Groezrock 2011 - Punk Rock Hardcore Festival
Groezrock mocht dit jaar 20 kaarsjes uitblazen!  Het  pakte daarom uit met een ongelooflijk sterke line-up waarbij diverse  bands speciaal  een (al dan niet eenmalige) comeback maakten.  Meer dan 33000  muziekliefhebbers  uit alle hoeken van de wereld vonden dan ook de weg naar het verre Meerhout en zorgden er voor een zeer fijn feestje.
Een grote pluim voor de organisatie want naast de unieke line-up was er heel wat randanimatie,  bleek de prijs voor een drankje uiterst democratisch (zuig daar maar eens een puntje aan, beste Herman) en waren de verschillende medewerkers van het festival enorm vriendelijk.  Enig minpuntje waren de lange wachtrijen bij de verschillende dranktenten maar dat had ongetwijfeld deels te maken met het uitzondelijk warme weer.

Over naar de muziek en die was zaterdag meer dan de moeite.  Door de ellenlange wandeling van de parking naar de festivalweide misten we jammer genoeg  het optreden van de hardcore-formatie Cruel Hand (een van de opmerkelijkste bands van het prestigieuze Bridge Nine-label) .

Daarna tekenden we wel  present in de Eastpak Stage voor de Britten van Asking Alexandria. Aan de flinke opkomst te zien, was het duidelijk dat deze mannen in een jaar tijd ongelooflijk aan populariteit hebben gewonnen (ook vorig jaar stonden ze  al op GZR maar dan wel in de kleinere Etniestent).  Ondanks een verschrikkelijk foute  outfit (misschien waren de heren met het paard naar Groezrock gekomen?) zette Asking Alexandria  er meteen flink de beuk in met hun metalcore doorspekt met synths,  een resem beatdowns  en verschillende (gelikte) koortjes.   Jammer genoeg was het geluid niet echt super en kwam alles op ons over als één grote geluidsbrij.  De echte fans lieten het echter niet aan hun hart komen en genoten van songs als “Final Episode”, “A Prophecy” en  "If You Can't Ride Two Horses at Once... You Should Get Out of the Circus”.

Van een geluidsmuur geen sprake bij de veteranen van Piebald.  Heel veel bezoekers zullen weinig boodschap hebben aan de indie- en collegerock van dit viertal en de opkomst aan de main stage was dan ook vrij beperkt.  Toch zijn de fijne nummers van Piebald wat ons betreft de ideale festivalmuziek om met een biertje in de hand te genieten.  Hoogtepunt in de set was ongetwijfeld de culthit “American Hearts” waarbij een collectieve zweem van herkenning doorheen de tent ging.

Dear Landlord stond  in de etniestent garant  voor een fijne portie melodieuze punkrock in het verlengde van acts als The Lawrence Arms en Dillinger Four.  De band zorgde voor de ideale balans  van power met melodie en het aantal singalongs waren net als het aantal stagedivers niet te tellen op 2 handen...

Na Dear Landlord trokken we snel naar het tentje aan de Macbeth-stand  Zoals  vorig jaar gaf de schoenenfabrikant  de kans aan verschillende jonge bands om op te treden op Groezrock. Waren het een jaar geleden  bijna allemaal Vlaamse groepen, dan was de line-up deze keer zeer internationaal.   Campus uit het naburige Tessenderloo speelde er in ieder geval een thuismatch en ze deden dat met verve!  Naar schatting meer dan duizend mensen stonden te kijken naar de vijf heren in het veel te kleine partytentje.  Campus liet het niet aan hun hart komen en speelde ondanks een lamentabele geluidsinstallatie alsof hun leven er van afhing.  Tijdens wereldnummers als “Swindler II”, “No future, No Other Me” en “Inside of this Is Hope” zorgde Campus samen  met de vele thuissupporters voor een uniek  feestje inclusief stagedivers en circlepit.  Wat een band, wat een ambiance!  Een plaatsje op Groerock 2012 in een van de grote tenten lijkt wat ons betreft een uitgemaakte zaak.

Een veel minder groot festijn was het optreden van het Amerikaanse Hoods en dat had niet alleen te maken met het blauw-zwarte voetbalshirt van zanger Mike Hood.  Laatstgenoemde spuwde de fuck you’s massaal in het rond en dreigde zelfs even het optreden te stoppen indien er niet meer bewogen werd in het publiek...  Jammer genoeg hoorden we amper goeie songs en Hoods maakte weinig indruk op ons.

Heel veel hardcorekids keken duidelijk uit naar het optreden van Comeback Kid want de Eastpaststage puilde werkelijk uit.  Ook wij waren benieuwd naar de prestatie van deze Canadezen, hun “Symptoms+Cures” vonden wij een van de beste platen uit 2010.  Na een valse start wegens een aantal technische problemen zou CBK jammer genoeg de hele show kampen met een minder geluid.  Gelukkig leek het de bandleten niet te veel te storen want met nummers als “Talk is Cheap”, “Becau se of All” en “Partners In Crime” zetten ze de tent in vuur en vlam.  Net voor slotnummer  “Wake The Dead” werden nog wat t-shirts in het publiek gegooid waarna de song door alle aanwezigen luidkeels wordt meegescandeerd.

Vooraleer Snapcase op de eastpakstage startte, namen we nog vlug een kijkje in de Macbeth-stage waar de jonge honden van The Paceshifters het beste van zich gaven.  De drie kerels uit Nederland kregen van het befaamde rockblad OOR de wildcard om hier te spelen en ze deden dit  vol overgave!   Hun  mix van punkrock en rock-n-roll  wist ons te bekoren en door nummers als   “Beaty Queen” en  “I don’ Listen” zijn wij zeer benieuwd naar een toekomstige release van The Paceshifers.

Over naar Snapcase en ook hier chapeau  voor de organisatie dat zij deze legendarische band wisten te strikken voor een comeback-optreden. In de jaren negentig stonden zij in voor twee fantastische  albums ‘Lookingslasself’ en ‘Progression Through Unlearning’ en het is hieruit dat ze hun setlist hebben opgebouwd.  Snapcase staat voor een mix van hardcore, metal en alternatieve rock en het was echt genieten van hun experimentele muziek.

Attack Attack! is een volgende band die bij de MacBeth-stand alles uit de kast haalt en net als Campus  verdient om in een van de drie grote concerttenten te staan.  Deze band uit Wales is allesbehalve een kleine naam in de UK en het is onwaarschijnlijk dat zij hier in deze uithoek van het festival  staan op te treden.  Toch spelen ze een enorm leuke set waarbij ze tijdens “We’re not The Enemey”  (wat een dijk van een song is dat!) iedereen vrolijk op de kleine stage uitnodigen om mee te feesten.  Fijne band, fijn optreden!

Een volgend befaamd gezelschap op de Eastpakstage is Madball uit New York City.  Deze hardcore-pioniers maakten in hun carriëre al  enkele memorabele albums en dus keken we net als heel wat muzikanten (het aantal bevriende bands rond het podium was niet te tellen)  uit  naar de prestaties van het viertal.  Madball serveerde op Groezrock  een mooie mix van oude en nieuwe songs als  “Empire”, “Infiltrate The System”, “Shit On Your Grave”, “Look my way”,  “We The People” en “Heavenhell”. Het optreden was zeker niet slecht maar de spreekwoordelijke vlam schoot slechts  mondjesmaat in de pijp.  Dat was alleszins wel het geval bij  “R.A.H.C” en slotnummers “Pride” (waarbij Chris, zanger van Cruel Hand vocale ondersteuning gaf)  en “Hardcore Still Lives”.

Een opmerkelijke naam op de affiche dit jaar  was die van  Nederlandse Brotherhood Foundaton.  Speciaal op vraag van organisator Hans Maes namen zij na twaalf jaar de draad terug op en speelden ze nog één keer samen in de originele line up.  Jammer genoeg was er vrij weinig volk aanwezig in de Etniestent.  De afwezigen hadden ongelijk want  Brotherhood Foundation acteerde alsof ze nooit waren weggeweest.  Onder aanvoering van brulboeien Gary ‘Loco’ Van der Wouw en  Patrick van Fessem werd er een flink feestje gebouwd.  Nummers als “Plan B”, “Back” en “Standig in Line” klinken na al die jaren nog steeds supervet en het was zowel voor de fans als de band echt genieten.

Iets voor het einde van de set van Brotherhood Foundation trokken we naar de Mainstage waar de punkiconen van The Descendents  geprogrammeerd stonden.  Een ongelooflijk huzarenstukje van de organisatie als u het ons vraagt want het was jaren geleden dat ze nog in België te zien waren.  In een heel strak tempo passeerden verschillende topsongs de revue en het viel ons op dat zanger Milo Auckerman prima van stem was.  De respons uit het publiek leek vrij tam, het waren voornamelijk nummers uit het briljante ‘Everything Sucks’-album die voor enige beweging zorgden.

Omdat we absoluut de performance van CIV niet wilden missen, zagen we slechts  de helft van de set van van The Descendents... Achteraf gezien geen ongelukkige keuze want het optreden van CIV was overduidelijk het topmoment van de dag.  De groep rond gewezen Gorrilla Biscuits-zanger Anthony Civarelli  kende zijn topperiode in de jaren negentig en leverde toen het absolute meesterwerk ‘Set Your Goals’.  Dit  album werd niet toevallig geschreven door  Walter Schreiffels (voorheen Youth Of Today en Gorilla Biscuits en nadien actief bij Rival Schools en Quicksand ).  Later bracht CIV nog  het  veel mindere tweede  album ‘Thirteen Day Getaway’ uit  (waarvoor Schreiffels slechts 1 nummer componeerde ) dat door pers en publiek collectief werd neergesabeld.  Op Groezrock werd deze laatste schijf  gelukkig doodgezwegen en serveerde CIV ons alle hits van ‘Set Your Goals’. “Do Something”, “United Kids”, “Soundtrack For Violence”,  “ All Twisted”... het was één groot feest der herkenning, alle aanwezigen zongen  luidkeels mee en het dak van de tent ging er net niet af...  De vier bandleden hadden amper plaats op het podium dat voortdurend overspoeld werd  door  dolgekke fans.  Als toemaatje werden  een aantal nummers van Gorilla Biscuits gespeeld waardoor de temperatuur in de tent nog wat graden steeg....

Vorig jaar zorgde H2O al voor een memorabel op treden in de Etniestent en het was afwachten of ze dit konden evenaren.  Met openingsnummers als “1995” en “Nothing To Prove” bleek meteen dat de band (en dan vooral de stem van zanger Toby Morse)  in vorm was.  We hoorden heerlijke versies van “Faster Than The World”,  “Thicker Than Water”,  “One Life, One Chance”  en het merendeel van de  nummers van het laatste studioalbum “Nothing To Prove”.  Tussen de songs  door was er het obligate gepreek van Toby maar gelukkig haalde  dit de vaart niet al te veel uit de show.  Een topmoment was er toen  Freddy Cricien van Madball op het toneel verscheen  bij het nummer “Guilty by Asociation”.  Afgesloten werd met een stomende uitvoering van ”What Happened” waarvan zanger Toby   de onderliggende boodschap kracht bijzette door z’n schoenen en onderbroek in het publiek te keilen  en waarbij net als  vorig jaar het podium werd ingenomen door een hele horde fans. Toch een kleine kanttekening: deze show van H2O was uitstekend maar wel identiek als die van vorig jaar.  Hopelijk hebben de heren nieuwe songs bij een volgende passage op Belgische bodem.

De dag werd afgesloten met het viertal van NOFX.  Fat Mike en de zijnen gaven een vrij nuchtere indruk en leverden een zeer goed  optreden af vol punk, ska en reggae.  De show werd duidelijk door de vele fans gesmaakt die bijna alle songs luid meezongen. Een fijne afsluiter dus van een zeer fijne festivaldag.  Groezrock 2011 was wat ons betreft een topeditie!  Tot volgend jaar!

Organisatie: Groezrockn, Meerhout

Het bijzonder divers programma werd afgetrapt door het Gentse Naked With You met lokale held Jess Niville aan de drums. Dit kwartet maakt het zichzelf niet gemakkelijk: met een verleden in de garagerock die ze niet willen afzweren zoeken ze toch aansluiting bij de nieuwe lichting indiepoppers. Soms werkte die combinatie van wat hardere gitaren met de poppy zang van Pauline Verminnen (dochter van...) wel degelijk. Een paar keer was het te duidelijk waar men de mosterd vandaan haalde, met name bij Gossip. Maar men kan natuurlijk veel slechtere voorbeelden kiezen. Andere nummers gingen dan weer stuurloos de mist in en had ik liever een halfdronken punker gehoord bij de gruizige gitaren van Pascal Poissonier en Pieter Verbiest dan, de als een volleerde R&B zangeres de toonladders op -en aflopende Verminnen. Het is en blijft een goeie zangeres (over dat broekpak zullen we maar niet uitwijden) maar misschien zou ze eens naar Lisa Kekoula (The Bellrays), die perfect haar soul met harde gitaren weet te combineren, moeten luisteren.

De 4AD wordt blijkbaar een populaire plek om een try-out te doen. Dit keer was het muzikale duizendpoot Mauro die Diksmuide op de kaart vond om de nummers van de komende plaat ‘Classics’ eens bij een levend publiek te testen. Mauro wordt alom gewaardeerd, zelfs net iets teveel door de aanwezige vrouwelijke fans die zowaar, toen hij gewoon eens kuchte, hun bewonderende kreetjes niet konden onderdrukken. Na tal van muzikale experimenten wou hij zich dit keer profileren als een singer-songwriter. Zichzelf bijzonder spaarzaam begeleidend op gitaar bracht hij tekstueel niet onaardige liedjes maar van een man als hij verwacht je toch net ietsje meer.
Het is natuurlijk zijn volste recht om te kiezen voor de naakte songs, toch had ik hem graag wat meer op zijn gitaar bezig gehoord. Nu zat zelfs een aanzet tot een solo er niet in. En toen hij Hall & Oates als zijn voornaamste inspiratiebron naar voren schoof kon ik een lichte walging niet onderdrukken. De aalgladde muziek van dit duo acht ik mee verantwoordelijk voor zowat alles wat misliep in de populaire muziek. Toch was lang niet alles slecht en mocht er al eens gelachen worden, zoals met de Benny Zen (Peter Houben)- cover "...and I can scratch my balls".

Na de te cleane vertoning van Mauro stormden drie ongewassen, ongeschoren en vol getatoeëerde kerels het podium op. Na een 12 uur durende autorit en pas om 20u gearriveerd bleek het enthousiasme van dit drietal uit Columbus, Ohio geenszins getemperd.
Ooit waren de mannen van Two Cow Garage beste maatjes met Brent Best, die hun platen producete maar ook en vooral zanger was van Slobberbone, een groep die ooit de americana een nieuw gezicht wou geven via een punkinjectie en zo toch minstens twee steengoede platen op de wereld losliet (check vooral ‘Crow pot pie’ uit '96). Intussen is Slobberbone reeds lang een roemloze dood gestorven en heeft Two Cow Garage het rechte pad van de cowpunk verlaten en net als The Gaslight Anthem en co. gekozen voor noeste werkmansrock met Bruce Springsteen als lichtend voorbeeld.
Een te betreuren koerswijziging maar live viel het gelukkig nog mee en klonk de sound niet zo overspannen en dicht geplamuurd als op hun laatste plaat ‘Sweet saint me’. Zijn schorre stem compleet aan flarden schreeuwend, ploegde gitarist Micah Schnabel zich door een set waar de eerlijkheid en het spelplezier van af dropen. Regelmatig botste Schnabel, het gezicht verborgen onder een veel te grote bril, en zijn maatje Shane Sweeney (bas) tegen elkaar op als een stel dartele honden. Veel vernieuwing of subtiliteit moest je hier niet zoeken, toch werkte dit soort ongecompliceerde ruige rock erg aanstekelijk en hadden ze ons nog liggen tijdens het bisnummer door niet Bruce Springsteen te coveren maar een vlammende versie van Neil Young's "Ohio" uit de mouw te schudden.

Organisatie: 4AD Diksmuide