Eurosonic – Noorderslag 2012 – donderdag 12 januari 2012
Eurosonic – Noorderslag 2012 - 11-14 januari 2012 - Groningen
EUROSONIC
Meer dan 33.000 muziekliefhebbers mochten zich tijdens de 26ste Eurosonic editie laven aan liefst 293 beloftevolle Europese bands die zich op 34 verschillende podia in de kijker probeerden te spelen. Geen wonder dat het compacte, gezellige Groningen vier dagen lang op stelten stond. Wanneer het internationale muziekvolkje ’s nachts samensmolt met de plaatselijke studentenpopulatie werd het helemaal problematisch om nog een verse kroket uit de muur te pleuren. Een quasi onmogelijke opdracht dus om dit allemaal nog deftig te coveren, horen we u al denken, maar als BBC (UK), DR Musik (Denemarken), YLE (Finland), RTBF Pure FM (België), Le Mouv (Frankrijk), RUV (IJsland) , RTE (Ierland), Radio Belgrade (Servië) and WDR (Duitsland) hun reporters op pad stuurt kon ook www.musiczine.net niet ontbreken ...

dag 2 - donderdag 12 januari 2012
Dat ‘Spinning For The Cause’ van I Got You On Tape, een jong viertal uit Kopenhagen, volgens de bio in 2009 door 5 magazines met een 5 sterren recensie bekroond werd zegt meer over de kwaliteit van die bladen dan over hun muziek. In Groningen maakte de donkere maar toegankelijke 80’s sound van dit gezelschap toch alleszins geen onvergetelijke indruk. We hoorden af en toe flarden van The Human League, The Mission en zelfs The Sisters Of Mercy, theatrale muziek die je eerder associeert met zwarte gewaden en bepoederde gezichten dan met een studentikoze zanger met bierbuikje.
Al heeft een song als “Church Of The Real” zeker de potentie om een breder publiek aan te spreken, we hebben de voorbije jaren zeker al spannender muziek vanuit Denemarken horen overwaaien.

Het vierkoppige Gentse Amatorski heeft in Nederland nog een grote markt aan te boren. We hoorden minder goed voorbereide concertgangers twijfelen of dit nu een Belgische dan wel een Scandinavische formatie was. De vergelijking met de fragiele muziek van Sigur Ros of Portishead is nooit ver weg natuurlijk. In de feeërieke setting van de Groningse Stadsschouwburg kwam dit des te meer tot zijn recht. Zangeres Inne Eyersmans, die zoals vaak een verlegen indruk maakte, vond dat ze niet op een festival stond maar dat het wel Disneyland leek. Daar zorgde ze in de eerste plaats zelf voor, met melancholische melodieën en piano waarbij de zaal muisstil aan haar lippen hing.

Het zou ons niet verwonderen mocht de antidepressiva industrie nu al een boycot beramen tegen  Theme Park, een piepjong Brits indie pop gezelschap wiens muziek zo fris en opgewekt klinkt alsof het iedere dag zomervakantie is over het Kanaal.  Invloeden van Vampire Weekend en Talking Heads waren onmiskenbaar maar zeker niet te opdringerig tijdens hun knap opgebouwde set, waarin de meeste songs evenzeer dreven op een vette discobeat dan op afro ritmes. Als de met veel overtuiging gebrachte single “Milk” op iedere grijze ochtend op de radio gedraaid wordt kan 2012 nu al niet meer stuk. 

“She is young, blonde, Swedish and one of ten to watch in 2011 according to the New York Post”. Meer precisering hadden wij niet nodig om ons te reppen naar Tove Styrke, die als nieuwkomer vol overgave een plaatsje probeerde te bemachtigen op de Zweedse synthpop golf waarop ook Robyn en Lykke Li surfen, maar helaas kopje ten onder ging. “Call My Name” en “White Light Moment” zullen ongetwijfeld in de smaak vallen van de Eurotrash liefhebbers, in Groningen bleef de respons in de zaal echter op zijn zachtst gezegd berustend, waardoor de uitdagende Tove in een strakke zwarte outfit met hoge laarzen haar toevlucht zocht tot enkele gewaagde benenspreidstanden. Meer iets voor Eurosong dan Eurosonic dus.   

Intergalactic Lovers, met ‘Greetings and Salutations’ misschien wel goed voor het beste Belgische album in 2011, leek na haar zegetocht vorige zomer op talrijke festivals die avond in een winterslaapje te zijn beland.  Jammer, want het zich bliksemsnel verplaatsende internationale volkje moet vanaf de eerste noot bij de ballen gegrepen worden om ze daarna niet meer los te laten, zeker als die met referenties als PJ Harvey en Yeah Yeah Yeahs naar de zaal gelokt worden. Halverwege de set laste het viertal met “Fade Away” en “Drive” een te lang ingetogen intermezzo in waardoor zangeres Lara Chedraoui met haar fragiele stem alles uit de kast moest halen om het geroezemoes in de zaal te overstemmen.  De afsluitende debuutsingle “Delay” klonk wel overtuigend en strak, met een stevige pluim voor bassist Raf de Mey. Helaas was het kalf op dat moment al verdronken en de zaal halfleeg. Intergalactic Lovers klonk beter en relaxter op Zeverrock dan tijdens Eurosonic. Het ware beter omgekeerd geweest voor hun internationale carrière.   

We hebben deze editie weinig dames behendiger en met meer met speelvreugde op gitaar zien tokkelen dan Lovísa Elísabet Sigrúnardóttir, alias Lay Low. Country, folk, blues en zelfs reggae... deze jonge IJslandse singer/songwriter had het samen met haar licht excentrieke begeleidingsband allemaal in de vingers en greep het showcase festival met veel gretigheid aan om haar sterrenstatus in eigen land ook elders  te demonstreren. Het spaarzame “By and By” en “Little By Little” straalden net als de songs van landgenote Emiliana Torrini een tijdloze klasse uit, wat ons deed besluiten dat haar IJslandse nominatie als ‘songwriter of the year 2011’ niet meer dan gerechtvaardigd is.        

Het meest beklijvende moment beleefden we deze avond tijdens The Minutes, een compromisloos garagenoise drietal uit Dublin die nog liever hun eigen stront zouden op eten dan één of andere muzikale trend te volgen. De reden waarom Mark Austin, half zanger, half psychopaat, een uur lang met verwilderde blik het publiek taxeerde en af en toe trakteerde op een vlammende preek mocht ons een raadsel blijven, het leverde alleszins een pak goede, weliswaar snoeiharde songs op.  Denk aan The Jesus Lizard, The Pixies en de jonge Nirvana, of dichter bij huis, aan Triggerfinger, niet op Duvel maar op speed. De vooraf aangekondigde belofte van absolute live sensatie werd moeiteloos ingelost.

De vier bandleden van Bitches with Wolves brachten kitchy elektropop die recht uit de jaren ’80 en ’90 lijkt te komen. Het enthousiasme van frontman James O’Neill kreeg iedereen aan het dansen. In hun glitterpak en met robotachtige bewegingen bracht de band een mix van MSTRKRFT en Goldfrapp. De zanger zorgde er met zijn loepzuivere stem voor dat het toch om meer draait dan alleen maar fun maken.

Organisatie: Eurosonic - Noorderslag

Eurosonic – Noorderslag 2012 – vrijdag 13 januari 2012
Eurosonic – Noorderslag 2012 - 11-14 januari 2012 - Groningen
dag 3 - vrijdag 13 januari 2012
Italianen staan alom bekend om hun geraffineerde smaak, en daar bleek A Classic Education uit Bologna geen uitzondering op te zijn. Een uitmuntende smaak zelfs als je het ons vraagt, want hun afwisselend ingetogen dan weer luid aanzwellende indie gitaarpop met psychedelische sixties inslag bleek een heus festijn voor fijnproevers. Wie maar niet genoeg kan krijgen van Grizzly Bear’s alom geprezen ‘Veckatimest’: Songs als “Place A Bet On You” of “Forever Boy” uit het eind vorig jaar verschenen album ‘Call It Blazing’ moeten hier niet eens gek veel voor onderdoen.  Een tip dus voor alle pizza bakkers wiens Eros Ramazotti’s ‘Best Off’ hopeloos grijsgedraaid is.

De vier jongens van Cashier nr. 9 bewijzen nog maar eens dat de Ierse music scene niet onder één noemer te vatten valt. De bandleden, die stuk voor stuk over een goeie stem beschikten, regen de catchy melodieën aan elkaar. En dat in een eerder eclectische stijl: soms met een country-achtige sound, dan weer met elektronische snufjes, afgewisseld met mondharmonica en naast gewone percussie ook nog congas. Vandaar dat de band vergeleken wordt met zowel Beach Boys, Stone Roses als Pavement.

Als er deze editie één artieste op Eurosonic geprogrammeerd stond waarvan het statuut van belofte intussen al voorbijgestreefd is, dan was het wel Emeli Sandé. Deze Schotse soul sensatie met gouden stem en dito kuif is na haar opmerkelijke Jools Holland passage met “Heaven” niet meer weg te branden van de radio. Een meer dan behoorlijk gevulde Cathedral tent was dus de logica zelve die avond. De nieuwe single “Next To Me” is opnieuw een internationaal visitekaartje, al bewees Emeli Sandé tijdens het ingetogen “Hope” ook te kunnen ontroeren solo van achter de piano.  Afgaande op haar onovertroffen toonvastheid en haar zaalvullende uitstraling lijkt de opmars van deze sympathieke dame niet meer te stuiten en is het enkel nog een kwestie van weken vooraleer ook het bredere publiek Emeli Sandé tegen de borst sluit. Hoewel haar debuutalbum ‘Our Version Of Events’ nog moet verschijnen (op 13 februari 2012) lijkt Emeli Sandé nu al onmisbaar op de zomerfestivals. EBBA (European Border Breaker Award) winnares Selah Sue zal nog haar tenen moeten uitkuisen.    

Laat je niet misleiden door het ietwat nerdy aandoende uiterlijk van de leden van Zulu Winter. Een Harry Potter die bijwijlen zijn falsetstem bovenhaalt achter de micro leidt deze Londense experimentele popband die vaak vergeleken wordt met de Vaccines en Friendly Fires. Swingende indierock en vrolijke deuntjes die makkelijk in het hoofd blijven hangen maar soms een melancholisch tintje hebben (zoals de debuut single “Never leave” of  “Let's Move back to Front”), steeds begeleid met pittige percussie.

Het onweerstaanbaar charmante The History of Apple Pie was het Britse shoegazer snoepje van de avond. Een snoepje dat verrukkelijk zoet smaakte door de dromerige The Breeders meisjessamenzang die soms leek op te lossen in de My Bloody Valentine effecten die jongens verscholen achter hun haargordijnen uit hun gitaar toverden. Het gevaar voor eentonigheid was nooit veraf bij dit piepjonge vijftal, maar single “Mallory” klonk dan weer zó onschuldig dat de bereidheid tot vergiffenis groot was. 

Hoewel Puggy als Belgische band wordt aangekondigd, is geen van de drie bandleden uit België afkomstig. Zanger Matthew Irons, bassist Romain Descamps en drummer Egil ‘Ziggy’ Fransén komen respectievelijk uit de UK, Frankrijk en Zweden, maar leerden elkaar kennen in Brussel.
Ze braken door op Couleur Café in 2007, speelden al in het voorprogramma van Smashing Pumpkins en verkochten al drie keer de AB uit. Sommige nummers van hun album ‘Something you might like’ hebben een wat dromerig, romantisch kantje zoals “How I needed you”, maar de meeste songs zoals “I do” of “When you know” staan garant voor een klein feestje. Vergelijkingen met Ben Folds en Eels en met het stemgeluid van Arid zijn niet veraf. Strakke drumpartijen, groovy bass, droge gitaarriffs, een enorm stembereik en daarenboven een onuitputtelijke dosis energie en charisma: meer had het publiek niet nodig om uit zijn dak te gaan.

Een supergroep zonder beroemdheden, en nog eentje om op te dansen ook. New Build wordt aangekondigd als één van de hotste Britse dance acts van de nabije toekomst, maar met oudgedienden van Hot Chip en LCD Soundsystem in de rangen had dit gezelschap overduidelijk nu  al een streepje voor als het erop aankomt om een geslaagd feestje te bouwen. Het feit dat het debuutalbum nog niet eens in rekken ligt vormde dan ook bijlange geen beletsel om voor de bijl te gaan voor deze onweerstaanbare muziek, die live evenzeer aanleunde bij Talking Heads als bij Röyksopp.

Zwitserse bands associëren we doorgaans niet snel met blues. En zeker niet met de experimentele blues van Hell’s Kitchen. De drie bandleden hebben stuk voor stuk een excentriek kantje: een zanger die hyperkinetisch met de benen kronkelt op zijn kruk, een drummer die met lepels en keukenrasp en een aantal kookpotten te lijf gaat en een contrabassist die op een andere planeet lijkt te vertoeven. Maar wie naar Hell’s Kitchen luistert met de ogen toe, waant zich in een duistere kroeg ergens in Louisiana.

Minder extrovert en gewaagd dan Roisin Murphy, maar daardoor des te mysterieuzer klonk het Noorse Philco Fiction, met een knappe zangeres in de rangen die niet alleen vocaal maar ook met haar ingetogen, sensuele danspasjes onze aandacht nooit deed verslappen. De dromerige muziek klonk even retro als futuristisch en leek wel gecomponeerd als soundtrack voor een Hitchcock film die nog moet gedraaid worden. Zangeres Turid Alida Solberg was aan het eind van het optreden erg gecharmeerd door het aandachtige publiek, ook al had ze dat volledig aan haar zelf en haar knap musicerende begeleidingsband te danken. Wie binnenkort een cocktailparty in stijl wil organiseren mag het recent verschenen album ‘Take It Personal’ niet links laten liggen.   

Nog zo een Brits groepje waar (te) veel van verwacht wordt is Tribes, een jong viertal uit Camden dat duidelijk niet veel tijd wil verliezen in donkere, aftandse zaaltjes maar integendeel nu al schaamteloos naar de grote stadions lonkt. Ze hebben er ook de sound en uitstraling voor, denk aan Suède, met iets minder glam en iets meer rock & roll, aan de Manic Street Preachers maar ook aan Supergrass. Of ze ooit een even hoge status zullen genieten van deze muzikale geestesgenoten is na hun Eurosonic passage minder duidelijk. Aan overgave en talent geen gebrek, met “Sappho” was de muzikale start zelfs verschroeiend te noemen. Jammer dat de zaal op het eind net iets te veel uitgedund was om van een echt memorabel optreden te kunnen spreken.  

Het is weinig bands gegeven om ogenschijnlijke muzikale tegenpolen binnen eenzelfde nummer met elkaar te verzoenen: melancholisch en humoristisch, slaperig en opgewekt, intiem en aanstekelijk. Blur was er zo eentje.  En nu dus ook Baxter Dury. De zoon van de legendarische Ian Dury (frontman van The Blockheads) toverde eigenzinnige, ‘tongue in cheek’ popnummers  uit zijn mouw die talrijke grimassen in het publiek ontlokten, ook al betroffen het onderwerpen als overspel of de dood  waarover de doorsnee folkie een stevig potje zou beginnen janken. Morrissey schemerde door, maar ook Pulp, niet als working class hero maar als verfijnde, in kostuum uitgedoste gentleman deze keer. Deze set verveelde geen seconde, ook niet toen Baxter Dury pas achteraf opmerkte dat zijn orgel niet ingeplugd was en daarom opnieuw hetzelfde nummer inzette. The Guardian gaf 4 sterren aan zijn vorig jaar verschenen album ‘Happy Soup’. Zijn optreden tijdens Eurosonic krijgt er nog eentje meer.

Kenners van het punkgenre beschouwen hun in 2011 verschenen ‘New Brigade’ als één van de beste uit de voorbije jaren en live moet het ‘bloed en zweet’ imago van het Deense Iceage voor de noodzakelijke geloofwaardigheid zorgen. De traditie van hun inspiratiebronnen Minor Threat en Sex Pistols in eer houdend hadden deze tieners ook in Groningen niet meer dan een half uurtje nodig om de boel af te breken. Voor de minder dapperen in de zaal was het alleszins veilig afstand bewaren geblazen voor Heinekens en micro’s die gretig de lucht invlogen. We zijn benieuwd of dit excentrieke viertal er The Clash gewijs met het verstrijken van de jaren in zal slagen om hun superstrakke sound te verrijken en verdiepen met andere muzikale invloeden. Zo niet dreigt Iceage eerder een bier gimmick te blijven.

Organisatie: Eurosonic - Noorderslag

Eurosonic – Noorderslag 2012 – zaterdag 14 januari 2012
Eurosonic – Noorderslag 2012 - 11-14 januari 2012 - Groningen
NOORDERSLAG
dag 4 – zaterdag 14 januari 2012
Dat de programmering op zaterdag tijdens Noorderslag beperkt bleef tot Nederlandse beloftes op 1 locatie in de stad mocht dan al een pak kilometer schelen in de benen, de zoektocht naar de juiste groep op het juiste moment in de 11 zalen die de Oosterpoort onderdak bood was er helaas niet minder om. Niet zonder enig geduw en getrek, soms zelfs meegesleurd in een heuse polonaise, slaagden wij erin om volgende bands voor u uit te vogelen.

Volgens het programmaboekje moet zowat heel Nederland in 2011 en masse gevallen zijn voor de stem én songs van Case Mayfield en ook wijzelf waren na zijn doortocht in Noorderslag behoorlijk onder de indruk. Een jonge artiest die een folky weg inslaat, niet op zijn eentje, maar vergezeld van een veelkoppige begeleidingsband wat resulteerde in veelgelaagde muziek die bij wijlen zowel associaties aan Ray Lamontagne als aan Radiohead zonder experimenteerdrift opriep. Aan het eind van de set werd Case Mayfield bedolven onder een lang en warm applaus. Dat zou wel eens de stimulans kunnen geweest zijn om internationale oorden te verkennen.           

Wie wil horen hoe Heather Nova zou klinken mocht ze met haar zeilboot niet langer de zeeën rond de zonnige Bahamas bevaren maar de Nederlandse kanalen bij volle maan moet beslist Yori Swart ontdekken. Begeleid door een zeskoppige band waarin de mondharmonica een prominente rol speelde, werd ons al vlug duidelijk waarom deze dame in 2010 al de Amsterdamse Popprijs wegkaapte en nadien ook nog in het voorprogramma van Agnes Obel mocht figureren. Op zijn beste momenten schurkte haar set gevaarlijk dicht tegen de weelderige arrangementen van Richard Ashcroft aan, wat ons deed besluiten dat voor Yori Swart nog een erg mooie muzikale carrière in het verschiet zou kunnen liggen.    

Homegrown, zeven nederhopacts op anderhalf uur tijd, dat beloofde! De meeste hiphopformaties kwamen met twee rappers op het podium en brachten elk een drietal nummers.
Bij Ojahjoh, Mr Polska, Ome Omar en Freez kreeg het publiek de klassieke ingrediënten voorgeschoteld: 'nieuwe Nederlanders' met stoere rijm over geld, champagne en misdaad. Maar ook wel met een dosis zelfrelativering en een paar knipogen van 'Wij zijn allochtonen dus kansarm tuig!' Per.Verz. sloot zijn act af met een geslaagde rap over mishandelde vrouwen. Het duo van Kroons was trouwens het enige waar er ook een dame stond te rappen. Het zou ook de meest eclectische band van de avond zijn.
En toen was het de beurt aan De Kraaien... en was er plots dubbel zoveel publiek komen opdagen. Bleek dat alle vorige bands zo een beetje als opwarmer zouden dienen voor de homies uit Den Haag. Eigenlijk hadden we in de stad al een groepje in carnavalsoutfit en ook hier en daar kraaienmaskers gespot. Officieel een driekoppige formatie, maar in totaal telden we zeker zeven man op het podium. “De tent aanharken, rookbommen d'r overheen en tweeters d'r uit''. Dat doe je dus met vier extra sfeermakers die kraaienmaskers en confetti het publiek in gooien en een halfnaakte dame die ertussen huppelt. Echt rappen kan je het niet noemen, zelf houden ze het op 'voordragen'. Urban chaos of 'ruigrep' in het Haags.

Er was eigenlijk maar één ding die ons tegenviel tijdens het optreden van Hospital Bombers. Dat was de groepsnaam, die je eerder zou associëren met een fout hiphop of metal collectief dan met een verfijnd gezelschap dat qua muzikale inspiratie geen keuze leek te willen maken tussen The Velvet Underground en het latere solo werk van één van haar boegbeelden, Lou Reed.  Van een  luxeprobleem gesproken! Dat ze hun experimentele sixties pop ook af en toe injecteerden met een eigenzinnig scheutje country stemde nog meer tot ons tevredenheid. Van Nederlanders is bekend dat ze een onovertroffen aanleg voor marketing in de genen hebben. Het was ons na het optreden bijgevolg een raadsel waarom wij nog nooit eerder van deze band gehoord hadden.      

Rats On Rafts is een underground band die wij vanaf hun eerste noot eerder associeerden met een industriële stad in verval dan met de nieuwbouw in Rotterdam waaruit dit viertal afkomstig is. Dit gezelschap heeft duidelijk eerst al haar Joy Division platen kapot gedraaid om vervolgens noodgedwongen nog enkele van The Stooges en The Clash op de draaitafel te gooien. Dit resulteerde in een donkere, opwindende set  die als enige nadeel had dat hij veel te kort was. Als er die avond één groep was die kan slagen in de aartsmoeilijke opgave om ook potten te breken bij de verwende luisteraars over het Kanaal, dan was het wel Rats on Rafts. Hopelijk vergeten ze intussen ook niet bij hun zuiderburen te passeren. 

Een vaste waarde op Lowlands en twee jaar op rij afsluiter op het Szigetfestival, dan is het eigenlijk verwonderlijk dat Kees van Hondt in België nog een vrij onbekende naam is. Als een muzikale Jeroen Bosch verovert DJ Kees het podium en de bijhorende dansvloer. Hij maakt muziek die je moet ervaren. En neem dat gerust letterlijk: op een KeesFeest spelen zich verschillende taferelen tegelijk af: iemand zit op een stoeltje aardappelen te schillen, er paar mensen lopen achter elkaar aan, opblaasbare dieren worden heen en weer gegooid en het publiek springt rond met takken in de hand. Dat alles op bekend in de oren klinkende feestdeuntjes met een stevige scheut (Oost-Europees aandoende) folk.

Voor wie er echt niet genoeg kan van krijgen brengen we tenslotte ook nog verslag uit over de Silo Sessions (http://www.silosessions.nl/timetable2.html ) waar beginnende lokale artiesten ons ’s namiddags opwarmden voor Noorderslag die avond. Op wandel door het centrum van Groningen werden we aangeklampt door een bevallige jongedame die ons uitnodigde voor een gratis koffie in de voormalige graansilo van de stad. De Silo Sessions brachten die namiddag een gevarieerd programma in een intieme huiskamersfeer. Het ruikt er naar koffie en muffins in de plaats van naar bier en rook, ouders hebben hun kinderen meegenomen. De meeste artiesten komen uit de provincie of uit de stad Groningen zelf en maken achteraf een praatje met het publiek.
We zagen Elle Alpha, een getalenteerde jongedame met een warme maar krachtige stem bluespop brengt, een combinatie van melodieuze popsongs met bluesy rocksongs.
De Dudettes, een damestrio met opvallende kapsels, beginnen twijfelend aan hun set maar schudden het publiek na 10 minuten toch wakker als frontvrouw Zjoly recht veert van achter de toetsen en het publiek intrekt. Het catchy nummer ‘Crazy’ blijft makkelijk in het hoofd hangen.
Christian Hof wordt uitbundig begroet als hij aankomt, wat laat vermoeden dat hij een van de meest gekende artiesten is die namiddag. Alleen met zijn gitaar brengt hij feel good liedjes in het Nederlands die vrolijk worden meegezongen, ook door de allerkleinsten.
Meest verrassend was het optreden van de pas 11-jarige Robine, die met enkele covers (Adele, Rihanna) het publiek met verstomming slaat door haar présence en vaste stem.

Organisatie: Eurosonic - Noorderslag

Geen ongeluk op deze vrijdag de dertiende!  Eén van de paradepaardjes uit de Ninja Tune-stal (DJ Food) is te gast op een heel exclusieve locatie in Antwerpen. Laatste keer dat hij in ons land werd gesignaleerd dateerde alweer van september 2010 op het fantastische Ninja Tune XX- feest in de AB. Ditmaal iets bescheidener, maar zeker niet minder kwalitatief en al minstens even ‘cosy’. In het Centraal Station werd de ‘Magiq Mirror Tent’ neergepoot. Een warme, gezellige houten tent met vrij beperkte capaciteit, te midden van één van België’s mooiste stations.  Strictly Kev aka DJ Food zet er zijn mixer in allerhande genres  en verwerkt het tot een makkelijk verteerbare, muzikale brei.

DJ Food bracht ons het eerste half uur een klassieke Food-set waarbij hij uiteraard heel veel aandacht schenkt aan platen van andere broeders van het Ninja Tune-label: Coldcut, Mr. Scruff, Blockhead, … In een razendsnel tempo jaagt hij er heel wat oudere en ook nieuwere nummers door, meestal in zelf herwerkte versies. Essentieel hierbij zijn ook de visuals. Hij maakt indien mogelijk steeds gebruik van de originele clips. Spijtig genoeg missen de visuals een beetje hun effect. Meerdere schermen of  een groter scherm zouden het visuele aspect zeker opgewaardeerd hebben. Toch doet dit geen afbreuk aan de kwaliteit van zijn set. Het doet het deugd om deze ancien nog altijd met evenveel plezier achter zijn decks te zien staan. Heel wat genres passeren de revue: big beat, breaks, dubstep, jungle, (old skool) hip hop, drum and bass, garage, dub, … 
DJ Food voelt perfect zijn publiek aan. Elke keer opnieuw brengt hij een andere set, rekening houdend met zijn publiek.  Spijtig genoeg hebben we geen nummers gehoord van zijn nieuwe album, ‘The Search Engine’.  Ondanks dat we heel wat herkenbaar materiaal te horen krijgen, verveelt zijn act geen moment. Zijn sneltrein komt tot stilstand met een herwerkte versie van Coldcut’s wereldhit “Timber”.
Het dolenthousiaste publiek weet hem niet te overtuigen voor een extra nummertje. Hij verkiest eerder om tijd te maken voor fans die een praatje met hem willen slaan. Wat een zalige kerel!  Hij heeft alleen maar lof over deze avond.
Strictly Kev steekt een pluim op de hoed van de organisatoren. Een prachtige locatie, een puike organisatie, een fijn publiek en relaxte sfeer.

DJ Food zakt binnenkort nog eens af naar de Brusselse Fuse voor een Ninja Tune-night. Zorg dat je er deze keer bij bent.  http://ninjatune.net/event/2012/feb/24/the-qemists-dj-food-dk-and-king-cannibal-brussels-fuse
Zijn nieuw album stelt hij voor in het Greenwich Royal Observatory in London. We kijken alvast uit naar het nieuwe materiaal.

Binnenkort voorziet ‘Next Level Shit’ ons opnieuw van een geweldig feest, met als headliner Ital Tek (Plante Mu, UK).  https://www.facebook.com/events/318592958163438/

Organisatie: Next level Shit (KZ-Events)