‘Dougna’ is de tweede cd van de Guinese deerne Sayon Bamba, die een paar jaar terug debuteerde met ‘Mod’Vakance’. De sprankelende afropop wordt breder aangepakt met raps, reggae, world en kent muzikale experimentjes met elektronica, gedragen door haar bezwerende, warme en overtuigende stem. Ook tekstueel schuilt hier een boodschap en aanklacht tegen onrecht van verwaarloosde kinderen, vrouwenbesnijdenis, … . Ze vindt aansluiting bij de groten Tiken Jah Fakoly en Toumani Diabaté .
We horen een uiterst gevarieerde cd waarbij ze van zich afbijt. Opener “Mogho magni” brengt ons in de gepaste sfeer; ze gaat innemender en sfeervoller te werk op “l’Amour c’est show”, “Betty” en op de titelsong; kleurrijk is “Bévazou pobè” en “Aborongo” klinkt stevig. Sayon Bamba heeft op die manier een verdienstelijke cd uit.
Crammerock 2011- Brede programmatie oogst
dag 1 – vrijdag 2 september 2011
In 1991 organiseerde een jeugdhuisje Cramme in Stekene een aantal optredentjes met de ambitie van een festival. Twee decennia later spreken we van een heus én uitverkocht festival met een zeer brede programmatie.
De jeugd van tegenwoordig is tegenwoordig niet meer zo jeugdig. Alhoewel, ouderen verlieten al snel de tent om voor de tieners plaats te maken. Deze knapen en chicks werden op een dj-set getrakteerd zonder echt een instrumentarium met een hele resen Nederlandstalige rapteksten of wat daarvoor zou moeten doorgaan. Ook deze keer werd de jeugd aangepord tot het neuken van frisse deernes en het nemen van allerlei illegale sub(n)stanties. Ethiek staat niet in hun woordenboek. Foute boel dus voor hersenloze tieners.
Bent van Das Pop had deze keer zijn foute bril niet mee, maar zorgde wel voor een eerste hoogtepunt. Alle registers werden weerom opengetrokken en als een ware volksmenner, met meestal grappige maar ook pikante bindteksten liet hij nummers als “Kiss is not a crime”, “Fools for love”, het Beatle-eske “Flowers in the dirt”, “You” en “Can’t get enough of your love” op ons los. Je zou ervan versteld staan hoeveel pareltjes Das Pop al heeft geschreven. Het publiek moest en zou meegaan en dit is dan Das Pop ook gelukt. Terecht ergerde hij zich aan de soundcheck tijdens hun optreden van Channel Zero, maar wist dat weer met de nodige humor op te lossen. Dat Van Looy een groot performer was, wisten we al en werd bij deze nogmaals bevestigd. De band brengt melodieuze songs ( da’s pop, hé) ondersteund door een gedreven percussie en explosieve eindes. De drummer slaat er niet bepaald naast . Met “Can’t…” kregen we een heuse apotheose toen Bent na het gooien in het publiek van gigantische dobbelstenen de drummer vervoegde en ze met tweeën het drumstel zowat naar de kloten speelden.
Van melodieuze pareltjes naar de brute kracht van Channel Zero. Voor Crammerock lijkt het maar een kleine stap en ze zijn er nog goed in ook. Franky en co pletwalsen met het grootste plezier en decibels de tent omver – voor het eerst in zijn leven heeft ondergetekende oordopjes gebruikt, en dit na meer dan twee duizend concerten. Uiteraard zien we alle clichés: de typische metalposes, spuwen in het publiek, de flying V’s, de ietwat bloederige moshpit, dubbele basdrum, het publiek uitschijten omdat ze de laatste cd nog niet gekocht hebben, en zo verder. Halverwege knapte de veer ei zo na met iets wat een ballad zou kunnen genoemd worden en dan was het wachten op hun twee krakers “Black Fuel” en “Suck My Energy”. En, eeerlijk: Het was het wachten waard. Soulflyer Mickey is wel degelijk een… euh versterking.
Laten we maar aan The Sisters of Mercy niet te veel woorden vuil maken. Iedere organisatie heeft het recht om miskleunen te organiseren. Veel rook, slecht gebrachte muziek en een versleten grafstem. Dr Avalanche heeft perfect en gevoelloos gedrumd. Het is dan ook een machine.
dag 2: zaterdag 3 september 2011
The Hickey Underworld weet dus ook wat het begrip ‘Er een Lap op Geven’ betekent. Deze makkers wonden een half decenium het nipt van de Black Box Revelation en kent iedereen van de StuBru-hitjes “Mysterie” en “Future Words”. Met hun degelijke van boksringen en kettingen voorziene uppercuts wisten ze de bloedhete tent vlot wakker te krijgen. Resultaat: Je bent voor de rest van de dag opgefokt en de loden zon kan je geen reet meer schelen. Beter dan Channel? Volmondig ja. Onder de betonlaag schuilen namelijk heerlijke vakkundige en fijne songs.
Op naar de no-nonsense-rock van Gorki. Luc, onze droge en best grappige entertainer noemt zich een grote gelukzak en hij is dat blijkbaar ook. Gewoon zijn ding doen, de beste Nederlandstalige hits van de laatste decennia (die hij dan nog zelf heeft geschreven ook) brengen, mooie teksten op boeiende melodieën, ondersteund door een prima begeleidingsband, je zou voor minder een glas champagne drinken op het podium. Noteer ook dat zijn nieuw werk even sterk naast zijn ouder werk staat, hij daarmee begon om dan bijna jukeboxgewijs het ene pareltje na het andere op het oververhitte publiek los te laten. Ook de nodige sneer naar het gesoundcheck tijdens hun optreden (heren organisatoren, neem dit aub mee naar volgende editie), even Kelis een poepje laten ruiken en het verlangen naar Echo and Bunnymen uitdrukken… Neen, geen penopauze voor Luc Devos en Co.
De immer verlegen Vanlaere van Admiral Freebee was duidelijk in zijn nopjes en bracht een dijk van een concert. Minder kan je niet verwachten als je weet dat we hier te maken hebben met één van dé singer-songwriters én performers van de lage landen en daarbuiten. Superlatieven en woorden zullen steeds te kort schieten. Hoe moet ik nou in godsnaam een stomende goed opgebouwde set met als climax een weergaloze “Darkness” beschrijven waar we in één klap het beste van Mick Jagger, Neil Young, Bob Dylan en Zappa in één band zien en horen.
Echo and the Bunnymen: Zonder twijfel het hoogtepunt van deze editie. Gehuld in een zwarte parka (‘eat your heart out’, Liam Gallagher) was onzen Ian duidelijk ‘in the mood’. Voor deze Britse Lou Reed durven we zelfs spreken van een vlaag van euforie. Hij gaf bemoedigende schouderklopjes naar de geluidsmannen, grapte en dolde wat met zijn bassist, maar was vooral uitstekend bij stem. Will Sergeant omarmde liefdevol zijn ‘kostbare’ gitaren en tekende voor een subliem gitaarspel, ondersteund door een meer dan behoorlijke percussie. Er werd gestart met “Going up”, de groep bleef grasduinen in ouder werk (“Rescue”, “Over the wall”, “All my colors”, “Dancing horses”), er werd geknipoogd naar The Doors (“Roadhouse blues”) en Lou Reed (“Walk on the wild side”) en met als hoogtepunten prima versies van “Villiers terrace”, “The cutter” en een gewaagd “Lips like sugar”. Jammer dat ze maar een uur kregen en dat de soundcheck van de volgende groep weer wat roet strooide.
Zornik heeft het van bombast, theatraliteit , oppervlakkige liedjes en spetterend vuurwerk op het einde. Goed voor het jonge voetvolk. Koen Buyse was wellicht verwonderd dat de tent helemaal vol liep, maar dat was maar omdat het buiten oude wijven begon te regenen.
The Black Box Revelation: Vettige rock op zoek naar variatie. Al van hun derde brachten ze hun nieuwe ‘Rattle My Heart’, een veelbelovend lekker nummer waar je voor of tegen bent. “Set Your Head on Fire”, “I Think I Like You” , “We Never Wondered Why”, “Never Alone / Always Together”: al hun werk werd met de nodige drive en discipline door dit duo gebracht, alhoewel,….meende ik daar geen bassist in de coulissen te zien staan spelen?
De laatste cd Flesh Tone van Kelis was niet veel soeps. Deze uit plastiek opgetrokken en door de jeugd zeer gegeerde dame bleek op de overigens puike programmatie toch een hoofdact te zijn. Ze werd reeds door onze Vlaamse helden Gorki en Admiral met het nodige sarcasme aangekondigd, maar ja , de jeugd wil ook wat…. Muzikaal gezien kunnen we absoluut niet van een optreden spreken. Alles valt te herleiden tot één beat. Er stond slechts één volwaardig instrument op het podium: Een drumstel. Die arme drummer heeft dus drie kwartier lang –gelukkig duurde het optreden niet langer- hetzelfde moeten drummen. Alles werd ondersteund door een blonde dame die ervan overtuigd is dat ze ooit mooi was en nog steeds is en die een aantal knoppen , pc’s, samplers en allerlei bediende. Kelis zelf droeg een flauw tijgerpakje, heeft wel een goede stem en komt zeker in aanmerking om wereldkampioen-serieus-in- het-publiek-kijken-terwijl-men-zingt te worden . Vreemd genoeg droeg het publiek deze uit fake en plastiek opgetrokken dance act op handen, ook al vertelde Hare Arrogantie dat ze niet voor het publiek was gekomen, maar het enkel voor zichzelf deed.
Organisatie: Crammerock, Stekene
Mastersatrock 2011- puik festival in Torhout
Op 3 september 2011 trokken we naar het rockfestival Masters@Rock in Torhout. Deze editie van het festival werd de vrijdagavond voorafgegaan met een afrekeningsfuif van Studio Brussel en hiervoor werd zelfs kampeergelegenheid voorzien voor de aanwezigen die de baan niet meer op wilden. Een goed initiatief die aantoont dat de organisatoren willen investeren in hun bezoekers!
Welnu, op de festivaldag zelf waren we present, waar bands als Johnny Jailbird, Psycho 44, Flatcat, The Wolf Banes, Heideroosjes, Diablo Boulevard, Channel Zero en Therapy? op de affiche stonden geprogrammeerd; de afrekeningsfuif was geslaagd, te horen naar de opinie van verschillende aanwezigen.
Ok, de 1e band die ik aan het werk zag was de Brugse punkrockband Flatcat. Na de naamsbekendheid door het liedje Rockstar Fantasy kreeg hun carrière een boost en mochten ze zelfs samen met Nailpin een optreden geven in 2005. Vandaag waren ze opnieuw in goeie doen en nummers als “Hear Tonigh”t, “My Heart is Bulletproof”, “Beautiful in Venice” en “Wait and See” werden door het publiek uitermate goed onthaald. Hun nieuwe single “The Great Escape” werd voorgesteld aan de toeschouwers, maar ik vrees dat dit liedje voor het merendeel van de aanwezigen nog niet genoeg ingeburgerd was, wat een ietwat flauwe reactie met zich meebracht. In mijn opinie was de overgang tussen de verschillende nummers wat bekaaid. Interactie met het publiek is vereist, maar een mens kan er soms overgaan en teveel van zijn leven/voorbije fratsen verkondigen tussendoor. In conclusie was dit een goed optreden met een over het algemeen gezien praatgrage frontman Dieter Meyns.
The Wolf Banes was toen aan de beurt. In de jaren 90 zette deze band een stap opzij, maar in 2010 was een reünie een feit. In januari 2010 was de single “Things too much” hun 1e creatie sinds de heropstanding, en in datzelfde jaar werd hun titelloze album ‘The Wolf Banes’ uitgebracht. Zanger Wim Punk verscheen vandaag op het podium in een soort lichtblauw kostuum en was zichtbaar klaar om een klein uurtje het beste van zichzelf te geven. Helaas draaide dit in mijn ogen wat minder uit, want hij was niet echt in staat om het publiek achter zich te scharen. Een beetje begrijpelijk ook, want het vooral jeugdige publiek kent volgens mij betrekkelijk weinig nummers van deze band. Logisch dus dat enkel bij de bekendste hit, tevens afsluiter, “As the Bottle Runs Dry” iedereen de complete tekst kon meebrullen. Uiteraard waren ook oude rockers aanwezig in Torhout, en bij nummers als “Miles away from Here” en “Barbara Carrera” voelden zij zich uiteraard in hun sas. De cover van “I only want to be with you” was eens amusant om te horen, maar meer ook niet. Helaas had ik meer verwacht van hun optreden.
De Nederlanders van punkrockband Heideroosjes verschenen op het podium, staken meteen de vlam in de pan en blusten pas uit toen hun setlist afgehaspeld was. Energiek, swingend, voorzien van de nodige humor en een opeenvolging van hit salvo’s…dat is de korte samenvatting van dit goede optreden. Noem ze maar op, “Iedereen is gek (behalve jij”), “I’m not deaf…”, “Tering Tyfuss Takketrut”, “Sjonnie en Anita”, “Doe maar alsof je neus bloedt”, “ik wil niks”, “Val maar dood” en de meebruller “Damclub Hooligan” passeerden allemaal de revue. Crowdsurfen was niet toegestaan volgens de voorziene verbodstekens, maar enkelingen begonnen daartegen toch te rebelleren…en terecht haha! Het 1 uur durende optreden vloog voorbij en volgens de meeste aanwezigen dus uiteraard te kort. De Nederlanders toonden alvast dat ze het nog altijd kunnen.
Frontman Alex Agnew, ook bekend als Vlaams stand-up komiek, van Diablo Boulevard had samen met zijn kompanen de zware taak om niet onder te doen, of toch zo min mogelijk, voor de Heideroosjes. Er zijn nog maar 2 albums verschenen van deze Belgische rock/metal formatie getiteld ‘The Greater God’ en ‘Builders of Empires’, maar desondanks waren ze toch al te bewonderen op een gerenommeerd festival als Graspop. En na wat ze vandaag presenteerden op het podium ben ook ik tamelijk gecharmeerd door hun kunnen. Hun muziek is een mengelmoes van metalmuziek en hardrock, en tel daarbij nog de podiumprésence van Alex erbij en dan kom je terecht bij een band die het publiek achter zich weet te scharen. Een groot repertoire hebben ze voorlopig nog niet, dus de nummers waren beperkt hierdoor. Van het 1e album werden alvast “The day the moon howles”, “Virus (the pride)” en “Scarred en Undefeated” gespeeld, maar de nadruk werd toch meer gelegd op het recentste album met nummers als “Between the Hammer & the Holy cross”, het leuke “Black Heart Bleeds”, “Saint of Killers”, “Dying Within” en het titelnummer “Builders of Empires”. Zoals aangegeven, hun muziek slaat aan, de interactie tussen Alex en het publiek is geniaal maar na een tijdje begint het gebrek aan variatie toch door te wegen. Maar uiteindelijk was ik over het algemeen redelijk tevreden over hun prestatie en kan ik nu met zekerheid vaststellen dat Alex überfan is van Danzig, alleen al afgaand op zijn zangstijl.
Toen Channel Zero aan de bak moest was het al goed donker…en zo hoort het bij een metaloptreden. Dit was uiteraard één van DE bands waarvoor het publiek naar Torhout was afgezakt. Iedereen kent wellicht de historie van de band: opgericht in 1990, wegens financiële beslommeringen werd in 1997 abrupt een einde gemaakt aan Belgisch metaltrots, maar na diverse oproepen via sociale netwerken zoals bv. facebook en consoorten besloten Franky en de zijnen om hun hitjes nogmaals los te laten d.m.v. enkele optredens in de AB…niet wetende dat ze deze bekende concertzaal in een mum van tijd tot 6x toe tot de nok konden vullen. De handen werden opnieuw in elkaar geslagen, met uitzondering van gitarist Xavier Carion die werd vervangen door Mickey Doling, met als resultaat het nieuwe album ‘Feed ‘em with a Brick’. De show werd ingezet met “Fool’s Parade”, en toen was het al duidelijk dat niemand gespaard ging blijven van hun geweld. Alle registers werden opengetrokken en nummers als “Suck my Energy”, “Heroin”, “Help”, “Call on Me”, “Black Fuel” en “Bad to the bone” werden met de nodige moshpits en crowdsurfing onthaald. Nieuwe hitjes werden vanzelfsprekend ook op de setlist geplaatst maar dit in beperkte mate. Slechts 4 liedjes werden uit de boxen geblazen nl. “In the City”, “Angel’s Blood”, “Freedom” en het onmisbare “Hot Summer”. Een vet feestje voor de aanwezigen en de hemel begon er steeds maar zwarter uit te zien…
Zo zwart zelfs dat net voor het openen van Therapy? de hemelsluizen opengingen. Aangezien de loods waar het podium gevestigd was niet alle aanwezigen kon huisvesten, zag je verschillende mensen drogere oorden uitzoeken zoals bv de biertenten waaronder je deels kon schuilen…Niettemin werd het optreden van Therapy? aangevat en de regen was voor de meeste aanwezigen geen spelbreker om het feest te laten beginnen.
Therapy? klonk krachtig en was absoluut de meester van het festival op alle gebied… alle voorgaande bands werden weggeblazen door de Noord-Ieren! De instrumenten werden perfect beheerst en je zag dat ze ontspannen op het podium stonden. De vreugde van de band ging over op het publiek en de grond begon te daveren toen de uitstekend geselecteerde setlist de mensen bekoorden. De gekendste albums namelijk ‘Troublegum’ waarvan “Turn”, “Knives”, “Die Laughing”, “Stop it you’re killing me”, Screamager”, “Nowhere” en “Isolation” werden gespeeld en het album ‘Infernal Love’ met nummers als “Diane” en “Stories” waren de blikvangers van dit optreden. Maar ook nummers als “Teethgrinder”, “Exciles” en “Living in the shadows of a terrible thing” werden met luid applaus onthaald. Respect voor deze band en een gemeende dank u wel voor de uitstekende prestatie die ze hebben neergezet.
Als soort van afterparty was er nog een dj-set voorzien van Dirk Stoops en alle feestbeesten die nog op het terrein vertoefden, inclusief mezelf, zullen beamen dat dit een zeer goeie afsluiter was van een uitermate geslaagd festival met vooral Heideroosjes, Channel Zero en Therapy? als blikvangers.
Op naar volgend jaar zou ik zo zeggen!
Neem gerust een kijkje naar de pics onder festivalreviews
Organisatie: Masters@Rock, Torhout
Het Franse Gotan Project slaagt er nog steeds om tango en elektronica op een stijlvolle manier én met gevoel voor klasse boeiend te houden. Het warme onthaal en de respons op hun sfeervolle, zwoele, innemende, aanstekelijke , groovy authentieke Argentijnse en Zuiderse sound doet deugd. Een kleine twee uur lang trotseerden zij en het publiek een kille zomeravond in het pittoreske Rivierenhof.
Het trio, dat een heuse ondersteuning heeft van een pianist, violiste/trompettiste, bandoneonist en vocaliste; wordt aangevuld met mannelijke en vrouwelijke stemmen, voicesampling en projecties, die de songs kleur en elan geven. Een gepaste outfit ontbrak niet binnen het Gotan decor …
Het recente ‘Tango 3.0’ plaatsten ze in de spotlights. De klassiekers van vroeger werk, ‘La revancha del tango’ en ‘Lunatico’ zaten mooi verdeeld in de set. Filmisch beeldrijke muziek, die loungy en lekker dansbaar kan klinken.
Een uiterst genietbare avond van wegdromende, kabbelende en heupwiegende sounds en die ergens hangt tussen jaren ’30, traditionals en moderne elektronica, met een flirt dub, disco en dance. Langzaam kwamen we in de ‘GP mood’ door “Cuesto abajo”, “Epoca” en “Tango square”, die een licht melancholische, dromerige inhoud hadden. Ook de zang injecteerde deze emotie. Specialer klonk “Rayela” van de nieuwe cd, indringend, grauw en voorzien van een lichte groove. Forsere beats sierden de song … Uitnodigend voor een danspas … op songs als “Une musica brutal hombre à hombre”, “Toda mi vida”, die met een rappende collectief (Koxmoz) op de projecties van “Mi confesion” een hoogtepunt bereikte.
Het was de aanzet om de elektronicabeats wat meer door te laten klinken, zonder echt de traditionele Argentijnse tango te verliezen . Een broeierige songkeuze volgde, “Diferente”, “La gloria”, “El mensajero” en een uitgesponnen “Panamericana”. Volledig werden we ingebed in de sound en discokitsch, scratches en resonantie schuwden de twee DJ’s niet.
De bis werd meer divers en dansbaar; dubdance haalden ze aan op “Mil millones/Queremos paz”, “Santa maria” en het gekende “Peligro”.
Een tweede keer kwamen ze nog en het gevoelige “Immigrante” kon het smaakvolle optreden overtuigend besluiten. Gevoel voor ritmiek blijft centraal in de tangopop opzet van het gezelschap … Benieuwd welk richting het nu zal uitgaan …
Ook de support El Junta Cadaveras bood de nodige swing en dynamiek en zorgde dat we op dezelfde golflengte en in de juiste stemming geraakten. De avondlijke temperatuur steeg bij deze ‘positivos’ …
Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg)
Het doet deugd te moeten vaststellen dat er nog eens een dame aan de oppervlakte komt die het niet gemunt heeft op de platte hitparade, maar die kiest voor een grillige en ijle sound die oneindig ver verwijderd is van de Lady Gaga’s, Lilly Allens en Beyonces van deze wereld. Qua geestesgenoten gaat u het best zoeken bij Patti Smith, PJ Harvey, Nico, Portishead, The Breeders, Anna Calvi en de goddelijke Kim Gordon.
Erika M. Andersen is de naam, en u zal die maar best onthouden, want het is een madam die zal blijven, haar muziek hangt aan de ribben.
Er hangt een onheilspellende mist boven deze plaat met daaronder een handvol parels die zich niet zomaar prijsgeven. Een beetje moeite is vereist, maar eens u binnen bent bieden de ruwe diamanten zich spontaan aan. Aan de prachtige akoestische eenvoud van “Anteroom” zal u na een drietal beurten zodanig verknocht zijn dat u er telkens weer als een junk zal naar teruggrijpen. In het oeuvre van PJ Harvey moet je al diep in het verleden graaien om zo een goede song te vinden.
Ook het meer dan 7 minuten durende “The grey ship” komt genadeloos onder je nagels gekropen. De song zet in als een indringende akoestisch folky mijmering en schakelt dan over naar een furieuze en dreigende elektrische stroomstoot met gekraakte violen zoals John Cale die in zijn VU periode durfde afvuren.
De grilligheid die op dit album aan de dag gelegd wordt is niet te onderschatten, venijnige niet alledaagse feedback gitaren rijten “Milkman” helemaal open en “Breakfast” is dromerige folk, maar dan met stekels. Helemaal stil worden we van de wonderlijke afsluiter “Red star” waarin EMA haar onderkoelde stem laat aanscheuren tegen heerlijk snijdende gitaren.
Een indrukwekkend debuut dat dieper gaat dan het gemiddelde boorplatform.
Wie valt er nu niet voor een oersympathieke oude zwerver als Seasick Steve. Op festivals verovert hij steevast de harten van piepjonge fans die zijn kleinkinderen konden zijn. En dat met ongekuiste primitieve blues gespeeld op verhakkelde gitaren en omgebouwde sigarendozen. Geef de man een cola blikje, een borstelsteel en de elastiek van uw versleten onderbroek, en hij maakt er wel een gitaar van waaruit hij de meest wonderlijke blues tovert.
Ook op ‘You can’t teach on old dog new tricks’ (met die titel heeft hij zijn eigen plaat in één zin besproken) bewijst hij dat hij een songwriter van het puurste soort is. Country, blues en folk zijn de ingrediënten, prachtsongs zijn het resultaat. De naakte akoestische schoonheid van opener “Treasures” is daar meteen het mooiste bewijs van.
Op zijn vetst klinkt Seasick Steve met de elektrische kopstoten als “You can’t teach an old dog new triks”, “Back in the doghouse”, “Party” en “Days gone”, maar ook als de man de banjo ter hand neemt is hij tot mooie dingen in staat als “Whiskey ballad” en “Underneath a blue and colourness sky”.
Op dit album doet Seasick Steve dus gewoon waar ie goed in is, maar dan ook verduiveld goed. Geen stijlbreuk met zijn vorige platen dus, maar dat zou pas zonde geweest zijn.
Razend populair in Duitsland maar voorlopig nog vrij onbebekend in de Lage Landen, dat zou een eerste, summiere omschrijving kunnen zijn van de Beatsteaks. Deze Duitsers zijn nochtans al meer dan vijftien jaar actief en brengen met ‘Boombox’ hun 7de album uit. Hoewel ze als een punkrockband bestempeld worden, is het duidelijk dat deze band er een zeer brede muzieksmaak op nahoudt.
‘Boombox’ bevat namelijk elf songs die qua genre enorm variëren maar desondanks toch een mooi, herkenbaar geheel vormen. Zo is opener “Fix It” een heerlijke stonerrocksong met een tegendraads refrein en vlammende gitaren. Ook “Cheap Comments” kunnen we in de stonerrockhoek situeren en beschikt over een opvallende baslijn en opmerkelijke vocalen. Eerste single “Milk & Honey” is dan weer een vrolijk, aanstekelijk popnummertje terwijl op tracks als “Let’s See” en “Automatic” de voorliefde van de Beatsteaks voor ska en reggae naar voren komt.
Ook voor ouderwetse punkrock is er gelukkig plaats met nummers als “Bullets From Another Dimension” en “Behavior”.
Deze plaat is dus enorm divers en niet iedere luisteraar zal dezelfde favorieten hebben. Toch zijn zowat alle songs zeer toegankelijk en herkenbaar en is ‘Boombox’ een ijzersterk album. Indien je deze Beatsteaks nog niet kent is het tijd om daar verandering in te brengen.
Een tijdje geleden besteedden we aandacht aan de hertuigave van ’Diary Of A Madmann’, het tweede studio-album van Ozzy Osbourne dat dateert uit het begin van de jaren tachtig.
‘The Blizzard of Ozz’ is Ozzy’s eerste plaat en die moet je eigenlijk in één adem noemen met ‘Diary Of A Madmann’. De songs voor de beide platen werden op hetzelfde moment gecomponeerd, op een tijdstip toen het eigenlijk niet zo goed ging met Osbourne. In 1979 was het metalicoon namelijk uit Black Sabbath geflikkerd en na een periode vol geestesverruimende middelen botste hij gelukkig op Randy Rhoads, de talentvolle gitartist van Quiet Riot.
Samen met enkele andere muzikanten namen ze genoeg nummers op voor twee platen waarvan deze ‘Blizzard Of Ozz’ de eerste werd. Dit album werd in 2002 al eens uitgebracht (drum en bas werden toen ingespeeld door respectievelijk Mike Bordin en Rob Trujilio) en dit gebeurt via deze nieuwe reissue dus nog een keer.
Net als bij ‘Diary Of A Madmann’ horen we hier wel de originele drum- en bastracks en ook hier is de sterkte van de sound de combinatie van de nasale stem van Ozzy en het schitterende gitaarwerk (inclusief geschifte solo’s) van Rhoads. Niet ieder nummer is even sterk (luister maar naar het melige “Goodbye To Romance”) maar dat wordt goedgemaakt door een handvol topsongs zoals “I Don’t Know”, “Crazy Train”“No Bone Movies”, “Steal Away The Night” en “Suicide Solution”. Dit laatste nummer veroorzaakte in 1984 nogal wat ophef toen Ozzy voor de rechtbank verscheen omdat een jongen zelfmoord pleegde na het horen van die song. Gelukkig werd Ozzy vrijgesproken en ook met dit album ging het prima gezien het in totaal zes miljoen keer zou verkocht worden.
Dertig jaar na datum is dit trouwens nog steeds een prima schijfje en verplicht voer voor de jongere generatie metalheads.
Best vermakelijk dit EP’tje van Beth Ditto, de Amerikaanse zangeres van Gossip, in afwachting van haar eerste soloplaat … Zij scoorden twee jaar terug een niet onaardige hit met “Heavy cross”. Maar Ditto was al behoorlijk bekend als de imposante corpulente hyperkinetische vlam van het trio. Muzikaal kozen zij voor ophitsende en sfeervolle rockdance en is het punky randje bijna volledig verdwenen .
Op de EP wordt de ingeslagen weg verder bewandeld. De singles “Open heart surgery” en “I wrote a book” zijn nu net de twee voorbeelden van de gevarieerde aanpak. Het groovy “Do you need someone” spreekt ook de dansspieren aan . Het uitgesponnen “Goodnight good morning” leunt dan nauwer aan bij “I wrote a book” en is duidelijk innemender. Ditto heeft een danspophartje ontwikkeld en is er zeker niet benauwd van haar vetlagen eens door elkaar te schudden.
Punkpopknallers! Dat horen we op de eerste echte studioplaat van Cloud Nothings … Onbevangen, fris, aanstekelijk, speels, strak en melodieus … Cloud Nothings is de band van de vriendelijke Dylan Baldi uit Cleveland die een hoop lofi rammelrock speelt, gekenmerkt van een fijne melodieuze opbouw … een ‘back to basics’ geluid, lekker rauw en hard, van het kwartet.
Het jonge, dynamische bandje neemt af en toe wat gas terug op songs als “Should have”, “Forget you all the time” en “Nothing’s wrong” en knipogen dan naar Avi Buffalo, maar voor de rest gaan ze er lekker tegenaan, “Understand at all”, “Not important”, “Heartbeat”, “Been through” en ga zo maar door … eenvoudige, treffende , rake 2 à 3 minuten songs met een glimp naar The Vaccines Wavves, Vivian Girls, Woman en die teruggrijpen naar Band Of Susans en Sebadoh. We waren meteen gewonnen …
Behoorlijk paf staan we bij de echte doorbraak van Lucy Love, een Deense MC die een Britse achtergrond heeft . Op beats van producer/veteraan Yo Akim, horen we een grimmige, onrustige, gejaagde mengeling van ‘80s elektro, dubstep, breakbeats, reggae – ragga tunes en pop, onder een portie verbeten razende raps van de lady. Haar stem en techniek geven elan en kleur aan de songs.
De clubachtige klank jaagt ons de dansvloer op en ze houdt ergens het midden van MIA, Santigold en Dizzee Rascal. Ze trekt al meteen de aandacht met “Poison”; “Thunder” en “Monday” behouden dezelfde aanstekelijkheid, intensiteit , broeierige spanning en dansgehalte. Ingehouden en speels zijn nummers “Who are you”, "I'm a rapper", "Drug" en “Unfreeze”. “End of time” is een prachtige afsluiter van een MC die menig elektroartiest doet verbleken. Wat een muzikale ‘Killer/Kilo’plaat.
Boombalfestival Lovendegem 2011 – 25 t/m 28 augustus 2011 – de traditie overheerst
Het was onze eerste kennismaking met het Boombalfestival in Lovendegem. Dit jaar konden we (spijtig genoeg) maar een glimp meepikken van dit fijne festival, die voor de 6e editie een versnelling hoger ging met namen als Isbells, The Bony King of Nowhere, Raymond, Senne Guns, Eva De Roovere en Willem Vermandere! Een programmatie … Voor elk wat wils.
Opzoekingswerk leverde op dat het festival een goede reputatie heeft opgebouwd, te danken aan de gevarieerde en uitgebalanceerde programmatie, de zorg voor het milieu en de inkleding van het terrein. Ze zoeken om het ‘gezelligste festival van het land’ te worden … de ligging is idyllisch, in het rustige Meetjesland & in de achtertuin van een mooie Bio boerderij.
Het terrein in Lovendegem was prachtig ingericht en ’s avonds werd alles feeëriek verlicht … Meipalen met linten, kleurrijke lampjes, verschillende danstenten (2), plankenvloeren zowel in als buiten de tenten, terwijl mensen zich gezellig rond vuurkorven nestelden. Iedere namiddag waren er dansinitiaties zowel voor de kinderen als voor de volwassenen. Dit jaar was de kinderanimatie uitgebreid met een heuse Tipi tent. De festivalweide werd verder doorkruist door rondlopende fanfares.
Het Boombalfestival heeft een eigen karakter, maar de link met Labadoux heerst en ruikt naar het oude Dranouter die toen folk presenteerde. Mooi.
Ondanks de fikse regenbuien pikten we op zaterdag nog volgende events mee
Raymond van Het Groenewoud – Clubtent : Een ruim gevulde sfeervolle Clubtent waar de Master Raymond aan zijn piano een jukebox versie gaf van al zijn gekende hits. Hij had er duidelijk zin in, en onder de muzikanten merkten we zijn zoon op.
Sakura – Danstempel: hier hadden we een sfeervol optreden in de typische Boombal traditie. Gezellig en nostalgisch dansten veel jonge (als oude) koppel(s)tjes op de muziek. Melancholisch als romantisch ...
Spijtig dat het Boombalfestival zoals andere festivals verdronk … Ook wij zaten bij terugkeer vast in het Lovendegemse slijk, maar … zucht … dankzij mijn zoon geraakten we er nog uit … Was de auto onherkenbaar geworden, we beleefden samen een leuk Boombalevent …
Organisatie: Boombalfestival Lovendegem
Houza Palooza Festival 2011- Potentie uit te groeien tot een groots dansevent
Een week na de tragedie op Pukkelpop stond een nieuwe trip richting Limburg op het programma. Deze keer ter gelegenheid van Houza Palooza (4e editie), een jong elektronisch festival in Bree, die duidelijk de mosterd haalde bij Tomorrowland. Het podium op de mainstage was bijna een kopie van de main op Tomorrowland. Daarnaast waren er nog twee andere tenten, de Protech tent was dé locatie voor de technoheads onder ons, en in de Breakdown tent was er drum & bass te horen.
Eens ons tentje was opgezet was het tijd om naar de festivalweide af te zakken. In de Protech tent hebben we nog het einde van Guy J zijn set kunnen horen, een ideale warming up voor 2 Duitse helden, Extrawelt! De spacey minimal die sinds vijf jaar scoort bij verschillende labels waaronder Border Community. 'Schöne Neue Extrawelt' is hun eerste album onder die naam en het minste wat je kan zeggen is dat het heel andere koek is dan hun clubhit “Soopertrack”. Alweer een vlammende set van beide heren, die met hun agressieve doch harmonieuze beats de handen van de intussen volgelopen tent op elkaar kregen.
Na Extrawelt was het tijd voor nog meer Duits geweld, Oliver Koletzki. De in Berlijn woonachtige muziekstudent Oliver Koletzki zette met zijn track “Der Mückenschwarm” in 2005 de complete wereld op zijn kop. Dit succes was mede te danken aan Sven Väth die er een re-release van uitbracht op zijn label Cocoon Recordings. Volgens de lezerspoll van het Duitse Groove Magazine was “Der Mückenschwarm” de ‘Best Track’ van het jaar 2005 en Oliver Koletzki de ‘Best Newcomer’. Na deze bliksemstart had hij verschillende releases en remixen uit op label als Kling Klong en Dance Electric. Tevens startte hij het label Stil vor Talent waarop ook zijn eerste album ‘Get Wasted’ uit is gebracht. Koletzki had voor ons een set in petto die gekenmerkt werd door psychedelische melodieën met pompende beats eronder.
Na Koletzki besloten we onze tocht verder te zetten richting de mainstage, waar op dat moment Zombie Nation was begonnen. Zombie Nation is het elektronische dansproject van de Duitser Florian Senfter, alias John Starlight. In het verleden scoorde die reeds een hitje met het trancy “Kernkraft 400”, maar dat is niet onmiddellijk de beste referentie voor wat je van Zombie Nation kan verwachten. "Cross-over elektronische muziek" zo noemen ze het zelf graag, en wij voegen daar nog aan toe: nergens echt hitgevoelig, maar toch verrassend toegankelijk. De man achter Zombie Nation is een muzikale avonturier die op basis van creatief samplen hoogst interessante en oorstrelende resultaten bereikt. Zombie Nation wist mede dankzij de “Hey Today” remix van zijn “Radio Controlled” een prima sfeer te creëren.
Een act waar ik persoonlijk meer van had verwacht was London Elektricity in de drum & bass tent. Een inspiratieloze set, zonder eigen werk, die me maar matig kon bekoren.
Gelukkig maakte de volgende act veel goed. Dub FX kwam in Bree zijn allereerste album presenteren, de beatbox-virtuoos brengt, met behulp van loopstations en effecten, zijn eigen nummers en raakt daarmee aan dubstep, drum&bass en hiphop. Dub FX bracht een relaxte liveset, die goed was om even te bekomen (voor zover dit nodig is) van al dat techno geweld.
Terug naar de Protech tent, waar we ons klaarstoomden voor mijn persoonlijke hoogtepunt van de dag, Pan-Pot! Pan-Pot, is een briljant multi-dimensionaal duo uit Berlijn die house en techno fans tot waanzin weten te drijven. In slechts een paar jaar tijd heeft Pan-Pot (Tassilo Ippenberger en Thomas Benedix) hun plek veroverd in de bovenste regionen van de elektronische dansmuziek. Deze hemelvaart lijkt erg op de stormachtige opkomst van het label waarbij ze actief zijn: Mobilee Records. Zo bleek maar weer eens bij het uitkomen van hun laatste EP 'Confronted' op Mobilee, die inmiddels is geremixt door Adam Beyer & Jesper Dahlbäck, Slam, Martin Landsky en Dapayk.
Hun bereidheid om de componenten van hun producties uit te breiden terwijl ze toch met beide benen in hun specialiteit blijven staan - kolossale en onvergetelijke techno tracks met een overvloed aan noise en stuwende basslijnen - is dit maar een gedeelte van wat Pan-Pot onderscheidt van de hordes andere techno producers die momenteel actief zijn. Ze mogen zich dan vernoemd hebben naar een simpel hulpmiddel, Pan-Pot draait om het laten bewegen van het menselijk lichaam dankzij een ongekend dynamisch aanwezigheid op de dansvloer.
Na een ‘mindblowing’ set van Pan-Pot was het tijd voor een vaste waarde binnen de techno scene. Anthony Rothers electro ("Sex With the Machines", "Simulationszeitalter", "Hacker") wordt gekarakteriseerd door repetitieve machine-achtige beats, robotische geluiden, vocoders en een futuristische sfeer en teksten. Deze gaan vaak over de gevolgen van technologische vooruitgang, de relatie tussen mensen en machine en de rol van computers in de samenleving. Persoonlijk vond ik dit een weinig creatieve set die nooit echt tot een hoogtepunt kwam, kleine teleurstelling dus.
Afsluiter in de Protech tent was The Hacker. Een Franse electro en technoproducer. Hij is vooral bekend van zijn samenwerking met Miss Kittin. Zijn stijl is beïnvloed door Kraftwerk en new wavegroepen zoals The Cure en Depeche Mode. Een stomende set van de Fransman die een perfecte balans wist te creëren tussen elektro, techno en minimal.
Hoogtepunten van de dag waren zeker en vast Extrawelt, Dub FX, Pan-Pot en The Hacker, daartegenover vond ik de prestaties van London Elektricity en Anthony Rother minder gedenkwaardig.
Houza Palooza is een festival die nog niet zo bekend is, maar zeker en vast de potentie heeft uit te groeien tot een groot evenement. Een zeer geslaagde editie waar ik volgend jaar zeker en vast opnieuw van de partij ben!
Organisatie: Hooza Palooza Festival
Als wij u vertellen dat Kid Congo Powers in een bruin verleden deel uitmaakte van zowel The Gun Club, The Bad Seeds als The Cramps, dan zal u ook begrijpen dat de man altijd al dichter gestaan heeft bij de injectienaald dan bij de hitparade.
Met zijn band The Pink Monkeybirds blijft hij op ‘Gorilla Rose’ zweren bij een vuile garagerock sound met gruizige gitaartjes in een fuzzkleedje. Wij hadden al een boontje voor de frisse garage jungle van voorganger ‘Dracula Boots’, die lijn wordt tot ons groot genoegen op ‘Gorilla Rose’ op de alleraardigste manier gewoon doorgetrokken. Opener “Bo bo Boogaloo” is qua fungehalte de gedroomde binnenkomer en daarop gaan Congo en zijn aapvogels gezwind verder aan de slag. Aangenaam om in onder andere “Catsuit fruit”, “Hills of pills” en “Our other world” die frisse verteltoon van Kid Congo te horen op een achtergrond van fifties en sixties orgels en rammelende gitaren. Denkt u hier even aan Andre Williams, aub.
Het album wordt ook gesierd door een paar blitse instrumentals als “Lord Bloodbathington” en “Bubble trouble”, rock’n’roll met surfgitaartjes die onbevreesd tussen de haaien zwemmen.
‘Gorilla Rose’ klinkt nog het meest als een soundtrack van een film met een overdaad aan leren jekkers, lapdances, old timer cadillacs, zatte vetkuiven en overvloedig bierverbruik. Iemand moet maar eens het GSM nummer van Kid Congo Powers aan Tarantino geven.
Vet plaatje.
Nederlands 
Français 
