijken met deze van frontman Phil Rind van de Amerikaanse band Sacred Reich tijdens zijn performance op het album “Heal” uit 1996, maar dan wat ruwer.
Tien liedjes zijn hoorbaar op deze schijf en het geheel klinkt lekker…In vergelijking met hun voorgaande album klinkt hun muziek wat voller van klank, en het gitaargeweld dat hoorbaar is toont aan dat ze een grote stap vooruit hebben gezet. De riffs zijn snedig, luister maar naar “Centerfold” waarvan niet weg te steken valt dat hij in je hoofd blijft hangen, “Hero Tolerance” met zijn slopende riff die het nummer opwaardeert en de gitaaropbouw in het openingsnummer “The Power and the Strength” die de drumstart geweldig aanvult!
Andere hitjes op deze plaat zijn ongetwijfeld “Sense of Honour” die rechtdoor en opzwepend is, het meer melodisch getinte “Good for Nothing” waar dit viertal van jetje geeft, en de afsluiter “Death by Broken Heart” waarbij de zang op een ietwat andere manier tot uiting komt.
Kortom, dit is een album die velen zal/kan aanspreken met muzikanten die nog veel van zich zullen laten horen. Het beest in hen is inderdaad (her)ontwaakt!
Meer info: www.myspace.com/powerstrokespace
Een frisse wind van jonge Britse sing/songwriters waait over het muzieklandschap. Ed Sheeran, James Vincent McMorrow, Michael Kiwanuka en … jawel Ben Howard .
We horen op het debuut sober ingehouden songs die opbouwen en krachtiger durven te gaan; het tokkelende gitaarspel en mans nasale, vaste zangstem vormen de rode draad en bieden een gevoelig dromerige inhoud. De songs zijn elegant en vaardig opgebouwd en kunnen huppelende ritmes hebben, wat het geheel boeiend houdt; de eerste drie songs, “old pine”, “diamonds” en “the wolves” zijn een goede barometer om je doorheen dit fijne debuut te scharen .
Onze troubadour voert je mee op een fijne muzikale trip, die het uiterst basics houdt, af en toe een aanvulling krijgt en doet denken aan de aanpak van Damien Rice, Tom McRae, David Gray, Frank Turner en Bruce Cockburn .
De protégé van Xavier Rudd overtuigt alvast en zal verder ook fans van Ray Lamontagne, Jack Johnson en Fink weten te boeien .
Ansatz der Maschine, het indietronica project van geluidstechnicus /componist en altviolist Mathijs Bertel weet zichzelf steeds uit te vinden . Het elektronisch klankenarsenaal blaast warm én koud tegelijk, en bevat sfeervolle, filmische songs, zoals die graag door een Lali Puna, Hood en Mum worden uitgevoerd. Ambiente, mistige soundscapes en dromerige landschappen worden aangevuld met Oosterse, Indiase muzieksfeertjes, die een zekere dreiging hebben.
De fluisterende , zachte fluwelen zangpartijen van Renée Sys drukt haar stempel op sommige songs en worden aangevuld met gastbijdrages van o.m. Anton Walgrave (“February 11th”), Stefan Huber (“Never ending blues”) en David Bovée (Thin Of One) ( “Le vent polaire”).
Songs met een geheel eigen klankkleur, een wisselende dynamiek en die niet vies zijn van een bijkomend sfeertje Japan, Wovenhand, 16 Horsepower, Swans en Twin Peaks. Live als achtkoppig gezelschap op tour om de songs te ondersteunen ...
De Zweedse zusjes Johanna en Klara Söderberg werden tijdens hun Amerikaanse tournee een paar jaar terug opgevist door Jack White en namen de Buffy Sainte-Marie klassieker “Universal soldier” op . Ook trokken ze de aandacht met de betoverende Fleet Foxes cover “Tiger Mountain Peasant Song” . Reden genoeg om na het uit ons handen geglipt debuut “The big black & the blue” stil te staan bij hun tweede cd .
De zusjes houden het midden tussen rootsmusic, country, bluegrass , folk en psychedelica en brengen de sound van Emmylou Harris, Bright Eyes en Angus & Julia Stone dichter bij elkaar op hun sfeervolle, emotievolle songs die een brede(re) omlijsting durven hebben, en gedragen worden door heldere, indringende vocals. Trouwens Conor Oberst van Bright Eyes was van de partij. “In the hearts of men”, “I found a way” , “King of the world” en de titelsong klinken heel sterk , eenvoudig en subtiel uitgekiend , met een melancholische ondertoon. Niet voor niks vinden we onder het americana nummer “Emmylou” een eerbetoon aan … Enthousiast materiaal dat weet te beklijven en bitterzoet smaakt … graag meer van dit !
Scrappy Tapes mocht de feestelijkheden op gang schieten en dat zal ik geweten hebben. Twee bleke jonge snaken in houthakkershemd hadden me meteen te pakken met het morsige "Kokomo blues" dat bijeen gehouden werd door een heerlijke slide, schitterend nummer. Verbazingwekkend genoeg moesten de zompige bluesnummers die volgden absoluut niet onderdoen. Ik moest me toch even in de wang knijpen. Kwam dit duo wel uit Gent? Lagen de roots van zanger-gitarist Jochen Degryse wel in Beselare en niet in Clarksdale? Dit leek echt eerder een groepje dat 'Fat Possum' zo'n 15 jaar geleden met plezier getekend zou hebben, denk maar aan Twenty Miles. Na dat verbluffende openingssalvo bluessongs veranderden Scrappy Tapes het geweer van schouder en lieten de gitaar wat luider rammelen in een poging te klinken als de alomtegenwoordige Black Keys, wat net niet helemaal faliekant afliep. Had echt niet gemoeten temeer ik gans die heisa rond The Black Keys niet begrijp, net nu ze hun garageblues definitief hebben afgezworen ten voordele van futiele stadionrock. Nee, Scrappy Tapes hoeven zich nergens aan te spiegelen en gewoon hun ding doen wat op enkele uitschuivers na meer dan aardig lukte. Ik vind het trouwens een verheugende en enigszins ook geruststellende vaststelling dat er nog steeds jonge gasten (een tijdje geleden stond ook Tiny Legs Tim hier op de planken) zijn met de ware blues in de genen.
Na een korte maar hevige periode met heel veel optredens en een erfenis van drie LP's en één EP hielden Two Gallants uit San Francisco het in 2009 voor bekeken. Beiden hadden eigen projecten en Tyson Vogel ging zelfs even drummen bij Port O'Brien. Maar nadat ze vorig jaar al opnieuw samen gesignaleerd werden op Rock Herk en Dour lijkt de comeback nu een feit. Dat bracht hen voor een eenmalig Belgisch concert naar de 4AD dat hiervoor aardig vol liep.
Op het eerste zicht leek er niets veranderd en aan intensiteit heeft het duo nog niets ingeboet. Adam Stephens vloog er als vanouds stevig in: heftig aan de snaren plukkend, regelmatig op de knieën vallend en zingend met een soort verbetenheid die je maar zelden ziet. Ook de wild om zich heen meppende Tyson Vogel bleek nog steeds van cruciaal belang en was nog niets van zijn kracht verloren. Ook hun songs, die de oude American Folk een dimensie bezorgen, bleven stevig overeind. Hoogtepunten, "Seems like home to me" en "Steady rollin' ", mogen stilaan als classics worden beschouwd.
Maar er staat een nieuwe plaat in de steigers en dus kregen we ook een hele rits nieuwe songs. En in dat nieuwe werk worden er overduidelijk andere horizonten opgezocht. Daar heb ik zeker geen bezwaar tegen, integendeel, niets mooier dan een band die zoekend is. Alleen heb ik zo mijn twijfels bij die nieuwe songs, waarin Two Gallants duidelijk aansluiting zoekt met een veranderde tijdgeest. Het deed me meermaals denken aan Fleet Foxes: die samenzang! terwijl het muzikaal toch ook meer richting pop is opgeschoven. En die weelderige kinbegroeiing van Vogel lijkt mijn vermoeden alleen maar te bevestigen. Eén nummer lag dan weer in de lijn van - daar zijn ze weer - The Black Keys! Straks krijg ik er nog een allergie aan.
Ik gun het nieuwe werk voorlopig het voordeel van de twijfel want ook de oude Two Gallants-songs waren niet altijd hapklare brokken. Even de plaat afwachten dus maar die onzekerheid verhindert me wel dat ik nu al mijn superlatieven bovenhaal.
Desalniettemin : schitterend concert hoewel sommigen er toch een licht knagend gevoel aan overhielden. De verhoopte, niets ontziende triomf bleef immers enigszins uit …
Organisatie: 4AD, Diksmuide
Wie het gelijknamige debuutalbum van SBTRKT in huis haalde, wist waaraan hij zich mocht verwachten in Le Grand Mix in Tourcoing. Zijn muziek simpelweg als dubstep klasseren doet de man te weinig eer aan. Pop, R&B en soul zijn nooit ver uit de buurt op slimme songs vol experimentele elektronische beats en sterke guest vocals. SBTRKT stond hoog in de eindejaarslijstjes van 2011 maar ik was toch benieuwd wat de Londenaar er op het podium van terecht bracht.
Van achter zijn laptop, sampler én drumstel opent Aaron Jerome net als op de cd met het instrumentale "Heatwave" gevolgd door "Hold On". Meteen is duidelijk wie de echte ster van de avond gaat worden. Compagnon de route Sampha nam op het album al enkele vocals voor zijn rekening, live doet de man veel meer. De energieke frontman met prachtige soulstem speelt tussendoor ook keyboard en djembé. Het duo is goed op elkaar ingespeeld en speelt een vlotte mix van sampling en live percussie.
Ok, songs als "Living Like I Do" en "Pharaohs" klonken live anders dan we gewoon waren, maar daarom zeker niet minder. En "Never Never" en "Wildfire" klonken zelfs nog aanstekelijker live. Het gebrek aan een echte zware bass die de songs normaal gezien wat meer diepgang geeft werd ruimschoots goedgemaakt door de drumsolo's en goede live sampling. Telkens Jerome zich echt liet gaan achter de drums en Sampha het beste van zichzelf gaf achter de microfoon werden songs als "Something goes Right" en "Trials of thé Past" naar een hoger niveau getild.
Het duo donderde als een sneltrein door de korte maar snedige setlist en het publiek had er duidelijk nog zin in nadat de band afsloot met het opzwepende "Right Thing To Do". "Such a hurricane, such a hurting pain, trapped in my soul and i can't explain" klonk het en niemand die daar iets tegenin kon brengen …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/sbtrkt-15-02-2012/
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
De Canadese live dance formatie Azari & III was einde vorig jaar al te bewonderen in het Depot in Leuven en kreeg lovende kritieken voor hun performance. Vanavond zijn ze te gast in de Orangerie van de Botanique. De laatste jaren deden ze heel wat discotheken kraken met hun catchy hitsingles “Hungry for the power” en “Reckless (with your love)”. Hun naamloze debuutalbum was meteen een schot in de roos en zorgde voor een wereldwijde doorbraak in 2011. Alle ‘hipster kids’ op post voor deze house-sensatie.
Karin Park, het Zweedse duo, bestaande uit broer en zus Park, mag het talrijk opgekomen publiek opwarmen met hun Scandinavisch geïnspireerde synth pop met een duister cold wave kantje. Hun sound is vergelijkbaar met The Knife en in de stem van de imposante en streng uitziende Karin komt bij wijlen een Björk-geluid boven drijven. Karin Park lijkt op het eerste zicht veelbelovend voor de toekomst. Of het een blijver is zal nog moeten blijken. Aan talent en podiumprésence alvast geen tekort.
Exact een mager uurtje stond het viertal van Azari & III op het podium. De intro van de twee knoppendraaiers Dinamo Azari en Alixander III luidde komst van de twee kleurrijke en uitzinnige vocalisten in. De knotsgekke energie waarmee Fritz en Cedric over het podium dartelen sloeg al meteen over op de heupen van het publiek. Het werd meteen duidelijk dat het publiek er evenveel zin in had als de twee zangers die uit een foute 80’s clip leken weggelopen te zijn. We hoorden opeenvolgend “Manhooker”, “Hungry for the power“ en “Indigo”, netjes gebeatmixt door middel van twee cd-spelers, versterkt door live percussie op drumpads. Bij momenten leek de show gewoon op een veredelde dj-set, aangevuld met weliswaar twee geweldige entertainers.
Het feestje barstte pas helemaal los bij “Lost in time “en de geweldige dance floor filler “Manic”. Voor mij althans het hoogtepunt van deze avond. Om het publiek nog wat meer op te zwepen wierpen de twee overacterende stemmen zich in het publiek om wat dolgedraaide danspasjes uit hun benen te schudden tijdens “Tuff City” en “Reckles (with your love)”. De gekte werd nog meer ten top gedreven bij het laatste nummer “No way back” toen het publiek ‘en masse’ uitgenodigd werd om de benen los te gooien op het podium. Ongetwijfeld een feestje voor de liefhebbers! Wie een sterke performance met veel live elementen had verwacht, zal zeker op zijn honger blijven zitten zijn.
Organisatie: Botanique, Brussel
De groepsnaam mag dan wel gestolen zijn uit de Smog discografie, wie zich verwacht had aan een door Bill Callahan geïnspireerde melancholische set met klassiek instrumentarium kwam lelijk bedrogen uit. Liefhebbers van onderkoelde synths, opeengestapelde repetitieve gitaar effecten en etherische, honingzoete zangpartijen beleefden daarentegen een onvergetelijke avond. De shoegazer adepten zeg maar, die hun muzikale helden (Slowdive, Spiritualized,…) zowaar naar huis hoorden gespeeld worden.
Meer dan 3 jaar heeft I Break Horses, een nieuw Zweeds snoepje uit de Bella Union stal (van o.a. Beach House, Explosions In The Sky,…) rond de creatieve spil Maria Lindén en Fredrik Balck, aan hun debuutplaat ‘Hearts’ gesleuteld, met een onweerstaanbaar meeslepende live uitvoering tot gevolg. Een set die klonk als één langgerekte, weelderige soundscape die je van bij het begin onder hypnose bracht en aan het eind een prettig gevoel gaf alsof je net uit een lange winterslaap ontwaakt was.
“Pulse” klonk als een onheilspellende, deprimerende nacht met aan het eind slechts een flets streepje zonlicht aan de horizon, terwijl de reverb drum intro van “Empty Bottles” knipoogde naar “Just Like Honey” van The Jesus And Mary Chain, maar al vlug evolueerde naar een onvervalste “Cocteau Twins” classic. “Load Your Eyes”, nog zo een bedwelmende geluidservaring, mondde uit in een eruptie van gitaar effecten om ijsblokken mee te verzagen terwijl “Hearts” toepasselijk voort dobberde op een pulserende hartklop percussie.
Intussen bood het in nevelslierten gehulde, onderbelichte podium slechts af en toe een glimp van Maria Lindén, die, getooid in een rode, Middeleeuwse mantel, de ultieme mysterieuze, verlegen frontvrouw belichaamde. Afgenomen van enkele korte, beleefde dankwoordjes tussen de nummers door gaf ze niet meer van haar geheimen prijs.
Een zekere hitgevoeligheid werd geëtaleerd met de single “Winter Beats”, waarna het publiek tijdens afsluiter “I Kill Your Love, Baby” nog eens meegenomen werd naar een universum waar M83 en Seefeel graag vertoeven. Te veel mensen rondom ons bleken zodanig verzwolgen in een gelukzalige trance om achteraf nog het applaus te bezorgen waarop I Break Horses recht had.
Organisatie: Botanique, Brussel
Het deed deugd, meer dan deugd om in deze winterkoude te kijken, voelen, luisteren, genieten, dansen van de hitsige, swingende, dampende en zompige songs van de twee zussen Kitty, Daisy en hun broer Lewis (tussen de 18 en 22 jaar) uit Londen. Klassieke rootsmuziek, een Retro Radio Modern, rockabilly, rock’n’roll, rhythm & blues, country & western, ska en doowop blues uit de ‘50s/’60s, die ons uitnodigen tot een heupwieg en een swing’n’boogie danspasje met z’n twee.
Hier kon je niet stilstaan, heerlijk was het op zo’n barre winteravond … De ganse familie is hier meegereisd, want pa Graeme speelt gitaar , banjo en moeder Ingrid (Weiss) contrabas. En tot slot een Jamaicaanse trompettist Edward ‘Tan Tan’ Thornton kleurt en siert het gezelschap.
Ze zijn toe aan de tweede cd ‘Smoking in heaven ‘ , na het titelloze debuut van een pak opmerkzame covers . Na hun set op het R&B Fest in Peer en de daaropvolgende gig in de AB zijn ze uitgegroeid tot één van de hipste groepjes van het moment. De Handelsbeurs werd onmiddellijk omgetoverd tot een rokerige nachtkroeg … zonder rokers weliswaar…
Jeugdig enthousiasme, freakness, speelsheid, spontaniteit en kunde ! zijn de eerste woorden die opborrelden. Broer en zussen wisselden van instrument alsof het een fluitje van een cent was . Wat een energie, dynamiek, friste en gemotiveerde ingesteldheid! Ze gingen er letterlijk voor. Zus Kitty viel nog het meest op door met haar hele lijf ritmisch op de drumkit te meppen als de vrouwelijke Animal uit de Muppet show …Wat een “Wo-man” hoorde ik naast me.
Natuurlijk kwam de recente plaat in de spotlight. De bluesy instrumental “Smoking in heaven” was de ideale sfeermaker om het publiek op te warmen. Meteen kwamen er dan al een paar knallers als “I’m going back” en “Will Iever” . Op “Tomorrow” zette de trompettist letterlijk eerst zijn keel open en blies er dan beheerst op los.
Het gezelschap tekende voor een ‘Rockabilly Party in da House!’, waarbij het poppy “Messing with my life , de publiekslieveling “Going up my country” en de classic “Hillbilly music “ niet ontbraken; we konden genieten van de boogieswings “Baby don’t you know” en “You’ll soon be here” , van de oubollige countryblues “I’m coming home” en van een handvol instrumentals als “Paan man boogie” en het lang uitgesponnen, groovende “What quid” in de bis. Iedereen liet hier zich eens lekker gaan. En Lewis lijkt een jonge G. Love als je hem bezig hoort op “Don’t make a fool out of me” .
De familie Durham hield het uitermate gezellig en zorgde voor voldoende variatie in hun spel, wat een boeiende, aangename, dansbare en ontspannende set opleverde … Een ideaal avondje uit om het weekend te besluiten … Af en toe speelden of sloegen ze er een maatje naast, maar wat wil je anders als je er totaal voor gaat … Van zulke traditionele band kijken een Brian Setzer, Stray cats, Jon Spencer , Heavy trash en Boss Hog op …
Gemma Ray opende met haar band en baadde ook al in die fifties country, sixties ballads, rockabilly en hillbilly mijmerend aan de gitaarlicks van Poison Ivy (The Cramps). Gemma geeft er een eigen emotievolle sing/songwriting aan , aangevuld met doorleefde‘70s Hammond toetsen, en haar indringende heldere stem . De afwisseling van het frisse, trippende en ingetogen materiaal vormde het kader in een Saloon Bar van een Q. Tarentino film . Een best leuk muzikaal recept!
Organisatie: Democrazy (ism Handelsbeurs) Gent
Nederlands 
Français 
