Shining, Drums are for parades en Pontiak
Aan de vooravond van Halloween reden we richting 4AD in Diksmuide, getriggerd door de schitterende affiche met als hoofdact het Noorse Shining.
De drie broers Carney van Pontiak mochten de avond op gang trekken. Ze zagen eruit als de bastaardzonen van singer/songwriter Bonnie Prince Billy, maar verder hielden daar alle muzikale vergelijkingen op. Het trio grossierde voornamelijk in psychedelische rock, indie rock en stoner. Jammer genoeg waren de gezapige en lome songs niet bijzonder origineel en hadden ze te weinig spannende weerhaken om ons veertig minuten te boeien. Dat kwam vooral door de monotone zanglijnen, saai getokkel en het ontbreken van een deftige dynamiek.
Hun sound was een slap aftreksel van groepen als Black Mountain, Dead Meadow, Sleepy Sun, The Black Angels en Archie Bronson Outfit. Alleen hebben vernoemde acts wel interessant en kwalitatief hoogstaand songmateriaal. Weinig aanwezigen liepen warm voor dit matig vertoon. Een gemiste kans...
“Time for something completely different” (© Monty Python). Gelukkig deed Drums Are For Parades ons deze slappe, inspiratieloze vertoning van Pontiak vlug vergeten. De broers Wim (guitar, vocals) en Geert Reygaert (guitar) vormen samen met Piet Dierickx (drums, vocals) sinds mei 2007 een hecht drietal dat vanuit hun thuisbasis Gent stilaan de wereld aan het veroveren is. De ‘Gentse Melvins’ deelden sindsdien het podium met oa. Saviours, Black Cobra, Amen Ra, Hitch, Vandal X… Fan van het eerste uur is niemand minder dan Chris Goss (frontman van Masters of Reality en bezieler van Kyuss & Queens of The StoneAge): ze kregen hierdoor het voorrecht om het voorprogramma van Masters Of Reality te verzorgen toen deze tijdens hun Europese tournee hun thuisstad Gent aandeden in de Vooruit. Vorige zomer kon je DAFP op meerdere festivals live aan het werk zien (Dour, Pukkelpop, Sziget Festival in Boedapest, Leffingeleuren, …) en ze raakten ook bevriend met hoofdact Shining waarvoor ze al enkele tournees de ideale support waren.
Nu ook in de 4AD dus, waar ze al van bij de start ongemeen hard tekeer gingen. Opener “I’m the princess, you’re the woods” greep het publiek direct bij de keel, zoals de ‘Killer Rabbit’ (tevens hun logo) in de Monty Python-sketch, om het daarna nooit meer los te laten. Songs (“The Law”, “I’m not who you think we are”, “Boy was in the death room”, …) van hun recent uitgebrachte CD ‘Master’ werden afgewisseld met songs (“Goatfire Queens”, “Thumbsucker”, “Faking”, “Keep”) uit hun debuut-EP ‘Artificial Sacrificial Darkness in The Temple of The Damned’. Wim Reygaert (inclusief moordende Halloween killerblik) produceerde aan de lopende band power-riffs (cf. Tommy Victor van Prong) met een volume om U tegen te zeggen, terwijl Piet Dierickx regelmatig drumsalvo’s afschoot met een tempo dat zelfs de American Forces niet kunnen bijbenen (denk aan een kruising tussen Animal van The Muppets in een kwade bui en Dave Grohl onder invloed van teveel ‘pots of coffee’) en broer Geert ervoor zorgde dat het niet uit de hand zou lopen op het podium.
In hun unieke stijl werden de aanwezige fans aan de ene kant loeihard en met de nodige tempowisselingen agressief heen en weer geschud en aan de andere kant ook groovy en melodieus heen-en-weer gewiegd in ware boogy-woogy style. Variatie troef dus! Er werd afgesloten met het magistrale “Opium Den Idiot Check” (DAFP werd hierbij geflankeerd door 2 Noren van Shining, waaronder frontman en multi-instrumentalist Jørgen Munkeby). Deze laatste haalde alles uit zijn borstkast om met zijn saxofoon nog een extra dimensie toe te voegen aan deze grootse finale.
De set van dit power –trio stond als een kathedraal! DAFP zijn uniek en aan de reacties in het publiek te zien en te horen zeker geen sant in eigen land! Pure klasse van eigen bodem! Men was terdege opgewarmd voor de headliner van de avond.
Het Noorse kwintet Shining (niet te verwarren met de Zweedse naamgenoot), zorgden voor de definitieve knock-out van de avond. Met hun jongste, vijfde album ‘Blackjazz’ (2010), creëerden ze een verbazingwekkend muzikaal universum, dat wereldwijd op laaiend enthousiaste reacties mocht rekenen. Hun avontuurlijke fusie tussen metal, progrock, electronica, industrial, noise en freejazz sloeg in als een bom en was van ongekende klasse. Vergelijkingen met andere bands zijn niet voor de hand liggend maar hier toch enkele referenties: John Zorn/Naked City, Zu, Yakuza, Ministry, Buckethead, King Crimson, Secret Chiefs 3, Zappa, Dream Theater, jazzgiganten Ornette Coleman en John Coltrane. Een aanrader dus voor wie de grens tussen waanzin en genialiteit weet te waarderen.
Ze startten hun imponerend en ziedende concert met een lange, donkere drone die het dichtst aanleunt bij 'The Armaggedon Concerto'. Het anderhalf uur durend werkstuk, dat ze in 2008 samen met de Noorse progressieve black metal band Enslaved componeerden, en die raakvlakken hadden met het zware werk van Sunn O)), Earth en de avant-garde jazz van grootmeester/saxofonist John Coltrane.
Vervolgens werd het weergaloze, mechanische “Fisheye” zonder pardon de zaal ingeslingerd. De hyperkinetische, jagende sax en Akai EWI (een soort van elektrische klarinet) van multi-instrumentalist en showbeest Jørgen Munkeby, bovenop de flink overstuurde, vernietigende gitaren en complexe onnavolgbare synths van Bernt Moen, zorgden voor een uppercut van jewelste.
Met de smerige en donderende industrial metal van “The madness and the damage done” werd ons geen ademruimte toegestaan. Dit was headbangen met intellectuele precisie en technisch bijzonder hoogstaand uitgevoerd. Het publiek genoot met volle teugen van het muzikale vakmanschap van de heren en ging compleet uit de bol.
Met het moordende en broeierige “Exit sun” werd de volgende voltreffer uitgedeeld en waren we getuige van een uit zijn voegen barstende kakofonie, zonder in een chaos te verzanden. Definitely not easy listening!
Het oudje “In the kingdom of kitsch you will be a monster” (leuke titel) was iets conventioneler van structuur en zo konden we even naar adem happen.
Maar de pauze was van korte duur want met “Healter skelter”, niet ter verwarren met de gelijknamige Beatles-song, werden we onherroepelijk terug wakker geschud. Bij dit monsternummer werden vooral de jazzinvloeden op de voorgrond geplaatst. De snelle, repetitieve saxofoonpartijen, gecombineerd met het geraffineerde en soepele drumwerk van Torstein Lofthus (samen met Munkeby, het enige originele lid), het betere gitaarwerk van Even Helte Hermansen en de virtuoze, complexe baspatronen van Tor Egil Kreken was een uitbarsting van strak afgelijnd en gecoördineerd geweld.
De vaste uitsmijter van dit fabuleus en buitensporig optreden was de loeiharde, intense en vinnige cover van het prognummer bij uitstek “21st century schizoid man” van King Crimson. Hier ging het vijftal volledig loos op hun instrumenten en zetten ze een verbluffende en indringende versie neer van deze classic.
Enig minpunt was dat het na een klein uurtje al afgelopen was. Het mocht zeker wat langer duren...
Shining is ongetwijfeld één van de bands van 2010 en met deze memorabele en krachtige performance onderstreepten ze dit nogmaals. Hier waren we getuige van vijf muzikanten die op het toppunt van hun kunnen zijn en waarvoor een beloftevolle toekomst is weggelegd. Shining serveerde ons een zeldzaam geproefd maar overheerlijk blackjazz-sausje dat naar meer smaakt!!
Organisatie: 4AD, Diksmuide