SX - Ontdekt tijdens Westtalent , maar vooral de vi.be on air van StuBru , leverde het Kortrijkse trio Sx een ‘boost’. Op die manier werden we vorig jaar al nieuwsgierig gemaakt met hun “Black video” en “Graffiti” , meteen twee kleppers van hun betoverende, bezwerende en huiverende indiepop/electrowave .
SX roept met hun synths, drums en (reverb) gitaren een dromerig en mistig decor op waarover Stefanie Callebaut’s licht galmende stem heen zweeft. Het  materiaal krijgt dus duidelijk elan met haar etherische, onheilzwangere, hallucinante vocals.
Het zijn knap gearrangeerde, gevarieerde, sfeervolle composities, die durven aan te zwellen en krachtiger, vettiger en opzwepender te klinken. De songs ademen een  ‘nightclubbing’ sfeertje en hebben een donkere, apocalyptische ondertoon.
We denken aan een Kate Bush, Scarlett Johansson, Beach House en Twin Peaks. Hier valt veel schoons en aantrekkelijks te noteren; na de twee eerder vernoemde nummers , hebben we de slepende melodielijn en de psychedelische tunes van “Aurora”, de soundscapes van “Plateau” en natuurlijk die nieuwe single “Gold” .
Jong talent, revelerend bandje! U bent gewaarschuwd!

In 2010 hoorden we al iets waaien van het duo uit Brooklyn, NY , Tanlines, gecentraliseerd rond zanger/gitarist Eric Emm (ex-Don Caballero) en Jesse Cohen (percussionist/keys), met hun ‘Volume One’ .
De opvolger ‘Mixed Emotions’, eigent zich een plaatsje toe tussen de popelektronica van Friendly Fires , Crystal Fighters en Yeasayer . Inderdaad , met invloeden van Hot Chip , Vampire Weekend  en Animal Collective onder de arm , horen we lekker groovende opzwepende muziek van zalvende , dansbare energieke beats, bongo’s, gitaarlijntjes  en zwevende echoënde vocals, die ons meedrijven naar een ‘andeere’ droomwereld …
Te koesteren alvast zijn songs “All of me”, “Yes way”, “Not the same” , “Lost somewhere”,
“Real life” en “Cactus”. 

Een aparte verschijning , toch die bevallige Amerikaanse popdiva Elisabeth Grant aka Lana Del Rey met de hoog opgestoken, lang wapperende haren, de lange wimpers , de krabnagels, en die een beetje schaars gekleed kan zijn . Broze, onderkoelde en hartverwarmende  trippopromatiek op z’n Twin Peaks is een juiste omschrijving van haar muziek. Haar debuut
‘Born to die’ , heeft een paar smaakvolle, huiverende singles uit, “Born to die”, “Bluejeans”, “Video games”  en “Summertime sadness” , die sieren door de intens broeierige spanning , de slepende donkere beats , de orkestraties en de vrouwelijke backing koortjes  . Emotioneel materiaal , gedragen door haar helder, indringende, beklijvende , doorleefde stem  die iets meeheeft van Nancy Sinatra, Amy Winehouse, Amanda Lear  en Marlene Dietrich .
Een sound die ons 60 jaar terug in de tijd doet tuimelen . Een muzikale droomwereld, mysterieuze dieptes en een intrinsieke klankkleur, vakkundig uitgewerkt  met een verleidelijke, smachtende tune … Een overtuigend  debuut van wel twaalf songs, aangevuld met vier extra tracks en remixes .

Ook het Ierse Cranberries willen een graantje meepikken van de reünies. Het leverde zelfs een nieuwe plaat ‘Roses’ op , die eerlijk gezegd flauwtjes klonk. Het is deels een terugblik naar de eerste platen , ‘Everybody else is doin’ it , so why can’t we’ (‘93) en ‘No need to argue’ (94) . Goed in het gehoor liggende droompopsongs , zonder over te hellen naar bombast , die eerder op de vervolgplaten te horen was.
De stijl komt de laatste twee jaar opnieuw van onder het stof. The Cranberries hebben een zekere stempel gedrukt  op de huidige lichting droompop. Maar die magie van het genre hoor je bij hen nu wel niet meer . Ook de kenmerkende fragiele, hoge en gevoelige vocals van Dolores O’Riordan , beklijven onvoldoende .

Sommige reünies hebben megasucces , bij The Cranberries valt het dus al bij al mee . De fan wil na ruim tien jaar zijn favoriet wel eens terug zien .
Een goed gevulde Zénith kreeg een anderhalf uur durende set te horen,  van een selectie songs van de twee eerder vernoemde  platen , ‘To the faithful departed’ , aangevuld met het recente ‘Roses (“Conduct”, “Fire & soul”, “Tomorrow”) en een paar andere nummers .

De reünie raakte te weinig. De stem van O’Riordan is en blijft een netelig punt; hoe sterk ze ook haar best deed , bij de ingetogen pop , had haar stem onvoldoende intensiteit en draagkracht, ondanks de sound haar stem niet overtrof. Op die manier misten we punch en emotie in de gevoelige droomsongs “Animal”, “How” , “Linger” en “Sunday” , die smolten als  sneeuw voor de zon; de flikkerlichtjes die we er bij ons konden voorstelen, doofden. De warme , aandoenlijke tunes misten hun doel , en het geheel werd  meer koel, afstandelijk ervaren . Waar vroeger een link naar Harriet Wheeler van de Sundays was, was nu totaal geen sprake meer …  En dan hadden we het nog niet over de ‘overdreven’ glitterpakjes .
Beter ging het bij de rockende songs “Free to decide” , “Can’t be with you”  en “Salvation”, waar haar stem grimmiger was  . De band zelf ging gretig te werk  in de snedige en de subtiele partijen. Het tweede deel was dus behoorlijk goed, en tav de gig in de Lotto Arena onderhield ze het contact met haar publiek en kreeg het bij de hits meer ruimte mee te zingen . En hier kon “Zombie” dus niet ontbreken!
De sfeervolle “Empty”, “You & me” en de opbouwend rockende “Electric blue” en “Dreams” in de bis zaten goed in elkaar, wat de indruk gaf dat de zangeres en band elkaar optimaal hadden gevonden .

Nostalgie spookt ons door het hoofd  bij de set van de Ieren . Ze balanceerden tussen jeugdliefde en jeugdzonde . Hun comeback moeten we  inderdaad ervaren als een gemiste kans , en daar zit O’Riordan voor veel tussen . Het geheel was te koel en afstandelijk . Benieuwd hoe het verder zal lopen …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-aerial-27-11-2012/
(support act
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-cranberries-27-11-2012/

Organisatie: Vérone Productions, Lille

Het gaat snel voor het enthousiast jonge en charismatische Noord-Ierse trio Two Door Cinema Club (live met vier, gezien de drummer een halfvast lid van de band is) : een debuut, ‘Tourist history’ , om U tegen te zeggen met een rits aangenaam huppelende; sprankelende spring-in-t-veld nummers, “Something good can work” , “This is the life” en “You’re not stubborn” . Tja, je hebt van die band die ‘het’ hebben om relaxte, leuke en opgewekte melodietjes te schrijven.  En daar zijn zij één van .
Fris twinkelende , aanstekelijke dansbare poprock, die volwassener en meer uitgebalanceerd klinkt op die tweede ’Beacon’ , een album dat gevarieerder , breder is en meer diepgang heeft, maar z’n jeugdig enthousiasme en euforie niet verliest. TDCC staan in voor een zorgeloos avondje.

Ze waren toe aan het laatste optreden van hun tour, laden dan even de batterij op, om opnieuw te touren . Hun optreden in de Bota was in geen mum van uitverkocht en ook hier zal het waarschijnlijk de laatste keer geweest zijn dat we hen in een kleiner zaaltje konden bewonderen;  volgend jaar in maart staan ze al geprogrammeerd in de AB.
Live een goed uur lang heerlijk klinkende zomerse aanstekelijke deuntjes, die de paar mindere songs van de tweede cd naar een hoger niveau trekken . Al meteen sprankelden de bubbels en de spots op songs als “Sleep alone” , een heel sterk nieuw nummer, “Undercover martyn”, “Do you want it all” en “This is the life”. Het swingt door de meezingrefreinen, de zwierige gitaarsounds , de opzwepende  drums en de kleurrijke, tintelende toetsen, gedragen door die zalvende vocals van Alex Trimble , die ergens aan Alexis Taylor van Hot Chip refereert . “Wake up” en de oudere single “You’re not stubborn” volgden .
De gillende gitaarlijntjes , die ze in de songs staken , zorgden voor elektriciteit, raakten en knalden. Songs van ‘Beacon’ “I can talk” , “Costume party”  en “Handshane”  klonken sterker. “Sun”, “Pyramid” en “Next year” dan , hadden minder spankracht en energie en waren dus de mindere broertjes in het ‘TDCC’ concept; hier nam de vaart wat af .
“Smth good can work” en “Eat that up, it’s good for you” waren de vaardige , energieke afsluiters van dit relaxt ‘snelvaart’ concert.

De ‘holder-de-bolder’ indiepop en de heldere spotlights porren het optimisme en de levenslust aan.  Hun livereputatie deden ze alle eer aan. Two Door Cinema Club is een vitaal  kwartet dat sterk werd onthaald en op heel wat opengesperde keelgaten en opstekende handjes kon rekenen .
De knappe springerige gitaarsongs “Some day” , “Come back home” en “What you know” besloten het fijne concert . Ze hadden al wat (jong) volk achter zich , na vanavond kan het alleen maar een sneeuwbaleffect hebben … Deze gerespecteerde band kan groots worden.

Support was Kowalsky , eveneens uit Noord-Ierland , die fungeerden als een ideale geleider naar de Two Door Cinema Club . Ook hier hoorden we reeks sfeervolle, aanstekelijke indiepopsongs  met toevoeging van een vleugje elektronica. Onschuldige , melodieuze pop, die ons al meteen in de juiste stemming bracht

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/two-door-cinema-club-26-11-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/two-door-cinema-club-1-26-11-2012/
Organisatie: Botanique , Brussel

Jessie Ware en Coely
Ancienne Belgique (Club)
Brussel

Jessie Ware - een op en top Britse zangeres, 26 jaar , veelbelovend muzikaal talent binnen de soul/r&b pop tuimelt de hitparade binnen met prachtsingles “The wildest moments” en “Running”. De debuutplaat ‘Devotion’ brengt een rits sfeervolle, dromerige, smachtende , dampende en verleidelijke songs, rustig ‘easy listening’ materiaal , die af en toe een aanstekelijke groove hebben.

Ze heeft een verleden als achtergrondzangeres bij Jack Penate en SBTRKT, en haar gouden fluwelen stem hangt ergens tussen Lisa Stansfield, Soul II Soul Carin Wheeler, Sade, Beyoncé , Joss Stone , Tracy Thorn en Florence Welch, met wie ze ook al samenwerkte .
Was haar eerste kennismaking op Pukkelpop nog wat statisch , dan kwam hier een zelfverzekerde dame , die intussen wat podiumervaring heeft opgedaan ,  vertrouwen uitstraalt en met plezier in interactie treedt met haar fans . Ze bedankt hen voor de doorbraak en de fijne respons .
Het was na Pukkelpop in de kleine AB Club haar eerste echte optreden op de Belgische podia en dat zal ze zich wel herinneren, gezien ze sterk onder de indruk was van de aangeboden Belgische chocolade. Het getuigt dat ze nog niet godverheven is en met beide voeten op de grond wenst te staan, ondanks het groeiend succes. Op het achterplan stond haar naam gescandeerd en in tegenstelling tot haar open houding , moet er nog wat gewerkt worden aan de koele look van de band …

Haar softe muziek kwam in de Club ideaal tot z’n recht , maar zoals bij velen , het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat we haar in zo’n kleine club konden aanschouwen. Haar optreden was in geen tijd uitverkocht . Nu, volgend jaar in maart komt ze terug in de grote AB  zaal; of de set nog even aangrijpend en beklemmend zal zijn , is een andere vraag.
Heel wat vrouwvolk vooraan om het jonge talent te zien , en ondergedompeld te worden in haar warme , intieme pop; net als op plaat werden de songs goed uitgebalanceerd; elektronica, gitaar, bas en drums vulden aan, en sommige songs kregen een verrassend broeierig funky ritme, wat  uitnodigde naar een Wendy & Lisa en Prince. Ook de zalvende en hardere drumslagen en het gestoei met slepende elektronicabeats boden ‘lucky shots’ aan de soulfulle r&bpop. Het zorgde ervoor dat het materiaal in z’n totaliteit wat meer imponeerde. Op het achterplan stond haar naam gescandeerd.
We hoorden een klein uur lang een afwisselende set. Liefdessongs “Say it”, “No to love (I want you)” en “Something inside”, deden je wegdromen, of zoals “Night time” en “110% “ die gemoedsrust boden. Tot slot nodigden “Still love me” , “Devotion”, “Swansong” en “Sweet talk” uit  voor een zwoele  danspas met je geliefde:” . Ze omschreef het als ‘2 step groovesongs’ . “What you won’t do for love” was de ideale Valentijnsong.
De songs klonken voller door de vooraf opgenomen strijkers en soulfulle backing vocals.  De hits hield ze op het eind, “The wildest moments” en “Running” werden sterk onthaald. Het zijn ook de sterkste songs, die ontroerend mooi zijn .

Alle nummers passeerden de revue en haar lofbetuigingen voor het succes nemen we van harte mee . Een stijlvolle set van een stijlvolle dame …


De 18 jarige Antwerpse met Congolese roots Coely opende . Ze heeft al meteen een grote radiohit op zak met “Ain’t chasing pavements”, een wilde , militante hiphop/r&b song. Ze smijt met statements , maar ‘why not’? . Een gepassioneerde jonge dame , zelfverzekerd ook , die zich niet laat doen , en de r&b van Lauryn Hill en Erykah Badu een ferme kopstoot geeft, door de toevoeging van felle , harde beats en verbeten, grommende , spuwende raps . Naast dit gespierde nummer , stoeit ze met een “7 nation army” van The White Stripes en hoorden we in de korte set een zalvende, lieflijke kant, met o.m. een a capella cover van Alicia Keys … Coely, taai en soft tegelijk . Hiphop met knusse ballen! Een veelbelovend talent …

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Het NYse duo Sarah Barthel (zang/keys) en Josh Carter (zang/gitaar) houdt het op synthpop, die het midden houdt tussen een droom psychedelisch en trippop geluid . Na hun debuut ‘Eyelid movies’, al ruim twee jaar uit, is er nu de EP ‘Nightlife’ met zeven songs . Op songs  “Turning into stone”  en “A dark tunel” zorgt het duo voor een zwaardere beat en kunnen de pedaaleffects worden ingedrukt , wat hen richting krautrock/shoegaze brengt .
Bij onze Franstalige vrienden zijn zij al goed ingeburgerd, hier bij ons is men er nog direct warm voor; hun  intrigerende synthpop overtuigt en verdient een ruimere erkenning.

Het Kortrijkse kwintet van de zangers/gitaristen/componisten Jinte Deprez en Maarten Devoldere,  heeft opnieuw een sterke plaat afgeleverd . Na ‘Applause’ namen ze de tijd te werken aan die belangrijke tweede.
Overtuigend klonken ze door de broeierig spannende opbouw, de heerlijke melodielijnen , de meerstemmige zangpartijen en de toevoeging van synths en viool, die niet vies zijn van een grimmig randje .
Hier hebben ze hun materiaal nog dieper in detail uitgewerkt . De songs zitten ingenieus in elkaar en zijn veelkleurig door het brede instrumentarium,  de experimentjes met blazers en de huppelende, sfeervolle ritmes.
Hecht songmateriaal van een hecht klinkende band. Balthazar is op z’n minst als een Gorillaz bezig, die ook met finesse te werk gingen; dat levert pracht op als “The oldest of sisters” , “The man who owns the place”  en “Any suggestion” , zonder de andere groeisongs te vergeten . Geen enkel moment van verveling.
Hier druipt de spanning en de originaliteit van af . Klasse! .

Exitmusic, een Amerikaans kwartet , gevormd door gitarist Devon Church (beetje jonge Thurston Moore lookalike) en de bevallige zangeres en multi-instrumentaliste Aleksa Palladino, eigent zich een plaatsje toe binnen de noemer van etherische indie/trippop; vlagen doom , soundscapes, wave en shoegaze waaien er in golven overheen. Hier zou het vroegere 4ad label een vette kluif aan gehad hebben .
Inderdaad heel wat invloeden worden hier samengeperst; bands als Beach House, The xx , Zola Jesus, Lower Dens , Sigur Ros, Portishead, Mazzy Star en verder een Radiohead (niet voor niks is de groepsnaam ontleend aan een song van hen) en This Mortal Coil zijn terug te horen; in de zang doet ze ons denken aan een diepgravende Nico of een heerlijk uithalende Fever Ray (Karen Dreijer Andersson), Kate Bush of Elisabeth Frazer. Een intrigerende vocaliste dus. De frêle zangeres maakte zich als actrice al opmerkzaam in de serie ‘Boardwalk empire’, waarin een David Lynch duidelijk is ingebed.
Een optelsom leert dat we nogal snel uitkomen bij een beloftevol bandje dus . Na de EP ‘From silence’ is er nu de full cd ‘Passage’, die het kwartet naar Europa brengt en met twee concerten in ons landje, de Vooruit in de Nijdrop.

Tja , voor wie eerder de week hier naar ILikeTrains kwam , zal ook vanavond bij Exitmusic aan zijn trekken zijn gekomen. Ze waren met drie on stage. We werden een uurtje ondergedompeld in hun bezwerende donkere  romantiek, met een huiverende, grillige , apocalyptische filmische tune. Een onderhuidse broeierige spanning, meeslepende, voort deinende en aanzwellende ritmes , die durfden te exploderen op de synths , percussie of in de gitaarlijnen . Ze konden naar een climax gaan, om dan opnieuw rust te ervaren. Songs als “The sea”, “The night”, “The city”, “Stars” , “The cold” , “Storms”, “White noise” en “Sparks of light” en de bijhorende mistige projecties spraken tot de verbeelding .
Opnieuw zijn we met Exitmusic een bandje rijker , die graag eenvoud en toegankelijkheid mengt met experiment en uitkomt op een boeiende, muzikale cocktail. Enkel nog wat werken aan die statische houding en podium présence, en ze komen er …

Support was True Bypass , opnieuw een project van zangeres/ multi-instrumentaliste Chantal Acda , van Nederlandse origine , maar die al lange tijd in België woont . Ze maakt deel uit van Sleepingdog en Isbells en tussenin maakte ze opnames met Nils Frahm, en kwam ze een samenwerking met de vroegere dEUS gitarist Craig Ward , die intussen flink wat kilo’s is bijgekomen en er al wat getekend uit ziet. Achter de cd titel ‘Toby’ schuilt een gans verhaal, is een beetje de eigen biografie van Acda geworden; een zekere Toby Litt, een Engelse schrijver , leverde de toepasselijke teksten aan. Een verwerking van Acda wat zich vertaalt in een reeks stilistisch sobere, broze, kwetsbare songs; een minimaal ingehouden, intimistische sound van gevoelig gitaargetokkel en stemmen.  Melancholie, tristesse en dagdromen, pakkend, ontwapenend, eerlijk en oprecht. Opnieuw een geslaagd project van Acda , al wil ze in die gedeprimeerde inhoud een optimistisch zonnestraaltje toelaten. 

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/exitmusic-15-11-2012/ http://www.musiczine.net/nl/fotos/true-bypass-15-11-2012/

Organisatie: Nijdrop, Opwijk

De Zweedse troubadour Kristian Matsson heeft nu al drie voltreffers uit , na ‘Shallow grave’ (2008) , ‘The wild hunt’ (2010 ) is er nu die derde ‘There’s no leaving now’ . Zijn handelsmerk: zijn stem en zijn gitaarspel .
We kunnen maar zeggen dat hij zich  ontpopt zich als een kleinzoon van Bob Dylan, een zoon van Bonnie Prince Billy, een broer van Bon Iver en een jonge Nick Drake. Hij komt er alvast glansrijk mee weg.
Een singer/songwriter ‘pur sang’ die z’n songs uitermate boeiend houdt met z’n akoestische/elektrische gitaar, het - getokkel en z’n bezielde, emotievolle stem.
De nieuwe plaat wordt nog breder door de uitbreiding van het instrumentarium van o.m. piano en steelpedal . Ingetogen pracht die begeesterend vaardig kan zijn, als op “Leading me now”, “Bright lanterns” en “Wind & walls” en intrigeert door z’n dromerige, snijdende vocals .  Emotionele vuistslagen heet zoiets …
De folkysing/songwriterpop van tien nummers zijn mooi, subtiel en doordacht. Wat een verkenningstocht binnen het sing/songwriterslandschap . Uniek toch om al drie cd’s lang zo intens te kunnen boeien .