St.Vincent, of singer/songwriter Annie Clark uit NYC, maakte deel uit van de begeleidingsband van Polyphonic Spree en Sufjan Stevens en nam de tijd te werken aan haar eigen project St. Vincent. Ze is nu toe aan haar derde plaat , met niet voor de hand liggend songmateriaal . De songs kunnen aparte wendingen ondergaan, kunnen behoorlijk tegendraadse ritmes hebben , maar behouden een zalvende, sfeervolle, toegankelijke ondertoon . Onrechtstreeks zit er de gedachte van , dit is de richting die Goldfrapp moest uitgaan na ‘Felt mountain’ en niet een kleurloze fletse elektrotoer .
De frêle jonge dame is vocaal niet opperbest , maar haar ‘hinkstapspringende’ melodieën intrigeren, zijn avontuurlijk  en ademen een soort ‘songscape’ uit door tedere, hemelse , maar ook verbeten klinkende toetsen, synths en (backing) vocals .
Een muzikale tocht met weerhaken, die finesse, subtiliteit knoopt aan eigenzinnigheid en avontuur!

Een staalkaart van vrouwelijk talent zagen we afgelopen vrijdag voor een volle Théâtre Sébastopol, Lille; Leslie Feist is de naam. Feist uit Canada, Toronto, is populair geworden, en gaat een succesvolle worldtour tegemoet, gezien ze steevast voor uitverkochte (theater) zalen speelt . Haar sing/songwriterschap wordt geëerd; andere belangvolle artiesten coverden al songs van haar , remember James Blake en Bon Iver, flarden muziek wordt in reclamespots gebruikt en ook in de filmbusiness klopt men aan bij deze (Leslie) Feist.

Geestesgenoten Cat Power en Joan Wasser spookten in ons hoofd als we haar aan het werk zagen, maar ze straalt meer warmte, energie, dynamiek en extravertie uit dan haar lieftallige buren. Ondanks het feit dat haar singles niet meteen een topnotering halen, is men te vinden voor haar muzikale pareltjes van mooie, intieme, breekbare, dromerige songs die eerst een muzikale schets krijgen door akoestische gitaar en piano , en door haar goed op elkaar afgestemde band een ritmisch sterke aanpak verzekeren, wat ze opbouwender, breder, forser en opwindender kunnen maken, gedragen door haar warme, gevoelige licht melancholische stem, gelinkt aan Joni Mitchell, en de backing vocalistes van Mountain Men.
Haar intens spannend, broeierig materiaal bouwde laag per laag op en klonk aandoenlijk en aanstekelijk door haar voortreffelijke band. Waaaw, wat gaf dit live een boost! .  Deze klassedame imponeerde, maakte er een zeer gezellige boel van en zorgde ervoor dat iedereen bij het zittende concert al na een half uur rechtstond . Een prima concert dus van een kleine twee uur van een artieste die raakte. De helft van de set kwam van de laatste, vierde cd ‘Metals’ …
We werden meteen in het Feist web geweven met “Undiscovered first” , “A commotion” en “Graveyard” , gedegen songs , die intrigeerden door de brede instrumentatie, de boeiende wendingen en de lichte explosies. De eerste single van de huidige cd , “How come you never go there ?” onderstreept moddervet de geoliede begeleiding. Een apart stukje percussie en  gekenmerkt van Indiase invloeden, hoorden we op een uitermate inventief gespeelde “Mushaboom”. De oudere single “My man my moon” bood een rockende synthgroove, was stevig van aard , zorgde voor een heupwieg en werkte in op de dansspieren. En op die manier onderscheidt dit ze zich van meesterlijk sing/songwriting en ‘vak’ manschap van haar band . Sjeik en elegant!
Op een groot scherm zagen we Feist & Band(leden) door een filmcamera aan haar microfoon, in afwisseling met landscapes en ander leuks. Ook kampvuur- en freefolky taferelen drukten hun stempel  op songs als “So sorry” en “Anti- pioneer” … “Songs from Nashwille - Canada to Lille” zei Feist laconiek . De engelenstemmen van de dames van Mountain Men kregen dan even vrij spel.
Tot slot ging ze een sterke overtuigende finale reeks tegemoet met  “The bad in each other” , de fijn uitgekiende nieuwe single trouwens , een pittig gedreven “Comfort me” , en de sfeervolle, dromerige “Caught a long wind” en “Get it wrong , get it right”.
De artieste werd sterk onthaald en zorgde voor magie in de bissen; ze palmde ons in met een niet versterkte “Cicadas & gulls” , gedragen door de stemmenpracht en ingehouden akoestisch gitaargetokkel; een broeierige “Let it die” volgde. Kippenvelmoment leverde het sober gespeelde “Intuition” (stem – piano) op, die definitief de set besloot.

Feist: Imponerend , prachtconcert ! Tot op de zomerfestivals (Pukkelpop)!

De Amerikaanse sing/songwriter M Ward,  al een pak platen uit, hebben we deels moeten missen door fileleed in Lille; hij hield z’n countryrootspop  uitermate sober. De set van onze moderne troubadour  nam in kwaliteit en waarde af door het toestromende publiek, die zich in de zeteltjes neerplofte …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/feist-23-03-2012/

Organisatie: Agauchedelalune, Lille

Ganglians, uit Sacramento , California, Usa brachten eerder een lofi klinkende plaat uit, ‘Monster head room’ . ‘Still living’ is van een andere ‘soort’. Leuke, aanstekelijke zomerse indiepop, met heel wat psychedelica en swamp rock’n’roll, onderhevig aan heel wat gitaarriedeltjes en reverbsounds en gedragen door een sterke samenzang. Op die manier gidst Ganglians zich tussen Wavves, Avi Buffalo, The Drums, Black Angels, Grizzly Bear, Local Natives en halen ze oudjes als The Cramps en Beach Boys naar boven.
Toegankelijke songs, check “Drop the act”, “Jungle” en “Good times”  maar eens, van catchy melodieën die een mooie klankkleur hebben en intrigeren door een tokkelend gitaarspel en gekenmerkt zijn van een lichte wave inslag . Aanstekelijke, dromerige melodieën waarbij de eventuele tegendraadse ritmes zalvend zijn. Ganglians zorgt ervoor !

Een warm aandoenlijk geluid horen we op de tweede plaat van Het Zesde Metaal aka Wannes Cappelle. Na het debuut ‘Akattemets’ duimen we ervoor dat hij met de tweede plaat nog meer airplay kan verkrijgen. Hij verdient het , want we horen hier spitsvondige , treffende Nederlandstalige pop ( in het West-Vlaams dialect) .
Tekstueel is het album straf . Wannes zal meermaals een writer’s blok versleten hebben . Sfeervolle, dromerige, licht melancholische ‘straight from the heart’ songs die door stem en gitaar worden gedragen , en een warme klankkleur krijgen door piano , drums en blazers . Veel luistergenot wenst hij ons op de elf songs  . Terecht!

Ani Difranco is een belangvolle vrouwelijker singer/songwriter, die er vóór 2006 steeds in slaagde om in een aanhoudend hoog tempo cd’s af te leveren. Maar sinds haar huwelijk met vaste producer Mike Napolitano en de geboorte van dochter Petah in 2007 doet de folky songschrijfster het beduidend rustiger aan .
Zestien platen en live registraties sieren haar rijkelijk gevuld oeuvre al. We horen een vrij toegankelijk, sfeervol geluid op de twaalf songs,  die sober en ingehouden kunnen zijn , maar ook breder en forser opgebouwd kunnen zijn. Fraaie composities, die niet vies zijn van een vleugje soul en jazz .
Naast de eigen composities  valt  ook een cover op , titelsong van de cd , een in ‘31 door Florence Reece geschreven nummer, dat indertijd populair werd door folkzanger Peter Seeger. En net die Seeger doet mee op de eigen gemaakte compositie , wat de versie alleen maar mooier maakt. Tekstueel blijft de links georiënteerde geladenheid behouden.

Veronica Falls
Ancienne Belgique (Club)
Het Londens-Schotse kwartet Veronica Falls brak in het najaar van 2011 door met hun titelloos debuut . Lekker galmende indierock met een rauw randje en een meerstemmige zang van Roxane Clifford en James Hoare. De groep ‘grasduint’ en ‘revivalt’ graag en op die manier horen we ergens wel een stukje van het oude Velvet Underground , Wedding Present, The Pastels, een snedige, felle trek van de Pixies, de rauwe rock van Sonic Youth en de huidige nowave van o.m. Vivian Girls. Een mistige sliert shoegaze vult aan. Moffig , maar een geslaagde combinatie van melancholie en pittig gitaar/feedback werk.

Op plaat waren we ervoor te vinden, maar live kwam het minder goed uit de verf , want in het mistige decor dreunt, rammelt en pompt het kwartet en was de fijne, heerlijke sound wat zoek. In de eerste songs hadden ze alvast onze aandacht vast met een energiek en rauw “Right side of my brain” en “Stephen” , een zweverig, dromerig, ontspannend “The box”, “The fountain” en “Buried” , maar dan valt het gordijn wat over de groep en klinkt het wat krakkemikkelig en komt de meerstemmige zang niet echt door ; daarbovenop viel de toonvastheid ook in het water. Op het eind hoorden we nog een sterke, overtuigende versie van “Wedding day” en  de spannende single “Come on over” . En dan was de set na een klein uur ten einde.

‘The big next thing’ zijn ze nog bijlange niet, daarvoor hadden we teveel vraagtekens geplaatst …een dertien in een dozijn bandje die  hopelijk niet in de vergetelheid geraakt …

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

De Fransman Anthony Gonzalez aka M83, is al een tiental jaar bezig en breekt nu definitief door met de dubbele langspeler ‘Hurry up, we’re dreaming’ . Een huzarenstukje chillwave/elektronica trouwens , een muzikaal landschap dat een rijkbeladen klankkleur herbergt door lagen dromerige, zweverige, psychedelische synths en subtiele geluidjes boven elkaar; en niet vies is van bombast en klassiek aangevuld met percussie, gitaarloops, stemmenpracht, koortjes en vervormde vocals, badend in een soundtracksfeertje . Invloeden van Tangerine dream, Brian Eno, Pink Floyd, JM Jarre, Vangelis, Air en The Aloof zijn hier op hun plaats.

Live onderneemt hij met band een heuse tournee . Na een succesvol optreden op de Piasnites een goede maand terug , was hij nu te zien als vierkoppige band in een lang op voorhand uitverkochte GrandMix . Tja, dat de (Noord)Fransen vallen voor deze elektronicatechneut is niet meer dan normaal.
Op het podium zagen we een hoop elektronica en hitech apparatuur om een sferisch, dromerige hypnotiserende trip te realiseren; Fors injecteerden percussie en gitaren het geluid. De lange opener “Intro” (die ook de nieuwe dubbelplaat opent) balanceert tussen droom, bombast en dans, is filmisch als beeldend en bracht ons in de juiste stemming. De toetseniste nam een prominente rol qua hemelse zang en galmende vocals in,  naast de ietwat zalvende, integere zalvende zang van Gonzalez. Het geluid en de lightspots vormden een perfect geheel.
Meteen werd het kwartet sterk onthaald .
De aandacht werd verdeeld tussen nieuw en oud; de terugblik overtuigde met opbouwende “Teen angst”, “Graveyard girl”, de swing’n’groove van “Sitting” en “Guitar & a heart” en een slepende “We own the sky”; als een mistige sliert palmden ze ons in en durfden ze te exploderen,  net als het nieuwe materiaal “Wait”, “Reunion” en de single “Midnight city”.
M83 bracht voldoende variaties en lagen aan in z’n geluid , waarbij de  elektronica , gitaren, percussie en de galmende zanglijnen elkaar afwisselden en/of aanvulden.

We werden anderhalf uur op onze wenken bediend en letterlijk meegezogen in één langgerekte hypnotiserende trip, die live een red bull booster bezorgde en de dansspieren aansprak . Het afsluitende , opzwepende “Couleurs” klonk verbluffend en kreeg uitzinnige reacties . Tourcoing stond op z’n kop …de Marquee tent van Rock Werchter  kan volgen . U bent gewaarschuwd!

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Area 52 - Rodrigo Y Gabriela and C.U.B.A.
Het virtuoze Mexicaanse gitaarduo Rodrigo (Sanchez) y Gabriela (Quintera) zijn al zo’n twintig jaar samen. Ze beschikken over een sublieme techniek,  vingervlugheid en finesse. Ze staan garant voor een meesterlijk en geniaal gitaarschouwspel. Ze kwamen in de belangstelling bij ons in 2005 door hun flamenco-interpretaties van Metallica en Led Zeppelin nummers.
Ondertussen zijn ze een eigen weg ingeslagen. Ze houden van variatie en gaan op deze plaat breder met latino en jazz. Een kijk op Cubaanse muziek onder meer en ze palmen op die manier Havana in: Hun akoestisch en elektrisch gitaarspel wordt aangevuld met een dertienkoppig orkest, percussionisten, toetsenisten, blazers en strijkers . Overwegend zijn het lange broeierige nummers, die swingende opstoten kent  en niet vies zijn van Santana sentiment . Op z’n geheel boeiend, maar toegegeven, deels vermoeiende trip.

Of ze nu Torhout of Gent in de aderen hebben, het duo Little Trouble Kids heeft een dijk van een nieuwe cd uit . We zijn onder de indruk van hun ‘Adventureland’, die eenvoudigweg door een gitaar van Thomas Werbrouck en de stompbox van de percussioniste Eline Adam worden bepaald. De rauwe energie, de ‘in your face’ - no-nonsens- rock’n’roll  klinkt broeierig en gestroomlijnd.
De poulains van Triggerfinger plaatsen zich meteen naast de oude White Stripes , The Kills en Blood Red Shoes en ademen de frisse aanstekelijkheid van de Ting Tings. Een live energie om U tegen te zeggen met twee harmonieuze stemmen . Luister maar eens naar de rauwe rockers “Left right left”, “Anyways” , “Straight a’s”, “Marching blues”, “Sacred bone”  en “Kids in amusement parks”. En ze kunnen zich moeiteloos in bochten wringen met een gevoelig “Drunken eyeball” of een noisy “Let’s get together” .
Geflipte garagerock, ruw, smerig maar  catchy, melodieus en treffend. Twaalf minimalistische nummers die een trip vormen in hun ‘Adventureland’ .
Dit verdient een dubbele Cheers als we hen op café tegenkomen!

Leslie Feist uit Canada debuteerde in 2004 met ‘Let it die’, en zorgde samen met Joan Wasser (JAPW) en Cat Power voor een staalkaart van getalenteerd vrouwelijk singer/songwriterschap. Enerzijds horen we mooie, intieme, breekbare, dromerige songs bepaald door akoestische gitaar en piano , die opbouwend en forser kunnen zijn, gedragen door haar gevoelige stem , gelinkt aan Joni Mitchell.
Ze kwam in de spotlights door “1234” die in een Ipod reclame werd gebruikt en vervolgens met James Blake’s versie van haar “Limit to your love” .
De derde cd ‘The Reminder’ ging op die manier niet onopgemerkt voorbij en de recente vierde cd ligt in het verlengde met die vertrouwde aanpak van intens broeierig materiaal, dat laag per laag kan opbouwen  en kan ingekleed worden door blazers, toetsen, percussie en backing vocals . Het levert pareltjes van songs op, “The bad in each other” , “A commotion”, “Undiscovered first” , “Comfort me” en de single “How come you never go there” . Ook de sober gehouden, ingetogen nummers “Caught a long wind”, “Bittersweet melodies”, “Anti-pioneer”, “Cicadas & gulls” (link met Low)  en “Get it wrong, get it right” weten te raken.
Feist mag dan populairder en bekender zijn geworden, ze doet het volgens haar voorwaarden om te overtuigen . 12 nummers, 50 minuten puur sing/songwriter ‘vak’ manschap . Sjeik!