Roufaida - Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het andere niet hoeft uit te sluiten


Roufaida is een gestadig groeiende Nederlandse artieste met Marokkaanse roots die onlangs haar debuut EP op de markt bracht, een parel van een schijf waarbij culturen en uiteenlopende werelden worden verbonden door een magische brug. Naar aanleiding van haar tour in het voorprogramma van Absynthe Minded , hadden we een fijn gesprek met deze sympathieke singer-songwriter.

Ik las in een interview dat je al heel jong in de muziekwereld bent gestort, op je twaalfde, kun je wat meer vertellen over hoe alles is begonnen en wie je invloeden waren?
Ik schreef mijn eerste liedjes toen ik een jaar of 12 was, en nam deel aan het Junior Songfestival in Nederland (wat Eurosong heet in Belgie) rond mijn 13/14. Die ervaring maakte diepe indruk op me, want ik leerde er hoe een echte show met licht, geluid, dansers en decor tot stand komt. Daar is denk ik het zaadje gepland voor de rest van mijn loopbaan.

Je hebt ondertussen al in het voorprogramma van de wat grotere namen gestaan, en op jonge tijd al een heel parcours afgelegd. Wat waren de hoogtepunten en waar gingen de meeste onverwachte deuren open?
De lijst met hoogtepunten is lang! Een absoluut hoogtepunt was in 2021 de voorprogramma tour met Eefje de Visser door de mooiste zalen van Nederland. Je krijgt als startende act niet zo snel de gelegenheid om voor zoveel grote uitverkochte zalen te spelen. Dat was een mooie kans om vlieguren te maken en publiek op te bouwen. Niet lang daarna stond ik op Into The Great Wide Open, Motel Mozaique en Grasnapolsky. Dat zijn nog een paar van die hoogtepunten. In 2022 bracht ik digitaal en op vinyl mijn EP uit, die ik presenteerde tijdens mijn eerste eigen uitverkochte show in BIRD Rotterdam. Dat was ook een heel bijzondere avond.

Waren er ook minder leuke dingen , zoals de coronaperiode wellicht, of was ook dit een bron voor inspiratie?
In die periode produceerde ik mijn debuut EP, studeerde ik Arabisch, en vond ik mijn team bijeen. Eigenlijk een heel vruchtbare tijd dus, waarin ik rust en ruimte had om mijn plannen te smeden.

Je komt hier optreden in de N9, Eeklo (in het oorprogramma van Absynthe Minded); hoe hard zie je hier naar uit?
Ik omschrijf het spelen van support shows wel eens met een eerste date. Er is de spanning en verwachting vooraf, en dan moet blijken of het matcht. Of het wederzijds een leuke avond oplevert. Tot nu toe heel veel leuke eerste dates gehad met het Belgische publiek.

Is het – om daar beetje op aan te sluiten – moeilijk voor een Nederlandse singer-songwriter om in Vlaanderen of België voet aan de grond te kijken; België is een complex land… er is zelfs een soort ‘muur ‘ tussen Wallonië en Vlaanderen is me verteld.
Ik heb het team dat gevestigd is in Antwerpen en Brussel (Musickness, Busker) en denk dat dat wel een enorm verschil maakt in de aansluiting die ik in Belgie vind. 

Laten we het ook over je wondermooie debuut EP hebben, een parel waar je culturen verbindt, de Marokkaanse met de Westerse, mee eens? of is dat kort door de bocht?
Mee eens!

Die Marokkaanse roots keert vaak terug in je stem, maar ook in de muziek .. Zijn er bepaalde traditionele instrumenten die je in je sound wilde verwerken, die gelinkt zijn
aan je roots? Bewust een keuze?
Mijn onderzoeksvraag rond deze EP was: hoe klinkt een wereld waarin elementen uit zowel de Noord-Afrikaanse en Arabische cultuur samenkomen met westerse alternatieve indie? Alle muzikale keuzes komen uit die oorspronkelijke vraag voort. Zo heb ik gebruik gemaakt van vintage Riffijnse cassette samples en de guembri: een Noord-Afrikaanse basgitaar die veel in de gnawa-muziek gebruikt wordt.

Ik vind de dromerige manier waarop je mijn hart binnen dringt, en tot een gemoedsrust brengt enorm zalvend voor de ziel. Was het bij voorbaat je bedoeling iets zomers en zeemzoet te brengen, in een badje van melancholie? Of komt dit allemaal heel natuurlijk?
Buiten die eerder genoemde onderzoeksvraag lag er in het maakproces niets vast, het is een intuïtief proces geweest.

Ook iets wat je uniek maakt binnen dat wereldje … Je zingt zowel in Engels als in het Arabisch en gebruikt naar hartenlust samples van oude Riffijnse liedjes en Arabische poëzie, is dit een bewuste weg die je volgt, waarom?
Ik groeide op in een omgeving waarin mijn culturele achtergrond (soms impliciet, soms expliciet) werd afgekeurd door de dominante cultuur. Het lag voor de hand de Marokkaanse kant van mijn identiteit weg te steken, omdat ik voelde dat er meer kansen voor me zouden zijn als ik me zou voegen naar de dominante groep. Ik ben daarmee vervreemd geraakt van de waarde van de Marokkaanse cultuur, en wilde mijn relatie daarmee heruitvinden. Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Die werelden kunnen uitstekend samen gaan.

Welk publiek wens je te bereiken met je muziek?
Ik denk dat het publiek de artiest kiest, en niet andersom. Tot nu toe is dat een enorm uiteenlopende groep, ik heb er nog geen lijn in kunnen ontdekken.

Hoe waren de algemene reacties op je EP tot nu toe?
Verrassend goed! Ik heb veel mooie recensies mogen ontvangen. Mijn liedjes worden in Belgie ook door Radio 1 gedraaid, dat is een enorm compliment.

Ik wou het ook over iets heel anders hebben, je podcast GRRRLS, kun je daar iets meer over vertellen?
De serie GRRRLS vormde de aanloop naar het maakproces van de EP. In de periode dat ik de show maakte onderzocht ik mijn eigen perceptie op vrouw-zijn, en in welke mate dat mijn keuzes als maker beïnvloedde. In elke aflevering vond ik in de verhalen van mijn gasten nieuwe inzichten die me in staat stelden te reflecteren op mijn eigen proces.

Los van dit wondermooie project … Is de muziekwereld nog steeds een mannenwereld? In de singer-songwriter middens lijkt me dat minder, maar valt me op dat een vrouw in deze wereld nog steeds harder haar best moet doen dan een doorsnee man… of zie ik het verkeerd?
Ik denk dat er nog veel winst te behalen valt als het aankomt op gelijke behandeling en gelijke kansen. Maar er is ook een cultuuromslag gaande. Ik ervaar nu persoonlijk minder openlijk seksisme dan tien jaar geleden. Al zegt mijn individuele ervaring natuurlijk niet per se iets over de rest van de sector.

Wat zijn de verdere toekomstplannen voor dit jaar? Ga je ook wat festivals en zo doen deze zomer?
Deze zomer speel ik nog een aantal festivals in Nederland, waaronder Valkhof en Down The Rabbit Hole. Daar heb ik heel veel zin in! Daarna neem ik een tijdje vrijaf, omdat ik een kindje verwacht in augustus.

Wat zijn je verdere ambities en is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik zie na mijn debuut EP enorm uit naar nieuwe samenwerkingen en een eerste album. 2024 wordt een spannend jaar!

Portland - Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien

Naar aanleiding van de release van ‘DEPARTURES’, het nieuwe album van Portland, hadden we een gesprek met frontman Jente Pironet. We polsten naar de toekomstplannen van de band die deze zomer onder meer te zien is op Rock Werchter, Cactusfestival en Pukkelpop.

Portland heeft sinds hun overwinning in De Nieuwe Lichting 2018 een lange weg afgelegd. Wat waren de hoogtepunten?
In het algemeen is de droom om te kunnen leven van muziek uitgekomen. Kunnen spelen op Rock Werchter in 2019 was wellicht wel mijn absolute hoogtepunt. Ik ben van Aarschot, dat ligt dicht bij Rotselaar en dus ook bij Werchter. Ik heb er altijd van gedroomd om daar te mogen optreden. Deze zomer staan we er opnieuw en ik kijk er keihard naar uit. We hebben onlangs ook de grote zaal van de AB uitverkocht, ook dat is een mijlpaal. Maar optreden voor 150 man in Nederland, waar we nog minder bekendheid hebben, kan evengoed een hoogtepunt zijn.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat indien Portland een Engelse of Amerikaanse band was geweest, jullie nu wereldberoemd waren geweest. Is een Belgische band zijn niet een beetje een handicap denk je, of zie ik dat verkeerd?
Ergens wel. Belgen zijn heel lyrisch naar eigen kweek toe, heel veel Belgen weten dat de scene heel goed is. Ook de grote concert- en festivalorganisatoren geven mooie plekken aan de Belgen op hun line-up. Ons muzieklandschap is best wel chauvinistisch. Wanneer we in Nederland spelen bijvoorbeeld, merk je dat zij meestal meer lof hebben voor Belgische acts dan voor hun eigen artiesten. Maar Europa of de rest van de wereld veroveren vanuit België is inderdaad niet per se evident.

Los daarvan, staat er ook wel een soort muur tussen Wallonië en Vlaanderen, ondervind je daar iets van?
Die muur is er zeker. Vorige zomer speelden we weliswaar op Ronquières Festival, één van de grootste Waalse festivals, maar onze muziek wordt op de Waalse radiozenders op dit moment nog maar amper gedraaid. Er zijn wel bands die de taalgrens oversteken, maar het is werk van lange adem. Er is me verteld als je wil doorbreken in Wallonië, je eerst moet doorbreken in Frankrijk. Binnenkort spelen we een show in Parijs, wie weet is dat een begin (lacht).

Met ‘Departures‘ brachten jullie een gloednieuw album uit. Een parel van een plaat. Hoe is deze – in de volksmond – moeilijke tweede jullie bevallen? Was het effectief een moeilijke bevalling?
Op één of andere manier verliep het makkelijker dan bij de eerste plaat. Eén van de weinige voordelen van corona was dat we meer tijd hadden om deze plaat te schrijven. Ik had heel wat songs naar onze producer Oli Bayston gestuurd, en die heeft er twaalf uitgekozen. Nadien zijn we een maand naar zijn studio in London getrokken om ze uit te werken en op te nemen.

Er hangt bij sommige nummers een experimenteel kantje aan, wat ik persoonlijk mooi vind. Een bewuste keuze? Gaan jullie daar in de toekomst wat meer mee doen?
Ik denk daar eerlijk gezegd nooit over na. Ik hou van veel uiteenlopende muziekstijlen en artiesten. Dit gaat van Chet Baker tot de oude Metallica of Iron Maiden. Wanneer ik muziek schrijf, sluipen die invloeden daar onbewust ergens mee in. Is dit experimenteel? Ik weet het niet, het komt er allemaal op een behoorlijk natuurlijke manier uit.

Ondanks die andere wegen die jullie hiermee inslaan, blijft het toch ook een typische Portland plaat. Is er een verschil tussen de eerste en tweede plaat? En waar ligt dat verschil dan?
De tweede plaat is wat dromeriger en losser. De sound is geëvolueerd maar dat is de met de band hetzelfde. Laat ons zeggen dat de sound gewoon mee geëvolueerd is met de band. Maar het ligt naar mijn gevoel wel perfect in het verlengde van de eerste plaat.

Hoe waren de algemene reacties?
Goed, de positieve reacties doen deugd. De mensen willen het blijkbaar ook live meemaken want de ticketverkoop doet het goed: we hebben een derde show in Het Depot aangekondigd, de eerste twee zaten meteen vol. Ook de Handelsbeurs in Gent is uitverkocht en binnenkort kondigen we nog een aantal extra shows aan. Departures staat momenteel op 15 in de Vlaamse Ultratop, dus de plaat vindt haar weg naar het publiek.

Jullie hebben een avontuur in Londen beleefd, heel sterk verbonden met de opname van deze plaat. Een dubbel gevoel van verdriet en vreugde? Vertel eens wat meer erover? Heeft het ook bepaalde deuren geopend of zo?
Het is niet zo dat we dachten dat het in Londen beter is om een plaat op te nemen dan in Vlaanderen. Maar als je er een tijdje woont, werkt dat wel inspirerend. Onbewust kruipt het onder je vel. Er was ook veel steun vanuit het hoofdkantoor van ons label PIAS in UK. Het opnameproces was een intense periode en ik kijk er dankbaar op terug.

Ik heb jullie in de nieuwe bezetting ondertussen ook live gezien in N9 in Eeklo. Ik vond dat jullie in het begin wat onwennig op het podium stonden, maar gaandeweg liep alles los. Waren de zenuwen echt gespannen?
Ik heb best wel genoten van die show, maar het is natuurlijk altijd even zoeken tijdens een try-out. Het was niet enkel in een nieuwe bezetting, maar het is ook voor het eerst dat de nieuwe songs deel uitmaken van de set. Die moet je in de vingers krijgen. Zowel voor ons als voor het publiek is dat wennen.

Nina Kortekaas straalt evenzeer een sterk charisma uit, heeft een prachtige stem en vult je zeer goed aan, maar het valt op dat ze niet mee met jou vooraan op het podium staat maar eerder deel uitmaakt van de band rondom jou.
Het is nooit onze bedoeling geweest om een nieuwe Sarah in te lijven. We hebben het duo verhaal losgelaten. Nina maakt deel uit van een fantastische groep muzikanten om me heen. Ze is een veelzijdige muzikante, speelt ook bij een aantal andere bands en heeft haar eigen project Noa Lee, maar ze is inderdaad geen frontvrouw bij Portland.

Ook het voorprogramma en De Nieuwe Lichting 2023 winnaar Isaac Roux was subliem in DE N9. Je schreef er ook al samen muziek mee. Kun je daar iets meer over vertellen?
We hebben wat connecties in dezelfde kringen. Hij zit bij dezelfde manager als ik, hij is intussen een goede maat geworden en we hebben inderdaad ook al samen muziek geschreven. Ook naast het podium is hij een vriend: hij blijft hier soms gewoon eten en slapen. We zijn gewoon een grote muzikale familie.

Jullie waren ook nog te zien in ‘Liefde Voor Muziek’. Hoe is je dit bevallen?
Ik heb daar niet aan meegedaan om deuren te laten openen. Het was puur en letterlijk uit liefde voor muziek. Het is prachtig om dit te doen met Daan, K3 of Stef Bos. Ik denk niet in hokjes. Metejoor is naarmate het programma vorderde een goede vriend van me geworden en onlangs nodigde hij me uit om mee op te treden in de AB. Dat is het opmerkelijke aan het programma: je leert elkaar en elkaars stiel kennen en waarderen, zonder barrières. Hoe de dames van K3 zo intensief bezig zijn met wat ze doen, ik zou dat gewoon niet kunnen. Dat is sterk. Hierdoor krijg je meer respect voor elkaar. Horizonten worden verbreed.

Je brak een lans voor de prestatie van K3. Ik volg je daarin. Waarom wordt er nog steeds zo meewarig gedaan over popartiesten denk je, want die brengen toch steeds magie in mensen hun leven?
Als je verder kijkt dan je neus lang is, zitten er in de muziek van K3 thema’s die heel belangrijk zijn. Het gaat over liefde, over respect, over spijt, over verdriet, ... zaken waar kinderen heel bewust of onbewust mee bezig zijn. Ze brengen mensen samen en bezorgen de allerkleinsten veel plezier, wie zijn wij dan om daarover te oordelen.

Er zijn nu ook enkele nieuwe shows aangekondigd, kun je daar iets meer over vertellen?
Cactusfestival en Rock Werchter staan bijvoorbeeld al op de agenda, maar er komen nog een aantal zaken aan: we spelen in het najaar ook heel wat shows in België, onder andere in Het Depot, de Handelsbeurs, Wilde Westen en Cactus Club en in Nederland (Rotown Rotterdam, Vera Groningen en o.a. Muziekgieterij Maastricht), en in de zomer ga ik tien dagen op tour door Europa. Wanneer ik terug kom, is het vrijwel meteen tijd voor Pukkelpop.

Ik hoor van sommige bands dat ze het moeilijk hebben om na die coronaperiode aan de bak te komen, maar dat geldt dus niet voor jullie
Nee, maar daar zitten de nieuwe plaat en Liefde voor Muziek zeker voor iets tussen. Velen hebben de band nu pas leren kennen of ze zijn benieuwd naar hoe de nieuwe songs live klinken. Doorgaans is dit iets harder dan op plaat.

Ondertussen heeft Portland op grote en kleine podia gestaan en drukt zijn stempel op de Belgische muziekscene; zijn er nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken als muzikant en band?
Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien. Ik zou wel ooit eens willen headlinen op een groot festival. Dat hoeft niet per se op de mainstage te zijn. In de Marquee op Pukkelpop bijvoorbeeld, dat zou leuk zijn. Wat het buitenland betreft, zit er ook nog groeimarge, maar deze zomer en in het najaar zetten we daar dus een aantal belangrijke stappen.

Dat lijkt me een mooie piste om te volgen, dank voor het fijne gesprek. Tot binnenkort op de festivals

Enkele weken geleden woonden we nog een tot de nok gevulde try-out bij in concertzaal N9 in Eeklo naar aanleiding van hun uitverkochte concert in de AB.
Het verslag hiervan kun je hier nog eens nalezen:
Portland - Een groove van weemoed en melancholie (musiczine.net)
Meer info: www.portlandofficial.com

Werchter Boutique 2023 - Dans, theater en roze kitsch … met een boodschap!
Werchter Boutique 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-17
Erik Vandamme

De aankondiging van P!NK als headliner op Werchter Boutique, was reden genoeg om een gat in de lucht te springen. Als er één artieste is die de perfecte brug bouwt tussen rock en pop is zij het wel. Ze doet haar ding vanuit een enorm buikgevoel en trok ons bij eerdere passages al compleet over de streep. Werchter Boutique was vooral een totaalbeleving. De popliefhebber werd op zijn wenken bediend. Een dag vol aangename verassingen en wendingen met een klasse volle P!NK die zorgde voor het ultieme vuurwerk.

Een festival openen is  een haast onmogelijke opgave, de meeste mensen zaten trouwens NOG vast in een file om parking te zoeken, of spijbelden naar de info standjes of drankstandjes voor een eerste versnapering.
De Nederlandse artieste/zangeres S10 (****) laat dit niet aan haar hart komen. Ze nam deel aan het Eurovisiesongfestival in Turijn en ze gaf een soloshow in het Amsterdamse AFAS Live voor 6.000 fans. Ze kent de klappen van de zweep ondertussen en entertaint de aanwezigen. “Maria” en haar hit “De Diepte” zijn aanstekelijke nummers en ze krijgt moeiteloos de handen op elkaar. De muzikanten halen uit met enkele verbluffende solo’s in het rock gehalte. Haar stem is breekbaar, hartverscheurend.
We hadden hier een zeer gevarieerde set met een zangeres die binnen de pop nog hoge ogen kan scoren.

Het bedeesde meisje dat we ooit in de AB zagen optreden, heeft vele metamorfoses ondergaan en is een zelfverzekerde jonge vrouw geworden met het hart op de juiste plaats. We hebben het over Selah Sue (*****). Er komen veel emoties naar boven bij Selah Sue, die steeds open is geweest over haar mentale toestand.
We kregen een zeer gevarieerde set, waarbij de verschillende kanten van haar boven kwamen. Het wondermooie “Raggamuffin'” zat al vrij vroeg in de set, ze kreeg het publiek compleet mee. Haar soulvolle stem kan soms erg beladen zijn, zoals op het pakkende “All the way down”; ze wisselt het moeiteloos af met dansbare songs, waarbij een streepje rap kan worden toegevoegd. Selah Sue heeft een sterk charisma om iedereen overslag te krijgen.  Selah Sue heeft haar demonen onder controle; het gevoelig kantje is gebleven, maar er staat een ijzersterke vrouw op het podium die weet wat ze wil. Wat een krachtige uitstraling, emotievol, innemend als dynamisch, extravert. Afsluiter "This World" onderstreept het nogmaals. Klasse dame, zonder meer!

Over het Nederlandse fenomeen Goldband (****) is al veel gezegd, zowel in positieve als negatieve zin. Toen de heren optraden op het Brusselse festival Core, schreven we: 'Goldband weet waarmee ze bezig zijn. De band maakt gebruik van doorsnee clichés om hun publiek te bekoren, en komen met zowat alles weg, vol overgave en vanuit het buikgevoel. Straight from the heart.. Zin in een feestje, zonder scrupules, dan moet je bij Goldband zijn.'
De handjes gingen op Werchter Boutique al vanaf de tunes op elkaar. De band trekt een klein uur lang alle registers open voor een denderend feestje, op typische Nederlandse wijze uiteraard. Toegegeven, deze jongens weten verdomd wat ze doen! Er valt puur muzikaal geen speld tussen te krijgen, de fijne riffs en beats klinken lekker. Vocaal is alles ook in orde. Goldband is echter een bende entertainers, die iedere zuurpruim aan het lachen brengen. Zoals de clown in het circus dat doet, met de nodige acrobatische kunsten, zo pakt Goldband op meesterlijk wijze  een volledige weide moeiteloos in.

Ellie Goulding (***) is een talentvolle performster die alles in zich heeft om een grote popster te worden. Ellie Goulding deed op Werchter Boutique zeker haar uiterste best, maar compleet overtuigen kon ze helaas niet. Ook al profileert ze zich als een ware diva, de weinige interactie met het publiek en de nogal filter dunne songs, hadden onvoldoende overtuigingskracht.
Ellie stelde haar nieuwe album 'Higher Than Heaven' voor, en bracht in het begin van haar set vooral nummers eruit, wat deels risicovol was op een festival als dit. Ze viel dan ook een beetje door de mand. Gelukkig herpakte Goulding zich in het tweede deel door haar instant hits te spelen, die konden rekenen op herkenningsapplaus. “I Need You Love” en “Burn” zorgden ervoor dat de handjes op elkaar gingen. 
Goed in zaal, beetje te mager voor een groots festival.

In entertaintaining leek OneRepublic (***1/2) grootmeesters te zijn, al is dat vooral te danken aan de charismatische frontman Ryan Tedder. Een spervuur aan hits passeerden en konden rekenen op een sterke respons.
De lange bindteksten en de grappige kwinkslagen maakten dat je gezwind mee gaat in het verhaal. In de instrumentatie wist OneRepublic ook voldoende te intrigeren. We waren diep onder de indruk van de viool partijen in de set. Maar de alom vertegenwoordigde Tedder trekt de meeste aandacht naar zich toe. We kregen een vrij theatrale show. Een absoluut hoogtepunt bleek "Stop and Stare", een song die uit volle borst werd meegebruld door duizenden kelen. Kippenvelmuziek.
OneRepublic is een hit machine die op veilig speelt, de tonnen spelplezier had zijn uitwerking op een steeds uitzinniger publiek. OneRepublic was het perfecte voorproefje van de 'Summer Carinval' van P!NK

Toch was iedereen gefocust op P!NK (*****) op dit festival! Het werd een theatrale show vol roze kitsch; ze zette de weide in vuur en vlam. “Get the party Started” was een sterke opeingsparty.  Er hing magie in de lucht, later ook vuurwerk ... Dans, theater en muziek gaan  hand in hand samen bij P!NK. Een subtiele boodschap is steeds aanwezig, zoals het prachtige “Raise your Glas'' - '' So raise your glass if you are wrong” - “In all the right ways''. Kippenvelmoment.
Ze is omringd van muzikanten en dansers die de set sterk ondersteunen. Naast de feestelijke stemming was er trouwens ook tijd voor ingetogen schoonheid, o.m. de Bob Dylan cover “Make You feel My Love”, waarbij P!NK zelf achter de piano plaats nam. Hartverwarmend.
Een ander pakkend mooi moment was toen dochter Willow op het podium gehaald werd om het lieflijke nummertje "Cover Me In Sunshine" mee te zingen. De hits volgden elkaar in een razend tempo op en worden met de nodige roze kitsch visueel ingekleed.
Daarnaast is P!NK ook een volleerde acrobate. Wat een show.
Die circa twee uur vertier zijn dan ook in oogwenk voorbij. Uiteraard waren er enkele dipjes zoals op “Kids in Love” en “When I get there”, de aandacht verslapte even, maar P!NK speelde er handig op in, om het tij te doen keren.
Het nodige vuurwerk, meer dans en acrobatie brengt ‘de roze circusact’ in een denderende finale met “Blow me (one last kiss)” en “Never gonna nog dance”. Gevolgd door een bisronde waarbij P!NK over de hoofden van de uitzinnige massa onder haar vloog, terwijl vuurwerk en confetti de lucht werd in geknald.
P!NK is een artieste  moeiteloos theater, dan en muziek met elkaar verbindt. Een schitterende finale op Werchter Boutique. Dit was een prachtig slot van een magische avond

Act I :  Intro Montage //Get the Party Started //Raise Your Glass //Who Knew //Just Like a Pill //Try //What About Us (Dance remix) ///
Act II //Heartbeat //Turbulence //U + Ur Hand
(Piano interlude) //Make You Feel My Love  (Bob Dylan cover) // Just Give Me a Reason //F**kin' Perfect //Just Like Fire (includes elements of "… more )  Act III: Please Don't Leave Me // Cover Me in Sunshine (with Willow Sage Hart) // Kids in Love //When I Get There // I Am Here Play Video // Irrelevant ///
Act IV : Smoke (Interlude) // No Ordinary Love (Sade cover) (extended outro) //Runaway //Are You Gonna Fall? (Spoken word interlude) TRUSTFALL //Blow Me (One Last Kiss) //Never Gonna Not Dance Again ///
Encore ///Last Call //So What

Organisatie: Live Nation - Werchter Boutique - Rock Werchter

Triggerfinger - In vuur en vlam

Voor het verhaal van Triggerfinger (*****) gaan we ongeveer 25 jaar terug in de tijd, 1998 sloeg hun live performance in als een bom, de verdienste van drie muzikanten van wereldklasse: de charismatische frontman Ruben Block, de duivelse drummer Mario Goosens en Monsieur Paul, Lange Polle (Paul Van Bruystegem) die in 2003 de band vervoegde, en een blok graniet is op bas. De blindelingse afstemming en de speelsheid zorgden ervoor dat een optreden van Triggerfinger een beleving is die in je geheugen gegrift staat. Na al hun live performances worden we nog steeds even hard omver geblazen.
In een overvolle AB kwam Triggerfinger afscheid nemen van Lange Polle, die na twintig jaar de stekker er uit trekt om zich op andere projecten te concentreren. De band zal nu worden aangevuld door een andere muzikale grootheid, man-van-alle-kunstjes, Geoffrey Burton. Twee avonden lang zetten zij de AB in vuur en vlam.

In de categorie 'mogelijke opvolgers van Triggerfinger staan veel talentvolle bands aan de deur te bonken. Eén daarvan is Peuk (*****) die nu het voorprogramma van Triggerfinger speelden. Het trio bestaat uit jonge, talentvolle muzikanten die graag het gaspedaal diep indrukken en een ondoordringbare geluidsmuur weten op te bouwen. Ook in de AB voelde je de dosis adrenalinestoten. Ondanks de weinige interactie, laat dit trio z’n technische sterkte horen. Een kolkende, verschroeiende live set van zo’n half uur was meer dan voldoende om ons probleemloos te overtuigen

Triggerfinger trekt vanaf de eerste twee songs “I'm coming for You” en “First Taste” alle registers open. We zijn vertrokken voor een rollercoaster, een spervuur aan riffs en drumwerk, er is de niet-aflatende charismatische houding van Ruben die na zovele jaren nog steeds als een jonge wolf op dat podium staat. Hij is één met z’n publiek. Het helse tempo kon Triggerfinger niet steeds aanhouden. En dat hoefde ook niet. Op “By Absence of the Sun” mocht Lange Polle in de schijnwerpers staan, hij bewees nog maar eens wat voor een uitzonderlijk bassist hij wel is. Een lang, daverend applaus volgde.
“Flesh Tight” is een magisch zwoel, groovy nummer; de temperatuur steeg naar een kookpunt. “Black Panic” klonk verschroeiend. Triggerfinger deed de zaal ontploffen met een salvo strakke songs. wat stopte met “Is it”. Polle was zichtbaar geëmotioneerd. Iedereen droeg de man op handen.
In de bis volgde nog een mooi “Camaro”  en ”Man Down”, die warme Rihanna cover. Wat een portie rock-'n-roll kregen we hier.

Triggerfinger zette een overvol AB in vuur en vlam, al 25 jaar lang. Het verhaal van Triggerfinger is nog niet voorbij, en met Burton hebben ze een sterke opvolger van Polle. Duimen verder voor deze band.

Setlist: I'm Coming for You//First Taste//Let It Ride//Short Term Memory Love//By Absence of the//Sun//Perfect Match//Flesh Tight//Halfway Town//Lines//And There She Was, Lying in Wait//Black Panic//On My Knees//Colossus//All This Dancin' Around//Is It///BIS: Camaro//Man Down (Rihanna-cover)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4939-triggerfinger-10-06-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Live Nation

De uit North Carolina afkomstige indie pop band The Mystery Plan heeft een nieuw album uit, 'Haunted Organic Machines', via het Amerikaanse boutique label 10mm Omega Recordings. Met hun achtste full-length album en 13e grote release tot nu toe, zit de band op een vertrouwd als nieuwer terrein, van spacey dance grooves tot spookachtige, stemmige droompop.
Songs als “Big Bliss”, “What A day” en het magisch mooie “Inner Space” zijn rustgevend. De hypnotiserende, bedwelmende soundscapes doen je lekker zweven.
Het is e toegankelijk poppy geluid in het dreamgenre, die een ruim publiek kan aanspreken. Belangvol is de open minded van een sprookjesachtige wereld die open gaat.
Soms durft de band wel lichtjes experimenteren. "Late Night" is er met groovende keys, vervormde drums, bas, elektrische piano en een sax vullen de melodie aan, bepaald door Amy's etherische stem; het versterkt het sprookjesachtige karakter.
"I Think I'm Granola" is er eentje met een dromerig levensverhaal, veel echo en terug die mooie zang. "Snow Queen" begint met een aanstekelijke bas groove, dan met flute, gedragen door die mooie overtuigende vrouwelijke vocals.
Het is een veelkleurige, sprookjesachtige sound die tot de verbeelding spreekt. Muzikaal van deugdzame gemoedsrust tot een dansbare groove. Een fantasierijke wereld wordt gecreëerd.
Je lekker laten meedrijven op hun sound is de boodschap!

Tracklist: big bliss 04:23 what a day(disco) 06:31 innerspace 02:57 late night 04:35 I think I'm granola 03:38 snow queen 03:24 what a day 03:36 holding my interest 06:43

Dreampop Elektronica
Haunted Organic Machines
The Mystery Plan

 

Thierry Maillard is een muzikant van vele markten thuis; hij bewees het al door verschillende projecten heen. 'Moog Project' is terug een bijzonder project en tot de verbeelding sprekend.
‘Moog Project’ is een eerbetoon aan de muziek van de jaren zeventig en tachtig, een periode waarin synthesizers en analoge keyboards een voorname plaats innamen. Hij zorgt voor een kleurrijke sound , overgoten van een laag jazz en improvisatie.
Thierry Maillard bindt verschillende stijlen en brengt het verleden naar het nu . Hier wordt Supertramp aangepakt. “It's Raining Again” is een mooi voorbeeld, in het elektronisch vernuft dat doet terugdenken aan grootheden uit de jaren '70, zorgt hij voor improvisatie en experiment.
Ook in de daarop volgende songs horen we het, o.m. met het prachtige “Towards the Moon” gaan we naar het heelal, en verlaten we Moeder Aarde. Recht 'into space'.
Prachtig hoe Thierry Maillard dat allemaal omzet in een klankenspectrum. “Free as an eagle” speelt in op de vrijheid jezelf te zijn.
Een filmische sound, fantasieprikkelend op een bedwelmende, bevreemdende wijze of die gewoon lekker op de dansspieren inwerkt. “Moog to the Moon” is een mooie afsluiter,
Het is een gevarieerd, kleurrijk, boeiend plaatje dus, een trip naar vele werelden, binnen de jazztronica, veelzijdig, briljant, aangrijpend, intens en verblindend. Kortom, monumentaal meesterwerk!

Setlist: It's Raining Again (4:40) Breakfast in America (4:38) Cannonball (5:00) Kristelle (4:43) Towards the Moon (7:21) Free as an Eagle (4:32) Dreamer (4:04) The Logical Song (4:20) All the Things You Are (3:52) Private Joke (4:31) Good Bye Stranger (5:36) Le Bagne (6:25) Do Not Disturb (3:38) Take the Way Long Home (3:34) Moog to the Moon (3:49)

Jazz/Elektronica
Moog Project
Thierry Maillard

Eén van die bands die optimaal de brug slaan tussen black metal en folklore is Kludde. Een sound die tussen de oren blijft hangen. Wat een intensiteit.  Kludde sloeg vier jaar geleden in met de comeback plaat 'In de Kwelm', uit hun eigen Aalst. Met 'De Horla' slaat de band een andere weg in, die je in een vlaag van waanzin durft doen belanden.
De eerste zaadjes werden ruim 18 jaar geleden geplant toen toenmalig zanger Uglúk een verhaal verzon over een heks die onverwachts zwanger raakte en het leven schonk aan een afschuwelijk gedrocht, "de Horla". En omvat een verhaal rond lust, haat en wraak geen onderwerpen waar je blij om wordt, maar het is zodanig gebracht dat de waanzin komt bovendrijven.
In een recent interview met de band zeiden ze daar zelf over "We zijn absoluut geen haatdragende mensen of zo. Maar het kan wel therapeutisch werken om al die negatieve gevoelens te uiten via onze muziek, gevoelens van soms woede en frustratie die boven kunnen kome; ze verstoppen in songs, kan helpen om die gevoelens te kanaliseren en een plaats te geven" .
Deze 'De Horla' kan ook voor de luisteraar een uitlaatklep vormen om diezelfde gevoelens naar boven te laten komen en te kanaliseren. Met “Horla 1: Over lust” zetten ze dit al in de verf, traag van aard, om dan weer verschroeiend uit te halen, om je later te doen bloeden in een bad van je eigen vlees en bloed. Althans dat is het beeld dat deze song bij ons oproept, ieder kan het invullen op zijn manier. Dat maakt de song en eigenlijk de plaat in z’n totaliteit nog meer bijzonder.
Fantasie prikkelend is de plaat zeerzeker, met “Verlaten” belanden we in een meer doomed/black sfeertje, waarbij klauwen je langzaam de strot dicht knijpen; eens onder hypnose kun je demonen recht in de ogen kijken.
“Horla : over haat” biedt een versmelting van uiteenlopende emoties; Kludde durft buiten hun eigen lijntjes te kleuren, door een meer sferische inkleding.
Deze band analyseert, leert en evolueert; de luisteraar wordt meegesleurd in een donkere poel van verderf. De best lange songs huiveren.
Op “Verloren” gaat de band een andere richting uit, om af te sluiten met een twaalf minuten lang meesterwerk “Horla III : over wraak”. Alle muzikale elementen worden hier door de blender gehaald, bedwelmend, snel, weer langzaam, om dan in een verschroeiende finale alles uit de kast te halen, die ons als luisteraar de ultieme doodsteek bezorgt.

"Eens meegezogen naar die bijzonder meedogenloze wereld die KLUDDE op een occulte en oorverdovende wijze aanbood, ontstond er hier en daar een moshpit. Het signaal om het gaspedaal dieper in te drukken . Wat een sound, wat een vocals, wat een intensiteit door de mokerslagen ", schreven we over hun optreden in de Asgaard, Gentbrugge recent https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/90079-kludde-welcome-to-holyland-pure-duisternis.html
Ook op plaat bezorgt Kludde je dat breed aanvoelen, op ingetogen, dreigende wijze meegezogen worden in een walm van intense duisternis. Het is een rollercoaster richting Hel. Gevoelens van haat, lust en wraak een plaats geven daar komt het op neer!

Setlist: 1. Horla I: Over lust 2. Verlaten 3. Horla II: Over haat 4. Verloren 5. Horla III: Over wraak

Black Metal/Folklore
De Horla
Kludde

Het Belgische Behind Bars brengt een zware mix van groovy en thrash metal op energieke, explosieve wijze. De band ontstond eind 2015, en hebben zich eerst live op de kaart gezet. Tijdens hun lange tour van 7 jaar stond de band op vele nationale en internationale podia, van de kleine jeugdclub podia tot de massale podia van o.m. Wacken Open Air.
Ze waren supports voor een ProPain, of deelden het podium met Madball, Sepultura en parting bills met Judas Priest, Gojira, Ghost, en nog veel meer.
Na een demo en een EP nam de band in 2019 hun eerste full-album op, ‘Free at Last’. Tijdens de covidpandemie werd het tweede album geschreven, 'All In Due Time', een breed album in het genre
“Means to An End klinkt al verschroeiend hard en op het waanzinnige “Bleeding heart” gaan de putten van de Hel open. Steeds voel je een mokerslag ‘into the face’, die je doet uitleven in een stevige moshpit. “Doomsday” is dan een gitzwart nummer.
Daarna gaat het meer richting real hardcore, en worden alle registers compleet open getrokken zoals bij het razendsnelle “Silence of Death”.
Deze muziek smeekt om op het podium te worden gebracht, want live moet dit zorgen voor een voortdurend wervelstorm aan mosh en circle pits. De songs zitten vol adrenaline, verrassende wendingen, zijn spannend en uppercuts worden uitgedeeld.
Dit is extreme metal/hardcore waarop stilzitten onmogelijk is. Deze plaat ‘All-in Due Time' is een mijlpaal binnen het genre, waarmee ze ons in vuur en vlam kunnen zetten. Missie geslaagd!

Setlist: Means To An End - Bleeding Heart - Lockdown - Silence Or Death - No Faith – Blackout - Trapped Inside - Doomsday - End It All -All In Due Time

‘Heaving’, het eerste muzikale vertrek uit de recente tapereeks van Lucy Kruger & The Lost Boys, is een levendige, viscerale en grenzeloze verkenning van sonische verhalen. Uitgaande van het idee van dichteres en essayiste Anne Carson dat "elk geluid dat we maken een stukje autobiografie is. Het heeft een volledig privé interieur maar zijn traject is openbaar. Een stuk van de binnenkant geprojecteerd naar buiten", dook Kruger in het compositieproces door middel van performance, in plaats van met de pen. Het album bood de kunstenaar en hoopt het publiek te bieden, een thuiskomen in het lichaam door een fysieke relatie met geluid. –
Bron: https://lucykruger.bandcamp.com/album/heaving

Uiteraard gaven we ‘Heaving’ enkele luisterbeurten
Als je het verhaal kent achter dit project, begrijp je het poëtische, het doordachte en het bevreemdend mooie van wat Lucy Kruger doet bij songs als “Auditorium”, “Heaving’ en “Howl” iets beter. Haar vocals zijn mee bepalend, als van een Kate Bush .
Ze heeft een sterke uitstraling en de sound heeft iets ongrijpbaars. De titelsong is een mooi voorbeeld. Op “Auditorium" daalt en stijgt de stem van Kruger verschillende octaven; het laat een donker kantje horen van Kruger, waardoor je geen angst voelt; eerder een gevoel van welbehangen, met een donker hoekje eraan. Verder volgen “Stereoscope”, “Burning Building” en “Feedback Hounds” en het afsluitende “Undress” in dezelfde lijn.
‘Heaving’ is dan ook een heel fysieke en emotionele plaat, een brug tussen gemoedsrust en angst, tussen donker en licht, tussen liefde en haat, tussen vreugde en verdriet.
Op bijzonder poëtische wijze worden deze uiteenlopende emoties aangesproken, die de wereld van pure duisternis en stralend licht perfect met elkaar verbindt.

Psychedelisch post punk
Heaving
Lucy Kruger & The Lost Boys

Odin Staveland - Ik ben geïnteresseerd in ideeën die fris aanvoelen, uitdrukkingen die dynamisch zijn, en dicht bij het alledaagse leven aanvoelen, maar toch een eigen wereld kunnen worden

Op ‘Hoohahs & Cat Calls’ zijn de Noorse muzikanten Odin Staveland en Bjørn Berge  een samenwerkingsverband aangegaan. Ze kennen elkaar uit de zeer populaire Noorse folk-pop/rock-band Vamp en tijdens jam-sessies waren ze samen vaak aan het 'fröbelen' met catchy deuntjes op gekke blues beats of jazzy melodietjes. Met hulp van bassist Kjetil Dalland en met gast-bijdragen van gitarist Amund Maarud, werkten ze hun vele losse vondsten uit tot eigen volledige tracks; 'our debut-album is loaded with strangely, animated yet very personal songs; we call it 'club blues' - there's always this catchy, poppy, positive and repetitive vibe'! Er is de gevarieerde aanpak in pop-rock-blues-folk, en we horen lekkere jams en improvisaties.
De recensie van deze plaat kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90138-hoohahs-cat-calls.html
We hadden eveneens een fijn gesprek met Odin over deze release, uiteraard, maar polsten ook naar de verdere toekomstplannen

Als kennismaking, vertel eens wat meer over jezelf....
Wel, ik ben een kunstenaar, geboren en getogen in het stadje Haugesund in Noorwegen. Ik woonde enkele jaren in Bergen, Noorwegen. Ik reis veel met mijn muziek, zowel solo als met Vamp, maar ook als componist voor bijvoorbeeld theaterstukken en ik werk overal vandaan als het gaat om het schrijven en produceren van muziek en tekst. Dat omvat mijn eigen studio, andere studio's en portabelstudio’s. Ik hou van muziek omdat het overal in het leven is en alles kan zijn. Alles wat je wilt dat het is, en alles wat je niet wilt dat het is, en meestal ergens daartussenin. Ik heb mijn leven gewijd aan het maken van muziek en teksten en streef naar het creëren van een stijl die stijlbestendig is. Meestal neem ik dingen zelf op, maar ik werk nauw samen met een technicus en mixer, Kjetil Ulland. Hij kent me goed en vult mijn opnames en mixideeën en mixschetsen aan en levert fantastisch werk. Ik maak ook mijn eigen muziekvideo's, waar ik veel plezier aan beleef. Ik werk graag met audiovisuele uitingen.

In al die jaren denk ik dat de coronatijden slechte tijden waren voor jou als muzikant, of niet. Hoe heb je die tijden 'overleefd'?
Mentaal kon ik me redden door gelukkig een kleine studio in mijn huis te hebben. Zo kon ik creatief en productief blijven. En ook heb ik twee kinderen, en weet je, dat dwong me ook om me op constructieve manieren te concentreren. Kinderen verhogen de geest. Economisch gezien was het enorm moeilijk. Weet je, wanneer je grootste bron van inkomsten (concerten) illegaal wordt en verdwijnt, spreekt het vanzelf dat je gewoon in het moment moet leven en dag na dag nieuwe oplossingen moet zoeken om de rekeningen te betalen en eten op het bord te krijgen. Ik weet het niet, zoals het was voor iedereen met soortgelijke banen.

Als ik aan Noorse bands denk zijn het meestal bonkers, beren die aan Vikingen doen denken (cliché ik weet het, sorry daarvoor); jij vormt daar een mooie tegenwicht in... Een bewuste keuze? en waarom?
Mijn naam had me waarschijnlijk in de door jou genoemde richting moeten sturen, maar ja, dat heeft me nooit geïnteresseerd. Het is geen bewuste keuze, het is nooit in me opgekomen om iets stereotieps te doen. Ik ben geïnteresseerd in ideeën die fris aanvoelen, en uitdrukkingen die dynamisch zijn, en dicht bij het alledaagse leven aanvoelen, maar toch een eigen wereld kunnen worden.

Je verwierf bekendheid met de band Vamp... hoe bekend waren ze eigenlijk in Noorwegen? En hoe gaat het nu met de band?
Vamp is al bezig sinds 1991, en heeft in al die jaren een groot publiek opgebouwd. Het publiek op dit moment varieert van kinderen tot mensen in de 80. Het is een van de bekendste bands in Noorwegen. Het gaat nog steeds goed, zowel creatief als in termen van hoe goed de concerten worden bezocht. Het is echt ongelooflijk.

Het muzikale profiel van de band is een mix van Noorse traditionele volksmuziek gecombineerd met rock. Jullie zijn al bezig sinds 1990, wat zijn de 'hoogtepunten' en 'dieptepunten'?
Nou ik was 5 jaar oud toen de band begon, mijn vader begon ermee, dus ik weet niet hoe de hoogte- en dieptepunten aanvoelden in de eerste jaren. Ik begon muziek te maken voor Vamp in 2003. De band heeft drie verschillende leadzangers gehad, dus dat is natuurlijk behoorlijk uitdagend geweest. Hoe die overgangen op te lossen, en een nieuwe manier te vinden om verder te gaan. Dat gezegd hebbende, dat is misschien ook de reden waarom de band zo lang is doorgegaan. En ik denk dat de band die overgangen heeft gebruikt voor iets positiefs. Om er iets van te maken en het als een kans te zien. De band heeft grote hits gehad in Noorwegen in de jaren 90, 2000 en 2010, maar de belangrijkste kern van Vamp is de catalogus van songs die niet gericht zijn op hits, maar gewoon songs die zo goed mogelijk willen zijn. Ik vind het inspirerend dat de laatste plaat "Tiå det tar" (2021) het best ontvangen album van Vamp is. Dat is cool na al die jaren.

En voor jou als gewone muzikant?
Voor mij heeft het nooit gevoeld als hoogte- en dieptepunten. Ik heb mezelf nooit commerciële doelen gesteld, alleen creatieve door ideeën en mogelijkheden te onderzoeken en daardoor heb ik nooit die gevoelens gehad van een groot dieptepunt of hoogtepunt in mijn carrière. Er zijn natuurlijk hoogte- en dieptepunten geweest in de verkoop en streaming van songs en albums, en het ontvangen van prijzen en het niet in aanmerking komen voor prijzen, en goede en slechte critici, maar zoals gezegd is dat niet waar mijn focus ligt, het is op de proces van het creëren van dingen. En daarom heb ik nog niet echt het gevoel dat ik bepaalde hoogte- en dieptepunten heb gehad. Dat gezegd hebbende, voelde het als een enorm hoogtepunt toen ik ontdekte dat ik het echt leuk vond om soloartiest te zijn en wat dat betekende voor het openen van een hele nieuwe wereld van creatieve mogelijkheden. Als ik ooit een writers block of iets dergelijks krijg, zal dat natuurlijk een enorm dieptepunt zijn, maar dat is nog niet gebeurd.

Dit interview volgt op de samenwerking met topmuzikant Bjørn Berge.  Een magisch duo vormen jullie. Hoe waren de reacties op de release?
Dank je, ik ben zo blij dat je Hoohahs en cat calls leuk vindt. De reacties waren geweldig. Ik ben dankbaar dat velen het hebben gevonden, en er ook over hebben willen schrijven op een manier die ik inspirerend vind en me het gevoel geeft dat de ideeën van het album door veel luisteraars op een coole manier worden opgevat. Dat is geweldig.

Persoonlijk was ik onder de indruk van de pakkende ondertoon, en de positieve boodschap … Een bewuste keuze? Wil je een positieve boodschap uitzenden in moeilijke tijden?
Ik wilde een onsentimenteel maar onderhoudend stuk maken over veel van de uitdagingen waar ik dagelijks voor sta. En die uitdagingen zijn dezelfde die de meesten van ons tegenkomen, denk ik. Ik wilde een beetje over mezelf praten, maar ook over de giftigheid van mannelijkheid en thema's aansnijden als klimaatverandering, huidskleur, familie, liefde via de giftige toon van mannelijkheid. Het is een soort karakterstudie over een man met vele kanten, veel goede bedoelingen maar ook veel gebreken en onvolkomenheden. Ik hoop dat het als positieve boodschap overkomt, want zo is het bedoeld, en ik ben blij dat je dat hebt opgepikt! Maar het moest gewoon werken als een muziekalbum met tekst, zonder te proberen een boodschap op te leggen, dus de focus was om te proberen al deze dingen samen te voegen tot een ding dat zijn eigen ding is.

Er is de gevarieerde aanpak in pop-rock-blues-folk; we horen leuke jams en improvisaties. Een bewuste aanpak en waarom?
Ik probeer altijd een idee te volgen. Dus voor dit project was het idee om te praten over alledaagse gedachten en thema's door middel van mannelijkheid. En vanwege het budget van het project waren we beperkt tot Bjørn die gitaar speelde en ik de rest, dus dat zorgde natuurlijk voor een aparte werkstroom en het geluid dat daarop volgde. Ik probeerde Bjørns gitaarstijl mij te laten inspireren om er iets van te maken dat stijlvol was, macho, beat had, maar ook vrijheid, veel eenzaamheid en ruimte en veel rode vlaggen. Dingen die je niet moet doen. Ik ben erg geïnteresseerd in vorm, en experimenteer daar veel mee, maar ik verlies mijn interesse als iets te gevormd of gevangen of geforceerd aanvoelt, dus ik probeer vormen en ideeën te vinden waar lucht in zit en ruimte voor improvisatie, intuïtiviteit en leven in zit.

De speelsheid spreekt me enorm aan, op deze plaat, maar ik denk dat het live nog beter tot zijn recht komt. Zijn er plannen om als duo te toeren? Misschien ook in België?
Ik ben zo blij dat de plaat je dat gevoel geeft. Ik doe vier van de nummers op tournee met mijn band op mijn soloproject, en ze zijn zo leuk om te doen. En mijn band speelt ze geweldig. Ik hoop echt dat ik binnenkort met mijn band naar België kan gaan! Op dit moment zijn er geen toerplannen als duo, omdat we het allebei zo druk hebben met onze eigen projecten. Maar ik hoop dat het op een dag wel lukt.

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
Op dit moment leg ik de laatste hand aan mijn muziek voor een theaterstuk, dat op 3 juni in première gaat. Daarnaast werk ik parallel aan twee nieuwe soloalbums en een nieuw theaterproject, die volgend jaar verschijnen, en nog twee andere grote projecten die nog wat vroeg zijn om in het openbaar te bespreken, maar die op grote schaal zeer inspirerend zijn. In juli en augustus zijn er veel concerten met Vamp en enkele soloconcerten voor mij in Noorwegen. Volgend jaar zijn er meer concerten met mijn soloproject.

En in de toekomst, andere projecten, terug met Bjorn of een Vamp plaat? Vertel eens
Er zijn nieuwe Vamp albums onderweg, maar niet dit jaar. Mijn vader, de motor van de band, brengt wel een soloplaat uit, waarop ik gearrangeerd, geproduceerd en gespeeld heb.
Met mij en Bjørn, ik weet het niet, zou leuk zijn om er ooit nog een met hem te maken!

Zijn er nog ambities of doelen die je zou willen bereiken (buiten de wereldheerschappij want dat wil iedereen inmiddels wel)?
Haha, ja ik weet het. Wereldheerschappij is nooit een van mijn doelen geweest, maar ik wil wel zeker mijn werk aan zoveel mogelijk mensen laten zien. Ik wil gewoon zo goed mogelijk interessante projecten doen, en dan zien wat voor leven die projecten maken.
Een van mijn doelen is zeker om mijn muziek en creaties naar een breder publiek buiten Noorwegen te brengen, want tot nu toe heb ik alleen in het Noors geschreven, en dat maakt het een stuk moeilijker om met mensen buiten Noorwegen te communiceren. Dus ik ga vanaf nu in het Engels blijven schrijven en iedereen die dat wil de hand reiken.

Wat heb je liever, grote stadions of clubs? En waarom?
Als ik naar concerten ga geef ik absoluut de voorkeur aan clubs. Ik hou van een intieme ervaring, en wat de intimiteit doet met de muzikanten, het geluid dat werkt in een kleinere ruimte en het publiek. Dat geldt ook voor het spelen. Maar ik moet zeggen dat ik als artiest ook graag in stadions optreed. Dat biedt gewoon andere mogelijkheden als artiest. Wat jij en het publiek samen kunnen doen en hoe je de liedjes en teksten op het publiek kunt projecteren.

Bedankt voor dit interview ? hopelijk tot spoedig live in Belgie