Betreffende het muzikale begrip indiepop, zijn The Feelies van Glenn Mercer en Bill Million uit NY City één van de meest bepalende. ‘Crazy Rhythmes’ (’80) en ‘The good life’ (’86) waren prachtplaten in het genre en staan in het geheugen gegrift door de twinkelende, onderkoelde en jangly gitaarpop en zweverige (anti) zang. ‘Only life’ (’88) en ‘Time for a witness’ (’91) zijn meer gewoontjes, maar nog steeds fijne platen.
En kijk, twintig jaar later is er een reünie van de band met Stanley Demenski; ‘Here before’ helt naar het oudere werkt over. Een gortdroge sound, een zweverige ondertoon , fijne, subtiele, geraffineerde melodieën en die typisch zeurderige, neuzelende zang zorgen voor een overtuigend album. “Nobody knows” en “Should be gone” geven de maat aan en de rest kent u wel naar het geliefde oud Feelies recept: broeierige en dromerige indiepop, met een licht twinkelende swing of een semi-akoestische gevoelige kwinkslag , die af en toe forser is als op “When you know”, “Time is right” en “Morning comes”.
The Feelies are back – we kunnen er alvast niet omheen en genieten ervan!
Het uit San Francisco afkomstige duo Erik Johnson en Sanae Yamada is toe aan hun tweede cd, die ‘Escape’ opvolgt, die vier songs telde. Johnson maakt nog deel uit van een andere band Wooden Shjips, en laat af en toe ruimte voor zijn project Moon Duo.
Basis op het debuut was een zanderig gitaargeluid, fuzz, psychedelica en hypnotiserende grooves. Op ‘Mazes’ klinkt het geheel meer gedoseerd, krijgen de toetsen een prominente rol en voegt het gitaargeluid er zich aan toe. Ook de soli en de pedaaleffects passen prima in het plaatje en zijn nergens overdreven. De drumcomputer bepaalt het tempo en het ritme is gevarieerder. De 8 repetitief opbouwende songs zijn vitaal en energiek, en kunnen soms lang uitgesponnen zijn als “Seer”, “When you cut” en “Goners”.
Het duo nestelt zich moeiteloos naast een Suicide, Spacemen 3 en zZz. Fijne ontdekking.
Lokerse Feesten 2011: DAG 09: Arsenal - Interpol - Sharon Jones & The Dap-Kings
Je kent dat gevoel, maandenlang kijk je uit naar de komst van die ene band die nog op je live palmares ontbreekt, en dan ... Wat? Hoezo, exit The Baseball Project, de miskende supergroep rond de veteranen Steve Wynn, R.E.M.’s Peter Buck en The Minus 5 opperhoofd Scott McCaughey die afgelopen zaterdag normaliter hun eerste optreden ooit op Belgische bodem zouden komen geven? Bij zulke laattijdige annuleringen is de kans bovendien wel heel erg groot dat een Belgische band in extremis wordt opgetrommeld om het gat in de programmatie op te vullen. En ja hoor, onze Amerikaanse helden werden uiteindelijk vervangen door Customs, met voorsprong de beste coverband die Interpol zich kan indenken. Maar omdat nu eenmaal niets boven het origineel gaat, en ironisch genoeg onze New Yorkse vrienden diezelfde avond ook naar Lokeren waren afgezakt, lieten we de opener deze keer rustig aan ons voorbij gaan en werd er ondertussen wat gekletst met een bijzonder sympathieke (andere) Geert in de perscabine.
Hun muzikale copycat daargelaten, de heren van Customs hadden er intussen wel mooi voor gezorgd dat de hemelsluizen boven Lokeren nagenoeg volledig werden dichtgedraaid tegen de komst van SHARON JONES & THE DAP-KINGS (****). Kijk, we gaan er geen doekjes omwinden. Ook al is mijn hoofdredacteur volledig weg van een souldiva als Joss Stone, het brave kind met de bambi-ogen wordt gewoon weggeblazen wanneer ze ooit het podium zou moeten delen met Sharon Jones. Dit 55-jarige blackalicious manwijf timmert al sinds de 70ies gestaag aan de weg die haar uiteindelijk tot aan de top van de retro-soul beweging heeft gebracht. Wie erbij was in Lokeren stond met open mond te kijken hoe werkelijk elke vezel in het potige lijf van Jones stijf staat van de funky soul. Ze onderscheidt zich met sprekend gemak van de meer statische neo-soul diva’s genre Stone of Badu door haar rauwe en agressieve stem en de wilde mimiek die ze al van kindsbeen af imiteerde van haar soulbrother James Brown.
We zouden bij zoveel lyrische lofzang op Jones bijna vergeten dat er verder nog tien man op het podium stond die zich laten aanspreken als The Dap-Kings, een uiterst hecht collectief van snarenplukkers, percussionisten, blazers en backing vocalisten dat ooit op een blauwe maandag werd ingehuurd door Amy Winehouse om een aantal nummers in te blikken voor haar opus magnum ‘Back In Black’. The Dap-Kings doen de retestrakke en rauwe Stax sound helemaal herleven en weten de vocale improvisaties van Jones moeiteloos op te vangen. Improviseren zit Jones namelijk in het bloed. Al wie zich te dicht richting frontstage waagt loopt immers het risico om uit de massa te worden geplukt en on stage een body-to-body met Jones te ondergaan. In het geval van een gezellige punk zorgde dit voor een sterk staaltje body talk, maar wanneer deze eer te beurt viel aan een bedeesde tiener tijdens “Be Easy” dreigde alles toch een beetje genant te worden.
Een in het zweet gewerkte Jones en haar mighty Dap-Kings hadden gerust ook de rest van de avond kunnen opvullen zonder dat de verveling ook maar even de kop zou opsteken, maar toen plots bleek dat er hen nog slechts anderhalve minuut restte moesten ze wat hals over kop afscheid nemen met een ingekort doch stomend “100 Days, 100 Nights”. We gunnen Aretha Franklin best wel nog een aantal jaartjes, maar wat ons betreft doet de voormalige Queen Of Soul beter nu al troonsafstand.
Een band als INTERPOL (****) zou dit jaar zeker niet hebben misstaan op Pukkelpop om het toch wat magere lijstje headliners aldaar wat aan te dikken, maar kijk, Chokri en Eppo werden in snelheid gepakt door hun Lokerse collega’s voor wat één van de absolute hoogtepunten van de festivaltiendaagse zou worden. Het New Yorkse postpunkgezelschap mag op haar jongste twee albums dan wel wat ter plaatse zijn blijven trappelen, met hun live reputatie is het sinds hun klassieke debuut ‘Turn On The Bright Lights’ (’02) enkel maar crescendo gegaan. Uit die eersteling kregen we al vroeg een snedig “Say Hello To The Angels” voorgeschoteld, trouwens het beste nummer dat Morrissey & Marr vergaten te schrijven. Andere klassiekers uit de Interpol catalogus zoals “NARC”, “Evil” en “C’mere” bewijzen nog steeds met verve dat je ook creatief met de erfenis van Joy Division en The Chameleons kan omspringen. En ja, zelfs nummers uit het toch wat middelmatige laatste album zoals “Barricade”, “Summer Well” en “Memory Serves” wist de groep moeiteloos in de set binnen te smokkelen zonder zichzelf in de voet te schieten.
In elk zichzelf respecterend postpunk decor horen geen opruiende bindteksten of flauwe one-liners, en dat heeft frontman Paul Banks maar al te goed begrepen. Daar waar een genregenoot als Editors zich wel eens durft te buiten gaan aan stadiumposes blijft Interpol de nodige afstand bewaren tussen mythe en werkelijkheid. Een gitzwarte werkelijkheid, dat wel, waarin de jongste aanwinst en voormalig Animal Collective bassist Brad Truax nu ook volledig zijn draai lijkt te hebben gevonden.
De vijf kwartier die Banks & co toebedeeld kregen waren eigenlijk zo om, wat voor ons nog steeds geldt als het beste bewijs dat we hier een beklijvend optreden kregen voorgeschoteld. Banks nam voorzichtig afscheid door het publiek te bedanken voor hun warme ontvangst en de mededeling dat er nog ‘a couple more songs’ zouden volgen. Een understatement zo bleek, want het bleek te gaan om het indrukwekkende trio “Slow Hands”, “Not Even Jail” en “Obstacle 1”. Chokri & Eppo, eat your heart out!
De meute langs de Grote Kaai was intussen flink aangedikt voor afsluiter ARSENAL (**) die hun feestje van een paar dagen voordien in de tent van Dranouter nog eens mochten komen overdoen. Toegegeven, de op exotische beats drijvende worldpop van Hendrik Willemyns en John Roan is niet onmiddellijk onze cup of tea. Het Lokerse publiek zal dit echter (paarden)worst wezen, want vanaf grijsgedraaide opener “Melvin” werd prompt een nationaal zangfeest ingezet en gingen de handjes vlotjes op elkaar. Arsenal vervulde dus perfect de rol van publiekstrekker op de voorlaatste dag van het Lokerse muziekfestijn, maar hun resem meezing anthems moesten het wat spankracht en intensiteit betreft toch afleggen tegen de memorable sets van Sharon Jones en Interpol. Minderheden met afwijkende meningen? Nu weten we eindelijk ook eens hoe dat voelt …
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2011: zaterdag 6 augustus 2011
Dag 3 is alvast in het geheugen gegrift, want een plensbui en een onophoudelijke regenbui zorgden ervoor dat het terrein een groots blubberbad werd en de parkings letterlijk hadden omgeploegd. De fijne muziek en de sfeer enerzijds en anderzijds de landbouwers met traktor hielpen er ons met plezier terug bovenop. Allé hop, als dit niet de juiste ‘krik’ was … “Raindrops keep falling on my head” … eigenlijk nee, dankjewel … De bemoeilijkte toegankelijkheid zorgde ervoor dat de dagjesmensen en de late beslissers voor hun comfort kozen en niet meer afzakten naar het pittoreske Heuvelland …
Het begon nochtans erg zomers met de sympathieke Lady Linn Lien De Greef en haar Magnificent 7. Een nieuwe cd is uit en daar werd gretig uit geput … ze verwerkt jumpin’ jive, ballroom jazz, soul, reggae en bebop in sensuele, broeierige, warme en aanstekelijke trendy jazzysoulpop. Ze bood een boombalswing van lekkere grooves, afgewisseld met enige ingetogenheid. Een gebroken teen en een verstuikte duim brachten haar niet uit haar lood. Zelfs in het coveraanbod hoorden we haar ervaring met Red D, “Katy B’s on a mission ” kreeg een handige alternatieve draai en swing. En Eddy Grants “I don’t wanna dance” vond ze opnieuw uit! Een fris, enthousiast speelkader hadden “Cry cry cry”, “A love affair” en “Here we go again” om de eerste plensbui te vergeten …
Behoorlijk onder de indruk waren we van Mercedes Péon, zangeres, doedelzakspeelster en percussioniste uit Galicië. Ze haalt invloeden aan van de Gallisische volksmuziek en voegt er een instrumentarium van synths, hobo, sampling en een tweede percussionist aan toe. Ze balanceerde tussen toegankelijkheid en experiment. Een trancy sound met repetitief opbouwende ritmes, folk, rock en haar aparte bezwerende soms hoog uithalende vocals.
Balthazar kreeg naast Lady Linn veel volk op de been in de Kayam tent. Het Kortrijkse vijftal heeft met ‘Applause’ een overtuigende plaat uit en is praktisch met die andere rockband Intergalactic Lovers niet meer weg te denken op de zomerfestivals; een intrigerend broeierig werkstuk hebben ze uit, waarin naast de puike samenzang vooral de zweverige, diepgrauwe zegzang van Maarten Devoldere opvalt. Ze stonden vroeger al eens in een kleinere tent.
Ze gaven het volle pond. De bas dreunde sterk door, maar het spelplezier en het enthousiasme deed dit hekelpunt vergeten. We hoorden een gevarieerde set van singles “The boatman”, “I’ll stay here”, “Fifteen floors” en de snedige rocker “Hunger at the door”; huiveringwekkend klonk het afsluitende “Blood like wine”, die eindigde in een kippenvel acapella outtro … Balthazar is een te koesteren belofte!
Het uitgebreide ensemble Sons of Noel and Adrian boeide eveneens. Ze staken heel wat avontuurlijke wendingen in hun traditioneel instrumentarium, aangevuld met accordeon en trompet; de pedaaleffects durfden wel eens sterk ingedrukt te worden. Op die manier hoorde je hoe traditie en een vleugje alternatief elkaar zo makkelijk vonden. Fijn concert van een fijne ontdekking …
Met hun doorwinterde en gevoelige countryrock begin jaren ’90 waren ze een van de vaandeldragers van de huidige americana/rootsrock. The Jayhawks van het songschrijversduo Louris - Olson hadden in de jaren ‘90 drie schitterende platen uit, waarvan het doorbraakalbum ‘Hollywood town hall’ het meest in het oog sprong. Na jaren hun eigen weg te hebben gegaan is het songschrijversduo terug bij elkaar met een nieuwe cd ‘Mockingbird time’ en wat is heerlijk genieten als die harmonieuze samenzang wordt ingezet en ondersteund wordt van het semi-akoestische gitaarspel, de toetsen en de bezwerende percussie; ze laten ruimte voor gepaste gitaarsoli en deden ons lekker wegdromen zoals op “Take me with you”; een g(®)limach verscheen toen ze “Waiting for the sun” speelden onder de zwaarbewolkte hemel. Voortkabbelende droomsongs die we verder hoorden met “Red light” en “I’d run away”. Van het nieuwe materiaal onthouden we vooral “She walks in so many ways”. Fijnzinnige set, maar jonge zieltjes hebben ze er niet bij gewonnen.
En de (plus) veertigers bleven in de Kayam tent om de originele line-up van Grant Lee Buffalo van Grant Lee Phillips aan het werk te zien, nog zo’n 90’s rootsicoon, die er een paar prachtplaten op nahield als ‘Fuzzy’ en ‘Mighty joe moon’. Nostalgie van een pak broeierige juweeltjes die subtiliteit en energiestoten versmolt, als “Shining hour”, “Jupiter & teardrops” “Mighty joe moon”, “Mockingbirds” en de doorbraak single “Fuzzy”. Het trio had er duidelijk zin in en speelde gemotiveerd. Het spelplezier droop er van af om het oude materiaal nog eens boven te halen. En de fans genoten . Phillips is een begenadigd gitarist en liet het hier gevat horen. Bassist/multi-instrumentalist Kimble stak de nodige dramatiek in de songs, en vooral toen hij op toetsen begon, steeg de factor emotionaliteit. En in die variatie vergeten we prachtsongs “Demon called deception” en een stevige “America snorring” niet!
Een reflectie naar de traditionele folk hadden we met Ierse Guidewires, die wat multi culturele invloeden lieten doorsijpelen en ook de ‘Araborock’, een combinatie van Algerijnse raï, afro en rock; van de Algerijn Rachid Taha was leuk, een Arno rockende band, die de eerste rijen in beweging bracht. Ruig, bezwerend, kleurrijk en gevarieerd !
Iedereen was dan wel degelijk present in de Kayam voor de jonge schotse Amy Macdonald. Een paar jaar terug scoorde ze een grootse zomerhit “This is the life”, die we telkens meefloten, -neuriën, en die de basis vormde van haar aanstekelijke, meeslepende, frisse en sfeervolle poprockfolk. Ze is een grootse dame geworden met twee cd’s , was goed bij stem en beschikte over een goed op elkaar ingespeelde band. Ze maakte met de miezerige regen in Dranouter meteen de link met haar thuisland. “My ordinary Life”, “Mr rock’n’roll”, “Run” en haar doorbraaksingle hadden de juiste scherpte en vibe; luchtigheid, friste; maar ook het haardvuur mocht knetteren op “Don’t tell me it’s (not) over” en “Troubled soul”. Amy pakte moeiteloos het publiek in; ze is duidelijk gegroeid op een groot podium en klinkt zelfverzekerd. “Born to run” van The Boss, eerst solo akoestisch ingezet, en een spannende opbouwende “Let’s start a band” besloten overtuigend het optreden .
Een wervelwind van flamenco tot metal vinden we in de eigen recensies als het over het Mexicaanse Rodrigo y Gabriela gaat. De verrassende ritmes en frivole klanken door de vingervlugheid die het duo uit hun gitaren toverde, is gewoonweg meesterlijk. Meteen af aan word je meegesleurd in die gitaarfantasie; de afwisseling van het (ingetogen) gitaargetokkel en de opzwepende melodieën, alsmede de lichtinval, de kleurschakeringen op achtergrondbeelden en de filmcamera aan de gitaar, zorgden ervoor dat de instrumentale set van het duo boeiend bleef. Ze zijn enorm op elkaar ingespeeld, gaan tegen elkaar op en geven elkaar de ruimte. Verveling bleef uit door de muzikale variatie en het verrassende klankenpalet.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de bevriende collega’s Indiestyle http://www.pbase.com/pieter_73/dranouter_festival_2011 (Pieter V) http://www.musiczine.net/nl/fotos/dranouter-2011/
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Festival Dranouter 2011: zondag 7 augustus 2011
Na een helse zaterdagnacht in de modder, hoopten we op de afsluitende dag op beter weer en inderdaad ondanks de regen voordien hadden we net als de vrijdag een bewolkte dag en tussenin de zon; het terrein bleef grotendeels droog. We konden zonder moeite het terrein op om de artiesten aan het werk te zien, en maakten er een fijne familiedag van. Het was wel zo dat het vele dagjesmensen, (jonge) gezinnen en late beslissers weerhield de weersomstandigheid te trotseren. De trouwe Dranouter festivalganger kregen ze inderdaad nog niet klein. Al bij al opnieuw een geslaagde dag …
Katzenjammer was al meteen de vrolijke eend in de bijt op zondagnamiddag . Ze zijn zo beetje de vaste vrouwelijke gasten geworden van de organisatie, want ze werden al een paar keer gecontacteerd op het festival en in ‘t Folk. De vier Noorse deernes uit Oslo gaan een succesvol jaar tegemoet, want de fris sprankelende plaat ‘Le Pop’ werkt aanstekelijk; ze brachten hun eigenwijze en gevoelige folkloristische Scandinavische muziek onder in een onstuimige mix van klezmer, mariachi, hoempa, circusdeunen, zigeunermuziek en bluegrass. In het najaar zien we hen zelfs in de AB. Een nieuwe cd mogen we in het najaar verwachten en de dames stelden er al enkele songs van voor, die in eerste instantie toegankelijk klinken en meer richting pop gaan. De speelse droomwereld en het entertainment gehalte blijft behouden . De dames als multi-instrumentalisten en hun elfen ’acapella’ zang, stoomde en naast een soort ‘french can can’ gevoel, staan ze garant voor enkele ingenieuze covers, waaronder Genesis’ “Land of Confusion. Verwarrend en verrassend klinkt hun kattengejank wel, met de opvallende balalaikabas in het vizier … Katzenjammer was leuk op deze afsluitende dag!
We kijken al uit naar de najaarsconcerten van CW Stoneking, de Australiër die getipt wordt als een van de doorbraakartiesten . Hij kwam al in de spotlights in de Bota en terecht , want de mengeling van de Dylans ‘subterranean homesick blues’’, 30’s doowop, jumpin jive en jazz zorgde voor een opvallende boombalswing. De ‘coole man in white’ met z’n doorleefde in whiskey gedrenkte stem tokkelde op banjo en gitaar en was aangevuld met blazers en een contrabas. Net als op de plaat wordt het als ‘Jungle blues’ omschreven, die de Clubtent in een authentieke jaren ‘30 nachtclub omtoverde. Invloeden van uit de oude doos van Robert Johnson, Leadbelly en Blind Willie McTell. Hij profileerde zich als een jonge Seasick Steve. dit was de Mississippi delta blues, letterlijk ‘from the graveyard …’.
Het Londense Oi Va Voi staat bekend voor hun broeierige mix van pop, folklore, zigeunermuziek, klezmer en jazz. De brede, sfeervolle aanpak, die opzwepender kan klinken, siert de band. Ze hebben trouwens al voorname artiesten voortgebracht als violiste Sophie Solomon en de zangeressen KT Tunstall en Alice MacLaughlan, die een solocarrière uitbouwden. Hun dromerige, aanstekelijke groovy sound op z’n Red Snappers overtuigde en kreeg elan met een zanger die hoog kon uithalen, en een zangeres die de soul op de juiste plaats had.
We namen nog iets mee van Villagers, het project van de Ierse sing/songwriter Conor J. O’Brien, Hij put trouwens uit de traditie van de Brits/Ierse folkmuziek en de onvolprezen Elliott Smith. Hij is in één adem op te noemen met het werk van Bright Eyes en Bon Iver. Spijtig genoeg was hij nog onvoldoende gekend bij het Dranouterpubliek met z’n intieme, hartverwarmende muziek, gekenmerkt van een sterke opbouw. Ook John Grant, later op de avond, was iets apart! Hij speelde het materiaal van z’n ‘Queen of Denmark’ op piano en werd bijgestaan door een toetsenist. Grant, toch al getekend door het leven, bracht sober, elegant en ruw de songs, geflankeerd door z’n baritonzang.
De Ierse sing/songwriter Luka Bloom was de curator van het festival en had eerder het jaar al een succesvolle theatertournee op zitten. ‘Riverside’, ‘The acoustic motorbike’ en ‘Turf’ zijn alvast in het geheugen gegrift. De charismatische zanger/gitarist speelt solo alsof hij met twee gitaren tegelijk speelt. Hij was vandaag de eerste artiest die heel wat volk naar de Kayam tent dreef. “Love is a place I dream of” en “City of Chicago” effenden het pad van de puike set, de sober gespeelde “To make you feel my love” en “Diane” ontroerden, en toen een accordeonist, een violist en een tweede gitarist erbij kwamen, klonk het geheel intenser en traditioneler binnen de folkwortels. Het laat hem ook niet los wat er rond hem in de wereld gebeurt. Eva De Roovere kwam erbij voor “Sunny sailor boy” en een dynamisch “You couldn’t have come at a better time” besloot het fijne, heerlijke concert van de immer sympathieke troubadour …
De Leuvense sing/songschrijver Jonathan Vandenbroeck aka Milow is groot geworden. Op een paar jaar tijd krijgt hij het ticketje van headliner. Ook hij is zo’n beetje een vriend des Dranouters. Tot voor kort was dit het enige concert op een festival (zal nog te zien zijn op Pukemarock Puurs). Hij bracht uiterst genietbare, hapklare poprock (kon wel eens stevig uithalen), enkele neofolky ‘on the road’ en campfire songs die van ‘7 tot 77’ konden boeien. De charismatische Milow deed vele harten smelten, had een goed spelende band achter zich en heeft met Nina Babet een sterke backing vocaliste . Tijdens de ‘Milow’ pop stond ‘North & South’ in de spotlights en hadden we een puike hitreeks als “You don’t know”, “Never gonna stop”, “You & me “(met een flard “You can call me All”), “Little in the middle” en “Ayo technology” , waarop de gsms en aanstekers de lucht ingingen. Massaal werden de refreinen meegezongen. Milow kwam heel sterk voor de dag!
Tot slot Ben Harper, die een tweede adem heeft herontdekt sinds hij met The Relentless7 een paar jaar terug een plaat opnam en op tournee trok. ‘White lies for dark times’ en het recente ‘Give till it’s gone’ bevatten snedige, energieke songs. De belangstelling was merkelijk minder dan bij de twee vorige artiesten in de Kayam. Hij gaf de songs met z’n slidegitaar een vinnige trek en gaf ruimte aan z’n bandleden . Gitaar en drumsoli drongen door in het strakke materiaal als “Number with no name”, “Faded”, “Burn to shine”, “Rock’n’roll is free” en “Diamonds on the inside”. Hij gaf met z’n (nieuwe?) begeleidingsband de songs extra geladenheid.
Harper besloot een drassige Festival Dranouter editie, die van de festivalganger veel energie had gevraagd.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de bevriende collega’s Indiestyle http://www.pbase.com/pieter_73/dranouter_festival_2011 (Pieter V) http://www.musiczine.net/nl/fotos/dranouter-2011/
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Festival Dranouter 2011: donderdag 4 augustus 2011
Eén van de pittoreske festivals dat we koesteren is ongetwijfeld Festival Dranouter; het festival straalt een erg warme, amicale en familiale sfeer uit. Een editie met een boeiende en uitdagende affiche , nieuwe milieu uitdagingen en een sfeervolle terreinaankleding. Het festival is geëvolueerd. Het woord ‘folk’ verdween, blijft invoelbaar en kreeg een bredere perspectief onder ‘roots’, met aandacht voor de traditie . Op die manier blijft Festival Dranouter toonaangevend.
Het ‘vernieuwde’ Dranouter heeft aandacht voor de bron waar het festival met ‘the new tradition’ is ontstaan. Luka Bloom werd gekozen als gastprogrammator. Een sterk duidelijk statement voor zijn artistieke verdienste en zijn blik op de traditionele en hedendaagse muziek.
Festival Dranouter, dat een reputatie heeft van 'low impact festival', werd dit jaar nog door OVAM en Vlaams minister van Leefmilieu Joke Schauvliege verkozen tot één van de voorbeeldevenementen op dit vlak.
We waren al aanwezig op de ‘pré-dag’, donderdag 4 augustus … Tja, het festival is bijna een heuse vierdaagse is geworden. 15000 mensen hadden zich al een weg gebaand door de regenvlagen en de modder. Maar doorwinterde modderratten als we zijn, deze zomer zijn we nog niet uit ons lood geslagen …
Met 80000 waren ze in totaal over de vierdaagse; bijna een vijfde minder dan vorig jaar, waar de kaap van de 100000 bezoekers werd bereikt. Vorig jaar sloeg de vernieuwde formule aan en waren de namen misschien nog iets aantrekkelijker, maar voor dit weekend moeten we ook rekening houden dat de dagjesmensen en de late beslissers niet wouden geconfronteerd worden met de ‘slijke’ en kozen voor hun comfort …
Jan de Smet van de Nieuwe Snaar animeerde het publiek rijkelijk tussenin, want hij had bij elke présence van de bands in de grote tent wel iets klaar van gitaarriedel, mondharmonica en gevatte tekst . Wat een creatieve man …
Ons muziekparcours
pré-dag: donderdag 4 augustus 2011
Onder een zwaarbewolkte hemel kon Hannelore Bedert het festival aftrappen, met haar intieme, kwetsbare en meeslepende pop. Daar heeft ongetwijfeld de nieuwe plaat ‘Uitgewist’ mee te maken. Ze beschikt over een full band die sterk op elkaar is ingespeeld om de gevoeligheidsfactor van het materiaal beter in de verf te plaatsen. Een voller geluid en een bredere instrumentatie, zonder de zachte, zalvende pop intimiteit te verliezen, bepaald door haar emotievolle stem en charisma. Fijngevoelige pop die het festival opende …overtuigde ... het is niet iedereen meegegeven, maar Hannelore Bedert heeft naast de talrijke nominaties en prijzenkast haar al sterke podiumprésence op een groot festival mooi onderstreept.
De ‘brothers & sisters’ van de sympathieke Britse The Magic Numbers (four) deden de buitentemperatuur wat stijgen met hun ‘feelgood’ indiepopfolk/countryroad, die de brug slaat van sixties Mamas & Papas met de huidige rits sing/songwriters (Bon Iver, The bony king of nowhere, …) en artists Fleet Foxes, Local Natives, Cloud control en The bewitched hands in het genre. Sfeervolle, dromerige, rustige songs die afgewisseld worden met enkele pittige rockers … een subtiele melodie onder een harmonieuze man/vrouw zang, Romeo Stodard en Angelo Gannon, en een springerige, uitgelaten bassiste. Het recente materiaal van ‘The runaway’ is minder aanstekelijk dan oudjes “Forever lost”, “I see you, you see me” en “Love me like you”, hoewel “Throwing my heart away” er aardig naast kan staan … Zo ‘Magical’ zijn ze dus niet meer …
Band of Gypsies Taraf de Haïdouks en Kocani Orchestra bood de kans om de cultuur van Zuidoost-Europa naar Dranouter te brengen. DJ Merdan Taplak liet het in zijn Balkan sets al horen waar de mosterd vandaan komt! Een uitgebreid Orkestar hadden we van blazers allerhande, violen, percussie , troms , flutes, contrabas, gitaar, een authentiek snaarinstrument en enkele vocalisten die melodieën van authenticiteit en opwindende gypsy lieten weerklinken en het combineren van over heel de Balkan en Turkije. Traditionele danspassen van een dame ademden familietradities en trouwfeesten uit, en leidden het plaatselijke Oogstfeest in!
Ze vierden hun twintigste verjaardag; feest en ontroering gingen hand in hand. Mooi om te zien. Bezwerend, intrigerend feestje dus!
Het meeste volk kwam voor een van de meeste ‘hotte’ bands in Vlaanderen Arsenal, met name, die de link maakten met zomerse popmelodieën van hippop, dance, groove en elektronica. Een zwoel feestje dus van de tandem Roan –Willemijns, die samen met zangeres Leonie Gysel en de band de zware ‘klijte’ grond droog stampten door o.m. “Estupendo”, “Switch”, “Saudade” “Lotuk”, “Melvin”, “Mr Doorman” en de huidige single “One day at the time”. We voelden een Zuiders ontspannend dansbaar geheel, fris en enthousiast met enkele sfeervolle stukken tussenin. …Summertime in Dranouter … “Longee” … Eindelijk !
Neem gerust een kijkje naar de pics van de bevriende collega’s Indiestyle http://www.pbase.com/pieter_73/dranouter_festival_2011 (Pieter V)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/dranouter-2011/
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Festival Dranouter 2011: vrijdag 5 augustus 2011
De eerste officiële festivaldag Dranouter - tweede als je pré-dag al opvolgde - ondersteunde de bredere visie van de programmatie. Een 20000 tal bezoekers waren vandaag present.
Zule Max trok het FestiDranouter weekend op gang in de Kayam tent. Leuke boel allemaal, deze ‘all ladies’ Belgian/Cuban band die een groovy Cubaanse mengelmoes speelden van latin, salsa, reggae, son, merengue, afro en pop … Pole Pole en Couleur Cafe in Dranouter. Als opener kon dit gelden, meteen het ingrediënt en een fijne formule voor een zwoel feestje …
Intimiti konden terecht in de Club voor de hemelse pracht en ingetogen muziek van de gevoelige talentrijke sing/songwriter Bram Vanparys en z’n The Bony King Of Nowhere. Een volle tent voor deze melancholische subtiele pop! Met zessen stonden ze dikwijls op de stage om de subtiele klanken en fijngevoelige tunes en toetsen te laten horen van de ingehouden, sober gehouden songs die een Bon Iver/Bonnie Prince Billy/Iron & Wine/ Cowboy Junkies/Low uitstraling hebben, onder een harmonieuze samenzang, klaaglijke keelklanken en de zalvende, indringende stem van Vanparys himself. Treffende, emotievolle songs van de twee cd’s ‘Eleonore’ en ‘Alas my love’. Innemend, elegant en creatief. En dat hij een bezige bij is, konden we nog op het eind horen, toen hij trakteerde met een nieuw nummer!
Eva de Roovere ontpopte zich als volleerde radiopresentatrice en nodigde ons uit in ‘haar huis’ in de Kayam tent. We hoorden een afwisselende set van warme, hoopvolle en gevoelige, drieste songs, tussen kwetsbaarheid en opgewektheid. We werden met haar band meegenomen in die bagageruimte. De Nederlandstalige pop rockte eerst, haar grote hitje “Fantastig toch , slaap lekker” werd sober en aanstekelijk gespeeld , de blazerssectie werd bovengehaald op “Niemand zoals wij” , haar held The Lau kon niet ontbreken in “Rechttoe en frontaal” en ze liet de zon schijnen. Er was het ingetogen “Chocolat” in het Frans, en de smaakvolle “Keizer van de nacht”, “De jager” en “Zoals in dat ene liedje” konden een geslaagd optreden besluiten. Terecht dat Luka Bloom haar heeft binnengehaald om een nieuwe versie te zingen van “Sunny sailor boy”, maar dat zal voor dag 4 zijn …
Evan verderop waren we onder de indruk van Gabby Young & Other Animals met een niet alledaags instrumentarium van blazers en een contrabas, ondersteund van akoestisch gitaargetokkel en drums; we hadden een cabaret, vaudeville style van groovy en gypsy jazzy/spaghetti western/boombal music. Zij dartelde en sprong in het rond als een Liza Minelli met haar glitterjurkje en palmde moeiteloos de Club in … “Who’s house are you in” werd luidkeels meegezongen en -geklapt. Lovende woorden hebben we hier te over. Puike ontdekking!
Ben l’Oncle Soul wordt in het eigen land Frankrijk op handen gedragen. Hier loopt het nog niet zo’n vaart met dit soulwonder, maar hij kreeg al enige terechte aandacht met z’n avontuurlijke bewerkingen van “Crazy” (Gnarls Barkley) en “Seven nation army” (White Stripes), die we ergens middenin de set hoorden. Ben had een veelkoppige band achter zich van uitgebreide blazers, gitaristen, een toetsenist, drummer, bassist en twee mannelijke backing vocalisten/dansers die in hetzelfde ondervestje gekleed waren en die synchrone pasjes uitvoerden. De soul sound werd doorkliefd van dampende funk’n’grooves en z’n doorleefde , indringende stem. Fris, sprankelend, dynamisch en een ‘positive sound of music’! Cee-Lo Green, Aloe Blacc, Gnarls Barkley en Janelle Monae zijn belangvolle artiesten voor dit opkomend talent. We genoten van deze sfeerbrengers, die met het nodige spelplezier songs als “Soul man”, “Back for you” en “Ain’t off to the back” in een jam onderdompelden … Binnenkort in Vorst Nationaal .. het gaat snel …
De Britse The Webb Sisters hadden intussen een nokvolle Clubstage kunnen warm maken voor hun sfeervolle sing/songwriterpop, die opmerkelijk klonk door de combinatie harp, mandoline, gitaar en percussie. Neem daarbij de gevoelige, emotievolle stemmen van de zusjes Charlie en Hattie Webb en je bent weg voor hun dromerige sound. Eerder hadden ze al optredens gedaan met Leonard Cohen en waren ze al mee met Jamie Cullum en Jason Mraz. Het eigen repertoire klonk ingetogen, innemend en aanstekelijk. Hoed af dus voor de origineel aangepakte cover van Cheap Tricks “I want you to want me” op het eind. Sjeik werk van de dames.
Hoewel we niet direct voeling hebben met het werk van Adamo, hebben we respect voor de bijna 70 jarige Franstalige vriend die samen met J Brel het Franse chanson bepaalde. Hij wordt alvast sterk gewaardeerd door Arno en Daan, die vanavond een nummer, “La nuit”, met deze voorname artiest meezong .
Hij had ook een veelkoppige band achter zich, speelde een verrassende set en grossierde door z’n repertoire: van de charme van “InchAllah”, “Vous permettez Monsieur”, waarbij menig slowdanspasje werd verzet, het handjes zwaaiende en meezingende “Les filles du bord du mer” en het innemende “Tombe la neige”. De man op een festival als Dranouter plaatsen was een goede, overtuigende zet en zorgde ervoor dat ons landje goed verenigd bleef!
En de ambiance kon starten in de Kayam tent want er werden enkele folky smartlappen door de DJ op ons afgevuurd, die luidkeels werden meegezongen … Schaakmat!
Tot slot Ozark Henry, het muzikale alter ego van onze Kortrijkzaan, sing/songwriter, Piet Goddaer. Ook al een beetje man des huizes daar in Dranouter … Zonder (te veel) woorden als “Merci” en Zonder de eigen stijl te verloochenen, hoorden we pittig gevoelige songs van een gretig spelende, gemotiveerde band (een nieuwe band trouwens door de nieuwe cd) die nergens vonken deed spatten, maar de M van Muziek op de juiste plaats in het hart droeg. Rockend en Hartverwarmend! Dat kregen we met “Intersexual”, “Sundance” en “Godspeed” in het begin van de set. Inderdaad, sfeervol, broeierig, vaardig, direct, puur en strak. ‘Hvelreki’ stond in de spotlights , maar classics als “Sweet instigator”, “At sea”, “These days” en “This one’s for you” zorgden voor de herkenbaarheid. Stijlvol besloot hij de tweede dag !
Neem gerust een kijkje naar de pics van de bevriende collega’s Indiestyle http://www.pbase.com/pieter_73/dranouter_festival_2011 (Pieter V)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/dranouter-2011/
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Strandfuif Glabbeek - Bunkpop 2011- donderdag 4 augustus 2011 - 'Opa's aan de top'
Sinds '78 organiseren ze in en rond uitvalsbasis JH Bunker 'De Strandfuif' waar optredens en fuiven hand in hand gaan. Deze editie werd een heuse 3 daagse met op vrij- en zaterdag de nadruk op de dj's en op donderdag het livegedeelte 'Bunkpop', wij waren van de partij om de 2 grootheden Pennywise en Bad Religion aan het werk te zien.
Reeds voor de 3de keer dit jaar zagen we Pennywise aan het werk in ons Belgenlandje. Hun eerste passage in de Vooruit te Gent indachtig waren we dat ook razend benieuwd of ze hun schitterende performance van toen zouden herhalen, hun uitgeregende set een paar weken geleden in Dour mocht er gezien de omstandigheden ook zeker wezen. Het Californische viertal opende met “Every single day”, “My own country” en “Can't believe it” … We merkten direct op dat ze op automatische piloot speelden.
De band deed z'n ding maar ook niet meer dan dat, de vibe die er duidelijk wel hing eerder dit jaar in de Vooruit was er hier niet en dat was als het ware af te leiden uit de makke respons van het publiek. Het tempo lag wel hoog en strak zoals we gewend zijn maar mede door het wat mindere geluid kwamen niet alle nummers even goed door.
Na het openingskwartier kwam er meer schwung in de set met “Same old story” en “Society” en kwam er nu ook meer actie in de pit. Frontman Zoli Teglas bleef wel z'n eigengereide zelve en met z'n vuist in de lucht bleef hij energiek zoals steeds de menigte aanporren.
Na een kleine 40 minuten kregen we de overbodige cover “Stand by me”, het machtige “Pennywise” en het onvermijdelijke “Bro hymn”.Waren ze moe, hadden ze een slechte dag of duurt die Europese tournee nu niet al niet te lang? … Feit was dat Pennywise ietwat ontgoochelde maar dat we zeker uitkijken naar hun nieuw album dat in de steigers staat.
We keken reikhalzend uit naar oerpunkers Bad Religion die vorig jaar 30 kaarsjes uitbliezen en bedankten met een weergaloze set toen op Pukkelpop. Opener “The resist stance” uit hun nieuwe 15de! album ‘Dissent of men’ was een gedurfde keuze maar bleek met “Social suicide” in z'n kielzog ideaal om het punkrockfeest op gang te trekken.
Direct daarna volgde classic “21st century digital boy”, de tent daverde voor het eerst op z'n grondvesten en het publiek ging massaal op in de melodieuze punkrock.
Oude klassiekers en recenter werk passeerden de revue en de band amuseerde zich kostelijk door de vele singalongs van het uitgelaten publiek. ”LA is burning”, “Generator” of “Recipe for hate”, allen klonken ze snedig, catchy en tijdloos in de gezellige Bunkpoptent.
Met de gekende 'spoken words' tussenin van knuffelbeer Greg Graffin kreeg ook het interactieve deel weer een plaats in de set. De rest van de band speelde ook vol overgave en haalden continue practical jokes uit met mekaar, een teken dat de sfeer nog steeds top is.
Die humor is de rode draad uit hun indrukwekkende carrière waarin ze als geen ander alles kunnen relativeren en gewoon doen waar ze goed in zijn: snelle melodieuze punkrock ‘pur sang’.
“Infected”, “American Jesus” en “Sorrow” zorgden voor het orgelpunt van hun set waarin ze als een stel jonge honden wild keet schopten en vol passie hun 'woord' verkondigen. 24 nummers op een goed uur tijd, Bad Religion was in grootse vorm! Dat ze er nog 30 jaar bij mogen doen!
Organisatie: JH De Bunker, Glabbeek
Kanye West heeft met de nieuwe cd een brug geslagen tussen hiphop en pop . Want iedereen houdt er wel van, van dit toegankelijk en avontuurlijk, doordacht en eigenwijs album. Een intrigerend en vernuftig in elkaar gestoken cd. Hij had een enorme lijst vrienden die hier aan meewerkten, de ene wat meer op het voorplan, de andere verdrongen als achtergrondkoor . Hij zorgt voor de aaneenrijging van samples en zang, raps en zangrap sluiten mooi het geheel. “Dark fantasy”, “Gorgeous”, “Power”, “All of the lights” en “Runaway” springen al meteen in het oog en tonen meteen aan hoe ingenieus en boeiend de cd klinkt . Klasseplaat
Het Amerikaanse The Cave Singers uit Seattle is al enkele jaren actief en is geëvolueerd van lawaai makers naar een band die dieper gaat … intense en uitbundige neofolk en bezwerende bluegrass, ergens donkere soundscapes toevoegt, een psychedelische zijweg inslaat en die hun afkomst binnen de puike rock’n’roll niet verloochent.
The Cave Singers kenmerken zich als een veelzijdige band die toegankelijk en avontuurlijk zijn. De zang van Pete Quirck doet ergens de korrelige, melancholische en indringende zang van Mike Scott van The Waterboys borrelen. Akoestisch en elektrische gitaren en subtiele, opzwepende drums ondersteunen de sound; een mooie samenzang geeft elan aan het geheel. “Gifts and the raft” en “Swim club” zetten de toon van de charmecd , en het donkere intrigerende “Black leaf” en de rock’n roll van “Falls” onderstrepen en brio de brede muzikale invalshoek van het trio . Overtuigende plaat!
Op een klein jaar tijd is de Deense Agnes Obel groot geworden. Eerst verscheen de EP ‘Riverside’, maar met haar debuut ‘Philharmonics’ komen we totaal in ontroering van haar painospel en stem. Ze wordt regelmatig bijgestaan door een celliste die haar vocaal op gepaste wijze ondersteunt. Haar muziek, hoe subtiel en fijngevoelig ook, brengt ons in andere sferen en heeft een zeker sprookjesgehalte. Intiem, gevoelig en meeslepend.
Sommige liedjes als “Brother sparrow” zijn al lang geschreven en misstaan niet naast het fijngevoelig nieuwe materiaal.
Uiterst genietbaar werk dus, dat de single “Riverside” voorop plaatst en een opmerkelijke cover herbergt, “Close watch” van John Cale, die naakt, puur en oprecht werd gebracht.
We maken een diepe buiging voor deze jonge deerne, die een overtuigend sober en elegant debuut uit heeft.
Lokerse Feesten 2011: DAG 05: Triggerfinger – Kyuss Lives! – Airbourne
Old school hardrock met een hoog Spinal Tap gehalte, dat was het Australische Airbourne. De heren hebben duidelijk hun inspiratie gehaald bij de hard rock bands uit de jaren zeventig. Alle clichés van het genre waren van de partij, gierende gitaarsolo’s, Kim Clijsters benenspreidwerk, Farinelli vocals en de nodige “Are you ready Belgium !” kreten. Alleen de spandex broeken ontbraken nog. Herinnert u zich nog The Darkness ? Yep, zo iets, doch wij hadden de indruk dat die van Airbourne het echt meenden. Qua sound en riffs hebben ze zowat alles van AC/DC gejat, maar qua vermakelijk amusement en enthousiaste rock’n’roll scoorde Airbourne een tien op tien. Kortom, wij hebben ons geweldig geamuseerd met die Australische hardrockers.
Als er één groep was die wij op de Lokerse Feesten echt niet mochten missen, dan was dat natuurlijk Kyuss (Lives!). Wat The Velvet Underground heeft betekend voor de alternatieve gitaarrock, dat heeft Kyuss betekend voor de stonerrock. Onze stoutste verwachtingen werden in Lokeren zelfs nog overtroffen, wij vertoefden zomaar eventjes anderhalf uurtje in een andere wereld.
De heren doen het op vandaag zonder Josh Homme, wegens sedert jaren al bij een groepje waar u misschien al wel van gehoord heeft, Queens Of The Stone Age. Dankzij de geweldige gitarist Bruno Fevery hebben wij Homme voor geen seconde gemist. Ook Nick Oliveiri was er niet bij, maar deze werd al even geniaal vervangen door Scott Reeder, destijds ook al zijn opvolger. En we zullen u er maar meteen bij vertellen: Kyuss was weergaloos, fenomenaal, moordend. Het was een tornado die over Lokeren raasde. Wij werden overladen met bulldozers van songs als “Gardenia”, “Thumb”, “Freedom run”, “El rodeo” (hier werden we al helemaal buitenzinnig) en “Green Machine”. John Garcia mag dan al een beetje kilo’s zijn aangekomen, de man was cool as hell en hij evenaarde de groove van Kyuss in hun beste dagen. Want dat was het, een fantastische groovy trip van anderhalf uur die ons fel in de onderbuikstreek vastgreep. Een mens kwam zowaar in trance.
Na die ongelooflijke wervelwind zullen wij onze exemplaren van klassieke albums ‘Blues for the red sun’, ‘Welcome to Sky Valley’ en ‘…And the circus leaves town’ nog meer koesteren. Wij hopen voor u dat u ook die essentiële platen in uw kast heeft staan, anders zit u verveeld met een serieus gat in uw (rock)cultuur. Kijk, we hebben de laatste jaren al veel memorabele concerten beleefd, maar deze hier gaan we inlijsten. Amai !
Wie we daar hebben, Triggerfinger. Het kwam niet op een festivalletje meer of minder. Maar er was een hemelsbreed verschil met bijvoorbeeld hun doortocht enkele dagen geleden op Suikerrock. Vanavond was Triggerfinger headliner, een stek die hun echt wel ligt. Het trio was terug in bloedvorm (de vorm van Rock Werchter) en ze klonken hot as hell, met dank aan de perfecte geluidskwaliteit van de Lokerse Feesten. Wij zouden zelfs durven gewagen van een nog straffere set dan die op Werchter. Hier mochten ze uiteraard ook iets langer de boel doen ontploffen, en dat deden ze geweldig. Ruben Block vond het een hele eer op hetzelfde podium te mogen staan als de helden van Kyuss, vandaar dat hij superscherp stond om de stoomkracht van Kyuss te kunnen bijbenen. Triggerfinger bracht tonnen power voort in Lokeren, qua Belgische act vindt u dezer dagen niets beter. Het wordt tijd dat ze dat in het buitenland ook eens beginnen door te krijgen.
Om het er bij de sukkels die vanavond niet aanwezig waren nog eens goed in te wrijven, hieronder de moordende setlist van Kyuss. Om duimen en vingers bij af te likken.
Gardenia – Hurricane – Thumb – On Inch man – Freedom Run – Asteroid – Supa scoop and mighty scoop – Fatso forgotso – Odyssey – Whitewater – El rodeo – 100 ° - Conan Troutman – Green machine
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2011: DAG 04: Erykah Badu – Jamie Lidell – Selah Sue
Selah Sue - Er is de laatste maanden al wat afgeschreven over Selah Sue. Uw redacteur ter plaatse zag de dame voor het eerst live, en wou dit concert daardoor ook voor geen meter missen. Wie als muzikant /artiest op handen gedragen wordt door zijne hoogheid Prince Rogers Nelson, stuurt hoge verwachtingen de wei/kaai in.
En nerveus was ze zelf ook, gaf ze aan, na een geweldige intro en een eerder shy “fire fire”, waarbij ze solo met akoestische gitaar aan de slag ging. Het was eigenlijk wachten op “Crazy World” vooraleer de sfeer er echt goed in zat. Fantastisch nummer, die live nog meer tot zijn recht zou komen, als de toetsen vervangen zouden worden door een echte blazerssectie! De kleine opdonder met zwarte fluisterbroek neemt op een onwaarschijnlijke manier het podium in, en doet dit eigenlijk ook met het publiek. Met een cover van Cee-Lo Green (“Please”), valt het concert een stuk terug op zijn gat, tot “Ragga muffi n” voor een tweede orgelpunt zorgt.
Het wicht is op gitaar ook goed bezig, ‘klein ding op groot podium’.
Wat Selah Sue brengt moet ergens het midden houden tussen soul, funk, ragga, dub en reggae. Het zal me worst wezen, want het klonk verdomd goed ginder op de Kaai. Met stip op één was de versie van “Crazy vibes”, met prominente rol voor de drums, en een afsluiter met een unisolo op gitaar (telecaster- what else- en Blackstar amp) en toetsen. De riff zou- volgens intimi – gepikt zijn van een zekere Franz Ferdinand.
Selah Sue gooit grote ogen, ik heb stellig de indruk dat –zij die het kapsel aka vogelnest van Amy Winehouse tracht te kopiëren – heel goed weet waarmee ze bezig is. Méér van dat mens!
Jamie Lidell - Een 6-koppige band, zonder bassist, maar met 2 gitaristen, percussionist, drums en een prettig gestoorde toetsenist, stonden voor het laatste concert van hun huidig lopende tournee in Europa. Ze hadden er duidelijk zin in, al liet hun openingsnummer dit niet steeds blijken. Even dachten we op een concert van onze bebrilde nachtegaal John Denver te zitten, maar een sterke P-funk compositie even daarna maakte reeds veel goed.
‘Jamie Lidell rocks’, al speelt de mens eerder funk and soul. Hij die ook wel eens door het leven gaat als ‘the white nigger’ zingt, danst, lacht, neemt het publiek moeiteloos in, maar bovenal heeft die man soul in zijn lijf en stem.
Ik heb steeds een ‘less is more’-gevoel, ook bij de bekende hits die hij ten tonele brengt (ja, ’t is soms wat aangenaam theater de vent bezig te zien): “Multiply”, “Another day”,… hij houdt het graag simpel, maar met oog en oor voor detail, zijn stem die hij nu en dan vervormt, en de partijen voor de bas zo voor zich neemt. We hoorden Fender Rhodes, G. Clinton en Bootsy waren nooit veraf. Zo horen we het graag…
Afsluiter “A little bit of feel good” zorgt voor een orgelpunt op het concert. Muzikanten gaan op elkaars instrumenten spelen, en met uitzondering van de toetsenist, gebeurt alles akoestisch en meerstemmig. Lidell maakt er op deze manier een gospel-nummer van. Oja, van gospel gesproken! Zijn versie van “A bridge over troubled water’ mocht er best wezen. Of nee, was het beste dat we in tijden hadden gehoord. Aretha was even in Lokeren.
Erykah Badu - Over deze dame kunnen we kort zijn, want wegens het hoog amusementsgehalte van de show, hebben we de Kaai vroegtijdig verlaten. Ik heb het wat gehad met deze vorm van entertainment. Toegegeven, Badu is een flinke zangeres en – niet onterecht – het laatste decennium uitgegroeid tot een ware diva! Ga er haar CD-releases én verkoop op na, en je zult zien dat dit succes geen toeval is. Wie heeft nu nog géén CD van de dame in huis (‘Badiuzm’)? Organisatoren moeten daarom nog beter uit hun doppen kijken, vooraleer ze zoiets een podium geven. Sterallures zijn nooit een garantie op goeie concerten, dat wisten zélfs wij al een tijdje. Maar enfin, we waren daar nu toch…
De dame liet even (lees: een half uur) op zich wachten, en deed dit in den beginne nog in stijl. Ze liet een Dj opdraven, die af en toe wat bekends op ons los liet (here’s to you Amy!) en het publiek (uitverkochte zaak gisteren voor Badu) wat warm moest maken.
En net toen we dachten dat het écht zou gaan beginnen en de band op het podium kwam, kregen we nog een opwarmertje van een klein half uur, waarbij de band onophoudelijk jamde en de naam ‘Badu’ om de twee seconden op ons los liet. Maar ze hoorde het blijkbaar niet, of was zich nog aan het insnoeren…. Wie zal het zeggen? Dus zette de band dan nog maar een andere versie in van dezelfde intro, en wederom werd haar naam gescandeerd. En daar was ze dan eindelijk! Foute boel, want ze heette iedereen welkom en nam even Lokeren voor Brussels, Belgium. Net toe ze ging gaan zingen, hoorden we een computer afsluiten… ‘Are you shure you want to shut down this computer?’ schalde uit de boxen, en eigenlijk had ik er toen al geen zin meer in.
Goeie muzikanten, dat wel. Maar verschrikkelijk op routine, en ongeïnteresseerde en slecht geklede backing vocals. Badu heeft een gouden stem en met haar afro-negro soul and hiphop R and B, scoort de dame dan ook heel goed. Maar nu moet ze even landen, en niet doen alsof de zon uit haar gast schijnt. Shit, we gingen kort zijn dus…
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2011: DAG 03: Soulfly – Dream Theater – Channel Zero – Thin Lizzy - The Datsuns Tien dagen Lokerse Feesten, dat zijn 10 dagen feest met optredens van de meest uiteenlopende artiesten. Zo is het ook stilaan een traditie geworden om een avondje Metal te programmeren. Voor deze derde dag van deze feesten was de muziek voor het eerst een stuk dreigender dan de wolken boven de Lokerse hemel. Een loeiharde, boeiende en toch gevarieerde metalavond met niet minder dan vijf bands.
Momenteel is de site aan de Grote Kaai een grote bouwwerf. Als bij wonder vond men nog plaats om tussen de gigantische bouwputten het grote podium neer te zetten. Bovendien reduceerde dit de parkeergelegenheid in de buurt tot een minimum. Iets wat we aan de lijve mochten ondervinden.
Want de lange zoektocht om een vrije parkeerplaats had als rechtstreeks gevolg dat we de garagerock revival van de Nieuw-Zeelandse band The Datsuns aan onze neus zagen voorbij gaan. Jammer, maar gelukkig waren we voor de Ierse hardrockiconen van Thin Lizzy wel op tijd. We zagen Thin Lizzy al eerder deze zomer op het Rock The Nation festival in Duitsland waar ze toen een vrij matige en slordige set brachten. Deze keer hadden de heren er duidelijk meer zin in wat een veel frissere en enthousiastere set opleverde. Nochtans werd er ook nu op veilig gespeeld en koos men voor klassiekers als “The Boys Are Back In Town”, “Rosalie”, “Whiskey In The Jar” en “Black Rose”. Allemaal weinig verrassend maar het talrijk opgekomen publiek genoot zichtbaar van hun ‘oldschool classic rock’!
Daarna werd er uit een ander vaatje bier getapt. Het Belgische Channel Zero van Franky De Smet Van Damme & co mocht eerder deze zomer toch nog op de affiche van Graspop nadat Ozzy Osbourne had afgezegd. Naar dit optreden in Lokeren hadden ze naar eigen zeggen nog meer uitgekeken. De band die na een comeback ook furore maakt bij het jonge volkje bediende hun metalheads op hun wenken met knappe klassiekers zoals: “Suck My Energy”, “Fools Parade” en “Black Fuel”. Maar evenzeer ging het nieuwe werk zoals “Hot Summer” (nu ja, niet overdrijven hé Franky DSVD!) en “In The City” erin als gesneden Lokerse paardenworst. Overdrijven deed meneer F. DSVD trouwens meer dan eens want ook nu moest hij zo nodig z’n kwade act opzetten en zich afreageren op de onschuldige geluidsmonitors. “It’s All Part Of The Show”. Ik zou toch wel eens willen weten wat de mannen van Soulfly backstage van die show vonden want nu gitarist Mikey Doling (ex-Soulfly tot 2003 en sinds 2009 bij Channel Zero) zich tot de Belgische band toevoegde zorgde dat backstage ongetwijfeld voor wat vuurwerk.
Een gans andere show bracht het New Yorkse Dream Theater. De Amerikaanse progressieve metalband moet het meer hebben van technische hoogstaande, acrobatische instrumentverkrachtingen en gecompliceerde songstructuren. Voor deze passage was het voor de echte Dream Theater fans vooral uitkijken naar de nieuwe drummer Mike Mangini, die jammer genoeg bijna het ganse optreden wat onzichtbaar zat achter de gigantische drumkit met vier basdrums! Vorig jaar verliet immers drumkoning Mike Portnoy onverwacht de band. Als oprichter van de band was sinds het vertrek van Portnoy het voorbestaan van Dream Theater erg onzeker. Alle twijfels werden weggenomen want Mike Mangini bleek meer dan een waardige vervanger en bovendien ging de band van bij aftrap met “Under A Glass Moon” gretig te keer. Zalig om te zien hoe de heren het spelplezier teruggevonden hebben. Bovendien bracht de band een zeer gevarieerde set waaronder enkele DT klassiekers zoals: “These Walls”, “Forsaken”, “Endless Sacrifice” & “Caught In A Web”. Pronkstuk van de avond werd echter de uitvoering van het magistrale: “The Count Of Tuscany”. James LaBrie was erg goed bij stem, wat vaak in het verleden live niet altijd een evidentie was. In september zal ook het nieuwe Dream Theater album (‘A Dramatic Turn Of Events’) verschijnen en daaruit kregen we in de vorm van: “On The Backs Of Angels” nu al een voorsmaakje. Als afsluiter koos men voor “A Great Debate” maar misschien hadden ze om nog wat fans te winnen op dit festival toch beter voor “Pull Me Under” gekozen. Nu bleef hun enige hit in de kast. In elk geval is Dream Theater met Mangini in deze line-up klaar voor de toekomst. Ze beloofden in elk geval al in de nabije toekomst terug te keren om dan hun nieuwe plaat uitgebreid voor te stellen.
Tot slot moesten we ons ook nog doorheen Soulfly worstelen. De band rond ex-Sepultura frontman Max Cavalera kende de laatste tijd nogal wat problemen. Bassist Bobby Burns verliet de band en werd vervangen door Tony Campos (Static-X, Prong, Asesino, Ministry). Als groepslid van Soulfly was dit z’n allereerste optreden met de band. Verder bleek ook vertrouweling Joe Nunez niet meer achter de drumkit te zitten. In Lokeren zat Max Cavalera’s zoon Zyon achter de drumkit, waar hij trouwens stevig op los beukte. De ritmische trash, groove en death metal van Soulfly is niet meteen spek voor mijn bek maar ik moet toegeven dat het aanstekelijk was om te zien hoe het jonge volkje totaal uit z’n dak ging. De moshende en crowdsurfende jongeren waren niet meer te tellen en vormden op een bepaald moment een gevaar voor de talrijke aanwezige fotografen frontstage. “Roots Bloody Roots” werd keihard meegebruld. Na een klein half uurtje had ik wel genoeg van het wat eentonige gebrul van Cavalera maar een echte slechte afsluiter was Soulfly zeer zeker niet. Al had ik persoonlijk wel liever Dream Theater zien afsluiten.
Lokeren draagt metal in al z’n vormen en stijlen duidelijk in z’n hart. De opkomst was bijzonder groot waarbij verrassend veel jongeren het plein bevolkten voor wat op papier toch een metal affiche was met vooral ‘oude’ bands. Sfeer troef daar in Lokeren op dag 3…..metal rules!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Nederlands 
Français 
