Eindelijk is het er van gekomen dat Sanne Putseys aka Selah Sue een debuutplaat uit heeft. Ze presenteert zich als een klassedame, bulkend talent die over een doorleefde soulstem beschikt, helder, indringend, intrigerend en emotievol klinkt en zorgt voor onnavolgbare raps. Ze steekt souldames Joss Stone, Amy Winehouse, Lauren Hill en Erykah Badu naar de kroon en ze maakt huidige talenten Duffy en Adele jaloers.
Iedereen houdt wel van haar … Ze is een Belgisch talent die een wereldwijde doorbraak verdient. De Leuvense is er met de jaren maar op vooruit gegaan. Ontdekt in 2007 door Milow en door de talrijke optredens solo en met haar band, heeft ze een erg evenwichtige , gevarieerde, overtuigende, sterke plaat uit, een swampende fusie van pop, soul, r&b, jazz, reggae, ragga en dubstep; ze brengt vette, ingetogen en gevoelige tracks die uiterst genietbaar, bezwerend en groovy kunnen zijn, “Peace”, “Crazy vibes”, “Black part love”, “Raggamuffin”, “Fyah fyah fyah” en “Crazy sufferin style” om maar een paar op te noemen.
Solo en ingehouden op haar gitaar refereert ze nauw aan Luka Bloom, een vleugje trippopritmes en lome basslines op “Just because I do” sluipen om de hoek.
Eerder al smolten Prince en Cee-Lo Green voor haar, - luister maar naar “Please” die Joss Stone en Solomon Burke verenigt.
De cover “Valerie” staat niet op het debuut, maar wat we horen doet een groots Belgisch Talent besluiten, eigentijds en pur sang. Een Top Selah Sue!
De naam My Bee’s Garden is misschien nog niet wat je zou zeggen doorgedrongen tot de Vlaamse hersenpannen maar tot dusver mag deze Melody Prochet, om wie het allemaal draait, zeggen dat één van haar beroemdste fans Charlotte Gainsbourg is.
En dat is zeker niet zo’n verrassing want wat deze 23 jarige Française presteert op haar debuutalbum zou enkel maar de goedkeuring van papa Serge tot gevolg hebben.
Mevrouw Melody (herinner u Nelson) hijgt zich door een tiental nummers die volgens haar onder te brengen zijn onder de noemer shoegaze.
Eigenlijk is dat nog zo’n slechte benaming niet want naast de latere Cocteau Twins horen wij ook invloeden van Broadcast en Pram. Daarnaast hoor je door heel wat nummers de psychedelische invloeden van ‘L’homme à tête de chou’.
De aanstormende lente kon geen betere aankondiging kennen dan deze plaat die verplichte kost is voor alle indiepopfans, en natuurlijk ook de liefhebbers van het schoon vrouwvolk.
Info www.myspace.com/mybeesgarden
Wie regelmatig de cdrubriek van de site leest, zal ondertussen ook wel weet hebben van Bureau B, het Duitse label dat stelselmatig allerlei obscure releases van Krautrockartiesten terug op de markt weet te brengen. Hans-Joachim Roedelius is ondertussen 77 jaar geworden en deze man speelde een cruciale rol in de Krautrockgeschiedenis, en dus ook in het verdere verloop van de elektronische muziek.
Samen met Dieter Moebius vormde hij de legendarische band Cluster, en was hij ook natuurlijk de man achter Harmonia. Het zijn allemaal groepen die één voor één het pad gekruist hebben met die van Brian Eno en dus mede aan de wieg stonden van wat later zou bekend staan als zijnde de ambientbeweging.
‘Gift of the moment’ (of om de originele titel trouw te blijven ‘Geschenk des Augenblicks’) was de tiende plaat in Hans-Joachim’s carrière en meteen ook zijn meest succesvolle.
Op zich een best bizar feit aangezien Hans-Joachim op deze plaat de elektrosfeer liet voor wat het was en eigenlijk een neoklassieke plaat maakte.
Muziekjournalisten bestempelden dit al gauw als ‘Proto New Age’ en hoe vaak we journalistentermen met argusogen moeten bekijken, hadden ze het dit keer wel bij het rechte eind want met piano en cello creëerde Hans-Joachim Roedelius een klanktapijt vol minimalistische klassieke klanken die je een andere (dromerige) wereld doen zien.
Het is trouwens opmerkelijk hoe dicht dit soort muziek stond bij wat hier in België gelijktijdig werd gedaan met Soft Verdict (de groep rondom Wim Mertens).
Mensen die van avontuurlijke muziek houden moeten zich hier beslist eens aan wagen!
Facebookgebruikers zullen zeker reeds de advertentie van deze cd gezien hebben en dat heeft wellicht te maken met de hoge hoop die men heeft voor deze release. Ook al is deze cd geen hoogvlieger, kan deze ‘Victory Party’ wel gerust wedijveren voor de prijs van vreemdste cd van het jaar.£
Wereldmuziek met pop vermengen is niks nieuws, daarvoor moeten we gewoon aan Beirut denken. Wat deze Geoff Berner hier echter uitspookt, is allesbehalve alledaags voer voor onze Westerse oortjes want het betreft hier de zogezegde Klezmer-muziek wat Joodse traditionele muziek is.
Apart maakt nog niet briljant,en hoe mooi de verpakking van deze ‘Victory Party’ wel mag ogen blijft het allemaal platjes en geeft je achteraf niet meer dan een leuk gevoel.
Toch blijft deze cd uiterst deskundig gemaakt, maar het is allemaal wat platjes en het laat je bij momenten gewoon Siberisch koud. Niet dat er geen lichtpuntjes zijn, zo zal
“Mayn Rue Platz “wellicht de Kurt Weill-fans weten te bekoren en is iets als “I am going to jail” voor muziekfans die niet vies zijn van musicals, maar ondanks de diversiteit lijkt allemaal net iets te gelikt. Bovendien haalt deze cd net geen dertig minuten en dat is in tijden van crisis net iets te weinig.
Info www.geoffberner.com
Vorig jaar kwam Arid op de proppen met hun vierde album: ‘Under The Cold Street Lights’. Voor het verschijnen van deze plaat deden allerlei geruchten de ronde: De band rond zanger Jasper Steverlinck zou zijn sound grondig veranderen en zou zichzelf heruitvinden, er zou volop geëxperimenteerd worden ... Kortom, we zouden een nieuwe Arid horen
Wie ‘Under The Cold Street Lights’ ondertussen aanschafte, hoorde een leuke, afwisselende plaat waarbij de band het experiment zeker niet schuwde en waar we iets meer bombast en gitaarkracht hoorden. Arid evolueerde duidelijk naar een rockband met stadionneigingen in het verlengde van acts als U2, Coldplay en Snow Patrol. Toch bleef Arid op deze plaat gewoon Arid en dat was volgens ons in grote te mate te danken aan de gepolijste, brave stem van Steverlinck. Van een stijlbreuk was dus zeker geen sprake: wie houdt van deze band, zal dat blijven doen. Wie Arid niet kon smaken, zal na ‘Under The Cold....’ niet van mening veranderen.
Een jaartje na release komt PIAS op de proppen met deze Deluxe-editon. Aan het album werd één nummer “Shine” toegevoegd (tot voor kort enkel via iTunes te downloaden). Op de dvd vinden we opnames van hun uitverkochte shows in de AB in Brussel op 27 en 28 februari 2010. Naast verschillende nieuwe nummers passeren alle hits de revue (“You Are”, “Life”, “Believer”, “Me & My Melody”, “Words”...).
Over de relevantie van deze extra uitgave kan zeker gediscussieerd worden. Wie zich dit plaatje alsnog wilde aanschaffen, krijgt er nu een leuke dvd bij. Echte fans die het album al kochten, zullen eens luid vloeken...
Je kan veel over dit land zeggen, maar hoe jammer het ook is dat vele landgenoten België als ten dode opgeschreven beschouwen, blijft het Belgisch muziekarchief er één om te koesteren.
Zoals het wel vaker gebeurd is het pas decennia later dat bepaalde groepen de erkenning krijgen die zij verdienen. Dit heeft natuurlijk tot gevolg dat deze releases zo goed als onvindbaar zijn geworden, tenzij je er op E-Bay een klein fortuin voor over hebt.
Geen nood echter want momenteel zijn er verschillende labels op deze aardbol die deze releases heruitbrengen, vaak op vinyl en met een perfecte replica van de artwork.
In België vind je naast Walhalla Records ook Onderstroom Records die op korte tijd een indrukwekkende lijst van heruitgaves heeft uitgebracht.
Kuruki, Aroma Di Amore of Siglo XX zijn maar enkele voorbeelden hiervan en daar mag je sinds kort ook ‘Second-hand emotions and half-forgotten feelings’ van Human Flesh aan toevoegen.
Wanneer u denkt dat u ergens in de jaren ’80 in slaap bent gesukkeld, hoef je niks te vrezen want dit project rondom Alain Neffe was destijds even ‘bekend’ als het nu is.
Enkel geliefd door mensen die zich specialiseren in het minimal/experimental-genre dus. Alleen is men er vandaag achter gekomen dat dit genre meer invloed heeft dan men ooit vermoed zou kunnen hebben!
Al de opnames die op deze plaat staan, dateren ergens uit het midden van de jaren ’80 en hier hoor je vooral het experimenteel karakter van Alain Neffe’s geluiden waarbij hij bovendien ook de meest unconventionele instrumenten wist uit te pikken.
Wie zich verwacht aan lekker in het gehoor liggende wavenummers moeten we teleurstellen want Human Flesh was een groep die het vooral het ongewone wilde benaderen en waarbij geluiden die op het eerste gehoor onverenigbaar lijken, toch aanleiding geven tot overheerlijke indusexperimenten.
Dit is Belgische geschiedenis om te koesteren!
Een van de meest invloedrijke straight edge hardcorebands het vorige decennium was ongetwijfeld Have Heart. Opgericht in 2002 werden deze heren uit Massachusetts na een demo en een EP opgepikt door het befaamde Bridge Nine Records. Ze zouden er debuteren met hun eerste full album ‘The Things We Carry’ in 2006 om twee jaar later hun tweede, veelgeprezen schijf ‘Sings To Scream At The Sun’ op de wereld los te laten.
In die jaren wist de band een ongelooflijke fanbase op te bouwen over zowat de hele wereld, Have Heart maakte er trouwens een erezaak van om in alle uithoeken van de planeet op te treden. Hoewel we het niet altijd zo hebben voor de straight edge-beweging binnen de hardcore-scène (en dan vooral het prekerige toontje en de dikwijls intolerante houding tov andere mensen van veel bands ), vonden we Have Heart altijd een positieve uitzondering. De band stond dan wel voor verschillende waarden uit de straight edge maar combineerde dat met een veel ruimere visie en wereldbeeld op verschillende maatschappelijke thema’s.
In 2009 besloot Have Heart er de brui aan te geven, iets waar vele fans nog steeds om rouwen. Hun laatste show vond plaats in hun thuisstad op 17 oktober 2009. Tussen de 1500 en 2000 dolgekke fans waren present, braken (figuurlijk) de hele boel af en zorgden voor een onvergetelijke afscheidsfeest.
Het optreden werd opgenomen met zes verschillende camera’s en de muziek werd live opgenomen door Jay Maas (gitarist van Defeater en daarnaast muziekproducer van diverse bands als Verse, Shipwreck AD, The Felix Culpa, Dead Swans...). Het resultaat van dit alles is deze postume cd en dvd, uitgebracht door Bridge Nine Records.
Hoewel we niet zo’n fan zijn van live albums maken we hier toch graag een uitzondering. De plaat klinkt lekker vet en stevig en je merkt de ongelooflijke wisselwerking tussen de band en de bijna 2000 toeschouwers. We horen maar liefst 21 songs (waarbij knallers als “The Machinist, “Bostons”, “Someting More Than Ink” en fenomenale afsluiter “Watch Me Sink” waarbij het publiek na afloop zo’n 20 minuten de bandnaam blijft scanderen) in sneltempo passeren.
Zanger Patrick Flynn maakt er een erezaak van om iedereen die wil de kans te geven om in zijn micro mee te brullen, voor sommigen misschien een minpunt maar aan de andere kant hoor je zo de bijzondere atmosfeer van een Have Heart-show
Voor wie hardcore een warm hart toedraagt, is deze dubbelaar een absoluut hebbeding. Nog opmerken dat er later dit jaar een DVD en boek verschijnt van Have Heart met als titel ‘We Were Supposed To Stay Young” met daarin een kijk op de hardcore-scène van de 00’s.
Wie op vrijdag 22 april een bezoeker is van het Groezrock-festival in Meerhout, gaat ‘s namiddags best een kijkje nemen op het hoofdpodium, wanneer The Black Pacific er speelt. De band is namelijk het nieuwe muzikale speeltje van Jim Lindberg, de gewezen frontman van Pennywise. The Black Pacific zag midden vorig jaar het levenslicht en bracht eind 2010 deze eerste schijf uit.
Toen Lindberg Pennywise verliet, was het niet echt duidelijk waarom hij dit deed. Na het beluisteren van dit debuutalbum kan z’n vertrek onmogelijk omwille van muzikale meningsverschillen zijn. Deze ‘The Black Pacific’ ligt namelijk perfect in het verlengde van de stijl van Pennywise. Let wel, stellen dat TBP als twee druppels lijkt op Pennywise zou een brug te ver zijn. De muziek van The Black Pacific klinkt een stuk frisser en snediger dan het laatste werk van Pennywise en neigt bij momenten naar melodieuze hardcore. Ook de stem van Lindberg klinkt een stuk beter, afwisselender en experimenteler dan op de platen van z’n vorige band. “When It’s over”, “Living with Ghosts”, “Almost Rising” en “Ruinator” zijn stuk voor stuk knallende punksongs met een zanger die schreeuwt en zingt als in zijn beste dagen.
The Black Pacific heeft met z’n debuut een zeer sterke punkrockplaat gemaakt die blijft boeien tot het einde. Een beetje voorspelbaar ( maar vergeet misschien gewoon de link met Pennywise) maar toch veel beter dan verschillende andere bands in het genre!
Alternatieve rock is gelukkig nog niet dood! Dat is deels te danken aan labels zoals Honest House. Dit Luikse collectief bestaat al sinds 2005 en gaf in die periode kansen aan diverse Belgische bands. De verschillende groepen zul je niet vinden in de hitlijsten of aantreffen op grote podia, maar wel in kleine, zweterige zaaltjes.
Wie de verschillende bands van Honest House wil ontdekken tegen een prikje kan dat nu via deze verzamelaar. Acht bands (Traffico, Taifun, Volt Voice, Casse Brique, Coyote, Foxes in Boxes, El Dinah en Frank Shinobi ) staan elk in voor twee songs.
De meeste groepen wisten ons meer dan te bekoren en zorgen voor een verzamelplaat die absoluut de moeite waard is.
Traffico is een band met duidelijke verwijzingen naar acts als At The Drive in, Fugazi en Minus The Bear.
Taifun zorgt dan weer voor alternatieve rock die zo uit de nineties komt (denk daarbij aan Sonic Youth en My Bloody Valentine) en levert twee aangename songs vol fijne melodieën . Enig minpunt van zowel Taifun als Traffico is de zang die niet echt wereldschokkend is.
Volt Voice van zijn kant is een stuk bruter en ruwer dan de eerste twee groepen. VV maakt zeer nerveuze, afwisselende en chaotische muziek met zenuwslopende gitaren en dito drums en valt verder op door een geschifte zanger die wel iets weg heeft van Mike Patton. Je zou Volt Voice kunnen bestempelen als een kruisbestuiving van Faith No More en Shellac.
Met Casse Brique maakten we al kennis middels debuutplaat ‘Glumour’, een van onze favorieten van 2010. Het Brusselse duo staat garant voor een kwaliteitsvolle pot post math rock met energieke drums en groovy, ritmische (bas-)gitaren.
Coyote is een beetje de vreemde eend in de bijt binnen Honest House want ze serveren instrumentale, fragiele folkrock. Best een fijne afwisseling en rustmoment halfweg deze verzamelaar.
Foxes in Boxes is misschien wel de bekendste act van het label. Ze spelen experimentele indierock en mixen invloeden van verschillende bands door mekaar: het noisy geluid van Sonic Youth, het furieuze van At The Drive in en de structurele mathrock van Battles.
El Dinah is onze favoriet op dit album, het trio componeert zeer directe, geschifte en complexe muziek dat ons doet denken aan Hitsch, Shellac en At The Drive In.
Tenslotte is er nog Frank Shinobi met z’n mathrock vol complexe ritmes en dissonante melodieën. Dit trio doet graag uitschijnen dat ze deel uitmaken van een geheime organisatie en daarbij is de link met de heren van Sedan Vault (en hun laatste fantastische ‘Vanguard’-schijf) is dan niet ver te zoeken.
Chapeau aan Honest House dat zij kansen geven aan deze talentvolle groepen! Wie de verzamelaar wil aanschaffen kan dit voor een spotprijsje op www.mandai.be .
Sensation Celebrate 2011: Be part of the night – Celebrate Life - Dress in White
De Hasseltse Ethias Arena werd opnieuw het decor van de ‘witte’ karavaan van één van werelds grootste house events. Sensation Celebrate – Sensation White kan ieder jaar op een pak nationale en internationale interesse rekenen. Dat was dit jaar niet anders. 20000 bezoekers en een reusachtig podium vulden iedere vierkante meter van de Ethias Arena …
Martin Solveig
Deze Franse dj is zonde twijfel de meest bekende van deze editie. Bijna 20 jaar staat Martin Solveig achter de draaitafel. Bakken ervaring dus. De juiste man op de juiste plaats. Hij mocht voor de eerste hoogtepunten zorgen. Hij mixte het betere werk van collega’s met het eigen werk. 2011 kondigt zich als een belangrijk jaar voor Martin Solveig aan. De nieuwe plaat ‘SMASH’ is een hitparadeseller, een schot in de roos van de housepionier. Luidkeels werd er in Hasselt meegezongen met de eerste single “Hello!!” … Tja, dit is Celebrate … Dit is Sensation White!
Laidback Luke
Deze bijna 35jarige dj groeide op in Nederland maar is geboren in Manila, hoofdstad van de Filipijnen. Misschien is deze dj wel bekender in het buitenland dan in Nederland en België. Hij vertoeft namelijk dikwijls in de USA en Canada, waar hij al grootse dingen liet zien. Het aantal singles dat deze man al bij elkaar knutselde met collega’s, o.m. met het trio van Swedish House Mafia, zijn intussen ontelbaar geworden. De remixes, met die van Green Velvet en The Stalker op kop, zijn niet meer bij te houden. Hij slaagt er (nog altijd) in om de originele beat naar een hoger level te heffen. Een talentvolle ontdekking en een smaakvol overtuigende set …
Chuckie
Volgende in de rij is de Nederlandse topdj Chuckie. In tegenstelling tot Laidback Luke heeft hij geen roots in de Filipijnen maar wel in Suriname. Ook bij hem een bekend verhaal hoor, als tiener begonnen, later een paar remixes gemaakt, zijn kans gekregen in een Nederlandse club om dan uiteindelijk in 2008 te mogen openen op de Nederlandse editie van Sensation White, Amsterdam. Een man die op zijn plaats stond, en die verrassende wendingen en hoogtepunten bood. Naadloos gingen de songs in elkaar over. De set vormde één geheel.
Joris Voorn & 2000 and one
De man waar we naar uitkeken was Joris Voorn. En jawel, ook een Nederlander. Hij hoort thuis bij een talentvolle lichting dj’s van bij onze noorderburen waar ook Armin van Buuren, Fedde Le Grand, Ferry Corsten en zoveel anderen bijhoren. Laatst zagen en hoorden we hem in Ibiza samen met Armin Van Buuren en Roger Sanchez. Hij hoort thuis bij de internationale top van de house-scene en dat toonde en bewees hij op deze editie. Hij maakte indruk met een ijzersterke set die de vele witte aanwezigen in trance bracht.
Een harmonie tussen publiek en de dj’s wordt hoog in het vaandel gedragen door de organisatie van Sensation Celebrate. Internationale dj’s, een indrukwekkende danstempel, verschillende spektakelmomenten met o.m. en een unieke dresscode zorgden voor de ultieme ‘nightlife’ beleving, Internationale klasse dus! DJ’s en toeschouwers versmolten in een surreële wereld. Een grootse avond in Hasselt.
Sensation Celebrate – Sensation White - tracklists
Mr White - Sensation White Belgium (12-03-2011)
00. Sensation Intro
01. ID w/ Kraze - The Party (Acapella)
02. ID w/ "We Celebrate Life With House" (Acappella)
03. Peter K & Andrew M - From Disco to Disco (Slicerboys Mix)
04. Mark Knight - Yalta Groove
05. Federico Scavo, Alex Kenji - Gimme Five (Mix 1)
06. ID
07. ID w/ Daft Punk - Technologic (Acappella)
08. ID
09. Intrallazzi - Pik Nik (The Cube Guys Remix)
10. ID
11. Bingo Players - Get On The Move (Alex Kenji Remix)
12. ID w/ Fatboy Slim - Right Here, Right Now (Acappella)
13. DJ Tonio - Buzz Buzz
Martin Solveig - Sensation White Belgium 2011 (12-03-2011)
00. Sensation Intro (Jack's House)
01. Martin Solveig feat. Kele - Ready To Go w/ Justice vs. Simian - We Are Your Friends (Acapella)
02. Sidney Samson - Panorama w/ Martin Solveig - I Want You (Acapella)
03. Afrojack - Replica w'/ Sidney Samson - Panorama
04. The Temper Trap - Sweet Disposition (Axwell & Dirty South Remix) w/ Martin Solveig - I Want You (Acapella)
05. Dizzee Rascal & Armand Van Hellden - Bonkers (Club Mix)
06. Sidney Samson - Punkass
07. Chemical Brothers - Hey Boy, Hey Girl
08. Congorock vs. MIA - Steppin' On Babylon (Brand-X Bootleg)
09. Daft Punk - Aerodynamic
10. Michael Woods - First Aid
11. Tiesto & Hardwell - Zero 76 w/ Yeah Yeah Yeahs - Heads Will Roll (A-Trak Remix)
12. Pendulum - The Island (AN21, Max Vangelli & Steve Angello Remix)
13. Sidney Samson vs. Run DMC - Riverside's Like That (MS Boot)
14. Proxy - Raven (Crookers Remix)
....
x01. Martin Solveig feat. Dragonette - Hello
x02. Duck Sauce - Babera Streisand
x03. Sidney Samson & Don Diablo - Rise Up
x04..The Bloody Beetroots feat. Steve Aoki - Warp 1.9
x05. Diddy - Dirty Money feat. Skylar Grey - Coming Home (Dirty South Vocal Mix)
x06. Steve Angello - KNAS
x07. Martin Solveig - C'est La Vie
x08. AC/DC - Thunderstruck (Crookers Remix)
x09. Oasis - Wonderwall
x10. Axwell - Nothing But Love (Daddy's Groove Remix)
Chuckie - Sensation White Belgium (12-03-2011)
00. (Sensation Intro) Syndicate Of L.A.W. - Right On Time (2000 Countdown The Holly Digit) w/ Chuckie - C.H.U.C.K.I.E. (Acappella)
01. ID ("don't stop now you've got to feel sensation, sensation.. don't hold back you've got to feel sensation, sensation")
02. Tiga - You Gonna Want Me (Hey Today! Remix)
03. Nari & Milani - Smells Like Teen Spirit feat. Carl Fanini (Ryan Riback Remix)
04. Chuckie & Gregori Klosman vs. Black Eyed Peas feat. Justice - Mutfakta Got Friends (Chuckie Mashup)?
05. Chuckie & Gregori Klosman - Mutfakta (Dabruck & Klein Remix)
06. Nero - Me & You (Kamuki Remix)
07. ID
08. D-Jastic - Up To No Good (Extended Mix)
09. Rene Rodrigezz - House Rider (Album Edit)
10. Symone - Tuburao
11. Sgt Slick & Chuckie - Let The Bass Kick Like This
12. Gregory Klosman - Jaws w/ Chuckie - Aftershock (Can't Fight The Feeling) (Acappella)
13. Apotheosis - O Fortuna (ID Remix) w/ Chuckie - C.H.U.C.K.I.E. (Acappella)
14. Tocadisco feat. Lennart A. Salomon - Alright (Dub Mix)
15. Rauschhaus - Safari (Thome Syma Mix)
16. Axwell, Bob Sinclar, Ron Carroll - What A Wonderful World (Eddie Thoneick Bootleg Mix)
17. The Kickstarts - Headache
18. Zombie Nation - Kernkraft 400 (Setrise Remix)
19. Boys Noize - Nott
20. Chuckie & Hardwell feat. Ambush - Move It 2 The Drum (Original Mix Vs Promise Land Remix) (Chuckie Edit) w/ Chuckie - C.H.U.C.K.I.E. (Acappella)
21. Silvio Ecomo & Chuckie - Moombah w/ Plastikfunk - Let Me See Those Hands (Acappella)
22. Enrique Iglesias Ft. Ludacris - Tonight (Chuckie Remix)
23. Basto! - Space Cake
24. Dustin Zahn - Stranger To Stability (Len Faki Podium Mix) w/ Chuckie - C.H.U.C.K.I.E. (Acappella) w/ DJs Turn This Shit Up (Acappella)
25. LMFAO Vs Chuckie - Let The Bass Kick In Miami Bitch (I'm DJ Chuckie Bitch Edit)
The Mix - Sensation White Belgium (12-03-2011)
01. Moby - Thousand
02. Benny Benassi - Satisfaction
03. David Guetta feat. Kid Cudi - Memories w/ Fedde Le Grand feat. Mr V - Back & Forth (Acapella)
04. Meck feat. Dino - Feels Like A Prayer w/ Fedde Le Grand feat. Mr V - Back & Forth (Acapella) w/ Les Mecs - Dont You Want Me (Acapella)
05. Diplo & Laidback Luke - Hey! w/ Dennis Ferrer - Hey Hey (Vandalism Remix) w/ Les Mecs - Dont You Want Me
06. DJ Perez - Vazilando w/ Alicia Keys - Empire State Of Mind, Part II (Peter Hillebrands Remix)
07. The Temper Trap - Sweet Disposition (Axwell & Dirty South Remix)
08. Housequake - People Are People (Nicky Romero Remix)
09. Laidback Luke & Gregor Salto Ft. Mavis Acquah - Step by Step (Abel Ramos Harlem With Love Mix)
10. Avicii & Sebastien Drums - My Feelings For You
11. La Roux - In For The Kill (Skrem's Let's Get Ravey Remix)
12. Cygnus X - Superstring (Rank 1 Remix)
13. Funkagenda feat. MC Flipside - Nobody Listens To Techno
14. Ellrich & Plaice - F***ing Society
15. Nicky Romero - My Friend
16. Dada Life - Cookies With A Smile
17. Swedish House Mafia vs. Congorock - One Babylon (Gregori Klosman Bootleg)
Laidback Luke - Sensation White Belgium (12-03-2011)
01. Laidback Luke feat. Jonathan Mendelsohn - Timebomb
02. Swanky Tunes feat. Mr. V.I - Together w/ Laidback Luke & Good Grip - Rockin With The Best (Acappella)
03. The Ultimate Seduction GGé¼GÇ£ Instant Seductive (Kriss One Edit)
04. ID ("Pick Up The Bass And Work It")
05. Afrojack & Steve Aoki - No Beef
06. Ferry Corsten - Punk (Sidney Samson Remix) w/ Laidback Luke & Good Grip - Rockin With The Best (Acappella)
07. Wynter Gordon - Dirty Talk (Laidback Luke Remix)
08. CZR, Paul Anthony & Zyx - Understand
09. Laidback Luke - Natural Disaster (Ft. Example) (Instrumental) w/ Ian Carey Feat. Michelle Shellers - Keep On Rising (Acapella)
10. Rage Against The Machine vs Laidback Luke - Killing In The Name Of God (Gregori Klosman Mashup)
11. Tiesto & Montana & Storm - Bleckentrommel
12. ISquare - Hey Sexy Lady (Laidback Luke Remix) w/ Danzel - Put Your Hands Up In The Air (Acapella)
13. Fedde Le Grand - Put Your Hands Up For Detroit
14. Laidback Luke Feat. Jonathan Mendelsohn - Till Tonight
15. Tiesto - Flight 643 (Laidback Luke Bootleg V05) w/ Fatboy Slim - Star 69 (Acappell)
16. Darude - Sandstorm
17. Laidback Luke & Lee Mortimer - Blau
18. Stupids - Blauapella
19. Dizzee Rascal & Armand Van Helden - Bonkers
20. Proxy GGé¼GÇ¥ Raven (Laidback Luke Edit)
21. Da Hool - Meet Her At The Love Parade
22. MSTRKRFT Feat. John Legend - Heartbreaker (Laidback Luke Remix)
23. Magnetic Man - Perfect Stranger (Ft. Katy B.) (Laidback Luke On 4)
24. Swedish House Mafia - Miami 2 Ibiza (Instrumental Mix) w/ Laidback Luke - Break The House Down (Acapella)
25. Benny Benassi feat. Gary Go - Cinema (Laidback Luke Remix)
26. Boys Noize - Shizzo (Original Mix)
27. Yeah Yeah Yeah's A-Trak vs. Basement Jaxx & Fake Blood - Where's Your Head Roll (Laidback Luke Mashup)
28. Laidback Luke & Steve Aoki feat. Lil Jon - Turbulence (Original Mix)
29. Steve Angello vs House Of Pain - Knas Around (Plamen Valkov Mashup) w/ Dead Prez & WTF! - It's Bigger Than Hip Hop (Dubbed Out Mix)
30. ID
31. Mr. Oizo - Flat Beat
32. Nouveau Yorican - Chiuso (Original Mix)
33. Mitch De Klein - Slagwerk (Original Mix)
34. ID
Organisatie: Sensation White + ID & T
Het tienermeisje Sanne Putseys aka Selah Sue klonk solo al volwassen en is nu groots geworden … een Belgisch talent die een wereldwijde doorbraak verdient … een klassedame dus! En ze heeft haar strepen al ruim verdiend hoor; onlangs deed Cee-Lo Green beroep op haar (de song “Please”) en Prince was op zijn concert in het Sportpaleis al danig onder de indruk van de performance en het bulkende talent van Selah Sue …Ze beschikt over een doorleefde soulstem en zorgt voor onnavolgbare raps … helder, indringend, intrigerend en emotievol; ze steekt souldames Joss Stone, Amy Winehouse, Lauren Hill en Erykah Badu naar de kroon en ze maakt huidige talenten Duffy en Adele jaloers.
Ze is intussen de twintig voorbij en ze werkte deskundig haar debuut af. Vanaf het moment dat Milow haar in 2007 introduceerde, is de jonge Leuvense er alleen maar op vooruit gegaan. Een sneeuwbaleffect ontstond rond de mooi ogende sing/songschrijfster Sanne Putseys met haar verleidelijke blik en mooi blauwe ogen. Door de talrijke optredens solo en met haar band, heeft ze al heel wat podiumervaring opgedaan; een hoogtepunt had ze op Pukkelpop vorig jaar op de Mainstage …
Ze heeft al een fikse fanshare en bij het verschijnen van haar debuut waren er al snel drie uitverkochte AB concerten. Doe het haar maar na! Als een Luka Bloom begon ze er solo aan … overtuigend, met opgeheven hoofd en zonder een greintje podiumvrees. Gewaagd! We waren meteen van slag op de akoestisch toongezette “Summertime” en “Mommy”, lichtjes ondersteund van synths. Alle aandacht trok ze naar haar toe! Dan kwam de band er definitief bij die de songs een bezwerende groove gaf door slepende trippopritmes, lome basslines (zie Massive Attack en Portishead) en reggaetunes (de ervaring met de AKS crew). Een dreigende “Just because I do” en een All Saints refererende Ffamous” waren hiervan mooie voorbeelden, in het begin van de goed uur durende set.
De single “Black part love” sloeg het publiek met verstomming; ze boog de song moeiteloos om naar Lauren Hills “Lost ones” en gaf het nummer een forse jus r&b, jazz en pop. Het solo gespeelde “Fyah fyah fyah” volgde, sober aangevat, maar haar akoestisch gitaargetokkel kreeg een raggavibe en vocaal begon ze er fors op te rappen. Schitterend gewoonweg!
Een uiterst genietbare, gevarieerde set bood ze met vette tracks “Break”, “The more that I …”, “This world” en “Please”, geruggensteund door haar mannelijke Leuvense collega Delvis, die niet aan Cee-Lo Green moest onderdoen . Een muzikale vergelijking Solomon Burke meets Joss Stone viel op. De toetsen namen op deze nummers een prominente rol in.
Ze zette een puike finalereeks neer met het aanstekelijke “Raggamuffin’”, solo ingezet en gaandeweg gekenmerkt van een voller geluid, het opbouwende en ophitsende “Peace of mind” en de “Crazy vibes” single, die elan kreeg door de handclaps en sterk werd onthaald door het publiek. Haar ervaringen met r&b/dubstep/ragga/reggae hoorden we in het afsluitende “Crazy sufferin’ style”; ze blies de stijl, net als Magnetic Man, wat nieuw leven in.
Ze palmde haar publiek nog 1x solo in, liet spijtig genoeg de cover “Valerie (Ronson/Winehouse) aan zich voorbij, maar deed ons besluiten dat we hier een Groots Belgisch Talent aan het werk zagen! Een klassemadam. Pur sang. Selah Su(e)per, las ik ergens. Terecht!
Btw - Eind de maand ook in Le Grand Mix, Tourcoing te zien.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Groot feest in de Vooruit of dat was toch het idee om de release van Lefto en Simbads Worldwide-CD te vieren. De organisator kan onderhand toch wel content zijn met wat hij de laatste jaren verwezenlijkt heeft. Vaste plek op StuBru en deel uitmakend van het hippe Brownswood-Recordings wereldje. Reden genoeg dus om een hele hoop schapen van de stal eens naar Gent te brengen. Eclectisch aanbod dus, met veel dubstep en artiesten die je onder de noemer Leftfield kon catalogeren, maar dat is dan ook maar een naam waar alles in kan passen.
Eerste act die we zagen was Jamie Woon. De heer Woon is volgens de bio een nieuwe soulstem die zijn vocale exploten aanvult met elektronica, maar ons kon het allemaal niet echt overtuigen. Geen foute stem, maar de songs beklijfden om één of andere reden niet echt. Misschien toch ook wel een verkeerde zaal voor één artiest die zijn ding stond te doen. Een intiemere setting was geen slecht idee geweest.
Dan maar eens naar de Balzaal om nog een stukje 74 Miles Away mee te pikken, maar afgaande op de bio stond hier niet wie er hoorde te staan. We hoorden een al wat leukere DJ-set met warmere sounds, en waarom niet, het begin van soul. Het klonk allemaal goed maar duurde net niet lang genoeg. Even in de war, zonder middelenmisbruik zowaar, maar dat kan gebeuren.
Lefto dook dan weer overal op om de verschillende artiesten plaatjesgewijs in mekaar over te doen lopen. We zijn de man dan ook verschillende keren in beide zalen en zelfs in de gangen daartussen tegen gekomen. Wat hij draait kan in principe van alles zijn maar eerlijk gezegd hoor ik hem liever soul dan hiphop of experimenteler spul draaien. Kwestie van voorkeur uiteraard, maar in ieder geval helpt dat springerige niet echt om een flow tot stand te brengen. Nu goed, hij zal zich wel geamuseerd hebben op zijn feestje.
De volgende artiest op ons programma was Tokimonsta waar ik wel echt naar uitkeek. Dit is geen Japans mangamonster maar een Zuid-Koreaanse die in LA woont en een en ander qua klassieke muziekscholing achter de kiezen en zich daar rebelsgewijs tegen afzet door op haar laptop wat je tegenwoordig soundscapes noemt bijeen te creëren. Wat ik op voorhand gehoord had vond ik wel aardig en live was het ook wel best ok zonder echt grootse momenten. Visueel ook een nogal opmerkelijke artieste, zo met vintage 90ies houthakkershemd, hoedje en een enthousiasme dat aanstekelijk dreigt te worden. De flard Purple Haze was verrassend maar gaf misschien ook wel aan wat er nog schort aan een groot deel van de artiesten. Laptops zijn misschien te makkelijk en een sterke melodie creëren is toch nog wat moeilijker. Maar ik gun hen tijd.
Terug naar de concertzaal voor Kid Koala. Soort techreggae, met een erg sterke frontman, in de beste dubtraditie. Niks wereldschokkends of buitenmate origineels maar ik vond het gewoon een goed concert.
Daarna werd het een beetje moeilijk vanwege te maken keuzes, Beetje afgewisseld tussen Worlwide-A&R-verantwoordelijke Alex Patchwork (verzint die vent zijn naam?) en flarden Simbad boven. Eigenlijk gaven beiden een beetje een samenvatting van de avond, met veel experimentele beats. Simbad wordt genamedropped dat het geen naam meer heeft, maar hij slaagt er voor mij toch niet in om de hype waar te maken.
Het samenvattend gevoel is toch een beetje dat er veel artiesten waren die iets nieuws probeerden, zonder goed te weten wat er vroeger al gedaan is. Verdient alleen maar aanmoediging maar velen vond ik nog iets te groen om al een duidelijke artistieke identiteit te hebben. Mijn aandacht sijpelde ondertussen ten gevolge van vermoeidheid en een gebrek aan muzikale transcendentie langzaam weg. U mag zelf verzinnen wat er verder nog gebeurd kan zijn.
Organisatie: Democrazy, Gent
Een paar jaar terug ontmoetten we het nieuwe tieneridool Katy Perry. Ze debuteerde met ‘One of the boys’, zag dat het goed was, scoorde al meteen een paar hits, de poppy klassesongs “I kissed a girl” en “Hot’n’ cold” en kwam de AB en Rock Werchter inpalmen. Hitparadepop met een paar fijne rockers, stampers en sfeervolle hand-in-hand pop van een getalenteerde gevoelige rockbitch.
Ze is er ondertussen 25 en is nu net twee jaar later terug van de partij. Ze is gelukkig getrouwd en is op talrijke shows en events te zien en te horen. Een grote Amerikaanse dame die al aan de schouders trekt van Madonna, Kylie (Minogue), Lady Gaga, Britney Spears, Christina Aguilera en Rihanna. De (kleine) Queen of Pop brengt met de tweede cd ‘Teenage dream’ jongeren en hun ouders onder in een sprookjes/droomwereld en met de huidige ‘California dream’ tour is dit een snoepjeswereld. In die zorgeloze roze droomwereld bewandelt Katy met haar Kitty kat het pad der verliefdheid. Ze ervaart oneffenheden van kapers op de kust, bengels en duivels, maar het eindigt allemaal happy en zeemzoeterig met een groot warm hart.
We hoorden luchtige, sfeervolle, warme hot’n’juicepop in een Wiz stars (“Brand new day”) wereld, Alice in Wonderland en The sound of music. Letterlijk werden we overspoeld van jeugdig enthousiasme, kitsch, glamour, show, entertainment en gevarieerd songmateriaal. In de entourage van Perry en haar dansers zagen we verschillende outfits, pluimen ,boa’s, pruiken en een decor van wolkjes, reuzengrote lolly’s, bloemetjes, enz … Liefdevolle lentekriebels geprikkeld bij zoveel afwisseling …
Muzikaal kregen we een twee uur durende set, boeiend door de talrijke variaties. Zelfs de mindere songs werden naar een hoger niveau getrokken, dankzij het ganse concept. Tja, je moet niet altijd sterke songs hebben bij een potig neergezette show.
“Teeange dream” opende het Katy’s Snoepjesland: leuk, ontspannend, lieflijk, onschuldig en … springerig! Acrobatie, mime en huppelende, dansende mensen werden op songs als “Hummingbird heartbeat”, “Waking up in Vegas” of op het sferische “Ur so gay” en het dansrockende “Peacock” toegevoegd; de bombast en kitsch heerste.
Het oude “I kissed a girl” bleek haar ‘most sexy song’ en was uitermate zwoel en sensueel. De poppy “Who am I living for”, “Pearl” en “Not like the movie” droegen haar letterlijk op een wolkje, opgaand in die eerste verliefdheid, ver weg van de realiteit … een suga sweet love …
Ze liet niks aan het toeval over ze lastte ook een rustig moment in. Als een volleerde presentatrice vermaakte ze haar publiek en naast “Not like the movies” draaide ze haar hand niet om om met de bandleden een akoestische medley van hits te spelen van andere grootheden Rihanna (“Only girl in the world”), Lady Gaga’s “Born this way” en W. Smiths “Whip my hair”. Een juke box die aansloeg.
Het daaropvolgende “Thinking of you”, die ze solo inzette, toonde aan hoe sterk de performance van Perry wel in elkaar stak en hoe romantiek, gevoeligheid kleur hadden door de talrijke gsm- en digitaal camera –lichtjes … Mooi …
En dan ze stevende ze af op een stevige, overtuigende rockfinale en - feestje met opzwepende, dansbare tracks als “Hot’n’ cold” en “Last friday night”, waarbij reuzengrote ballonnen over het publiek rolden en confetti, papiersnippers en glinsters het publiek in werden geblazen. … Je voelde de champagnebubbels. Party dus … In één van de songs slaagde ze er zelfs in 8 keer van kledij te veranderen … Dance …Have fun … Be a happy family…
Een aanstekelijke disco tune van “I wanna dance with somebody” (Whitney Houston), een bruisende “Fireworks” en een energiek knallende Ccalifornia gurls” volgden, waarbij de meisjes en de jongens van de eerste rijen hand in hand dansten en feesten met Katy en haar dansers … Alles mocht nog eens exploderen om niet meer uit die droomwereld te geraken …
Vanavond konden we op Katy’s spektakel met een brede smile gezellig genieten, dansen en feesten. De lichten floepten aan en we werden in de dagdagelijkse realiteit gedropt.
Katherine Hudson leverde een professionele show die duidelijk ‘af’ was. Twee jaar terug kon ze dit nog niet zeggen. De jonge dame is gegroeid … De twee uurtjes waren in een mum van tijd voorbij en het was leuk vertoeven in haar ‘Wonderworld’ …
Het Britse New Young Pony Club kreeg de kans zich te profileren als support. Aanstekelijke rock, pop, disco, wave en dance, door een combinatie van stevige synths, bas, drums en het beheerste, schreeuwende stemgeluid van Tahiti Bulmer. De songs gingen richting B 52’s, waren leuk, uitgekiend en minder rommelig als voorheen. Hier wonnen ze jonge zieltjes bij!
Een DJ zorgde dan voor de partycocktail om het publiek op dreef te krijgen. In deze mix ontbraken M Solveig, Duck sauce, Black eyed peas en Far east movement niet …
Organisatie: Live Nation
Toen we donderdag na het optreden van Robyn de AB buiten wandelden, konden we ons niet van een déja-vu gevoel ontdoen, één in de positieve zin, want het optreden deed terugdenken aan die 'warme' oktoberavond, toen we eind 2010 met een brede smile de Botanique verlieten …
Toen kende het feestje nog een aarzelend begin, hier was het er direct ‘boenk’ op! Met de vertrouwde partners in crime – 2 keyboards en 2 drums – werd het dansfestijn op hoog toerental gebracht. Van bij aanvang zorgde de volle, vette sound voor een kolkende, bruisende partysfeer en het tempo werd strak gehouden in de uitverkochte AB.
Robyn begon de anderhalf uur durende ‘work-out’ met haar typische ‘naturelle flair’ en op impressionante 90’s plateauzolen schudde ze als een duracellkonijn de meest waanzinnige dansmoves uit haar tengere lijf.
De ‘no nonsense’ aanpak raakte. De setlist was weloverwogen samengesteld en openers “Time machine” en “Fembot” boden de juiste vibe en effenden het 'danspad' voor de rest van de avond. Gevolgd door “Cobrastyle” en “Dancing on my own” werden twee krakers afgevuurd … singalongs en een uitzinnig publiek namen het over … Robyn orkestreerde en genoot met volle teugen van zoveel sfeer en warmte. De appreciatie en het enthousiasme van het publiek waren dan ook navenant.
De electropop van de Zweedse is misschien niet de meeste technisch verfijnde maar live staat dit steeds garant voor opzwepende feelgood dancemusic.
Geruggensteund door een indrukwekkende licht- en lasershow etaleerde ze haar krachtige stem op “We dance to the beat” en “Indestructible”, twee volgende 'prijsbeesten' in het eerste deel van de show.
Na 10 nummers kon het publiek even naar adem happen, maar een nieuwe explosie volgde … “Hang with me” en “With every heartbeat” zorgden voor dolle, uitgelaten taferelen en dompelden de zaal onder in een zalige extase.
Gewoon zichzelf zijn, zonder kapsones en grootse diva allures … Robyn zag, kwam en overwon in al haar eenvoud. Haar visitekaartje leverde ze af aan de twijfelaars.
Kers op de taart vormde de finalereeks “ In my eyes”, “Konichiwa bitches” en “Dancehallqueen”, ingeleid door een stukje “Dancing Queen” van Abba. “Show me love” besloot het epos en het aanfloepen van de zaallichten doorbrak de overdonderende Robyn droom!
Noteer alvast dat de Marquee in Werchter op zondag moeiteloos ingenomen zal worden, de volgende veroveringsplaats van de Scandinavische dancehallqueen, die momenteel iedereen in de Champions League naar huis speelt! Je bent gewaarschuwd!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
