Limburgers zijn sympathieke, warme, maar vooral ondernemende mensen. Hoe verklaar je anders dat de aardige, verre buren van Buurman bereid waren om helemaal tot in de andere hoek van het ‘land met de afgrond’ af te zakken voor een try-out concert. Ongetwijfeld zullen ook andere belangen hen gelokt hebben naar het verre Dranouter. Waren ze vorig jaar reeds de revelatie van het wereldbefaamde Folkfestival, in 2011 zal deze band van Geert Verdickt ongetwijfeld z’n plaats vinden op het grote podium. Volkomen terecht want deze try-out, als voorbereiding op de nieuwe theatertournee ‘Flou Artistiek’, was er eentje om in te kaderen en getuigde van een zeldzaam geziene klasse en amusement van eigen bodem.

Voor wie Buurman niet kent laat ik even weten dat deze band Nederlandstalige, vaak poëtische songs brengt. Het debuut ‘Rocky’ was vooral een mix van Chanson, Folk, Kleinkunst en lichtvoetige Fanfarepop. De band werd meer dan eens vergeleken met de broeders van Yevgueni. Buurman heeft echter veel meer in huis en laat op het tweede album ‘Mount Everest’ een veel breder en tegelijkertijd toegankelijker geluid horen. ‘Mount Everest’ is veel meer een popplaat geworden zonder het geluid van het debuut helemaal te verloochenen.

De bombastische opener van de nieuwe plaat “In Godsnaam” mocht ook deze try-out in gang schieten. Dat men nog steeds even trots is op de eerste plaat, liet men al vrij vroeg horen in “Rocky”, dat werd gespeeld met vriendschap en liefde voor hun trouwe broeder! Andere vroege hoogtepunten waren ongetwijfeld het filmische “Zweef” en het stevig rockende: “Omarm Mij”. “Bent U er nog? “, vroeg boegbeeld Verdickt naderhand aan het publiek, dat net ervoor van zijn stoel was geblazen. Een publiek dat zichtbaar genoot en de deskundigheid en klasse van de 5 Buurmannen van Geert naar waarde wist te schatten.
Zanger Geert zelf was ‘een beetje ziekskes’, maar gaf desondanks alles wat hij in zich had. Naast een brede waaier aan muzikale sferen en doorleefde emoties, was er ook ruimte voor het wat lichtere werk. Zo kwam de Buurman evergreen “Mooi Weer en Fruitsla” als een welgekomen zachte zomerse regenbui aan de Middellandse Zee. De set zat goed in elkaar en kwam tot een nieuw hoogtepunt toen het publiek actief deelnam aan een feestje met “Seks en Slechte Whisky”. In schril contrast stond deze ludieke publieksparticipatie met het intieme en melancholische “Tot De Zon Weer Voor U Schijnt”; met een breekbare Geert Verdickt aan de piano in een wondermooie ode aan zijn dochtertje.
Tot slot beklom men nog de “Mount Everest” en keerde men terug naar het beginpunt waar het voor de heren allemaal mee begon, de allereerste Buurman single “God, Ik en Marjon”.
Bissen kwam men met “Pruimelaar” en de nieuwe single en Vox hit (Radio 1) “Londen Stansted”. “Sommige Mensen”, geschreven door Lars Van Bambost, liet de kleine zaal nog een allerlaatste keer uit de bol gaan.

Buurman bewees met deze try-out (What’s in a name!....dit was echt wel een volwaardig concert!) klaar te zijn voor de grotere podia en theaters. Eind deze maand is er de aftrap van de nieuwe theatertournee in de Brusselse Ancienne Belgique. Ga ze zien want dit is de allerbeste Nederlandstalige band van het moment. Rocky, Annemie, Marjon en zelfs God…ze zullen er allemaal zijn.

Setlist: *In Godsnaam *Speling Van Het Zonlicht *Rocky *Alles In Zwart-Wit *Zweef *Omarm Mij *Mooi Weer En Fruitsla *Casablanca *Pas 18 *Rockster *Middellandse Zee *Seks En Slechte Whisky *Mount Everest *Tot De Zon Weer Voor U Schijnt *God, Ik En Marjon
*Pruimelaar *London Stansted *Sommige Mensen

Video Live Reports: (Videoplaylist Buurman @ Dranouter 2011: (Part 1 - Part 4)
http://www.youtube.com/view_play_list?p=CD16AFF52ECBFE3C

Photo Slide Show:
http://www.slide.com/r/RF5yIWZ_3D8ks8pmEk9NB1YSg2Wkauso?previous_view=lt_embedded_url

Organisatie: Muziekcentrum Dranouter, Dranouter

Iets minder dan een jaar terug speelde de Noorse band A-Ha een uitverkocht clubconcert in de Brusselse AB. Toen kondigde de band meteen ook aan dat het na 25 jaar lief en leed welletjes was geweest. Eind dit jaar valt in hun thuisland definitief het doek en wordt deze Noorse synthpopband definitief naar de archieven verwezen. We blijven het jammer vinden want de band was de voorbije jaren terug erg goed op dreef. Getuige daarvan zijn de twee recente albums: ‘Analogue’ uit 2005 en ‘Foot Of The Mountain’ uit 2009, beiden erg sterke synthpop albums! De band gaat er prat op 25 jaar te bestaan (al vergeet ze er wel bij te vertellen dat de groep tussen 1994 en 1998 op non-actief stond) en bracht daarom (nog eens) een nieuw dubbel compilatiealbum uit. Hun 25^ste verjaardag was reden genoeg om Vorst Nationaal te laten vollopen voor een feestje vol tijdloze pophits. Een feestje met een wrange bijsmaak. Want de ‘Ending On A High Note’ tour die hen tot in Brussel bracht werd meteen ook de allerlaatste kans om deze Noren in ons land live aan het werk te zien.

Supportact van de avond was de uit New Jersey afkomstige Amerikaan Jimmy Gnecco. Deze soloartiest had een stevige band meegebracht die ons experimentele, alternatieve gitaargeïnspireerde songs liet horen waarbij invloeden van bands zoals o.a. U2, Radiohead en Jeff Buckley duidelijk in de groepssound de bovenhand namen. De man deed z’n uiterste best maar helaas werden wij er koud noch warm van. Meer dan een beleefdheidsapplausje kreeg hij niet.

Na een zeer lange intro waarin o.a. de Eurosong-hymne verweven zat opende de band A-Ha net zoals het jaar ervoor met één van hun allergrootste hits: “The Sun Always Shines On TV”. De eerste hoge noten van zanger Morton Harket brachten Vorst meteen op kruissnelheid. De 51 jarige sexy zanger zag er bijzonder afgetraind uit en mede door zijn wat verlegen, ongrijpbare imago deed hij ook nu menig vrouwenhart sneller slaan. Woordvoerder van dienst was ook nu keyboardspeler Magne Furuholmen. Alvorens “Stay On These Roads” werd ingezet bedankte hij het publiek voor 25 jaar maar tevens deelde hij ook koel mee dat dit echt het allerlaatste optreden was in Brussel. Wie wat verder af zat kon alles mooi mee volgen op de diverse ledscreens. De productie in de Ancienne Belgique vorig jaar leek op maat gemaakt voor de grotere zalen. Hierdoor kwam zowel video- als lichtspel deze keer een stuk beter tot z’n recht. Het werd geen exacte kopie van wat we vorig jaar hadden gezien, maar helaas waren er toch te weinig verrassingen om dit afscheidsconcert als origineel te bestempelen.
De grote lijnen werden ook in de setlist behouden waarbij de klemtoon nog iets meer op ouder songmateriaal kwam te liggen. Morten Harket kon je hier en daar wel eens betrappen op een wat minder zuivere noot maar over het algemeen was de tienergod van weleer opnieuw vrij goed bij stem. Enkele memorabele momenten zullen ons voor altijd bijblijven. Zoals het waanzinnig mooie: “Hunting High And Low”, dat zachtjes werd meegezongen door de 8000 aanwezige fans én de finale met “Take On Me”, de onsterfelijke wereldhit die de groep op de kaart plaatste.
Tussendoor veel hits en vooral erg veel sterke melodieën. “The Bandstand”, de -The Everly Brothers cover- “Crying In The Rain”, tot de allerhoogste noot in “Summer Moved On”, allen brachten ze de fans een laatste maal in extase.
Vorst Nationaal kreeg wat het had verwacht. Een waardig afscheidsconcert dat ons net iets te weinig bij de keel greep. Na 21 songs probeerden we te aanvaarden dat dit het einde was. We pinkten een traan weg en wuifden Harket, Furuholmen, Waaktar-Savoy & co het allerbeste toe voor de toekomst. “A-Ha ended on a high note”, weinige bands doen het hun na.

Bekijk zeker ook de uitgebreide videoreportage met live sfeerbeelden van dit afscheidsconcert
Setlist:
*The Sun Always Shines on TV                                      (Video Part 1)
*Move To Memphis
*The Blood That Moves The Body                                   (Video Part 1)
*Scoundrel Days
*Stay On These Roads                                                  (Video Part 2)
*Manhattan Skyline                                                      (Video Part 2)
*Hunting High And Low                                                 (Video Part 3)
*The Bandstand                                                           (Video Part 3)
*We’re Looking For The Whales
*Butterfly, Butterfly (The Last Hurrah)                           (Video Part 4)
*(Seemingly) Nonstop July
*Crying In The Rain                                                      (Video Part 4)
*Minor Earth Major Sky
*Forever Not Yours
*Summer Moved On                                                      (Video Part 5)
*I’ve Been Losing You
*Foot Of The Mountain                                                   (Video Part 5)
---------
*Cry Wolf
*Analogue                                                                     (Video Part 6)
*The Living Daylights                                                     (Video Part 6)
----------
*Take On Me                                                                 (Video Part 7)

Video Live Reports: (Videoplaylist A-Ha 2010 @ Brussel: Part 1 - Part 7)

http://www.youtube.com/view_play_list?p=7106F02B4BD34280

Organisatie: Live Nation

Naar schatting 120.000 fans waren getuige van het afscheidsconcert van Crowded House aan Sydney Opera House in 1996. Sinds de reünie in 2007 moet de band het qua commercieel succes met een stuk minder doen. Eerder was de band al te zien in Vorst Nationaal (19 oktober 2007), alsook op Werchter Boutique in 2008. Zo’n 3000 fans daagden deze keer op waardoor dit concert automatisch een Vorst Nationaal Club concert werd. Het werd ook mijn eerste Vorst Nationaal Club ervaring. Uiteraard blijft de infrastructuur van Vorst behouden, alleen wordt deze met een groot aantal zwarte doeken psychologisch kleiner gemaakt. Geen eenvoudige opdracht, want onlangs zag ik Snow Patrol in diezelfde zaal nog worstelen met de akoestiek van de betonnen hal.

Na een zeer slappe en vervelende vertoning van opwarmact Connan Mockasin begon Crowded House aan het optreden met “Everything Is Good For You” onder een prima afgestelde geluidsbalans. Op het podium creëerde de band een feeërieke sfeer. De band had daarvoor enkele leuke attributen meegenomen. Naast Finn, Seymour, Hart & Sherrod mochten ook Bambi, Stamper en enkele verlichte paddenstoelen het podium op. Een mooi en aanvullend decor, waardoor de dromerige popsongs nog meer tot hun recht kwamen. Crowded House koos bewust niet voor de gemakkelijkste weg en stopte ook vijf songs van het nieuwe album ‘Intriguer’ (net gereleased) in de set. De respons op de nieuwe songs was duidelijk minder zodat ik durf te stellen dat de meeste toch kwamen om de echte Crowded House klassiekers te horen……en een klassieker kregen de fans vrijwel meteen met: “World You Live In”, dat naar het einde toe heel erg mooi (zachtjes maar vol melodie) door het publiek werd meegezongen. De band straalde van enthousiasme en dat was duidelijk ook te horen tijdens de knappe, nieuwe up-tempo single: “Saturday Sun”. Crowded House in een nieuw modern jasje! Tussendoor was er ook tijd en ruimte voor improvisatie. Neil Finn grapte en grolde met het publiek die hem dankbaar enkele thema’s toeriep. Zo ontstond er ter plekke een techno geïmproviseerde song (“Belgium needs a prime minister”) over de huidige Belgische politieke toestand.
Maar gelukkig zat de set ook vol vertrouwde, popklassiekers. “Message To My Girl” was er zo ééntje, een song van Split Enz, een band waar Neil samen met zijn broer Tim Finn deel van uitmaakte. We kregen een sobere versie met Neil Finn uitzonderlijk aan de piano. Ook de wereldbekende en bloedstollende popklassiekers zoals: “Four Seasons In One Day”, “Fall At Your Feet”, “Don’t Dream it’s Over” tot “Weather With You” werden vol overtuiging en vakmanschap gebracht. Opvallend hoe weinig tekenen van slijtage deze songs vertoonden! De omvangrijke bisronde liet alle aspecten van deze band horen. Een rockend “Locked Out” en een jazzy “Sister Madly” vormden het tegengewicht voor de opbloeiende liedjespracht van “Don’t Dream It’s Over”, “Into Temptation” en “Better Be Home Soon”. Kortom een indrukwekkend popconcert!!

‘Crowded House anno 2010’ heeft elke reden tot bestaansrecht. Het roemrijke verleden staat de band niet in de weg om ook nu nog schitterende nieuwe songs te schrijven. Wereldhits schrijft Neil Finn al een tijdje niet meer, maar de songs uit het nieuwe album ‘Intriguer’ zijn typisch Crowded House en stonden live ook hun mannetje naast de alom bekende popklassiekers.
Crowded House is voor mij wat The Beatles ooit waren voor mijn ouders. Een popmonument! Naast de nieuwe plaat ‘Intriguer’ verschijnt er eind dit jaar ook een nieuwe ‘Best Of’ van de band. Nog niet overtuigd? Bekijk gerust eens de Video Live Reports….omdat beelden vaak zo veel meer zeggen dan woorden.

Video Live Reports (Youtube)
+Part 1:
 http://www.youtube.com/watch?v=WcVo2oCyMD4
+Part 2:
 http://www.youtube.com/watch?v=7gbvOZmnCxo
+Part 3:
 http://www.youtube.com/watch?v=CPJHJRzmSbM
+Part 4:
 http://www.youtube.com/watch?v=-0TgeOlW5RQ

Setlist:
*Everything Is Good For You *World Where You Live *Saturday Sun *Private Universe *Either Side Of The World *Say That Again *Amsterdam *Whispers And Moans *Four Seasons In One Day *Inside Out *Message To My Girl *Archer’s Arrows *Fall At Your Feet *Don’t Stop Now *Distant Sun *It’s Only Natural
*Locked Out *Sister Madly *Fingers Of Love *Weather With You *Don’t Dream It’s Over *Into Temptation *Better Be Home Soon

Organisatie: Live Nation

Een album waar we als collectief heel hard aan gewerkt hebben en waar we erg tevreden over zijn, ….ons beste Band Of Horses album! Zo besloot drummer Creighton Barrett het korte interview dat we met de band hadden naar aanleiding van het optreden in de Brusselse Botanique. De opvolger van ‘Everything All The Time’ (2006) & ‘Cease To Begin’ (2007) ligt sinds enkele weken onder de titel ‘Infinite Arms’ in de winkelrekken. Laat U voor één keer niet verleiden door een goedkopere (il)legale download versie maar kies voor ‘the real thing’, want het zilveren schijfje zit verpakt in een bijzonder mooie hoes met binnenin enkele zeer fraaie, sfeervolle foto’s.
Met dit nieuwe album is de band uit Seattle ook overgestapt van het kleine Sub Pop label naar het grotere Columbia/Sony…en dit laat zich ook horen. De plaat klinkt een stuk toegankelijker en de melancholische countryrock flirt nu een stuk meer met ouderwetse westcoast-pop. De fans van het eerste uur zullen misschien teleurgesteld zijn dat op dit nieuwe album geen song staat van het kaliber “The Funeral” en toegegeven songs zoals de titeltrack “Infinite Arms”, “Evening Kitchen” & “Older” hadden zo op een nieuwe plaat van The Eagles kunnen staan.
Doch deze derde cd is een groeiplaat waarop rijke melodieën en doordachte georkestreerde arrangementen de songs kleuren en meer dan ooit een deur openzetten naar het grote publiek. De kracht van deze band blijft de sublieme houthakkersstem van Ben Birdwell, die ook nu weer tekent voor bijna alle composities.
Ik weet dat het vandaag moeilijk is om tussen de vele dagelijkse releases nog het kaf van het koren te scheiden maar deze nieuwe Band Of Horses is een wondermooie, eerlijke melodieuze popplaat die niet in je collectie mag ontbreken. Wil je deze band ook nog live meemaken dan moet je op 19 augustus op Pukkelpop zijn!

Ook in de muziekwereld is het crisis. Rechtstreeks gevolg hiervan is dat Amerikaanse bands nu al eens vlugger over de plas vliegen om ook hier in Europa een graantje mee te pikken. Zo maakte de Amerikaanse poprockband Train eindelijk nog eens een uitstapje naar het vaste continent voor een korte Europese tournee die helaas geen halt hield in België. Dan maar even afzakken tot in Keulen. De veel te kleine club Luxor was ‘the place to be’. Bijzonder vreemd om een band als Train in een dergelijke omgeving aan het werk te zien.
Train brak in 2001 door met het album ‘Drops Of Jupiter’. De gelijknamige single werd wereldwijd een grote hit. Velen dachten dat deze band een eendagsvlieg zou blijven tot de single “Hey Soul Sister” recent voor een nieuwe Europese doorbraak zorgde. Na 2001 bracht Train nog drie studioalbums uit, die vooral in eigen land bijzonder succesvol waren. Het recentste, vijfde album ‘Save Me San Francisco’ ligt sinds de zomer van 2009 in de rekken en mede door het enorme succes van “Hey, Soul Sister” (de succesvolste Train single ooit!) wordt de plaat nu opnieuw door vele popfans heropgepikt.

De club Luxor (een veredelde dancing) zat al afgeladen vol toen opwarmact Wayne Jackson een klein half uurtje akoestisch zijn ding mocht doen. Jackson, een sympathieke Brit die in Berlijn leeft, heeft net zijn tweede album ‘Undercover Psycho’ uitgebracht, een vrij aardige popplaat. Een zeer slecht zaalgeluid zorgde echter voor een totaal ongenietbaar optreden. De man probeerde echter wel als een echte ‘stand-up comedian’ contact te leggen met het publiek, iets wat hij met zijn popsongs niet kon verwezenlijken. De slechte klank deed het ergste vrezen voor het optreden van Train.

Het optreden van Train begon na de openingstune: “Lights” van Journey (net als Train afkomstig van San Francisco). Een mooiere start hadden we niet durven hopen. Eenmaal op het podium ging het feestje pas echt van start met een straffe versie van “Parachute”. Wonderbaarlijk hoe de geluidstechnicus van begin af aan er toch in slaagde een deftig geluid neer te zetten. Ondanks de bijzonder kleine setting had de band er duidelijk zin in. Het Train ‘core trio’, Patrick Monahan (vocals), Jimmy Stafford (lead gitarist) & Scott Underwood (drummer), werd live versterkt door een extra bassist en keyboardspeler. Zanger Pat Monahan bleek ook een prima frontman te zijn, die voortdurend het contact hield met het publiek. De setlist bestond uit songs uit 4 van de 5 studioalbums van de band. Helaas niets uit het minst succesvolle album ‘For Me, It’s You’. Uit het debuutalbum kregen we enkel het sublieme “Meet Virginia” te horen.
Tijdens “She’s On Fire” mochten 4 jonge, mooie Duitse meiden Pat flankeren. De ‘Trainettes’ kregen elk een Train T-shirt en mochten nadien enkele malen het refrein meezingen. Een ander, absoluut hoogtepunt was de Led Zeppelin cover “Ramble On”. Pat Monahan, die ooit een Led Zeppelin coverband had, zong als een volleerde Robert Plant de sterren van de hemel. Tijdens “If It’s Love” gingen alle draagbare telefoons in de lucht in voor een foto op Twitter. Even later ging zanger Pat ook nog het publiek in voor een rondje crowdsurfing. Geniaal en een beetje pretentieus om het gevecht aan te gaan met het gevaarlijke lage plafond. De kwaliteit in de set bleef constant hoog. Enkel Train’s grootste hit: “Hey, Soul Sister”, aan het einde, werd iets minder stemvast gebracht.
Met de internationale hit “Drops Of Jupiter” (de song die Pat schreef na het overlijden van zijn moeder en de band twee Grammy Awards opleverde)werd er in stijl afscheid genomen van het publiek.

Train legde een vrijwel vlekkeloos parcours af. De overtuigingskracht, de kleurrijke set vol afwisseling en de waanzinnig sterke interactie met het publiek verraste ook mij. De band beloofde meteen in het najaar naar Europa terug te komen. Laten we hopen dat we dan deze bijzonder overtuigende popband ook in een leuke zaal in België mogen ontmoeten.

Video Live Reports (Youtube)
+Part 1:
http://www.youtube.com/watch?v=105W3p1Mh1E
+Part 2:
http://www.youtube.com/watch?v=-S7PlVtaWWY

Setlist:
*Parachute *Get To Me *Meet Virginia *She’s On Fire *I Got You *When I Look To The Sky *Ramble On *If It’s Love *Calling All Angels *Marry Me *Respect *Save Me San Francisco *Words *It’s About You *Hey, Soul Sister
*You Already Know *Drops Of Jupiter

Op Pinksterenmaandag moest je in Vorst Nationaal zijn voor het zinderende concert van de Schotse powerpop band Snow Patrol. Onaangenaam heet werd het in de Brusselse concerttempel maar gelukkig kunnen we ons wel zeer lovend uitspreken over het optreden van deze vaste waarde binnen de hedendaagse popmuziek. In laatste instantie liep Vorst Nationaal dan toch nog helemaal vol voor het eerste zaalconcert van Snow Patrol op Belgische bodem. In het verleden liet de band zich meerdere malen ultrapositief opmerken met o.a. sterke optredens op Pukkelpop en Rock Werchter. Nu was de tijd aangebroken om het Belgische publiek ook indoor te overtuigen met een headline show…een show vol klassiekers bleek naderhand.

De jonge veulens van Foals, een nieuwe, Britse indierockband mocht opwarmen. Hun debuutalbum ‘Antidotes’ werd in eigen land erg lovend ontvangen. Nu de tweede plaat ‘Total Life Forever’ ook bij ons in de rekken ligt, is ook de opmars in ons land een feit. Een veelbelovende band, die best wel wat in zijn mars heeft. Al hoorden we wel een beetje teveel referenties naar de band van Robert Smith & co. Een gedreven, kort setje waarvan het publiek toch zichtbaar genoot.

Even later was het dan eindelijk zover en stonden we oog en oog met de band Snow Patrol rond boegbeeld Gary Lightbody. Reeds vanaf de eerste tonen van “Open Your Eyes” ontstond het vermoeden dat dit wel eens een memorabele avond zou kunnen worden. Een strakke versie van “Take Back The City” scherpte die hoop nog wat aan maar tegen “Chocolate” stonden we echter weer met onze beide voeten op de grond. Hier moest de band vechten tegen de sterke weerstand van de betonnen concerthal en kon ze maar niet de juiste bassound op ons loslaten. Helaas kregen we hierdoor ook een veel te harde versie van “Hands Open”, waarbij ook nu weer de rommelige bassound de song deels verstoorde. Tijdens “Crack The Shutters” sprong Gary Lightbody, als een ware popgod in het publiek om handjes te schudden met de gefortuneerde fans op de eerste rijen. Meer dan eens werd de vergelijking met Chris Martin (Coldplay) gemaakt. Ook hier strooide de kwakkelende sound flink wat roet in het eten want af en toe was zanger Gary Lightbody nauwelijks nog te horen. Gelukkig werd het nadien allemaal een stuk oorvriendelijker. Het fragiele “You Could Be Happy” werd een leuke afwisseling en belichtte de andere kant van onze sneeuwpatrouille. ‘Audience Particpation time’ tijdens de meezinger “Shut Your Eyes”. Een beetje een voor de hand liggende keuze maar zelden een Vorst Nationaal gehoord dat zo luidkeels meezong.
Nog meer hoogtepunten volgden in de vorm van “Run”, dat akoestisch begon maar elektrisch tot een climax evolueerde. Ook “Set The Fire To The Third Bar” werd verrassend uitgevoerd. Hier mocht onze bloedeigen Eva De Roovere mee op het podium. Lightbody & De Roovere, het klikte en Marta Wainwright, die het origineel inzong, werd zo vergeten. “Just Say Yes”, flirtte naar mijn gevoel wat teveel met de dancebeats maar het publiek lustte er wel pap en veerde voor het eerst op uit de zitjes. De doorbraakhit “Chasing Cars” kreeg een aangepaste, sterke live uitvoering, waarna de band veel te vroeg het podium verliet.
Gelukkig kwam er nog een bisronde. “The Lightning Strike”, Snow Patrol’s meest progressieve en fascinerende werkstuk (een episch drieluik van meer dan 15 minuten) deed echter bij velen de wenkbrauwen fronsen. De song werd voorzien van sfeervolle kosmische projecties maar ook dit kon een aantal fans niet weerhouden om vroegtijdig de zaal te verlaten. Voor hen die de rit volledig uitzaten kwam er nog een gedreven “You’re All I Have” voorbij.

Snow Patrol overtuigde vooral met een sterke setlist. Visueel bleef het spektakel beperkt tot een weinig ophefmakkende lichtshow en een kleine LED wall. Pas tijdens de bisronde trok de band met grote projecties alle registers open. Het publiek genoot, ondanks de bij momenten tegenvallende sound, van een groot aantal tijdloze pophits. Best indrukwekkend dat een jonge band als Snow Patrol na al kan uitpakken met dit palmares. Lightbody & co hadden er duidelijk veel zin in. Moeiteloos zweepte de band een -in het zweet badend Vorst Nationaal -op tot ongekende hoogtes.
Pukkelpop mag dan ook supertrots zijn dat het deze band aan zijn affiche heeft kunnen toevoegen!

Video Live Reports (Youtube)
Part 1:
http://www.youtube.com/watch?v=lHLppQFs2OI
+Part 2:
http://www.youtube.com/watch?v=ZymcDBdpNtc
+Part 3:
http://www.youtube.com/watch?v=vSX1ikg5bAA
+Part 4:
http://www.youtube.com/watch?v=d3L3WxQVc9s

Setlist:
*Open Your Eyes *Take Back The City *Chocolate *Hands Open *Crack The Shutters *The Golden Floor *You Could Be Happy  *If There's A Rocket Tie Me To It *Make This Go On Forever *Shut Your Eyes *Run *Set The Fire To The Third Bar *Just Say Yes *Chasing Cars

*The Lightning Strike *You're All I Have

Organisatie: Live Nation

Vol optimisme en voor een thuispubliek dat hoofdzakelijk bestond uit familie, vrienden, bekende gezichten en fans van het eerste uur, speelde K’s Choice in een zo goed als uitverkochte Lotto Arena hun eerste Belgische zaalconcert in meer dan zes jaar! Vorige zomer stonden ze al in een dampende tent tijdens de 35^ste editie van Folk Dranouter (nu Festival Dranouter genaamd!). Maar dit was de echte vuurdoop van deze sympathieke Kapellenaren, die de popband K’s Choice sinds kort nieuw leven proberen in te blazen. Een afwezigheid van zes jaar is erg lang. Zeker als je weet dat er ondertussen in de muziekwereld heel wat veranderd is. Dat de band zich opnieuw moet bewijzen bleek uit het feit dat de Lotto Arena (net) niet uitverkocht geraakte.

Als supportact (lees special guests) hadden ze de Customs meegebracht. De heren speelde een vrij korte en strakke set en naast een nieuw nummertje werd er vooral gegrepen uit het spraakmakende debuut ‘Enter The Characters’. De postwavepunksound van het Leuvense viertal sprak niet iedereen aan maar beroerde toch de arena tijdens de hitjes “Rex”, “Justine” en “The Matador”. Troef van deze band is ongetwijfeld de energieke stem van frontman Kristof Uttebroek, al viel deze dan wel weer erg tegen met zijn lullige, banale bindteksten. Net zoals hun maatpak een keurig setje.

Het duurde lang (tot 21u45) vooraleer K’s Choice aan het optreden begon. De band pakte meteen erg hard uit met “Hide”, uit ‘Cocoon Crash’, één van de stevigste songs van de band. Naast Sarah Bettens op de Gibson Flying V en broer Gert Bettens op gitaar herkenden we nog meer vertrouwde gezichten zoals: de Amerikaanse bassist Eric Grossman en drummer Koen Lieckens. Nieuwkomers gitarist Thomas Vanelslander en Reinou Swinnen op keyboards maakten de line-up compleet.
Al vlug werd er met “Perfect”, een eerste maal gerefereerd naar het nieuwe dubbelalbum. Na een zinderende versie van “Believe”, kwam trouwens de titeltrack van de nieuwe plaat ‘Echo Mountain’ voorbij. Al vlug kwam er ook een verplicht akoestisch intermezzo rond de piano van Reinou Swinnen. “Come Over Here”, een song uit Sarah’s soloplaat ‘Scream’ uit 2005, was achteraf gezien zeker een van de zwakkere momenten in de set. Gelukkig kon het ontroerende, nieuwe “16” en het nog steeds leuke en fel meegezongen: “Butterflies Instead” deze akoestische trilogie toch wat opkrikken.
De sound die de band neerzette was trouwens heel erg goed! Veel minder enthousiast ben ik over de lichtshow die de band in de kijker zette. Of beter gezegd, niet in de kijker zette! Zeker van op grotere afstand was de band moeilijk zichtbaar en stond de zeskoppige band bijna de ganse show in het halfdonker te spelen. Ongetwijfeld zal men getracht hebben een trendy, intiem kader te creëren maar was het nu echt nodig om ons na elke song volledig in het duister achter te laten. Kortom, dit was de allerslechtste lichtshow die ik ooit gezien heb. Best jammer, want de band verdiende beter.
Gelukkig zat het muzikaal wel gepolijst in elkaar. Een verrassend vroeg “Not An Addict” deed de zaal op haar grondvesten daveren. In plaats van “Put It Out For Good”, uit Sarah Bettens soloplaat ‘Shine’, hadden we liever ook een song van Gert Bettens’ ‘Woodface’ gehoord. Zeer evenwichtig en vooral het allerbelangrijkste binnen deze band blijft de hemelse samenzang tussen broer en zus, zoals tijdens “Killing Dragons”.
Tijdens de bisronde viel vooral een dromerig en ontroerend “Say A Prayer” op, een laatste keer volle gas met de hit “Everything For Free” en het mooiste moment van de avond: het imponerende, ingetogen “God Is In My Bed”. Een staande ovatie volgde en Sarah, die de communicatie met het publiek zeer beperkt had gehouden, bedankte vrienden, bekenden, en haar familie uit de Verenigde Staten.

Dit eerste Belgische zaalconcert van K’s Choice maakte duidelijk dat de band nog lang niet vergeten is. De songs uit het nieuwe ‘Echo Mountain’ sloten perfect aan bij het ouder materiaal. Natuurlijk had ieder wel zijn song die hij op setlist verwacht had maar niet te horen kreeg maar over het algemeen was dit een zeer evenwichtige, interessante pluk uit K’s Choice indrukwekkende oeuvre.
Ikzelf vond het jammer dat we niets te horen kregen uit het debuut ‘The Great Subconscious Club’. Een toffe leuke avond waarbij het vooral leek alsof de band nooit is weggeweest en daar kunnen we heel blij om zijn! Maar de volgende keer toch een andere lichttechnicus meenemen aub!

Setlist:
*Hide *Perfect *Believe *Echo Mountain *Another Year *When I Lay Beside You *Come Live The Life *Come Over Here *16 *Butterflies Instead *I Will Carry You *Not An Addict *Put It Out For Good *Killing Dragons *Cocoon Crash *If This Isn’t Right *If You’re Not Scared
*Say A Prayer *Too Many Happy Faces *Everything For Free
*God In My Bed

Organisatie: Greenhousetalent, Gent / SonyMusic

RPWL, de Duitse Progressieve rockband waarvan de groepsnaam gevormd werd uit de beginletters van de achternamen van diens bandleden: Phil Paul Rissettio, Chris Postl, Kalle Wallner en Yogi Lang, vierde zijn tienjarige bestaan in de Spirit Of 66 in Verviers. De jonge progband is bijzonder geliefd in het progmilieu; al zijn er ook heel veel mensen die serieuze vraagtekens plaatsen bij de bijzondere hoge dosis Pink Floyd elementen die ze zeer rijkelijk in hun sound importeren. Ondertussen is ook de line-up van de band gewijzigd en vinden we naast zanger/frontman Yogi Lang, gitarist Kalle Wallner en bassist Christ Postl, nu ook nieuwkomers Marc Turiaux (op drums) en Markus Jehle (keys) in de huidige RPWL groepsbezetting. Voor dit 10-jarig bestaan bracht de band de dubbel-cd 'The Gentle Art Of Music' uit. De eerste disk bevat een compilatie met studio-opnamen. Op de tweede cd zijn herwerkte akoestische versies van ouder werk te horen.

Zondagavond, dus kende het optreden naar goede gewoonte in de Spirit Of 66 een vroege start. Even na 19.00 begon de band eraan met “Astronomy Domine”, jawel de Pink Floyd cover uit ‘The Piper At The Gates Of Dawn’, de eerste track uit Pink Floyd’s debuutalbum. De overgang naar “Start The Fire” gebeurde naadloos en met een ongelooflijke sterke kwalitatieve sound. Hier geen klachten over een oorverdovend pijnlijk zaalgeluid maar wel een professionele geluidstechnicus die de beperking van deze kleine club eerbiedigde. “Spring Of Freedom” liet de eerste zwakheden binnen deze band horen. Zanger Yogi Lang had het bij momenten moeilijk om de hoge noten uit zijn stem te toveren en ook het publiek afwisselend toespreken in het Engels en het Duits had beter gekund. Het is duidelijk dat deze band, als het echt in gans Europa wil gaan doorbreken, nog wat kan werken aan een meer internationale uitstraling. Kwaliteit heeft deze band nochtans genoeg en dat liet ze horen in een zeer aanstekelijke “This Is Not A Prog Song” medley waarin tientallen fragmenten van prog- en rockklassiekers verweven zaten. “Solsbury Hill”, “Owner Of A Lonely Heart”, “Kayleigh”, “I Want To Know What (Prog) Love Is”, “Firth Of Fifth”, “Heat Of The Moment”,….deze band kende duidelijk haar klassiekers. Het opbouwende “3 Lights” sloot deel 1 wervelend af, waarna de band voor een klein kwartiertje het podium verliet. Na de rookpauze (eindelijk is deze club ook echt rookvrij!) nog meer hoogtepunten met o.a. “Day On My Pillow” dat, met “I Know What I Like” (Genesis), een schitterend uitlopertje kreeg. Tijdens het stevige “Silenced” liet de band ook horen wat krachtiger te kunnen uithalen. Vooral de riffs en het melodieuze gitaarspel van Kalle Wallner maakten bijzonder veel indruk. Wallner is wat mij betreft de absolute ster binnen deze band. Een schitterende gitarist, een lust voor oor en oog! Op een verjaardagsfeestje mag een taart natuurlijk niet ontbreken. Tijdens “Cake”, minimalistisch aangekondigd als ‘A song About A Cake’, deelde Yogi Lang toepasselijk taartjes uit aan de eerste rijen en kwam er ook een zeer uitgebreide voorstelling van de band. “Roses”, de bekendste RPWL song die oorspronkelijk werd ingezongen door Ray Wilson (ex-Genesis), sloot de reguliere set af met een bom. Al vlug werd de band teruggehaald voor een eerste bisronde die startte met de Pink Floyd cover “Have A Cigar” en eindigde met de allereerste RPWL song “Hole In The Sky” uit het debuutalbum ‘God Has Failed’ uit 2000….en zo was de cirkel volledig rond!
Toch kwam de band nogmaals terug en was het al bijna 22 uur toen de band definitief afscheid nam met een schitterende versie van de King Crimson cover “Court Of The Crimson King” en het bluesy “Biding My Time” van Pink Floyd.

Dit verjaardagsfeestje van RPWL zullen we nog lang blijven herinneren. Het werd een perfecte Progressieve Rock avond. RPWL is een zeer brave, toegankelijke band met een zeer beperkt rock’n’roll gehalte. Doch de band wist te imponeren met technisch kunnen en een grandioze mix van eigen composities en enkele sublieme covers. Deze avond gaf ons een perfect overzicht van de tienjarige carrière van RPWL: ‘Ganz Prima’!

Setlist:
*Astronomy Domine *Start The Fire *Spring Of Freedom *Breathe In, Breathe Out *In Your Dreams *Gentle Art Of Swimming *This Is Not A Prog Song/Prog Classic Medley *Medley:: How It Is / Crazy Lane / I Don’t Know (What It’s Like) / Wasted Land *3 Lights
*Trying To Kiss The Sun *Sleep *Day On My Pillow / I Know What I Like *Silenced *Cake *Roses
*Have A Cigar *Hole In The Sky
*Court Of The Crimson King *Biding My Time

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Spirit Of 66, Verviers

PP & M festival 2010 met Scorpions, Pagan’s Mind, DGM, Dreamscape, Adagio, Astra, Do Or Die, Virus IV, Ivanhoe, Max Pie, Pythia, Machine Gun, Anwynn, Burden Of Flesh, No Brain, Haircuts That Kill, T.C.M.F.H.
Organisatoren van traditionele metal en hardrock events hebben het erg moeilijk. Natuurlijk is er bij ons eind juni het grote, befaamde Graspop maar daarnaast is er nog erg weinig voor de doorwinterde metalfan. In eigen land is het wegvallen van het Schwung Festival een erg spijtige zaak. Nederland doet nog slechter want daar kondigde Mojo (Live Nation Nederland) enkele maanden terug aan voor onbepaalde duur te stoppen met het organiseren van metalfestivals. Dus geen Arrow Rock, geen Fields Of Rock, geen Wâldrock noch Sonisphere in 2010. Liefhebbers van het genre moeten noodgedwongen uitwijken naar Zweden (Sweden Rock) of Duitsland (Wacken).
Oorzaken zijn de dalende publieke belangstelling voor het genre maar vooral het ontbreken aan beschikbare headliners. Kenmerkend voor het genre is ook het uitdovende karakter en de steeds ouder wordende grotere namen die wel nog volk kunnen lokken. Anderzijds programmeren de traditionele festivals nu zelf ook maar al te graag metalbands zodat we niet helemaal op onze honger blijven zitten. Een nieuw festival zoals het Power Prog & Metal Festival in Mons ontvangen we dan ook met open armen. Bovendien werd aan deze eerste editie meteen een primeur gekoppeld en mochten de organisatoren met trots het allerlaatste Belgische concert van de Scorpions aankondigen.

Op het Power Prog & Metal Festival stonden naast de Scorpions nog 16 andere bands. De eerste band stond al om 11 uur s’morgens op één van de twee podia. De organisatie was top want over de ganse lijn was technisch alles erg professioneel. Het ganse festival werd met meerdere camera’s gefilmd, de lichtshows waren erg mooi, het ‘time schedule’ werd met precisie aangehouden,…Alleen het erbarmelijke galmgeluid in de blikken Expohal zorgde voor een serieuze domper op dit feestje. Quasi onmogelijk was het om in deze hal een deftig geluid neer te zetten. Met uitzondering van enkele moeilijkere momenten in de set lukte dit bij de Scorpions toch vrij aardig. Alvorens de Scorpions omstreeks 22u30 voor de allerlaatste keer een Belgisch podium beklommen zagen we nog enkele andere bands aan het werk. Helaas moet ik stellen dat het allemaal een beetje eenheidsworst was. Van de zes bands die ik zag, kon jammer genoeg geen enkele band echt uitblinken. Het Italiaanse Astra stond op het podium toen ik aankwam. Degelijke Prog Metal waarbij ik enkele songs uit het schitterende ‘From Within’ herkende. Daarnaast was vooral de slechte klank het meest in het oor springende feit van deze set. Ook zo bij het Duitse Ivanhoe op het kleine podium. Traditionele Progressieve Metal waarvoor ik, ondanks het enthousiasme van zanger Mischa Mang, niet echt warm liep. Het eveneens Duitse Dreamscape maakte dan toch een betere beurt. Hun Progressieve Metal klonk zeer melodieus en hun sound had ook een theatraal tintje. Zeker toen een onbekende zangeres het podium opkwam om samen met Francesco Marino een bloedstollende ballade te brengen. Ook ex-zanger en huidige Ivanhoe frontman Mischa Mang mocht het podium op voor een duet. Het Franse Adagio klonk dan weer iets donkerder en had ook meerdere langdurige orkestrale klassieke stukken in hun composities. Helaas konden ook zij zich muzikaal niet echt onderscheiden, al sloeg de vonk naar de vurige fans wel over. Dan maar hopen op het Italiaanse DGM, dat mij vorig jaar met het sterke album ‘Frame’ eigenlijk wel wist te charmeren. Sterke melodieën, een stevige sound maar uitgezonderd van enkele songs uit ‘Frame’ teveel van hetzelfde. Een band met kwaliteit maar verder was deze eerste kennismaking met het Belgische publiek vooral voor de band zelf een fantastische ervaring.

Tot slot hielden de Duitse hardrockers Scorpions er hun Belgisch afscheidsconcert. De groep heeft een fantastische loopbaan gehad waarbij het meerdere (album)klassiekers op haar naam heeft staan. Velen kijken met weemoed terug naar de beginjaren van de band en zien het meest succesvolle ‘Love At First Sting’ (1984) als hun absoluut meesterwerk. Daarna kwam er een modernisering van hun klassieke sound, wat niet door iedereen werd geapprecieerd. Terwijl de band net het nieuwe ‘Sting In The Tail’ uitbracht kondigde het in eenzelfde adem ook hun afscheid aan. De ‘Get Your Sting And Blackout World Tour’ houdt de band wel nog actief tot in 2013. De Duitse band waarbij frontman Klaus Meine binnenkort 62 jaar wordt gaat op welverdiende rust na een carrière van 45 jaar! Zelf noemen ze het geen afscheid, maar verkiezen ze de formulering ‘de laatste grote finale’. Het festival dat tot dan toe enkel subtoppers kende werd meteen een niveau hoger getild. De Scorpions brachten ook nu weer een sublieme onvervalste hardrockshow. Het gigantische podium, telde verschillende niveaus en was voorzien van een enorme LED wall.. “Sting In The Tail” was de stevige opener van de set. “Bad Boys Running Wild” kort erna zorgde voor het eerste vuurwerk en een overdosis aan luchtgitaren. “The Zoo” en vooral de voortreffelijke instrumental “Coast To Coast” deden ook mij terug hunkeren naar lang vervlogen tijden. Er kwam ook een zeer uitgebreide rustpauze die startte met “Always Somewhere” en eindigde met een schitterende (en gelukkig nog eens de volledige versie!) van “Holiday”. Daarna ging men terug stevig rocken met twee songs uit de nieuwe plaat: “Raised On Rock” en het mooie “The Good Die Young”. Opmerkelijk zoals altijd was ook nu weer de drumsolo van mister Kottak. De ‘Kottak Attack’ verveelde geen minuut en dat is toch wel uitzonderlijk voor een drumsolo. Na al die machotoestanden van Mister Kottak werd het feestje afgesloten met een staalhard “Blackout” en de meebruller van de avond “Big City Nights”.
Natuurlijk werd de band nog eens teruggeroepen voor de meest voorspelbare encorelist aller tijden. “Still Loving You” en “Wind Of Change” zijn ballades die iedereen kent en songs die de Scorpions ook groot hebben gemaakt. Het pedaal werd nog een laatste maal ingeduwd tijdens “Rock You Like A Hurricane”, het echte slotstuk van deze voorspelbare doch wervelende Scorps show.

De eerste editie van dit Power Prog & Metal Festival was best een leuk feestje. Helaas konden de meeste bands niet echt overtuigen maar al bij al waren deze toch leuk om eens live te zien. De Scorpions waren voortreffelijk en maakten zo een middelmatig festival toch nog goed. Laten we hopen dat er volgend jaar een tweede editie komt want naast de vele subtoppers in het genre zijn er in het Prog Metal wereldje ook heel wat echte toppers! See you next year Mons!

Setlist Scorpions:
*Sting In The Tail *Make It Real *Bad Boys Running Wild *Loving You Sunday Morning *The Zoo *Coast To Coast *Animal Magnetism *We’ll Burn The Sky *Always Somewhere *Send Me An Angel *Holiday *Raised On Rock *The Good Die Young *Tease Me, Please Me *321 *Kottak Attack (Drum Spot) *Blackout *Big City Nights
*Still Loving You *Wind Of Change *Rock You Like A Hurricane

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: PP&M Fest

Net vóór het optreden van onze favoriete Amerikaanse indie band (tegenwoordig opererend vanuit South Carolina) kregen we de kans om een kort interview te houden. Opperhoofd Ben Bridwell werd gereserveerd voor een interview voor Radio 1, terwijl wij de kans kregen om drummer Creighton Barrett en toetsenist Ryan Monroe, enkele vragen te stellen over het nieuwe album ‘Infinite Arms’. Het werd een gemoedelijk, openhartig gesprek waarin beide heren mij afwisselend te woord stonden.
Het nieuwe album kreeg oorspronkelijk de titel ‘Night Rainbows’ mee maar werd al vlug herdoopt in ‘Infinite Arms’. De band is erg trots op deze nieuwe plaat omdat dit het eerste, echte Band Of Horses album is waar de ganse groep aan meewerkte. De songs op de vorige platen werden enkel door Ben Bridwell geschreven, terwijl deze nieuwe schijf een groepssamenwerking is. Iedereen werkte mee aan het songwritergebeuren en bovendien produceerde men de plaat zelf. Wat de groep een zeer bevrijdend gevoel gaf. De songs werden gepend tijdens het vele toeren van de afgelopen jaren, wat de albumsound dan ook weer sterk beïnvloedde. De nieuwe plaat klinkt bij momenten harder als tevoren maar ook de weemoedige, fijne, meerstemmige countryrock composities komen ook nu weer uitvoerig aan bod.
Daarnaast vertelde Creighton heel erg trots te zijn over het feit dat de band straks met Pearl Jam mag gaan touren. Een droom die voor hen in vervulling gaat. Toen ik vroeg wat we die avond konden verwachten zei Creighton me “It’s gonna be a blast!, with classics and many new songs”.

Net zoals twee jaar terug (15/3/2008) was de Botanique in een mum van tijd uitverkocht. De band is op zeer korte tijd onvoorstelbaar groot geworden en daarom is het toch een beetje vreemd dat ze nu opnieuw in de Botanique geprogrammeerd stonden. Ongetwijfeld zou de Ancienne Belgique wel een haalbare kaart geweest zijn. In 2008 durfde ik na het optreden nog stellen dat dit een superband in wording was. Vandaag ben ik voorzichtiger en twijfel ik of Ben Bridwell & co dit Indie wereldje kunnen overstijgen. Algemeen kan ik stellen dat ik te weinig vooruitgang heb gezien en het optreden bijna een kopie leek van twee jaar eerder.

Ook zo voor Ramsey Tyler, vaste gitarist van Band Of Horses, die ons ook deze keer mocht opwarmen.
Had dit akoestische setje van Tyler twee jaar terug nog een duidelijke meerwaarde, deze keer kwamen de songs uit ‘A Long Dream About Swimming Across The Sea’ niet echt tot z’n recht en moeten we dit halfuurtje jammer genoeg klasseren als eerder slaapverwekkend. Het publiek kent natuurlijk ondertussen Tyler als gitarist van Band Of Horses kwam ook al niet veel verder dan een beleefdheidsapplausje.

Even na half tien begon Band Of Horses aan een begeesterende set die ruim 100 minuten duurde. Er werd sterk geopend met “Factory”, dat ook de openingstrack moet worden uit ‘Infinite Arms’. Een zeer melodieuze track waarin de meeslepende gitaarsound bepalend is. Voetenstamper “The Great Salk Lake” botste op herkenning en liet al meteen duidelijk horen dat de band moeiteloos de brug maakt tussen melodie, potige rock en pure melancholie. Tijdens het vrij stevige en korte “The Northwest Appartment” ging de geluidstechnicus even door de bocht en deed deze rocksong onrecht aan door het volume nog wat op te schroeven. Gelukkig zat de geluidsbalans weer op een aanvaardbaar niveau toen “Is There A Ghost?” werd ingezet. Een ingetogen intermezzo volgde met “Infinite Arms”, de Gram Parsons cover “A Song For You” en het superaanstekelijke “Older” (de song komt gelukkig ook op het nieuwe ‘Infinite Arms’!), dat niet door Ben maar wel door toetsenist/gitarist Ryan Monroe werd gezongen. Dat het bijzonder goed klikt tussen Monroe en Bridwell was duidelijk te zien en te horen tijdens de meerstemmige vocale stukken. De twee keken als waren verliefden elkaar in de ogen en vulden elkaar vocaal perfect aan. De onverslijtbare falset stem van Bridwell kwam deze avond toch soms in het gedrang toen hij in de hoogte wou uithalen. De vermoeidheid, het eindeloos toeren zal hier ongetwijfeld de bepalende factor zijn. Toch smeet de band zich tot het einde van de set onverbloemd en genadeloos voor de voeten van het Brusselse publiek. Losgeslagen en toch soms onzeker typeerde de wat slordige podiumprestatie. De mindergeslaagde grapjes (zoals het eindeloos bedanken van Ramsey Tyler om het voorprogramma te spelen) hadden we ook de vorige keer gehoord en verdoezelden enkel dat de band toch nog wat aan speelritme ontbrak. De finale met vooral “Ode To LRC” en de tijdloze Indie klassieker ‘The Funeral’ waren dan weer groots. Het hoogtepunt van de avond was echter “Evening Kitchen”, een akoestische countrypopsong uit het nieuwe ‘Infinite Arms’, dat werd gebracht van op de brug die van de coulissen naar het podium leidde. Een onvergetelijk moment!!

Band Of Horses is een ijzersterke live band. Toch was er twee jaar terug veel meer magie aanwezig en moet ik stellen dat er net iets te weinig vooruitgang is gemaakt richting het grote publiek. De nieuwe songs uit ‘Infinite Arms’ (uit op 17/5 bij Sony/Columbia Rec) doen echter veel goeds verwachten voor de toekomst. De band beloofde ook dit najaar nog terug te komen om dan ongetwijfeld enkele zaken recht te zetten en de nieuwe plaat nog wat uitgebreider te komen voorstellen.

Setlist:
*Factory *The Great Salt Lake *Too Soon *The Northwest Appartment *Weed Party
*Is There A Ghost? *Infinite Arms *Older *A Song For You *Marry Song *No One’s Gonna Love You
*Blue Beard *Cigarettes, Wedding Bands *Laredo *Ode To LRC *The Funeral *Writers
*Evening Kitchen
*Snow *Sugarcube

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Botanique, Brussel