Electric Wizard begeeft zich al jaren in de underground van de metal. In bepaalde kringen worden zij aanzien als the heaviest band on earth en dat komt voornamelijk door hun extreem logge en loodzware doom- en stonermetal. Wij hadden dus uit voorzorg al zeker onze oordoppen op zak. En of we die nodig hadden ! Een prop weed in de oren had trouwens ook gekund met die gedrogeerde psychedelische metal.
Hun typerende ultra zware sound gaat live inderdaad door merg en been en doet de Antwerpse Trix flink op zijn grondvesten daveren. In die zin is een Electric Wizard gig een unieke belevenis. Maar op een podium loert de eentonigheid toch wat om de hoek, en dit vooral omwille van de aanhoudende drone. Wat op plaat een unieke sound is -en dan hebben we het vooral over hun meesterwerk ‘Dopethrone’ uit 2000 en toch ook wel een beetje over de nieuwe ‘Black Masses’- ontbreekt live wat aan variatie en diepgang. De brute kracht en intensiteit blijven wel behouden maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat het geheel soms als een eenzijdige vette brij aandoet waardoor de nummers moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Het vernuft van hun sterke platen gaat voor een stuk verloren in de massieve geluidsmuur, en dat is jammer.
Toch kunnen wij af en toe nog genieten van deze drone metal, het beukt bij momenten heel stevig en veroorzaakt een vorm van slowmotion headbanging onder de aanwezigen.
Met hun lome en extreem heavy aanpak is Electric Wizard een buitenbeentje in de metalscene en zo treffen wij in hun publiek ook nogal wat alternatievelingen aan, mensen die al wel eens een optreden van Earth of Sunn O))) bijwonen, bands die het qua extreme drone sound nog een stuk verder drijven.
Electric Wizard hun op Black Sabbath geïnspireerde volumineuze sound blijft ondanks alles steeds indrukwekkend en meeslepend. Een heavy trip als het ware, maar iets meer nuance zou welkom zijn.
Organisatie: Trix, Antwerpen (ism Heartbreaktunes)
De jeugd van tegenwoordig was op de afspraak om de beloftevolle Mike Posner aan het werk te zien in de pittoreske Rotonde, die zo goed als eivol zat. Hij scoorde in het najaar een aardige hit met “Cooler than me”. De Amerikaanse jonge producer/sing/songwriter heeft zich in korte tijd opgewerkt en veroverde na z’n ‘A matter of time mixtapes’ met het debuut ‘31 Minutes to take off’ de jonge meisjesharten. Muzikaal hebben we een mix van r&b, hiphop, pop en clubdance, goed voor een dansfeestje, en die ook ruimte biedt van lijf tegen lijf …
Posner is een MC die goed bij stem is en die terecht vergelijkingen van Justin Timberlake, Enrique Iglesias en Miike Snow opwerpt. Hij wist een klein uur lang z’n publiek te vermaken, hitste de jonge fans op door een pompende, opzwepende beat en naast een danspasje werd duchtig met de armen heen en weer gezwaaid; bij sommige refreinen kon men z’n keelgat eens goed openzetten.
“Please don’t go”, “Do U wanna”, “Drug dealer girl”, “Gone in september”, “Cheated” en de wereldhit “Cooler than me” zorgden voor de eerste lentekriebel en zomerzon en hadden de juiste frisse, sensuele, energieke groove en beat. Tussenin mocht een meisje van de eerste rijen op het sfeervolle “Bow chicka wow wow” het podium betreden en in de armen vallen van de afgetrainde Posner; ze kreeg een grote teddybeer mee naar huis en na dit onvergetelijke slowtje kwam het intieme “Falling”, die Posner sober en elegant op keyboards speelde, en iedereen eventjes deed wegdromen …
Samen met de DJ bracht het jeugdidool Posner er al bij al goed van af; hij amuseerde zich, was goed op dreef en genoot van de respons en het warme onthaal. Een leuk ontspannende set dus!
Eerder deed de DJ de temperatuur in de Rotonde stijgen met enkele ambiance tracks van o.m. Martin Solveig (de dansklassieker bij uitstek btw), Black Eyed Peas, Ceelo Green en Rihanna. Als ontvangende partij hebben we er met de heren een leuk feestje van gemaakt. Mooie remedie tegen een lazy zondagavond …
Organisatie: Botanique, Brussel
Hercules & Love Affair zijn in 2008 met liefde opgenomen in de dance-community als buitenissige dance-act, misschien nog meer dan vanwege hun muziek op basis van hun stijl die een soort remake is van wat in pakweg 1987 hip was in de London gay-community, 1987 U weet wel, ‘the year before house broke’. Nu zijn het wel Amerikanen, waarvan ene Andy Butler de man met de ideeën blijkt te zijn, maar jammer genoeg voor hem heeft hij het charisma en de stem van een schoonmaker in een hamburgertent uit de Simpsons. Enter een aantal dansende zangeressen, van wie ik er nog altijd niet uit ben of het wel degelijk vrouwen waren. Eerder klonen van Sydney Youngblood en Sylvester. De danspassen waren alleraardigst, de stemmen eigenlijk ook. Onze derde zangeres had dat weer zo’n stem als bij Lisa & Cult Jam, mooi als je het goed naar voor mixt, maar in dit geval was haar stem gewoon te zwak om indruk te maken. Qua stijl was het allemaal interessant, maar dan vooral door het retro-gevoel, en eigenlijk brachten gewoon doorslagjes van een soort ’urban chic’ uit de late jaren 80. Very ‘gay’ indeed. Ook het publiek die zich dat soort dingen nooit meegemaakt heeft of het zich net wel wenste te herinneren, had wat dat betreft best wel wat te bieden, zelfs hier en daar een look die ik echt origineel kon vinden.
Muzikaal hebben Hercules and Love Affair ondertussen een aantal sterke songs, maar dan ook weer nog niet te veel. Een mooi “Painted Eyes”, net zoals “My House” als uitblinkers. Mooie zanglijnen, maar qua productie alleszins niet echt veel bijzonders. Jaren 80 drumboxen, zoiets. Minder dan op de plaat. Uitblinker blijft nog altijd “Blind”, in een nogal matige versie dit keer, en zonder de vocalen van Antony Hegarty, die het nummer helemaal naar een ander niveau brachten. De magie viel niet te bereiken.
Aardige set dus, maar niet meer dan dat, omdat ook al de beats me wat te simpel waren, en doorslagjes van wat je 25 jaar geleden ook al kon horen, denk dan aan Top of the Pops en Stock Aitken & Waterman, en niet wat de underground toen echt aan revolutionairs te bieden had. Typerend was dan ook hun cover van Mel & Kim. Goed, je kan er inderdaad op dansen en ik heb dus nu pas door hoe camp het kan gebracht worden, maar het blijft wat mij betreft commerciële rommel. Het publiek ging er wel makkelijk en een beetje kritiekloos in mee, maar wie heeft er natuurlijk iets tegen een leuk feestje en dat was voor de meesten blijkbaar meer dan genoeg.
Opwarmer French Horn was als opwarmer meteen een stinker. French en rebellion in je groepsnaam opnemen garandeert echt niks. Er hangt waarschijnlijk een verhaal aan vast dat ik niet wil weten. Breng deze mensen alstublieft eens wat muziekgeschiedenis bij, want wat klooien op een laptop en stemmetjes door een vocoder halen is al gedaan, en oneindig veel beter ook.
Organisatie: Botanique, Brussel
We zullen proberen om niet al te vooringenomen verslag te doen van het optreden dat Buffalo Tom gaf ter promotie van hun nieuwste plaat (‘Skins’). Niet evident want als geboren Gentenaar hebben we altijd al een boon gehad voor de Buffalo’s en dus ook voor zij die door het leven gaan als Buffalo … Bill (Janovitz – gitaar en zang), Chris (Colbourn – bass en zang) en – last but not least want hij kreeg de eer om in de groepsnaam geboekstaafd te worden - Tom (Maginnis – drums).
De aftrap werd gegeven met “Velvet Roof” om vervolgens meteen een versnelling hoger te schakelen in “Summer”. Daar waar de meeste groepen tijdens het eerste uur van de show het ene nieuwe nummer na het andere aan het publiek proberen te slijten, trokken deze heren uit Boston onmiddellijk hun blik ‘greatest hits’ open. We noteerden in het eerste half uur onder andere “Rachael”, “Tailights fade” en “Sodajerk” vooraleer Chris Colbourn een eerste keer vocaal het voortouw nam in het door merg en been gaande “Late at night”. Tijd om te bekomen kregen we niet want Janovitz liet de Pete Townshend in zichzelf loos gaan tijdens “Treehouse” alvorens met “I’m allowed” zijn stembanden nog wat schorrer te schreeuwen.
Qua nieuw werk werden enkel “Down” en “Guilty girls” vrij vroeg in de show gebracht. In dat laatste lied hoorden we naar het einde toe trouwens echo’s van Elvis Costello. Een mens kan slechter varen.
Later op de avond werden uit ‘Skins’ ook nog “Arise, watch” en het catchy “She’s not your thing” opgediept.
Het drietal sloot de reguliere set na “Your stripes” af met het bezwerende “Mineral”, het uit ‘Three easy pieces’ geplukte “You’ll never catch him” en een verschroeiende versie van “Tangerine”. Het uit dertigers en veertigers bestaande publiek reageerde heel enthousiast op die laatste, werkelijk verpletterende aanvalswals.
Zonder op de assistentie van Tanya Donnely te kunnen rekenen waagde Buffalo Tom zich als toegift aan “Don’t forget me” (op ‘Skins’ kan men haar wel horen in dit lieflijke lied). Na “CC and Callas” werd de heerlijke ‘Sunday night’ afgesloten met “Sunflower suit”, een uit hun beginperiode stammende rocker die gebracht werd met een vurigheid ‘like it was 1988’. Wat zouden we er niet voor over hebben om onze Buffalo’s elk weekend zo strijdvaardig te zien …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Bestaan ze eigenlijk nog wel, van die jonge Angelsaksische groepjes die vanaf de eerste noot niet meteen worden versleten voor een zoveelste smakeloos afkooksel van Joy Division, Gang Of Four of The Chameleons? Bandjes die okselfris en gretig klinken, maar waarbij je ‘begot’ niet meteen kan raden waar ze de muzikale mosterd vandaan hebben? Met de geboorte van het Schotse sextet The Phantom Band lijken al onze gebeden ineens te worden gehoord. Hun meer dan beloftevol debuut ‘Checkmate Savage’ uit 2009 is wat blijven steken tussen de plooien van de tijd, maar de vorig jaar verschenen opvolger ‘The Wants’ oogstte unaniem lyrische recensies en stak hier en daar zelfs de kop op in menig eindejaarslijstje. Zelden zo’n intrigerende mix van epische folk, meerstemmige pop en krautrock gehoord, dus wij naar het Gentse muziekcafé De Charlatan om te horen en zien of we ook live even ondersteboven blijven van deze eigenzinnige bende uit Glasgow.
Op hun trip langs de clubs van het Europese vasteland was The Phantom Band in Gent toe aan de laatste stop, en op het eerste zicht bleek het zestal wel wat door haar beste krachten heen te zitten. De verwaaid ogende frontman Rick Anthony vond niet onmiddellijk zijn draai op het gezellige maar claustrofobisch kleine podium van De Charlatan, en op de guitige drummer Damien Tonner na blonken ook zijn makkers niet bepaald uit in speelplezier. Bovendien moesten de Schotten het wel met een heel erg matige opkomst stellen, want na het voorprogramma van eigen bodem bleek zowat de helft van het publiek plots in het ijle verdwenen. Met “O”, één van de absolute prijsbeesten uit ‘The Wants’, leek alles opeens toch in de juiste plooi te vallen. Andy Wake liet uit zijn keyboards een verslavende minimale electrobeat opborrelen, en aanvankelijk deed Anthony’s speelse falset vermoeden dat het nummer richting lichtvoetige Hot Chip discopop uitging. De pastorale bariton van Anthony, een dreigend synthtapijt en logge drums beslisten er echter anders over, en wat overblijft is een geluid dat even ongrijpbaar als verslavend is.
The Phantom Band is gehuisvest bij hét Schotse indie label bij uitstek, Chemikal Underground, dat ooit ook onderdak verleende aan streekgenoten Arab Strap en Mogwai. Niet toevallig moeten al deze groepen het vooral hebben van hun muzikale nonchalance, en werd er duidelijk niet nagedacht over een bepaald imago op of naast het podium. Het feit dat één van de twee gitaristen gedurende gans het optreden zijn rug naar het publiek keerde, spreekt wat dat betreft boekdelen. Ook de Schotse roots worden in het sappige accent van frontman Anthony niet verloochend. Bij het rustige begin van “The None Of One” lijkt hij aanvankelijk wel een zich aan whiskey lavende folkzanger, totdat een verschroeiende krautrock beat het nummer onverwacht richting repetitieve trance uitstuurt. Op de recentste single “A Glamour” krijgen strakke gitaren en tribal drums het voor het zeggen; de magistrale intro van “Into The Corn” lijkt dan weer weggelopen uit een rarities collectie van Kraftwerk.
Om onduidelijke redenen kregen de sympathieke Schotten geen bisnummers toebedeeld, en moesten ze de klus afmaken met de uitgesponnen instrumental “Crocodile” uit hun debuut. Onze eerste live kennismaking met The Phantom Band kon door de aarzelende start en het ietwat abrupte einde de hoog gespannen verwachtingen weliswaar niet geheel inlossen, maar als er zoiets bestaat als muzikale gerechtigheid dan verwachten we van deze unieke muzikale bende straks niets minder dan een regelrechte revanche in de Chateau tent op Pukkelpop, toch?
Het overwegend jonge publiek leek zaterdag vooral naar de Charlatan afgezakt om met opwarmer Low Vertical de nieuwste knuffelberen van het Vlaamse indie landschap aan te moedigen. Dit jeugdig trio uit het Westvlaamse Beernem maakt, jawel, enigszins prettig gestoorde rocktronica waar liefhebbers van knisperende beats, emo en shoegaze een mooie kluif aan hebben. Ondanks hun enthousiasme en creativiteit heeft de groep momenteel echter één huizenhoog probleem: in het muzikaal straatje waarin ze momenteel vertoeven zijn alle huisnummers al opgeëist door Radiohead v2.0 die vanaf ‘Kid A’ indie gitaren, Warp synths en ijle vocals tot een uniek geheel hebben gekneed. Maar ach, ze zijn nog jong meneer. Met hun huidige fanbase en de uitdrukkelijke steun van StuBru’s Select team moeten deze jongelingen er op korte termijn toch wel in slagen om zich een eigen smoel aan te meten.
Organisatie: Democrazy, Gent
Geheel relaxed en supercool (zonnebril en hoed bleven de ganse set op) ging Tony Joe White achter zijn microfoon zitten om op sublieme wijze op zijn eentje de set te beginnen met twee heerlijk verstilde songs. Zo bleek het nagelnieuwe “Roll train roll” uit de voortreffelijke cd ‘Shine ’een pareltje van het zuiverste water te zijn.
Vervolgens kwam zijn drummer op het appèl en kreeg die typische ‘swamp blues sound’ een stevige power injectie met het potige “Undercover agent of the blues”. Niet dat we hier nu aan een hard rock sessie waren begonnen, maar White liet toch bij momenten zijn gitaar nogal vettig scheuren, soms zelfs een beetje à la Crazy Horse.
Lekkere swamp rockers als “Tunica Motel”, “Roosevelt and Ira Lee” en natuurlijk het schitterende “Polk Salad Annie” hadden de nodige portie vuur in zich. Fijn ook om te zien hoe TJW zijn vingers met passie over zijn instrument liet glijden. Van een plectrum was er geen spoor en qua relaxe ‘laid back’ attitude konden wij maar aan één gelijkgezinde gitarist denken, JJ Cale natuurlijk. Ook de stillere momenten waren subliem, bij het nieuwe emotievolle “Season Man” kon je zowaar een speld horen vallen en de klassieker “Rainy night in Georgia” was ronduit adembenemend.
Tony Joe White spaarde het krachtige en onvermijdelijke “Steamy windows” op tot het einde om er een knoert van een punt achter te zetten.
De immer coole verschijning (67 is hij al) leek zich vanavond opperbest te voelen. Een gitaar, een drummer, een occasionele mondharmonica en last but not least, een prachtige diepe baritonstem, meer had de man niet nodig om de Brugse Magdalenazaal uit zijn hand te laten eten.
Sterk optreden dus, maar minder hadden we dan ook niet verwacht.
Voorprogramma van dienst was de bedenkelijke West-Vlaamse singer/songwriter Bruce Bherman. Tussen de vertolking van zijn futloze songs achtte de man het nodig om, in bekakt Engels, een beetje te pochen met het feit dat hij enkele nummers in Nashville had opgenomen. Beste Bruce, als je nu gaat kakken in Nashville of in Poelkapelle, een drol blijft een drol. Bovendien was wat aanstellerige namedropping hem ook niet vreemd, maar wij vinden dat een respectvol songschrijver als Kurt Wagner veel beter verdient dan in één adem met deze Bherman vernoemd te worden. Nog een geluk dat Bherman met Wowo Spaens een sterke gitarist had meegebracht die nog enigszins een beetje kleur kon geven aan de inspiratieloze songs, zowaar geen makkelijke taak.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Muziek verzacht de zeden en verenigt de geesten. Hét muzikaal exportproduct van een gevierendeeld land vierde op vrijdag 4 maart in de Ancienne Belgique zijn ‘thuiskomst’. ,Ik had niet gedacht dat mijn eigen stad en mijn eigen land mij ooit zouden steunen’. Stromae nodigde iedereen bij hem ‘thuis’ uit en het werd een feestje met een strik rond.
Een Belg met een strikje die de wereld verovert. Nee, niet Di Rupo, wel een Brusselaar in hart en nieren. Paul Van Haver, alias Stromae, mag dan al een half importproduct zijn van een Rwandese vader en een Belgische moeder, hij voelt zich op en top Belg. Al duurde het tot zijn tiende nummer eer hij zijn genodigden ook even in het Nederlands toesprak. Niet toevallig gebeurde dat toen hij Arno aankondigde, een Vlaming, een Brusselaar en een Europeaan … die vooral in het Frans zingt. De versie van “Putain Putain” was een slap afkooksel van het (weliswaar onevenaarbare) origineel, maar het verrassingscadeau van Arno – met harmonica - op de planken stuwde de decibelmeter toch tot 108.
Al teert Stromae vooral op zijn wereldsucces “Alors on danse”, dat hij die avond in twee versies zou brengen, het feestje was meer dan gezellig. Het waren (voornamelijk Franstalige) fans en vrienden die de dansparty bijwoonden. Ze kenden naast de radiohits (“Te Quiero” en “Je cours”) duidelijk ook de andere nummers van zijn eerste album ‘Cheese’, dat intussen al goed is voor platina in ons land en buiten onze grenzen al meer dan anderhalf miljoen keer over de toonbank gleed.
Van Haver is een manusje-van-alles. Naast (electro) muziek maken, zingt en speelt hij zelf, schrijft zijn (gravende maar toch positieve) teksten en – zo bleek in de Ancienne Belgique die hij zelf voor de eerste keer in zijn leven betrad – weet als een performer niet alleen op de planken zijn publiek te begeesteren maar ook de artistieke omkaderingslijnen perfect uit te tekenen.
Hij stopte een verhaal in zijn voorstelling. Beginnend met “Bienvenue (‘on est chez nous’)” tegen een huiskamerachtergrond, gaf hij wat (levens) lessen mee en deed niet eens de moeite om die boodschappen verborgen te houden: v-vingers op “Peace or Violence”, drugs-behalve-muziek-zijn-slecht in “Rail de Musique” en de nieuwe religies van “House’ lleluja”.
De one-man-show had hij uitgebreid met twee synthesizermuzikanten die hij in een soort Jansen en Janssens-outfit zelf als robotten op het podium neerplantte. De zorgvuldig opgebouwde projecties kleurden zijn show op een scherpzinnige manier. Bij “Silence” was er aanvankelijk een minimalistische tekenreeks en de lichtshow paste perfect op de beats die hij losliet: zwart-wit op house-muziek die vezels van “We come on” van Faithless knap integreerde om met zware electrodrums even een Afrikagevoel op te wekken. Op “Je cours” ging hij zelf de songlang op een loopband te keer met fraaie nachtbeelden van een eenzame straat tegen een flikkerende wereldstad als Brussel.
Enkele sterke momenten dus in zijn gig, die niet altijd hetzelfde niveau kon aanhouden. Het wiegeliedje “Dodo” werd nog uitgebreid meegezongen, maar “Up saw liz” bijvoorbeeld kabbelde niet snel genoeg voorbij. En de slow met ‘la philosofie de ma vie’ “Cheese” was ook niet meteen een geschikt hoogtepunt om zijn dansfeestje mee af te sluiten.
Hoe zeer Stromae zijn best deed om een hele performance neer te zetten, de kapstok (en de reden waarom hij ook de AB kon doen vol- en warmlopen) was “Alors on danse”. Halverwege zijn set had hij al een sterke en aanvankelijk plagerige nineties-versie gesampeld met een grote snuif “Pump up the Jam” van Technotronic en brede kleurenbeelden als feestelijke inkadering.
Ook voor zijn bis greep hij terug naar zijn monsterhit (die zelfs de grote Kayne West al remixte), maar hij ontkleedde die helemaal en bracht een symfonische interpretatie met een knipoog. Achter zich projecteerde hij een heus orkest, haalde er wat grappen mee uit en serveerde een naakte versie à la Jacques Brel. Knap, maar het publiek had (stiekem?) gehoopt op een dansclimax.
Setlist: 1. Bienvenue (Leçon 1) 2. Summertime 3. Te Quiero 4. Peace or violence 5. Dodo 6. Silence 7. House ‘lleluja 8. Rail de Musique (Leçon 2) 9. Alors on danse 90’s 10. Putain Putain 11. Up saw liz 12. Je cours 13. Cheese
Bis 14. Alors on danse
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Live Nation
Het internet opent deuren én oren. Vraag het maar aan The Bewitched Hands, een sextet uit het Franse Reims, dat via het Net serieus met (internationale) complimenten overladen wordt. Een hype in chauvinistisch Frankrijk, daar kunnen we nog inkomen. Maar als ook de UK lijkt te vallen voor deze opgewekte en behekste surf-folk-rock dan moe(s)ten we toch eens gaan kijken. En luisteren. In de Botanique, op een zonnige vriesdag begin maart 2011.
Het spelletje “Noem eens een goeie en internationaal doorgeschoten Franse groep” bracht ons niet verder dan Daftpunk en Phoenix. Maar vergeef ons in deze misschien wel onze anglomanie. Nu, The Bewitched Hands zingt in het Engels. Toch? Ja, al waren we blij dat we wisten wat we gingen bekijken want de zelfaankondiging ergens tussen lied 2 en 3 klonk als ‘On s’apelle Zie biewiedjt hens’.
Het was een avondje vrolijke opgewektheid met een zestal dat zich duidelijk amuseert op de set en erbuiten wellicht nog meer. Ze hadden er net een minitournee opzitten in Duitsland (leve de internetpromotie of heeft het exotische Engels ermee te maken?) voor ze weer retourneerden naar la patrie. Het was even wachten voor ze van start gingen, maar het draaiende bloemetjestapijt dat de belichting in de Rotonde neerwierp, gecombineerd met de feelgood achtergrondmuziek gaf ons al een happy (draaierige) vibe.
De vierjarige band heeft net met ‘Bird and Drums’ zijn eerste album uit en dat werd door veel critici op handgeklap verwelkomd. Een muzikale blender mixte dertien nummers uit leutige melodietjes, meertonige gitaren (ze hadden er zeven mee in de Bota), veel zang en happy refreintjes. En het klinkt allemaal leuk. Blijft de vraag: is ‘leuk’ een woord dat je wil horen als men je artistieke werk beschrijft?
Verder durven we echter niet gaan. Ook niet over de avond in Bota. Niets wereldschokkend, volgens ons, maar best leuk. Je kan niet blijven stilstaan bij hun vrolijkheid, dat is een feit. En daarom dansten onze gedachten mee naar links die we konden terugvinden in hun werk: Weezer, Franz Ferdinand, the Beach Boys,B’52s, The Flaming Lips, …. Maar niets echt uitgesproken. Niet dat dat hoeft, want zo blijven ze onvoorspelbaar, al duikt er altijd wel een stevige gitaar op en is het melodieuze samenzang van Sébastien Adam, Nicolas Karst, Baptiste Lebeau, Benjamin Pinard, Anthonin Ternant en Marianne Mérillon (met twee, drie, vier of zelfs vijf samen) het onmisbare bindmiddel voor het zomers sausje. Op “Out of myself”, zelfs a capella: lekker gezellig samen rond één micro. Zelfs de drummer had zijn trommels gelaten voor wat die waren.
Dat er onmiskenbaar fans onder het haast volledig Franstalige publiek stonden, deed de twee frontmannen glimlachen. Maar ook fronsen toen die – overduidelijk boven hun theewater - het even te gortig maakten. De drie die het podium opklommen om “Hard to cry” meet te bulderen (ook soms ja) werden vakkundig terug naar af geleid.
Zestien nummers in nog geen uurtje. En dan nog snel-snel een paar bisnummers eraan vastgeknoopt. ’t Was leuk. Maar dat schreven we al zeker? Allé vooruit: sprankelend dan. (Ook) Omwille van hun champagneherkomst.
Setlist 1. Happy with you 2. Ben Song 3. Underwear 4. Birds and Drums 5. I don’t know 6. 50’s are good 7. Ah Ah Ah Ah 8. Work 9. Staying around 10. Cold 11. Out of myself 12. Sea 13. Dracula 14. A low song 15. 2 4 get 16. Hard to cry
Bis 17. I’m in slim 18. So cool
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
De 24 jarige Brit Sam Duckworth gooit op z’n platen heel wat muzikale ideeën en richtingen te grabbel. Een rijkdom die heel wat invloeden samenbrengt van o.m. Sunny day real estate, The Shins, Death cab for cutie en de sing/songwriting van Elliott Smith en Bright eyes.
De derde cd voelt rijk geschakeerd aan, maar is z’n geheel gematigder. Naast de emotievolle songwriting stijl horen we een amalgaan van Britpop, electro, poprock, jazz, indiefolk, drum’n’bass en world, die een pak pareltjes opleveren. Broeierige songs met een groove als “Collapsing cities”, “Nightlife”, “All falls down”, “Stitch by stitch” en “The uprising”. En hij houdt ons bij het nekvel bij de ingetogen “Hand me downs”, opener van de plaat, en “Where will you stand”.
Duckworth beheerst het allemaal goed en heeft op die manier een consistente, evenwichtige derde plaat uit .
Door de jaren is Ozark Henry, het alter ego van Piet Goddaer uit Kortrijk, het klankbord van sfeervolle, dromerige, melancholische pop met orkestraties, doorspekt met een vleugje electro, trippop en jazz, gedragen door mans warme, innemende en heldere stem.
De sing/songwriter is een bezige bij, want hij neemt nog deel aan allerlei projecten …15 jaar muzikale geschiedenis schrijven we …
Na een rondreis in Scandinavië, intussen papa geworden en een labelswitch klinkt Goddaer terug muzikaal fris. ‘Hvelreki’ is de bundeling van de indrukken en ervaringen en staat voor een IJslandse gelukwens van “moge een walvis aanspoelen op jouw strand” . De geluidskunst van soundscapes horen we alvast op de nieuwe plaat in radiovriendelijke, cleane, gelaagde, gevoelige en innemende songs. ‘On the road’ lovesongs die een prachtig Noorderlicht laten zien. Hij maakte een keuze van elf afwisselende songs uit wel 50 tracks die toegankelijke poprock bevatten zonder echt naar bombast te ruiken.
Hij had een nieuwe begeleidingsband achter zich, van de Brit School Of Performing Arts & Technology, die de basis vormen van het poprock geluid. De piano, de sfeervolle synths en de soundscapes maken de sound breder, kleurrijker, emotievoller en gevoeliger. ‘Hvelreki’ biedt heel wat variaties dus van o.m. mijmerend, wegdromend materiaal als “Out of this world”, “This one’s for you”, de groove van “Eventide”, de slepende, broeierige opbouw van “Yours & yours only”, “See the lions” en de titelsong, de directe, vaardige, puntige benadering van “Air & fire” en “It’s in the air tonight” of de ingetogenheid van “Godspeed”.
Ozark Henry leunt nauw aan de aanpak van Jonsi, qua sfeer en tempo en draagt de M van muziek op de juiste plaats …
In 2009 waren we al onder de indruk van het debuut ‘Checkmate savage’ van het Schotse The Phantom Band. Ze brachten onderhoudende spannende songs, die slalomden tussen rootsrock, postrock, psychedelica en pop en hadden een bezwerende groove. Een boeiende geluidscollage en op de opvolger is het niet beter .
The Phantom Band biedt een dromerige klankkleur, dompelen hun materiaal in een bezwerende groove en zorgen voor repetitieve, aanstekelijke soms ophitsende ritmes en geven er een avontuurlijke draai aan. “The none of one”, “Mr National” en “Into the corn” intrigeren door de broeierige opbouw. De groep refereert op de langere nummers aan Battles, heeft iets mee van de Swans stijl en de zang van Rick Anthony doet denken aan Gerard Whelan van het vroegere onvolprezen An Emotional Fish. Ook de intieme songs als “Come away in the dark” en het afsluitende “Goodnight arrow” overtuigen voldoende en benaderen een indiefolky style.
The Phantom Band heeft alle kwaliteiten om door te breken, maar beschikt nog niet over de toegankelijkheid om te prikkelen voor een breder publiek. Intussen genieten we maar van het fijne materiaal …
De Scandinavische landen scoren niet alleen hoog op de popladder maar ook voor goede indie kun je in deze landen terecht. Ook al zijn deze Finnen in hun thuisland al lang geen onbekende meer, mag je wat ons betreft hun aanvullen in het rijtje ‘nieuw talent dat je maar beter in het oog houdt’.£
Deze band die nog niet zo lang bezig is maakt het soort dramatische indiepop waar bands zoals Sophia en The National een patent schijnen op te hebben.
Toegegeven, de teksten zijn niet bepaald van de lichtste soort en ook al zul je er geen gelukkigere mens door worden, grijpen ze je wel bij de keel.
Zwaarmoedige indiepop met gitaren die beïnvloedt zijn door zowel de recente stroom shoegazebands als Americana-groepen maken van deze Delay Trees meer dan zomaar een belofte.
Wij kijken er alvast naar uit om deze Finnen op een Belgisch podium te mogen begroeten. In het oog te houden dus …
www.delaytrees.com
www.myspace.com/delaytrees
www.pyramid.fi
Je hebt artiesten die zich maandenlang in peperdure studio’s opsluiten waarbij platenlabels het angstzweet krijgen dat hun Benjamins niet hun failliet veroorzaken, terwijl andere muzikanten tevreden zijn met het minste wat deze aarde biedt.
Powerdove is eigenlijk niet meer dan het soloproject van ene Annie Lewandowski. Met de invloeden van Nico, Leonard Cohen en de drones van Sun O))) besloot zij om met het minimum aan middelen haar debuut op te nemen.
Hierbij mocht zij meteen op de hulp rekenen van John Dieterich, één van de drijvende
krachten achter Deerhoof.
Met deze informatie zou je al lang moeten weten dat ‘Be mine’ niet het soort cd is dat uit je boxen knalt maar er eerder eentje is waarbij een mens tot rust komt.
Sing-songwriting die ingegeven is door soundscapes die wij de laatste jaren enkel maar lijken te linken aan IJsland ook al zal deze Amerikaanse waarschijnlijk nog nooit het land van Sigur Ros gezien hebben. Een kleine plaat die door zijn eenvoud indruk maakt.
www.annielewandowski.com
www.myspace.com/powerdove
www.circleintosquare.com
In 1990 richtte ene Fat Mike, zanger en bassist van NOFX zijn eigen platenlabel op: Fat Wrek Chords. Het label zou in de loop der jaren uitgroeien tot een van de grootste punklabels in de States met verschillende gerenomeerde bands onder contract (Mad Caddies, The Flatliners, Sick Of It All, Strung Out en Good Riddance zijn maar een kleine greep uit de onuitputtelijke lijst).
Begin jaren negentig was het ook het eerste punklabel dat voor een zeer zacht prijsje een verzamelaar met nummers van de verschillende bands van het label uitbracht. Andere punklabels namen dit idee al snel over en brachten gelijkaardige compilaties op de markt. De Fat Music-verzamelaars groeiden uit tot een enorm sterk merk en per uitgave vlogen er in de VS telkens 200 000 exemplaren de deur uit.
Ondertussen zijn we aan nummer zeven toe en die bevat zoals gebruikelijk heel wat lekkers. Enerzijds zijn er heel wat nieuwe bands van het label vertegenwoordigd (Old Man Markley, Banner Pilot, TBR, Cobra Skulls en de machtige Flatliners), anderzijds vinden we heel wat gevestigde waarden zoals NOFX, Strung Out, The Lawrence Arms en No Use For A Name. Zowat alle groepen halen een hoog niveau en bewijzen de status van Fat Wreck Chords. Voor fans die pas into punkrock zijn, kunnen we dit plaatje hard aanbevelen. Ook de oudere fans kunnen Harder, Fatter + Louder zonder aarzelen aanschaffen.
Nederlands 
Français 
