The Black Heart Procession, de band uit San Diego rond de tandem Paul Jenkins en Tobias Nathaniel, zijn toe aan hun zesde cd, simpelweg ‘6’ genaamd. De cd hoes is sprekend met twee tegenover elkaar staande kruisen. Het weinig vrolijke gezelschap brengt muzikaal een intens pakkende, doorleefde tristesse met verhalen over dood, verderf, hel, verdoemenis, zelfmoord en drugs. Het kwintet is gegroeid uit 3 Mile Pilot ‘( btw dit jaar wordt de langverwachte reünieplaat verwacht!). De songs worden bepaald door een monotoon declamerende voordracht in een ware Cave-iaanse stijl, een dreunende gevoelige pianotune, sfeervolle toetsen, vioolpartijen, gevoelig gitaargetokkel en een zingende zaag. Ook hier grijpen binnen die sombere stemming de songs bij het nekvel en hebben ze een verslavende werking. Ondanks de zware littekens die de songs uitstralen, klinkt het geheel op de laatste plaat aantrekkelijker, breder, intenser en krachtiger. Muzikaal zijn zij duidelijk naar Cave & The Bad Seeds en Twilight Singers opgeschoven, wat een donkere intimiteit in een breder rockend concept betekent. Rootsamericana durft het zelfs te gaan, zoals op “Witching stone”, “Forget my heart” en “Suicide”.
Sfeerdragers binnen hun doom zijn dan “Wasteland”, “Heaven & hell” en “In sulu” zijn dan pareltjes door Jenkins’ klaagzang en het gitaargetokkel, de pianotune en de zingende zaag, die zorgen voor de subtiliteit en klankkleur.
Op ‘6’ komt de band er alvast beter uit dan op vorige platen …

Tja, die psyche roch heeft toch wel iets na de muzikale uitspattingen van Animal Collective, Fuck Buttoms en Yeasayer in de voetsporen van een Flaming Lips en Spacemen 3. Of het nu wat rauwer, dynamischer, lieflijker, dromerig of avontuurlijk klinkt, verrassend blijft het wel. Bear In Heaven uit Brooklyn, NY past probleemloos in het rijtje. Ze hebben op hun doorbraakplaat ‘Beast rest forth mouth’ een boeiende, bezwerende en broeierige luistertrip klaar onder de ruimtelijk zalvende zang van Jon Philpot. Popelektronica, ijle keyboards, indiewave, krautrock en classic rock uitstapjes sieren de plaat. Het zijn niet alledaagse maar onweerstaanbare popsongs, die vernuftig in elkaar zitten en een fraaie, aanstekelijke, groovende sound hebben. We zijn onder de indruk van die pulserende, opzwepende, spannende en minimalistisch opbouwende ritmes. Per beluistering winnen de songs aan zeggingskracht. “Wholehearted mess”, “You do you”, “Lovesick teenagers”, “Dust cloud” en “Casual goodkbye” tonen aan tot wat moois de band in staat is! Laat gerust je fantasie er maar op los, want deze band slaagt erin je mee te drijven in hun zweverige (synth)trips …

Gush is een jonge band uit Parijs en tapt uit alle vaatjes! We horen speelse, aanstekelijke, catchy dromerige en freakende popsongs, die ergens hangen tussen indie- en theatrale rock. Op die manier zijn bij het beluisteren van hun materiaal Clap Your Hands Say Yeah, Jamie Lidell, Extreme, Queen en Crosby, Still & Nash belangrijke inspiratiebronnen. Ze brengen voldoende variaties aan, maar desondanks beklijven de songs niet echt en slaat de vonk niet over! En toch horen we een paar pareltjes van het sympathieke, enthousiaste kwartet, waaronder “Dance on”, “Vondelpark”, “No way” en “P.nis”. “Jealousy” besluit op acapella wijze de plaat. Fris, energiek, dansbaar en leuk dus. Cocktailbandje las ik ergens en daar kunnen we volmondig ja op zeggen.

De knap ogende Londense artieste Ellie Goulding heeft een even knap debuut uit van treffende pop: onschuldige, subtiel in elkaar gestoken, dromerige, liefdevolle songs, die synthpop, disco en klassieke pop versmelten, met hulp van haar sparringpartners Starsmith en Fraser T. Smith. Haar even knappe vocals geven een geëmotioneerd timbre weer.
De 23 jarige sing/songschrijfster past in het rijtje van die andere beloftevolle artiesten Little Boots, Gabriella Cilmi, La Roux , Florence (& The Machine) en Marina (& The Diamonds). Met songs als “Starry eyes”, “Under the sheets”, “This love (will be your downfall)” en “Your biggest mistake” heeft ze alvast enkele beloftevolle singles uit. Kortom, Aardige Hitparadepop dus, niet meer, niet minder …

De zusjes Casady van CocoRosie waren pioniers van de freefolk; een weird klankenpalet brachten ze van knusse, iets–niet-van-deze-wereld indiefolk/elektronica, allerhande bevreemdende geluidjes en bleeps, gedragen door een bed van haaks staande vocalen van de zusjes en beatboxer Tez.. Ze creëerden op die manier een eigen unieke, wondere sprookjeswereld.
De eigenaardig - en grilligheden van de eerste twee platen ‘La maison de mon rêve’ en ‘Noah’s ark’ van het kunstminnende cabaretier zijn duidelijk gefilterd en van de geniale gekte van vroeger is er dus minder sprake, iets wat we al op de vorige cd ‘The adventures of ghosthorse & stillborn’ hoorden. De zusjes zijn dus duidelijk geëvolueerd. Op de huidige cd klinken sfeervolle hiphopbeats, Oosterse en Indiase invloeden door. De schoonheid zit subtieler in elkaar en de songs laten zelfs een meer rustige indruk na; in z’n totaliteit klinken de songs minder bevreemdend en zijn ze toegankelijker geworden. En de zang van de zussen is naar elkaar gegroeid: Sierra’s operastem weet steeds dieper in te dringen en Bianca’s rauw raspende stem is geëvolueerd naar een fraaie soms emotievolle hoge zang.
De CocoRosie herkenbaarheidfactor blijft torenhoog door de speelgoedgeluidjes en de kermiscarrousel, maar door de verfijnde, melodieuze, gemoedelijke, sfeervolle aanpak kunnen ze nog een breder publiek aanspreken.
Het samenhorigheid – kampvuur - gevoel brandt iets minder fel, maar blijft treffend en pakkend … zoals ze zelf omschrijven, “laat ieder mee zweven naar het rijk der geesten” …, dat al meteen wordt ingezet met een feeërieke, dromerige “Trinity’s crying”. Verder zijn er genietbare trips door de sfeervolle grooves van “RIP burn face”, “Lemonade” en “Gallows”. Een warme Oosterse sound klinkt door op “Smokey taboo”, “Hopscotch” en “Undertaker” (denk maar aan Loop Guru , Transglobal Underground en Ofra Haza!), die forser klinken door de explosiever worden beatbox en keelzang. Maar naast de fraaie samenzang is het vooral pianist Gael Rakotondrabe die zich in de picture plaatst op het materiaal. ”The moon asked the crow” en “Fairy paradise” hebben het meeste tempo. CocoRosie put uit vele muzikale bronnen en besluit overtuigend met een jazzy croon op “Here I came”.
CocoRosie blijft wel iets bijzonders & magisch bieden, subtiel, bedacht en doortrapt, ondanks de leuke betovering op het eerste zicht.
Hun vierde cd ‘Grey Oceans’ werd mee geproduceerd door Dave Sitek van Tv on the radio. CocoRosie onderscheidt zich en blijft een aparte band!

Binnen de ganse rits indiepoprockende bands kunnen we momenteel niet omheen het NY-se duo Beach House. Inderdaad, Victoria Legrand (keyboards/backing vocals) en zanger/multi-instrumentalist Alex Scally staan er met de derde cd ‘Teen Dream’. Verdiend loon naar werk!, want de cd bevat dromerige, broeierige, toegankelijke indie.
Het is heerlijk vertoeven in de muzikale leefwereld van het duo die hun songs laten meedrijven op het pakkende, emotievolle gitaarspel, de bezwerende piano, toetsen en synths en zalvende drums, gedragen door de dromerig, soms hoog uithalende vocals. Ze zorgen voor een intens bedwelmende trip op de plaat, waarbij we praktisch geen zwak nummer terugvinden: van “Zebra”, “Silver soul”, “Norway”, “Walk in the park”, “Used to be” tot “10 Miles Stereo”, “Real love” en Take care” vinden we een ongelofelijke finessse en subtiliteit terug, die zich meester maakt van je gevoelswereld.
Het duo mag terecht gelinkt worden met de droompop van Mercury Rev , Grizzly Bear en My Morning Jacket en refereert aan oudjes Galaxie 500, Yo La Tengo en Mazzy Star door de heerlijke deels melancholische sound. Schitterend puik plaatje alvast!

Het kunstminnende cabaretier CocoRosie van de zusjes Casady zijn vaste klanten tijdens het Les Nuits concept. Ze dompelen ons onder in hun unieke, wondere sprookjes droomwereld. Ze gooiden er vanavond bijna de volledige nieuwe cd ‘Grey Oceans’ tegenaan die mee werd geproduceerd door Dave Sitek van Tv on the radio. De eigenaardigheden zijn duidelijk gefilterd en van de haaks vocale tegenstellingen en van de geniale gekte van het vroeger materiaal van allerhande geluidjes is er dus duidelijk minder sprake.
Sierra’s operastem weet steeds dieper in te dringen en Bianca’s rauw raspende stem is geëvolueerd naar een fraaie soms emotievolle hoge zang. Het weirde klankenpalet van knusse, iets–niet-van-deze-wereld freefolk/elektronicableeps laat meer sfeervolle hiphopbeats en Oosterse en Indiase invloeden toe, klinkt in z’n totaliteit minder bevreemdend en is toegankelijker geworden. De schoonheid zit subtieler in elkaar en de songs laten zelfs een meer rustige indruk na.

We konden vorig jaar al ‘een tip van de sluier horen’ toen de zusjes met beatboxer Tez en Gael Rakotondrabe, vaste pianist sinds de vorige tour, aangevuld met een drummer op Folkdranouter te zien waren met een soort ‘Unplugged’ tour. De fraaie zangpartijen en het pianospel namen een prominente rol in!
De fans van het eerste uur zullen wel niet afhaken na vanavond, want de CocoRosie herkenbaarheidfactor blijft torenhoog maar door de verfijnde, melodieuze, gemoedelijke, sfeervolle aanpak kunnen ze nog een breder publiek aanspreken. De ietwat krachtig aandoende nummers als het intrigerende melodieuze “Fairy paradise”, het obscure puike “Fatherhood” door de huppelende ritmes en de prachtige “Moon asked the crow”, “Hopscotch”, kunnen door de explosiever wordende beatbox en keelzang duidelijk hun mannetje staan naast “(black) Rainbowwarriors”, het enig opzwepend oudje in het eerste deel van set.
In de overwegend sfeervolle set hadden we het ingetogen “Grey oceans” bepaald door de pianotunes en een broeierig opbouwende “Lemonade”, die zich moeiteloos nestelden in de prachtige (oudjes) “Black poppies”, “Animals”, “Promise” en “K Hole”.
We hoorden rijkelijke Oosterse sounds in “Undertaker” en “Smokey taboo”, die refereerden aan het werk Loop Guru, Transglobal Underground en die zelfs een vleugje Ofra Haza koesterden. De speelgoedgeluidjes waren zo een beetje de rode draad binnen de sound, en niet voor niks zagen we ‘toys’ en een kermiscarrousel op het grote doek achter hen.
Het samenhorigheid – kampvuur - gevoel brandde iets minder fel, maar treffend en pakkend klinken ze nog steeds. Tez kreeg traditiegetrouw de ruimte om z’n beatbox te showen.
In de bis bleven de meesterlijke “Beautifuil boyz”, “Werewolf”, “By your side” en “Japan” in de koelkast, maar ze maakten een sterke beurt met een geschifte versie van “Bear hides & buffalo” en “Tranny power”, een song die op geen cd terug te vinden is, maar de instant klassieker “Japan” benadert met z’n pompende karakter en afrogrooves. Regendansjes en een ‘Wizard Of Oz’ gehalte waren hier op z’n plaats.

Kijk, CocoRosie is één van m’n favorieten én van de Bota en blijft iets bijzonders & magisch … wordt vervolgd …

Met de support van het Deense Efterklang had de organisatie eigenlijk wel een ‘double bill’. Efterklang grossiert momenteel tussen de Scandinavia van Sigur Ros, Björk, Mum en de Britpop van Elbow en Grizzly Bear adepts op het recente ‘Magic chairs’; dromerige popkracht met verrassende wendingen staan nu voorop. De episch indringende parelpop is wat op het achterplan geraakt. Naast enkele belangvolle oudjes als “Step aside” hoorden we o.a.. “Full moon”, “I was playing drums”, “Modern drift” en “Alike” van de nieuwe cd. Ze hebben definitief de bombast en de typisch artistieke schoonheid van zich afgeschud!

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)

De 28 jarige Californische Joanna Newsom overdonderde drie jaar terug met de modern klassieke neofolky plaat ‘Ys’. Dankzij de freefolky stijl van Cocorosie, Devandra Banhart en de aparte stijl van Antony Hegaert en Sufjan Stevens kreeg ze de verdiende spotlights op haar gericht. Want ze brengt een heerlijk betoverend geluid op haar harp, gedragen door een hemelse zang, die het nauwst leunt aan Kate Bush. We hoorden na het debuut ‘The milk-eyed mender’(2004) lang uitgesponnen, zwaar aangezette partijen van subtiel uitgewerkte songs door strijkerarrangementen, ‘Ys’, gekenmerkt door lappen tekst. Na de EP ‘And The Ys Street Band’ verscheen onlangs de 3 dubbelaar ‘Have one on me’, telkens zes songs en twee uur luisterplezier, die linkt naar de sobere aanpak van haar debuut, soms aangevuld met enkele orkestrale versieringen.

Vanavond kregen haar songs een minimale omlijsting van violen, trombone, gitaar en drums. Zoals op de laatste plaat speelde ze afwisselend een handvol songs op haar reuzengrote harp en vleugelpiano.
De bevallige, jonge, lieflijke dame speelde met haar begeleiding nagenoeg een perfect technische set, was enthousiast, ging in dialoog met haar publiek en straalde op het podium.
Ergens middenin de set moest de harp worden bijgesteld, wat geen evidentie was. Tegen de tijd dat haar harp in orde was, voerde ze een vragenronde in. Drummer Neil Morgan ontpopte zich hier als moderator en kreeg dan ook de meeste vragen afgevuurd. En ondanks dat Joanna zich concentreerde op haar harp, gaf ze samen met hem enkele leuke antwoorden.
We konden bijna twee uur genieten van een uiterst sfeervolle set. Ze putte rijkelijk uit haar recentst plaat ‘Have one on me’, aangevuld met een paar songs van haar debuut en slechts één nummer van het orkestrale ‘Ys’.
Ze pakte meteen uit één van de meest gevoelige songs van de plaat, het broze, intens pakkende “81”. Haar ‘Garden of Eden’ refereerde aan het klassieke ‘The Spirit of Eden’ van Mark Hollis’ Talk Talk. De titelsong zette ze eerst solo in en werd dan op zalvende wijze spaarzaam ondersteund door haar band. Een imaginair dromerige song, die lang uitrekte, veel aan de verbeelding overliet en verrassende wendingen onderging. Ook het mooie, op piano gespeelde, “Easy” zat al vroeg in de set …downtempo zonder aan intensiteit in te boeten.
Ze liet ons meedrijven in de finesse en subtiliteit van haar elfenpop. Haar prachtige stem, haar kunde, de aanvulling van de band en de lieflijke uitstraling en spontaniteit deden sprookjesachtige taferelen opborrelen. Zomaar hadden we de ‘Ark van Noah voor ons door de klassieke instrumentatie van het lange “Monkey & beat” en de ingetogen, intieme “Soft as chalk” en “Autumn” en droomden lekker weg op het oudere “The book of right-on”.
De mooi op elkaar ingespeelde band kon zelfs iets krachtiger gaan op dat ander oudje “Inflammators writ”. Ze hield ons volledig in haar greep met het filmische “Good intentions paving co”, bepaald door haar begeesterende pianospel en de trombone van Andrew Strain. En het vleugje experiment misstond niet op de slotsong “Peach, Plum Pear”.
De dramatiek van haar materiaal was onderhouden en met een dosis gezond verstand kon ze het ook relativeren, wat ik ten zeerste bewonderde, want na de set wou ze er ook eens op uit om een goed Belgisch Biertje te drinken! Het onderscheidde haar alvast van Soap & Skin, die totaal in haar huiveringwekkende songs gevangen zat.
Ze was haar optreden in de AB van een paar jaar terug nog niet vergeten; ze kreeg toen een mooi gedichtje van een vrouwelijke fan; klaarblijkelijk was deze er niet meer bij, want reactie bleef uit … haar lieve fan zal er een andere muzikale stijl op nahouden, grapte ze. “Baby Birch” in de bis, naast “81” ook één pareltjes op de plaat , intrigeerde door de intens broeierige opbouw, de prachtige klankkleur op de harp, de bredere maar sober gehouden omlijsting en enkel gitaarerupties!

Elegante Pracht en Schoonheid zijn woorden op hun plaats voor de talentrijke, charismatische, joviale jonge dame Joanna Newsom … Pop door haar hemels breekbare stem en het centraal plaatsen van harp en piano. De factor emotionaliteit verhoogde ze met een band die de arrangementen treffend, perfect en puur oprecht samenbracht.

De bejaarde Britse sing/songwriter Roy Harper trok mee op haar tour. Ze was dan ook vol lof over deze ‘happy old man’, die invloedrijk was op artiesten als Richard Thompson en Luka Bloom en menig jong solo/ artiest kan inspireren van gevoelige folk/blues/rock. Zelf kenden we mans oeuvre niet, maar hij boeide met z’n beeldrijke verhalen, liefdessongs en impressies door het beheerste gitaargetokkel, gedragen door z’n diep grauwe, maar indringende stem.

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)

Gil Scott-Heron’s spervuurgedichten - aggressive, no-nonense street poetry - maakten hem beginjaren ’70 onsterfelijk als ‘the godfather of rap’. Hij inspireerde praktisch elke rapper, denk Public Enemy, NWA, Michael Franti, PM Dawn, Kanye West en Common, want iedereen haalde wel eens z’n vinnige, kritische, predikende en humoristische verteltrant aan. De schrijver en ‘spoken word’ dichter was de chroniqueur van het harde leven in de ghetto … duistere poëzie en invoelbare junkiedrama’s die in ons geheugen gegrift staan met “The bottle” - ‘Winter in America’ - ’74, en “Home is where the hatred is” – ‘Pieces of a man’ - ’71. Songs die hij in een ‘back to bascis’ geluid speelde met z’n begeleiding van een percussionist, een saxofonist die ook dwarsfluit speelde en, naast Scott-Heron op orgel/toetsen, een derde man die zich bediende van een jazzy piano en een soort Toots- mondharmonica. Hij dompelde deze songs - samen met een handvol andere - onder in heerlijk, bedwelmende, dromerige druilerige ‘stadnighttrips’. Ze werden gedragen door z’n diepe, donkerbruine, rafelende stem en rapzang, nu eens weinig nadrukkelijk gezongen, dan weer met dwingende kracht uitgesproken … ze verbaasden, wisten te raken en te ontroeren.
De atmosferische omlijsting van Gils gedichten was beklijvend … Soulvolle, jazz/bluesy Hardup Poëzie noemt men zoiets in verdwaasde, bezwerende, verloren gewaande sounds.

Hoe hij de prooi werd aan de gevaren waarover hij schreef, kan een mysterie lijken. Hij is herrezen uit de dood, zestien jaar na de laatste cd ‘Spirits’. Drugsproblemen en bijhorende gevangenisstraffen hielden zijn carrière de afgelopen decennia immers flink op, maar met behulp van de productionele vleugels van XL baas Richard Russell, trok hij op de nieuwe, evenwel korte, cd ‘I’m new here’ diepe, duistere elektronische decors op. Het is dan ook glorieus dat hij terug muziek maakt!

Getekend door de jaren is hij écht een oude man geworden, licht bevend en trillend op z’n benen, die z’n songs stoffeert met een dosis relativering en humor. Het gezicht half bedekt onder een veel te grote klak en in een te korte kostuumbroek, begon hij eerst met een stukje stand up comedy. Hij wist onmiddellijk het ijs te breken, goochelde met de letters van de aswolk van de vulkaan in IJsland, moest even lachen om de newsupdates op CNN en vertelde enkele leuke impressies van z’n verblijf in een hotel in Brussel. Het onderstreepte de gezelligheid van het optreden.

We waren al meteen onder de indruk van de sobere elegantie op de “ain’t getting downs” van “The blue collar” uit ’82 door de toetsen en z’n indringende rapzang. Ook de duistere ‘on the roadsong’ “Winter In America”, “Almost Lost Detroit” en “Work for peace”, zo geplukt uit de jaren ’70 ‘Taxi’ reeks, kregen langzamerhand kleur en invulling door de andere instrumenten. Een sobere lofi omlijsting trouwens!
Het nieuwe “I’ll take care of you” zat ergens middenin de set en vormde wel de ideale link naar de lounge van Little Axe en z’n klonen. We waren al goed in de sfeer van de Scott-Heron trips, want hierop volgden wondermooie bewerkingen van “Did you hear what they said”, “The other side” en het heus intense beleven van “Home is where the hatred”, een hoogtepunt in de set.
Schitterend hoe telkens de instrumenten lichtjes aanvulden op de orgeltoets en raspende stem van Gil. Ondanks het feit dat de solo performance van de percussionist op “The bottle” er eventjes teveel aan was, hadden we hier te maken met een glorieuze comeback van één van de spils van ‘free protest spoken word raps’ in funky/jazz/soulblues. ‘The old man’ werd sterk onthaald en met een puike versie van “Better days ahead” breidde hij er met de sax en de mondharmonica een fijn, subtiel slot aan van een ruim twee uur durende set in het KC. Laat ons nu maar hopen dat hij er geraakt op Gent Jazz en niet hervalt met een arrestatie aan z’n been …

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)