Plan B is het alter ego van muzikant en acteur Benjamin Drew die eerder onopvallend in 2006 al een rapalbum maakte. De opvolger ‘The defamation of Strickland Banks’ haakt in op de huidige soulrage. De nieuwe Britse rapper/sing/songwriter brengt Motownsoul, sixtiesfunk, rock en hiphop samen, soms aangevuld met brede orkestraties en bepaald door een zoetgevooisde, zalvende zangstem en een rauw Brits ‘East-End’ accent, wat hem refereert aan Mike Skinner van The Streets. Hij debuteerde met de singles “She said” en “Prayer” en kreeg al hoge noteringen in de Engelse charts. Hij wordt nu ook met mondjesmaat binnengehaald in ons landje.
De muziek klinkt half zwart, half blank …‘Blue eyed soul’ noemt zoiets ... De plaat vertelt het fictieve verhaal van soulzanger Strickland Banks die, na aanvankelijk succes, ten onrechte in de bak belandt. Er komt hieromtrent nog een gelijknamige film.
Hartverscheurende en trefzekere soulpop met een voorliefde aan Smokey Robinson, Michael Jackson, Charles & Eddie, Terence Trent d’Arby, Eminen, The Streets en de huidige vrouwelijke soul van Amy Winehouse en Duffy.
De soul rockende sensatie Plan B houdt halt in de AB, maar moest het met een matige belangstelling doen in de Splendid in Lille.
Eerst werden we opgewarmd door een beatboxer die erin slaagde een resem instrumenten na te bootsen; opmerkelijk en intrigerend waren de vioolpartijen hierin; dan slingerden een paar explosievere klanken en beats van een paar clubdancehits ons om de oren. In geen mum van tijd had hij het publiek naar zijn hand …
Drew alias Plan B kwam, mooi uitgedost, met een heuse begeleidingsband van synths, gitaar, bas, drums en twee uit de kluiten gewassen zwarte ‘twin’ backing vocalistes het podium gewandeld.
Laat ons eerlijk zijn, niet elk nummer was boeiend, maar hij wist een klein uur lang overwegend aanstekelijke, smakelijke en gedegen soul en hiphop ineen te knutselen, en steeds waren er de overgangen van zang naar rap en weer terug. Hij schuifelde praktisch aanhoudend zijdelings op het podium.
Plan B ging van start met de sfeervolle “Writings on the wall” en “Free”, gekenmerkt van een lichte swing. Het frisse “Praying” volgde al snel en was het eerste uptempo nummer. Vóór het krachtiger klonk en de soulrock het voortouw nam, hadden we de loungy, dromerige, licht heupwiegende “Welcome 2 hell” en “Love goes down”, ideale candlelightsongs met Valentijn, die breder georkestreerd werden.
Onmiskenbaar kwam het rapverleden van de man naar boven op “The recluse”, “Every rule” en “Coming up easy”, die aan elkaar geregen waren.
Leuk allemaal, maar zoals eerder gezegd, wist niet elke song binnen de stijl te raken. De soulpopgroove intrigeerde op het afsluitende ”She said”, Plan B’s nummer one hit, die door vingertics en handclaps elan kreeg.
In de bis volgde een soulmedley van Bill Withers’ “Somebody to lean on” en “Ain’t no sunshine”, Ben E Kings “Stand by me” en “My girl” van The Temptations.
Het werd nog heter; een partycocktail volgde door beatbox, raps en gespeelde rhymes waaronder een “Alors on danse”. De leden ging zelf even uit hun dak, pogoëden en duwden tegen elkaar op een stampende “Stay too long” uit de eigen stal.
Plan B gaf een leuk concert, maar of het een blijvertje zal zijn, is een andere zaak … Intussen kan er nog een artiest worden toegevoegd bij de huidige soulrage …
Organisatie: Agauchedelalune, Lille (ikv Ground Zero Festival)