The Rapture –Leuk, maar kort feestje!
The Rapture
Grand Mix
Tourcoing
2011-11-12
Johan Meurisse
We werden iets te lang al opgewarmd door één van de plaatselijke DJ’s op de Rapture set, maar bon, al heupwiegend gingen we het NYse collectief tegemoet, die na de vorige cd ‘Pieces of the people we love’ (met de hitsende single “Get myself into it”), nota bene al vijf jaar oud , zwarte sneeuw hebben gezien … een matig onthaalde plaat, ‘gig’ moeheid en het wegvallen van de bassist. The Rapture op automatische piloot concludeerden we dus, die pit, gedrevenheid en friste misten en de vonk niet meer konden doen overslaan! The Rapture had nu net het kenmerk van gretige en felle funk- en punkopstoten. Hun doorbraak ‘Echoes’ (al van 2003) zorgde ervoor dat zij samen met Radio 4, LCD Soundsystem, The Klaxons en Hot Chip één van de bepalende bands waren van de punkfunk, die artiesten als Gang Of 4, A certain ratio, Cabaret voltaire en Happy Mondays in het vaandel droegen .
Met het evenwichtige ‘The grace of your love’ hebben ze de smaak opnieuw te pakken; hun indie/dancepunkfunk is niet vies van ‘80s wave en de single “How deep is your love” is een grote danskraker. Aanstekelijk, broeierig en fris door de hoekige, scherpe gitaren, de stuwende toetsen- drumpartijen, de bijkomende percussie van koebellen en de geëxalteerde zang van Luke Jenner .
Het zal alvast een tweede kenmerk zijn dat de groep er geen lange optredens op nahoudt. In een goed uur hadden we het gehad , waarbij afwisselend songs van de drie cd’s aan bod kwamen … De Rapture punkfunk blonk en twinkelde … de titelsong “In the grace of your love” en “Pieces of the people” gaven de toon aan, en de toegevoegde koebel en sax op het gekende “Get myself into it” , “Killing”, “Never die again” en “Wwhoo allright yeah” dweepten de boel op en deden de temperatuur stijgen. De electro en wave klonken wat meer door op “House of jealous lovers” en “Sail away”; ze waren niet vies van een stevige, krachtige, hakkende gitaar op “The devil” en “Children” (in de bis) . Een verrassende wending en experimentje intrigeerde op “Echoes” .
Op die manier klonken ze het binnen het punkfunk concept ietwat verslavend en boeiend … Het was dan ook in één adem gedaan … De trip ging richting discotheek met de recente hitsingle “How deep is your love”, ingeleid door een pianotune.
Het dansbaar dessert kon gerust met een “Sister saviour” besluiten maar de band had ons intussen al bedankt en uitgewuifd … Maar kijk, het kwartet is erin geslaagd opnieuw op het voorplan te treden . Mooi!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-raptures-12-11-2011/
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Midden november ligt het epicentrum van de dansmuziek in Gent, I Love Techno . De 16e editie van het dansevent kreeg net als de voorbije edities de stempel uitverkocht en zette naast de grote kleppers terug enkele talentvolle dj's op de line up … 35000 aanhangers van alle uithoeken kwamen afgezakt voor hun portie drum'n’bass, techno, house, dub step, electro en andere 'dancestyles’.
Gezien de hoogdagen van de dubstep nog lang niet ten einde zijn werd de 'Orange room' omgedoopt tot de ‘dubstepzone'; het genre kreeg dus een 'eigen' zaal toegemeten. Nog vóór het feest startte, werden traditioneel de Electropedia awards uitgereikt.
Grote winnaars waren David en Stephen Dewaele, de broers kregen de Vanguard Award, voor hun baanbrekende app Radio Soulwax. Zij wonnen ook nog Best DJ en Best Party voor Soulwaxmas. Supertalent Netsky ontving Best Artist en Best Song (voor Iron Heart). Andere winnaars waren Tomorrowland (Best Festival) Goose (Best Album, Synrise), The Subs (Best live act), The Magician (Beste remix met I Follow Rivers van Lykke Li), Mumbai Science (Breakthrough), Lektroluv Records (Best label), Fuse (Best club) en Switch (Media award).
Rond 19u werden de hallen van Flanders Expo dan vrijgegeven en kon het feest beginnen …
Wij waren reeds vroeg present om 2 talentvolle jonge Belgische dames aan het werk te zien.
In de Red Bull Electropedia ruimte - centraal gelegen tussen de zalen- was Lisa De Rijcke aka Leesa inmiddels gestart. De 20 jarige deerne uit Eke-Nazareth heeft op enkele jaren tijd naam gemaakt in het circuit door felgesmaakte passages op o.a. Laundy Day, 10 Days Off en Crammerock. Aan het begin van haar carrière won ze de vi.be DJ wedstrijd, waardoor ze mocht openen voor Monica Electronica en enkele maanden later werd ze ook laureaat van de Freevibes wedstrijd georganiseerd door de Antwerpse club ‘Cafe d'Anvers'. Ook als producer zit ze niet stil want eind november releast ze haar 3de EP 'Manson'.
Haar sound, een mix van minimal en techhouse, was de ideale opwarmer voor de vroege vogels en voor Leesa een volgende stap in haar carrière.
Rond 20.30u klonken in de 'Yellow room' de eerste bassen door de speakers. Een andere jonge dame is Charlotte De Witte aka Raving George, die verantwoordelijk was voor een grote toeloop in de fraai aangeklede zaal die met de nodige ledwalls en visuals de juiste sfeer ademde.
Nadat ze de Switch-contest voor Tomorrowland won dit jaar, werd ze meteen geboekt voor een resem andere festivals waaronder Pukkelpop, Laundry Day en Feest in het Park. Met een mix van dubstep, techhouse en electro palmde ze zonder scrupules de zaal in no time in. Zonder pauze legde ze haar wil op aan het toestromende jonge volkje. De goede platen en de juiste vibe resulteerden in een enorme party, een hoogtepunt!
In de Orange Room was Jakwob ondertussen – onder ruime belangstelling- de dubstep liefhebbers aan het voorzien van een juiste dosis energieke vibes. Het overdonderend succes heeft hij deels te danken aan de onvoorwaardelijke steun van grote namen als Zane Lowe en Annie Mac van BBC Radio One en het warme onthaal op de blog van zijn remix voor Ellie Goulding’s « Starry Eyed ». Sindsdien heeft hij zijn productiesnelheid gevoelig opgedreven; hij heeft o.a. remixen gemaakt voor een pak artiesten als Kid Sister, Robyn, I Blame Coco, Empire Of The Sun, Temper Trap, Yeah Yeah Yeahs, Penguin Prison, Audio Bullys en Dan Le Sac Vs Scroobius Pip.
Het 22 jarige Britse talent imponeerde met zijn skills en zette de zaal in de fik met vette dubstep en kende een enorme explosie toen zijn hit “Right beside you” door de zaal knalde. Wat een wervelwind!
Iets later keek iedereen reikhalzend uit naar de live set van Katy B. Na de hoogstaande set van Jakwob waren we benieuwd of zij op dit elan kon door gaan. De zaal zat inmiddels nokvol en bereikte haar maximum. Omgeven door haar full band kwam het Britse zangeresje energiek het podium opgestoven. De temperaturen gingen de hoogte in en de sympathieke spring-in-'t-veld bracht in het openingskwartier met “Light on”, “Witches Brew” en de nieuwe catchy single “ Easy please me” een bloemlezing uit haar fel bejubelde ‘On a mission’. Met haar funky 'r&b doorspekt met flarden dubstep zette ze de zaal moeiteloos naar haar hand. Maar niet alle tracks kwamen goed uit de verf, meer dan eens hoorden we een valse noot...
Nu, dat kon de pret niet drukken, want met overtuigende covers van Inner City ( “Good life”) en Robyn S (“Show me love”) bracht ze na enkele mindere vertolkingen weer schwung in de set. Met in het slot “Katy on a mission”, ”Perfect stranger” en “Broken record” kreeg het publiek wat het wou, maar bleven wij - de hoge verwachtingen indachtig- wat op onze honger zitten ...
Maar dat was snel vergeten ... gezien op hetzelfde podium één van de populairste acts van het moment Nero plaats nam achter de decs. We noteerden meteen een subtropisch klimaat in de zaal door de catchy mix van drum'n’bass en dubstep. Verschroeiend! Iedereen hapte naar adem, want bommen als “Guilt” en “Innocence” werden op ons afgevuurd! Af en toe werd wat gas teruggenomen om dan weer genadeloos toe te slaan en het tempo hoog en strak te houden. Nieuwe single “Crush on you” uit z'n debuut ‘Welcome to reality’ was het volgende hoogtepunt in de moddervette weergaloze set.
Nero is de ‘rising star’! Met “Promises” als apotheose ging de massa finaal door het lint. Wat een performance vóór Chase & Status.
Net voor het einde liepen wij even naar de 'Blue room' voor een halfuurtje Digitalism. Ze waren hier op ILT al voor de vierde keer . We waren alvast benieuwd, nu dat de nieuwe plaat ‘I, love you Dude’ uit is. De electro met punk, rock en rave invloeden lokte ook hier een bomvolle zaal en de Duitsers legden de klemtoon op het nieuwe werk. De 'classics' “Pogo”, “Jupiter Room” en “Zdarlight” zaten mooi verweven in de set.
Toen we ons terug naar de Orange Room begaven voor Chase & Status kwamen was de zaal reeds afgesloten; ook toen we iets later in the Yellow Room Birdy Nam Nam en Boys Noize wilden meepikken.
Terug naar de 'Blue room' dan waar Phillipe Zdar en Boombass, beter gekend als Cassius , iets meer toegankelijke beats dan de voorgaande acts boden. Cassius, ontstaan in het zog van landgenoten Daft Punk en Etienne De Crécy, scoorden nog een megahit met “I < 3 U so”.
Met hun gekende 'Franse house' bouwden ze een feestje en werden “ Toop toop” en “Cassius 1999” in een nieuwe versie tussenin gepast.
Landgenoot Brodinski stond gelijktijdig geprogrammeerd in de 'Green Room'. Deze youngster, die naam maakte door remixen voor o.m. Klaxons en Radioclit, draaide een no nonsense old skool electro set. De opzwepende beats gaven een ‘feel good’ gevoel en werden met o.a. floorfillers ”Bad runner” en “Oblivion” stevig gekruid.
Afsluiten deden we bij één van de grootmeesters van the 'Red room' Carl Graig. Het techno zwaargewicht en de muzikale ‘do-it-all’ duivel, is met 5 passages één de meeste gevraagde dj's ... 'Detroit techno' met flarden van soul en jazz . Craig experimenteerde door de jaren, maar bleef z'n roots trouw en bouwde een enorme fanshare op. Baanbrekende artiesten als hij maakten het festival groot!
ILT is een relaxte, ongedwongen ‘indoor’ afsluiter van de festivals. Al is de pure Techno soms zoek in het concept, hoorden we fijne overtuigende sets en zagen we veel ‘skoon’ volk. Weinig noemenswaardige problemen – Veiligheid voorop, gezien zalen met een grootse toeloop, moesten worden afgesloten.
Tot volgend jaar!
Organisatie: I Love Techno - Live Nation
Lydia Lunch’s Big Sexy Noise + Carla Bozulich’s Evangelista
Een dag na de Internationale Vrouwendag trokken we richting Vk* om er twee eigengereide vrouwen aan het werk te zien. Carla Bozulich kwam er met haar band Evangelista en Lydia Lunch met haar band Big Sexy Noise.
Carla Bozulich’s Evangelista mocht deze vrouwenavond rond 20h15 inzetten. Een groot uur kregen we een bevreemdende set. Het startte allemaal een beetje lauw en het publiek wist niet echt hoe het moest reageren op dit niet alledaagse geluid. Typische songstructuren kan je moeilijk terugvinden in het werk van Evangelista.
Eén van de hoogtepunten was zonder twijfel de bezwerende versie de traditional cover “Steal Away”. Een schitterende samenzang van Bozulich en bassiste Tara Barns en een traditional die je kunt vergelijken met This Mortal Coil’s versie van Tim Buckley’s “Song To The Siren”.
Eigenlijk zou het werk van Evangelista perfect als soundtrack kunnen dienen bij de films van David Lynch. Ze bevatten ook dat bevreemdende dat we ze vaak terug zien komen in het werk van Lynch. “Black Jesus” en “Artificial Lamb” uit het recentste album ‘In Animal Tongue’ (2011) waren ook ongepolijste onconventionele pareltjes. In “You Are A Jaguar” uit het “Prince Of Truth”-album (2009) liep het helemaal los. Bozulich bezwoer het publiek en liet al haar demonen de vrije loop. Een duiveluitdrijving live op het podium van de Vk* en tevens het hoogtepunt van de set. Het publiek beantwoordde dit exorcisme met een daverend applaus. Uitsmijter “Baby, That’s The Creep” uit het debuutalbum ‘Evangelista’ (2006) startte met een griezelig orgeltje en Bozulich die haar ziel bloot legde via een beklijvende zangpartij. Ze kon het niet laten om het podium af te dalen en tussen de eerste rijen van het publiek haar zielenroerselen te delen. Ze trok iemand tegen haar ter dans, ze liet zich achterover vallen tegen mensen die haar moesten opvangen. Ze wou het publiek aan den lijve ondervinden. Toen ze terug het podium opklauterde, werd ze getrakteerd op een gemeend afscheidsapplaus. Ondanks een lauwe start, konden we dit optreden achteraf wel pruimen. Mooi!
Lydia Lunch, de Amerikaanse peetmoeder van de No Wave, kort voorstellen is een onbegonnen zaak. Deze artistieke duizendpoot (geboren als Lydia Koch) is naast muzikant en zangeres ook dichteres, kunstenares, schrijfster, performer en actrice. Doorheen haar lange muzikale carrière werkte ze o.a. samen met Jim Thirlwell (Foetus), Nick Cave (The Birthday Party), Einstürzende Neubauten, Michael Gira (Swans), Thurston Moore (Sonic Youth) en Omar Rodriguez-Lopez (The Mars Volta). Geen klein bier dus! Ze richtte ook het legendarische Teenage Jesus & The Jerks op tijdens de hoogdagen van de No Wave. Ze was ook het boegbeeld van de Riot Grrrl beweging en een voorbeeld voor bands als Bikini Kill, Hole en Babes In Toyland. Met andere woorden: een icoon in de muziekwereld! Tegenwoordig toert ze met haar band Big Sexy Noise (opgericht in 2008) door Europa naar aanleiding van het in september uitgebrachte tweede album ‘Trust The Witch’ (2011). Haar begeleidingsband bestaat uit 3 leden van Gallon Drunk. Deze swamprock band maakte furore in vroege jaren negentig en frontman James Johnston maakte ooit deel uit van Nick Cave’s Bad Seeds.
Rond 21h45 trapte Big Sexy Noise het gaspedaal in met het post psychedelische “Mahakali Calling” en het opzwepend rockende “Cross The Line”. De toon was direct gezet: Lunch had er duidelijk zin in en de mannen van Gallon Drunk droegen La Lunch naar een hoger niveau met hun typische swampsound. Dat Lunch niet op haar mondje gevallen is, wisten we al een tijdje en dit kwam zeker tot uiting in haar van sexuele conotaties doorspekte bindteksten. De daarop volgende song “Another Man Comin’ (While The Bed Is Still Warm)” uit het debuutalbum ‘Big Sexy Noise’ laat hierbij niets aan de verbeelding over. De frontvrouw is zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken en maakt van provoceren haar hobby. Hoogtepunt uit haar laatste album is zeker titelsong “Trust The Witch”, die je ongewild in een hypnotische voodootrance brengt om je gedurende enkele minuten in een geïntoxiceerde status mee te nemen op een bluestrip in hartje Louisiana. Het publiek lustte er wel pap van en liet dit duidelijk blijken. Dit was een dag en nacht verschil met het voorprogramma.
Ook de finale met songs “Gospel Singer” (swamprock met een op hol geslagen saxofoon), “Collision Course” (een van een distortion overload voorziene en intens verslavend rockende heupwiegsong) en “Forever On The Run” (ophitsende rock – denk aan “Lucifer Sam” van Pink Floyd in de versie van La Muerte) werden door het publiek meer dan gesmaakt.
Dineren met Lunch is iets om duimen en vingers bij af te likken. Het publiek wou meer en kreeg als encore nog een schitterende coverversie van Lou Reed’s “Kill Your Sons”. Hierna waren we gelukzalig verzadigd!
Lydia Lunch’s Big Sexy Noise kan je gerust omschrijven als ‘Grinderwoman’, de vrouwelijke tegenhanger van Nick Cave’s Grinderman en even rauw, intens en van een onnoemelijke oerkracht voorziene superband. Dit was terug een concert om in te kaderen. Meer van dat!
Setlist Big Sexy Noise
[1] Mahakali Calling [2] Cross The Line [3] Another Man Comin’ (While The Bed Is Still Warm [4] Ballin’ The Jack [5] Your Love Don’t Pay My Rent [6] Where You Gonna Run [7] Trust The Witch [8] Dark Eyes [9] Baby Faced Killer [10] Gospel Singer [11] Collision Course [12] Forever On The Run // Encore [13] Kill Your Sons
Organisatie: Vk*, Sint-Jans-Molenbeek
Na de bescheiden Belgische festivalzomer en de thuismatch in Kortrijk – 5000 man! - van een maand terug, leek het interessant, vóór ze wellicht in winterslaapmodus duiken – lees: het maken van remixen en sleutelen aan nieuwe nummers- om de synthrockers Goose nog eens live te kunnen zien. ‘Place to be’ was de gezellige Grand Mix in Tourcoing, op een boogscheut van Kortrijk, net over de grens!
En de West-Vlamingen in Tourcoing als publiek waren op post; de opkomst viel qua Fransen wat tegen, gezien slechts een kleine 400 man de weg vonden … Pas connu … Hoe het soms kan gaan …
Niet getreurd want de Kortrijkzanen stonden op scherp, getuige hun gretigheid bij de traditionele opener “Synrise”. De trancy titeltrack van hun 2de langspeler zou het pad effenen voor een goed uur catchy vette beats, die het predikaat van “Beste Belgische Band van het Moment” niet uit de weg slaat ...
“Can't stop me now” was het logische vervolg en liet toe dat frontman Mickael Karkousse aan zijn eerste zanglijnen begon. De fans waren meteen in een zalig gecreëerde roes, een roes die vocaal in de refreinen werd ondersteund . Eén van de oude tracks, het instrumentaaltje “Black Gloves”, zat vooraan in de set en bewees dat de repetitieve groove aanstekelijk werkt … Het spacy midtempo “Tron” – een remix die ze maakten voor Daft Punk uit de Tron soundtrack- kreeg middenin de set een plaats en was een ideaal gekozen ‘rustmoment’. Een beetje de vreemde eend in de bijt op dat moment .
De elektrobommen “Bring it on”, “Low mode” en “British mode” zaten netjes na elkaar in het 2de deel, het contrasteerde duidelijk met het nieuwe werk, gekenmerkt van een poppy '80s geluid . Met het traag opbouwende en opzwepende “Everybody” sloten ze na een uurtje de party af.
“Words” was de obligate bis, die uit 2 delen bestond … Het eerste was een poppy electro(re)mix van het origineel; had een trancy opbouw om dan te exploderen in beukend en schurend gitaargeweld van Coghe en Karkousse. Ze zetten een boeiende jam neer, een ‘wall of sound’, die menig metalband jaloers zou maken. Een 10 minuten durend 'epos' was hét visitekaartje om de Fransen aan hun kant te krijgen !
Goose bezit de chemie om in het buitenland potten te breken met de ritmesectie van drummer Bert Libbeert, de onvermijdelijke Dave Martijn maar ook van de 'stille kracht' Tom Coghe en de 'coolness' van Mickael Karkousse. Goose blijven we in de gaten houden, want acts en performances als deze koesteren we !
Playlist: 1)Synrise, 2)Can't stop me now, 3)Black gloves, 4)After, 5)Tron, 6)As good as it gets, 7)Bring it on, 8)Low mode, 9)Britisch mode, 10)Everybody, 11)Words
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Het was exact twee jaar en een week geleden dat we Orchestre International du Vetex nog aan het werk zagen, toen met hun innige ‘Balkan Banquets’. Anno 2011 hebben ze met ‘Total Tajine’ een nieuw album klaar. Dat ze een drievoudige cd-voorstelling planden was niet alleen commercieel sterk gezien, maar ze zijn het hun geschiedenis zowat verplicht. De ‘Vetex’ is immers een band met muzikanten uit de driehoek Kortrijk-Doornik-Rijsel (Lille).
Een geschiedenis die evolueert, zowel in toekomst als verleden, maar ook geografisch. Geboren als straatfanfare waren ze de jongste jaren al muzikaal dieper geworden met invullingen richting Balkansound, maar zoals ‘Total Tajine’ laat vermoeden sleuren ze nu het Noord-Afrikaanse continent er nog bij. En het stoofpotje blijft smaken.
Met smaak letten ze ook op de entourage rond hun muziek. De veertien bandleden stapten in keurig wit ‘pak’ het podium in De Kreun op, al onthulden die pakken al snel hun eigenste en verschillende persoonlijkheden wanneer ze als duidelijk statement aan de kant werden gegooid.
Ze openden heel traag en intiem met “Total Tajine” en “Satanathanika” en twee leukerds uit het internationale gezelschap stapten naar voor om in het Frans, het Nederlands en het ‘Schti’ de nieuwste cd en het concert in te leiden. ‘On va parler een beetje Schti pour vous. Maar er zit ook een beetje Sicilië in.’
Smaak, het zit hem voor de Vetex ook in details. Het podium was gezellig ingekleed: papieren lampions hingen boven de hoofden, de beatbox rustte centraal in een kinderwagen met projecties van oude Italiaanse (?) foto’s, een kamerplant stond voor de voeten van accordeonist Jean-Baptiste ‘Allé Jean’ Lison. Het plaatje klopte, het stoofpotje geurde en werd – naar goeie Vetex-gewoonte – feestelijk opgediend.
Want dat is het handelsmerk van alle muzikanten van het ‘buurtproject’: ze hebben er allemaal altijd uitzonderlijk veel goesting in en zorgen immer voor een performance pur sang. Het eigen mix-geluid doet de rest.
‘Total Tajine’ is na ‘Le Beau Bazar’ (2005) en ‘Flamouk Fantasy’ (2007) hun derde studio-album, terwijl ze intussen met ‘Mix Grill’ (2009) al één live-werk in de winkels hebben liggen. Die ‘mix’ is iets wat constant terug komt bij de Vetex, want naast het feit dat de band verschillende nationaliteit herbergt, werd Total Tajine grotendeels geschreven door de Frans-Pools-Italiaanse trompettist Thomas Morzewski en werd de cd vastgelegd in Servië om dan gemixt te worden door percussionist Roel Poriau, ook gekend van het al even kleurrijke Think of One.
Het Balkangeweld blijft domineren, maar het nieuwe aan ‘Total Tajine’ zijn de sobere en rustigere stukjes op piano, wat mooi adem geeft aan de andere bombastische songs van de nieuwste dubbel cd (28 nummers).
Met zijn veertienen stonden ze op het podium in De Kreun. Soms innig, veelal uitbundig en grensoverschrijdend met leuke duelletjes, uitgevochten door trompet en klarinet en/of saxofoon. Met naar het einde toe ook de Bosnische Jelena Milusic, een dame met présence en een stem die blijft kleven, ook de enige nummers waarbij gezongen werd/wordt. Naar onze smaak mochten er dat wat meer (geweest) zijn.
‘It’s good to be back in Kortrijk, you guys know how to party’, liet ze zich ontvallen. Wat ook gebeurde, zeker toen een drietal muzikanten het podium voor de zaal ruilden en met het publiek aan het walsen sloeg. Het werkte aanstekelijk. Bij de bisnummers had Jean-Baptiste immers naast zijn Volkswagen accordeon meteen een grotere kamerplant meegebracht en kreeg hij de zaal met ‘Verdomme Veerboot’, een zachte (a)musette heel stil en aan het wiegen om dan met een boemexplosie weer het beest in het feest te jagen.
Een smaakvol concert, toepasselijker kan je de ‘Total Tajine’ van Orchestre International du Vetex niet noemen. Als dessert katapulteerden ze nog een gratis album de zaal in. ‘De rest moet er maar één kopen’, klonk het. Wat we meteen ook deden.
Setlist
01. Total Tajine; 02. Satanathanika; 03. Kravatov Cocek; 04. Bazalt Oro; 05. Alkalin Cocek; 06. Etna – part II – Lights of Catania; 07. Desarga Municipal; 08. Stockholm; 09. Sremski Cocek; 10. Kookaburra; 11. Tarentelle n° 3 – La Capricciosa; 12. Vetex’ Roots; 13. Banski 2011; 14. Djelem Djelem; 15. Moj Dilbere; 16. Kortrijkso Kolo; 17. Verdomme Veerboot; 18. Stare Mesto; 19. Cajorije Sukarije
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/orchestre-international-du-vetex-12-11-2011/
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Een mens zou gedacht hebben dat optredens van twee en een half uur niet meer van deze tijd zijn, maar dat is buiten My Morning Jacket gerekend. De band heeft met ’Circuital’ alweer een dijk van een plaat afgeleverd die ze uitgebreid kwamen voorstellen in de Trix.
Het was een geweldige belevenis, My Morning Jacket wisselde pure schoonheid (met een hoofdrol voor Jim James’ stem) af met elektrisch geweld waarin de band ongeremd loos kon gaan.
Het eerste half uur was wild en gretig, na de twee knappe openers van de nieuwe plaat (“Victory dance” en “Circuital”) was de band al volledig op kruissnelheid en overdonderden ze de Trix met hevig gitaargeweld in wel zeer potige versie van onder andere “Off the record”, “I’m amazed” en “At dawn”. Pas daarna ging de storm wat luwen en kwam Jim James voor eerste keer zijn hemelse stem showen in het wondermooie nieuwe “Wonderful the way I feel”, ook het oudje “Heartbreakin Man” zorgde voor kippenvel en het nagelnieuwe “Slow slow tune” was een vocaal pareltje. In dergelijke songs hoorde je duidelijk waar de neo folkies van Fleet Foxes de mosterd vandaan hebben, maar eenmaal bij Morning Jacket het gaspedaal terug werd ingedrukt, namen ze meteen kilometers voorsprong daar waar die van Fleet Foxes steeds verder zouden blijven neuzelen.
Een lang uitgesponnen “Steam Engine” bracht ons helemaal terug naar de seventies, de song moet zo een kwartier geduurd hebben zonder ook maar een seconde te vervelen. Zo te horen hebben de heren van My Morning Jacket flink wat platen van Neil Young & Crazy Horse, Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers in huis. Maar overschakelen van pure seventies naar onvervalste hedendaagse rock met een portie elektronica was geen probleem, getuige de daaropvolgende uitmuntende vertolking van die verduiveld sterke single “Holdin’ on to black metal”, zonder meer één van de hoogtepunten van de avond.
Het dromerige en ronduit schitterende “Movin’ away” en de wonderlijke epische rocker “Magheetah” vormden het gedroomde slot, maar de band had er zoveel zin in dat ze er nog een wervelende en goed gevulde bisronde aan breidden met ondermeer kleppers als “Wordless Chorus” en als grote finale een openbarstend “One big holiday”. Fenomenaal.
Voor wie net als ons het live album ‘Okonokos’ uit 2006 een fantastische beleving vindt, was het een avond om echt van te smullen, My Morning Jacket presteerde het om diezelfde sfeer, pracht en intensiteit aan de dag te leggen. Zowaar een glansprestatie.
Vijfsterrenoptreden !
Organisatie: Trix, Antwerpen
Halverwege hun veertiendaagse Europese tour met de legendarische Doreen Shaffer, de voice of The Skatalites, hielden The Moon Invaders halt in Brussel. Le Magasin 4 was aardig volgestouwd en deinde en danste op de ska en reggae Jamaican (old) style. De avond kreeg de naam ‘The fine line’ (hun jongste cd) en dat was het ook, al had een gewone (kortere) guest performance van La Shaffer voor ons volstaan.
Mr T-bone & the Caroloregians openden – vroeger dan aangekondigd – met een leuke set reggae-rocksteady en de niet-kenners zullen verrast geweest zijn te zien dat de onderbouw al stevig Moon Invaders-getint was. En later – na hun eigen ding - zouden ze nog eens terugkeren als band van Doreen Shaffer.
Om half negen was het de beurt aan de full set van The Moon Invaders zelf, die daarmee terug keerden naar de zaal waar ze hun eerste echte concerten speelden. Want ondanks de very Jamaican sound & style zit er niet één zwarte medemens in de band en zijn ze in de diepe buik heel (Franstalig) Belgisch.
De twee broers Hardison - Matthew (zang) en Thomas (harmonica) – zagen het eerste zonlicht in ons eigen landje, verhuisden naar New Orleans, de stad van hun vader, maar na de scheiding keerden ze terug naar … de Ardennen om daarna naar Brussel uit te wijken, waar ze nu exact tien jaar geleden de The Moon Invaders bijeen scharrelden. Drummer Nicolas Léonard is de derde pijler van de groep die in zijn huidige (internationale) bezetting negen man telt: naast de Hardisons en Leonard zijn er nog ‘sexy’ (sic) David Loos (sax), Manghi Murinni (trombone), Rolf Langsjoen (trompet), Sergio Raimundo (synthesizer), Michael Bridoux (gitaar) en Arnaud Pemmers (bass). Een zootje ongeregeld dat zich vooral rot amuseert op een podium en van elke gig een feestje maakt.
Dat was ook zo in Le Magasin 4, vooral in hun eigenste set ter gelegenheid van hun tiende verjaardag. Hun fans gingen los uit de bol van bij “I believe”, het eerste nummer van de set. Van hun recentste cd The Fine Line – vol met liefdesliedjes - speelden ze “Baby, I know”, “Just A Po’ Boy”, ‘Why?’, “Pick up the Pieces”, “Different strokes for different folks”, “It’s Alright” en “Got A Love”. Iets minder skinheadreggae dan ze zelf willen laten uitschijnen, wel ska – zwaar bestuifd door soul en r&b - dus en dat gaat over eenvoudige, dagdagelijkse dingen zoals liefde en geldzaken/problemen. Geen religieus gepreek, wat je meer in de pure reggae vindt, maar leuke, ongecompliceerde feel good music met dito teksten.
Maar ze grasduinden ook ruim uit hun andere vier albums (onder het Duitse skalabel Groover Records, één live-plaat namen ze op in de AB) en stuurden in blokjes van drie-vier songs zonder onderbreking aanstekelijke nummers de zaal in, met onder andere nog het universele “Dream Dream Dream’, “Rocking chair”, “Guardian Angel”, “Big Bamboo”, “Congo Square”, “Can’t keep good man”, “Keep my love” en het heel erg funky “Rebel with a wallet”.
Geen ‘encore’ na dat uurtje ska-feest, maar dat was niet nodig, want binnen het kwartier stonden ze er terug. Met Doreen Shaffer, de koningin van de ska want de vrouwelijke stem van de Jamaicaanse legende The Skatalites, al begon die als een jongensgroepje in 1964. Op papier leek La Shaffer een absolute meerwaarde voor Hardison en co, maar een groot deel van het publiek en wijzelf vonden het feestje wat naar af schuiven met ‘de bomma’ erbij.
In 2008 al namen The Moon Invaders Shaffer én The Skatalites op tournee met hun album 'Moovin' & Groovin'. Daarop doopte Shaffer haar soloplaat 'Groovin' with The Moon Invaders'.
Shaffer is/was een gezette dame geworden die het in Magasin 4 moeilijk had om haar stem over te brengen. Ze houdt niet (meer) alle tonen gepast aan, heeft precies adem te kort om de teksten puur te brengen, al moet gezegd dat ook de geluidsman op dat gebied misschien niet zijn beste dag had. Als backup was ze nog aangenaam (en ontegensprekelijk enthousiast) maar zelf een heel lied dragen leek een te zware opgave.
The Moon Invaders brachten enkele van haar klassiekers, met nog wat traditionele Jamaicaanse hits. “My By Lolipop”, “Welcome me back home” en “Why did you leave me to cry”. Bij momenten nog leuk, maar eigenlijk niet als top of the bill. Wellicht is de veertiendaagse tour (elke dag ergens anders optreden) te zwaar geworden voor La Shaffer. Of ze is gewoon te oud geworden voor een feestje, waarvoor The Moon Invaders altijd garant staan. Al is hun (en ons) respect voor wat Shaffer ooit was onaangetast. Dat illustreerde een dreadlock girl die midden het optreden het podium beklonk en Shaffer al kussend adoreerde.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Magasin 4, Brussel
We trokken de avond vóór Wapenstilstand al naar Diksmuide om er het wapenfeit van Karma To Burn te checken. Begeleid door een schitterende volle maan kwamen we onder de IJzertoren aan. Een tot de nok gevulde 4AD stond ons op te wachten, niet in het minst vanwege het voorprogramma.
Lokale helden MIAVA (Maria isn’t a virgin anymore) uit Lichtervelde toonden hoe gepassioneerd je kunt zijn voor muziek, ook al ben je nog maar een jonge twintiger. Ze brachten een gebalde set, bol van de adrenaline, met de kracht van invloeden van Tool en Kyuss afgewisseld met de donkere claustrofobische passages van And So I Watched You From Afar en Isis. De jonge snaken geven hieraan een persoonlijke twist en dit spreekt alleen maar in hun voordeel. Zeer gesmaakt door het publiek en check zeker eens hun recent uitgebrachte full album ‘The Fall of Public Man’!
Karma To Burn (ook gekend als K2B) uit Morgantown, West Virginia (U.S.A.) mag je gerust - naast Kyuss -onder de term ‘godfathers van de stonerrock’ catalogeren. Het in 1997 opgerichte power trio is gekend voor zijn stevige live-sets en bracht naast hun debuutalbum ‘Karma To Burn’ (1997), ook de parel ‘Wild Wonderful Purgatory’ (1999) en mijlpaal ‘Almost Heathen’ (2001) uit.
In 2002 hielden bassist Rich Mullins, gitarist William Mecum en drummer Rob Oswald het voor bekeken. Na meningsverschillen tussen de bassist en gitarist ging iedereen voor een langere periode zijn eigen weg. Drummer Oswald vervoegde Nebula, Mullins trad toe tot Year Long Disaster en Mecum speelde gitaar bij o.a. Treasure Cat. Maar sinds februari 2009 zijn de heren bezig aan een tweede leven met het schitterende comeback-album ‘Appalachian Incantation’ (2010) en hun recentste: ‘V’ (2011), beiden stevige bevestigingen dat ze het nog niet verleerd zijn.
En dat ze graag toeren, is een understatement: ze zijn meer buiten Amerika dan in hun thuisland te vinden. Ze hebben dit jaar al een 5-tal keer ons Belgenlandje platgespeeld, waarvan hun doortochten op Yellowstock, Geel en in de Charlatan, Gent nog vers in ons geheugen gegrift staan.
Ook zaterdag bouwden de stonerrockers een feestje om nooit meer te vergeten. Hun instrumentale set is uniek in het genre. En ondanks hun uitstapjes met zangers op hun debuutalbum en op hun comebackalbum blijft hun instrumentale benadering van stonerrock de beste beslissing die dit drietal ooit nam.
Bij instrumentale songs denkt men meestal aan uitgesponnen, saai en vervelend. Maar bij K2B is het tegendeel waar. Gebalde songs, die in al hun eenvoud toch je nieuwsgierigheid opwekken en je gepassioneerd meenemen op een stoner-trip, waar je onmogelijk stil bij kan blijven staan. Ze rockten, groove-den, boogie-woogie-den en schuurden erop los. In het publiek werd goedkeurend headbangend jageknikt.
Na elke song volgde een explosie aan applaus en gejuich van de overvolle, enthousiaste zaal en dit zorgde er alleen maar voor dat het trio nog een versnelling hoger schakelde naar mate de set vorderde. Niets dan lachende gezichten rondom ons: zowel in het publiek als op het podium. En zo zou het altijd moeten zijn: een wisselwerking tussen band en publiek waar alleen maar positieve energie heen en weer wordt gestuurd waardoor alles naar een climax komt.
Een ontvlambare 4AD kreeg een legendarische avond geserveerd door een power trio dat als een vlammenwerper niet alleen onze oren verschroeide, maar ook ons muzikale hart verwarmde en onze ziel verlichtte. Music for the soul!
De winnende cijfers (setlist Karma To burn): 47 – 8 – 39 – 41 – 14 – 42 – 30 – 5 – 1 – 19 – 32 – 28 – 20
Organisatie: 4AD, Diksmuide
Vreemd misschien dat een artieste van dit kaliber nog optreedt in dit soort kleine kroegen. Maar vanaf opener "Warning signs" was het duidelijk dat Eilen Jewell perfect paste in het Manuscript, waar de muren zwanger zijn van memorabilia uit de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis (iets wat haar duidelijk niet ontgaan was want even later verwees ze naar een foto van Fats Domino) en verkeerden de net geen 100 gelukkigen in hogere sferen.
Moeiteloos wist de frêle Jewell (geboren en getogen in Boise, Idaho maar tegenwoordig vanuit Boston opererend) ons de ganse avond aan haar lippen te kluisteren. Haar slome, lijzige en tevens krachtige zang, waarin ik echo's meende te ontwaren van Billie Holiday, kon niemand onberoerd laten.
Naast die fenomenale stem was de gitaar van ouderdomsdeken Jerry Miller minstens even bepalend voor het groepsgeluid. Het was een lust voor het oog om zijn fluwelen vingers te zien glijden over de snaren van zijn Gretsch. Zijn ongelooflijk beheerste stijl waarin geen noot teveel werd gespeeld leek niet van deze wereld. Jason Beek (drums, tweede stem) en Johnny Sciascia (staande bas) vormden het solide sluitstuk van deze schitterende band. "Ik heb altijd met deze groep gespeeld en dat zal ik ook altijd blijven doen" zei Eilen Jewell en dat was er aan te horen …
Of het nu country, honky-tonk, gospel, folk of blues was, telkens wisten ze het perfect in hun eigen, unieke sound te integreren. Naast de vele, sterke eigen nummers was er ook ruim plaats voor niet meteen de meest evidente covers van onder andere Arthur Alexander, Hank Williams, George Jones, Eric Anderson en Loretta Lynn. Vertederend om te zien trouwens hoe die laatste, voor wie Jewell een volledige tribute-plaat (‘Butcher holler’) opnam, haar gitaar met een beverig "Love you Loretta Lynn" had gesigneerd. Na al dat moois werd het publiek verzocht om enkele verzoekjes te doen waarna er ietwat voorspelbaar om "Codeine arms" en het van Them bekende "I'm gonna dress in black" werd geroepen. Om zo de finale te bereiken met "Shakin' all over" van Johnny Kidd and the Pirates, nog steeds een machtig nummer en hier in een versie die alle andere covers ervan meteen overbodig maakte. Deze song is ook steevast een prima excuus voor Jerry Miller om zich eens te laten gaan en zo vond zijn gitaar dit keer de weg naar "Pipeline" (The Chantays) en de Stones.
Net als de twee vorige keren dat ik Eilen Jewell aan het werk zag, kan ik enkel concluderen dat ze één van de best bewaarde geheimen van de americana is en blijft het maar de vraag of we de volgende keer nog de kans zullen krijgen om deze eclatante groep in de intimiteit van een bruine kroeg te kunnen bewonderen.
Organisatie: de Zwerver, Leffinge
Begonnen als een uit de hand gelopen grap mag het parcours van Me First And The Gimme Gimmes al meer dan gezien zijn. Deze supergroep bestaat uit leden van NOFX, Lagwagon, Swingin‘ Utters en Foo Fighters en specialiseert zich sinds de oprichting in 1995 in het coveren van songs uit de meest diverse genres. Uiteraard steken de gekende leden Fat Mike, Joey Cape, Dave Raun, Chris Shiflett en Spike Splawson de gecoverde liedjes in een lekker punkrockjasje. The Gimme Gimmes hebben zo al ontelbare albums, ep’s en singles op hun conto staan en ‘Sing In Japanese’ is bijvoorbeeld al de tweede EP in 2011.
Zoals de albumtitel aangeeft, zijn alle zes de songs in het Japanees ingezongen. De nummers zijn oorspronkelijk van illustere bands als Kai Band, Tulip, Yoshida Takuro, Tigers, Kaze en Blue Hearts. Enkel het laatste nummer “Linda Linda” was mij bekend en is met zijn gemakkelijk meezingbaar refrein misschien wel het topmoment van dit plaatje. Ook de andere vijf tracks zijn dik de moeite waard en tonen dat The Gimme Gimmes absolute top zijn in wat ze doen, nl energieke en uptempo punkrockcovers maken van nummers waarvan je nooit zou vermoeden dat ze tot een punkrockcover zouden verworden. Dit vrolijke plaatje zal alleszins nog een heel eind in mijn cd-lader blijven steken.
Slechts weinig bands (pioniers zoals Bad Religion, NOFX, Bouncing Souls en Screeching Weasel niet te na gesproken) die al zo lang bestaan en nog steeds zo relevant zijn in de hedendaagse punkrockscène als deze Swingin’ Utters.
Constante in het bestaan van deze formatie is dat binnen het voortdurend veranderende wereldje de band nooit compromissen sloot om er toch maar bij te horen en dat er steeds kwalitatief hoogstaand materiaal werd uitgebracht.
Swingin’ Utters staat voor gemakkelijk verteerbare en op folk geïnspireerde punkrock met daarbij een hoofdrol voor fijne en catchy gitaren en ietwat rauwe vocalen. ‘Here, Under Protest’ is het eerste full album in acht jaar en zal zeker de oude fans maar ook het nieuwe publiek weten te boeien.
Nummes als “Brand New Lungs” en het enorm catchy “Time On My Own” hebben verdomd stevige riffs terwijl tracks als “Kick It Over” en “Sketch Squandered Teen” de meer poppy kant van de Utters illustreren. Een nummer als “(You’ve Got To) Give it All To The Man” klinkt op zijn beurt dan weer lekker old school, razendsnel en to the point en komt als het ware recht uit de jaren negentig. Het folky “Scary Brittle Frame” tenslotte is een buitenbeentje op deze plaat maar konden we desondanks best smaken.
Voor de jonge fans die willen weten waar veel van hun favoriete acts de mosterd halen; is ‘Here, Under Protest’ absoluut verplicht luisterwerk.
Wat ons betreft, is dit alleszins een van onze top 10 favoriete punkalbums van 2011!
Loaded lijkt ons een band die uit het goeie hout gesneden is. Deze punkrockende Duitsers bestaan al sinds 1994 en hebben al van bij deze start slechts één ding voor ogen: zo veel mogelijk goeie shows spelen. De heren traden ondertussen meer dan 500 keer op in 13 verschillende landen en door de prima reputatie die ze met de jaren verwierven, konden ze het podium delen met grootheden als Beatsteaks, Dropkick Murphy’s, Cocksparrer en Mad Sin.
Hoewel de mannen al vier platen op hun conto hebben, is ‘Bloodshot Forget-Me-Nots’ het eerste album dat wij van hen horen. De opmerkelijke mix van klassieke punkrock, oi, ska, reggae en door bier doordrongen rock-‘n-roll weet ons flink te bekoren en het is duidelijk dat Loaded een vrij apart geluid heeft.
De muziek klinkt enorm fris; is zeer catchy en telt ontelbare koortjes waar je lekker mee kan brullen. Naast de ijzersterke gitaren vallen ook de vocalen in postieve zin op , iets wat voor een Duitse band wel dikwijls anders is.
Een laatste (en misschien wel belangrijkst)e pluspunt van ‘Bloodshot Forget Me Nots’ is dat we eigenlijk geen enkel slecht nummer hoorden (en ook dat hebben we bij veel andere punkrockbands al anders geweten).
We kunnen diverse tracks naar voor schuiven die Loaded als single zo naar voren kan schuiven. Wie ons een aantal topsongs vraagt, kunnen we de stevige, okselfrisse opener “Bring Out Your Dead”, het Mexicaans klinkende “Tell Ramirez, Ramirez is Dead” en het aan Dick Dale schatplichtige “The Lesser Saints” (met de bijdrage van een opmerkelijke gastvocaliste) aanraden. Met deze schijf heeft Loaded alle troeven in handen om veel verder te mikken dan de louter Duitse landgrenzen!
Dirty Beaches is het alter ego van Alex Zhang Hungtai, een Taiwanese Canadees die houdt van ‘on the road’ soundtracks. Beelden van eeuwig op drift zijn en talloze nachtelijke autoritten verschijnen op de donkere, broeierige sound; een in elkaar geknutseld geluid van ‘80s elektronica, punk, rockabilly en garagerock Suicide, David Lynch en The Cramps zijn invloedrijk bij deze do-it-all.
In een lofi attitude horen we acht songs die door knip- en plakwerk, onrustige, paranoïde synths, holle experimentele gitaarklanken, cassettegeruis , sobere pianoriedels aan elkaar verweven zijn en gedragen worden door een declamerende , verhalende zegzang op z’n Alan Vega’s (Suicide!) en Dave Eugene Edwards (Woven Hand) .
De songs hebben een mysterieus, begeesterend triphoptintje door de klanken en de repetitief spannende opbouw.
‘Badlands’ is een overtuigende doorbraak. Het mengen van titels ‘Dirty’ en ‘Bad’ in de groeps- en titelcd en songtrips als “Speedway king”, “A hundred highways”, “Horses” en “Hotel” wakkeren dit aanvoelen enkel maar aan .
De Dum Dum Girls , onder ‘Dee Dee’ Kristen Gundred, zijn afkomstig uit California. De indiegirlgroup debuteerde met aanstekelijke rammelpop en rock’n’roll/shoegaze in een ophitsend tempo en in een catchy verpakking. Ze houdt op die manier het midden tussen Blondie, The GoGo’s, L7, Vivian Girls, Jesus & Mary Chain en The Raveonettes; met een knipoog naar de Yeah Yeah Yeahs (Karen O) en Chrissie Hynde (Pretenders) .
Op de tweede cd ‘Only in dreams’, die ‘I will be’ opvolgt, zitten er heel wat verlieservaringen, wat resulteert in ideale treursongs, “Coming down” en “Hold your hand” , die het nauwst leunen aan The Mazzy Star van Hope Sandoval .
En ze balanceren tussen catchy en rauwe rock’n’roll . Algemeen horen we dromerige kauwgomballen rock; een vettige gitaarlick en een verloren gelopen gitaarfuzz klinkt door op “Always looking”, “Just a creep” en “Teardrop on my pillow”. Songs met een charmante ruis! “Bedroom eyes”, “In my head” en “Heartbeat” zijn verradelijk zeemzoetig, lichtvoetig , meezingbaar en laten soms bittere tranen na. Tja, Dum Dum Girls houdt het bij de leest van meidengroepen als de Supremes, The Shangri-La’s en The Ronettes.
‘Only in dreams’ is al bij al een goede plaat, lekkere popdeuntjes, gimmicks , maar voorspelbaar en niet verrassend …
Nederlands 
Français 
