Met een mix van psychedelica, surf, rock and roll en punk maken de jongens van Del-Toros sedert 2008 van elk optreden een feestje. Afgaande op hun sound zou je het niet zeggen maar het trio komt uit het Nederlandse Alkmaar. Je zou eerder verwachten dat ze van de Amerikaanse West Coast afkomstig zijn.

Je krijgt dus zonnige surf rock te horen. Maar ze slagen erin om het meer dan dat te laten klinken. Ze laten het namelijk een tijdje marineren in alternatieve rock waardoor je een steviger sound krijgt dan de gebruikelijke surfrock.

En de songs klinken heel verhalend zoals “End of the World” dat zonder woorden je toch meeneemt in de haast sprekend gitaarlijnen. In praktisch elk nummer steken ze ook samples met spoken words. Voor de rest blijft het instrumentaal.

Op ‘10 Stories High’ klinken ze melodieus, vinnig en alternatiever dan op hun drie voorgaande albums. Dat maakt dat ze een link weten te leggen tussen de jaren 50/60 muziek (waaruit ze putten) en de hedendaagse muziek. Die hedendaagse invloeden bestaan uit elementen van stonerrock, spacerock en fuzz. Luister maar eens naar “Halloween Theme” en je zal begrijpen wat we bedoelen. Op “King of The Rockettool” horen we de stem van Peter Te Bos (Claw Boys Claw) die met een Johny Cash-achtige stem een lugubere sfeer weet te scheppen in het psychedelische nummer.

Als afsluiter een cover van Simple Minds hun toptrack “Theme For Great Cities”. Ze slagen er erg goed in om de sfeer van het oorspronkelijk nummer om te zetten naar hun genre.

Mede door de mengeling van de surfrock met hedendaagse elementen en hun stevigere sound leveren Del-Toros een album af dat boeiender is dan de doorsnee platen in hun genre. ‘10 Stories High’ is van hoog entertainend gehalte.

Surf punk/Alternatieve surfrock

10 Stories High

Del-Toros

Wat begon in 2015 als een optreden vanwege hun 30 jarig bestaan gaat nu verder met het verschijnen van een gloednieuw album. Ok, er was al de ‘Murder Machine’ EP en de “L.S.D. For The Holy Man”- single. Maar nu dus een volledig album met tien songs.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ze wijken geen centimeter van hun gekende pad en dat is maar goed ook. Dat betekent zeker niet dat ze voorspelbaar of saai zijn geworden. Nee, La Muerte kan als geen ander tegendraadse en onheilspellende muziek maken. We zijn dan ook blij dat ze daar verder in grossieren.
Opener “Crash Baby Crash” begint met synthsounds om vervolgens overstemd te worden door bas- en gitaargeweld. Het nummer lijkt één langgerekte gitaarsolo te zijn met zang op de achtergrond. Een geluidsbrij dat zijn doel weliswaar niet misloopt. Het schudt je meer dan wakker. Een van de minder toegankelijke songs van het album.
Daarna krijgen we een uptempo rocker met “I Was A Wreck”. Schitterende song en terug heerlijk huilende gitaren op een bedje van harde rock and roll. Dit geldt ook voor “Gun In My Hand”. “Suis-Je un Animal” begint met een gitzwarte tirade van Du Marais om vervolgens steun van de rest te krijgen. De song breekt dan open en ik zie meteen de track live tot leven komen. “L.S.D. For The Holy Man” zal door de fans wellicht al gekend zijn. Tijdens “Welcome Tomorrow” klinken de gitaren zowaar als post-rock/post-metal. Je verwacht dat de boel ontploft maar tegen de verwachtingen in komt er op het einde een soort van implosie. “Darkened Dreams” is één van mijn favoriete songs. De gitaarriff is eenvoudig maar heel effectief. De songopbouw is perfect. We krijgen prachtig klinkend drumwerk tijdens “King Kong-Godzilla” maar de uitwerking van de song is wat voorspelbaar. Regendruppels openen “Lost”. Een heerlijk baslijntje en wat gitaarversiering voegen zich toe om daarna bezwerend los te gaan. Magnifiek. “She Did It For Lust” klinkt als Iggy Pop op steroïden.
30 jaar terug was België niet klaar voor een band als La Muerte. Nu krijgen we een herkansing met dit album dat moeiteloos tussen hun ander werk mag staan. La Muerte klinkt urgent, verontrustend en viriel.

Rock is dood of saai? Nou dat zal voor een deeltje misschien wel gelden maar voor deze Hell And High Water kan ik toch zeggen dat hun ‘Neon Globe’ alive and kicking klinkt. Hun sound gaat wat terug naar de jaren 90 en toont wat gelijkenissen met Dinosaur Jr, Notwist of Buffalo Tom. Maar het belangrijkste is goede songs en je voelt de rockvibe hangen in de nummers. Dit trio klinkt volwassen en zijn ontstaan in Hamburg in 2014. Maar ze klinken verdorie erg Amerikaans. Na een EP in 2017 is er nu hun debuutplaat.
‘Neon Globe’ bevat 11 tracks. Je hoort de karakteristieke zangstem van Matthias Schwettmann. Een beetje als Neil Young of Brian Molko. Fuzz gitaren zijn alom aanwezig. Er staan heerlijke uptempo rockers, “While The Wise Man Smiles” (Dinosaur jr. is nooit ver weg), “An Invitation” en “War”. Maar ook eerder midtempo rockers met “Rats” of de fragiele en het melancholieke “Magnolia”. Een heel fijn nummer. Er wordt afgesloten met het heel mooie “Sixteen” dat vanuit een riff uitgebouwd wordt tot een negen minuten durende track.
‘Neon Globe’ is volledig geschikt voor de rockliefhebbers en toont aan dat er buiten de alomtegenwoordige Foo Fighters wel degelijk nog interessante rockacts op deze wereld bestaan.

Het groeit langs Vlaamse wegen met post-rock en post-metal bands. En er zit heel veel kwaliteit tussen. Ook Haester is een nieuwe Vlaamse post-metal band. Tussen het vijftal zitten enkele oudleden van o.a. Customs, Aborted en Death Before Disco. Er staan ook enkele gastoptredens op van o.a. Brent Vanneste, Sven De Caluwé en Stefanie Mannaerts.
Dit is een debuut van een band dat al volwassen klinkt. Feit zal wel meespelen dat de meeste bandleden al wat ervaring achter de kiezen hebben.
Dunk!Records tekende hen na een eenmalig optreden. Dat wil toch wat zeggen. En dat hoor je ook. Goed uitgewerkte en snedige songs die vele kanten opgaan. De gitaren en de grunts zijn een belangrijk onderdeel van de sound maar er is ruimte gelaten voor interessante backings, synths, spoken-word recordings en orgelpartijen.
Er staan ook enkele compactere songs op zoals “Ghost In Us” en “I’ve Seen This Blood”. Ook deze nummers bevatten de nodige twist and turns. Daarnaast mogen we ook het potente drumwerk niet vergeten. Ze trekken en stuwen de songs omhoog en omlaag.
Haester is een post-metal band dat met zijn ene been in de metal zit en met zijn andere been er van alles mee doet om het begrip metal open te trekken. Ze proberen de karakteristieken van het post-metal genre te overstijgen en boeiend te houden. Een knaller van een debuut.

Postmetal
All Anchors No Sails
Haester

Dit album is de 50ste release van Fons records. Het is tevens de 3de plaat van Birds That Change Colour. Het is een lekkere plaat geworden om die 50ste release mee te vieren. Na twee eerder folkgerichte platen zocht Koen Kohlbacker het meer in de richting van de Amerikaanse zuidkust. Die Koen brengt wijzigingen aan zijn band om live op te treden. Nu eens gaat hij alleen op de tour, dan schaart hij een rockband rond zich of een andere keer gaat hij gaat hij live de nummers in een bepaald genre gieten. Nu gaat hij op tour als een vierkoppige band om dit album live te brengen.
Op ‘Nova Albion’ verlaat hij de folkgerichte albums van vroeger en kiest resoluut voor warme rock. “Ridin’” vliegt er meteen in en we krijgen hier een rocksong dat ons meeneemt in de jaren 70. Van Creedence Clearwater Revival tot The Beatles (dat refrein). “Shaman Apprentice Blues” begint met vrouwelijke vocals die als een shaman klinken: bezwerend. Een riff op de Blues geënt vormt de ruggengraat van de song. Een heerlijke song trouwens. Soms gaat het ook richting psychedelica zoals op “The Song Is You”. Maar of het nu richting rock of psychedelica of naar een andere stijl gaat het album klinkt consistent en bezit overal die warme gloed. Deels te danken aan de stem en de sound van de instrumentaria.
Hier staan 13 songs op waarover ik eigenlijk weinig kwaad kan spreken. Koen Kohlbacker weet hoe een song in elkaar te steken. Het klinkt, het staat er en de refreinen of de riffs blijven hangen. Ja, ‘Nova Albion’ was het geschikte album voor Fons records om hun 50ste release mee te vieren.

Het is van 2016 geleden dat Gavin (aka Formshift) en Dirk samenwerkten (toen met als resultaat ‘Crash/Overtime’). Het lag voor de hand dat er nog ging samengewerkt worden en dit is nu via de EP ‘E Society’ gebeurd.
De track “E Society” is het resultaat van die samenwerking. Het is een eerder hardere synth track geworden met een stevige beat en overstuurde klanken. Heel dansbaar. Het klinkt vrij dystopisch en beklemmend. Ook de lyrics zijn niet echt opbeurend en schetsen een maatschappij op de rand van de waanzin. Dat is toch wat ik ervan maak. Het doet mij wat aan de underground grootstad-dance scene denken. Een heel geslaagde cross-over tussen deze twee artiesten.
De tweede track is “What We Want” en was een track die al een tijdje klaar lag ergens in een schuif; maar tot nu toe nog geen release had gekregen. Het was een samenwerking tussen Neon Electronics en Formshift, hier in een rework van Frank Noseda. Er staan hier mixen van de song op. Het nummer is iets minder donker dan voorgaande song en het gaat nog iets meer richting dans/techno muziek.
“Avalanche” sluit de rij en kennen we van de 3dfly EP. Hier op ‘E Society’ kreeg “Avalanche” kreeg een behandeling door Formshift. Daardoor krijg je een heel andere beleving van deze song.
‘E Society’ is interessante synth/techno dankzij de mix/stijl van twee artiesten.

Synth/Techno
E Society
Formshift ft. Dirk Da Davo

‘Gazers #2’ is een verzameling van 30 nummers (op cassette of mp3) uit de hedendaagse Belgische scene. Het is de tweede keer dat dit label dit doet. De vorige keer was begin 2017 en bevatte 25 songs. Het label brengt ook materiaal van iets bekendere Belgische bands zoals Tonsils en Beech. Die laatste twee hebben we ook reeds gereviewd.
Ook ditmaal valt er heel wat pareltjes te ontdekken. Zoals The Empathy Exams met “Close To The Knives”. Een wat sullige bandsnaam maar met een heel leuk indie nummertje. The Third Kind brengt hier een darkwave liedje terwijl Bleak wat doet denken aan de jaren 90 alternatieve rock en shoegaze. Fake Indians geven je een lel om je oren en Berg staat hier met “Leap” op haast eenzame hoogte. The LVE is ook het vermelden waard. Verder komen we nog Peuk, The Tubs, King Dick etc tegen.
Ik ga hier niet alle dertig nummers bespreken maar er staat veel op dat de moeite waard is en er zullen ongetwijfeld bands hiervan doorstoten naar een grotere bekendheid. Intussen is dit een fijn medium om hen te presenteren. Er staan ook wel wat nummers tussen die er niet op hadden gehoeven maar laten we dat aantal tot een vijftal beperken.
Zo blijven er nog 25 genietbare tracks over en dat lijkt mij meer dan geslaagd voor een compilatie met haast onbekende bands. Goed werk van het Turnhoutse Gazer Tapes!

Rock/Electro
Gazer Tapes/Gazers #2 (compilation)
Gazer Tapes

James Christian is ook bekend van zijn werk/rol in House Of Lords. De band is al sedert 1987, mits een hiatus van enkele jaren, bezig in de muziekbussiness. Zij zitten eveneens bij het Italiaanse label Frontiers Records. Zo nu en dan neemt James ook een solo album op. ‘Craving’ is zijn vierde solo-album.
Is er veel verschil met zijn hoofdband? Niet erg veel. Het grootste verschil is misschien dat de gitaren hier soms eerder semi-akoestisch zijn wat maakt dat ze wat zachter rocken dan dat je bij House of Lords gewoon bent. Voor de rest zijn er veel gelijkenissen. Melodische AOR rock met veel aandacht aan de refreinen en dito melodieën. Voeg daarbij ook nog de typerende stem van James en je zal hier niet veel nieuws onder de zon ontdekken.
Is deze plaat dan een sof? Nee , helemaal niet. Het is heel degelijk gemaakte en catchy rock. Een beetje clichématig dat wel. Het doet soms wat aan Journey of Bon Jovi denken. Het grootste minpuntje vind ik de teksten. Die zijn veelal nietszeggend en staan vol met holle aanklachten of woorden. Wat gladjes dus. O.m. op “Wild Boys”. De tekst is oppervlakkig maar de song op zich is wel te genieten. Het titelnummer “Craving” is dan wel geslaagd op elk vlak. “World of Possibility” is een degelijke ballade met een vrij fijne melodielijn. Helaas heb ik die al ergens eerder gehoord. “Sidewinder” is een leuke rocker dat wat aan Aerosmith doet denken. De man brengt ook enkele songs met een gelovige inslag. Elf tracks staan er in totaal op ‘Craving’.
Wie graag House of Lords, of de bands zoals ik hier eerder heb opgenoemd hoort, zal hier wel tevreden mee zijn. Zelf vind ik het een heel vakkundig gemaakt album maar ik mis toch wat magie en eigenheid om het meer dan dat te noemen.

Hardrock/AOR Rock
Craving
James Christian

De naam Robby Valentine zal je misschien niets zeggen maar toch heeft de man een wereldhit op zijn conto staan. De hit “Over and Over Again” uit 1991 zal je misschien wel iets zeggen. Een zeemzoete ballad waarmee hij wereldwijd scoorde en vooral in Japan kende dit veel succes. Daarnaast speelde hij ook een aantal toetsenpartijen op Arjen Lucassens album ‘Into The Electric Ocean’. Hij bleef daarna actief en albums uitbrengen. De laatste jaren bleef het wat stil want de man had eerst een writer’s block en daarna een ernstige ooginfectie waardoor hij voor 75 procent zijn zicht verloor. Het hoeft niet gezegd te worden dat de man door diepe dalen ging vooraleer hij terug recht kon kruipen. Op zijn nieuwste album heeft het toch klaargespeeld om alles zelf te spelen en te produceren.
Het album is gevarieerd van heavy tot rustiger songs. Opener “The Alliance Theme” is een instrumental dat wat aan Vangelis doet denken. “Judgement Day” die erop volgt is een catchy nummer dat wat aan groepen zoals Foreigner doet denken. Wat FMrock en glamrock elementen. De teksten moeten het leven van de afgelopen jaren van Robby Valentine samenvatten. Voor “Soldiers of Light” zitten in de intro wat elementen die aan Ayreon doen denken. Maar de track is wel een oorwormpje. “The End” heeft van die typische Queen-backings.
Valentine weet hoe songs te maken en alles is netjes geproduceerd. Naar mijn smaak een beetje te clean. Maar dat is de muziek die hij eenmaal maakt. Een wereldhit zit er niet tussen vrees ik maar zoals eerder gezegd is het catchy en goedgemaakt. Muzikaal zit hij nog steeds in de tijd van “Over and over Again”. Het klinkt een beetje als de hairmetal uit die tijd (Def Leppard, Queen…). Als je daar van houdt dan zit je hier goed.

Je hebt nu van alle stijlen en genres tegenwoordig een ‘post’-vorm. Post-punk, post-metal, post-rock en dus ook post-hardcore… Die laatste had ik nog niet echt gehoord. The Tidal Sleep, een band uit Duitsland, maakt dit blijkbaar en hebben een EPtje uit. Met vier songs op die afkomstig zijn uit de sessies voor hun album uit 2017 ‘Be Water’. Ze ontstonden in 2011 en zijn vrij actief. Elk jaar brengen ze op zijn minst een EP of album uit.
Zoals het de meeste hardcore betreft zijn de nummers niet heel erg lang. Nergens meer dan drie minuten. Hetgeen ze brengen is geen doorsnee hardcore maar een mengeling tussen noiserock, alternatieve rock, hardcore en emocore. Dit om een beetje te schetsen wat je mag verwachten. De muziek is energiek en intens met soms korte, rustige passages zodat je wat op adem kan komen. De zang neigt naar screamo met soms korte passages van cleane zang. Ze vult de energieke songs mooi aan. Ik ben wel voor “Be Kind” te vinden.
Vinnige songs die slim in elkaar zitten en goed geproduceerd zijn. Alles klinkt haarfijn en toch vuig. Fijne release.

Post/hardcore
Be Kind EP
The Tidal Sleep