Electricity In Our Homes is een Londense band die debuteert met ‘Dear Shareholder’, na een eerder verschenen EP. Het trio biedt indiepop, ondersteunt het met aanstekelijke, lieflijke pop en een rauw garage lofi randje vult aan. Een licht zweverige zang horen we en de repetitieve  ritmes leunen nauw aan de V.U. en The Feelies . In “We are all trooping off in a big old gang” is wave geweven, en het afsluitende sfeervolle “Play it over” heeft nog een pittig rock’n’roll/blues gehalte . De geboden variaties maken van de plaat een fijn debuut .

Man met twee nationaliteiten brengt op gezwinde wijze een mix van culturen samen. Merdan Taplak heeft z’n muzikale ervaring als DJ op fuiven en festivals samengebundeld in een zwierige groovende dancepopplaat . Balkan, dubstep, breakbeats, wave  en trippop sijpelen door . De songs zitten goed in elkaar; het album is gewoonweg straf en werkt aanstekelijk op de dansspieren. Fun-da-mental, Asian dub foundation, The Avalanches en een rits Balkanpop bands zijn maar een reeks artists die ons voor de ogen flitsen als we de plaat horen . Gastvocalisten behouden hun eigen identiteit in de culturele ‘crossroad’ van Taplak. Op die manier horen we de variatie op “Join the circle” (ft Fat Jon), “Chosen ones” (ft Princess Superstar), “All out” (ft Kraantje Pappie & Wenki) , een slepende dubgroove op “Nice to be a girl” (ft Eline Mabilde), waarop wat gas wordt teruggenomen, en “Une affaire a Istanbul”  (ft Sanseverino) , die het Franse chanson mengt. Tot slot is er de titelsong met de Glimmers. En de ‘party peoples’ onder ons komen nog meer aan hun trekken met “Booty trap”, “Goofy groove”  en “Hasret”. Om maar te zeggen, Merdan Taplak is ‘hot’ , en op plaat klinkt hij ‘hottest’ door al die verschillende invloeden op ingenieuze, boeiende en dansbare wijze samen te brengen.

In hun eigen IJsland ging eind vorig jaar de bal aan het rollen met de single “Little talks “ , met de bijhorende debuutcd ‘My head is an animal’; Of Monsters And Men is het bonte gezelschap, met zangeres/gitariste Nanna Bryndis Hilmarsdottir en zanger/gitarist Ragnar “Raggi” Porhallsson. Ze serveren ‘feelgood’ gevoelige folkpop  met toevoeging van trompet en accordeon. Een breed weelderig  instrumentarium kleurt en siert de songs , die naar een Arcade Fire lonken.
Vrolijke , zwierige en sfeervolle muziek, amicaliteit , friste en enthousiasme . Ritmisch sterk. Referenties met Noah & the whale , The Decemberists , Mumford & Sons , Fanfarlo en ons eigen  School Is Cool. Oprechtheid, spontaniteit en speelsheid ! De kunst van het songschrijven ligt hen gegoten. Lekker in het gehoor liggende pop , of het nu opwindend , opzwepend of ingetogen klinkt .

Ondanks de vele invloedssferen, hebben ze een eigenheid . Met zeven waren ze op het kleine podium van de Club van de AB. , maar hebben alle troeven en kwaliteiten om een grootse band te worden . Wat zijn we blij met een opbeurende, prikkelende “Little talks”. Leuk en ontspannend. De rest van Europa ondergaat nu hun popgevoelige folk . Een verademing bepaald door de afwisselende en de elkaar aanvullende (vrouw –man) zang. Heerlijk zoiets.  
Een uitnodigende “Enjoy our music” hoorden we en gezwind trokken ze ven leer met “Dirty paws”, “From finner” en “Mountain sound”, die iets hebben van onschuldige ‘campfire’ songs .  De flikkerlichtjes op de achtergrond gaven nog meer hun ‘joie de vivre’ aan . Ons hartje bonkte even hard als het tempo wat lager kwam te liggen in het sfeervolle, dromerige materiaal met de warm, broeierige songs “Slow & steady”, “Yr bones” of de liefdessong “Love love love”. Kortom ; fleurigheid door het geraffineerd uitgewerkte songmateriaal vol fijne, prettige emotievolle  melodieën .
“King & lionheart”,  “Lakehouse” en natuurlijk “Little talks” brachten een ongehoord optimisme . Moeiteloos konden we de “héhé’s” , “de oohoo’s” of de “lalala’s” meezingen en neuriën. En dit was nog niet alles, tot slot waren we dan nog eens sterk onder de indruk van de klankkleur en de stemmenpracht van het  broeierige opbouwende  “Six weeks” .
Op sjieke en gracieuze wijze werd de uur durende set besloten. Best spannend! De applausmeter ging in het rood bij het Of Monsters & Men optreden in de kleine Club.  Sober, sierlijk en elegant! “Close to me” van The Cure werd uitermate origineel gespeeld, fluisterpop  met onderhuids een ‘pop noir’ tint, ergens tussen The XX en een hitgevoelig Jesus & Mary Chain . Het intens melancholische “Yellow light” werd er mooi aan gekoppeld .

Een ‘waauw’ gevoel hielden we er aan over . Het muzikaal kwalitatieve Of Monsters & Men kan na een Mumford & Sons en Noah & the whale een Pukkelpop Club of Marquee tent op z’n kop zetten … U bent nu al de hoogte!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

De Sea Of Bees is het muzikaal project van Julie Ann Baenziger (kortweg Jules genaamd). De bezige bij speelde zowat alles zelf in op de 2 platen ‘Songs for the ravens’ en de pas verschenen ‘Orangefarben’. Om de recente cd wat meer armslag te kunnen bieden is ze met twee andere leden (drummer – gitariste) en met haar vriend op tour getrokken. Ze verdient de airplay, want de Californische brengt dromerige , licht verteerbare indiefolk met een countrykantje, die fris, aanstekelijk en gevoelig klinken . Haar warme melancholische zang en de fijne arrangementen doen ergens denken aan Edi Brickell, Fairground Attraction, Sparklehorse en Grandaddy. Haar zang wordt mooi ondersteund door de gitariste. Die harmonieuze samenzang en de onderhouden sound doen letterlijk wegdromen naar ‘de bloemetjes en de bijtjes’. We werden door luistersongs als “Strikefoot”, “Sidepain”, “Girl”, “Gnomes”, “Marmalade” en John Denver’s “Leaving on a jet plane” een klein uur in de ‘open velden’ meegevoerd. De openhartige lady zorgde voor een intense band met haar publiek . Spijtig dat maar een handvol mensen dit meemaakten in de kleine Witloof Bar …

Support was Lylac , het folky chanson duo Amaury Massion en Thecle Joussaud; uit het Brusselse , die een handvol indringende songs speelden op akoestische gitaar en cello. De heldere zang droeg het innemende materiaal en na de EP kunnen we in mei het debuut ‘By a tree’ verwachten …

Organisatie: Botanique, Brussel 

Balimurphy is terug na vier jaar . Ze hebben intussen heel wat muzikale ervaring en inspiratie opgedaan na ‘Poussière’ (2008). Muzikale horizonten verkennen, die hen op hun vierde album terugbrengt naar de kern van het Franse chanson en Brel en Bashung doen opborrelen!
In de twaalf composities kun je niet omheen deze invloed , balancerend tussen pop, vaudeville, folk en blues  door de sfeervolle benadering en de kenmerkende stem van Cédric Van Caillie.  Balimurphy wordt sterk ontvangen bij onze Franstalige vrienden!
http://www.myspace.com/balimurphy

Eerder hoorden we van Kate Bush met ‘Director’s Cut’ , een herinterpretatie van vier nummers ‘The sensual world’ en zeven nummers van ‘The red shoes’ . Het was een sfeervolle, sensuele plaat met spannende ingetogen folky, trippop en klassieke bewerkingen , die droom- en sprookjesachtig klinken en gedragen worden door haar prachtige zang die neigt vertellend te zijn.
Dit is haar echte ‘nieuwe’ plaat die ruim zes jaar later ‘Aerial opvolgt , waarbij we niet omheen de samenhang pop-klassiek kunnen . Ingetogen pop en pracht, sober ingehouden nummers, zoals we al gehoord hebben van Talk Talk met ‘The spirit of Eden’  .
De 7 songs met een speelduur boven de 65 minuten , worden met ambiente soundscapes, invloeden uit jazz en folk, omringd en gedragen door haar innemende, indringende , heldere emotievolle stem.
De plaat is een fascinerend geheel , waarop ook Elton John en Andy Fairweather-Low (“Wild man”, “Snowed in at wheeler street”) te horen zijn.
Het titelnummer “50 Words For Snow” wordt opgejut door ’50 termen voor sneeuw’ , waarin acteur Stephen Fry de vijftig termen opdraagt  die de Eskimo’s gebruiken voor sneeuw .
Kate Bush stond al voor de grote K van Kunst, die grote K mag behouden blijven …
Winters warm, onthaastend, rustig en mooi . Subtiele pop op z’n best …

Het Amerikaanse The Shins bereikten Europa met de tweede cd ‘Chutes too narrow’ (2004). Hun debuut ‘Inverted World’ dateert al van 2001. En iets later verscheen ‘Wincing the night away in 2007. De doorbraak wenkte …
Sing/songwriter/gitarist James Mercier is de spil en heeft alvast de kunst om fris tintelende, hartverwarmende en dromerig sfeervolle melancholische popsongs te schrijven. De indiepop op z’n best met een reeks subtiel uitgewerkte songs , maar in 2009 ontsloeg Mercier z’n bandleden, en legde zich toe op het project Broken Bells met Danger Mouse.
De muzikale ervaring van hun melodieuze ‘bedroom’ popelektronica die kon grooven , nam  hij op de nieuwe Shins-plaat; een volledig nieuw geformeerde band, na vijf jaar, waarbij de songs kwalitatief sterk zijn, en popmelodieus van aard. Ze weten een breed publiek aan te spreken .
Frisse, radiovriendelijke droom- en balladpop , die de single “Simple song” voorop plaatst , ook de overige negen zijn meer dan de moeite waard.
The Shins vinden zichzelf wel weer uit, maar krijgen nu de verdiende respons voor hun  aangename indiepop!

Vorig jaar waren we al onder de indruk van de rammelende punkpopknallers van Cloud Nothings van Dylan Baldi uit Cleveland : een compromisloos, ‘back to basics’ geluid, onbevangen, speels, strak en melodieus . En het jonge , dynamische collectief zorgen in de sound voor voldoende variatie.
Ze klopten nu aan bij Steve Albini; eigenlijk kon of mocht die niet ontbreken op de opvolger ‘Attack on memory’. We horen acht bedreven , broeierige songs , die intens, spannend zijn en durven te exploderen .
Qua stijl trekt het kwartet de sound meer open en valt er meer diepgang te noteren. Ze integreren hun rammelende punkpop met postpunk, , indiepop, noiserock , emo en psychedelica . Op die manier word je volledig meegezogen op de negen minuten durende “Wasted days”.
Een band naar ons hart dus, die lekker voortschuurt  op “Stay useluess” en het instrumentale “Separation” . “Fall in” en “Cut you”  hebben meer pakkende melodieën en klinken verfijnder.
Wat een talentrijke band  met wat voor een plaat! Fris , opwindend, aanstekelijk en creatief in het genre ! Aanschaffen dus!

Na een kleine time out tussen 2004 – 2008  zijn de broers Phil & Paul Hartnoll terug van de partij en kunnen we hen bewonderen met die typische lasbril dito zoeklichtjes aan. Achter hen een groots projectiescherm en rond hen allerhande constructies die ons doen baden in hun kenmerkende ambienttechno, van zalvende, bedwelmende , hypnotiserende  klanken en pulserende , aanzwellende en krachtiger wordende beats. 

Ze maken er werk van, net als de huidige dance acts, het podium vol elektronica en visuals te stoppen.  Met het comeback album ‘Wonky’ en tekstvellen als “Intergalactic mutants, we are your friends” waanden we ons in een vredig intergalactisch stelsel met o.m. allerhande kleurrijke kristalstructuren en ruimtewezens gerichte boodschappen op het grote scherm . Straf spul van die twee!
Muzikaal groeven de broers diep in de tijd en werd  hun recente cd voorop geplaatst. Geen “Satan” of “The box” - toestanden , zoals bij het vorig optreden op de Lokerse Feesten (2009); die nummers werden met de mantel der liefde bedekt, door het feit dat de broers de boel met de juiste vibe konden opzwepen .
Het publiek in trance krijgen en de AB omtoveren tot een broeierige Club was de opdracht waarin ze ‘en verve’ in slaagden . Van het  trancegericht web “One big moment” en “Straight sun”, ging het naar een meer aanstekelijk geluid …’faster, harder, better en stronger’ op z’n Daft Punks! Al vroeg zat het oudje “Halcyon + On + On” verweven , waarin ze Belinda Carlisles “Heaven is a place on earth” mixten . Songs als “Beelzedub” en “Belfast” nodigen uit tot een ‘smiley’ op het aangezicht.
De techneuten dreven het tempo op en palmden stelselmatig het publiek in; meer en meer zweterige lichamen op songs als “Wonky” en “Stringy acid”; hier werd je gedwongen te dansen . Wat een clubby sfeertje! We voelden sprankelende bubbels om ons heen . Een sterke act trouwens, die dan met “Where is it going” en “Chime “ de perfecte apotheose vormde. 

Een beleven van Ruimte , Sterrenstelsels en ons aller Moeder Aarde zijn Orbital fans niet vreemd ; hun roemrijke roots lopen moeiteloos door het nieuwe materiaal. De 45 + rs  toonden nog eens hoe sterk hun invloed wel was op de huidige dance!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/orbital-12-04-12/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Diagrams is het nieuwe muzikaal project van Sam Genders , die een time-out met Tunng heeft ingelast en zich opnieuw concentreerde op z’n job in het onderwijs.  Het kriebelt , de folky tunes van Tunng werden opzij geplaatst en er is de focus op dromerige , gedreven indierock . Het nieuwe project is al bij al ok, de songs klinken fris en optimistisch en ondanks het feit dat ze vakkundig goed in elkaar zitten, zijn het “Tall buildings” en “Appetite” die ons hier het sterkst  raken.