Het Britse Morning Parade uit Harlow, Essex debuteert met een reeks radiovriendelijke songs. Popsongs , die de Britpop niet verloochenen . Niet voor niks klopte het kwintet aan bij de Blur – Damon Albarn studio’s .
Een mengeling van melancholische en aanstekelijke melodieuze poprock, waarbij men houdt van meezingbare refreinen en ballads tussenin . Pré-stadionrock met brave en vette synthlagen, die een beatje kunnen verdragen . Ze halen grote bands als Coldplay, Snow Patrol en Oasis voor ogen . Qua creatief statement niet echt betekenisvol, maar eentje die met de vorig jaar verschenen EP ‘Under the stars’ met songs “A&E”, “Monday Morning” en de titelsong “Under the stars”  onze nieuwsgierigheid opwekte.
Vaardige en broeierige songs horen we hier als “Blue winter” en “Headlights” die de cd openen , meeslepende “Us & Ourselves”, “Close to your hearts”  en “Born alone” volgen. Ze worden afgewisseld met de (intieme) pianoballad “Running down the aisle”, “Half litre bottles” en “Monday morning” van de EP. De single “Under the stars” ontbreekt hier niet en is nog steeds die ‘finest worksong’ van de plaat …

Ze heeft al een paar platen uit , de uit NY, Brooklyn afkomstige sing/songwriter; ze komt nu in de spotlight met de nieuwe derde cd . Sharon Van Etten kreeg de hulp van Aaron Dessner, (The National ) die instond voor de productie . Een dosis melancholie horen we  in de korte, kernachtige, best spannende songs … Broeierig, dromerig  songmateriaal; met een lichte dreiging, met een welgemeende link naar de V.U.. De twaalf gevarieerde songs binnen het genre intrigeren en worden gedragen door haar indringende stem.
‘Tramp’ is een fijn indieplaatje , met een donkere folky tune.

Het sympathie duo Blood Red Shoes, Laura-May Carter (zang/gitaar) en Steve Ansell (drum/gitaar), dragen we in het hart .Ze zijn toe aan de derde cd die ‘Fire like this’ en ‘Box of secrets’ opvolgt ; twee cd’s speelse,  uiterst genietbare, onstuimige, opwindende en gecontroleerd, harmonieus beklijvende gitaarsongs. Het duo slaagt erin op ongedwongen wijze  hun nummers de energie, de hooks en power te geven en de ritmes huppelen en dartelen om je heen; de songs bouwen goed op en durven  te exploderen, onstuimig, beheerst en doordacht.
Ook op de derde cd vinden we enkele stevig, snedige nummers terug , als de woeste “Je me perds” en de broeierige opbouwende “Lost kids” en “Cold” . De songs zijn spannend en winnen aan intensiteit en diepgang . Wat meer rock-ballad gehalte dus met de sfeervolle benadering van “Two dead minutes” , “Night light” en “Slip into blue”. Wat langzamer allemaal, maar het blijft prima klinken . Blood Red Shoes zorgen nog steeds voor een gezellig rock’n’roll onderonsje .

De Brits klinkende Amerikanen van de Dandy Warhols hebben al een pak platen uit van psychedelische rocksongs . De band van Zia Mccabe en Courtney Taylor-Taylor mogen dan nog druggy sounds en dito levensstijl op nahouden , steeds is er op hun platen wel een leuk nummer terug te vinden, ondanks de matige indruk die de platen in hun totaliteit hebben; “Every day should be a holiday”, “Not if you were the last junkie on earth”,  “Bohemian like you”  en “We used to be friends” zijn classics  geworden .
De nieuwe is er eentje die evenveel afwisselend als inwisselend materiaal kent . Een middelmatig album die het handelsmerk van psychedelische pop koestert , en aangevuld wordt met gewone rocksongs en donkerromantische ballads . Openers “Sad vacation” en “The autumn carnival” trekken meteen de aandacht en overtuigen door de broeierige , repetitieve ritmes; “Rest your head “ , “I am free” en verderop “Slide” en het instrumentaaltje “Alternative power to the people”, eentje vol bleeps  zijn ook nog de moeite waard . “Don’t shoot she cried” op z’n beurt  zit onder de dope; maar de “16 tons” cover en andere nummers als “Enjoy yourself” en “Seti vs …” hebben weinig om handen . Tja , dat is nu 1x het oeuvre van de Dandy Warhols dopestory ...

De laatste jaren durft Tony Dekker, spil van Great Lake Swimmers, al extraverter te gaan. Op de nieuwe cd horen we het alvast  op “Easy come easy go” en de titelsong. Eerder hoorden we vooral sfeervolle en weemoedige americanapop, geënt op een intiem semi-akoestische gitaarspel en – getokkel, banjo, steelpedal en viool, onder Dekker’s klaaglijke, melacholische  zang. Nummers als “Think that you might be wrong”, “The great exhale”, “Cornflower blue” en “Fields of progeny” sieren dit . Een bre(e)der instrumentarium wordt alvast aangehaald op “Changes with the wind” en “Ballad of a fisherman’s wife” . Een glansrol is weggelegd voor violiste Miranda Mulholland die de weemoed en uitbundigheid in elkaar doet vloeien.
Great Lake Swimmers blijft garant staan voor innemende, gevoelige als broeierige, uitbundige fijne altcountrypop.

De Nederlander Blaudzun aka Johannes Sigmond spitst zich naar ons landje toe en heeft een nieuwe plaat ‘Heavy Flowers’ uit . Een groots artiest in wording, eerder verscheen al (semi-akoestisch) werk, maar kreeg hier praktisch geen airplay. ‘Heavy Flowers’ van de sing/songwriter, documentairemaker en wielerfanaat is een overtuigende plaat . We waren  onder de indruk, gezien hij hier 16 Horsepower, Grant Lee Buffalo en Clannad op één lijn brengt door z’n innemende, opbouwende, broeierige songs, een  emotievolle zang en z’n songteksten.
Ofwel brengt hij materiaal op sobere , ingehouden wijze als “Monday” en “Another ghost rocket”. Ofwel kreeg hij de hulp van een heuse band , die afgewogen  rijkelijker gearrangeerde songs spelen met folky poptunes , waarbij ze naar een climax gaan door het bredere instrumentarium, alsof een Arcade Fire naast jou stond , met een ‘alles en nog wat ‘ instrumentenkeuze: banjo, mandoline, lapsteel, toetsen , ukelele, viool , accordeon en blazers . De single “Flame on my head” is er eentje die in het geheugen gegrift staat . “Le chant des cigales” en “Sunday punch” zijn de twee opzwepende tracks; we noteren een zwierige “Elephants”  en de titelsong leunt het nauwst aan het mysterieuze en mystieke van Woven Hand door de onheilspellende tokkels , de dwarrelende synths en de accordeon.
Blaudzun loodst ons moeiteloos door heen die bloedstollende pop van ‘Heavy Flowers’, die uitermate gevarieerd klinkt binnen het genre.

Helmut Lotti & Roland’s Super Allstar Enlightening Music Machine – Een bluesrockend ensemble
Helmut Lotti & Roland’s Super Allstar Enlightening Music Machine
Handelsbeurs
Gent
2012-06-09
Johan Meurisse

In de muziekwereld zijn allerhande combinaties van artiesten mogelijk … Niets is ons nog vreemd als ze op elkaar beroep doen . Onze ‘bluesfather’ Roland Van Campenhout, nodigde een aantal muzikale vrienden uit om samen met hem in 60 jaar roots, blues en rock’n’roll erfgoed te duiken . Een Dranouter Radio 1 sessie in 2011 zorgde hiervoor . Door de grote respons en succes besloot deze bende het hele project te hernemen onder de klinkende naam Helmut Lotti & Roland’s Super Allstar Enlightening Music Machine. Samen met mondharmonicawonder Steven De Bruyn (The Rhythm Junks, El Fish,…), zanger/gitarist Pieter-Jan De Smet, bassist Jasper Hautekiet, allround drummer Jeroen Stevens (I Love Sarah), gitarist Elko Blijweert (Novastar, Laïs, Pawlowski) en het jonge talent Nevada Fellow (Ruben Focketeyn, zoon van Frank, die hoge ogen scoorde op de Humo’s Rock Rally 2012). En in Helmut Lotti zit zowel een Broadway musical als blues man verscholen . We waren alvast nieuwsgierig …

Hier geen klemtoon op Lotti of op Roland , maar elke muzikant werd in de twee uur durende set in de spotlight geplaatst . Hun Liefde voor Muziek bracht hen samen en dat wilden ze delen met een uitverkochte Handelsbeurs . Dit unieke project passeert in beperkte mate langs een paar clubcentra. De Handelsbeurs gaf  het startschot . Deze zomer is het ensemble alvast te zien op het BRBF in Peer en in het najaar worden nog een paar concerten met het publiek gedeeld.
Spontaan , speels en enthousiast ging het ensemble te werk en grasduinde in een resem classics, waarbij elke muzikant en de zangers (Steven, Pieter-Jan , Nevada , Roland en Helmut) respect afdwongen.
De vocale koek werd in het begin netjes verdeeld , Pieter–Jan op “Up on the cripple creek”, “Going down slow”  met Roland , “The game is up” van Steven De Bruyn en “Tryin to get this” met Helmut .
Toegegeven, in de songs die Lotti vocaal voor z’n rekening nam (o.m. “Just to walk that little girl home” en Elvis “Cindy Cindy “) nam , klinkt natuurlijk wel die Broadway sound door.
Of er waren de duets , de samenzang en het samenspel; het klonk allemaal doorleefd, aanstekelijk, broeierig en groovy , met een zekere bedreven – en bezetenheid, en ruimte voor de ras muzikanten, die niet vies waren verrassende wendingen te bieden aan het materiaal. Het vleugje humor tussenin was graag meegenomen en paste volledig in zo’n concept .
De jonge Nevada durven we hier wel eens voorop te plaatsen want hij is ‘de future’ . Geen podiumvrees om tussen die oude(re) artiesten te staan; hij gaat een succesvolle carrière tegemoet , me dunkt . De talentrijke jonge gast speelde vurig op z’n akoestisch gitaar en zong solo enkele sterke songs als “Thinking machine” en “Lonely run”.
Verderop hoorden we puike versies van een rootsrockende “Satisfy Suzy” , “Sleep while I’m dead” (Warren Zevon ) , een meeslepende “Ol’ King Kong in the lunapark” en een spitsvondig jammende “My baby just cares for me” van Nina Simone .
De zangers van dit project hoorden we dan samen op een nostalgische Travelling Wilburys’ “Handle with care” (remember Dylan – Orbison – Petty – Harrison), die de set besloot  . In de bis  werd het tempo opgedreven en klonken ze als een opgefokte bluesrockende Red Devils (remember hun zompige debuutplaat ‘King King’ btw! ) , waarbij ze al rollebollend met hun benen over het podium bewogen . “Johnny be goode” ontbrak niet . ‘Some Ass rockin’, Yeah’. Blues Peer is gewaarschuwd met dit gelegenheidsensemble …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/super-allstar-enlightening-music-machine-09-06-2012/

Organisatie: Handelsbeurs , Gent

Deer Tick is  de band van multi-instrumentalist en songschrijver John McCauley . Hij heeft met Deer Tick al een paar platen uit en steeds opnieuw zijn we geboeid door de afwisselende aanpak . Zijn  materiaal situeert ergens tussen americana, southern rock en rauwe lofi klinkende rock met een punky attitude. Wilco , Two Gallants, The Replacements en Jonathan Richman horen we terug in de muziek .
Hij kan met z’n band stevig rocken , “Let’s all go to the bar”, “Something to brag about, maar intrigeert ook met een handvol broeierige , meeslepende songs als “The bump”, “Funny world” en “Main street”. En er is ruimte voor een ballad tussenin als “Clowinaround” en “Electric”, op het eind.
Het tweede deel van de cd is eenvormiger en nestelt zich volledig in de americana sound. Bijzonder knap dus wat hij allemaal uitvoert  . Fijn plaatje opnieuw !

Een double-bill op z’n plaats - Sleepy Sun - Shellac
Shellac, Sleepy Sun en Helen Money


De bekende producer Steve Albini, 50 intussen,  stond als producer al in voor materiaal van Nirvana, Pixies, Slint, PJ Harvey, Low , Joanna Newsom en ga zo maar door . Met z’n eigen band Shellac is hij al twintig jaar bezig, en heeft tot nu toe vier cd’s uit, twee in de jaren ’90 ‘At action parc’ , ‘Terraform’, en twee tussen 2000 en 2010 , ‘1000 Hurts’ en ‘Excellent Italian Greyhound’.
Vanavond hoorden we een synthese en kregen we ook wat nieuw materiaal te horen van de op stapel liggende , gedoopte en ooit te verschijnen ‘Dude incredible’ , vijf jaar na ‘Excellent Italian Greyhound’.
Albini was midden de jaren ’80 spil van Big Black, gegroeid uit de hardcore noiserockscène, en die strakke, rammelende, nerveuze noisy rock hoor je nog steeds in Shellac: de  rauwe, scherpe, metaal achtig gitaarklank van Albini h!imself, een soort ‘prikkeldraadgitaarklank’, waarbij de gitaar strak om de lenden is gespannen , de gortdroge powerdrums van Trainer op een eenvoudig opgestelde ‘Dead Moon’ drum, en de grommende, diep dreunende en repeterende bas van Weston .
Gewoontetrouw staan ze dicht bij elkaar op 1 lijn opgesteld.  Het trio, nog steeds in dezelfde vaste bezetting, is enorm op elkaar ingespeeld ; één blik naar elkaar is de geleider om er stevig tegenaan te gaan. De songs kunnen een lange intro hebben, zijn gedreven, hard en vol haakse, vreemde en verrassende, onverwachtse wendingen;  ze kunnen losbarsten en exploderen!
Bij Shellac, die alle promo en publi afweert,  draait het hier simpelweg om de sound , inpluggen om de  power en oerkracht te laten tellen! Een dimmend wit licht schijnt over de drie:
… Altijd wel iets unieks dus om hen aan het werk te zien: Albini’s rauwe, onvaste zegzang en mans unieke gitaarspel, waarbij de snaren stevig worden gespannen; bassist Weston , die een vragenrondje inlast, en een drummer die er deftig op losslaat. Er is de ietwat absurde humor en een beetje zottigheid om hun noisetrip wat te doorbreken en te relativeren .
Een verrukkelijke muzikale belevenis is en blijft het, wat het trio op de bühne presteert .
In de anderhalf uur durende set selecteerden ze “Wait a minute”, “Crow”, “Copper”, “Canada”, “Prayer of God”, “Boycot”, “Squirrel song”, “Spoke” en “Steady as he goes”.  Een lang uitgesponnen en tot op het been uitgemergelde huiverende “End of the radio”  van de laatste cd liet ons verweesd achter …, een song die Joy Division’s Ian Curtis deed opborrelen … ). Geen veranderde aanpak noteerden we bij de handvol nieuwe songs .
Shellac is electricity! En Albini mag dan een groots artiest en producer zijn ,  hij bergt met de twee anderen zelf z’n materiaal op … Respect!

Uit San Franscisco is Sleepy Sun afkomstig . In 2009 vielen zij op met furieuze en dromerige trippende retrorock , die naast geestesgenoten Black Mountain en Black Angels kon geplaatst worden . Het vertrek van Rachel Williams liet z’n sporen na , maar de band rond Bret Constantino is er nu terug bij en heeft na ‘Embrace’ en Fever’, met ‘Spine Hits’ een toegankelijk, melodieus, pakkend en gepolijster album uit, met meer symfonische folky tunes en een goed uitgebalanceerde zang. Minder zinderend en zweverig misschien, maar net als Soundgarden , steeds bezwerend.
Een uur dik boeiden ze met hun afwisselende aanpak; een handvol songs als “New age”, “Wild machines” en “Martyr’s mantra” werden op stoner-achtige wijze opengetrokken!

Helen Money opende de avond en  zij ging de strijd met haar cello; minimal drones, pedaaleffects, elektronica en beats vulden aan . Als geen ander verkende zij alle mogelijkheden van haar instrument en wat ze allemaal creëerde van sounds op het podium wekte bewondering op .

Organisatie: Heartbreaktunes ( ism Trix , Antwerpen)

… Songs in hun meest pure vorm … een akoestische gitaar en twee zangstemmen . We hebben het hier over Rein Vanvinckenroye en Natalie De Man , die samen liedjes schrijven. Intimistisch materiaal , die een mijmerende , verstilde eenvoud hebben. Een aantal nummers worden verrijkt met een ‘verdwaalde’ harmonica van bluesman Steven Troch .
Hun tweede album is een feit; sober, intiem, eerlijk materiaal dat raakt … ‘EYE-shaped Spots’ is een verhalende wereld van eenzaamheid, nachtelijke ontmoetingen met mythologische figuren en odes aan de hartstocht …
http://www.myspace.com/thecravingdeer