Triggerfinger houdt de snaren strak gespannen. De derde ‘triggert’ in de roos. De drie heren in maatpak en das, zonder scrupules, pluggen hun instrumenten in en hop, ‘let it ride’ … Scherpe rock’n’ roll, retestrakke power, snoeihard, zompig, rauw, ruw, maar met een zacht zalvend randje, een broeierige, slepende intensiteit en een dreigende spanning, onder de doorleefde, grauwe, helse en zwoele stem van Ruben Block.
De carrière van de heren is om U tegen te zeggen, want zeg nu eerlijk, al drie langspeelplaten lang slaagt en overtuigt het trio in potige bezwerende rock’n’roll. Ze konden hun ‘All this dancin’ around’ opnemen in LA , onder de hand van Greg Gordon, (van o.m. Wolfmother en Slayer ) en naar de studio trekken waar Nirvana al kwam. En ze blijven zichzelf en geven zich ten volle. Mooi toch?!
De tijden van rond de kerktoren te staan spelen, zullen definitief voorbij zijn, want Triggerfinger bereikt na Black Box Revelation het brede publiek. Terecht, want de derde cd is een afwisselend plaatje en steekt erg goed in elkaar: rockend, lekker groovy, dansbaar duivels, hitsig, rusteloos, maar ook innemend, spannend en rustig … Knallend, energiek en slepend … van de drie Vlaamse rockmonsters Block - Goossens – Monsieur Paul!
De rock’n’roll goden vuren pistoolschoten af en dienen mokerslagen toe op “Let it ride” en de titelsong, houden het sfeervol, zwoel en druipend op “All night long” (Ray Charles nummer), “Feed me” en “Without a sound”. Ze zorgen voor prachtig opbouwend materiaal, die durft te exploderen, als op “Cherry”, “My baby’s got a gun”, “Tuxedo” en “It hasn’t gone away”. Songs om als wolven je wonden af te likken. Straf en aangenaam.
Kortom, ‘All this dancin’ around’ is een meesterlijke derde plaat, mensen!
The Black Angels hebben met hun derde worp ‘Phosphene dreams’ wijselijk niet voor een drastische koerswijziging gekozen. Het album kan eerder als een logisch gevolg beschouwd worden op het ijzersterke debuut ‘Passover’ en diens voortreffelijke opvolger ‘Directions to see a ghost’. Zo heeft de band zich een eigen donker en bezwerend geluid toegeëigend gebouwd op sixties funderingen van Velvet Underground, Doors en vroege Pink Floyd en voorzien van een onderhuids eighties glazuur van Joy Division, Cramps en Spacemen 3. En als je op vandaag op zoek moet gaan naar bands die even begeesterend klinken, wendt u dan in de richting van Woven Hand, Nick Cave & The Bad Seeds en Interpol.
Met hun drie albums kon het vijftal terugvallen op voldoende sterk materiaal om een gans optreden te blijven boeien, zo bleek in een aardig volgelopen Aéronef in Lille.
De band dompelde ons van meet af aan onder in een donkere, meeslepende psychedelische sfeer met gretige sixties invloeden. De op het eerste zich schuchter lijkende zanger Alex Maas zat weer diep onder zijn pet verscholen maar toch kwamen zijn Jim Morrison demonen geregeld de kop opsteken. Zijn bezwerende zangpartijen vonden perfect hun gading onder het beklemmende en verslavende geluid die de band creëerde.
De drie openers op de nieuwste plaat, “Bad vibrations”, Haunting at 1300 Mc Kinley” en “Yellow Elevator” waren ook de eerste sfeerzetters voor deze avond, de band zou ons vervolgens vanaf een splijtend “ The Sniper at the gates of heaven” alleen maar heviger meesleuren in hun verzwelgende sound.
Wij lieten ons compleet meedrijven door de machtige onderhuidse spanning van het fantastische “Mission district” of door de donkere bastonen van “Science killer” en “Black Grease”.
Opvallend ook hoe The Black Angels ruim graaiden uit hun imposante debuutplaat (maar liefst 7 songs) en met geweldige versies van “Young men dead”, Bloodhounds on my trail” en “Manipulation” het concert op het einde naar een nog hogere dimensie stuwden.
Een verslindend “You on the run” zette als derde bis nog wat extra stoomkracht bij en The Black Angels deden bij wijze van pittig slot de sixties in ware Beatles stijl herleven met een uiterst vitaal en puntig “Telephone”.
Een bruisend optreden badend in galmende gitaren en meeslepende sixties psychedelica, en we hadden hoegenaamd geen zwaar gerief nodig om ons volledig te laten inpalmen (hooguit een zestal pintjes).
Organisatie: Aéronef, Lille (ism Radical Prod)
Volgens ‘Rolling Stone’ staat Richard Thompson op de 19de plaats van beste gitaristen allertijden. De ondertussen 61 jarige Britse muzikant was de medeoprichter van de folkrockband ‘Fairport Convention’. Na enkele platen met zijn ondertussen ex-vrouw Linda heeft Richard Thompson al handen vol soloplaten uitgebracht. De man zijn laatste plaat ‘Dream Attic’ van vorig jaar werd onthaald met lovende kritiek. De live nummers werden vorige jaar opgenomen tijdens een Amerikaanse tournee. De klasse-gitarist gekenmerkt door zijn onafscheidelijke baret, trekt momenteel doorheen Europa, samen met zijn uitstekende band. Michael Jerome (drums), Taras Prodaniuk (bas), Joel Zifkin (viool en mandoline) en vooral Pete Zorn (gitaar, fluit, sax, mandoline).
De set was opgedeeld in 2 delen. Het eerste deel bestond enkel uit nummers uit zijn laatste plaat ‘Dream Attic’. Met uitzondering van een 3tal nummers werd de plaat volledig gespeeld.
Met “Money shuffle”, een uithaal naar de ‘bastaards’ in Wallstreet, opende hij het 2 uur durende optreden. De bindteksten tussen de nummers hadden iets van een ‘stand up comedian’. Zo kondigde hij zelf spottend aan om in het 2de deel zijn hits te spelen. (… tijdens zijn meer dan 40 jaar durende carrière heeft hij maar 1 hit(je) op zijn palmares nl. “I feel so good”). Hoogtepunten in het eerste deel waren “Demons in het dancing shoes” en vooral “Sydney Wells”, folk (sax en viool) en rock (elektrische gitaar) verweven in één nummer.
Na de korte pauze putte Richard uit zijn uitgebreid oeuvre van meer dan 40 jaar muziekgeschiedenis. Hij koos vooral nummers geschreven in de jaren ’70 en ’80. Met uitzondering van “I’ll never give it up” van de uitstekende plaat ‘Sweet warriors’ uit 2007.
“Tear stained letter” en afsluiter “I want to see the bright lights tonight” waren verbluffend, maar hoogtepunt van de avond was hier “Can’t win” … de gitaarsolo’s die hij uit zijn gitaar toverde, waren verbluffend.
In de uitverkochte Ancienne Belgique genoot vooral een ouder publiek van het fantastische gitaarwerk van de meester.
Richard Thompson is het levende bewijs dat je geen hits nodig hebt om het publiek een gans optreden te boeien.
Setlist: The Money shuffle / Among the gorse, among the grey / Haul me up / Demons in her dancing Shoes / Crimescene / Big sun falling in the River / Stumble on / Sidney Wells / A brother slips away / If love whispers your name
The angels took my racehorse away / Can’t win / One door open / Al Bowlly’s in heaven / I’ll never give it up / Wall of death / Tear stained letter // The Calvary Cross / I want to see the bright lights tonight
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Onder de noemer ‘Up in Smoke, Vol. I’ organiseert het Sound of Liberation Agency een Elektrohasch label night. Het is een mini stoner roadfestival dat naast Engeland ook Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Nederland, Oostenrijk, Kroatië en Denemarken aandoet gedurende de maand februari. Ons landje werd niet vergeten en het was Het Depot in Leuven dat de eer had om dit festival te hosten.
Sardonis werd vorige zaterdag te elfder ure opgetrommeld om Hypnos 69 te vervangen. Laatstgenoemde band verdween in extremis nog van de affiche door een acute ziekenhuisopname van gitarist en boegbeeld Steve Houtmeyers. Het tweekoppige monster uit Limburg toonde zich een waardig vervanger. Sardonis is een instrumentaal duo dat zich bedient van loodzware sludgemetal en dreunende doom, doorspekt met snedige, aanstekelijke riffs. Gitarist Roel Paulussen (gehuld in een Corrosion of Conformity T-shirt) ramde zijn snaren tot bloedens toe en drummer Jelle Stevens geselde zijn drumkit en cimbalen in ware Romeinse stijl. We onthouden volgende mokerslagen: “Skullcrusher AD”, “Thor” en “Nero d’Avolo”. Een wall of sound deed Het Depot trillen op zijn grondvesten. Menig langharig werkschuw tuig kon het niet laten om op deze openingsact de haren de vrije teugels te geven. Een band waar we nog veel van zullen horen in de toekomst. Zwarte honing voor de ziel!
Door het wegvallen van Hypnos 69 werden de Hollanders van Sungrazer een plaatsje vooruit geduwd op de line-up. Nederlands stoner-hoop in bange dagen kruisten we voor de eerste maal in een uitzending van De Wereld Draait Door op Nederland 3, begin februari 2010 en we waren direct verkocht. Het nam direct een vaart, daar ze later Pinkpop 2010 mochten opluisteren en op het einde van 2010 zelfs het voorprogramma van Karma To Burn toebedeeld kregen tijdens hun laatste Europese tournee. Het drietal uit Nederlands Limburg had er duidelijk zin in en trakteerde ons op een lange hypnotiserende powertrip (Dutch Style). Oergroep Kyuss was nooit veraf. Orgelpunt van hun set was het schitterende “Common Believer”. Gitarist Rutger Smeets, bassist Sander Haagmans en drummer Hans Mulders verlieten met een big smile en onder luid applaus het podium. De avond kon nu al niet meer stuk!
Het uit Berlijn afkomstige Rotor deed er nog een schepje bovenop. Het drietal neohippies op mescaline gaven het publiek een psychedelische intergalactische rondreis van een uur. De band werd in 1998 opgericht en bracht sindsdien al 4 full albums uit. Op het album ‘4’ waagden ze zich zelfs aan een cover van The Obsessed (“Neatz Brigade”), waardoor ze zelfs het privilege hadden om levende legende Scott ‘Wino’ Weinrich (Saint Vitus, The Obsessed) als gastzanger op het podium te hebben tijdens het South of Mainstream festival in 2010 en dit tot groot jolijt van het publiek. Ze zijn een vaste waarde op menig stonerfestival, waaronder het legendarische Siciliaanse ‘Duna Jam’-festival in 2008, waar menig stonerhead ooit eens in zijn leven moet aanwezig zijn geweest! Hoogtepunten in hun instrumentale set waren: “Drehmoment”, “Klar Schiff” en het sublieme “Auf’s Maul” wat hun gebalde set samenvatte: recht voor de raap! Het publiek werd meegezogen langs zwarte gaten, wormgaten en menig sterrenstelsel om na een groot uur terug te keren naar Moeder Aarde, meer bepaald Leuven. Klasse!
Hoofdact van de avond, Colour Haze, had de moeilijke taak om dit alles nog te overtreffen.
Ondertussen was de zaal doorrookt van ‘de kruiden Gods’ en had deze meer weg van een Amsterdamse coffeeshop dan van een Belgische concertzaal. Maar wat voor onmogelijk werd gewaand, werd toch werkelijkheid. Het drietal uit München stak met hun unieke stonersound nog een tandje bij.
Blootsvoets toverde gitarist Stefan Koglek enerzijds de warmste psychedelische klanken uit zijn instrument om dan over te schakelen op een distortion van jewelste. Drummer Manfred Merwald roffelde rijke drumslagen uit zijn kit en bassist Philippe Rasthoffer ondersteunde dit alles met melodieuze en hypnotiserende baslijnen. Colour Haze bracht de kers op de taart. Ogen dicht en meegesleept worden op een aaneenschakeling van aardse klanken om dan richting einde universum te trekken in songs (eerder mini-trips) die nooit onder de zes minuten afklokten. De songs ontluikten zich één voor één tot psychedelische parels naarmate ze hun eindpunt bereikten. Hoogtepunt van deze schitterende set was het magistrale “Tempel”. Het publiek lustte er wel pap van en gaf dit dan ook ten overvloede te kennen. Colour Haze bleek de ideale afsluiter van een over de ganse lijn met glans geslaagde stoneravond.
Voor de afwezigen – die dus weeral ongelijk hadden – en die alsnog deze schitterende line-up live aan het werk willen zien: een trip richting Nederland of Duitsland is de enige dichtstbijzijnde mogelijkheid! Alle info betreffende deze en volgende tour (‘Up in Smoke, Vol. II’ in april) vind je op http://www.soundofliberation.com/index.php/up-in-smoke.html Check it out!
Organisatie: Sound of Liberation Agency ism Depot, Leuven
Kylesa is een aangename frisse wind in metalland, dat hadden we al door met het verschijnen van de fantastische mokerslag ‘Spiral Shadow’, een dijk van een plaat (check gerust nog eens onze recensie bij cd reviews). Of ze dat uitmuntend staaltje met evenveel allure en power op een podium zouden kunnen brengen, was de hamvraag voor vanavond in de Vk*. Een volmondig ja, zouden we durven antwoorden.
Kylesa speelt metal zonder oogkleppen, in de voetsporen van bands als Baroness en Mastodon, met een knipoog naar grunge, stoner en indie. Een frontman (zanger/gitarist Philip Cope) én een frontvrouw (zangeres/leadgitariste en vrouw met ballen Laura Pleasants) verdelen de vocals netjes onder mekaar en zorgen voor een knappe variatie van schreeuwerige en puntige vocals. Ze worden in de rug gesteund door maar liefst twee drummers die zorgen voor een indrukwekkend vettig en vol geluid. De songs zijn voorzien van een sterke opbouw en kleuren via geslaagde ritme- en tempowisselingen meer dan één keer buiten de vooropgezette lijntjes van het metalgenre. Bovendien zit Kylesa er ook niet om verlegen om een vette streep psychedelica in hun muziek te wurmen. Dat is juist de sterkte van de band, ze blijven verrassen in alles wat ze doen. Ze hebben tonnen power en agressie in hun onderbuik zitten, maar hun sound staat ver weg van het oeverloze luidruchtige gebral die veel inspiratieloze metalbands kenmerkt (onder hen ook het Noorse Okkultokrati, het zeer bedenkelijke voorprogramma van vanavond).
De te korte set (amper een uurtje) van Kylesa is dan ook zeer overtuigend en smaakt naar meer. Wij voorspellen de groep nog een mooie toekomst, als ze tenminste niet tussen twee watertjes vallen. Want net omdat zij zo een verfrissend en gevarieerd geluid brengen zou het wel eens kunnen dat ze te alternatief klinken voor metalfans en te metal voor selectieve muziekfreaks. Wij zijn, samen met alle andere gegarandeerd overtuigde aanwezigen in de Vk, in ieder geval al verkocht.
Organisatie: Vk*, Sint-Jans Molenbeek (ism Heartbreaktunes)
Voor de doorkomst van Motor City Drum Ensemble was dit project een nogal mysterieuze aangelegenheid, wat waarschijnlijkheid eerder aan een gebrek aan journalistieke grondigheid van schrijver dezes ligt, dan aan een bewuste strategie. De rauwe houseschijven die het Ensemble tot op heden op de wereld heeft losgelaten sluiten eerder aan bij Chicago en zoiets als ‘Sleazy house at 5 a.m.’ door Moodymann dan bij de gebruikelijke associaties bij de Motor City (U weet wel, Motown, schrijnend melancholische techno, dystopie dat het niet meer schoon is, enzovoort). Bleek toch wel zeker dat het over Stuttgart, of all places gaat, en dus tongue-in-cheek-gewijs over Mercedes-Benz en Krafwerk-achtige technologische perfectie. Hadden ze mij echt wel helemaal het bos ingestuurd daarmee. Stuttgart roept bij mij eerder associaties aan de Scharzwaldkliniek en zo op, U vat de sfeer wel. Ironische Duitsers voorwaar.
Nu goed, feit blijft wel dat Danilo Plessow (ik zou ook een scheut inspiratie nodig hebben om nog maar met zo’n naam op de proppen te komen) de laatste paar jaar een aantal erg diepe 12’’ heeft gereleased, die vorig jaar op zijn Raw Cuts verzamelaar zo’n beetje samen gebracht zijn. Dat was ook eigenlijk een beetje wat ik verwachtte op deze avond, maar het werd dus een back-to-back met gouwe getrouwe Red D, waarbij ze min of meer om beurten plaatjes aan mekaar draaiden. Dhr. D en dhr. Plessow hebben beide een eclectische achtergrond als het op dansbaar spul aankomt, van de eerste was dit gekend, van de tweede wat minder, maar we kregen dus een goeie mix met op het moment van aankomst wat disco en funk tot en met Erotic City van de Minneapolis Midget, om een voor mij iets te lang uur over te gaan op wailing house diva’s. Op tijd dan toch over gegaan op wat italo en zo. Weinig nummers die ik kende, wat me altijd gerust stelt dat er nog heel wat te ontdekken valt, maar dan ook weer geen jaw-dropping moments van pure extase of aurale perfectie.
Het publiek was talrijk genoeg aanwezig en lustte er wel genoeg pap van, maar euforie was net iets te veel gevraagd. Een goede night out, maar net niet genoeg om memorabel te zijn. De heel vroege uurtjes hadden dat misschien nog net kunnen goedmaken maar dat kon ik wegens een door te drukke bezigheden in de week haast pathologische somnolentie niet meer natrekken. Herkansing volgt ongetwijfeld nog in een of andere club.
Gevoel dat het Ensemble wel eens op 10DaysOff of een of ander festival terug te vinden zou kunnen zijn. Big ups in ieder geval. House is alive.
Organisatie: Democrazy, Gent
De Rewind concerten van de jaren ’80 Belgische bands zitten in de lift . Vóór Arbeid Adelt hadden we al succesvolle gigs van o.m. The Scabs, Neon Judgement, The Kids en een gevolg van Channel Zero’s rewind was een reünie. Mooi he!
Arbeid Adelt werd opgericht in ’81 onder Marcel Vanthilt (alias Max Georg Alexander) en Jan Van Roelen (alias David Salamon). Een handvol (soms obscure) singles en drie platen noteerden we, de ‘Jonge Helden’ EP, ‘Le chagrin en quatre-vingts’ ‘(83) en bijna tien jaar later ‘Des Duivels Oorkussen’ (’91).
Dertig jaar later was het wel leuk om samen met het iets latere groepslid Luc Van Acker en gastmuzikanten Willy Willy (The Scabs) en Dani Klein (Vaya Con Dios) nog eens op een podium te staan. Spontaan, ontspannen en doordacht moest het allemaal zijn, want de Nederlandstalige minimal wave & elektropop van Arbeid Adelt had een anarcho- absurdistisch karakter en was gekend van z’n vrolijke chaos.
Marcel kan z’n ervaring van tv, veejay en entertainer niet wegsteken. Een hyperkineut, een spraakwaterval (de link met Bart Peeters is gauw gelegd!) die graag prikjes uitdeelt (o.a. over de Belgische politiek en de Natalia’s van deze tijd), grappige weetjes vertelt en leuk intervenieert ...
Oude helden werden geëerd dus … Arbeid Adelt deelde z’n set op in ‘Jonge Helden’ en een ‘Retrospectieve in 625 lijnen’.
De songs werden even chronologisch als op de EP gespeeld, meer doordrongen van dreigende wave, denderende beats en verwaaide saxpartijen. Opener “Ik sta scherp” scherpte letterlijk de aandacht, het traag slepende “Jonge Helden” volgde. Eén van de kortste nummers ooit “Roodborstje” kon je net gezellig meefluiten of meezingen.
Het songaspect kwam in het daaropvolgend materiaal aan bod, een spannende, broeierige “De man die alles noteert”, “Capita selecta”, “65+” en “Het meisje van mijn hart”. De drie heren waren goed op elkaar ingespeeld tijdens de sessie en de doorwinterde ‘new waver’ haalde en friste z’n nostalgisch jaren ‘80 hartje op door de forsere beats in de songs.
Vanthilt keek even op z’n uurwerk en zag net als ons dat het er na 25 minuten opzat. Ze lasten een korte break in, een drink- en plaspauze of wat nodig was op hun gezegende leeftijd, o.a. het stomazakje verversen hmhm …
In het tweede deel grossierden we door het oeuvre van de twee platen en enkele godvergeten, maar verdomd goede singles. Op het podium hingen vele verkeersborden en -signalen en toonden ze een compilatievideo op een groot scherm. Tja, waar was de tijd van Roodvonk, Popelektron en Hitring, van Vanthilt en de AA capriolen …
Het eenvoudige, bloedstollende en knap, ingenieus gevonden “Ja ja op naar de nieuwe dimensie” (Spreek Spreek nu)” werd door de repetitieve opbouwende ‘80s wave en beats lang uitgesponnen en was de ideale sfeermaker op de beelden. De ontspannende, toegankelijke en zomerse “Kort bericht” en “Lekker Westers” (door de melodica!) waren de tegenpool op de openingssong. Vóór dat ‘Des Duivels Oorkussen’ aan bod kwam, konden we genieten van de poppy en dansbaar klinkende, huidige comeback single, “Half vijf”; de krachtige beats waren een knipoog naar de dba grens van Joke Schauvlieghe.
Willy Willy en Dani Klein kwamen in de spotlights op de donkere waverock van “Congostroom” en het dromerige “Stroom/Décoiffé”, in een Nederlands- Franse samenzang en met Vanthilt in een kerstboom verlichte jas … ze klonken snedig en harder. De Monkees cover “Steppin’ stone”, die vroegere optredens afsloot, werd in een eigenbereid AA potpourri gestopt … ‘Totally weird’ door de synths en de gitaren.
Een volgend hoofdstuk vatten ze aan met een bigband, net toevallig gedirigeerd door een tweede Luc Van Acker , een blazersorkest die een nieuwe dimensie en elan gaf aan songs als “Grijp me nu”, de lekkere roadsong “Nergens heen” en “Hond”, die letterlijk in een satelliet in de ruimte bevond door de zwevende blazers. Vindingrijk alvast, die heel wat positieve reacties losweek en warm onthaald werd.
“Te pletter te Tienen”, kreeg een Neon Judgement outfit, de “Spannende angst” een 2 Unlimited deuntje en op de no-nonsens van “De dag dat het zonlicht niet meer scheen” kon John Terra en de AA fans de eerste pogo danspasjes wagen. De fors klinkende blazers injecteerden de AA ‘instant schlager’ klassieker . De ‘retrospectieve’ eindigde in schoonheid met een volgende ‘instant’ klassieker “Death disco” (remember PiL) , waarvan de Jah Wobble basstune lekker opgevangen werd door Luc Van Acker.
Er viel in die vroege jaren ’80 van onze Belpop heel wat (weemoedige) wave op te rapen. AA slaagde in een behoorlijk afwisselend en gevarieerd concert, die met de nodige flair, charme en humor sound en tekst relativeerden. Of ze een reünie zullen inluiden, blijft voorlopig een vraagteken; je kunt hen nog zien met The Lau op de Nekka Nacht. En weet ge, van onze Belpop mogen er nog zo’n bands van onder het stof komen …
Neem gerust een kijkje naar de pics die eerder werden genomen in de 4AD, Diksmuide
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Binnenkort verschijnt de tweede cd van het Gentse trio The Subs. Het werkstuk kreeg de titel 'Decontrol' mee; en een nieuwe plaat betekent dan ook een nieuwe liveshow … de Kreun deed dienst als test ...
Op een zweverige intro kwam dj Wiebe Loccufier aka Tonic opgedoemd en startte hij de beats gevolgd door frontman Jeroen De Pessemier aka Papillon en het 3de nieuwe lid die Stefan Bracke vervangt. Het feestje begon gezapig en een beetje 'onwennig' door enerzijds de nieuwe geluiden, de massa's verschillende elektrische instrumenten die ze in hun set opnamen en de nieuweling die wat moeilijk z'n draai vond. Maar even later op de tonen van “Mitshubitchi” zat het spel op de wagen en kwam iedereen goed los. We hoorden uit het nieuwe album “The visible man” dat dreef op beukende techno, “Don’t stop” neigde meer housy en met “The hype” zaten we dan weer in het ravemilieu. Diversiteit troef dus en misschien zelfs wat teveel van het goeie...
Ook de 'klassiekers' uit het debuut ‘Subculture’ passeerden allen de revue, “Music is the new religion”, “Kiss my trance” en “Fuck that shit” werden allen in nieuwe versies gebracht en zeer goed bevonden. Ook “The pope of dope” mocht niet ontbreken en we onthouden ook de vocale steun van het publiek bij het verse “Bang, bang,bang”.
Een paar maanden terug verscheen al hun ‘Vomit in style' EP en daarop was al duidelijk dat de sound van The Subs anders was, minder gepolijst, meer underground.
De enorme diversiteit van de set en de tracks doen vermoeden dat ze op een punt zijn een andere weg in te slaan, een ruime bocht, maar nog geen 360° …
Toch blijft hun mix van electro/trance/punk/rave/house en techno aanstekelijk en zit het wel snor voor de komende tijd en die zal zich meer en meer in het buitenland afspelen.
“Muziek voor de shufflegeneratie” verwoordde Subs frontman Papillon het, we konden het niet beter uitdrukken … Ohja, ‘Decontrol’ is vanaf 28 maart te verkrijgen in de platenzaak.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Godspeed You! Black Emperor, die naam (naar een zwart-wit film van Mitsuo Yanagimachi over een Japanse scooterbende) klinkt niet alleen mythisch, ook de groep zelf krijgt stilaan de allures van een mythe. Sinds het collectief in 2003, na een politiecontrole teveel, er de brui aan gaf lijkt hun populariteit alleen maar gegroeid te zijn. Verbazingwekkend toch voor een groep die amper drie reguliere platen heeft gemaakt, zo goed als nooit de media haalt en het moet hebben van weinig voor de hand liggende composities die zelden onder de twintig minuten afklokken.
Nadat ze gevraagd werden om het All Tomorrow's Parties Festival in het Britse Minehead te cureren besloot GY!BE, na hun optreden daar, er nog een kleine Europese tour aan te breien. Die leidde hen langs uitverkochte zalen waarvan de capaciteit varieerde tussen de 2000 en 5000 personen.
Zo ontstond er toch enige consternatie toen bekend raakte dat de groep hun tour in de 4AD wou afsluiten, een club waar ‘slechts’ 250 mensen in kunnen. Kwam hier opnieuw een anarchistisch trekje boven zoals die keer toen ze een optreden in de 013 in Tilburg ter elfder ure annuleerden nadat hen ter ore was gekomen dat de zaal gesponsord werd door multinational Pepsi Cola? Nu kwam deze natte droom voor de 4AD natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. De club heeft al jaren een uitstekende reputatie onder muzikanten en A Silver Mt. Zion, een wat kleiner project van enkele spilfiguren uit GY!BE, mocht er reeds vier keer (waaronder één keer samen met de betreurde Vic Chesnutt) spelen. Vandaar wellicht die onverhoopte erkentelijkheid.
Nooit eerder waren de plaatsen in de 4AD zo begeerd, waardoor de match op voorhand reeds gewonnen was maar dat belette GY!BE niet om er nog eens vol voor te gaan. Achteraan het podium flikkerden de letters HOPE op en begonnen de instrumenten eerst nog wat aftastend elkaar te zoeken om dan samen een symfonische orgie te beleven. In het halfduister ontwaarden we drie gitaren, twee bassen, twee drums en een viool die het soms verdacht stil hielden maar toch het best waren wanneer ze vernietigend uithaalden. De gitaren die regelmatig als violen werden bespeeld, maar dan met schroevendraaiers als strijkstok, en de viool gaven meestal de richting aan waarheen het moest. En die was verre van altijd makkelijk maar er waren voldoende meeslepende apotheosen om het publiek probleemloos te laten volgen. Intussen werden korrelige 8 mm-filmpjes geprojecteerd (vuurhaarden, weidse landschappen, vuilnisbelten, autowegen,...) die de muziek nog intenser deed overkomen.
Na acht jaar inactiviteit bleek GY!BE nog steeds in staat de aanwezigen te overdonderen hoewel ik toch de indruk had dat het in 2002 in de AB net iets indrukwekkender was. Het gebrek aan nieuwe nummers of het gemis van de cello?
En die noise-eruptie van de twee bassen en de gitaar van Efrim Menuck op het einde hoefde eigenlijk ook niet wegens net iets te vaak gezien. Maar laat ik niet te veel kniezen, dit was een groots concert en stiekem hoop ik toch dat de heren en dame nog één keer de koppen bij elkaar steken om een meesterlijke plaat te maken en zo het zieltogende genre dat postrock momenteel toch wel is, van de definitieve ondergang te redden.
Organisatie: 4AD, Diksmuide
Sire, wordt er in ons Belgenlandje nog echte hard rock gemaakt? “Ja” was zijn antwoord, en om onze vorst een handje te helpen, voegen we er aan toe dat je daarvoor in Rijkevorsel terecht kan.
Gipsy On The Rocks zijn niet echt nieuw want een drietal jaar geleden verscheen van deze muzikanten reeds een EP en na vele zweetparels komen deze Kempenaars nu met een full cd op de klippen.
Deze band wordt gevormd door Hanne Hofmans (een dame dus) en je zult op deze cd weliswaar geen enkel nieuw geluid ontdekken, maar hetgeen ze doen is wel meer dan goed gedaan, tenminste als je openstaat voor een stevige portie hardrock dat zijn mosterd haalde uit de 80’s en niet vies is van enige commercialiteit.
Af en toe wordt de rocktrein platgelegd voor een nummer als “Mariella” waarin we de blueskant van deze groep kunnen ontdekken. Geslaagde plaat voor hardrockliefhebbers dus.
Een paar jaar terug was Katy Perry het nieuwe tieneridool. Ze debuteerde met ‘One of the boys’ en scoorde al meteen twee nummer 1 hits “I kissed a girl” en “Hot’n cold”. Met gemak plaatste ze zich naast vroegere idolen Lily Allen, Avril Lavigne en Kelly Clarkson. Hitparadepop met een paar fijne rockers, stampers en sfeervolle hand-in-hand pop. Een getalenteerde gevoelige rockbitch werd ze toen omschreven. Op het podium bracht ze het er nog aardig van af, maar de set kon in z’n totaliteit onvoldoende beklijven.
Ze is er ondertussen 25 geworden, gelukkig getrouwd en is op talrijke shows en events te zien en te horen. Een grote Amerikaanse dame die al aan de schouders trekt van Madonna, Kylie Minogue, Lady Gaga, Britney Spears, Christina Aguilera en Rihanna.
Katherine Hudson, een kleine Queen of Pop, heeft opnieuw een handvol luchtige, sfeervolle en hot’n’juice pop klaar, die wat meer state-of-art (hitech) electropop bevatten. Vooral van de eerste songs kunnen we gezellig genieten en dansen, “Last friday night”, “California gurls (met Snoop)”, “Firework”, “Peacock” en de titelsong. Muzikaal als vocaal klinken deze nummers goed: opzwepend, dansbaar, ondeugend en altijd goed voor een feestje.
Dan valt de cd wat in elkaar … een beetje dertien–in-een–dozijn nummers, die dan terug opflakkeren bij “Pearl” en het ingetogen “Not like the movies”. De daaropvolgende remixen zijn een hapklare brok voor de jongere generatie!
Al bij al een geslaagd album, die niet echt verrassingen biedt!
Net als hun ‘90s spitsbroeders, The Chemical Brothers in het dancelandschap, zullen Karl Hyde en Rick Smith van Underworld geen nieuwe, jonge zieltjes winnen, daarvoor is hun muziek te weinig dancefloor kill gericht en spelen ze niet echt meer in op de huidige ontwikkelingen van de dance, dubstep, retro acid enz.
Het album heeft wel iets mee van die huidige muzikale aanpak van de Brothers, behalve dat zij bouwden op een handvol producers. We houden nog steeds van die opbouwende, trancegerichte, zalvende, dromerige groovy beats en pop, die af en toe krachtiger durft te gaan, doordrongen van dubstep, drum’n’bass, psychedelica en allerhande bleeps en geluidjes. Hun handelsmerk vergt wat meer luisterbeurten, intrigeert, doet ons wat zweven en prikkelt de dansspieren.
Een aannemelijk album door songs als “Always loved a film”, “Scribble” en “Grace” die een sfeervolle wave bevat. Verder wordt de plaat aangevuld met enkele (soundscape) instrumentals.
Underworld heeft een goede plaat uit … voor het eigen publiek van dertig- en veertigers … maar hier staan de jongeren niet echt meer voor te springen …
Onder de vele releases waren we behoorlijk te vinden voor het Engelse Cherry Ghost van zanger Simon Aldred. Hij zorgt op het tweede album voor een reeks broeierige, sfeervolle songs. Ze klinken meeslepend, hebben ze een folky ondertoon en roepen een episch karakter op door de belangvolle inbreng van akoestische gitaar, viool en strijkerspartijen, waaronder “We sleep on stones”, “Kissing strangers” en “My God betrays”. Onderhuids ademen de songs een licht psychedelisch deuntje en hoor je spooky country filmsounds; de paar korte instrumentals zijn nergens storend in het concept. De laatste songs “Black fang” en “Luddite” hebben een intense opbouw en zorgen ervoor dat de plaat op z’n geheel mooi is afgewerkt.
Talrijke invloeden haal je voor de geest van o.m. Ian McCulloch, Elbow, Doves, Tindersticks, Cave, Sparklehorse, Smog en The Coral. Alvast mooie referenties van een goed debuterend bandje, die toch al drie jaar bezig is …
Het zogenaamde dubstep genre is nog niet helemaal tot de muziekwereld doorgedrongen, of vooruitstrevende would-be kenners hebben het al over post-dubstep. En voor het gemak steekt men iemand als James Blake dan maar in dat vakje. Tegelijkertijd heeft men Blake al direct gebombardeerd tot ‘the new thing’ en wordt zijn debuutalbum overladen met de meest lovende recensies. Ons maakt het alleen maar achterdochtig.
Het moet gezegd -wij zijn ook niet doof-, de jonge kerel had ook al onze aandacht getrokken met de wondermooie Feist cover “Limit to your love”, een bijzonder pareltje, of hoe men met behulp van koude laptops toch een song heel warm kan doen klinken. Het mindere nieuws is dat James Blake dit staaltje maar één keer evenaart, met het al even prachtige “Wilhelms Scream”.
De overige songs zijn minimalistische stukjes laptop plak- en knipwerk maar wij soms nogal wat moeite mee hebben. Ten eerste vinden wij het allemaal nogal depressief klinken voor zo een jonge gast (met de helft van de songs kan u gerust een begrafenis opfleuren) en ten tweede houden wij sowieso nog altijd meer van muziek die met echte instrumenten wordt gespeeld. Deze zijn hier, op een subtiele piano na, echter compleet afwezig en naast wat geknoei op de laptop experimenteert Blake enkel nog wat met zijn stem. Hij gaat hiermee echter te vaak de richting uit van Anthony & The Johnsons, en wil het nu net lukken dat wij niet echt houden van de slijmerige pathetiek van Anthony & The Johnsons.
Buiten de twee eerder genoemde pareltjes staat er dus niets onvergetelijks op deze plaat, maar toch willen wij erkennen dat er in James Blake wel een uniek talent schuilt. Als de man binnen een paar jaar al zijn elektronica het raam uitgooit en een paar warme muzikanten inhuurt zal er gegarandeerd iets moois van komen.
Ook Jamie Lidell werd vroeger op het podium enkel omringd door een batterij laptops en computers, nu treedt hij op met warme muzikanten en de soul druipt er met bakken af. James Blake moet hem maar eens bellen.
Nederlands 
Français 
