Scattering Walrus – ‘Age, Sex, Location’ … Een in het oog springende groepsnaam en cd … je moet er maar opkomen, sie . Uit Sint-Niklaas zijn ze afkomstig en de band draait rond Ben Maes en Maarten Buytaert. Ze brengen vrolijke, broeierige en easy listening gitaarpop, met leuke, ontspannende gitaarriedels en soms aangevuld met trompet en strijkersarrangementen.  Ze hebben een gevarieerde, boeiende cd uit van elf songs. De eerste twee songs “The German guy” en “Bailingrobe” zetten de toon van de cd en ademen een relaxt positivisme uit.
Tof bandje, die eens aan de deur mogen kloppen van Local Natives en ons eigen Broken Glass Heroes duo Pascal Deweze en Tim Vanhamel.

Info http://wwwmyspace.com/scatteringwalrus

‘Dougna’ is de tweede cd van de Guinese deerne Sayon Bamba, die een paar jaar terug debuteerde met ‘Mod’Vakance’. De sprankelende afropop wordt breder aangepakt met raps, reggae, world en kent muzikale experimentjes met elektronica, gedragen door haar bezwerende, warme en overtuigende stem. Ook tekstueel schuilt hier een boodschap  en aanklacht tegen onrecht van verwaarloosde kinderen, vrouwenbesnijdenis, … . Ze  vindt aansluiting bij de groten Tiken Jah Fakoly en Toumani Diabaté .
We horen een uiterst gevarieerde cd waarbij ze van zich afbijt. Opener “Mogho magni” brengt ons in de gepaste sfeer; ze gaat innemender en sfeervoller te werk op “l’Amour c’est show”, “Betty” en op de titelsong;  kleurrijk is “Bévazou pobè” en “Aborongo” klinkt stevig. Sayon Bamba heeft op die manier een verdienstelijke cd uit.

Best vermakelijk dit EP’tje van Beth Ditto, de Amerikaanse zangeres van Gossip, in afwachting van haar eerste soloplaat … Zij scoorden twee jaar terug een niet onaardige hit met “Heavy cross”. Maar Ditto was al behoorlijk bekend als de imposante corpulente hyperkinetische vlam van het trio. Muzikaal kozen zij voor ophitsende en sfeervolle rockdance  en is het punky randje bijna volledig verdwenen .
Op de EP wordt de ingeslagen weg verder bewandeld. De singles “Open heart surgery” en “I wrote a book” zijn nu net de twee voorbeelden van de gevarieerde aanpak. Het groovy “Do you need someone” spreekt ook de dansspieren aan . Het uitgesponnen “Goodnight good morning” leunt dan nauwer aan bij “I wrote a book” en is duidelijk innemender. Ditto  heeft een danspophartje ontwikkeld en is er zeker niet benauwd van haar vetlagen eens door elkaar te schudden.

Samen met The Phoenix Foundation zorgen deze uit Auckland afkomstige The Naked & Famous voor lentekriebels en een zomers gevoel. In eigen land zijn de bands erg populair. Binnen de ‘sounds of 2011’ in Engeland vallen ze er nu ook voor . De rest van de wereld mag volgen dus. Het debuut is een sprankelende plaat binnen de indiedancepop met stampende, groovy ritmes en refreinen; electro, psychedelica en shoegaze schuifelt als een mistig gordijn over de sound; de synths en de gitaarloops kunnen fors doorklinken.
De groep refereert aan MGMT, Empire of the sun, Passion Pit en Architecture In Helsinki. “All of this”, “Frayed” en “Young blood” zijn prachtsongs binnen deze stijl. Het kwintet, gecentraliseerd rond Thom Powers en Alisa Xayalith, zorgt voor voldoende variatie en er vallen gevoelige, dromerige songs te noteren als “The sun”, “Eyes” en “Girls like you”. En met “No way” hebben  ze een intrigerende, repetitief, zweverige, slepend opbouwende song klaar.
De band balanceert tussen mainstream en underground, en ze voegen er een vleugje kitsch aan toe .

Betreffende het muzikale begrip indiepop, zijn The Feelies van Glenn Mercer en Bill Million uit NY City één van de meest bepalende. ‘Crazy Rhythmes’ (’80) en ‘The good life’ (’86) waren prachtplaten in het genre en staan in het geheugen gegrift door de twinkelende, onderkoelde en jangly gitaarpop en zweverige (anti) zang. ‘Only life’ (’88) en ‘Time for a witness’ (’91) zijn meer gewoontjes, maar nog steeds fijne platen.
En kijk, twintig jaar later is er een reünie van de band met Stanley Demenski; ‘Here before’ helt naar het oudere werkt over. Een gortdroge sound, een zweverige ondertoon , fijne, subtiele, geraffineerde melodieën en die typisch zeurderige, neuzelende zang zorgen voor een overtuigend album. “Nobody knows” en “Should be gone” geven de maat aan en de rest kent u wel naar het geliefde oud Feelies recept: broeierige en dromerige indiepop, met een licht twinkelende swing of een semi-akoestische gevoelige kwinkslag , die af en toe forser is als op “When you know”, “Time is right” en “Morning comes”.
The Feelies are back – we kunnen er alvast niet omheen en genieten ervan!

Het uit San Francisco afkomstige duo Erik Johnson en Sanae Yamada is toe aan hun tweede cd, die ‘Escape’ opvolgt, die vier songs telde. Johnson maakt nog deel uit van een andere band Wooden Shjips, en laat af en toe ruimte voor zijn project Moon Duo.
Basis op het debuut was een zanderig gitaargeluid, fuzz,  psychedelica en hypnotiserende grooves. Op ‘Mazes’ klinkt het geheel meer gedoseerd, krijgen de toetsen een prominente rol en voegt het gitaargeluid er zich aan toe. Ook de soli en de pedaaleffects passen prima in het plaatje en zijn nergens overdreven. De drumcomputer bepaalt het tempo en het ritme is gevarieerder. De 8 repetitief opbouwende songs zijn vitaal en energiek, en kunnen soms lang uitgesponnen zijn als “Seer”, “When you cut” en “Goners”.
Het duo nestelt zich moeiteloos naast een Suicide, Spacemen 3 en zZz. Fijne ontdekking.

Festival Dranouter 2011: zondag 7 augustus 2011
Na een helse zaterdagnacht in de modder, hoopten we op de afsluitende dag op beter weer en inderdaad ondanks de regen voordien hadden we net als de vrijdag een bewolkte dag en tussenin de zon; het terrein bleef grotendeels droog. We konden zonder moeite het terrein op om de artiesten aan het werk te zien, en maakten er een fijne familiedag van. Het was wel zo dat het vele dagjesmensen, (jonge) gezinnen en late beslissers weerhield de weersomstandigheid te trotseren. De trouwe Dranouter festivalganger kregen ze inderdaad nog niet klein. Al bij al opnieuw een geslaagde dag …

Katzenjammer was al meteen de vrolijke eend in de bijt op zondagnamiddag . Ze zijn zo beetje de vaste vrouwelijke gasten geworden van de organisatie, want ze werden al een paar keer gecontacteerd op het festival en in ‘t Folk. De vier Noorse deernes uit Oslo gaan een succesvol jaar tegemoet, want de fris sprankelende plaat ‘Le Pop’ werkt aanstekelijk; ze brachten hun eigenwijze en gevoelige folkloristische Scandinavische muziek onder in een onstuimige mix van klezmer, mariachi, hoempa, circusdeunen, zigeunermuziek en bluegrass. In het najaar zien we hen zelfs in de AB. Een nieuwe cd mogen we in het najaar verwachten en de dames stelden er al enkele songs van voor, die  in eerste instantie toegankelijk klinken en meer richting pop gaan. De speelse droomwereld en het entertainment gehalte blijft behouden . De dames als multi-instrumentalisten en hun elfen ’acapella’ zang, stoomde en naast een soort ‘french can can’ gevoel, staan ze garant voor enkele ingenieuze covers, waaronder Genesis’ “Land of Confusion. Verwarrend en verrassend klinkt hun kattengejank wel, met de opvallende balalaikabas in het vizier … Katzenjammer was leuk op deze afsluitende dag!

We kijken al uit naar de najaarsconcerten van CW Stoneking, de Australiër die getipt wordt als een van de doorbraakartiesten . Hij kwam al in de spotlights in de Bota en terecht , want de mengeling van de Dylans ‘subterranean homesick blues’’, 30’s doowop, jumpin jive en jazz zorgde voor een opvallende boombalswing. De ‘coole man in white’ met z’n doorleefde in whiskey gedrenkte stem tokkelde op banjo en gitaar en was aangevuld met blazers en een contrabas. Net als op de plaat wordt het als ‘Jungle blues’ omschreven, die de Clubtent in een authentieke jaren ‘30 nachtclub omtoverde. Invloeden van uit de oude doos van Robert Johnson, Leadbelly en Blind Willie McTell. Hij profileerde zich als een jonge Seasick Steve. dit was de Mississippi delta blues, letterlijk ‘from the graveyard …’.

Het Londense Oi Va Voi staat bekend voor hun broeierige mix van pop, folklore, zigeunermuziek, klezmer en jazz. De brede, sfeervolle aanpak, die opzwepender kan klinken, siert de band. Ze hebben trouwens al voorname artiesten voortgebracht als violiste Sophie Solomon en de zangeressen KT Tunstall en Alice MacLaughlan, die een solocarrière uitbouwden. Hun dromerige, aanstekelijke groovy sound op z’n Red Snappers overtuigde en kreeg elan met een zanger die hoog kon uithalen, en een zangeres die de soul op de juiste plaats had.

We namen nog iets mee van Villagers, het project van de Ierse sing/songwriter Conor J. O’Brien, Hij put trouwens  uit de traditie van de Brits/Ierse folkmuziek en de onvolprezen Elliott Smith. Hij is in één adem op te noemen met het werk van Bright Eyes en Bon Iver. Spijtig genoeg was hij nog onvoldoende gekend bij het Dranouterpubliek met z’n intieme, hartverwarmende muziek, gekenmerkt van een sterke opbouw. Ook John Grant, later op de avond, was iets apart! Hij speelde het materiaal van z’n ‘Queen of Denmark’ op piano en werd bijgestaan door een toetsenist. Grant, toch al getekend door het leven, bracht sober, elegant en ruw de songs, geflankeerd door z’n baritonzang.

De Ierse sing/songwriter Luka Bloom was de curator van het festival en had eerder het jaar al een succesvolle theatertournee op zitten. ‘Riverside’, ‘The acoustic motorbike’ en ‘Turf’ zijn alvast in het geheugen gegrift. De charismatische zanger/gitarist speelt solo alsof hij met twee gitaren tegelijk speelt. Hij was vandaag de eerste artiest die heel wat volk naar de Kayam tent dreef. “Love is a place I dream of” en “City of Chicago” effenden het pad van de puike set, de sober gespeelde “To make you feel my love” en “Diane” ontroerden, en toen een accordeonist, een violist en een tweede gitarist erbij kwamen, klonk het geheel intenser en traditioneler binnen de folkwortels. Het laat hem ook niet los wat er rond hem in de wereld gebeurt. Eva De Roovere kwam erbij voor “Sunny sailor boy” en een dynamisch “You couldn’t have come at a better time” besloot het fijne, heerlijke concert van de immer sympathieke troubadour …

De Leuvense sing/songschrijver Jonathan Vandenbroeck aka Milow is groot geworden. Op een paar jaar tijd krijgt hij het ticketje van headliner. Ook hij is zo’n beetje een vriend des Dranouters. Tot voor kort was dit het enige concert op een festival (zal nog te zien zijn op Pukemarock Puurs). Hij bracht uiterst genietbare, hapklare poprock (kon wel eens stevig uithalen), enkele neofolky ‘on the road’ en campfire songs die  van ‘7 tot 77’ konden boeien. De charismatische Milow deed vele harten smelten, had een goed spelende band achter zich en heeft met Nina Babet een sterke backing vocaliste . Tijdens de ‘Milow’ pop stond ‘North & South’ in de spotlights en hadden we een puike hitreeks als “You don’t know”, “Never gonna stop”, “You & me “(met een flard “You can call me All”), “Little in the middle” en “Ayo technology” , waarop de gsms en aanstekers de lucht ingingen. Massaal werden de refreinen meegezongen. Milow kwam heel sterk voor de dag!

Tot slot Ben Harper, die een tweede adem heeft herontdekt sinds hij met The Relentless7 een paar jaar terug een plaat opnam en op tournee trok. ‘White lies for dark times’ en het recente ‘Give till it’s gone’ bevatten snedige, energieke songs. De belangstelling was merkelijk minder dan bij de twee vorige artiesten in de Kayam. Hij gaf de songs met z’n slidegitaar een vinnige trek en gaf ruimte aan z’n bandleden . Gitaar en drumsoli drongen door in het strakke materiaal als “Number with no name”, “Faded”, “Burn to shine”, “Rock’n’roll is free” en “Diamonds on the inside”. Hij gaf met z’n (nieuwe?) begeleidingsband de songs extra geladenheid.
Harper besloot een drassige Festival Dranouter editie, die van de festivalganger veel energie had gevraagd.

Neem gerust een kijkje naar de pics van de bevriende collega’s Indiestyle http://www.pbase.com/pieter_73/dranouter_festival_2011 (Pieter V) http://www.musiczine.net/nl/fotos/dranouter-2011/

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Het Amerikaanse Low graaft met de nieuwe cd ‘C’mon’, vier jaar na de forser klinkende platen ‘Drums and Guns’ (07) en zes jaar na ‘The great destroyer ‘(05), terug naar de wortels van de slowcorepop. Inderdaad , we horen de intrinsieke schoonheid van ‘Things we lost in the fire’ (’01) en de plaat tipt (even) aan het wondermooie ‘The curtain hits the cast’ (96) . Verrassend klinkt het door de jaren misschien niet meer maar deze onthaastingspop is en blijft iets unieks, door de subtiel opbouwende,  aanzwellende melodieën, beheerst gespeeld, of de sober gehouden instrumentatie en de warme, mooie stemmen van het echtpaar Alan Sparhawk (zang/gitaar) en Mimi Parker (zang/drums). De ruis, noise van de krachtiger worden melodieën en de elektronica worden dus op het achterplan geplaatst. Spaarzaam komen de elektronicatoetsen van de derde nieuwe man Steve Garrington door. “Nightingale” - songs zoals het in een van de nummers wordt vernoemd, horen we , en met “Nothing but heart” als absoluut hoogtepunt …langzaam, rustig innemende start, om dan op te bouwen naar een prachtige finale van de drie instrumenten.
Lapsteler Nels Cline van Wilco hielp zelfs mee om de dromerige sound nog meer elan te geven.
Low zorgt voor puike songs, en komt – opnieuw - aandraven met een wonderschoon album …Diep inademen… en … uitademen. Zucht …

Het Britse ILikeTrains uit Leeds maakte het ons nu wat makkelijker met de schrijfwijze van de groepsnaam. Muzikaal zijn hun spoorstellen gesmeerd met een nieuwe cd ‘He who saw the deep’, de tweede volwaardige cd van het kwartet; de mistroostige, droevige en donker bezwerende wavepostrock blijft het uitgangspunt. Ze leunen aan The National, White Lies, Interpol en hun soulmate Editors; maar in het ILT - kader kun je niet omheen Tindersticks, Nick Cave en Joy Division. De postrock van Godspeed, Explosions in the sky, Oceansize en Sigur Ros dwarrelt in hun songstructuur.
Algemeen klinken de songs toegankelijker en fascineren ze echter met een repetitieve opbouwende, meeslepende en zweverig golvende sound, dromerig en minder gitzwart; ook de verzorgde, uitgewerkte en aanzwellende soms galmende gitaarlijnen – riedels, treffende percussie en sombere toetsen bepalen de toon. Ze worden gedragen door de baritonzang en uptempo klaagzang van David Martin, kenmerkend voor dit geluid. De voortkabbelende ritmes, de broeierige spanning  en het bedwelmende geluid zijn het sterkst op “A father’s son”, “Sea of regrets”, “Doves” en de titelsong. Tav oudjes “A rookhouse for Bobby”, “Voice of reason” en “Terra nova” van het debuut klinkt de nieuwe plaat minder intrigerend, maar de band overtuigt voldoende voor een eerbaar plaatsje binnen de wavepop.  

Twee jaar terug werd de Zweedse schone Lykke Li (Zachrisson) ingehaald als één van de nieuwe opkomende sensaties binnen de electro . Tot op zekere hoogte  … Het debuut ‘Youth Novels’ had een handvol leuke electropopsongs die naast de groove elektronicabeats zorgden voor sfeerschepping, “Breaking it up”, “Everybody but me” en “Dance, dance, dance”. Technisch vernuftig zitten haar songs wel in elkaar en binnen het genre probeert ze het boeiend te houden door voldoende variaties aan te bieden, gelinkt aan indie, dromerige soms donkere trippop en semi-akoestisch materiaal, gedragen door haar hemelse, kinderlijk aandoend stemmetje, die na verloop van tijd wat kan irriteren.  Maar bon, opnieuw een handvol leuke songs vinden we terug als “I follow rivers”, “Rich kids blues” en “I know places” . De ‘60s style van een ‘My boy lollipop’ dringt door op “Sadness is blessing” en “Silent my songs”. Een gelaagd en geslaagd plaatje , maar het biedtt geen toegevoegde waarde!