Het jonge vierkoppige 30.000 Monkeys biedt een muzikale storm van rusteloze , opwindende, opzwepende rauwe stoner/noiseherrie, doordrongen van shoewave en doomy , spooky elementen. Een mistig, nevelig decor siert de bosapen , waarin overwaaiende vocals te horen zijn .
De groep maakt een link met het onweerstaanbare Lightning Bolt duo , door het korrelig geluid . Ze hebben op hun EP een paar uitgesponnen tot op het bot gespeelde songs staan . Muziek voor in ondergrondse druilerige kelders … Akelige, meeslepende guerrilla noise … Met een knipoog naar de ‘territorial pissings’ van Nirvana …
http://www.myspace.com/30000monkies
Het West-Vlaamse MIAVA gaat muzikale uitdagingen aan binnen de postmetal . Scheurende postrock meets rock’n’roll … Yeaahh! . Eerder verscheen er al werk van het kwartet. Ze houden het boeiend in hun instrumentale sound door de opbouwende lagen, variaties en tempowisselingen . Ze klinken fris, snedig, bruisend en energiek . Doordacht en treffend!
Het is hun gevoelsuitdrukking en ervaring van hoe bepaalde zaken in de samenleving zich verhouden . Check deze band alvast …
http://www.myspace.com/mariaisntavirginanymore
De Engels DJ/sing-songwriter Fin Greenall is een goed bewaard geheim die het DJ bestaan in de koelkast heeft geplaatst en sinds een zestal jaar melodieus minimale, innemende, akoestische popsongs aflevert, gedragen door z’n zachte, nasale, donkere en pastelkleurige stem . De man uit Bristol hielp zelfs nog mee aan het werk van Amy Winehouse.
In het wereldje van de indiefolk sing/songwriters krijgt Fink met de jaren meer respons en de laatste plaat liegt er niet om, ‘Perfect Darkness’ van de charismatische Brit is boeiende luisterpop en klinkt donker en zoet, brengt troost, genegenheid en gemoedsrust, geruststelling. De songs zijn sober ingehouden, of durven forser te bewegen door de broeierige opbouw en een niet storende breder omlijsting Met een knipoog naar Luka Bloom, Dave Eugene Edwards en Bruce Cockburn.
Gevoelig , treffende (akoestisch) gitaargetokkel van een reeks elektrische en akoestische gitaren, live aangevuld met spaarzame drums (Tim Thorton) en diepe bas (Guy Whittaker), soms aangevuld met elektronica/soundscapes .
‘A rich DJ/ a poor sing/songwriter’ die boeiend afwisselend materiaal brengt, luister maar eens de variëteit van “Fear is like fire”, “Yesterday was hard on all of us” , “Wheels” , “Who says”, “Foot in the door” en de titelsong . Zeker de moeite dus!
De return van Primus afgelopen zomer werd hier nog beschreven als Muziek voor Fijnproevers … Virtuositeit en Fun druipen er van af . Inderdaad, het oude materiaal en de enkele nieuwe songs kregen soms nogal uitvoerige en virtuoze behandelingen mee , wat de onbehouwen experimenteerdrift en kunde onderstreept van het trio , want naast de bas-gekte van spil Les Claypool is drummer van het eerste uur Jay Lane er terug bij. Samen met gitarist Larry Lalonde zijn ze een goed op elkaar ingespeeld trio, die naast de tour met een nieuwe plaat na ‘Antipop’ (’99) mee voor de dag komt.
Het is een ingenieuze plaat geworden met intens broeierig, spannend materiaal en kronkelende melodieën. De plaat bevat muzikale hoogstandjes van slepende en rollende baspartijen, en verbluffend is alvast de bas met strijkstok, de staccatogedeeltes en debezwerende, opzwepende drums .
Af en toe sijpelt de toegankelijkheid door als op “Hennepin crawler” , “ Last salmon man”, “Lee van Cleef” en “Hoinfodamin” die refereren aan Primus classics als “Tommy The cat”, “Too many puppies”, “Mr knowitall” “Here come the bastards”, “American life”, “My name is Mud” en “Jerry was a race car driver”. Op die manier heb je al een fijne reeks op een rijtje van een band die over de gehele linie een uitstekende plaat uit heeft . Een werkwijze die alleen Battles hen achterna kan doen …
Uit Zweden maken we kennis met de sing/songschrijfster Annika Norlin . Haar muziek en verhalen horen we in het Engels op twee platen, onder de naam Hello Saferide en in het Zweeds op twee platen als Säkert.
We horen een uitermate gevarieerde plaat die enerzijds Scandinavisch klinkt, maar ook de brug slaat naar toegankelijke, sfeervolle, melancholische pop. Ze integreert diverse stijlen tot een mooi geheel . Op die manier houdt ze het spannend en zijn we overtuigd van nummers als het ingetogen “November” (piano – stem), “Honey” ( die shoewave kenmerkt), het rockende “The lakes we skate on” en een folky “The flu” .
Annika Norlin kan het komende jaar veel teweeg brengen …
Kate Bush - Eind de jaren ’70 tot midden de jaren ’80 stond ze in de picture met cd’s als ‘The kick inside’ (’78), ‘Never for ever‘ (’80) en ‘Hounds of love’ (’85). Volgende singles zijn in het geheugen gegrift: “The man with the child in his eyes”, “Babooshka”, “Army dreamers”, “Running up that hill” en “Cloudbusting”.
Ze koos ervoor gas terug te nemen en bracht dan nog sporadisch een plaat uit, o.m. ‘The Sensual world’ (’89), ‘The red shoes’ (’93); een comeback noteerden we met ‘Aerial’. Ze nam de tijd om te ‘leven ‘ en stond in voor de opvoeding van haar zoontje .
Ze zorgde voor iets speciaals met subtiel uitgewerkt materiaal , de literaire scholing, haar frêle, hemelse zang , de samenhang pop-klassiek en haar op ballet geleeste danspassen hadden een grote invloed op vrouwelijke sing/songwriters als Suzanne Vega, Tori Amos, Björk en Kate Nash .
‘Director’s Cut’ is een herinterpretatie van vier nummers ‘The sensual world’ en zeven nummers van ‘The red shoes’ . Het is een sfeervolle, sensuele plaat met spannende ingetogen folky, trippop en klassieke bewerkingen , die droom- en sprookjesachtig klinken en gedragen worden door haar prachtige zang die neigt vertellend te zijn.
Het eerste deel met o.m. “Flower of the mountain”, “The song of Solomon” en “Lily” komt heel sterk over . De andere songs zijn intens, en ze verbluft nog eens op het eind met “Rubberband girl”.
Boeiende plaat dus, en met ’50 Words for snow’ heeft ze nog iets in haar mars …
Het eigengereide NYse combo Gang Gang Dance van de zangeres Lizzi Bougatsos zijn toe aan de vijfde cd, en hebben electro in hun bezwerende en betoverde psychedelische dancepop op het achterplan verdrongen . Op ‘Eye Contact’ horen we een ontwapende ‘dreamworld’ van langdurende epossen. Invloeden uit alle windstreken en stijlen (psychedelica, pop, wave, progrock, avantgarde , wereldmuziek, dub en Oosterse tribaldance), een elektronisch web van pulserende beats, ambiente soundscapes, trancegerichte, hypnotiserende beats , percussie, trommels en gitaarreverbs vloeien hier moeiteloos in een spacejam samen. Check maar eens de tijdsduur van sommige songs . Opener “Glass jar” verrast alvast elf minuten.
‘Alles kan – alles mag’ om iedereen in de juiste stemming en vibe te brengen . Gang Gang Dance integreert sounds van Ozric Tentacles, The Orb, Orbital, Transglobal underground, Natacha Atlas, African Headcharge, Zion Train en de ‘transcendental’ van Loop Guru, en maakt de brug met de huidige tunes van Flaming Lips, Animal Collective, Yeasayer, The Knife , Tune-Yards en het cabareske van Cocorosie . De etherische zang van Lizzi zweeft door de nummers. Een repeterende , rustgevende, aanstekelijke sound, die durft aan te zwellen in de opbouw en soms kan knallen.
Het zorgt voor een fijn, leuk, aangenaam soms dansbaar geheel.
Kijk Gang Gang Dance biedt positive vibes en energie . “Mindkilla” , “Chinese high” en het afsluitende “Thru & thru” steken er dan nog een tandje bij …. ‘A new dimension’ , Gang Gang Dance opende de ‘gates’ van het universum.
School Is Cool, Ideaal ‘Flikkerlichtjes’ muziek om onze donkerste dagen zo goed mogelijk door te komen en Ideale ‘Bubbel’ muziek voor de student na een stresserende examenperiode. Resultaat een (bijna) volle Terminus om twee beloftes aan het werk te zien … School Is Cool met Cape Coast Radio als support.
De laatste winnaar van Humo’s Rock Rally trekt de clubs rond om hun debuut ‘Entropology’ zo sterk mogelijk in de spotlights te plaatsen. School Is Cool staat garant voor gevarieerde, subtiel uitgekiende indiepop met synths en een opzwepende percussie, die groots en overweldigend kan zijn door strijkers en orkestraties , zonder bombastisch aan te voelen. Ze hebben al een handvol singles uit die meer dan moeite waard zijn en hun talent en creativiteit bevestigt en hen een verdiende winnaar maakte van de Humo’s Rock Rally .
Een goed uur werden we omarmd van onbevangen frisse, dynamische, springerige en lieflijke songs die vol enthousiasme werden gespeeld . Een uiterst genietbare set trouwens , waarbij de singles goed verdeeld zaten in de set . Melodieusiteit en vindingrijkheid gingen hand in hand en live werd hun kleurenpalet overstelpt met heel wat percussie; zoals op “Car, backseat, parking lot” , en de gewaagde “On the beach of Hanalei” en de titelsong van de cd . Jeugdig enthousiasme alvast op het singlemateriaal “The world is gonna end tonight”, een klassieker die de set opende en meteen de aandacht naar zich toe trok, verder een hitsende “In want of something” en “New kids in town” en tot slot een vaardige, broeierige “Road to Rome” en “Warpaint” , die taferelen oprakelde van de Timelords klassieker “Docterin’ the tardis (Dr Who)” naar boven. Wat gas werd teruggenomen door de dromerige, sfeervolle “O! Delusions” en “Trouble in the engine room”, die soberder klonken. Soms wisselde de leden van instrument , maar alles gebeurde zo spontaan en ontspannend .
School is Cool , band met een positieve vibe en uitstraling. Ze trakteerden ons nog op een Mumford & Sons geleeste “Road to nowhere” (Talking Heads) , een Pixies song en een niet versterkte “Car, backseat, parking lot” in het publiek wat hun speelsheid en vindingrijkheid nogmaals onderstreepte …Mooi ! School Is Cool is meteen top !
Op dreef konden we komen met het beloftevolle Cape Coast Radio , band van Nick Berkvens (ex Transit, bandlid van Sleepingdog). Het trio had een heuse band (leden van Marble sounds, Isbells en Sleepingdog?) rond zich verzameld om hun titelloos debuut elan te geven . En inderdaad, terecht, want we hoorden een reeks aanstekelijke, dromerige en lichtvoetige, speelse songs , boeiend, doordacht, trippend en gesofisticeerd. Ze brengen invloeden van de krautrock, Notwist , Grandaddy en Vampire Weekend . Op die manier kregen ‘de neushoorn’, ‘de aasgier’ en ‘de mandril’ duidelijk muzikale vorm . Geslaagd optreden dus!
Organisatie: de Zwerver, Leffinge ism Jong Oostende (ikv Fete d’Hiver)
Trixie is de Amerikaans/Belgische dochter van wijlen Chris Whitley , een sing/songwriter binnen de bluesroots/americana. Een paar opmerkelijke platen als ‘Living with the law’, ‘Din of ecstacy’ en ‘Terra incognita’ sierden z’n werk. Hij pendelde tussen New York en België. Met z’n vrouw Hélène Gevaert had hij een dochter Trixie , die net als haar vader de muzikale microbe in het bloed had . Na de scheiding van haar ouders , ging ook zij heen en weer tussen Gent en New York. Ze werd een multi-instrumentaliste, die piano, gitaar en drums onder de knie had . Al op jonge leeftijd kon ze haar talent tentoon spreiden .
Eerder het jaar maakte ze nog deel uit van Daniel Lanois’ Black Dub en ze verdiende al haar strepen in samenwerkingen met Meshelle Ndegocello, Marc Ribot, Brian Blade en Robert Plant . Ze zijn allemaal te vinden voor haar aparte; indringende, doorleefde, emotionele soulfulle stem , meeslepend, rauw en elegant .
Met de kerst- en nieuwjaarsdagen verblijft ze een tijdje in Europa en in België bij haar familie. En dan neemt ze de gelegenheid te baat voor enkele gigs … Een ideale kans om de getalenteerde jonge blonde 24 jarige artieste aan het werk te zien; in Antwerpen, Oostende en met het nieuwe jaar in de Handelsbeurs, nog voor de release van haar eerste studioplaat …
Ook vanavond tijdens de soort tryout , was de unieke locatie in Oostende uitverkocht om de dame solo aan het werk te zien . Een intiem clubsfeertje drong zich op. Ze zat ietwat verscholen op het podium achter haar piano, met de lampedeires, kandelaars en een bloemengordijn. Verder wisselde ze nog af op akoestische en elektrische gitaar. En ze voelt nog steeds aan, als ze hier is, dat er een gezonde dosis spanning en stress heerst …
Overwegend hadden we een rustige , ingenomen, intieme set die af en toe wat meer rauwe energie ademde en vaart of kracht voorzag in het materiaal. Op die manier waren we onder de indruk van o.m. songs als “I’ breathe you in my dreams” en “I’d rather go blind” van de frêle jongedame . Een paar stukjes van de te verschijnen plaat kwamen vanavond te berde .
Ze pakte in de bis uit met gevoelige ballads , “Strong blood” en “Undress your name” die door stiltes extra beladen klonken . Puur oprecht, innemend , pakkend en charmant.
Gesmolten waren we in de uur durende set. Ongekunsteld en treffend … Met op de achtergrond het klotsende water van het ‘zei-tjen’ en de fonkelende sterretjes … Merry Xmas Mrs Whitley … En haar brede glimlach was in ons geheugen gegrift …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/vrijstraat-o-oostende/
Organisatie: de Zwerver, Leffinge ism Jong Oostende (ikv Fete d’Hiver)
Ryan Adams - Groots talent die rond de eeuwwisseling met de cd ‘s ‘Heartbreaker’ en ‘Gold’ enkele pareltjes afleverde . De americana sing/songwriter had in zijn onstuitbare productiviteit toch wel te lijden aan wisselvalligheid, maar had steeds een handvol prachtsongs klaar. met ‘Easy tiger’ , een paar jaar terug , laste hij een sabbatperiode in. Hij trad intussen ook in het huwelijk met de actrice Mandy Moore.
Back is hij nu met een nieuwe plaat ‘Ashes & Fire’, geproduceerd door de zeventigjarige Glyn Johns , die al Rolling Stones, Steve Miller Band, The Eagles , The Who, Joan Armatrading en John Hiatt op z’n palmares heeft staan.
Op de nieuwe cd horen we sfeervolle americana en ingetogen werk met o.m. Norah Jones . 11 mooi gearrangeerde songs die een Dylaneske, Verlaine invloed hebben. Met de cd toont hij aan dat hij binnen de americana niet is afgeschreven, maar in staat blijft fijn ambachtelijk materiaal af te leveren.
Het Britse collectief The Leisure Society uit Brighton past in het plaatje van de ‘new British scene’ van fleurige neofolkypop. Nick Hemming en Christian Hardy zijn de creatieve spil. Ze zijn toe aan de tweede plaat, die ‘The sleeper’ opvolgt … Songs die een prikkelend lentegevoel creëren en toch herfstig kunnen zijn door de melancholisch, dromerige inhoud.
De groep past in het plaatje van The Decemberists, Port O’Brien, Noah & The Whale, Mumford & Sons, de indie ’bombast’ Britfolk van Midlake en durft de brug te slaan naar de fijne samenzang van Fleet Foxes en Grizzly Bear. Door de soms bredere en weelderige arrangementen komt Arcade Fire wel eens om de hoek gluren. Ze kwamen in de picture door Guy Garvey van Elbow.
Een arsenaal van instrumenten als toetsen, cello viool, blazers, accordeon, mandoline en flutes zorgen voor kriebelingen en geven elan aan de catchy melodieën . The Leisure Society legt de klemtoon op de klankkleur, die het sterkst uit de verf komt bij “Dust on the dancefloor”, “You could get me talking” en “I shall forever remain an amateur”.
Best spannend cdtje , die de dromerige, broeierige songs sierlijk, gracieus, ingehouden en ingetogen brengt.
Samen met Kitty, Daisy & Lewis zorgt dit gezelschap ervoor dat rockabilly wat nieuw leven wordt ingeblazen . Een frisse wind van deze singsongwriting lady en haar begeleiding die broeierige, frisse, aanstekelijke rock’n’roll –a-billy mengt met country, jazz, blues en r&b. Met smaak presenteren ze elf boeiende (semi-akoestische) songs die een overtuigend gitaarspel en – getokkel hebben als rode draad, en met viool, (staande) bas en drums voldoende kunnen variëren. “I swear” , Danger , “Against the law” , “This crew” en “Where did you go” zijn wat rauwer en geven er graag een tandje bij . Ella Fitzgerald, Billie Holliday en Etta James zijn belangvolle inspiratiebronnen voor de songschrijfster . Een beetje ondeugend , maar een lieflijk , eerlijk oprechte plaat … Zo hebben we het graag van deze beloftevolle artieste .
Een kleine twee jaar terug debuteerde het kwartet onder Christopher Owens en Liza Thorn. Het jonge bandje bracht met ‘Album’ twaalf emotievolle, licht melancholische indiegitaarpopnummers, waarin beheerste uitstapjes waren naar de rock’n’roll, wave en shoegaze.
Op de tweede cd ontpopt Owens zich nog meer als songschrijver en is de brug van ‘60s Beach Boys , 70s psychedelische rock, stoner, shoewavepop en sfeervolle dromerige pop nog sterker gemaakt.
De eerste songs “Honey bunny”, “Alex” en “Die” trekken meteen de aandacht door de ietwat ruwe aanpak, dan slaat het om naar zeemzoete love van o.m. “Saying I love you” en “My ma”. “Vomit”, “Just a song” en “Forgiveness” zijn uitgesponnen , en boeien en intrigeren door de verschillende muzikale stijlen.
‘Father, Son, Holy Ghost’ is best een overtuigende plaat van de band uit San Francisco, die dramatiek, intimiteit en extravertie verwerkt.
De 34 jarige Texaanse zangeres Jolie Holland kwam vorig jaar in de belangstelling met de soloplaat ‘The Living & The Dead’ . Vroeger maakte ze deel van uit van het hier relatief onbekende Be Good Tanyas . Haar solowerk intrigeert dus duidelijk meer … Ze onderscheidt zich in eenvoudige traditionele sing/songwriterpop, geworteld in blues, country, folk en jazz en wordt gerekend tot de nieuwe lichting vrouwen folkpop/americana als Gilian Welch, Chan Marshall (Cat Power) en (Leslie) Feist . Ze heeft een kritisch scherpe tong.
Voor de nieuwe plaat haalde ze de mosterd bij de ‘Zuma’ plaat van Neil Young ; de songs kwamen zelfs deels onder invloed tot stand.
Muzikaal namen ze een akoestische start om dan elektrisch, fraai gearrangeerd aangevuld te worden. We horen in de ingetogen, sfeervolle, dromerige, broeierige nummers invloeden van Dylan, Waits, V.U., Joni Mitchell, Rickie Lee Jones, Janis Joplin en Lucinda Williams.
De rustieke bassisfeer van het materiaal krijgt een beklemmend, onheilspellend karakter en wordt gesierd door een lichtelijk bezeten voordracht.
De toon van het heftige spul wordt al meteen gezet door opener “All those girls” en “Remember”. Op “The devil’s sake” en “Honey girl” overheerst een bluesy gitaargetokkel. Opmerkelijk is ook “Rex blues” ( cover van Townes van Zandt) die raakt en kippenvel bezorgt.
De ingetogen pracht en soberheid van o.m. “Tender mirror” , “Gold & yellow” en “Little birds” krijgen gevoelige aanvullingen. Emotioneel word je behoorlijk heen en weer geslingerd, maar besluiten kun je dat haar vrouwelijke sing/songwriterpop een tijdloos karakter heeft .
Nederlands 
Français 
