‘Dougna’ is de tweede cd van de Guinese deerne Sayon Bamba, die een paar jaar terug debuteerde met ‘Mod’Vakance’. De sprankelende afropop wordt breder aangepakt met raps, reggae, world en kent muzikale experimentjes met elektronica, gedragen door haar bezwerende, warme en overtuigende stem. Ook tekstueel schuilt hier een boodschap  en aanklacht tegen onrecht van verwaarloosde kinderen, vrouwenbesnijdenis, … . Ze  vindt aansluiting bij de groten Tiken Jah Fakoly en Toumani Diabaté .
We horen een uiterst gevarieerde cd waarbij ze van zich afbijt. Opener “Mogho magni” brengt ons in de gepaste sfeer; ze gaat innemender en sfeervoller te werk op “l’Amour c’est show”, “Betty” en op de titelsong;  kleurrijk is “Bévazou pobè” en “Aborongo” klinkt stevig. Sayon Bamba heeft op die manier een verdienstelijke cd uit.

Crammerock 2011- Brede programmatie oogst
dag 1 – vrijdag 2 september 2011
In 1991 organiseerde een jeugdhuisje Cramme in Stekene een aantal optredentjes met de ambitie van een festival. Twee decennia later spreken we van een heus én uitverkocht festival met een zeer brede programmatie.

De jeugd van tegenwoordig is tegenwoordig niet meer zo jeugdig. Alhoewel, ouderen verlieten al snel de tent om voor de tieners plaats te maken. Deze knapen en chicks werden op een dj-set getrakteerd zonder echt een instrumentarium met een hele resen Nederlandstalige rapteksten of wat daarvoor zou moeten doorgaan. Ook deze keer werd de jeugd aangepord tot het neuken van frisse deernes  en het nemen van allerlei illegale sub(n)stanties. Ethiek staat niet in hun woordenboek. Foute boel dus voor hersenloze tieners.

Bent van Das Pop had deze keer zijn foute bril niet mee, maar zorgde wel voor een eerste hoogtepunt. Alle registers werden weerom opengetrokken en als een ware volksmenner, met meestal grappige maar ook pikante bindteksten liet hij nummers als “Kiss is not a crime”, “Fools for love”, het Beatle-eske “Flowers in the dirt”, “You” en “Can’t get enough of your love” op ons los. Je zou ervan versteld staan hoeveel pareltjes Das Pop al heeft geschreven.  Het publiek moest en zou meegaan en dit is dan Das Pop ook gelukt. Terecht ergerde hij zich aan de soundcheck tijdens hun optreden van Channel Zero, maar wist dat weer met de nodige humor op te lossen.  Dat Van Looy een groot performer was, wisten we al en werd bij deze nogmaals bevestigd.  De band brengt melodieuze songs ( da’s pop, hé) ondersteund door een  gedreven percussie en explosieve eindes. De drummer slaat er niet bepaald naast . Met “Can’t…” kregen we een heuse apotheose toen Bent na het gooien in het publiek van gigantische dobbelstenen de drummer vervoegde en ze met tweeën het drumstel zowat naar de kloten speelden.

Van melodieuze pareltjes naar de brute kracht van Channel Zero. Voor Crammerock lijkt het maar een kleine stap en ze zijn er nog goed in ook. Franky en co pletwalsen met het grootste plezier en decibels de tent omver – voor het eerst in zijn leven heeft ondergetekende oordopjes gebruikt, en dit na meer dan twee duizend concerten. Uiteraard zien we alle clichés: de typische metalposes, spuwen in het publiek, de flying V’s, de ietwat bloederige moshpit, dubbele basdrum, het publiek uitschijten omdat ze de laatste cd  nog niet gekocht hebben, en zo verder. Halverwege knapte de veer ei zo na met iets wat een ballad zou kunnen genoemd worden en dan was het wachten op hun twee krakers “Black Fuel” en “Suck My Energy”. En, eeerlijk: Het was het wachten waard. Soulflyer Mickey is wel degelijk een… euh versterking.

Laten we maar aan The Sisters of Mercy niet te veel woorden vuil maken. Iedere organisatie heeft het recht om miskleunen te organiseren.  Veel rook, slecht gebrachte muziek en een versleten grafstem. Dr Avalanche heeft perfect en gevoelloos  gedrumd. Het is dan ook een machine.

dag 2: zaterdag 3 september 2011

The Hickey Underworld weet dus ook wat het begrip ‘Er een Lap op Geven’ betekent. Deze makkers wonden een half decenium het nipt van de Black Box Revelation en kent iedereen van de StuBru-hitjes “Mysterie” en “Future Words”. Met hun degelijke van boksringen en kettingen voorziene uppercuts wisten ze de bloedhete tent vlot wakker te krijgen. Resultaat:  Je bent voor de rest van de dag opgefokt en de loden zon kan je geen reet meer schelen. Beter dan Channel? Volmondig ja. Onder de betonlaag schuilen namelijk heerlijke vakkundige en fijne songs.

Op naar de no-nonsense-rock van Gorki. Luc, onze droge en best grappige entertainer noemt zich een grote gelukzak en hij is dat blijkbaar ook. Gewoon zijn ding doen, de beste Nederlandstalige hits van de laatste decennia (die hij dan nog zelf heeft geschreven ook) brengen, mooie teksten op boeiende melodieën, ondersteund door een prima begeleidingsband, je zou voor minder een glas champagne drinken op het podium. Noteer ook dat zijn nieuw werk even sterk naast zijn ouder werk staat, hij daarmee begon om dan bijna jukeboxgewijs het ene pareltje na het andere op het oververhitte publiek los te laten. Ook de nodige sneer naar het gesoundcheck tijdens hun optreden (heren organisatoren, neem dit aub mee naar volgende editie), even Kelis een poepje laten ruiken en het verlangen naar Echo and Bunnymen uitdrukken… Neen, geen penopauze voor Luc Devos en Co.

De immer verlegen Vanlaere van Admiral Freebee was duidelijk in zijn nopjes en bracht een dijk van een concert. Minder kan je niet verwachten als je weet dat we hier te maken hebben met één van dé singer-songwriters én performers van de lage landen en daarbuiten.  Superlatieven en woorden zullen steeds te kort schieten. Hoe moet ik nou in godsnaam een stomende goed opgebouwde set met als climax een weergaloze “Darkness” beschrijven waar we in één klap het beste van Mick Jagger, Neil Young, Bob Dylan en Zappa in één band zien en horen.

Echo and the Bunnymen: Zonder twijfel het hoogtepunt van deze editie. Gehuld in een zwarte parka (‘eat your heart out’, Liam Gallagher) was onzen Ian duidelijk ‘in the mood’. Voor deze Britse Lou Reed durven we zelfs spreken van een vlaag van euforie. Hij gaf bemoedigende schouderklopjes naar de geluidsmannen, grapte en dolde wat met zijn bassist, maar was vooral uitstekend bij stem. Will Sergeant omarmde liefdevol zijn ‘kostbare’  gitaren en tekende voor een subliem gitaarspel, ondersteund door een meer dan behoorlijke percussie. Er werd gestart met “Going up”, de groep bleef grasduinen in ouder werk (“Rescue”, “Over the wall”, “All my colors”, “Dancing horses”), er werd geknipoogd naar The Doors (“Roadhouse blues”) en Lou Reed (“Walk on the wild side”) en met als hoogtepunten prima versies van “Villiers terrace”, “The cutter” en een gewaagd “Lips like sugar”. Jammer dat ze maar een uur kregen en dat de soundcheck van de volgende groep weer  wat roet strooide.

Zornik heeft het van bombast, theatraliteit , oppervlakkige liedjes en spetterend vuurwerk op het einde. Goed voor het jonge voetvolk. Koen Buyse was wellicht verwonderd dat de tent helemaal vol liep, maar dat was maar omdat het buiten oude wijven begon te regenen.

The Black Box Revelation: Vettige rock op zoek naar variatie. Al van hun derde brachten ze hun nieuwe ‘Rattle My Heart’, een veelbelovend lekker nummer waar je voor of tegen bent.  “Set Your Head on Fire”, “I Think I Like You” , “We Never Wondered Why”, “Never Alone / Always Together”:  al hun werk werd  met de nodige drive en discipline door dit duo gebracht, alhoewel,….meende ik daar geen bassist in de coulissen te zien staan spelen?

De laatste cd Flesh Tone  van Kelis was niet veel soeps. Deze uit plastiek opgetrokken en door de jeugd zeer gegeerde dame bleek op de overigens puike programmatie toch een hoofdact te zijn. Ze werd reeds door onze Vlaamse helden Gorki en Admiral met het nodige sarcasme aangekondigd, maar ja , de jeugd wil ook wat…. Muzikaal gezien kunnen we absoluut niet van een optreden spreken. Alles valt te herleiden tot één beat. Er stond slechts één volwaardig instrument op het podium: Een drumstel. Die arme drummer heeft dus drie kwartier lang –gelukkig duurde het optreden niet langer- hetzelfde moeten drummen. Alles werd ondersteund door een blonde dame die ervan overtuigd is dat ze ooit mooi was en nog steeds is en die een aantal knoppen , pc’s, samplers  en allerlei bediende. Kelis zelf droeg een flauw tijgerpakje, heeft wel een goede stem en komt zeker in aanmerking om wereldkampioen-serieus-in- het-publiek-kijken-terwijl-men-zingt te worden .  Vreemd genoeg droeg het publiek deze uit fake en plastiek opgetrokken dance act op handen, ook al vertelde Hare Arrogantie dat ze niet voor het publiek was gekomen, maar het enkel voor zichzelf deed.

Organisatie: Crammerock, Stekene

Mastersatrock 2011- puik festival in Torhout
Op 3 september 2011 trokken we  naar het rockfestival Masters@Rock in Torhout. Deze editie van het festival werd de vrijdagavond voorafgegaan met een afrekeningsfuif van Studio Brussel en hiervoor werd zelfs kampeergelegenheid voorzien voor de aanwezigen die de baan niet meer op wilden. Een goed initiatief die aantoont dat de organisatoren willen investeren in hun bezoekers!

Welnu, op de festivaldag zelf waren we present, waar bands als Johnny Jailbird, Psycho 44, Flatcat, The Wolf Banes, Heideroosjes, Diablo Boulevard, Channel Zero en Therapy? op de affiche stonden geprogrammeerd; de afrekeningsfuif was geslaagd,  te horen naar de opinie van verschillende aanwezigen.

Ok, de 1^e band die ik aan het werk zag was de Brugse punkrockband Flatcat. Na de naamsbekendheid door het liedje Rockstar Fantasy kreeg hun carrière een boost en mochten ze zelfs samen met Nailpin een optreden geven in 2005. Vandaag waren ze opnieuw in goeie doen en nummers als “Hear Tonigh”t, “My Heart is Bulletproof”, “Beautiful in Venice” en “Wait and See” werden door het publiek uitermate goed onthaald. Hun nieuwe single “The Great Escape” werd voorgesteld aan de toeschouwers, maar ik vrees dat dit liedje voor het merendeel van de aanwezigen nog niet genoeg ingeburgerd was, wat een ietwat flauwe reactie met zich meebracht. In mijn opinie was de overgang tussen de verschillende nummers wat bekaaid. Interactie met het publiek is vereist, maar een mens kan er soms overgaan en teveel van zijn leven/voorbije fratsen verkondigen tussendoor. In conclusie was dit een goed optreden met een over het algemeen gezien praatgrage frontman Dieter Meyns.

The Wolf Banes was toen aan de beurt. In de jaren 90 zette deze band een stap opzij, maar in 2010 was een reünie een feit. In januari 2010 was de single “Things too much” hun 1^e creatie sinds de heropstanding, en in datzelfde jaar werd hun titelloze album ‘The Wolf Banes’ uitgebracht.  Zanger Wim Punk verscheen vandaag op het podium in een soort lichtblauw kostuum en was zichtbaar klaar om een klein uurtje het beste van zichzelf te geven. Helaas draaide dit in mijn ogen wat minder uit, want hij was niet echt in staat om het publiek achter zich te scharen. Een beetje begrijpelijk ook, want het vooral jeugdige publiek kent volgens mij betrekkelijk weinig nummers van deze band. Logisch dus dat enkel bij de bekendste hit, tevens afsluiter, “As the Bottle Runs Dry” iedereen de complete tekst kon meebrullen. Uiteraard waren ook oude rockers aanwezig in Torhout, en bij nummers als “Miles away from Here” en “Barbara Carrera” voelden zij zich uiteraard in hun sas. De cover van “I only want to be with you” was eens amusant om te horen, maar meer ook niet. Helaas had ik meer verwacht van hun optreden.

De Nederlanders van punkrockband Heideroosjes verschenen op het podium, staken meteen de vlam in de pan en blusten pas uit toen hun setlist afgehaspeld was. Energiek, swingend, voorzien van de nodige humor en een opeenvolging van hit salvo’s…dat is de korte samenvatting van dit goede optreden. Noem ze maar op, “Iedereen is gek (behalve jij”), “I’m not deaf…”, “Tering Tyfuss Takketrut”, “Sjonnie en Anita”, “Doe maar alsof je neus bloedt”, “ik wil niks”, “Val maar dood” en de meebruller “Damclub Hooligan” passeerden allemaal de revue. Crowdsurfen was niet toegestaan volgens de voorziene verbodstekens, maar enkelingen begonnen daartegen toch te rebelleren…en terecht haha! Het 1 uur durende optreden vloog voorbij en volgens de meeste aanwezigen dus uiteraard te kort. De Nederlanders toonden alvast dat ze het nog altijd kunnen.

Frontman Alex Agnew, ook bekend als Vlaams stand-up komiek, van Diablo Boulevard had samen met zijn kompanen de zware taak om niet onder te doen, of toch zo min mogelijk,  voor de Heideroosjes. Er zijn nog maar 2 albums verschenen van deze Belgische rock/metal formatie getiteld ‘The Greater God’ en ‘Builders of Empires’, maar desondanks waren ze toch al te bewonderen op een gerenommeerd festival als Graspop. En na wat ze vandaag presenteerden op het podium ben ook ik tamelijk gecharmeerd door hun kunnen. Hun muziek is een mengelmoes van metalmuziek en hardrock, en tel daarbij nog de podiumprésence van Alex erbij en dan kom je terecht bij een band die het publiek achter zich weet te scharen. Een groot repertoire hebben ze voorlopig nog niet, dus de nummers waren beperkt hierdoor. Van het 1^e album werden alvast “The day the moon howles”, “Virus (the pride)” en “Scarred en Undefeated” gespeeld, maar de nadruk werd toch meer gelegd op het recentste album met nummers als “Between the Hammer & the Holy cross”, het leuke “Black Heart Bleeds”, “Saint of Killers”, “Dying Within” en het titelnummer “Builders of Empires”. Zoals aangegeven, hun muziek slaat aan, de interactie tussen Alex en het publiek is geniaal maar na een tijdje begint het gebrek aan variatie toch door te wegen. Maar uiteindelijk was ik over het algemeen redelijk tevreden over hun prestatie en kan ik nu met zekerheid vaststellen dat Alex überfan is van Danzig, alleen al afgaand op zijn zangstijl.

Toen Channel Zero aan de bak moest was het al goed donker…en zo hoort het bij een metaloptreden. Dit was uiteraard één van DE bands waarvoor het publiek naar Torhout was afgezakt. Iedereen kent wellicht de historie van de band: opgericht in 1990, wegens financiële beslommeringen werd in 1997 abrupt een einde gemaakt aan Belgisch metaltrots, maar na diverse oproepen via sociale netwerken zoals bv. facebook en consoorten besloten Franky en de zijnen om hun hitjes nogmaals los te laten d.m.v. enkele optredens in de AB…niet wetende dat ze deze bekende concertzaal in een mum van tijd tot 6x toe tot de nok konden vullen. De handen werden opnieuw in elkaar geslagen, met uitzondering van gitarist Xavier Carion die werd vervangen door Mickey Doling, met als resultaat het nieuwe album ‘Feed ‘em with a Brick’. De show werd ingezet met “Fool’s Parade”, en toen was het al duidelijk dat niemand gespaard ging blijven van hun geweld. Alle registers werden opengetrokken en nummers als “Suck  my Energy”, “Heroin”, “Help”, “Call on Me”, “Black Fuel” en “Bad to the bone” werden met de nodige moshpits en crowdsurfing onthaald. Nieuwe hitjes werden vanzelfsprekend ook op de setlist geplaatst maar dit in beperkte mate. Slechts 4 liedjes werden uit de boxen geblazen nl. “In the City”, “Angel’s Blood”, “Freedom” en het onmisbare “Hot Summer”. Een vet feestje voor de aanwezigen en de hemel begon er steeds maar zwarter uit te zien…

Zo zwart zelfs dat net voor het openen van Therapy? de hemelsluizen opengingen. Aangezien de loods waar het podium gevestigd was niet alle aanwezigen kon huisvesten, zag je verschillende mensen drogere oorden uitzoeken zoals bv de biertenten waaronder je deels kon schuilen…Niettemin werd het optreden van Therapy? aangevat en de regen was voor de meeste aanwezigen geen spelbreker om het feest te laten beginnen.
Therapy? klonk krachtig en was absoluut de meester van het festival op alle gebied… alle voorgaande bands werden weggeblazen door de Noord-Ieren! De instrumenten werden perfect beheerst en je zag dat ze ontspannen op het podium stonden. De vreugde van de band ging over op het publiek en de grond begon te daveren toen de uitstekend geselecteerde setlist de mensen bekoorden. De gekendste albums namelijk ‘Troublegum’  waarvan “Turn”, “Knives”, “Die Laughing”, “Stop it you’re killing me”, Screamager”, “Nowhere” en “Isolation” werden gespeeld en het album  ‘Infernal Love’ met nummers als “Diane” en “Stories” waren de blikvangers van dit optreden. Maar ook nummers als “Teethgrinder”, “Exciles” en “Living in the shadows of a terrible thing” werden met luid applaus onthaald. Respect voor deze band en een gemeende dank u wel voor de uitstekende prestatie die ze hebben neergezet.

Als soort van afterparty was er nog een dj-set voorzien van Dirk Stoops en alle feestbeesten die nog op het terrein vertoefden, inclusief mezelf, zullen beamen dat dit een zeer goeie afsluiter was van een uitermate geslaagd festival met vooral Heideroosjes, Channel Zero en Therapy? als blikvangers.

Op naar volgend jaar zou ik zo zeggen!

Neem gerust een kijkje naar de pics onder festivalreviews

Organisatie: Masters@Rock, Torhout

Het Franse Gotan Project slaagt er nog steeds om tango en elektronica op een stijlvolle manier én met gevoel voor klasse boeiend te houden. Het warme onthaal en de respons op hun sfeervolle, zwoele, innemende, aanstekelijke , groovy authentieke Argentijnse en Zuiderse sound doet deugd. Een kleine twee uur lang trotseerden zij en het publiek een kille zomeravond in het pittoreske Rivierenhof.

Het trio, dat een heuse ondersteuning heeft van een pianist, violiste/trompettiste, bandoneonist en vocaliste; wordt aangevuld met mannelijke en vrouwelijke stemmen, voicesampling en projecties, die de songs kleur en elan geven. Een gepaste outfit ontbrak niet binnen het Gotan decor …
Het recente ‘Tango 3.0’ plaatsten ze in de spotlights. De klassiekers van vroeger werk, ‘La revancha del tango’ en ‘Lunatico’ zaten mooi verdeeld in de set. Filmisch beeldrijke muziek, die loungy en lekker dansbaar kan klinken.
Een uiterst genietbare avond van wegdromende, kabbelende en heupwiegende sounds en die ergens hangt tussen jaren ’30, traditionals en moderne elektronica, met een flirt dub, disco en dance. Langzaam kwamen we in de ‘GP mood’ door “Cuesto abajo”, “Epoca” en “Tango square”, die een licht melancholische, dromerige inhoud hadden. Ook de zang injecteerde deze emotie. Specialer klonk “Rayela” van de nieuwe cd, indringend, grauw en voorzien van een lichte groove. Forsere beats sierden de song … Uitnodigend voor een danspas … op songs als “Une musica brutal hombre à hombre”, “Toda mi vida”, die met een rappende collectief (Koxmoz) op de projecties van “Mi confesion” een hoogtepunt bereikte.
Het was de aanzet om de elektronicabeats wat meer door te laten klinken, zonder echt de traditionele Argentijnse tango te verliezen . Een broeierige songkeuze volgde, “Diferente”, “La gloria”, “El mensajero”  en een uitgesponnen “Panamericana”. Volledig werden we ingebed in de sound en discokitsch, scratches en resonantie schuwden de twee DJ’s niet.
De bis werd meer divers en dansbaar; dubdance haalden ze aan op “Mil millones/Queremos paz”, “Santa maria” en het gekende “Peligro”.
Een tweede keer kwamen ze nog en het gevoelige “Immigrante” kon het smaakvolle optreden overtuigend besluiten. Gevoel voor ritmiek blijft centraal in de tangopop opzet van het gezelschap … Benieuwd welk richting het nu zal uitgaan …

Ook de support El Junta Cadaveras bood de nodige swing en dynamiek en zorgde dat we  op dezelfde golflengte en in de juiste stemming geraakten. De avondlijke temperatuur steeg bij deze ‘positivos’ …

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg)