Het NYs Interpol heeft al drie interessante platen afgeleverd, ‘Turn on the bright lights’, ‘Antics’ en ‘Our love to admire’. Broeierige, donkere, heerlijke waverock, warm, aanstekelijk, broeierig, dromerig en fris, in een sluimerend, melancholisch, mistroostig kader bepaald door scherp, strak en venijnig gitaargetokkel, diepe, gevoelige basstunes en gedragen door de bariton zang van Paul Banks.
Intussen zijn ze tot een trio gereduceerd en moeten ze de geluidsbepalende bas missen. Op de nieuwe plaat wordt het zo goed mogelijk opgevangen. Muzikaal gaat Interpol eerder terug naar hun begindagen met die broeierige, donkere meeslepende sound. We noteren een handvol pareltjes als “Succes”, “Lights” en “Barricades” . Een song als “Memory serves” doet het tempo zakken, is trager en sfeervoller, maar binnen die stijl kunnen ze niet allemaal de aandacht houden, luister maar naar de halfgeslaagde “Always malaise (the man I am)” en “Summer well”. Op “Try it on” klinkt een piano en synthtunes door, maar overtuigt in z’n geheel dan weer niet. Onder de indruk zijn we wel van de twee afsluitende songs “All of the ways” en “The undoing“, die door de repeterende ritmes en tunes filmisch, beeldrijk en huiveringwekkend zijn.
Algemeen is ‘Interpol’ wel een goede plaat van deze talentrijke band, met een paar uitschieters.
‘Special Moves’ is de eerste live plaat van de Schotse postrockers, als we de BBC Sessions ‘Government Commissions’ niet meerekenen. Een mooi overzicht vormt deze ‘move’ van ‘Young team’, ‘Come on die young’, ‘Rock action’, ‘Happy songs for happy people’, ‘Mr Beast’ en ‘The hawk is howling’.
Het Schotse vijftal werd gevolgd door Vincent Moon (bekend van de fantastische site ‘La blogotheque’), die iets wou terug doen na de soundtrack ‘Zidane – a 21st century portrait’, door Mogwai verzorgd.
De Fransman volgde het kwintet tijdens en rond hun twee optredens in april 2009 in de Music Hall van Williamsburg. Het is een prachtige live registratie van een prachtige band, die met de vorige cd het vuur en het heilige geluid van de postrock opnieuw aanwakkerde.
De band start uitermate filmisch met “I’m Jim Morrison, I’m dead” en “Friend of the night”; krachtig en luid kunnen ze uit de hoek komen als je luistert naar de opbouw en explosies van “Mogwai fear Satan”, “You don’t know Jesus”, “I love you, I’m going to blow up your school” en de finale reeks “2 rights make 1 wrong”, “Like heroid” en “Glasglow megasnake”; de combinatie sfeervol en zacht horen we dan wel op “Hunted by a freak”, “Cody”, “I know you are but what am I”.
Voortreffelijke plaat. Uitermate boeiend. Benieuwd hoe het nieuwe werk nu in 2011 zal klinken.
Alle mooie sprookjes beginnen met de magische woorden “Er was eens..” en bij Walhalla Records is dit niet anders. Niet alleen is dit de naam van een Antwerpse platenzaak waar je allerlei pareltjes uit de 80’s op de kop kan tikken maar zaakvoerder Lieven De Ridder had ook nog een andere droom.
Als passioneel muziekliefhebber ging hij letter als een ‘archivaris’ op zoek in de Belgische ondergrond in de wereld van de tapereleases want zo ging dit enkele decennia terug.
Nu plaatst het nieuw talent hun nummers op hun My Space maar in de goede oude jaren ’80 brachten groepen zelf hun materiaal uit op cassetjes. Het genre dat Lieven voor ogen hield was de zogezegde minimal wave of cold wave-genre.
Net zoals in andere landen waren ook Belgische groepen aangetrokken tot het geluid dat Joy Division voortbracht. Sommigen vergaarden roem zoals Neon Judgement, Siglo XX of Red Zebra maar er waren ook een heleboel doemdenkers die nooit buiten het tapecircuit geraakten en met deze reeks wil Lieven hun enkele decennia na datum nog eens in de belangstelling stellen, en gelukkig maar want ieder nummer kan zijn plaats in het Belpop-rijk opeisen.
De meest bekende Belg op deze plaat (want ja hoor, dit is enkel op vinyl verkrijgbaar) is zonder twijfel Marcel Vanthilt die hier met het uiterst grappige “Als ik Gust De Coster was” op de proppen komt, maar ook hoor je hier bijvoorbeeld een (onherkenbare) Elisa Waut in tijden dat ze nog stond te swingen op de tonen van de begindagen van The Cure.
Verder vind je hier Autumn, Tangible Joy, The Misz (die eindelijk de erkenning krijgen die ze verdienen), Emotional Violence (onlangs nog te zien op het BIMFest), Berntholer, Secret Life en Enzo Kreft terug.
Zoiets zou destijds een Gust De Coster aangeprezen hebben, en Gust had altijd gelijk!
Tony Joe White is zowat in zijn eentje verantwoordelijk voor de term swamp blues, een genre die hij ook op deze nieuweling met verve vertolkt.
De songs op ‘The shine’ zijn nogal basic, ze sluipen traag en geniepig voorbij gestuwd door de diepe bariton van White en zijn immer zalvende gitaar en mondharmonica.
Ook al zijn de verhalen die TJ white hier vertelt niet de meest opwekkende, de sound van de plaat is warm en relaxed. Dat is niet alleen de verdienste van White zelf, maar ook van zijn puike begeleidingsband die hier elke noot op het juiste moment en de juiste plaats spelen. Dit levert pareltjes op als “Ain’t doing nobody no good” en “Season man”. White kan het ook volledig in zijn eentje op “Roll train roll”, folk-blues in al zijn puurheid.
Enkel op “Strange night” wordt er wat meer gas gegeven en kunnen we spreken van een voorzichtige rocker. Verder is ‘The shine’ een heerlijk verstild en rustig voorbijglijdend werkstukje die de rust in huis brengt, en dat mag ook al eens.
Tony Joe White speelt op 22/02 in Het Depot te Leuven en op 04/03 in Cactus Brugge, ‘t is maar dat u het weet.
The Whigs worden in de media gelanceerd als zijnde de nieuwe stadionrock sensatie. Beetje eigenaardig, een nieuw Amerikaans groepje dat het gammele repetitiehok nog niet is ontgroeid al de stempel stadionrock meegeven. Misschien heeft het wat te maken met hun présences als support act van de ook al vermeende stadionrockers Kings Of Leon.
Er zitten al wat U2 echootjes op de gitaren en The Foo Fighters komen er ook wel aan te pas, maar wij zouden het bandje even goed een plaatsje kunnen geven tussen Britse namen als Futureheads en Franz Ferdinand, zij het wat minder getalenteerd. Dus met de term stadionrock gaan we maar voorzichtig zijn. Het is trouwens ook geen compliment als je ’t ons vraagt, U2 is men ook pas stadionrock beginnen noemen van zodra ze mindere platen begonnen te maken. En ook die Kings Of Leon referenties zijn niet echt een opsteker gezien het bedenkelijke niveau van hun laatste werkstukje ‘Come around sundown’.
The Whigs rocken op ‘In the dark’ bij momenten aardig door en hebben met “Kill me Carolyne” en het aanstekelijke “Black Lotus” een paar knappe songs in huis, maar op het eind komen ze toch niet echt met een eigen smoel uit dit album. Het is het soort groepje dat je de komende festivalzomer ergens in de vroege namiddag zal kunnen aanschouwen en waarvan u zich ’s avonds zal afvragen hoe ze nu ook al weer klonken.
Laten we hen het voordeel van de twijfel geven.
Ghinzu en Girls in Hawaii zijn bands van net over de taalgrens die in Vlaanderen ondertussen al enige naambekendheid wisten te verwerven. Een minst even sterke maar jammer genoeg veel minder bekende band is Sharko. Deze driekoppige indierockband rond frontman David Bartholomé is meer dan een decennium actief en bracht al zeer fijne albums uit met welluidende titels als ‘Feuded’, ‘Meeuws 2’, ‘Sharko III’, ‘Molecule’ en het in 2009 verschenen ‘Dance on the Beast’. De populariteit van de band in Wallonië en Frankrijk gaat enorm ver, zo ver zelfs dat ene Didier Reynders (uiteraard uit politiek opportunisme of wat dacht u) een tijdje geleden per se op de foto wilde met dit rocktrio.
Opvallend is dat Sharko zich niet beperkt tot één bepaald genre maar verschillende hoeken van het muzikale spectrum bestrijkt. Dit is mooi te horen op deze ‘BEaST OF’ die een mooie verzameling biedt van nummers van de verschillende Sharko-platen. We horen meezingers als “Spotlite” en “Excellent” naast wondermooie emo-rocksongs als “Sweet Protection” en “I Went Down”. Verder vinden we nummers als “Since you called”, “Yo Heart” en “We should Be Dancing” die duidelijk meer dance-gericht zijn.
Wie luistert naar deze ‘BEaSt OF’ kan concluderen dat Sharko al verschillende sterke nummers heeft geschreven. Wie nog niks van deze band in z’n collectie heeft, zou al onderweg moeten zijn naar de platenzaak.
Iedere rechtgeaarde metalfan heeft ongetwijfeld wel wat muziek van System Of A Down in zijn platenkast zitten. De band die wereldbekend werd door de single ‘”Chop Suey” maakte een vijftal albums waaronder de twee absolute meesterwerken ‘Mesmerize’ en ‘Hypnotize’ uit 2005. Een jaartje later gaf de band er (al dan niet definitief) de brui aan waarna de vier groepsleden verschillende horizonten opzochten. Zanger Serj Tankian koos voor een solo-carriëre en bracht in 2007 zijn debuut ‘Elect The Dead’ uit, een plaat die zeer uiteenlopend werd onthaald.
Z’n tweede schijf heet ‘Imperfect Harmonies’ en is allesbehalve een hapklare brok. Zelf omschrijft hij zijn muziek als ‘electro-orchestral-jazz-rock’ en daar valt zeker iets voor te zeggen. De oude vertrouwde gitaren van SOAD vinden we amper terug, op het merendeel van de nummers horen we veel bombastische, orkestrale en elektronische klanken afgewisseld met meer rustige passages. De stem van Serj Tankian blijft natuurlijk enorm herkenbaar en aangenaam en past prima bij deze experimentele muziek.
Na verschillende luisterbeurten detecteerden we een aantal opmerkelijke nummers: “Disowned Inc” is een stevige opener met geweldig drumwerk terwijl “Deserving” zich ontpopt tot een bijzonder leuk popnummer. “Yes, It’s genocide’ is dan vooral tekstueel in het oog springend want volledig in het Armeens gezongen en een flinke aanklacht tegen de Turkse overheid omwille van de genocide in Armenië. “Gate 21” is wondermooi en toont de vocale klasse van Tankian en op “Beatus” horen we zelfs een stukje R&B.
‘Imperfect Harmonies’ vergt wat doorbijtwerk en zal misschien voor liefhebbers van System Of A Down een kleine teleurstelling zijn. In ieder geval toont Tankian dat hij een bijzondere muzikant blijft. We zijn benieuwd naar wat hij ons in de toekomst nog allemaal serveert.
Oude bluesrat Buddy Guy, één van de weinige survivors van de zwarte bluesmuzikanten van de eerste generatie, maakt op de gezegende leeftijd van 74 een verduiveld gemeen bluesplaatje. Het lijkt er op dat hij met ouder worden alsmaar krachtiger uit de hoek komt. Op ‘Living Proof’ spettert zijn elektrische gitaar feller dan ooit en vliegen de snedige solos overal in het rond. Ook op zijn stem zit er hoegenaamd nog geen sleet, de man klinkt kwaad, rauw en soulvol.
Buddy Guy staat op zowat alle songs verdomd stevig te rocken, wij kunnen binnen het genre geen artiest bedenken die dit beter zou doen. Daarom vinden wij het doodjammer dat hij het toch nodig achtte om enkele gasten uit te nodigen, want de songs met gastmuzikanten BB King (“Stay around a little longer”, wat wij Buddy Guy trouwens meer toewensen dan BB King) en Carlos Santana (“Where the blues begins”) zijn net de minste van het album. Maar voor de rest, allemaal krachtige en pittige powerblues met een flinke scheut soul en sporadisch een vette streep funk.
Dat oudjes nog venijnige plaatjes kunnen maken, zeggen wij u. Albumtitel meer dan gerechtvaardigd.
Sommige mensen vinden het niet erg dat ze in het verleden leven en daarbij de klok van vandaag uit het oog verliezen. Zo verkiest de ene het hippiedom, hanteert de ander de eyeliner alsof de jaren ’80 nog volop aan de gang zijn en dan heb je van die vreemde vogels die trouw zweren naar alles wat naar de fifties ruikt.
Astrolites zijn het soort kerels die tot in hun graf een vetkuif zullen dragen en sinds 2007 scoorden ze met hun debuut ‘Hard luck’ goede punten in het wereldje van de brylcreemgebruikers.
Astrolites wordt in het rockabillymilieu omschreven als ‘hi-speed rockabilly’ en wat er daar precies mee bedoeld wordt is mij tot op heden niet duidelijk, maar het rockt in ieder geval!
‘Play for keeps’ staat garant voor een dik half uur rockplezier dat weliswaar niks van vernieuwingen bezit maar deze schijf gaat er in als zoete koek ook al was de cover van Johnny Cash’s “Ring Of Fire” nu niet bepaald nodig.
Stromae is de artiestennaam van de Brusselse Paul Van Haver. De Belgische singer/songwriter van Belgisch-Rwandese afkomst verbaasde met al met twee aanstekelijke, dansbare meezingers “Te quiero” en “Alors on danse”; door de leuke deuntjes waren ze meteen in alle hitparades terug te vinden!
Deze maestro had eerder al verscheidene tracks gecomponeerd voor het album ‘A l’ombre du show business’ van Kery James en fungeerde eveneens als producer van de single “Cette fois” van de Franse zangeres Angunn.
Na de EP ‘Mixture Elecstro’ kon hij met dit debuut ‘Cheese’ een doorbraak forceren. Een aanstekelijke mengeling van elektro, disco, kitsch, techno, trance en hiphop is te horen, bepaald door z’n losse, ontspannende ratelende praatzang. “Summertime” behoudt de eeuwige glimlach en hij kan de discotheca overrompelen met een song als “Silence”. Intiemer besluit hij met het dromerige “Cheese”, titelsong van de cd.
Stromae is een aanstormend talent, een nieuwe artiest die met de eerste plaat een buitenlands publiek moeiteloos heeft weten in te palmen.
Hij won al de European Border Breaker Award en verwierf zes nominaties voor de MIA awards … Nu maar hopen dat het geen Plastic Bertrand effect of eendagsvlieg is …
De winter belooft iets minder barkoud te zijn door de Fete d’Hiver events en de Nachten van CD & Vinylvreters van de Leffingeleuren organisatie. Zij zorgden ervoor dat de jongere als doorwinterde muziekliefhebber zich niet in een winterslaap nestelden. Wij kregen alvast ‘carte blanche’ tussen kerst en nieuwjaar toen Drums are for parades paraat waren in de oubollige Terminus, een ideale locatie voor het Gentse noisecollectief, die sinds het verschijnen van hun debuut ‘Master’ (die de EP ‘Articificial sacrificial darkness in the temple of the damned’ opvolgt (- wat een titel trouwens!)) in het clubcircuit een vaste stek hebben verworven.
Hun rauw, donker, dreigend, snoeihard, apocalyptisch ‘back to basics’ geluid is opgefokt, gejaagd, opwindend en fris, en refereert aan de ‘90s noisepop van o.m. Helmet, Gore en Therapy?. De diverse tempowisselingen bieden een broeierige spanning en intensiteit, vanavond live ondersteund van een blazerssectie in monnikscape.
Zij vatten nu net de set aan en trokken de boel op gang met trage, slepende, monotone sounds. Een rookgordijn werd opgetrokken. Je kon op alle vlak niet omheen de drones van Sunn O))). De indringende blik van de bandleden boezemde angst in. Wat een adembenemende, huiveringwekkende start. Het leek eventjes vijf voor twaalf. Jawel, “Opium den idiot check” kreeg gestalte … En was zo een beetje de barometer voor het ongeveer één uur durend concert, instrumentaal, filmisch of regelmatig ondersteund van screamo’s en een vervaarlijke zang. De venijnige, scherpe, krachtige, strakke gitaren, de bas en de gortdroge, opzwepende drums gaven een energiek, loodzwaar ritme. Ze vermorzelden stoner, noise, crossover en diverse hard- en grindcores. De subtiliteit die we af en toe konden horen, waaide al gauw over in een fors, krachtig, beheerst geluid, o.m. in “The law”, “I’m not who you think you are”, “A salesman pen”, “Princess, you’re the woods” en vooral in “The boy was in the death room”.
We voelden de bibber, de daver en de trillingen over het lichaam en kregen soms kippenvel. En oudjes als “Goatfire queens”, “Thumbsucker” en “Faking” werden sterk onthaald!
Een geslaagd, puik concert van de heren van Drums are for parades, die onderhuids de blazers lieten doorklinken. Intrigerend en spannend.
Fête d’Hiver was tijdens de kerstvakantie een erg tof initiatief van de organisatie! Na het optreden was het buiten nog donkerder dan het al was … Een eerste of laatste kwartier stand van de maan … Tja, muziekmakers van films als ‘The crow’ en ‘De sint’ kunnen een volgende keer zeker eens aankloppen bij onze Drums are for parades …
Organisatie: Leffingeleuren, Leffinge (ikv Fête d’Hiver)
Go Down Records is een Italiaans label dat sinds 2005 instaat voor het uitbrengen van platen van Italiaanse muzikanten. De uitgebrachte muziek varieert van rock-n-roll, noise, stonerrock, garagerock tot psychedelica en ouderwetse hardrock.
Het label pakt nu uit met de eerste plaat van Bodyntime. Op hun website omschrijft deze band hun muziek als een experimentele combinatie van rock en noise. Ze bestaan al sinds 2005 en hebben naast vier mannelijke muzikanten een vrouw achter de drums.
We luisterden bijgevolg bijzonder nieuwsgierig naar hun eerste worp. Met “Sex in the city (road routes)” start dit plaatje vrij verdienstelijk en horen we een portie rock-n-roll in het verlengde van een band als Monster Magnet. Jammer genoeg stuikt het nummer in het midden plots als een pudding in mekaar. Ook de rest van dit acht nummers durende album ontstijgt amper de grijze middelmaat. “Ever”, “Everybody to hell” en “Alone in the Dark” zijn allemaal oervervelende nummers. “Having Your Sister” start veelbelovend met een intro die naar Kyuss refereert maar ook deze compositie weet daarna amper te boeien. Het grungy “Later” klinkt dreigend en zorgt samen met slotnummer “Law en Order” toch nog voor twee schaarse lichtpuntjes.
Bodyntime heeft compositorisch nog heel wat werk voor de boeg. Ook over de productie valt een en ander te zeggen want ‘Gran Rodeo’ klinkt eigenlijk als een ordinaire demo. Snel vergeten dus deze plaat ...
Een wulpse Kate Mosh op de cover, het zal wel bij Bryan Ferry zijn gentleman imago horen, maar ons is het vooral toch om de muziek te doen. Na de recente reeks geslaagde Roxy Music reünie concerten hadden wij eigenlijk stiekem gehoopt op een nieuwe Roxy Music plaat, en dan nog liefst eentje in de trend van de eerste vijf legendarische albums uit de jaren zeventig. Maar goed, we krijgen hier dan toch de zoveelste Ferry solo plaat op onze schoot geworpen, we zullen het daar maar mee doen. Wetende dat geen van zijn solo albums echt legendarisch is zullen we onze verwachtingen dan ook maar niet te hoog stellen.
Hoewel er toch wat medewerking is van originele Roxy leden Brian Eno, Phil Manzanera en Andy Mc Kay is er hier geen spoor van de grillige en furieuze rock van de eerste Roxy platen. Wat primeert is de verfijnde, geraffineerde en zwoele typische Ferry stijl die we ook kennen van het latere Roxy werk (vanaf Manifesto uit 1979). Alles is haarfijn uitgebalanceerd, het klinkt overal zeer glad en gestileerd, en is bijgevolg dus ook totaal ongevaarlijk. Zowel uw lief , uw poedel als uw oma zullen deze muziek wel weten te pruimen, maar niemand zal er een uitbundige ‘Wow !” uitproesten.
Het moet gezegd, de elegante aanpak doet het soms ook goed, zoals op de soulvolle opener “You can dance”, op de knappe ballad “Me oh my” en op het heerlijke “Reason or rhyme” die dankzij stijlvol voorbijglijdende gitaren veruit de sterkste song van de plaat is.
Verder kunnen we een geeuw echt niet onderdrukken bij stroperige kost als “Alphaville” en “Heartache by numbers”, liedjes die in het kapsalon niet zouden misstaan maar bij ons moet u er niet mee afkomen.
En het kan nog erger. De stuntelige poging om iets met dance en elektronica te doen in “Shameless” is een complete afgang en Fery’s abominabele versie van de anders zo mooie Tim Buckley klassieker “Song to the siren”(helemaal onsterfelijk gemaakt door This Mortal Coil) is zo slijmerig dat onze tenen er zodanig gaan van krullen dat wij een bezoek aan de dokter niet langer kunnen uitstellen willen we die krengen terug op hun plaats krijgen. Ook afsluiter “Tender is the night” is een ongelooflijke stinker waar liters stroop aan hangen.
Zo kabbelen alle songs gewoon ongestoord verder. Ze mogen dan al gracieus klinken, ze weken helemaal niets los, of ’t is een pak ergernis.
Bryan Ferry’s nieuwste cd is dus al even glad gestreken als zijn kostuums. U mag het ding met de feestdagen gerust op uw salontafel laten liggen, maar wij zouden er maar al te graag onze gretig bijtende Jack Russel op afsturen om het schijfje vakkundig aan flarden te rijten. Zij naam is Iggy, zijn lievelingssong is “I wanna be your dog”, zijn motto is “Lust for life” (al geeft hij daar een heel eigen en tamelijk agressieve interpretatie aan) en hij bijt met plezier volledige stukken uit dure Versace kostuums. Geen fan van Bryan Ferry dus.
Ook in Oostenrijk vinden we liefhebbers van het punkrockgenre. Dat bewijzen althans de mannen van Astpai die met ‘Heart To Grow’ aan hun derde langspeler toe zijn. Op de plaat horen we een zeer afwisselende mix van punk, pop en hardcore in een vrij melodieus jasje waarbij we spontaan denken aan bands als Kid Dynamite, Strike Anywhere, None More Black en Good Riddance. De arrangementen zijn zeer gevarieerd, we horen de nodige tempowisselingen, er is samenzang en ook qua productie zit alles zit snor. De rauwe stem van zanger Zock is best te pruimen (jammer wel van dat Duits accent) en er is met “Man will oder nicht” zelfs een nummer in de eigen taal. De songs zelf zijn degelijk maar jammer genoeg ook niet meer.
‘Heart To Grow’ is daardoor een degelijk maar zeker geen superalbum geworden en is eigenlijk alleen maar voer voor fans van het genre..
Nederlands 
Français 
