De spacerock pioniers hebben in ruim een halve eeuw gewoon te veel platen gemaakt, waardoor mijlpalen als ‘Space Ritual’, ‘Hall Of The Mountain Grill’ en ‘Levitation’ een beetje ondergesneeuwd zijn geraakt tussen een hoop ondingen die een eeuwig plekje in de kosmos geenszins konden rechtvaardigen. Desondanks hebben we hier nog altijd met een legendarische band te maken wiens invloed nauwelijks te onderschatten valt. Zonder Hawkwind geen Monster Magnet, Kyuss, Ozric Tentacles, King Gizzard & The Lizard Wizard en een meervoud aan psychrock bands die tot op vandaag overal uit de grond rijzen.
De oudjes komen nu met ‘Stories From Time And Space’ opzetten, en die plaat mag er best wezen. Invloedrijk, maf en doordringend als ‘Space Ritual’ zal het natuurlijk nooit meer worden, maar met een stel lange en vervaarlijke ruimtevaartuigen als “The Starship”, “What Are We doing While We’re Here”, “Traveller of Time And Space” en “Stargazers” komt Hawkwind toch maar weer in een indrukwekkend melkwegstelsel terecht. Het zijn net die lange songs die de space- en progrock traditie van deze iconische band verderzetten met die kenmerkende epische rock, jazzy uitstapjes en freaky uitweidingen.
Het klinkt allemaal 100% Hawkwind en is deze keer ook gespaard gebleven van de Britpop uitstapjes die ze in mindere tijden wel eens durfden te proberen.

Durven we het een verspild talent noemen, een fenomenale bluesgitarist die bij elke nieuwe plaat verder weg stapt van de blues, richting mainstream, hip-hop en R&B? In zijn begindagen kreeg Gary Clark Jr. immers nog de stempel van de nieuwe Jimi Hendrix aangemeten, maar dit lijkt nu echt wel eeuwen geleden.
Nu goed, Gary Clark Jr. weet zelf ook wel dat de blues al te vaak bewandeld is en dat ook het zogenaamde bluesrock genre is plat gespeeld door smoelentrekkers à la Joe Bonamassa (ook een virtuoze gitarist, daar niet van, maar eentje van het slag die geen kaas gegeten heeft van goeie songs schrijven). Platte bluesrock of melige ballads die worden opgefleurd met tonnen koketterende gitaarsolo’s, dit hebben we met zijn allen inderdaad al 1000 keer (te veel) gehoord. ‘Ik mag niet in die val trappen’, denkt Gary Clark Jr. bij zichzelf. Dan maar uit verschillende vaatjes tappen. Funk, hip hop, rock, soul, touareg, jazz, pop, flamengo, het wordt allemaal in de trommel gegooid, kwestie van niets te vergeten. Naar goeie Amerikaanse gewoonte dropt hij er nog wat bekende namen tussen, dat staat altijd mooi op de cover. Waarom geen Stevie Wonder, Valerie June of George Clinton, relaties genoeg? Die verscheidenheid en genrewisselingen komen de samenhang van het album echter niet ten goede, dit lijkt eerder een verzameling van losse songs die niets met elkaar willen te maken hebben.
Dit album heeft zo ook wel nog zijn betere momenten, maar die zijn schaars, heel schaars. Gary Clark Jr. blijft een veelzijdig talent, maar de sporen daarvan zijn dun gezaaid. Het valt niet te ontkennen dat Gary Clark Jr. naast zijn gitaarvernuft ook gezegend is met een soulvolle stem, het is alleen jammer dat een (te) gladde producer er vakkundig heeft op toe gezien dat hier niet buiten de lijntjes wordt gekleurd.
De gitaarexplosies die zijn vroegere werk en vooral zijn optredens zo fantastisch maken zijn weggemoffeld ten gunste van de vele guests-appearances en de afgestofte beats. De gloeiende rock van de beginjaren is nergens meer te bespeuren. Hendrix heeft de zaak definitief verlaten, Usher of weet ik veel welke R&B hufter heeft zijn intrede gedaan.
Verspild talent ? Yep, verspild talent.

Carbon Decoy  komt uit motorcity Detroit en is opgetrokken uit dezelfde vettige klei waaruit The Stooges en MC5 zijn ontsproten. Ze brouwen uit die Detroitse grond een gruizige psych-stonersound en trekken er een smerige garage mee binnen. Het situeert zich ergens tussen de meest gemene versie van The Wytches en de gore metal van pakweg Witchsnake of Satan’s Satyrs. Dit is het soort dirty hard rock die Osees ook wel eens weten te brengen als ze goesting hebben in een vuil en heavy trashpotje.
“Out Of Control” is spacerock getrokken uit hetzelfde olievat waar ook Ecstatic Vision uit tapt. “Heavy Dagger” is een gemeen sluipend monster met een gitaar die tergend tegen de muren swaffelt. Ook “Snake Eyes” is zo een slepende gluiperd die aan een dreigend slowmotiontempo de gitaar laat gieren en openscheuren. Met het ultrasmerige “Like a Witch” worden de rioolsluizen nog wat meer opengezet met een riff die door de modder is gesleurd en feedback gitaren die wild om zich heen zwaaien.
Zo is het ganse album een sidderende cocktail van garage, stoner en olievette hardrock. Smaakt naar meer.

YEAHRS is een Duitse band maar ze klinken Britser dan een bolhoed in een rode dubbeldekker.
YEAHRS dompelt zichzelf volledig in een oerBritse shoegaze-sound, alsof het genre in 30 jaar geen evoluties heeft ondergaan. In tegenstelling tot nieuwe groepjes als bdrmm en Just Mustard, die met shoegaze aan de slag gaan en van daaruit nieuwe paden verkennen, doet YEAHRS geen greintje moeite om aan de originele sound van pakweg Ride, Slowdive en Drop Nineteens iets toe te voegen.
Ze stappen schaamteloos 3 decennia jaar terug in de tijd, bouwen een onderlaag van ruisende echo-gitaren en draperen er dromerige vocals overheen, het traditionele shoegaze recept, zeg maar. Eén keer verlaten ze het geëffende pad, dit met de onvervalste punknoise-song “It Never Leaves Me”, hier vliegen de gitaren nog eens echt uit de bocht, dit had iets meer mogen gebeuren naar ons gedacht.
Maar het moet gezegd, YEAHRS hebben het shoegaze-genre goed onder de knie en ze zorgen hier ook voor een paar stomende songs, met “Rebounds” en “Raindrops” op kop. Ze hebben dus wel degelijk bestaansrecht, maar de originaliteit is ver te zoeken.

USA Nails uit Londen beukt de voordeur in met de gemene oplawaai “Cathartic Entertainment”, mept vervolgens het hele kot aan flarden met een resem verpletterende noise-punk kopstoten, om tenslotte amper een klein half uurtje later de achterdeur keihard aan diggelen te slaan met “I Love It When You Succeed”.
We zijn compleet murw geslagen door zoveel intense pokkenherrie. Denk aan even verzengende bands als Metz, Pissed Jeans en Part Chimp, hier komt niemand ongeschonden uit.
Drilboorpunk van het betere soort.

Karkara is een Franse band die net als het fenomenale SLIFT afkomstig is uit Toulouse. Allen met de spaceshuttle daarheen! Daar moeten paddo’s in het water zitten die geweldige psychedelische trips veroorzaken. Bij Karkara vertaalt zich dat in geestverruimende avontuurlijke songs die zweven tussen spacerock, kraut- en stonerrock.
Qua invloeden bemerken we vooral King Gizzard & The Lizard Wizard, alomtegenwoordig in de energieke lange opener “Monoliths”. Verder op de plaat komt die King Gizzard-sound om de haverklap tevoorschijn, check de Oosters getinte gitaar op “Moonshiner” en het uiterst opwindende “Anthropia”. Karkara doet het evenwel zonder de zonder spielereien en de trash-metal uitstapjes, het trio heeft zo ook zijn eigen dingetjes. Op afsluiter “All Is Dust”, dat gezegend is met de geestdrift van de buren van SLIFT, is er bijvoorbeeld een mariachi trompetje te horen die de song er alleen maar origineler en avontuurlijker op maakt. Psychedelische stoner-rock met een sombrero op, moet kunnen.
Rond “The Chase” hangt een zweem van krautrock en er loopt een verdwaalde saxofoon in rond, het heeft iets van REZN en Ecstatic Vision, en dus zeker ook iets van Hawkwind.
Laat ons stellen dat Karkara misschien nog iets te dicht aanleunt bij de grote voorbeelden en dat wat meer eigen smoelwerk welkom zou zijn, maar dat dit een verdomd lekker plaatje is staat buiten kijf.

Frontman en gitarist in Meatbodies is Chad Ubovich, die tevens bassist is in Fuzz, één van Ty Segall’s vele projecten. Bij het vermelden van de naam Ty Segall weten we algauw dat we hier te maken hebben met psychedische rock die zowel wortelt in sixties- en seventiesrock, als in hardrock, punk en garagerock. Meatbodies is er al zeer bedrijvig in geweest op hun vorige drie platen en heeft nu met deze nieuwe plaat, die voor een stuk toch andere horizonten opzoekt, een hoogtepunt bereikt.

Van deze ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ zijn we vanaf de eerste seconden (met dank aan de geweldige opener “The assignment”) immers onmiddellijk helemaal ondersteboven, dit is een heuse knaller in tegenstelling tot de laatste plaat van Ty Segall, waar we toch een beetje op onze honger blijven zitten. De pupil heeft de mentor overtroffen, zeg maar. Meatbodies behouden op ‘Flora Ocean Tiger Bloom’ de driftigheid van platen als ‘Meatbodies’ en ‘Alice’, maar deze keer is hun psych-rock versmolten met een flard shoegaze en een ferme kluit nineties gitaarrock.
Zo klinken “Hole” en “Gate” als Smashing Pumpkins in betere tijden (die van ‘Gish’ en ‘Siamese Dream’, niet die van ondingen als ‘Atum’ of ‘Cyr’) en heeft “Billow” iets van Oasis die Perry Farrell heeft ingelijfd als vervanger voor de zeurkous Liam Gallagher.
Een absoluut hoogtepunt is “Move”, een aanzwellende knaller van boven de 7 minuten die naar de allerbeste Jane’s Addiction hunkert, het soort song die live ongetwijfeld voor een spetterende finale moet zorgen. Nog een voltreffer is “ICNNVR2” dat terug inzet met een vette Pumpkins riff en een tijdje later wordt opgefokt met een geflipte saxofoon die is weggelopen uit ‘Funhouse’ van The Stooges.
Op “They Come Down” en het aan paddo’s onderhevige “Psychic Garden” komen de Ty Segall invloeden terug aan de oppervlakte. Maar Segall wordt hier genadeloos voorbijgestreeefd, want op diens laatste album is het immers ver zoeken naar een song van dit kaliber. 

‘Flora Ocean Tiger Bloom’ is nu al met voorsprong het beste Meatbodies album.

Bluai is een gemoedelijk meidengroepje met een adoratie voor slackerpop en americana à la Big Thief of Boygenius. Ze hebben met hun bekoorlijke liedjes een tijdje terug Humo’s Rock Rally gewonnen. Er moet dus wel iets in zitten, waar wij horen het vooralsnog niet. Dit plaatje klinkt immers te netjes, te vrijblijvend, te af, te braaf. Hoewel er hier een paar voortreffelijke songs op staan, niet in het minst “My Kinda Woman” en “In Over My Head”, passeert dit eerder als een vrij onschuldig kabbelplaatje waarop de scherpe kantjes vakkundig zijn weg gevijld.
Het stoort nergens, maar blijft ook niet hangen. De meligheid wordt gelukkig wel op een veilige afstand gehouden, maar de opwinding is helaas ook even ver te zoeken.

Ozric Tentacles - Kosmisch feestje in het paddobos

Al sinds de jaren tachtig is Ozric Tentacles een cultband met een volstrekt uniek en uiterst kleurrijk geluid. De band heeft zichzelf een sound toegeëigend die het midden houdt tussen progrock, goa, spacerock, dub, krautrock, elektro en zelfs hardrock. Enkele decennia en ettelijke personeelswisselingen later is Ozric Tentacles nog steeds een band die zijn gelijke niet kent. Hart, brein en enige constante in dit gezelschap is Ed Wynne, een fenomenale gitarist en synthspeler die verantwoordelijk is voor die kenmerkende spirituele en atmosferische sound.
Ozric Tentacles tripten vanavond in een uitverkochte en enthousiaste Casino doorheen hun rijke back-catalogue met onder meer wonderlijke klassiekers als “Erpland”, “Eternal Wheel” en “Sniffing Dog”. Daar tussenin een stel songs uit het nieuwe voortreffelijke album ‘Lotus Unfolding’, met op kop een episch “Green Incantation”.
Rode draad was toch wel het virtuoze gitaarwerk van Ed Wynne, die bij momenten klonk als Frank Zappa in een boeddhatempel of als Robert Fripp in een sprookjesbos dat wemelt van de paddo’s.
De veelkleurige sound werd mee opgefleurd door spirituele visuals, een heerlijke dwarsfluit, geestrijke keyboards, pompende dub-bassen en stimulerende elektro-beats. Naarmate de set vorderde wisten Ozric Tentacles inderdaad meer beats in het geheel te pompen en maakten ze er een alsmaar opwindender dansfeestje van, getuige een extatisch “Sploosh” dat uit al zijn voegen barstte.

Een bruisend en aanzwellend trippy-concertje. Voor zij die er niet bij waren is er herkansing op 18/09 in De Kortrijkse Kreun.

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

De prijs van de origineelste groepsnaam hebben ze al binnen, die van het meest frisse en geschifte debuutalbum, daar streven ze naar. Het lijkt hen aardig te lukken, ‘Mondo Maleficum’ is opwindend, fris, verrassend, springerig en buitengewoon.
Een plaat met een hoek af, met krankzinnige songtitels, opgejaagde gitaartjes, theatrale zang en scheve synths. Wij horen de meest uiteenliggende referenties, Bryan Ferry, Talking Heads, Kaiser Chiefs, Sparks, LCD Soundsystem, Khruangbin, Elvis, Squid, Yard Act,…
Wij horen eigenlijk vooral een verdomd originele nieuwe band die een unieke eigen sound gecreëerd heeft. Superaanstelijke geflipte songs als “Osiris at The Large Hedron Collider”, “The Wheel, the Spade, the Stars In Motion”, “Utterly Rudderless” en “Crocodilian” mikken op de dansbeentjes, maar doen die alle richtingen uitslaan waardoor uw tere lichaampje algauw compleet in een knoop komt te liggen.
Bijzonder fijn en gek plaatje. We zijn er wild van.