Behoorlijk paf staan we bij de echte doorbraak van Lucy Love, een Deense MC die een Britse achtergrond heeft . Op beats van producer/veteraan Yo Akim, horen we een grimmige, onrustige, gejaagde mengeling van ‘80s elektro, dubstep, breakbeats, reggae – ragga tunes en pop, onder een portie verbeten razende raps van de lady. Haar stem en techniek geven elan en kleur aan de songs.
De clubachtige klank jaagt ons de dansvloer op en ze houdt ergens het midden van MIA, Santigold en Dizzee Rascal. Ze trekt al meteen de aandacht met “Poison”; “Thunder” en “Monday” behouden dezelfde aanstekelijkheid, intensiteit , broeierige spanning en dansgehalte. Ingehouden en speels zijn nummers “Who are you”, "I'm a rapper", "Drug" en “Unfreeze”. “End of time” is een prachtige afsluiter van een MC die menig elektroartiest doet verbleken. Wat een muzikale ‘Killer/Kilo’plaat.
Boombalfestival Lovendegem 2011 – 25 t/m 28 augustus 2011 – de traditie overheerst
Het was onze eerste kennismaking met het Boombalfestival in Lovendegem. Dit jaar konden we (spijtig genoeg) maar een glimp meepikken van dit fijne festival, die voor de 6e editie een versnelling hoger ging met namen als Isbells, The Bony King of Nowhere, Raymond, Senne Guns, Eva De Roovere en Willem Vermandere! Een programmatie … Voor elk wat wils.
Opzoekingswerk leverde op dat het festival een goede reputatie heeft opgebouwd, te danken aan de gevarieerde en uitgebalanceerde programmatie, de zorg voor het milieu en de inkleding van het terrein. Ze zoeken om het ‘gezelligste festival van het land’ te worden … de ligging is idyllisch, in het rustige Meetjesland & in de achtertuin van een mooie Bio boerderij.
Het terrein in Lovendegem was prachtig ingericht en ’s avonds werd alles feeëriek verlicht … Meipalen met linten, kleurrijke lampjes, verschillende danstenten (2), plankenvloeren zowel in als buiten de tenten, terwijl mensen zich gezellig rond vuurkorven nestelden. Iedere namiddag waren er dansinitiaties zowel voor de kinderen als voor de volwassenen. Dit jaar was de kinderanimatie uitgebreid met een heuse Tipi tent. De festivalweide werd verder doorkruist door rondlopende fanfares.
Het Boombalfestival heeft een eigen karakter, maar de link met Labadoux heerst en ruikt naar het oude Dranouter die toen folk presenteerde. Mooi.
Ondanks de fikse regenbuien pikten we op zaterdag nog volgende events mee
Raymond van Het Groenewoud – Clubtent : Een ruim gevulde sfeervolle Clubtent waar de Master Raymond aan zijn piano een jukebox versie gaf van al zijn gekende hits. Hij had er duidelijk zin in, en onder de muzikanten merkten we zijn zoon op.
Sakura – Danstempel: hier hadden we een sfeervol optreden in de typische Boombal traditie. Gezellig en nostalgisch dansten veel jonge (als oude) koppel(s)tjes op de muziek. Melancholisch als romantisch ...
Spijtig dat het Boombalfestival zoals andere festivals verdronk … Ook wij zaten bij terugkeer vast in het Lovendegemse slijk, maar … zucht … dankzij mijn zoon geraakten we er nog uit … Was de auto onherkenbaar geworden, we beleefden samen een leuk Boombalevent …
Organisatie: Boombalfestival Lovendegem
Houza Palooza Festival 2011- Potentie uit te groeien tot een groots dansevent
Een week na de tragedie op Pukkelpop stond een nieuwe trip richting Limburg op het programma. Deze keer ter gelegenheid van Houza Palooza (4e editie), een jong elektronisch festival in Bree, die duidelijk de mosterd haalde bij Tomorrowland. Het podium op de mainstage was bijna een kopie van de main op Tomorrowland. Daarnaast waren er nog twee andere tenten, de Protech tent was dé locatie voor de technoheads onder ons, en in de Breakdown tent was er drum & bass te horen.
Eens ons tentje was opgezet was het tijd om naar de festivalweide af te zakken. In de Protech tent hebben we nog het einde van Guy J zijn set kunnen horen, een ideale warming up voor 2 Duitse helden, Extrawelt! De spacey minimal die sinds vijf jaar scoort bij verschillende labels waaronder Border Community. 'Schöne Neue Extrawelt' is hun eerste album onder die naam en het minste wat je kan zeggen is dat het heel andere koek is dan hun clubhit “Soopertrack”. Alweer een vlammende set van beide heren, die met hun agressieve doch harmonieuze beats de handen van de intussen volgelopen tent op elkaar kregen.
Na Extrawelt was het tijd voor nog meer Duits geweld, Oliver Koletzki. De in Berlijn woonachtige muziekstudent Oliver Koletzki zette met zijn track “Der Mückenschwarm” in 2005 de complete wereld op zijn kop. Dit succes was mede te danken aan Sven Väth die er een re-release van uitbracht op zijn label Cocoon Recordings. Volgens de lezerspoll van het Duitse Groove Magazine was “Der Mückenschwarm” de ‘Best Track’ van het jaar 2005 en Oliver Koletzki de ‘Best Newcomer’. Na deze bliksemstart had hij verschillende releases en remixen uit op label als Kling Klong en Dance Electric. Tevens startte hij het label Stil vor Talent waarop ook zijn eerste album ‘Get Wasted’ uit is gebracht. Koletzki had voor ons een set in petto die gekenmerkt werd door psychedelische melodieën met pompende beats eronder.
Na Koletzki besloten we onze tocht verder te zetten richting de mainstage, waar op dat moment Zombie Nation was begonnen. Zombie Nation is het elektronische dansproject van de Duitser Florian Senfter, alias John Starlight. In het verleden scoorde die reeds een hitje met het trancy “Kernkraft 400”, maar dat is niet onmiddellijk de beste referentie voor wat je van Zombie Nation kan verwachten. "Cross-over elektronische muziek" zo noemen ze het zelf graag, en wij voegen daar nog aan toe: nergens echt hitgevoelig, maar toch verrassend toegankelijk. De man achter Zombie Nation is een muzikale avonturier die op basis van creatief samplen hoogst interessante en oorstrelende resultaten bereikt. Zombie Nation wist mede dankzij de “Hey Today” remix van zijn “Radio Controlled” een prima sfeer te creëren.
Een act waar ik persoonlijk meer van had verwacht was London Elektricity in de drum & bass tent. Een inspiratieloze set, zonder eigen werk, die me maar matig kon bekoren.
Gelukkig maakte de volgende act veel goed. Dub FX kwam in Bree zijn allereerste album presenteren, de beatbox-virtuoos brengt, met behulp van loopstations en effecten, zijn eigen nummers en raakt daarmee aan dubstep, drum&bass en hiphop. Dub FX bracht een relaxte liveset, die goed was om even te bekomen (voor zover dit nodig is) van al dat techno geweld.
Terug naar de Protech tent, waar we ons klaarstoomden voor mijn persoonlijke hoogtepunt van de dag, Pan-Pot! Pan-Pot, is een briljant multi-dimensionaal duo uit Berlijn die house en techno fans tot waanzin weten te drijven. In slechts een paar jaar tijd heeft Pan-Pot (Tassilo Ippenberger en Thomas Benedix) hun plek veroverd in de bovenste regionen van de elektronische dansmuziek. Deze hemelvaart lijkt erg op de stormachtige opkomst van het label waarbij ze actief zijn: Mobilee Records. Zo bleek maar weer eens bij het uitkomen van hun laatste EP 'Confronted' op Mobilee, die inmiddels is geremixt door Adam Beyer & Jesper Dahlbäck, Slam, Martin Landsky en Dapayk.
Hun bereidheid om de componenten van hun producties uit te breiden terwijl ze toch met beide benen in hun specialiteit blijven staan - kolossale en onvergetelijke techno tracks met een overvloed aan noise en stuwende basslijnen - is dit maar een gedeelte van wat Pan-Pot onderscheidt van de hordes andere techno producers die momenteel actief zijn. Ze mogen zich dan vernoemd hebben naar een simpel hulpmiddel, Pan-Pot draait om het laten bewegen van het menselijk lichaam dankzij een ongekend dynamisch aanwezigheid op de dansvloer.
Na een ‘mindblowing’ set van Pan-Pot was het tijd voor een vaste waarde binnen de techno scene. Anthony Rothers electro ("Sex With the Machines", "Simulationszeitalter", "Hacker") wordt gekarakteriseerd door repetitieve machine-achtige beats, robotische geluiden, vocoders en een futuristische sfeer en teksten. Deze gaan vaak over de gevolgen van technologische vooruitgang, de relatie tussen mensen en machine en de rol van computers in de samenleving. Persoonlijk vond ik dit een weinig creatieve set die nooit echt tot een hoogtepunt kwam, kleine teleurstelling dus.
Afsluiter in de Protech tent was The Hacker. Een Franse electro en technoproducer. Hij is vooral bekend van zijn samenwerking met Miss Kittin. Zijn stijl is beïnvloed door Kraftwerk en new wavegroepen zoals The Cure en Depeche Mode. Een stomende set van de Fransman die een perfecte balans wist te creëren tussen elektro, techno en minimal.
Hoogtepunten van de dag waren zeker en vast Extrawelt, Dub FX, Pan-Pot en The Hacker, daartegenover vond ik de prestaties van London Elektricity en Anthony Rother minder gedenkwaardig.
Houza Palooza is een festival die nog niet zo bekend is, maar zeker en vast de potentie heeft uit te groeien tot een groot evenement. Een zeer geslaagde editie waar ik volgend jaar zeker en vast opnieuw van de partij ben!
Organisatie: Hooza Palooza Festival
Als wij u vertellen dat Kid Congo Powers in een bruin verleden deel uitmaakte van zowel The Gun Club, The Bad Seeds als The Cramps, dan zal u ook begrijpen dat de man altijd al dichter gestaan heeft bij de injectienaald dan bij de hitparade.
Met zijn band The Pink Monkeybirds blijft hij op ‘Gorilla Rose’ zweren bij een vuile garagerock sound met gruizige gitaartjes in een fuzzkleedje. Wij hadden al een boontje voor de frisse garage jungle van voorganger ‘Dracula Boots’, die lijn wordt tot ons groot genoegen op ‘Gorilla Rose’ op de alleraardigste manier gewoon doorgetrokken. Opener “Bo bo Boogaloo” is qua fungehalte de gedroomde binnenkomer en daarop gaan Congo en zijn aapvogels gezwind verder aan de slag. Aangenaam om in onder andere “Catsuit fruit”, “Hills of pills” en “Our other world” die frisse verteltoon van Kid Congo te horen op een achtergrond van fifties en sixties orgels en rammelende gitaren. Denkt u hier even aan Andre Williams, aub.
Het album wordt ook gesierd door een paar blitse instrumentals als “Lord Bloodbathington” en “Bubble trouble”, rock’n’roll met surfgitaartjes die onbevreesd tussen de haaien zwemmen.
‘Gorilla Rose’ klinkt nog het meest als een soundtrack van een film met een overdaad aan leren jekkers, lapdances, old timer cadillacs, zatte vetkuiven en overvloedig bierverbruik. Iemand moet maar eens het GSM nummer van Kid Congo Powers aan Tarantino geven.
Vet plaatje.
Samen met The Phoenix Foundation zorgen deze uit Auckland afkomstige The Naked & Famous voor lentekriebels en een zomers gevoel. In eigen land zijn de bands erg populair. Binnen de ‘sounds of 2011’ in Engeland vallen ze er nu ook voor . De rest van de wereld mag volgen dus. Het debuut is een sprankelende plaat binnen de indiedancepop met stampende, groovy ritmes en refreinen; electro, psychedelica en shoegaze schuifelt als een mistig gordijn over de sound; de synths en de gitaarloops kunnen fors doorklinken.
De groep refereert aan MGMT, Empire of the sun, Passion Pit en Architecture In Helsinki. “All of this”, “Frayed” en “Young blood” zijn prachtsongs binnen deze stijl. Het kwintet, gecentraliseerd rond Thom Powers en Alisa Xayalith, zorgt voor voldoende variatie en er vallen gevoelige, dromerige songs te noteren als “The sun”, “Eyes” en “Girls like you”. En met “No way” hebben ze een intrigerende, repetitief, zweverige, slepend opbouwende song klaar.
De band balanceert tussen mainstream en underground, en ze voegen er een vleugje kitsch aan toe .
Het Malinese Tamikrest is nauw verbonden met die andere Touareg nomaden Tinariwen die vanuit de onderdrukking een soort hypnotiserende retro/world/woestijnblues pop spelen. Tamikrest is dus een belangrijke exponent van de Tamasheq muziek (Tamasheq is de taal van de Touareg, de nomadische volkeren die de Sahara bewonen). De zeven muzikanten zijn afkomstig uit de Saharagebieden van Mali, Niger en Algerije. Ze zijn een toegankelijke band die het nomadenbestaan vertolken en hun medereizigers een hart onder de riem steken in de Sahara.
Ze brengen net als hun kompanen fascinerende songs die een sterke melodielijn hebben en je in een onweerstaanbare trance brengen door de bedwelmende klanken en ritmes. De gitaargrooves, de bluesy licks, de reggae en funk inslag en de worldpop laten je niet los. Ook de gevarieerde samenzang en de hoge vrouwenstemmen zijn hiermee onmiskenbaar verbonden.
Het is heerlijk luisteren en live is dit een unieke ervaring. Geniet van de elf songs die elkaar mooi aanvullen en breed kunnen zijn qua instrumentatie. Je wordt meegevoerd naar stoffige woestijnoorden. De tweede plaat ‘Toumastin’ werd terug geproduced door Chris Eckman van Dirtmusic.
Joan Wasser is al toe aan haar derde plaat en begint deze uitnodigend met “I want you to fall in love with me”. De zinsnede staat garant voor uitbundigheid in woord en daad. Muzikaal houdt ze het op intens broeierige, groovy en sfeervolle soul/poprock; de songs worden bepaald door piano, toetsen en haar innemende, doorleefde stem. Blazers vullen aan .
Het zijn lange tracks die knap gearrangeerd zijn. Een gevarieerde boeiende plaat is het die de single “The magic” voorop plaatst , maar met opener “Nervous”, de snedige “Flash” en “Run for love”, sleutelcompositie “Human condition” en het uitgekristalliseerde “I was everyone” sterk voor de dag komen . Wasser is een bijzondere songschrijfster die straf uit de hoek komt!
De melancholie en de zachte soul sijpelen steevast door; de link verliest ze niet met het vroegere werk ‘Real life’ en ‘To survive’.
De plaat kwam tot stand door wisselende bandleden, die zich naar hartenlust konden uitleven. Overtuigende derde cd!
Pukkelpop 2011 – wat we van ons afschreven
Pukkelpop 2011 … Hier komen we nu écht woorden tekort … Verstomming … Net als bij iedereen heerst na de helse storm op die bewuste donderdagnamiddag 18 augustus 2011 18h een akelige stilte … Pukkelpop was even de hel op aarde … Onze gedachte is bij iedereen en vooral bij hen, de slachtoffers en de organisatie …
Dit verslagje hebben we toch nog voor U klaar als, noem het, therapeutisch middel … Pukkelpop biedt de mogelijkheid om in een ongedwongen kader op zoek te gaan naar talrijke ontdekkingen op de verschillende podia, comedy, dance acts en dj’s; randanimatie, comedy en kermisattracties; de immense diversiteit van eet- en drankstandjes sieren het geheel.
En het zag er opnieuw goed uit. Al een tijdje terug uitverkocht, een sterke en gevarieerde affiche met prachtnamen als Foo Fighters, Eminem en dEUS als kleppers. De jonge freaks en de doorwinterde liefhebber konden hun muzikaal hartje ophalen en hielden van de ontdekkingen en van sommige – al - gevestigde waarden.
Maar het lot, de natuur besliste er even na 18h anders over, een ‘never-seen’ hels stormweer, ondanks de zonovergoten middag en namiddag gaven ( debuterende ) bands al het beste van zichzelf … Gemotiveerd werken aan respons en belangstelling …
Een storm, met hevige wind en grote hagelbollen teisterde de wei van Kiewit. Hierdoor moest Skin van Skunk Anansie haar optreden vroegtijdig stoppen . De Chateau tent, waar net op dat moment Smith Westerns aan hun set begonnen was, werd in een mum van tijd weggeblazen. Verschrikkelijk taferelen volgden, het tentzeil reeg open, de palen vielen naar beneden. Ook wij denken liever niet meer aan het moment toen we de tent trachten en konden ontglippen ...
Verderop was de ravage enorm, bomen werden ontworteld, enkele zelfs op aanliggende tenten ..., shelters, torens en metaalconstructies omvergewaaid ... De wei was één drassige boel ... Drama ... We zijn diep bedroefd , want er vielen verschillende slachtoffers en gewonden; de materiële schade was enorm ... We zijn in diepe rouw ...
Pukkelpop wat we muzikaal zagen vóór…
Heerlijk ontspannend begon het allemaal … op de middag konden we al terecht voor Wolf Gang die al aardig wat volk op de been brachten in de Marquee . “Good morning” zei Max McElligott nog. Goed verteerbare rock, deels ingehouden , maar met het nodige speelplezier, kleurrijk en met een psychedelische tint door toetsen van deze jonge Engelsen die met “The king and all of his men” al meteen een eerste hit op zak hebben. Wolf Gang speelde poprock ‘pur sang’, die door songs als “Back to back” en “Midnight dancer” in de verf werd geplaatst; de stevige rocker “Lions in cages” besloot de fijne set van dit gewone bandje die door de gevarieerde aanpak nauw leunde aan Razorlight.
Getalenteerd bandje zijn The Sore Losers. Ze komen uit de buurt van de Pukkelpop stal, grepen net naast de Humo’s Rock Rally en hebben vinnige, levendige rock’n‘roll, die een bluesy sfeer ademt. Ze speelden een handvol stevige nummers, “Juvenile heart attack”, “Silver seas”, “Your smile” die mooi verdeeld zaten in de set op de Mainstage en de spanning behielden. Het jonge bandje profileert zich ergens tussen het werk van Jack White met z’n White Stripes en de Raconteurs en voegen er een Black Crowes sausje aan toe. De retro van The Who of The Monkees stoorde niet. Ze waren één van de gesmaakte opwarmers en speelden een erg degelijke set vóór de Foo Fighters die nog meer sterke gitaarsongs hebben en er nog meer decibels tegenaan kunnen gooien.
In de Marquee droop het zweet nog meer van ons af als we de jonge deerne Eliza Doolittle aan het werk zagen. De kleine, lieflijke, mooie, gebruinde jonge lady in ontblote schouders, de haren in vlechtjes en in korte broek, is in een adem op te noemen met de Nederlandse Caro Emerald met haar aanstekelijke, groovy, broeierige en sfeervolle jazzy pop. En zoals we haar bezig zagen, flitsten beelden van Nelly Furtado, Lily Allen en Lady Linn voor de ogen … Het jonge volkje zwaaide met de handen , maakte vingerhartjes; slaakte allerlei “I love you” kreten, zorgde voor een “singalong”, heupwiegde en zette al eens een danspas . Haar band – heren in een gelijksoortig hemd- verpakte de songs in sfeervolle arrangementen over haar fijne stemmetje heen. Ze was de onder de indruk van het sterke onthaal, zelfverzekerd dartelde ze over het podium en emotievol zong ze “Moneybox”, singles “Skinny genes” en “Pack up”. Ook Bruno Mars was tussenin te herkennen. Amy Winehouse keek over haar schouder en knikte dat het goed was …
Op de Mainstage genoten we van de frisse, meeslepende, bezwerende ‘70’s retropsychedelica van White Denim uit Austin, Texas die Led Zeppelin, Black Crowes, Black Mountain en Tame Impala close in de hand hielden. Lang uitgesponnen zweverige songs, die diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen ondergingen tussen avontuur en toegankelijkheid; een uitzinnig virtuoos gitaarspel dito pedaaleffects. Fijne ontdekking!
Feelgood folkpop serveert Noah & The Whale . De Britse bende van Charlie Fink is een grootse band in wording en is definitief doorgebroken met het recente ‘Last days on earth’; ze zaten in één oogwenk door hun set van 45 minuten en wisselden nogal graag van instrument. Net als een Jarvis Cocker van Pulp was Fink goed ter tale bij elk van de nummers. We neurieden “Life goes on” en “Tonight’s the kind of night”, lekker in het gehoor liggende pop door een zwierige viool of toetsen; niet enkel deze twee overtuigden, de sfeermeter van “sun & fun” ging ook in het rood op “Blue skies”, “Love on an orchestra” en “Five years time”. Samen met dat plaatje van The Naked & Famous en The Decemberists brengen de Britten iets leuk en ontspannend … en hoorden we in de verte niet de invloed van Tom Petty en Cornershop ...
Een glimp zagen we nog van het sfeervolle Destroyer in de Chateau. Geen ‘search & destroy’ feelings, maar subtiele, uitgekiende neofolkypop van het uitgebreide collectief …
Catchy en feestelijk klonk het totnutoe wel in de Marquee …The Wombats deelden in het plezier. Ze hebben al een handvol hitjes uit en gingen op even stomende wijze te werk met hun aanstekelijke, opwindende en okselfrisse indiepop, door de gitaarloops, -riedeltjes en toetsen. Vanaf de derde song “Jump into the fog” was het prijs. De eerste rijen hotsten heen en weer, “Techno fan” en “Backfire at the disco” volgden. Wat een ambiance op deze namiddag … Op het podium zagen we een hyperkinetisch drietal die zich zichtbaar amuseerde. En dan kwamen nog “anti D”, “Tokyo” en “Let’s dance to Joy Division”, die een overtuigende streep trokken van een heerlijke dansbare set …
De Schotse band van James Allen, Joe Strummer lookalike, Glasvegas, had een debuut uit om van te snoepen, wave glamrock die een drietal honneurs opleverde “Geraldine”, “It’s my own cheating heart …” en “Daddy’s gone”. De epische sound op de tweede cd werd nog pompeuzer, holler en klonk uiterst geforceerd, en daar wringt net het schoentje. Synths versmoorden het geluid. Live op de mainstage kon Glasvegas met deze sound en de nieuwe songs onvoldoende raken. Stevig wilden ze wel klinken en ook vocaal deed Allen sterk z’n best , maar je moet ook nog goede songs hebben. Buiten “Euphoric take my hand” als top van de nieuwe cd moesten eerder vernoemde oudjes het optreden redden. Het ambitieuze project Glasvegas die lichtjes op het podium deed schitteren, schitterde niet in de livegig … en op de koop toe was Allen uitermate spaarzaam in z’n woorden . Matige set dus.
Hartverscheurende keuzes in bands … The Naked & Famous (Club) en Explosions in the sky (Marquee) … Het Nieuw-Zeelandse Naked & Famous die een sprankelend debuut uithebben, ‘Passive Me, Aggressive You’, waarbij de hoes in een halve cirkel te zien was,
zagen we een klein halfuur een gevarieerde set spelen van melodieus prikkelende en sfeervolle songs … de synths en de gitaarloops kregen ruimte om door te klinken.
Explosions in the sky zit momenteel op dezelfde golflengte als geestesgenoten Mogwai op de recente cd . Het postrockvuur werd terug aangewakkerd. Een ingehouden spanningsboog en een opbouwende broeierige intensiteit noteerden we in hun instrumentale filmische postrock die af toe krachtiger klonk en durfde te exploderen zonder maar overdreven te zijn.
We zagen hen een jaar terug in het OLT Rivierenhof, waarbij het heilige postrockvuur wat was uitgeblust. Nu waren ze duidelijk overtuigender. We zijn uitermate benieuwd wat een muzikaal avontuur ze zullen brengen in het clubcircuit …
(Pieter) Op de mainstage konden we dan terecht voor een eerste topper qua naam Skunk Anansie, elkaar terug vonden een paar jaar terug … zangeres Skin was haar extravagante en energieke zelve. Ze leek er enorm veel zin in te hebben en trok stevig van leer, porde het publiek aan om even later in een dolenthousiast publiek te duiken. Tijdens eerste klepper van formaat “Because of You” begon het lichtjes te regenen, maar de dynamiek die Skin uitstraalde was ongelofelijk. Net na het magnifieke “Weak” , halverwege de set begon het hevig te regenen en kwam er een stevige rukwind opzetten. Skunk Anansie volhardde en probeerde moedig verder te spelen alsof er niks aan de hand was. Maar in een mum van tijd hadden we hier een storm, met felle regen, hevige wind en grote hagelbollen, die uitermate gevaarlijk werd en het et optreden terecht stillegde …
En dan ken je het wel wat er allemaal is gebeurd …. Zelf zat ik in de Chateau om de uit Chicago afkomstige beloftevolle Smith Westerns te zien. Spijtig genoeg was het avontuur na twee nummers afgelopen en was door het helse stormweer het tentzeil doormidden gekliefd …
De rest houden we maar voor ons … we hebben het heelhuids overleefd ...
Wij betuigen ons intens medeleven naar slachtoffers, familieleden, gewonden en aan de PP organisatie & team ... een welgemeende support & sterkte ...
... enorm veel respect ...
We nemen en namen de stilte en de tijd ter nagedachtenis
een diepgeraakt, trouwe fan ...
… We blijven Pukkelpop een warm hart toe dragen …
Sebadoh of hoe gaat de Belgische muziekscène om met wat op donderdag in Pukkelpop gebeurde" … Zucht …
Iedere (alternatieve) muziekliefhebber zal wel voor de rest van zijn leven weten waar hij/zij was op donderdag 18 augustus 2011 om 18:15. Ofwel probeerde men het vege lijf te redden tijdens een dantesk onweer in Kiewit, ofwel vroeg men zich de uren erna af wat er van zijn vrienden op Pukkelpop geworden was. Het verwerken van deze gebeurtenissen zal nog lange tijd vergen. Dit weekend waren we getuige van hoe een aantal groepen hiermee omgaan.
Vrijdag, op Brussels Summer Festival (BSF), zagen we eerst een aangeslagen The Bony King of Nowhere (TBKON). Zij moesten op donderdagavond spelen op Pukkelpop en Bram Vanparys (lead zanger) was duidelijk nog heel erg onder de indruk. Waar hij anders al geen spraakwaterval is, hield hij het bij een korte boodschap na het eerste nummer en werkte dan het mooie concert verder af.
De afsluiter vrijdag op BSF was K's Choice. Bij de start van het optreden kwamen Sarah en Gert Bettens alleen op het podium en lazen een tekst voor waarin de band en de organisatoren hun medeleven uitten met wat er op Pukkelpop gebeurd was. Er werd een indrukwekkende minuut stilte gehouden, waarna er een mooie, akoestische versie van "16" volgde. De rest van het concert was met de ganse groep en het publiek ging uit de bol.
Zaterdag speelde Sebadoh op DOK Gent (DOKstrand). De groep was voorzien om zaterdag op Pukkelpop te spelen, maar wou na de afgelasting van het festival toch iets doen voor de Belgische fans en hen een mogelijkheid geven om het gebeurde te verwerken. Het optreden was gratis (ook de groep speelde omzeggens gratis) op Dok Gent, een schitterende strandlocatie in de oude haven. Het weer was schitterend en er was geen wolkje aan de hemel. In het publiek hoorde je van verschillende mensen verhalen die erbij waren afgelopen donderdag en over hekkens hadden moeten kruipen, weg springen voor vallende videoschermen en daarna uren zoeken naar hun vrienden.
Het was een deel van het verwerkingsproces voor velen om gelijkgestemden te zien. Ook voor de band was het duidelijk speciaal want een aantal keer werd de speciale relatie met Pukkelpop aangehaald ("it's the only festival that understands our music") en werd het publiek bedankt om aanwezig te zijn. Uiteindelijk speelden ze bijna twee uur ("that's all the songs we know:). Dat gitarist en bassist om de paar nummers van instrument wisselden, kwam het ritme van het concert absoluut niet ten goede, maar het publiek maalde hier niet om, het had een goede namiddag gehad en er was een stap gezet in de verwerking van de vreselijke zaken die gebeurd waren.
Organisatie: Democrazy – DOK, Gent
Karl was a distinguished percussion player at the Dusseldorf College of Music when he was called up by Ralf Hutter and Florian Schneider to play live with Kraftwerk during their 1975 US Tour. And he ended up staying with the famous pionneer group until 1993.
During his time with Kraftwerk, Karl played on all Kw albums from Radioactivity to The Mix. He also composed Kraftwerk's most famous songs (The Model, Computer World, Technopop, Tour De France, etc...).
After quitting the Dusseldorf based band, Karl Bartos launched himself a new career and releasing several albums with Electric Musik or Electronic (with Bernard Summer from New Order).
His LIVE CINEMA show is an exhilirating hommage to cinema, the power of image and it's combination with sounds. All majors tracks he wrote are reviewed and redone in such a fashion that it feels like they were written yesterday.
A new album is planned in 2012.
Karl Bartos will play at the Sinners Day in Hasselt 30th october 2011.
Neem gerust een kijkje naar de pics onder Brussels Summer Festival
Thx to JM Lederman http://www.kollector.com
The Decemberists uit Portland, Oregon stonden al garant voor knap gearrangeerde, sfeervolle en broeierige pop met een folky ondertoon. Het bracht hen ergens tussen Pink Floyd, Fairport Convention, Jethro Tull, Belle & Sebastian, Arcade Fire, My Morning Jacket en Sons & Daughters.
Het nieuwe album grijpt terug naar de periode dat we de band rond Colin Meloy leerden kennen, met name ‘Picaresque’ (2006), hun doorbraakalbum. Ze gaan dus ‘back to basics’, met een toegankelijke, directe, gevoelige plaat van vertrouwde, maar ijzersterke songs. Messcherp materiaal met beeldende teksten over oorlog, vrede, liefde en haat. Het collectief neemt afscheid van het werk van het geslaagde ‘The crane wife’ , dat in een drieluik werd ondergedompeld en de rockopera van ‘The hazard of love’, die eigenlijk geen songs op zich meer bevatte. Ze gingen een beetje ‘over the top’, maar ze zijn net op tijd terug neergedaald op Moeder Aarde met hun traditionele folkpop, die een sterke country inslag heeft.
Een breed instrumentarium siert en kleurt de songs en we noemen hen in een adem met Noah & The Whale. Ze verloochenen traditionele bands en artiesten als The Smiths, R.E.M., Dylan en Young niet in hun lieflijke, sfeervolle, broeierige en meeslepende songs. “Don’t carry it all”, “Rox in the box”, “Down by the water” en “This is why we fight” zijn alvast meesterlijke songs. Sterke plaat!
Onschuldig, dromerig, melancholisch, nazomers en sprankelend … Het zijn mooie termen om de sound van Toro Y Moi aka Chazwick Bundick te omschrijven. Zomerse feelgood pop met hemelse melodieën en funky grooves, ergens tussen de vorige generatie Pale Saints, Red Snapper, Air, Stereolab en de huidige broeierige, opzwepende sound van Caribou en Phoenix.
Een versmelting van indiepop, synthpop, shoegaze en surf in subtiele, sfeervolle ritmes, bepaald door de fijne, zachte stem van Bundick. Hij wordt aanzien van een nieuwe generatie slaapkamerproducers en komt in de spotlights te staan met een boeiende tweede cd.
In 2007 waren wij nogal onder de indruk van ‘Wait For Me’, de debuutplaat van The Pigeon Detectives. De eersteling van deze Britten stond vol memorabele en lekker in het oor liggende rocksongs met uiterst catchy refreinen die amper de grens van de drie minuten overschreden. Na een of twee luisterbeurten zat je de meeste van de 12 nummers al spontaan mee te brullen. Enig punt van kritiek was toen dat de band niet echt vernieuwend was en duidelijk de mosterd haalde bij bands als Libertines, Buzzcocks, The Clash en de Kaiser Chiefs.
Na een jaar volgde meteen album nummer 2 ‘This is an Emergency’ waar The Pigeon Detectives gewoon dezelfde richting bleven uitgaan. Het zou de heren geen windeiren leggen want het plaatje ging in hun thuisland vrij vlot over de toonbanken.
Nu is er dus ‘Up, Guards And At’Em’ en ook nu is de vernieuwing ver te zoeken en blijven The Pigeon Detectives trouw zweren aan hun zelfde sound. Een kleine kanttekening is dat we wel regelmatig wat synths en elektronische geluiden horen maar dit voegt nergens iets substantieels toe aan het geluid van dit viertal.
Wie aan dit alles niet te zwaar aan tilt en gewoon lekker wil genieten van deze typische Britse indierockband heeft met ‘Up, Guards And At’Em!’ gewoon een heel fijne plaat. Ook nu zing je gegarandeerd na twee luisterbeurten de vrij simpele teksten van songs als “Need to Know This”, “Done in Secret”, “What you gonna do” en “I Don’t Know You” mee.
We beamen probleemloos dat de band aan vernieuwing toe is en dat sommige nummers na een tijdje wat op mekaar lijken, maar desondanks zullen we de komende maanden op geregelde tijdstippen dit plaatje opnieuw opzetten.
Liefhebbers van stevige Belgische gitaarrock worden de laatste tijd meer dan verwend. Het voorbije jaar konden we immers genieten van sterke releases van bands als Triggerfinger, Steak Number Eight, Channel Zero, Drums Are For Parades en het voorlopig minder bekende Muffler Men.
Een nieuwe naam die we binnenkort misschien ook aan dit rijtje mogen toevoegen is Tailors Of Panama. Let wel, het gaat hier niet om een stel jonge honden die vol enthousiasme een eerste plaat op de markt gooien. Integendeel, want dit Brussels kwartet bestaat uit zanger en tekstschrijver Lenny MonkeyBrain die ondersteund wordt door drie ervaren ratten. Thierry Plas, François Garny en Jean-Pierre Onraedt draaien al ettelijke jaren mee en verdienden hun sporen bij uiteenlopende bands als Arno, Vaya Con Dios en BJ Scott.
Deze debuutplaat is niet meteen een hapklare brok, de veertien songs zijn namelijk vrij complex maar zeer doordacht opgebouwd en hebben diverse luisterbeurten nodig om zich onder je hersenpan te nestelen. Het is niet zo eenvoudig om deze band in een vakje te stoppen, de sound van de Tailors varieert tussen (klassieke) hardrock, grunge en alternatieve rock. Het is ook moeilijk om deze formatie met één bepaalde band te vergelijken : The Scabs, Live, Bush en Pearl Jam (en dan hebben we het voornamelijk over de vocalen van zanger Lenny), Drums Are For Parades (luister naar die overstuurde gitaren in “Satellites”), Life Of Agony (“State” had niet misstaan op hun ‘Soul Searching Sun’) , Living Colour (dit geldt voor de originele Beatles-cover “Hey Bulldog’) .... van al deze grootheden vinden we wel wat raakpunten in de muziek van Tailors Of Panama.
Liefhebbers van genoemde bands en rockfans in het algemeen moeten deze Brusselaars dus zeker eens van dichterbij bekijken, want ‘Contraband’ is absoluut een bovengemiddelde debuutplaat!
www.tailorsofpanama.com
Nederlands 
Français 
