Les Nuits Botanique 2012 – alle zalen: The Rapture – Laura Gibson – Dz Deathrays
We checkten de verschillende zaaltjes om vinger aan de pols te houden wat het muzikaal hart van de Bota biedt. Van afwisseling gesproken op dag twee - entertainment met Chilly Gonzales, ophitsende rock'n'roll van Dz Deathrays, de intieme, dromerige sing/songwriting van Laura Gibson en de partygrooves van The Rapture ...

In de Grand Salon zagen we een geanimeerde Chilly Gonzales aan het werk (zie verslag op de site).

In de Orangerie werden de gitaren goed ingeplugd;  hier overheerste de rock’n’roll ‘pur sang’, met onze Franstalige vrienden Elvis Black Stars, Romano nervosa, Experimental Tropic Blues Band en  het Australische duo Dz Deathrays.
Meteen werden we van onze sokken geblazen door het Australische duo Dz Deathrays, Shane Parsons en Simon Ridley, die het nauwst leunden aan het oude Canadese Death from above 1979 … “Brutal enough to make your ass explode, fast enough to make your skull vibrate”, waren één van de bepalende zinsnedes, die volledig in het kader van het Australische duo pasten . Een krachtige , dynamische, zompige sound , een bedreven samenspel  en tonnen enthousiasme . Als je er hun geluid op nahoudt, hebben ze de juiste titel ontleend aan hun EP ‘Brutal tapes’. Straf spul! Ze verdienden vanavond een hoger plaatsje op de affiche in de Orangerie …
Onze Franstalige vrienden Elvis Black Stars en Romano nervosa konden dit niveau niet halen.
De eerste band Elvis Black Stars speelde snedige , broeierige , directe , krachtige rock’n’roll, die ergens Triggerfinger en Black Box Revelation voor de geest haalde. Energiek en gedreven gingen ze te werk en konden rekenen op een puike respons .
De heren van Romano nervosa speelden onbesuisder en hielden meer van de fun die de rock’n’roll met zich meebrengt . Dampende boogierock, die ze omdoopten tot spaghettirock, met ergens een wegwijzer naar La Louvière. Tja, tijdens een kroegentocht in je eigen dorp zouden ze zeker niet misstaan en vloeit het bier rijkelijk in en rond de toog!
The Experimetal Tropic Blues Band , afsluiter in de Orangerie, kon zich nog het best meten met onze Australische opener. Ze worden al jaren op handen gedragen over de taalgrens. Elke modale  rock’n’roll-er kan hen waarderen voor hun potige, ruige mix van rock'n' roll, punk, garagerock en blues. De Luikenaars speelden op het scherpst van de snede. Party dus, en hier mag het bier stromen …!

Intussen was er al een party aan de gang in een zo goed als uitverkocht Chapiteau met The Rapture (zie foto). Het NY-se collectief , die er wisselende gigs op nahoudt, stond ér vanavond.  Hun indie/dancepunkfunk met de kenmerkende ritme opstoten, blonk en twinkelde. Alles viel in de juiste plooi , wat meer dynamiek en opwinding teweeg bracht . Het publiek boog voor de gretig, fel klinkende Rapture . Met het evenwichtige  nieuwe ‘The grace of your love’ hebben ze de smaak opnieuw te pakken: aanstekelijk, broeierig en fris door de hoekige, scherpe  gitaren, de stuwende toetsen- drumpartijen, de bijkomende percussie van koebellen en de geëxalteerde zang van Luke Jenner, die verdomd veel lijkt op John Lydon (PIL/Sex Pistols) ten tijde van hun ‘Flowers of Romance’ plaat.
De titelsong “In the grace of your love” en “Pieces of the people we love ” gaven de toon aan. “Get myself into it” dweepte de boel op en “Whoo! Allright – Yeah” deed de temperatuur stijgen . The Rapture op z’n sterkst dus , verslavend, boeiend , groovy en dansbaar . De trip ging richting discotheek met de recente hitsingle “How deep is your love”, minutenlang ging het door met een saxofoon op het achterplan, die het nog kleurrijker  en interessanter maakte. Het dansbaar dessert kon gerust nog met een “Sister saviour” en “I need your love , maar we waren al gerust, The Rapture heeft de bezwerende, hitsende ritmes en tics terug, die durven te exploderen . Fijn feestje!

Verademing  ervaarden we in de Rotonde met de vrouwelijke sing/songwriting van Maggie Björkand (Dk) en Laura Gibson (Usa) . Ondanks het gedonder , gekletter en gebonk van de andere zalen, hoorden we hier sfeervolle, ingetogen, gevoelige en rustig voortkabbelende songs, die desolate, Ennio Morricone- achtige klanken herbergen .
De dame uit Portland, Oregon heeft al een paar platen uit , en heeft op de recente cd ‘La Grande’ leden van de Dodos, The Decemberists en Calexico. Met vijf waren ze en er werd deftig gewisseld van instrumentarium, wat een reeks fraaie en weelderig gearrangeerde songs (o.m. aangevuld met fagot, trompet en toetsen) opleverde als “Lion/Lamb”, “Skin warming skin”, “Feather lungs” en “Milk-Heavy, Pollen-Eyed”.
We waren gewonnen voor haar charmerende, elegante huiskamerpop, waarbij Gibson tussenin heel wat leuke ervaringen vertelde. Knap! Sjiek! Ze  nestelt zich in de nieuwe, veelbelovende lichting vrouwelijke Amerikaanse sing/songwriters. Ze maakte indruk toen ze even in haar eentje op het podium stond met een kwetsbaar en een a capella gehouden nummer. Het publiek droeg haar een warm hart toe. Terecht!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-rapture-11-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/elvis-black-stars-11-05-2012/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012) 

Twee sing/songwriters uit Nashville hebben elkaar gevonden , nl. Joy Williams – John Paul White. Ze brengen stemmige, ingetogen , akoestische country/americana en indiefolk. Een ingetogen sfeer door de akoestische gitaren, sobere pianoklanken en treurige cello, gedragen door de twee stemmen die met elkaar versmelten .
Het duo won onlangs twee Grammy’s met beste de folkplaat en de beste country-act. Ze trokken de aandacht met het nummer “Poison & wine” , dat prominent werd gebruikt in een aflevering van Grey’s Anatomy. De titelsong laat een krachtiger gitaargeluid horen .
We zijn onder de indruk van hun ‘tristesse’ songs , die in hun ontroerend karakter best happy klinken . Puike ontdekking dus!
De cd wordt nog aangevuld met een zestal sober gehouden , ‘ruwe’ (cover) tracks o.m. “Billy jean” , “Dance to me to end of love” en “You are my sunshine”.
Het duo geeft de rootspop alvast een gevoelige , emotionele lading .

Gentenaar Helder (Deploige) is autodidact, multi-instrumentalist, componist en producer . Hij werkte o.m. al samen met Sukilove, Chitlin’ fooks, Kowlier, Het Zesde Metaal en The Rhythm Junks .  De cd is het sluitstuk van de trilogie ‘the king lost his crown’ (03) en van ‘the ceiling is not the sky’ (06).
Sing/songwriting van intens pakkende broeierige songs , die een vaudeville sfeertje uitstralen, maar die ook door dobro, banjo , ukelele, gitaarslides en de forsere aanpak richting rootsrock gaan .
Een gevarieerde plaat dus, waarbij hij alle instrumenten zelf heeft ingespeeld  en live o.m. geruggensteund wordt door Sjoerd Bruil, die met z’n Black cassette ook niet vies is van een krachtiger geluid …
‘The rhythm of change’ is een overtuigend meeslepend werkstuk geworden.

Info http://www.heldersite.com

Voor wie houdt van de garage rock’n’roll/surf van het Sjockfestival , moet zeker eens aankloppen en luisteren naar de nieuwe EP van The Smoking Dog. Aangevuld met toetsen leveren zij vijf leuke, bezwerende, broeierige en opwindende songs. Het kwartet vindt elkaar op ongelofelijke wijze. De cover van Ennio Morricone ‘The good , the bad & the ugly’ past perfect in het plaatje . ‘Roll over lay down’ , met deze sixties en seventies sound …
http://www.thesmokingdog.be 

Electricity In Our Homes is een Londense band die debuteert met ‘Dear Shareholder’, na een eerder verschenen EP. Het trio biedt indiepop, ondersteunt het met aanstekelijke, lieflijke pop en een rauw garage lofi randje vult aan. Een licht zweverige zang horen we en de repetitieve  ritmes leunen nauw aan de V.U. en The Feelies . In “We are all trooping off in a big old gang” is wave geweven, en het afsluitende sfeervolle “Play it over” heeft nog een pittig rock’n’roll/blues gehalte . De geboden variaties maken van de plaat een fijn debuut .

Man met twee nationaliteiten brengt op gezwinde wijze een mix van culturen samen. Merdan Taplak heeft z’n muzikale ervaring als DJ op fuiven en festivals samengebundeld in een zwierige groovende dancepopplaat . Balkan, dubstep, breakbeats, wave  en trippop sijpelen door . De songs zitten goed in elkaar; het album is gewoonweg straf en werkt aanstekelijk op de dansspieren. Fun-da-mental, Asian dub foundation, The Avalanches en een rits Balkanpop bands zijn maar een reeks artists die ons voor de ogen flitsen als we de plaat horen . Gastvocalisten behouden hun eigen identiteit in de culturele ‘crossroad’ van Taplak. Op die manier horen we de variatie op “Join the circle” (ft Fat Jon), “Chosen ones” (ft Princess Superstar), “All out” (ft Kraantje Pappie & Wenki) , een slepende dubgroove op “Nice to be a girl” (ft Eline Mabilde), waarop wat gas wordt teruggenomen, en “Une affaire a Istanbul”  (ft Sanseverino) , die het Franse chanson mengt. Tot slot is er de titelsong met de Glimmers. En de ‘party peoples’ onder ons komen nog meer aan hun trekken met “Booty trap”, “Goofy groove”  en “Hasret”. Om maar te zeggen, Merdan Taplak is ‘hot’ , en op plaat klinkt hij ‘hottest’ door al die verschillende invloeden op ingenieuze, boeiende en dansbare wijze samen te brengen.

In hun eigen IJsland ging eind vorig jaar de bal aan het rollen met de single “Little talks “ , met de bijhorende debuutcd ‘My head is an animal’; Of Monsters And Men is het bonte gezelschap, met zangeres/gitariste Nanna Bryndis Hilmarsdottir en zanger/gitarist Ragnar “Raggi” Porhallsson. Ze serveren ‘feelgood’ gevoelige folkpop  met toevoeging van trompet en accordeon. Een breed weelderig  instrumentarium kleurt en siert de songs , die naar een Arcade Fire lonken.
Vrolijke , zwierige en sfeervolle muziek, amicaliteit , friste en enthousiasme . Ritmisch sterk. Referenties met Noah & the whale , The Decemberists , Mumford & Sons , Fanfarlo en ons eigen  School Is Cool. Oprechtheid, spontaniteit en speelsheid ! De kunst van het songschrijven ligt hen gegoten. Lekker in het gehoor liggende pop , of het nu opwindend , opzwepend of ingetogen klinkt .

Ondanks de vele invloedssferen, hebben ze een eigenheid . Met zeven waren ze op het kleine podium van de Club van de AB. , maar hebben alle troeven en kwaliteiten om een grootse band te worden . Wat zijn we blij met een opbeurende, prikkelende “Little talks”. Leuk en ontspannend. De rest van Europa ondergaat nu hun popgevoelige folk . Een verademing bepaald door de afwisselende en de elkaar aanvullende (vrouw –man) zang. Heerlijk zoiets.  
Een uitnodigende “Enjoy our music” hoorden we en gezwind trokken ze ven leer met “Dirty paws”, “From finner” en “Mountain sound”, die iets hebben van onschuldige ‘campfire’ songs .  De flikkerlichtjes op de achtergrond gaven nog meer hun ‘joie de vivre’ aan . Ons hartje bonkte even hard als het tempo wat lager kwam te liggen in het sfeervolle, dromerige materiaal met de warm, broeierige songs “Slow & steady”, “Yr bones” of de liefdessong “Love love love”. Kortom ; fleurigheid door het geraffineerd uitgewerkte songmateriaal vol fijne, prettige emotievolle  melodieën .
“King & lionheart”,  “Lakehouse” en natuurlijk “Little talks” brachten een ongehoord optimisme . Moeiteloos konden we de “héhé’s” , “de oohoo’s” of de “lalala’s” meezingen en neuriën. En dit was nog niet alles, tot slot waren we dan nog eens sterk onder de indruk van de klankkleur en de stemmenpracht van het  broeierige opbouwende  “Six weeks” .
Op sjieke en gracieuze wijze werd de uur durende set besloten. Best spannend! De applausmeter ging in het rood bij het Of Monsters & Men optreden in de kleine Club.  Sober, sierlijk en elegant! “Close to me” van The Cure werd uitermate origineel gespeeld, fluisterpop  met onderhuids een ‘pop noir’ tint, ergens tussen The XX en een hitgevoelig Jesus & Mary Chain . Het intens melancholische “Yellow light” werd er mooi aan gekoppeld .

Een ‘waauw’ gevoel hielden we er aan over . Het muzikaal kwalitatieve Of Monsters & Men kan na een Mumford & Sons en Noah & the whale een Pukkelpop Club of Marquee tent op z’n kop zetten … U bent nu al de hoogte!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

De Sea Of Bees is het muzikaal project van Julie Ann Baenziger (kortweg Jules genaamd). De bezige bij speelde zowat alles zelf in op de 2 platen ‘Songs for the ravens’ en de pas verschenen ‘Orangefarben’. Om de recente cd wat meer armslag te kunnen bieden is ze met twee andere leden (drummer – gitariste) en met haar vriend op tour getrokken. Ze verdient de airplay, want de Californische brengt dromerige , licht verteerbare indiefolk met een countrykantje, die fris, aanstekelijk en gevoelig klinken . Haar warme melancholische zang en de fijne arrangementen doen ergens denken aan Edi Brickell, Fairground Attraction, Sparklehorse en Grandaddy. Haar zang wordt mooi ondersteund door de gitariste. Die harmonieuze samenzang en de onderhouden sound doen letterlijk wegdromen naar ‘de bloemetjes en de bijtjes’. We werden door luistersongs als “Strikefoot”, “Sidepain”, “Girl”, “Gnomes”, “Marmalade” en John Denver’s “Leaving on a jet plane” een klein uur in de ‘open velden’ meegevoerd. De openhartige lady zorgde voor een intense band met haar publiek . Spijtig dat maar een handvol mensen dit meemaakten in de kleine Witloof Bar …

Support was Lylac , het folky chanson duo Amaury Massion en Thecle Joussaud; uit het Brusselse , die een handvol indringende songs speelden op akoestische gitaar en cello. De heldere zang droeg het innemende materiaal en na de EP kunnen we in mei het debuut ‘By a tree’ verwachten …

Organisatie: Botanique, Brussel 

Balimurphy is terug na vier jaar . Ze hebben intussen heel wat muzikale ervaring en inspiratie opgedaan na ‘Poussière’ (2008). Muzikale horizonten verkennen, die hen op hun vierde album terugbrengt naar de kern van het Franse chanson en Brel en Bashung doen opborrelen!
In de twaalf composities kun je niet omheen deze invloed , balancerend tussen pop, vaudeville, folk en blues  door de sfeervolle benadering en de kenmerkende stem van Cédric Van Caillie.  Balimurphy wordt sterk ontvangen bij onze Franstalige vrienden!
http://www.myspace.com/balimurphy

Eerder hoorden we van Kate Bush met ‘Director’s Cut’ , een herinterpretatie van vier nummers ‘The sensual world’ en zeven nummers van ‘The red shoes’ . Het was een sfeervolle, sensuele plaat met spannende ingetogen folky, trippop en klassieke bewerkingen , die droom- en sprookjesachtig klinken en gedragen worden door haar prachtige zang die neigt vertellend te zijn.
Dit is haar echte ‘nieuwe’ plaat die ruim zes jaar later ‘Aerial opvolgt , waarbij we niet omheen de samenhang pop-klassiek kunnen . Ingetogen pop en pracht, sober ingehouden nummers, zoals we al gehoord hebben van Talk Talk met ‘The spirit of Eden’  .
De 7 songs met een speelduur boven de 65 minuten , worden met ambiente soundscapes, invloeden uit jazz en folk, omringd en gedragen door haar innemende, indringende , heldere emotievolle stem.
De plaat is een fascinerend geheel , waarop ook Elton John en Andy Fairweather-Low (“Wild man”, “Snowed in at wheeler street”) te horen zijn.
Het titelnummer “50 Words For Snow” wordt opgejut door ’50 termen voor sneeuw’ , waarin acteur Stephen Fry de vijftig termen opdraagt  die de Eskimo’s gebruiken voor sneeuw .
Kate Bush stond al voor de grote K van Kunst, die grote K mag behouden blijven …
Winters warm, onthaastend, rustig en mooi . Subtiele pop op z’n best …