Mensen, de slechts 24 jarige Amerikaanse zangeres Janelle Monaé is bijzonder knap live … Zij zingt, rapt, danst en springt. Ze biedt een prachtig uitgewerkt vindingrijk concept van muziek, spektakel en theater, dat aanstekelijk werkt op de dansspieren … een sprankelende cocktail van soul, r&b, pop, rock, hiphop, jazz en p-funk, rijk geschakeerd en op plaat aangevuld met klassieke orkestratie, gospel en koormuziek. De dame creëert vele sferen, die onderhuids naar de vaudeville ruiken, en live voor 1 groots dampend feestje zorgen. Ze refereert hier aan James Brown, Funkadelic, Jackson 5 (die ze net vóór het optreden speelden), Stevie Wonder, Prince, Outkast en de debuterende Leela James van enkele jaren terug (waarvan we nu niks meer horen). De iconen Nina Simone, Grace Jones en Nona Hendrickx zijn terecht op hun plaats.
Ze beschikt over rasmuzikanten, die bezeten te werk gaan. Nergens klinkt het overdreven. Ze houdt het leuk en de set is meer dan boeiend door de kostuumwissels, confetti, ballonnen en filmfragmenten. Fragmenten die vooral te situeren zijn naar de ‘Metropolis’ van Fritz Lang en het levensverhaal van Cindi Mayweather presenteren, die op de hoes staat te prijken en die vanavond in de “Ouverture” haar verhaal deed. Monae is van plan vier ‘Suites’ uit te brengen en is met ‘The archandroid’ aan ‘Suite II’ & ‘III’ toe. Eerder debuteerde ze met de eerste ‘Suite - the chase’. Wat er verder van verhaal aan is, laten we in het midden …
Interactief spektakel zagen we, een MC ceremoniemeester warmde en hitste het publiek op, en na het verhaal van de dame op de hoes, vlogen en sprongen de groepsleden in een even mooi uitgedost ceremoniekledij het podium op. Monae met haar backing vocalistes zaten eerst verdoken achter capes en maskers. Er viel op het podium heel wat te beleven om het publiek te entertainen en ze staken meteen het vuur aan de lont.
Een adembenemende, dynamische start kregen we met de drie eerste songs van haar plaat “Dance or Die”, “Faster” en “Locked inside”. Wat een opbouw, intensiteit en groove. Ze had het publiek onmiddellijk naar haar hand en de sound werkte aanstekelijk. Iedereen kreeg ze aan haar lippen met de breekbare, intieme cover “Smile”, gedragen door gevoelig gitaargetokkel, haar glasheldere, overtuigende stem, spaarzaam begeleid door synths en eindigend in een gospelversie. Indringend, emotievol, om kippenvel van te krijgen. Deze dame heeft nogal wat klasse in huis.
Talrijke attributen werden bovengehaald op “Sincerely, Jane” en “Wondaland”, die aan Wiz Stars’ “Brand new day” deden denken. Eén en al lof waren we over het live gebeuren van dans en muziek.
De psychedelica drong meer door in het daaropvolgende materiaal “Mushroom & Roses”/ “Oh maker”. De instrumenten hadden meer ruimte en van die gelegenheid maakte Monae gebruik om op groot doek een schilderij te maken en had ze ook nog de tijd aan haar kapsel te werken. De hitpotentie van “Cold war” en “Tightrope” bewaarde ze op het eind. Het refrein werd luidop gescandeerd. Het feestje in de Bota maakte ze compleet met een uitgebreid stomende versie van “Come alive/ The War of Roses”; de instrumenten namen hier het voortouw; de song klonk intrigerend, uitzinnig en kreeg elan door meezingbare “lala’s”. De totale muzikale gekte was fascinerend en bleef beheerst. En dan … floep … was het feestje gedaan en Jimi Hendrickx “Purple haze” knalde door de boxen. Een acapella outtro volgde en één van haar fans, die haar vraag juist beantwoordde, kreeg het schilderij mee!
Deze jonge Amerikaanse is niet onopgemerkt Brussel gepasseerd en kan op de festivals onze zomer kleuren. En waar kan het kleurrijker dan op Couleur Café, niet?!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
Supportact van dienst was deze avond TV Smiths and The Valentines, beter bekend als de zanger van The Adverts en zijn Italiaanse begeleidingsgroep. TV Smith (dresscode: Piet Piraat) had er zin in en dat vertaalde zich in een rauw punkoptreden met als hoogtepunten culthitjes “Gary Gilmore’s eyes” en “One Chord Wonders”. Het is geen wonder dat deze band 9 maal heeft opgetreden in de legendarische punktent ‘The Roxy’ in 1976, want wat deze band serveerde was wel degelijk oer-Engelse punk, raw power !
Pijlsnel begonnen The Undertones aan hun set met “Family Entertainment”, “Girls Don’t Like It”, “Male Model” en “I gotta getta”. Nu ja, pijlsnel, bassist Michael Bradley ‘klaagde’ tussen de nummers door voortdurend dat de snelheid niet geheel op punt stond.
De reactie van het publiek was echter matig en heel anders dan toen wij er bij waren in Lille (http://www.musiczine.net/nl/review-concerts/the-undertones/fijne-punk-nostalgie-met-the-undertones /), het gepogo bleef achterwege en ook meezingende fans waren beperkt.
Een gebrek aan enthousiasme was er dan weer zeker niet bij de 5 Undertones, zanger Paul McLoone (who the fuck is Feargel Sharkley?!) entertainde het publiek in ware Morrissey/Iggy Pop-stijl!
Alle Jimmy’s en Billy’s in de zaal gingen uit de bol op hun lijfliederen (“Jimmy Jimmy” en “Billy’s Third”) maar het was pas echt wachten op 1 van de favoriete nummers van de legendarische John Peel, “Teenage Kicks” eer de hele zaal uiteindelijk volledig meeging.
Met “Get Over You” sloten ze een verwarrende set af, met opvallende afwezigen “Mars Bars” en “Julie Ocean”.
Ook “Perfect Cousin” zat er niet in, maar iedereen wist wel dat deze in de bisronde ging zitten.
En zo geschiedde, de 5 kwamen terug op het podium en zetten Velvet Underground cover “We’re gonna have a real cool time together” in, gevolgd door hun “Perfect Cousin”.
Afsluiter was “Let’s Talk About Girls” en ondanks de 2 Mars Repen die op het podium werden gegooid, gingen de lichten aan en kwam er geen 2de bisronde.
Dus geen unieke sfeer zoals in Lille, maar je zal mij niet horen zeggen dat Het Depot een slecht gekozen locatie was. Ik hoop dat burgemeester Tobback, die volgend weekend de concertzaal gaat laten restaureren alles zoveel mogelijk intact laat blijven. Want de zogezegd te kleine bar, de ouderwetse mannen-WC en de ‘afgedankte cinemazetels’ zijn bijzonder charmant! Een echt cultureel erfgoed!
Organisatie: Depot, Leuven
Het is ondertussen bijna vijftien jaar geleden dat An Pierlé zich voor het eerst liet opmerken in de Rock Rally met haar pianoversie van Gary Numan’s “Are friends electric?”. Ook al won ze toen niet, zorgde haar deelname er voor dat Pierlé één van de meest besproken Belgische zangeressen werd.
Kwatongen durfden toen beweren dat ze niet meer was dan een Tori Amos doorslagje, maar ondertussen bewees de 37-jarige diva dat ze haar strepen meer dan verdiend heeft in de Belgische muziek. Strepen die verstevigd werden door het recente ‘Hinterland’, waar de nadruk evenveel op het gitaarspel van Koen Gisen als op An’s merkwaardige stem kwam.
De Handelsbeurs heeft ondertussen geen geheimen meer voor An en hoewel zij daar nog maar pas een half jaar geleden stond in het kader van het Boomtown Festival, was de zaal opnieuw goed gevuld.
Van An Pierlé moet je rustig genieten en dat hadden ze in de Handelsbeurs maar al te goed begrepen want in de zaal stonden tientallen tafeltjes met bijbehorende stoeltjes. Een meer dan ideale gelegenheid dus om je met een pint neer te ploffen en volop te laten meeslepen door de (bij momenten) sprookjesachtige klanken.
Zonder voorprogramma begon An stipt op tijd waarbij zij sober het eerste romantische liedje van de avond aankondigde. “Wounded heart” is als opener niet slecht, maar het was vooral bij “Where did it come from” dat wij herinnerd werden aan de katachtige stem van An Pierlé, die wellicht eeuwig zal verbonden blijven met die van Kate Bush.
Ten andere, waarom zou ze daarvoor treuren? Kate Bush is en blijft één van de grootste dames uit de muziekgeschiedenis en met deze diva vergeleken worden, is meer dan een eer.
Niet dat ze steeds dat niveau bereikt, want een nummer als “How does it feel?” blijft niet meer dan wat vervaald behangpapier, terwijl je een moment later zit af te vragen waarom deze blondine met een nummer als “Medusa” niet plaats kan nemen naast de grote internationale acts…
Zit An Pierlé meestal (op springbal) achter de piano, dan greep ze bij “Helium Sunset” de accordeon; ze liet zich van haar rockkant zien, terwijl we tijdens “Wakery Wakey” konden genieten van An als gedreven drumster!
Spijtig genoeg besloot An na een halfuur kleine magie, de betovering te doorbreken met gezwets van de bovenste plank. Het was, naar eigen zeggen, haar droom om tegen het eind van dit jaar 11 keer het Antwerps Sportpaleis te doen vollopen als stand-up comedian.
Een paar mensen vonden de interlude best grappig, maar bij ons was het niet meer dan wat gegeeuw met de hoop dat het concert opnieuw de goede richting uitging. Soms gebeurde dat, zoals op het magistrale “Lonely One & One” waarbij we vooral wegdroomden op Koen’s gitaarspel maar het leverde ook enkele missers op als het niemendalletje “Little by little” of een overbodige versie van Jacques Dutronc’s “Paris s’eveille”.
Na een dik uur kwam ze tot tweemaal terug waarbij we vooral de afsluiter “Mud stories”, in een intimistische versie de volle duim gaven, een An Pierlé zoals we haar leerden kennen, alleen achter de piano. Figuurlijk naakt.
An’s optreden gaf een dubbel gevoel … Een vrouw die tot veel in staat was, maar door nonchalance ging de professionaliteit wat verloren. Jammer An, want je kan veel beter en zeker met een talent als Koen aan je zij!
Setlist
Wounded Heart, Where did it come from, How does it feel, Everything is new again, Fort Jerome, Medusa, Helium Sunset, Wakery Wakey, Sorry; Hide & Seek, Broke my bones, Lonely one & only, It’s a jungle, Little by little, Paris s’eveille
Bis: Mean’s red, Nobody’s fool, Mud stories
Neem gerust een kijkje naar de pics
Eerder waren er pics van haar optreden in de Kortrijkse Schouwburg in Kortrijk
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Lee Fields & The Expressions
Een afgeladen Balzaal van de Vooruit verwelkomde Lee Fields, volgens de bio-gegevens een oude rat in de Amerikaanse soulcommunity en dat viel toch wel op vergeleken met een aantal eerdere edities van de Dyn-O-mite avonden.
Lee Fields is een pro zou je kunnen zeggen, en hij heeft ook het hele repertoire in huis om een publiek in te pakken, de James Brown-grunt, een Love-Boat-pak uit een heel slechte disco- of broeierige soulnacht, het gefleem en speels contact met het publiek, een heel goede begeleidingsband van opvallend genoeg enkel white nigga’s en een repertoire dat diep down south gaat in het collectieve soulgeheugen. Het publiek ging erin mee, was ook heel gevarieerd, van oude soulcats tot jonge soulboys met petje en ook wel lelijke geruite broek. Alle kleuren ook zo’n beetje.
Soul gaat altijd over ‘unrequited love’, over schrijnend liefdesverlies en dat mag op zich een formule zijn en teksten opleveren die literair niet de hoogste toppen scheren, maar het gaat er dan om hoe hard het je meent en wat betreft ging dit diep, misschien zelfs tot in de ziel van het meedeinende publiek, wie weet. Om een of andere reden hing er als blauwe rook hartverscheurend liefdesverdriet in de lucht op deze koude februariavond.
Ik ben niet voldoende thuis in zijn repertoire om na te gaan hoe veel hij zelf geschreven heeft, maar covers als “Heart of Gold” of een wat obscuur James Brown-nummer gaven wel aan dat hij uit de oude school stamt, en zoals hij en zijn band het brengen is dat absoluut een compliment. Heel sterke stem, zoals in het uitgesponnen “Lady”.
Het publiek zag het volledig en lang geleden eigenlijk dat er nog zo’n broeierige sfeer in de Vooruit hing. Deze meneer mag terugkomen.
Organisatie: Democrazy, Gent
Terwijl het Gentse stadscentrum zich klaar maakte om het record van het schaamte (regeringsvormen) te vieren, trokken heel wat muziekfans diezelfde donderdagavond richting Handelsbeurs want opnieuw was Joan As Police Woman daar te gast wat haar naar eigen zeggen de titel van Handelsbeurskoningin opbracht.
Eerst werden we wat opgewarmd door The Two, een nieuw Frans tweetal (tja) dat elkaar tegen het lijf liep in het nachtleven van Parijs. Blijkbaar heeft die botsing zich vertaald in een
oase van folkpopsongs die soms zo simpel dat je er gecharmeerd door raakt. The Two maakte een mooie selectie uit hun onlangs verschenen debuut waarbij we vooral een zeer geslaagde cover van Tatu’s “They don’t care about us” opmerkten.
Na de minimalistische indiepop van dit duo kon een volle Handelsbeurs gaan voor Joan As Police Woman, waarbij Joan Wasser tegenwoordig bijgestaan wordt door drummer Parker Kindred en keyboardspeler Tyler Wood.
Op haar debuut ‘Real life’ kon Joan nog de aanwezigheid van Antony Hegarty gebruiken om zich in de schijnwerpers te stellen maar deze plaat is niet meer dan een glimp van het verleden geworden want dit concert stond overduidelijk in het teken van haar laatste ‘The deep field’.
Was ze op haar debuut nog een zwartkijker wiens weemoed gevoed werd door de verdrinkingsdood van levensgezel Jeff Buckley, ontpopte ze zich op haar laatste album als een soulkoningin die goed geluisterd heeft naar de vette Motown-funksound van de jaren ’70.
Toen Joan het podium opging, begon ze meteen met een verontschuldiging want ze was zowaar vergeten de setlist op de podiumplanken te kleven.
Meteen bij opener “Action Man” hadden we door dat de treurwilg van weleer geëvolueerd is naar een vrolijke kletskous met bijbehorend lederen pak, die bij momenten aan Joan Jett deed herinneren, of was het nu eerder kwijlen?
Joan is ook het soort vrouw geworden die zich voor niks lijkt te generen en voortdurend de neus snuit voor de micro, maar zolang ze met pareltjes als “Eternal flame” kan afkomen, smelten we en vergeven we het ordinaire gedrag maar al te graag.
Ook al maakt de nieuwe carrièrewending van Joan een gelukkigere dame en wordt deels de kwaliteitsvolle pop met soulinvloeden teruggedraaid, het belet niet dat een nummer als “Real life” heimwee biedt naar het vroegere werk.
Joan As Police Woman bracht gisteren een genietbaar concert waarbij we vooral onthouden dat de vrouw in kwestie een stem heeft om U tegen te zeggen maar anno 2011 buit ze het te weinig uit. Maar wie zijn wij om deze schoonheid haar gevonden geluk af te nemen?
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
De 28 jarige Brit Derwin aka Gold Panda intrigeerde met de plaat ‘Lucky shiner’ en gaf letterlijk een kleurrijke toets aan de elektronica. ‘Chillwave’ werd het omschreven en inderdaad, het klankenpatroon op de elf tracks klinkt mooi en vernuftig, met een voorliefde aan Azië. Trouwens, hij heeft ginder nog een jaar vertoefd en heeft Japans geleerd. Hij samplede Oosterse instrumenten in z’ n bezwerende sound wat de plaat dynamisch en boeiend hield en hij gaf er zelfs een ietwat mysterieus tintje aan.
De huidige muzikale dansstijlen, soundscapes en elektronicableeps knalden uit de boxen. Al gauw waren we gewonnen voor het heerlijke, wondere klankenspectrum, die hij uit z’n laptop haalde. Onderhuids voelde de sound wat donker aan van de elektronica wizzard. Maar de sound was toegankelijk, warm, dromerig, melancholisch en had een opbouwende groove, die door een hiphop- , dubstep en breakbeatje een bepalende push kreeg … En soms was dit geluid ongrijpbaar ...
Naast de elektronicaliefhebber waren vanavond heel wat jongeren en studenten opgedaagd, die zich meteen lieten meeslepen en danspasjes waagden tot op het podium. Vriendelijk werden ze terug de zaal gewezen. Ondank de diepe concentratie op z’n laptop en mengpaneel kon er bij Gold Panda een gemoedelijk lachje van af. De ‘on the road’ projecties, van het straat - en nachtleven waren leuk meegenomen.
Gold Panda overtuigde en zorgde voor een opwindend, zinderend slot ...
Opwarmer was Eleven Tigers van de Litouwer Jakobus Dargis. De doorwinterde elektronicanerds konden hier hun hartje ophalen door de kille, neurotische soms dreigende, slepende beats. Een muzikale leefwereld die de mosterd haalde bij de ‘90s elektronica van Pan Am en Mouse On Mars. Niet echt vernieuwend, maar het zorgde ervoor dat hij met de plaat ‘Clouds are mountains’ in de belangstelling kwam …
Organisatie: Kreun, Kortrijk
‘Werelmuziekmoghul’ Gilles Peterson is waarschijnlijk nog wel het meest bekend door zijn Worldwideradioshow op de’ Biebiecie’, en door dat programma heeft hij natuurlijk over heel de wereld vriendjes en twee van die vriendjes, de Fransman Simbad en onze eigenste Lefto, bekend van zijn eclectisch programma op StuBru.
Lefto mag de eerste CD compileren en doet dat met een typisch heel gevarieerde selectie. Nummers die er uitspringen zijn “London Town” van Dela and the Headlesshunters. Fransen, of wat had je met zo’n naam gedacht. Heel laidback en leuke vocoderstemmen ondanks alles, omdat dat dat bij Fransen toch altijd een beetje een afgezaagde gimmick dreigt te worden.
Leuke versie van “Good Life” door Brassroots, heel verrassend, hoewel het origineel nog altijd onklopbaar is. Ook erg mooi is “Same Dream Again”, geschreven door een Belgisch-Turks-Amerikaans samenwerkingsverband of zoiets. De wereld wordt klein. Ze heten 74 Miles Away ft AHU and Miles Bonney. Het is maar dat U het weet. Beste nummer van de CD is voor mij “INT’s Raw Funk”. In tegenstelling tot de titel vond ik het heel atmosferisch. En ze komen van boven de Moerdijk. Al bij al een erg eclectische mix met een aantal uitblinkers.
De CD van Simbad viel me over het algemeen minder goed mee. Te veel blieps en dubstep reverb die te weinig memorabel was, een wat veralgemeend probleem binnen de dubstepgemeenschap, waar te veel kaf tussen het koren zit. Nochtans grote namen lovend horen spreken over Simbad, maar dat zal dat toch nog moeten blijken op 11 maart. Op een of andere manier werkte het niet echt, op een aantal opmerkelijke tracks na. De Zweed Andreas Saag kwam met “Nobody Here” met een heel sterk nummer, dat uit de witte ruis opduikt en dat kan nog meer gezegd worden van het atmosferische “Glow in the Dark” van Ave Blast en Cosmos Lopez, een godbetert Frans-Paraguayaanse samenwerking. Magisch nummer.
In ieder geval al reuze benieuwd naar de releaseparty op 11 maart in de Vooruit in Gent, met o.m. de Space Ape, Code 9 en Tokimonsta. Ik hoop op afwisseling, en niet de hele avond dubstep, maar een aanvaardbare portie mag zeker. Maar met zo’n line-up zullen er zeker leuke dingen te beleven zijn.
Frankrijk zal altijd wel een land blijven dat tot de verbeelding spreekt als we het over romantiek hebben. Naast de talrijke chansonniers is het land van de Eiffeltoren sinds jaren ook verantwoordelijk voor het leveren van fijne indiepoppareltjes.
Toe te voegen aan het rijtje is deze band met de toch wel merkwaardige naam (Please) Don’t Blame Mexico waarbij we ook geen benul hebben wat een groep bezielt om met zulks een naam voor de dag te komen. Desalnietemin levert deze Franse belofte op deze ‘Concorde’ 11 indiepopsongs af die zweven tussen het frivole van Belle & Sebastian en het melancholische van The Smiths.
Daar deze band het niet onaardig doet bij onze Franse buren, zou de kans wel eens groot kunnen zijn dat je ze binnenkort op één of ander Belgisch podium te zien zult krijgen. U houdt dus maar beter de agenda in het oog.
Bureau B is een kersvers Duits label dat zich specialiseert in het heruitbrengen van talrijke Krautrockreleases. Een lovenswaardig feit daar de meeste van deze platen zo goed als onvindbaar zijn en als je ze al op de kop kan tikken, betaal je er gegarandeerd een klein fortuin voor.
Krautrock is misschien een iewat ongelukkige naam voor deze muziekstroming, maar deze term werd ooit uitgevonden door John Peel waarmee hij al de invloedrijke Duitse groepen uit de jaren '70 onder één noemer wou brengen.
Naast bekende namen als Can of Faust had je ook mindere goden als Hans-Joachim Roedelius, die weliswaar niet meer dan een voetnoot in de muziekencyclopedie is, maar toch ook zijn sporen heeft nagelaten.
Op deze cd die oorspronkelijk werd uitgebracht op Sky hoor je opnames die werden opgenomen tussen 1973 en 1979 en die eerder de experimentele kant van deze mens beogen.
‘Selbstportrait Vol.II’ bevat meestal meeste nummers die kort zijn en een sfeertje proberen te scheppen dat balanceert tussen new age en krautrock.
De een zal dit slaapverwekkend vinden, de andere zal deze minimale pracht verafgoden maar één ieder die de geschiedenis van de muziek omarmt moet ook weten dat Roedelius vooral veel respect verdient.
Je hartje smelt toch wel even als je de jonge deerne Taylor Swift aan het werk ziet en hoort; tja, een beetje als Joss Stone hé. Terwijl Joss zich manifesteert binnen de broeierige soulpop, klopt de jonge Amerikaanse aan bij de countrypop. Haar roots in Nashville zullen wel aan de basis gelegen hebben. In eigen land is zij een grote ster. In Europa is er nog niet zo’n vaart en moet het wat loslopen. De derde cd ‘Speak now’ kan helpen. Hoedanook moet Europa ontdekt worden, met de hoop heel wat vaste trouwe fans te winnen.
We horen melodieuze, lichtvoetige, sfeervolle country/americanapop, ondersteund van vioolpartijen en orkestraties.
Vier singles verschenen er al, “Mine”, “Mean”, het liefdesliedje “Back to December” en de titelsong, die een precieze weergave vormen van de plaat. Onmiskenbaar zijn Dolly Parton, Emmylou Harris en Shania Twain haar inspiratiebronnen.
Onverwachts kaapte ze met de vorige cd ‘Fearless’ een paar American Music Awards ten nadele van Beyoncé. Intussen is die kleine countryzangeres een grootse meid geworden, klaar om Europa warm te maken en te veroveren met haar hitgevoelige, warme countrypop.
Record Collection - Mark Ronson and the Business Intl
Mark Ronson heeft al een ferme cv! Hij brak door als producer van Christina Aguilera, Lily Allen, Amy Winehouse en Robbie Williams. En wist met een coveraanbod op de eigen cd ‘Version’ te overtuigen; hij doopte elf song om in eigen versies, plaatste Amy Winehouse in de spotlights (luister maar eens naar de song “Valerie”!) en voorzag de nummers van een fikse scheut ‘50’s style. Hij houdt er een eigen originele kijk en aanpak op na!
De Britse Amerikaan is nu terug en heeft probleemloos een waslijst artiesten kunnen bereiken om z’n songs in te zingen. Zelf zong hij de refreintjes in die het geheel catchy en onweerstaanbaar maken. Hij integreert op groovy aanstekelijke wijze pop, soul, funk en hiphop en brengt de klemtoon op synths en psychedelica, vooral op de tweede helft van de cd. De paar instrumentals zijn mooi meegenomen.
Op ‘Record Collection’ vinden we geen covers. Het is lekker in het gehoor liggend materiaal, die de dansspieren aanspreekt en ons doet wegdromen. De eerste songs zijn bijzonder sterk: “Bang bang bang” en “Lose it t in the end” met rappers Q-Tip en Ghostface Killah (die vroeger al meewerkten) en “Somebody to love me” (met o.m. Boy George en Andrew Wyatt (van Miike Snow). Party People songs!
Dan nemen de synths het voortouw en klinkt trip- en hippop door , “You gave me nothing” en de titelsong “Record collection” (met Wiley en Simon Lebon). Verder komen Cee-lo Green, d’Angelo, rapper Pill en het London Gay Men’s Choir langs en neigt Ronson naar Gorillaz.
Ronson tapt uit vele vaatjes die ons doen meedrijven, het aangenaam, ontspannend houden en richting dansvloer gaan.
Goed geslaagde plaat opnieuw!
Frisse, broeierige en opwindende tracks worden afgewisseld met ‘close harmony’, ingetogen songs. Het ‘60s geluid en de indiefolk vloeien probleemloos in elkaar over op de veertien songs … “Let’s go down”, “Stupidland”, ”Psyche or like scope”, “Summer girl”, “Treehouse”, “Surprise”, “Chugjug” en “Hero” vormen een mooie barometer van de wonderschone plaat. ‘Happy together with this happy family’!
The National leerden we een kleine zes jaar terug kennen met de cd ‘Alligator’. De band uit Brooklyn, NY, heef intussen in hun tienjarige carrière vijf platen uit. Ze rijpen met de tijd … je ziet en hoort het niet vaak … ‘The Boxer’ (2007) gaf al de voorzet en met de vorig jaar verschenen ‘High violet’, kon het kwintet met de prachtiger donkere swampy waverocker “Bloodbuzz Ohio” definitief doorbreken naar het grote publiek. The National is de band rond de as van de Devendorf broers en Matt Berninger.
De band brengt subtiel uitgewerkte, hartverwarmende songs, die een onderhuidse spanning en donkere dreiging van Joy Division, Interpol en Editors hebben, bepaald door een breed instrumentarium van gitaren, toetsen en viool en kleur gegeven door blazers; live krijgt het materiaal een stevig randje mee, gedragen door de bariton zang van Matt Berninger. Dat konden we al zien bij hun vroegere optredens en hun gig op Pukkelpop (en voor de anderen in november ll in een snel uitverkochte AB!). Ze speelden een verschroeiende set door de slepende, opbouwende, aanzwellende songs, aangevuld met een blazerssectie, die de songs van een zwart korrelig randje voorzagen. Een gig, bezield en vol overgave, zonder spektakel of pose, gewoon van goede artiesten …
… En kijk, na vanavond heb ik daar eigenlijk niks aan toe te voegen Zij stonden er live, zondermeer! Berninger vervulde met z’n band een glansrol, die onder de indruk was van de ferme belangstelling.
Een uitverkocht Vorst Nationaal onderging The National, die nu een nieuwe status toebedeeld kreeg en een plaatsje tussen de groten inneemt. Meer dan anderhalf uur lang hield de band ons vastgekluisterd met hun bezwerend materiaal, één voor één klassesongs van herfstige pop, rock, americana, folk in een ‘80s wavekleedje. En Berninger kan er een schepje bovenop doen, hij pept zichzelf op, klapt in de handen, nipt aan z’n glaasje wijn, overschaduwt z’n publiek en rekent af met z’n tekstvellen en demonen, wat de songs zeggingskracht en diepte geven. En hij prijst België voor de support doorheen de jaren. Full respect dus!
De klemtoon kwam op de laatste drie cd’s, ‘The Boxer’ en ‘High violet’ als rode draad.
Meteen werden al een paar prijsbeesten gespeeld, de singles “Anyone’s ghost” en “Bloodbuzz Ohio” en “Mistaken for strangers” van de vorige cd zaten vooraan in de set; songs met hitsige, vinnige en slepende ritmes en een broeierige spanning en opbouw. Wat een emotionaliteit straalden ze uit.
Ook de daaropvolgende songs “Secret meeting”, “Slow song”, “Squalor Victoria” en “Afraid of anyone”, behielden die intensiteit en klonken gedreven, stomend en heerlijk. Berninger slaagde er vocaal in van zich af te bijten. Het sfeervollere materiaal zoals “Conversation 16”, “Lemonworld”, “All the wine” en “Lit it up”, die midden de set zaten, hadden een krachtiger staartje. “Sorrow”, het meest pakkende nummer, was letterlijk doordrongen van pijn en verdriet. Het oude snedige, dynamische, nerveuze “Abel” gaf de aftrap van de spannende finalereeks, een happier klinkend “Apartment song” en de genadeloos opbouwende “England” en “Fake empire”, die wel eeuwig zouden kunnen duren …
De band werd gestuwd naar de bis, overtuigden en bevestigden met “Mr Novembre” en sterke versies van “Runaway” en “Terrible love” van de huidige cd. De band verbaasde en verraste ons nog meer, toen Matt plots aan de andere kant van de zaal stond te zingen.
Het haardvuur knetterde op het afsluitende “Vanderlyle crybaby geeks”, zonder versterking en micro’s gespeeld, en gezongen, geroepen uit volle borst. Het refrein werd zachtjes door het publiek ondersteund. Chique!
The National: Mooi, wondermooi, schitterend en groots met klasse ... Woorden terecht op hun plaats … Het hoofdpodium van de zomerfestivals lonkt …
Na zo’n meeslepende intensiteit is de band op z’n hoogtepunt en op z’n limiet …Wat nu? is een terechte vraag die rijst, maar laat ons nog even (na)genieten van de goede wijn die The National serveerde …
De support Sharon Van Etten behoort tot het vriendenclubje van The National. Haar dromerige, sferische indiepop met een rauw randje tikt tegen tegen het geluid van PJ Harvey, Mazzy Star en Geraldine Fibbers. Een gewaagde balans tussen toegankelijkheid en experiment, die op het grote podium de aandacht deed verslappen, maar in de kleine clubs aanstekelijk kan werken … Afwachten dus …
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
