Een dikke tien jaar geleden zagen we Goose in een club aan de boorden van de Leie in het hart van Kortrijk aan het werk voor een handvol ‘curieuzeneuzen’. Net daarvoor werd Central Park in New York overrompeld door een invasie van gansen. ‘Goose invaders’ was toen de titel in menig dagblad. Anno 2011, meer bepaald op vrijdag 7 oktober, pakte het Kortrijkse kwartet met ‘Goose Invades’ hun eigenste home town in. Op vijftig meter van hun ‘repetitieho(n)k’ boven Den Bras en Den Trap.
Het was lang geleden dat de elektro-dance-band hun eigenste stede nog aangedaan had. ‘Wij willen hier pas opnieuw optreden als we voelen dat het moment juist is. Als we bijvoorbeeld een eigen avond in elkaar kunnen boksen in een niet voor de hand liggende zaal. Maar dan nog moet de tijd er echt rijp voor zijn’, had frontman Mickael Karkousse laten optekenen in een interview met Indiestyle een jaar eerder.
En zie: een dag na Student Welcome in Kortrijk was het zo ver. Goose bepaalde, De Kreun organiseerde mee. Een democratisch (5 euro) buitenluchtoptreden op het Schouwburgplein voor het grote thuispubliek, een aftershow in De Kreun voor de intimi met de Franse invasie van kleppers als Alex Gopher, Djedjotronic, Black Strobe.
Karkousse, Dave Martijn, Bert Libeert en Tom Coghe maakten er een spetterend feestje van, maar hadden het geluk dat de echte spetters niet naar beneden kwamen tijdens hun gig, wat bij de bevriende SX, eveneens uit Kortrijk, even tevoren wel het geval was geweest. Hun hele show lang had de elektropopgroep, die haar doorbraak kende met “Black Video”, striemende regen voor zich zien neerplensen.
Als bij wonder hield het op toen Goose zijn opwachting maakte en nog wonderbaarlijker: het begon opnieuw te druppelen, seconden na het orgastische einde met “Words”, schitterend in twee delen opgesplitst.
Goose bracht alles wat van hen verwacht werd in een show van een klein anderhalf uur. Openen met “Synrise” – net als in de AB toen ze ons acht maanden eerder overweldigden en tevens ook de opener van jongste album dat ze zelf produceten – waarna alle hits de revue passeerden, stilaan groeiend naar een hoogtepunt.
Minder strak dan in het binnenconcert Brussel toen, maar des te opzwepender. De 5.000 ‘Kortrijkzanen’ deinden mee op en neer. Niet enkel de diehardfans, maar evenzeer de nieuwsgierige vijftigers die even wilden ontrafelen waar dat (internationaal) fenomeen Goose voor staat. Wel, ze ontdekten het: Goose staat voor dance–lightshow–beats–gitaar én synthesizer–moderne eighties-feest ! Zoals het Engels voor ‘goosebumps’ staat voor kippenvel…
Neem gerust een kijkje naar de pics (zie pics concerten Stadsschouwburg)
Organisatie: Goose (ism de Kreun, Kortrijk)
Geen enkele van de drie Subways albums zal de prijs der originaliteit winnen. Maar daar is het er bij dit energieke trio ook niet om te doen. Hun fijne catchy punkpop songs zijn gemaakt om vooral op het podium te spetteren. En of dit het geval is !
De bijzonder sympathieke frontman Billy Lunn is een podiumbeest die in het aangename concertzaaltje Grand Mix zijn publiek danig wist op te jutten dat er in de frontzone voor het podium nogal wild werd gesprongen, gemoshed en geskydived (zelfs een gebroken poot en een stel krukken konden een zwaar uit de bol gaande fan er niet van weerhouden zich in de gevarenzone te begeven). De songs, en vooral de energie waarmee deze gebracht werden, waren dan ook zo aanstekelijk dat stilstaan hoegenaamd niet mogelijk was.
Lunn, zijn bevallige bassiste Charlotte Cooper en drummer Josh Morgan maakten er met hun simpele maar krachtige en puntige songs een geweldig feestje van. Lunn nodigde tijdens het punkertje “Turnaround” de zaal uit tot een massale circle pit, wat zowaar nog meer vuurwerk teweegbracht bij het al uitfreakende Franse publiek, maar tot de verhoopte circle pit kwam het niet echt. De Fransen hadden enkel het woord circle begrepen en maakten er dan maar een soort kusjesdans van. Maar goed, de extreem goedgeluimde zanger kon er wel om lachen en bedankte zijn fans vooral voor het ongebreidelde enthousiasme.
Uiteraard was hun anthem “Rock & Roll Queen” één van de kleppers van de avond, maar een nieuwe song als “We don’t need money to have a good time” was al even sterk en zal volgens ons tot een bescheiden klassiekertje uitgroeien die niet moet onderdoen voor “Rock n roll queen”. Nog twee nieuwe songs heet van de naald waren “Celebrity” en de stampende afsluiter “It’s a party”, heerlijke fuifsongs zeg maar.
Verder rolden The Subways met het tempo van een dolgedraaide metro doorheen een handvol felle rockertjes als “Oh yeah”, “Shake shake shake” en “With you”, allemaal even gedreven en barstend van de adrenaline.
The Subways speelden simpele, maar goudeerlijke en bijzonder potige punkpop samengebald in iets meer dan een uur. Uiterst dynamisch en energiek, meer moest dat niet zijn.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
De Engels DJ/sing-songwriter Fin Greenall is een goed bewaard geheim die het DJ bestaan in de koelkast heeft geplaatst en sinds een zestal jaar melodieus minimale, innemende, akoestische popsongs aflevert gedragen door z’n zachte, nasale, donkere en pastelkleurige stem . De man uit Bristol hielp zelfs nog mee aan het werk van Amy Winehouse.
In het wereldje van de indiefolk sing/songwriters krijgt Fink met de jaren meer respons en de laatste plaat liegt er niet om, ‘Perfect Darkness’ van de charismatische Brit is boeiende luisterpop en klinkt donker en zoet, brengt troost, genegenheid en gemoedsrust, geruststelling. Met een knipoog naar Bruce Cockburn.
Live is Fink een trio en brengen ze gevoelig, treffend gitaargetokkel van een reeks elektrische en akoestische gitaren, spaarzame drums (Tim Thorton) en diepe bas (Guy Whittaker).
Ook het decor was de moeite. Wel vijftig bureaulampjes waren als ruikers bloemen opgesteld. Voor deze gelegenheid kon het publiek zittend het concert bijwonen. Ideaal om de integere sound te laten indringen.
Een kleine twee uur hield Fink het publiek in de ban. De songs werden warm onthaald. Tussenin hoorden we hoe sommige songs tot stand kwamen of hoe ze een andere invalshoek kunnen krijgen op een gig of tijdens een festival. De klemtoon kwam op de recente cd …”Om de nieuwe songs te promoten”, verhaalde hij . We kregen er een pak te horen als “Fear is like fire”, die een zachte en krachtige aanpak had, de spaarzaam gespeelde titeltrack, het subtiel uitgekiende “Yesterday was hard on all of us” en het intens broeierige “Warm shadow”. Sfeervol spannende gitaarsongs dus …
Dicht bij elkaar opgesteld gooide het trio een blok hout op het haardvuur, o.m. op “Trouble’s what you’re in”, “Berlin sunrise” en “Wheels”, gitaargetokkel, een bassdrum en stemcapriolen creëerden sfeer. Ze waren zelfs niet uit hun lood te slaan toen gekraak en een versterker uitviel op één van die sober, prachtig uitgewerkte nummers.
De projecties op de schuin opgestelde doeken gaven elan. Het DJ verleden sijpelde door in de laatste songs van de set, “Sort of revolution” neigde naar Little Axe door de dub-, de bluesy - en pedaaleffects; de gitaarakkoorden klonken feller . Sterk !
“A rich DJ, a poor sing/songwriter” omschreef hij zichzelf, maar iemand die ‘happy days’ beleeft. Intussen had hij het publiek in de ban en door de schreeuw naar toegiften, was Greenall onder de indruk. Solo speelde hij nog heerlijke versies van het oude materiaal, “Pretty little thing” en “Pills on my pocket”.
Wat een emotionele, semi-akoestische trip van Fink , die net als wij diep geraakt was … Zucht …
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
Licht verteerbare, aangename, leuke rock horen we op het debuut van deze jonge Engelsen van Max McElligott. Ze hebben met “The king & all of his men” al meteen een aardige hit op zak en samen met opener “Lions in cages” zijn dit de meest krachtige songs op de cd. De sound bengelt ergens tussen Razorlight, The Darkness, Queen en een rits poppsychedelische groepen door de toetsen … Poprock met een sterk retro/psychedelisch gehalte dus , kleurrijk & gevarieerd, ondersteund van de dromerige, emotievolle soms galmende zang. Binnen die broeierige aanpak klinken “Stay & defend” , Back to back”, “Dancing with the devil”, “Where are you now” en de titelsong verfijnder en sfeervoller; “Something unusual” , “Midnight dancers” en afsluiter “Planets zijn ingehouden en hebben een aanstekergehalte. Wel goed, maar geen opzienbarende plaat hoor; er valt voldoende afwisseling te noteren …
Een drietal jaar terug debuteerde het uit Liverpool afkomstige trio The Wombats met aanstekelijke, frisse, opwindende , leuke adhd pop . ‘A guide to love, loss & desperation’
had een resem singles die in ons geheugen bleven hangen, “Let’s dance to Joy Division”, “Backfire to the disco” en “Kill the director”, door de eenvoudige, treffende melodie, dynamiek en meezingrefreintjes. Energieke, opzwepende, vaardige, speelse postpunk dus!
De moeilijke tweede ‘This modern glitch’ heeft nog een paar catchy, feestelijke songs, “Tokyo”, “Jump into the fog” en “Techno fan”, okselfrisse indiepop door de gitaarloops, – riedeltjes, – hooks en toetsen die meer op het voorplan zijn getreden en richting electropoprock gaan .
We horen grootsere opgezette stukken en broeierige songs die hun gevoel voor melodie niet hebben verloren, maar wel hun onweerstaanbaarheid.
De tweede cd is er in meerdere sessies tot stand gekomen, o.m. door de moeilijke periode van zanger Matthew Murphy; de plaat is iets minder dansbaar, heerlijk en overtuigend dan gedacht met de singlereeks …
Een kleine tien jaar terug was Thursday met ‘Full Collapse’ een invloedrijke band binnen de emocore, samen met Boy Sets Fire. Intussen zijn we aan plaat zes beland en drijft het kwintet van Geoff Rickly uit New Brunswick steeds verder weg van de posthardcore roots . De vorige plaat ‘Common Existence’ was uitermate donker .
Hier komt de nadruk op sfeervolle , zweverige, snedige post – rock en pompeuze shoegazepop die niet vies is van wave en orkestratie. Een meer epische sound en zang die richting Smashing Pumpkins en Glasvegas gaat door onderhuidse emotie . “Fast to the end”, “Open Quotes” en “Turnpike divides” duiken regelrecht naar hun muzikaal verleden; “A darker forest” , “A spark against the sun” , “Past & future ruins” en “A gun in the first act” hebben een broeierige spanning . Op het intieme, kwetsbare “Empty glass” klinkt de wanhoop en verlatingsangst door . Ze slaan bikkelhard terug op het intrigerende “Stay true”, een pracht van een afsluiter ,die naar een climax gaat . Een afwisselende, boeiende plaat dus, die op zich sterke songs heeft maar geen echte treffende uitschieters .
‘Alles is al wel eens gedaan’. Het is een graag gebruikt cliché uit de muziekwereld. En helaas moeten we vaak ook toegeven aan dat cliché. Hoe hard we ook zwoegen, het is worstelen voor ons muzikanten, om nog met iets nieuws naar voor te komen.
Af en toe gebeurt het echter dat je verrast wordt door een sound. Zo overkwam het ook deze jongen toen hij een zekere zondag het festivalterein van Feest in het Park betrad. Een mix van strijkers en hip-hop beats kwamen mijn richting uit zweven. Undefined was volop bezig met hun soundcheck, en niet geheel toevallig mag ik hier en nu hun debuut-album ‘Crimes Against Logic’ reviewen.
Undefined is niet zomaar een groep Leuvense jongeren. Het is een groep Leuvense jongeren met een verhaal. Al een tijdje aan de weg timmerend, verloren ze twee jaar terug hun zanger, Cedric. Heel even stond de band op een helling, maar gezien opgeven of er blijven voor gaan de enige opties waren... Vandaag zijn we twee jaar verder en intussen is hun eerste plaat uit …
‘Crimes Against Logic’ begint met het eerder besproken strijkersorkestje ondersteund door beats. Het duurt echter niet lang, of de strijkers worden al ingewisseld voor Oosterse Sitar-klanken, en eigenlijk is dat best wel kenmerkend voor dit album. In plaats van voor één genre te kiezen, exploreert Undefined in elk nummer wel enkele verschillende genres. Dat heeft zo zijn voordelen. Hip-Hop zonder té veel Hip-Hop, jazz zonder té veel jazz, rap zonder té veel rap, het zijn allemaal accurate omschrijvingen voor dit album.
Eens aan de tweede track gekomen verschijnt het (don’t be ashamed, ik had het ook...) ‘hé, ik ken dit’-gevoel. “Go Ahead” kreeg behoorlijk veel airplay bij een niet nader genoemd radiostation en daardoor ligt het heel makkelijk in het oor, of ligt dat niet enkel daaraan? Het nummer gaat over ‘meiden, maar ook niet alle meiden hé’ als we zanger Ja Blacks mogen geloven.
En zo heeft iedere track op het album zijn eigenheid. “She’s in control” bijvoorbeeld heeft een heel ‘chillende’ club-jazz feel, deels door de piano akkoorden, deels door het funk-gitaartje, “Live it Up” heeft een ongeloflijke lounge sfeer, bij “Give me Strength” tonen ze dan weer dat ze ook weten hoe reggae werkt en met tracks zoals “Connect the Dots” en “Step into My Circle” gaan ze de onvervalste Hip-Hop toer op. Heel wat genres voor één album dus. Maar op geen enkel moment dreigt het een hoop nummers te worden. Op de één of de andere manier doen al die genres het behoorlijk goed samen.
Maar op een plaat staat er meer dan muziek. Undefined kiest heel erg bewust voor positieve teksten, vaak gevoelig en emotioneel, maar steeds naar de toekomst kijkend (behalve misschien dan bij “Go Ahead”, dat gaat over ‘Bitches’ die altijd hun zin krijgen). Thema’s zoals het verwerken van verlies staan gezien het incident met zanger Cedric op het voorplan, maar ook positieve vibes komen aan bod. Zo gaat “Filterized” over hoe je, als alles tegenzit, toch nog positieve energie uit je leven kan halen. Ook “Give me Strength” is een absoluut feel-good nummer.
Het oudste nummer is meteen een eerbetoon. Het is het enige nummer waarin Rhygin (Cedric Luyten) te horen is. De originele opname is er dus al eventjes en de versie die op dit album staat is reeds de derde. Het is het nummer waarmee Undefined in 2008 ‘TMF Road2Fame’ won. Een mix van Engelse en Nederlandse raps worden naar je hoofd geslingerd samen met wat vette beats en sampletjes.
Het maken van deze plaat heeft voor Undefined enorm veel voeten in de aarde gehad, maar net dàt heeft er voor gezorgd dat er over alles héél goed is nagedacht en dat hoor je! Welk genre ze in een nummer ook hanteren, elk geluidje zit op zijn plaats, elk klankje klopt en elk gebruikt effectje doet de muziek eer aan.
Wil je nog één extra reden? Op elke CD staat een unieke code. Gebruik deze op www.undefinedsite.be en je krijgt toegang tot een resem nummers die het album niet haalden. Het album op zich is al een absolute aanrader. De CD is te verkrijgen via de website én bij de platenwinkel. Allen daarheen!
Anna Calvi, Jong Brits Meisje, een wolvin in schaapskleren, rood hemd, hoog opgetrokken zwarte pantalon, hoge hakken, de lippen mooi gerood en de haren strak achteruit in een bolletje … ietwat verlegen soms, maar een lieflijk uiterlijk en met een glimlach . Ze komt naar voor, omgordt de gitaar, tokkelt en speelt hard alsof haar leven er van af hing … wat een ‘rockchick’ …
Haar debuut dat met de jaarwisseling verscheen, is tijdloos en vernieuwend. Totnutoe dit jaar maar zelden zo’n werkstuk gehoord. De cava borrelde over het glas. Haar gitaarcapriolen waren als een zuur die onze huid doorkliefde … Ze kwam in de belangstelling toen ze op tournee trok met Cave’s Grinderman; in dat kleine half uurtje zagen we al tot wat deze jonge dame in staat was … een eigen geluid, duister en begeesterend. En dan nog in de Botanique begin het jaar … Het gaat snel voor de kleine, mooie Calvi! Terecht stond het talent hier op haar plaats. Het ganse debuut slingerde ze ons om de oren. De AB ging plat voor haar … Een zinderend, duivels, huiverend concert! We waren sterk onder de indruk. Tja, Cave weet z’n muzikale bengels uit te kiezen …
Een indringend gitaargetokkel begon, “Rider to the sea” startte ze solo … alsof Ennio Morricone een nieuwe soundtrack peinsde … sober, elegant, treffend, adembenemend en dreigend; de song zwol aan met drums en de percussie van haar multi-instrumentaliste Mally Harpaz , die verder nog schitterde op harmonium. Vocaal kon ze heel wat aan, soms Cocorosie proporties , indringend, diep, rauw, opera, energiek en galmend. Een bijzonder sfeertje creëerde, dat leunde aan cabaret van de jaren ’30. Niet voor niks is Piaf een voorname invloed … Hier kruisten A. Badalamenti’s Twin Peaks, de D. Lynches en de E. Morricone’s elkaars pad , stonden Edith Piaf, Patti Smith, Polly Jean Harvey, Julie Cruise en Alison Goldfrapp bij elkaar en stond Cave goeddunkend in de verte te kijken op z’n ‘bijoutje’.
Meteen een goed uur kwalitatief sterke songs gekenmerkt door die zachtheid, subtiliteit, dynamiek en hardheid dynamiek. Een eenvoudig instrumentarium van 1, 2 gitaren, percussie en harmonium zorgden voor de nodige wind- en energiestoten.
Op “No more words” kon ze stoer uithalen en “Blackout” refereerde aan Cave’s debuut van ‘The firstborn is dead’ met bluesy riffs en slides . “First we kiss” had een sfeervolle aanzet, was opbouwend en smeulde krachtig, explosief en dreigend verder. Deze elementen vormden letterlijk de rode draad door de set … Wat o.m. op “Morning light”, “Suzanne & I”, het nieuwe “Wolf like me” als op de toegankelijke “Desire” en het uitsponnen “Love won’t be leaving” te horen was. Ze was onder de indruk van de sterke respons .
En ze eert artiesten: de rock’n’roll van Elvis speelde ze op het intense “Surrender” die door de harmonium leunde aan Dave E. Edward’s 16 Horsepower, er was Piaf’s bewerking van “Jezebel” en solo rezen de haren ten berge en ontroerde ze met Cohen’s “Joan of Arc” …
Deze Jonge Dame palmde moeiteloos de AB in! Schuchter, onwennig, verlegen of niet, ze beet van zich af en overtuigde … Haar toekomst zit in de lift. Houden zo!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Sommige concerten laten voor eeuwig hun afdruk in het geheugen en in het denkbeeldige. omwille van verschillende redenen, die vaak heel subtiel zijn. Voor drie kinderen van elf, negen en acht jaar oud, het allereerste concert samen met papa (papa, dat ben ik), deze avond zal eenvoudigweg onvergetelijk blijven. Er zijn namelijk slechts weinigen die het geluk hebben om gedurende de hele avond alle aandacht van de artiest voor zich te winnen.
Een verslag door de ogen van twee kinderen die betoverd werden door de eenvoud en de vriendelijkheid van een grote artieste.
Vanavond, geen circus, geen cinema, maar voor de allereerste keer, een concert met papa. We ontdekken de Kruidtuin en amuseren ons in zijn gangpaden, totdat papa ons tot de orde roept. Hij wil namelijk voor geen geld van de wereld het begin van het concert missen. Bovendien kunnen we, gezien ons gestalte, maar beter als één van de eersten binnengaan, zodat we een mooi zicht op het podium hebben. Het wachten duurt best lang, maar zal zeker beloond worden. Wanneer EMA het podium opkomt, speelt de violist reeds een sombere en onstuimige intro. Het lichtspel voegt er een bijzondere aura aan toe en brengt ons direct in de stemming. EMA (artiestennaam van Erika M Anderson) stort zich onmiddellijk in een bewogen spoken word die het decor opzet.
Onze handen zijn nog warm van het harde applaus wanneer het volgende stuk wordt opgevoerd. De muziek lijkt mank en slingert tussen zachte krankzinnigheid en opgekropte woede. Mama zou zeggen dat het vals klinkt. En papa zou erom lachen. Emma echter trekt er zich niks van aan, want ze lijkt helemaal opgeslorpt door haar zang en als het ware bewoond door haar muziek. Wanneer ze « Grey Ship » brengt, schommelt haar schip en riskeert het verslonden te worden door de golven, maar als kapitein van haar dronken schip redt ze de situatie en leidt het stuk naar de juiste haven. Intens ontroerd strandt het stuk zachtjes op de oevers van een slecht opgekropte wanhoop. Gewoonweg prachtig.
Na « Milkman » brengt de groep een herwerking van Violent Femmes (« Add it up »), gewoonweg verbazingwekkend. Daarna volgen alle nummers van haar geweldige eerste album « Past Life Martyred Saints », die allemaal dit onwaarschijnlijke gevoel geven van een onzeker evenwicht boven de leegte zonder ooit dreigen te vallen. Deze broze artieste, die emotie, zondvloed van klanken en sombere sferen met precisie weet te combineren, brengt, met haar gekke uiterlijk (ze heeft een ketting rond haar hals, net als een hond, best grappig!) de zaal in vervoering en sleept het publiek, dat voor het merendeel vandaag al haar potentieel ontdekt, met zich mee.
Maar de echte alchemie van het moment speelde zich af tussen haar, mijn broer en mijn zus. Want, geraakt door onze aanwezigheid, uitte EMA meermaals haar pure blijdschap bij het zien van kinderen vlak voor het podium. Een geschenk voor haar, een echte onvergetelijke herinnering voor ons, wij, die zelfs het privilege hebben gehad om haar gitaar in volle concert in handen te mogen nemen. Wel! Kennen jullie veel kinderen van onze leeftijd die geluid hebben gemaakt op het podium van de Orangerie? Vervoerd naar een andere dimensie aanschouwden we hoe ze met haar heupen wiegde, haar lichaam golfde, in vervoering raakte en tot slot zichzelf helemaal overleverde in een show van een zeldzame waarachtigheid. Geen schijn en echte emoties bij de herinnering die gesmoord werd in het stof van een intense en contemplatieve “Red star”.
We konden niet vertrekken zonder haar te ontmoeten, en het is zijzelf die naar ons toe kwam, even vriendelijk en gewoon als ze zich enkele minuten geleden op het podium voordeed. De ster van de avond die ons vroeg om samen met haar te poseren voor een aantal foto’s heeft deze magische avond onsterfelijk gemaakt. We zullen hem nooit vergeten. Dankjewel Mevrouw EMA, u bent een grote dame.
Vertaling Marilien Bultinck
Organisatie : Botanique
Zaterdag 1 oktober mochten we de geboorte meemaken van de eerste Full-cd ‘Grab my hand’ van Dear Hearts. Deze jonge punkrock groep uit de streek van Oeselgem is sedert 2009 bezig en het lukt vrij aardig. Het bracht hen al dit jaar naar Engeland en binnenkort staan er een aantal optredens gepland in N-Frankrijk.
Die avond stelden ze hun nieuwe CD voor in het JH in Wakken, die een eerder verschenen EP ‘Tail Lights & Bygones’ opvolgt. Aan de band te horen een fikse onderneming en achterna gezien waren we vrij aangenaam verrast: strak gespeeld door het kwartet, goede baslijnen, prima gitaarwerk, puik drumwerk en een goede zang en samenzang! De volumeknop werd gretig opengedraaid, zonder dat het rommelig en schreeuwerig klonk. Het was duidelijk dat de heren al vele uren in het repetitiekot hadden gezeten !
Scheirder, de bassist en zanger, stond er met z’n band en zorgde tussen de nummers voor leuke grapjes en zelfs een amusante praktische proef. Sammy en David waren duidelijk geen ‘groene’ gitaristjes meer. En Wim, de drummer, sloeg er flink maar gepast op los zodat de sound het juiste ritme en tempo behield. Het kostte hem liters zweet. Feilloos speelden ze de songs.
Het enthousiasme van de groep kwam ook ten goede aan het publiek. Er werd duchtig gecrowdsurfd.
Dear Hearts bracht bijna volledig hun nieuwe CD, aangevuld met het betere werk van hun EP en een cover van de Misfits. Dear Hearts onderscheiden zich en zijn dus goed bezig. Zeker de moeite om te horen, te zien én … te beleven.
In een oud zaaltje in een achterbuurt van Lille gaat een spot aan. Daarin gevangen, een meisje. Een meisje dat haar hoog omgorde gitaar op autoritaire wijze alleen de nacht injaagt op de jankende riffs van “Rider to the Sea”. Welkom in het unieke universum van Anna Calvi!
Alhoewel haar debuutplaat in 2011 al veel hoge ogen gegooid heeft - waaronder een shortlist-nominatie voor de prestigieuze Mercury Prize - is Anna Calvi toch vooral een live-ervaring die geen mens onberoerd laat. Live trekt ze immers haar nummers met vier sterke troeven naar eenzame hoogte: haar prachtige krachtige stem en bezield gitaarspel vormen dé muzikale spil, maar het zijn haar podiumprésence en de manier van omgaan met de dynamiek die in haar songs zit ingebakken, die het geheel tot zulk een adembenemend totaalspektakel maken. De sfeer die het geheel uitademt is zo weggelopen uit een film van David Lynch.
Gedurende de avond passeert de volledige debuutplaat de revue waarin onder meer “No More Words” en - nieuwe single – “Suzanne and I” eruit springen als staalkaarten van haar vocale kunnen. De set wordt daarnaast gekruid met een aantal passende covers, iets waar ze ook veel tijd en moeite in investeert. Zo komen haar singles op vinyl steeds uit met zo’n cover op de B-side, covers waaruit ze iedere keer ook weer de juiste dynamiek weet te puren. In “Surrender”, een cover van Elvis Presley (en de B-side van Blackout) bijvoorbeeld, schurkt ze zich verleidelijk tegen de microfoon aan waarbij ze het publiek zachtjes “be mine tonight” in het oor fluistert. Om even later dan weer alle registers open te trekken voor een bijna onherkenbaar maar witheet verschroeiend “Wolf Like Me” van TV On The Radio. Respect ook voor de begeleidende bandleden die zich nederig ten dienste stellen van hun leading lady daarbij haar dynamiek perfect aanvoelend en aanvullend.
Op het einde van de set nog een onbetwist hoogtepunt met “Love Won’t Be Leaving”. De albumversie laat ze hier ver achter zich, vooral dankzij een geniaal goed gitaar-intermezzo waarin ze ongeremd volledig in haar instrument opgaat.
Het publiek laveert het hele optreden door tussen respectvol muisstil en laaiend enthousiast met lang aanhoudende applausgolven. Zeker wanneer het prachtige en als laatste bisnummer opgespaarde “Jezebel” een - tweetalige - versie meekrijgt waar Edith Piaf fier op zou mogen zijn.
Door de perfecte mengvorm te vinden tussen intimiteit en bombast, tussen stem en gitaar, heeft Anna Calvi met haar atmosferische pop een niche voor zichzelf geboetseerd waarin het aangenaam wegdromen is, op de onaangenaam warme zweetlucht die er in de Splendid hing na misschien. Topprestatie!
Neem gerust een kijkjen aar de pics
Organisatie: Agauchedelalune, Lillle
Icebreaker en BJ Cole waren voor mij nobele onbekenden, maar na dit concert dus al een stuk minder. Beide heren vertelden tussen de nummers door ook wel een en ander over de oorsprong van dit muzikale project, dat de 40-jarige verjaardag van het Apolloproject viert en ook een hommage is aan de plaat van Brian Eno uit begin jaren 80, één van die platen die van Eno de grondlegger van het genre ambient maakte. Uiteindelijk is Eno nog vooral bekend als producer van Talking Heads en U2 en van hun grote platen uit de jaren 80, wat ook wel te zien was aan het publiek dat toen misschien wel jong en wild geweest zal zijn.
Tijdens het eerste deel van het concert werden nogal experimentele bewerkingen van stukken van Eno gebracht, die ik op zich niet kende en volgens de reacties van het publiek nogal afweken van wat het ooit volgens Eno best geweest was. Interessant maar het liet me een beetje op mijn honger. Iedereen kwam toch vooral voor het tweede deel van het concert.
Het tweede deel van het concert bracht de eigenlijke plaat ‘Apollo’, die behoorlijk getrouw aan het origineel werd gebracht. De grote attractie waren de beelden van de ‘Apollo’-missie die de aandacht opeisten. Die waren blijkbaar uit duizenden uren footage geselecteerd en ze brachten soms adembenemende beelden van de maan, maar net zo goed zenuwachtige ingenieurs op de grond die nagelbijtend sigaretten rookten en grafiekjes volgden. Werkelijk schitterend waren de beelden van de rond hossende astronauten die als en soort teddyberen met motorische deficiëntie het maanoppervlak onveilig maakten en soms gewoon als in een Disney-tekenfilm languit op hun bek gingen.
Het ensemble dat Icebreaker en BJ Cole samengesteld hadden was behoorlijk uitgebreid maar blijkbaar was het allemaal nodig om het goed te brengen, hoewel ik toch een paar goed moest kijken wie nu eigenlijk aan het spelen was en wie niet. Het resultaat lijkt simpel, maar dat is dus blijkbaar bedrieglijk. ‘Apollo’ brengt heel atmosferische muziek, waarin zoals bij alle goeie ambient niet altijd conventionele muzikale structuren in terug te vinden zijn. De ultieme moodmusic dus. Je moet er je dus in onderdompelen, wat uiteindelijk, onder meer dank zij de erg comfortabele stoeltjes behoorlijk goed gelukt is, en bovendien werd nog afgesloten met een heel mooie versie van “An Ending”, wat toch voor mij de mooiste parel is die Eno de
wereld geschonken heeft.
Organisatie: Vooruit Gent (ikv Jazz & Beyond)
Toen ons enkele maanden geleden het nieuws bereikte dat CIV 3 clubshows zou doen in Europa en één daarvan in Trix zou doorgaan waren we behoorlijk ‘psyched’ om hen terug aan het werk te zien.
Na hun geslaagd optreden op Groezrock dit voorjaar -die overladen werd met superlatieven- waren de verwachtingen dan ook hooggespannen voor het New Yorkse combo.
De band, ontstaan uit de resten van het legendarische Gorilla Biscuits, verbaasde in '95 vriend en vijand met hun debuut ‘Set Your Goals’ dat een echte klassieker werd in het genre.
De plaat geschreven door songsmid Walter Schreiffels – in het verleden ook bij de Biscuits en later bij o.a. Quicksand- leverde de band al snel een cultstatus op...
Maar toen 3 jaar later opvolger ‘Thirteen day getaway’ verscheen, volgde snel de ontnuchtering, het album werd met de grond gelijkgemaakt en de band gooide in '00 de handdoek in de ring.
Op deze warme herfstavond was Trix voor de helft gevuld om de energieke hardcore/punkband onder aanvoering van Anthony Civarelli nog eens te zien schitteren.
Van bij opener “Set your goals” werden we meegezogen in een kolkende, aangename sfeer met massa's singalongs en veel actie in de pit. Alle kleppers passeerden de revue: “All twisted”, “United kids” en “Choices made”, allen klonken ze snedig, fris en tijdloos.
De band was energiek en vol overgave en gaf weinig ademruimte tussen de tracks. Af en toe prevelde kopstuk Anthony de nodige boodschappen en loofde hij meermaals de 'dolle atmosfeer' van het publiek die in de zaal hing.
Opvallend veel dertigers in de zaal die hun jeugdsentiment kwamen herbeleven en alle nummers meezongen, nostalgie ten top dus! Met klassieker “Can't wait one minute more” ergens halverwege de set explodeerde de zaal en werd er lustig gedanst, gemosht en gedived. Alles kon ...
Zonder de minste verslapping kregen we in het slot nog sterke uitvoeringen van "Boring summer " en "Marching goals" en zagen we overal rond ons hoe iedereen genoot van deze ‘oldskool’ set.
In een goed uur werd de volledige debuutplaat erdoor geblazen en baadde de sympathieke Civarelli in het zweet. De band sloot af met de Gorilla Biscuitscover “Hold your ground” en zette daarmee de kers op dé taart
Organisatie: Heartbreaktunes (ism Trix)
Guillemots, de band van sing/songwriter Fyfe Dangerfield , is een speciaal, bijzonder bandje; ze zijn al toe aan de derde cd, vallen op door pop met rijkelijk geschakeerde elektronicageluidjes en schuwen in hun ‘arty farty’ aanpak progrock en musical niet, wat hen richting Yes en Alan Parsons brengt. Guillemots is niet in één stijl onder te brengen en is op die manier een goed bewaard muzikaal geheim … de paar singles worden verwonderlijk geweerd op de radio … Geen airplay dus … Foei! Ook het recente ‘Walk the river’, oorstrelende muziek, maakt hen totnutoe niet bekender; de songs hebben een dromerig concept met een zekere dramatiek. De klankkleur is erg belangrijk bij deze ingenieuze band. Het kleurrijke pak van de zelfingenomen artiest paste in het muzikale decor.
Vanavond in de bijna twee uur durende gig durfde het kwartet de songs mooi uit te bouwen en konden ze stevig klinken door een laag gitaareffects. Veel boeiende tempowisselingen, eigenzinnig, grillig, maar zonder het toegankelijke karakter uit het oog te verliezen. Live op scherp dus ! We hielden van de aanzwellende kracht en het live karakter!
Ingetogen en traag gingen ze van start; de klemtoon kwam op sfeer scheppen, “Don’t look down” kreeg een forse stoot en explodeerde ergens halfweg . Het muzikaal avontuur en geweld zetten ze zonder schroom verder op “Go away”, dat gierde en raasde, met gitarist McLord Magrao in een hoofdrol . Wat gas namen ze terug op de oude, sfeervolle “Made up lovesong” en het innemende “If the world ends” … voor de eerste keer kwamen de soundscapes op het voorplan door toetsen en synths. Guillemots beklemtoonde z’n veelzijdigheid, de rode draad van de set.
Meteen werden “Vermillion” en “The basket”, single van de nieuwe cd, warm onthaald . “I must be a lover” was een hoogtepunt qua popmelodie en qua creativiteit waren we sterk onder de indruk van “Kriss kross”, uit de tweede plaat ‘Red’ … de popsong had een pak onverwachtse wendingen en stijlen en haalde ‘70’s retro naar boven. Van wegdromen was hier geen sprake, Guillemots dropte je met geweld in de realiteit!
Afsluitende reeks “Trains to Brazil” en “Sao Paulo” werden heerlijk uitgesponnen, - de laatste zelfs ruim 11 minuten -, en hadden heel wat effects ; de 3 heren en dame gingen lekker loos op hun instrumenten.
Het sing/songwriterschap zat netjes verweven in de set, want solo speelde Fyfe “The devils shoes” en “ I don’t feel amazing now”. Hij had het publiek voor zich gewonnen met de wisselende, gevarieerde aanpak. Overtuigend, verbluffend in de bis was “Yesterday is dead”, met ophitsende ritmes, die leunde aan Jon Anderson van Yes; op het eind had het zelfs een meezinggehalte, gezien de eerste rijen het refrein neurieden.
Guillemots toonde aan een extraverte liveband te zijn. De klankkleur en toegankelijkheid behielden ze; de fijne subtiliteit en het dromerige aspect op plaat maakten plaats voor lagen gitaar- en synth effects. Een totaalconcept dat impact had …
Chloë & the Lonesome Cowboy (Bram) zijn al van 2008 bezig en brachten ingehouden, semi akoestische songs, ondersteund van spaarzame drums . Toetsen vulden soms aan. In het voorjaar verscheen het debuut ‘Right at the sun’ … warme melancholie van sfeervolle, lieflijke melodieën. De zalvende treurzang van Chloë neigt naar Hope Sandoval’s Mazzy Star. Met z’n tweetjes speelden ze intieme, hartverwarmende, sobere pop !
Organisatie: Botanique, Brussel
Nederlands 
Français 
