Suuns betekent nul in het Thaïs, en is daarom de nieuwe naam van de Canadese band Zeroes, toen die verplicht werden hun naam te wijzigen. Lijkt dit een ietwat bizarre uitleg, wel Suuns is dan ook een onconventionele band die in slipstream van bands als Holy Fuck, Battles, Liars of Caribou, een gevecht tussen gitaren en keyboards aangaat.
Met een drumbeat die heel erg leek op Phil Collins’ “In the Air tonight” begon Suuns vanavond aan zijn bevreemdende set in de Kreun. De keyboards van Henry Marx, samen met de ijle stem van zanger Ben Schemie, riepen vooral in het eerste deel van het concert, een bizar Lost Highway-sfeertje op. Je waande je in het huis van Fred Madison, de saxofonist die droom en realiteit door mekaar haalt, en je weet dat er iets verschrikkelijk verkeerd gelopen is, maar je kan je niet herinneren wat: die dreigende sfeer roept Suuns in zijn nummers op. In het tweede deel van het concert, namen de gitaren meer het voortouw, een nummer had heel veel weg van wat Mauro op Black Europa deed, maar schurkte ook aan tegen Sonic Youth. Het nummer dat daar op volgde, had met zijn pulserende beats (wellicht “Arena”) , dan weer iets van Underworld meets Kraftwerk. Absolute meest bizarre nummer van de avond was “Pie Ix”, dat met zijn botte beats en smurfenzang, perfect kon doorgaan voor de nieuwe single van Battles.
Suuns was een van de meest avontuurlijke bands die ik de laatste jaren live gezien heb, en iedereen die vanavond in de Kreun was, wist dat ze getuige waren van iets echt speciaals dat gekoesterd mag worden.
Achteraf hadden we nog een korte babbel met de drummer van de band, die een heel gewone kerel bleek te zijn, maar wel heel avontuurlijke en bij momenten geschifte muziek maakt. ‘Never judge a book by it’s cover’ heet dat dan.
Buke and Gass, is een Brooklyns duo, dat Rodrigo en Gabriela gewijs, met zelfgemaakte instrumenten, een soort kubistische folk maakt. Arone Dyer heeft de uitstraling van Kim Deal en de stem van PJ Harvey, en speelt op een bariton ukelele (de Buke), terwijl Aron Sanchez, de Rodrigo van dienst, een gitaar gebruikt, gemaakt uit stukken van een oude Volvo en bespannen met metalen bassnaren (de Gass).Verder gebruikt dit tweetal een teen-bourine en een kickdrum, om het geheel nog luider te maken. Hoewel er geen enkel harmonieus geluid uit die twee snaarinstrumenten kwam, je hoorde heel dikwijls boventonen, werkt de aanpak van Buke and Gass wonderwel: de folkstem van Buke (denk ook aan Alele Diane) botst geweldig met de vervormde gitaarklanken.
Ik moet wel zeggen dat het live wellicht beter is dan op plaat, want echt gemakkelijk hapt het niet weg, en vermoedelijk kan je niet echt rustig gaan zitten om van hun plaat, “Riposte”, te genieten. Niettemin, al bij al best aangenaam, dit Buke and Gass.
Organisatie: Kreun, Kortrijk