Spinvis & Saartje Van Camp - Fantasieprikkelende trip tussen sprookjes en realiteit
Spinvis & Saartje Van Camp
 
We citeren: ''Spinvis en Saartje Van Camp zijn gidsen in een wereld die half zichtbaar, half werkelijk, half tastbaar is. In een wonderlijk decor dwalen we door liedjes en verhalen die deze nevelwereld opeens heel dichtbij brengen. De bewoners ervan lijken verrassend veel op ons.'' Het duo stelde dit bijzonder interessante project live voor in een uitverkochte HA concerts Gent. Twee avonden lang zelfs, met telkens een andere insteek en setlist.
Wij waren er de tweede avond, en genoten met volle teugen van een bijzonder muzikale fantasieprikkelende trip tussen sprookjes en realiteit.

Zoals in het donker van de nacht waarbij de schijnwerpers van de straatverlichting je een rustmoment geven , terwijl bepaalde geluiden, al dan niet in je verbeelding, je hart in de keel doen bonzen van pure angst … op die manier opent Spinvis & Saartje Van Camp een magische sprookjeswereld.

Spinvis (Erik De Jong) is een multi-instrumentalist. Hij speelt gitaar, toetsen, koto, gebruikt samples en z’n drums. Samen met z’n aparte stem word je meegevoerd met tot de verbeelding sprekende oorden. Saartje Van Camp heeft haar belangvolle inbreng met haar warme vocals en in instrumentatie een sprankelende cello, toetsen, erhu en prachtige samples. Binnen die context overlappen humor en bittere ernst elkaar voortdurend, maar het bijzondere aan deze cabaret /theater voorstelling is dus eerder dat de fantasie geprikkeld wordt. Het publeik kan er een eigen gevoel hebben of insteek toevoegen. De ene voelt die waas van angst over zich, donkere zielen als ons voelen zich veilig in die bevreemdende omgeving met geluiden van dieren of wezens waarvan we het bestaan niet weten of kennen. Anderen zitten ademloos weg te dromen in het betoverende muzikale spel en visuele effecten.
Hert is als een spannend boek, waarbij elke bladzijde zijn inhoud heeft en tot de verbeelding kan spreken. Er zijn de speelse schaduwspelletjes op de doeken en de prachtige beelden op het scherm; soms lichtjes dreigend en angstaanjagend, dan weer intiem en rustgevend. Met de muzikale omlijsting is het plaatje dus echt compleet.
Het duo spreekt op het einde van hun set dan ook hun lof uit over de man aan het mengpaneel achteraan de zaal; hij is een belangvolle meerwaarde , die bijdraagt tot een sterk geheel.
Na de regulaire set brengt het duo nog twee verzoeknummers, waarbij het publiek zelf mag aangeven welke.
Spinvis & Saartje Van Camp zetten hun virtuositeit en speelsheid in de verf. De song “Picasso” sluit terecht de fantasieprikkelende trip tussen sprookjes en realiteit
in schoonheid af.
Organisatie: HA Concerts, Gent

Robin Kester - Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die naar mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen

“Met een eigenzinnige mix van pop, elektronische muziek en psychedelica schrijft de Nederlandse artiest, songwriter en producer Robin Kester muziek vol donkere hypnotiserende spanningsbogen. Omdat ze als kind veel van stad naar stad trok, gaan haar liedjes vaak over vroegere indrukken en dwalende reflecties, vaak geïnspireerd door specifieke momenten en landschappen.”, lezen we in de biografie.
Robin Kester trekt brede aandacht met haar mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP - en heeft Kester podia in binnen en buitenland gestaag veroverd. In 2022 speelt Kester met haar band meerdere shows op SXSW en gaan de singles ‘Leave Now’ en ‘Cat 13’ beide in première in de ochtendshow van Lauren Laverne op BBC Radio 6 Music. In 2023 releast Robin Kester haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’, geproduceerd door Robin Kester en Marien Dorleijn (Moss), additionele productie en mix door Ali Chant (Yard Act, Aldous Harding, PJ Harvey), gemasterd door Joe Lambert (Sharon Van Etten, The National).
Op 24 februari kwam haar eigenlijke debuut ‘Honeycomb Shades’ een parel van een plaat uit, die gevoelige snaren raakt. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Robin Kester. We polsten ook naar haar persoonlijk verhaal daarrond, de verwachtingen en de verdere toekomstplannen.

Robin, hoe is alles begonnen? Vertel eens wat meer over jezelf voor de Belgische fans.
In 2018 begon ik een muziekproject onder mijn eigen naam en ging ik samenwerken met Adriaan Pels (oprichter van AT EASE). Op zijn label kwam mijn debuut-ep Peel The Skin uit, in 2020 volgde mijn mini-album This Is Not A Democracy en inmiddels ligt nu mijn full-length debuutalbum Honeycomb Shades in de winkels. 

Met het mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP -  heb je ondertussen  podia in binnen- en buitenland gestaag veroverd. 2022 was ook een geslaagd jaar voor jou dan? Heeft die internationale aandacht extra deuren geopend?
2022 begon wat lastig door het laatste staartje van de corona lockdown. Maar dat jaar hebben we uiteindelijk wel in de Verenigde Staten gespeeld op SXSW, in Londen en op verschillende plekken in België (als voorprogramma van Intergalactic Lovers en Douglas Firs). Ook werd het team rondom mijn muziekproject (internationaal) uitgebreid.  Ik ging bijvoorbeeld samenwerken met UK agency Runway Artists, MOJO werd onze boeker in Nederland en Peter Verstraelen in België. Al met al voelde het alsnog als  best een geslaagd jaar.

Je hebt ondertussen in het voorprogramma van Muse gestaan, ook enkele prestigieuzere festivals (zoals Eurosonic), hoe groot was die impact? 
Wat de impact van iets is, vind ik altijd lastig te zeggen. Ik vond voor Muse openen in een uitverkocht Carré in Amsterdam wel een heel bijzondere ervaring. De match voelde aanvankelijk wat gek, maar toen ik van de boeker hoorde dat ze echt zelf voor mijn muziek gekozen hadden, maakte ik me daar wat minder zorgen over. Uiteindelijk kon ik vooral genieten van de ervaring en hoe leuk ik het vind dat ik dankzij dit beroep zulke bijzondere dingen kan meemaken.

Ik heb ergens gelezen dat je eigenlijk wat lijdt aan podiumangst. Hoe is het dan om op te treden? Hoe zet je jezelf daarboven?
Ik heb inderdaad veel last van podiumangst. Voor een show kunnen mijn handen bijvoorbeeld gaan trillen, krijg ik weke knieën en een onvaste stem. Maar gelukkig heb ik bètablokkers die ik kan nemen als het echt niet gaat. Dat medicijn onderdrukt de adrenaline, waardoor ik minder last heb van de fysieke klachten die zenuwen geven. Mentaal gezien ervaar ik dan nog steeds nervositeit, maar ik kan dan in ieder geval wel zingen en mijn instrumenten bespelen. Het scheelt ook dat ik een ontzettend lieve en goede live band heb. Vaak kijk ik even tijdens een optreden naar mijn bandleden en dan word ik zo blij van hoe zij aan het spelen zijn. Dan voel ik dat ik niet alleen op het podium sta en we het echt samen doen. Dat helpt enorm tegen podiumangst. Ook hou ik er van om heel erg veel te repeteren, zodat ik kan vertrouwen op spiergeheugen. 

Dit interview draait uiteraard vooral rond de nieuwste release, je debuutplaat 'Honeycomb Shades'.  Het is een zeer persoonlijke plaat geworden met een weemoedig kantje. Was het een soort uitlaatklep om je emoties los te laten? 
Ik denk het. Al is het niet zo dat ik voorafgaand aan het schrijven bewust bedenk welke dingen ik in de muziek wil verwerken. Dat is voor mij een onbewust proces. Achteraf merk ik meestal pas wat er allemaal in de melodieën gekropen is qua gevoel en dan kan ik er wat op reflecteren.

Ondanks die weemoedigheid komt er ook veel positiviteit boven drijven, een lach en een traan, maar ook een boodschap van hoop. Was ook dit een bewuste weg die je wou volgen?

Ik hou wel van contrasten en vind het mooi als je een zware tekst met een lichtere melodie kan combineren of omgekeerd. Maar er zit niet bewust een hoopvolle boodschap in. Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen. 

Zoals ik zei, het is een heel persoonlijk schijf , waar je veel van jezelf prijsgeeft, is dat geen gevaarlijke piste in deze tijden van sociale media en het soms negatieve eromheen, jezelf zo bloot te geven? Of zie je dat niet zo? 
Tijdens het schrijven ben en met wat ik zeg in mijn muziek, ben ik niet echt bezig of het door andere mensen buiten mijn kenniskring beluisterd gaat worden (die daar dan wellicht een mening over hebben). Ik vind het wat later in het proces wel spannend of de mensen in mijn directe omgeving misschien zichzelf (of situaties) herkennen in de teksten en daar vervolgens misschien niet helemaal blij mee zijn. 

De plaat is opgenomen in de studio van Dorleijn - een voormalige psychiatrische afdeling – schept die plek een bepaalde sfeer of brengt die inspiratie naar boven? 
Die plek was zeker inspirerend. Het ligt in het bos en in het donker vind ik het er best een beetje creepy. Maar dat sprak ook wel weer tot de verbeelding. Zwanzig Zwanzig hadden we denk ik niet op een andere plek kunnen maken. Onder het gebouw zit een grote, enge kelder die we gebruikt hebben als echo chamber. Veel van de delay-effecten die je op de plaat hoort, zijn daar gemaakt.

Alle nummers zijn opgenomen en geproduceerd met Marien Dorleijn, oprichter van de veelgeprezen indierockers Moss. Hoe is die samenwerking ontstaan en heeft Marien een invloed op je proces als songwriter of muzikant gehad? 
Die samenwerking is begonnen als een soort gearrangeerd huwelijk dat uiteindelijk goed uitpakte. Adriaan Pels, mijn manager en tevens labelbaas van AT EASE, stelde voor dat ik eens met Marien zou gaan zitten om een van mijn demo’s uit te werken. Het klikte meteen tussen ons en na This Is Not A Democracy wilde ik ook graag mijn debuutalbum met Marien produceren en opnemen. Hij is heel goed in nummers  laag voor laag op te bouwen en van hem heb ik geleerd hoe ik een track kan schrijven vanuit een beat of een baslijn i.p.v. steevast de gitaar/toetsen als uitgangspunt te nemen. 

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar, naast die nieuwe plaat voorstellen? Staan er al concerten/festivals gepland?
We gaan vanaf eind maart op tournee door Nederland. Een double bill met Amber Arcades. Veel zin in!

De coronaperiode lijkt voorbij, maar de problemen nog niet. Grote artiesten verkopen moeiteloos concerten uit (onlangs nog Beyonce in Koning Boudewijnstadion op amper een uur) maar de kleine of middelgrote bands blijven in de kou staan. Ondervind je als jonge talentvolle en beginnende artiest ook dat het moeilijker is geworden om echt aan de bak te komen?
De tour begint over een maand dus het is nog even afwachten hoe de kaartverkoop voor ons verloopt etc. Maar ik heb wel het idee dat mensen nog niet zo veel naar concerten gaan zoals voor de coronaperiode. Ook komt er momenteel ontzettend veel nieuwe muziek uit. Dus het is misschien wel lastiger om je eigen plek te vinden.

Grote zalen compleet uitverkopen (zoals bij ons het Sportpaleis) of een naam worden binnen een club circuit in binnen- en buitenland, wat geniet jouw voorkeur en waarom? 
Ik ga dan toch voor een mooie carrière als gevestigde naam binnen het clubcircuit in binnen- en buitenland. Ik wil een carrière die duurzaam is. Het is mijn bedoeling om iets op te bouwen. Een grote zaal compleet uitverkopen lijkt me ook geweldig, daar niet van, maar het lijkt me nog leuker om veel te toeren en op verschillende plekken te komen dan alleen lokaal 1 enorme zaal uit te verkopen. Het droomscenario is natuurlijk allebei haha.

Wat zijn je ambities en heb je ook een soort ‘doelstelling’ als muzikant en songwriter?
Ik wil dit jaar een tweede album schrijven en wil leren om meer te genieten van alles wat bij het beroep muzikant komt kijken. Nu ben ik vaak kritisch op wat ik doe en denk ik altijd ‘wat kan beter’ (bijvoorbeeld  na een optreden), terwijl ik meer van het moment zelf zou willen genieten. Ik wil eigenlijk wel wat vaker trots zijn op mezelf.

Pics homepag @Sanja Marusic

Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in alles wat je doet. We blijven het op de voet volgen uiteraard

Profound Observer - Lennert Baerts - Als muzikant hoop ik dat ik mijn muziek met zoveel mogelijk mensen kan delen en kan blijven delen. De plek waar dat gebeurt maakt niet zoveel uit, het is het soort contact dat je legt

Een sterk voetbalteam samenstellen, is nog geen sleutel tot succes. Een match moet altijd worden gespeeld. Deze toespeling geldt ook voor Profound Observer & Bert Joris, een versmelting van muzikanten, die van wereldklasse zijn binnen de globale jazz. Profound Observer is het project van o.m. de ambitieuze saxofonist en componist Lennert Baerts (Brussels Jazz Orchestra). Samen met zijn entourage slaat hij een brug tussen verschillende stijlen. Zijn  nieuwste schijf  ‘I Choose not to ’ werd in de Casino voorgesteld.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen.
De dag nadien hadden we een fijn gesprek met Lennert, over dat optreden en de release, ook de andere projecten, ambities en de verdere toekomstplannen kwamen aan bod.

Als we eens bekijken, van reserve keeper bij RC Genk (die het zeer goed doen) de overstap doen naar jazz muziek als componist, een grote stap… Vertel eens wat meer? Waarom dan toch voor muziek gekozen?
Het is inderdaad een redelijke carrière switch geweest. Ik moet daar wel bij vertellen, dat ik al op heel jonge leeftijd met muziek bezig was. En pas rond mijn 10ste/11ste op school ben beginnen voetballen. Helaas door een acute blessure rond mijn 17ste/18ste werd een mis groeide heupkom vastgesteld, aan beide kanten. Ik ben eigenlijk nooit pijn vrij, ook als ik op het podium recht sta; dat zou alleen maar erger worden moest ik blijven topsport doen. Dus ben ik op de muziek gestort.

Je hebt ondertussen op zeer jonge leeftijd heel wat indruk gemaakt op enkele grote tenoren, zo is er het verhaal van trompettist Ambrose Akinmusire die op Jazz Middelheim 2019 diep onder de indruk was van jou, vertel er wat meer over…  Heeft het ook bepaalde deuren geopend?
Ik hoor zulke zaken  meestal via –via. Het zijn, tot het bevestigd is, dan ook zaken waar ik niet graag mee uitpak. Met Ambrose heb ik dus wel een aantal concerten mogen doen. Wat de zakelijke kant betreft heeft dit echter niet direct deuren geopend maar wat het muzikale luik betreft, dan weer wel. Hetzelfde heb ik eigenlijk gehad met Jacob Bro. Dit project Profound Observer  is eigenlijk zelfs een rechtsreeks gevolg van die samenwerking met die laatste. Drie tot vier jaar geleden hebben we een  project gedaan samen, en dat is altijd iets dat is blijven hangen. Het zaadje om uiteindelijk aan dit project ‘Profound Observer’ te beginnen is toen dus geplant. Het heeft wel een beetje moeten rijpen, maar eens ik eraan begonnen ben, is het in een stroomversnelling terecht gekomen;

Zoals ik zei, je bent nog zeer jong, de meeste mensen die ik ken kiezen voor rock, het zwaardere werk, verder o.m. hip hop of jazz? Ik ken jonge mensen op mijn werk die houden van jazz… Wat is er zo bijzonder aan jazz?
Dankzij jazz kun je gewoon heel dicht bij de muziek komen, het heeft direct een speciale impact. Het is ook een genre waar je niet perse in meegetrokken wordt, omdat iedereen rondom u het gewoon doet. Omdat je er iets bij voelt, anders maak je die connectie niet. Ik heb ook het gevoel dat het een heel eerlijk genre is. Ik moet echter daaraan toegeven dat ik heel breed luister, in die zin dat ik ook wel hou van metal en grunge en ik ben nu mijn opleiding klassieke compositie aan het afwerken, dat genre spreekt me ook aan. Kortom:Bij jazz is gewoon alles mogelijk, je hebt een oneindige vrijheid. Jazz is ook een zeer inzichtelijk genre, je moet niet alleen iets kunnen met je instrument, maar ook een zeker inzicht creëren ermee. Daarom noem ik het graag ‘instant composing’

Je hebt al heel wat watertjes doorzwommen, enkele knappe platen uitgebracht en nu is er ‘I choose not to’; waarom niet onder je eigen naam maar de naam ‘Profound Observer’; waar komt die naam vandaan?
Ik ben van nature iemand die steeds op zoek is naar nieuwe zaken. En nieuwe invloeden. Ik wil voor elke groep of project dat ik doe een eigen indentiteit creëren, dat is de basis. Ik wil die flexibiliteit ook wat behouden, ik denk er wel eens over na om het anders te doen. zo heb ik een harmonie loos trio sax, bas drums blazers duo gehad met Jesse Dockx & Jos Machtel. Als ik ook ‘Profound Observer ‘ Lennert Baerts trio zou noemen zou het plaatje niet kloppen. Ik probeer elke groep zo autonoom mogelijk te laten fungeren. Ik ben  trouwens gewoon honkvast, als ik een project vastzet dan kies ik echt voor bepaalde mensen. Voor mij is hun inbreng gewoon enorm essentieel.

Je werkt samen met enkele top muzikanten als gitarist Vitja Pauwels, drummer Daniël Jonkers en trompetgrootmeester Bert Joris. Hun impact is enorm, kan ik dat zien als  een ‘supergroep’ binnen de Belgische jazz? Hoe is de samenwerking ontstaan?
Bert Joris is samen met o.a. Philippe Catherine gewoon wereldtop, veel mensen beseffen niet wat die man al verwezenlijk heeft. Daniel Jonkers speelt voornamelijk in Brussel, hij is van Maastricht , ik heb hem hier in Limburg leren kennen en is vooral dus actief in de Brusselse scene. Vitja’s  spel is  de basis van dit project, bij Profound Observer draait het echt rond de mogelijkheden van die gitaar. Vitja ken ik al van mijn opleiding jazz in het conservatorium in Antwerpen. Ik ben altijd onder de indruk van wat hij deed, en nog steeds doet. Het heeft wel een tijdje geduurd eer ik er iets mee ben beginnen doen, ik wou Vitja de ruimte geven om zich binnen wat gebeurt te kunnen installeren. Die lagen binnen onze muziek bijvoorbeeld, ik heb de partituren tot een minimum herleid. Weinig harmonie, maar binnen die harmonie opties om snel te kunnen switchen van kleur. Het moet echter zodanig open kunnen zijn, zodat Vitja de tijd heeft om die lagen zo onopvallend mogelijk op te bouwen. Je moet hem die ruimte gewoon geven, en als je dat doet bij Vitja dan krijg je sowieso wat je in je stuk echt wil.

Wat nog meer opvalt is de brug tussen traditionele jazz en free jazz, die openheid bieden in experiment en improvisatie. Een bewuste keuze?
Ik heb een duidelijk concept voor ieder project of plaat die ik doe. Daniel, Bert en ik zijn gewoon heel veel met die traditionele jazz bezig geweest. Als blazer kunt je zelfs bijna niet anders om vandaaruit op te bouwen. Veel gitaristen komen vaak  uit een heel andere invalshoek, vooraleer ze naar jazz toe neigen. Die komen meestal uit de hoek van pop rock , grunge , metal en indie. Terwijl je saxofoon of trompet hoort, het direct in de lijn ligt van Miles of Coltrane om maar twee te noemen. Die brug wordt dus eigenlijk eerder automatisch geslagen. En dat is maar goed ook, want er is binnen die traditionele jazz zoveel rijkdom geweest, waardoor ik het belangrijk vind om daar anno 2023 een nieuwe betekenis aan te geven.

Ik heb jullie live gezien in De Casino en was danig onder de indruk van Vitja zijn gitaarwerk, en ook Daniel op uitgekiende, gevarieerde wijze op zijn drumstel speelde. Maar ondanks dit, viel me wel op dat de blazers toch meer op de voorgrond treden. Is dat ‘live’ een logische samenloop van omstandigheden ? Want op plaat is dat toch beetje anders…
Dat hangt af van concert tot concert, de ene keer zal dat wat meer dominanter zijn dan de andere keer. Het is ook zo, Vitja moet de ondersteuning geven, hij kan dan ook niet echt vooruit springen, en wil dat ook niet eigenlijk. Hij doet dit heel zelden, ook op plaat eigenlijk. Wat ik en Bert wel  proberen doen is om wat meer stiller en neutraler te spelen, zodat andere details wat meer naar voor komen zoals de gitaar of drum. Dus daar ben ik dus wat toekomstige concerten betreft wel naar op zoek. Op dat vlak is Vitja eveneens een atypische gitarist. Hij is er wel de hele tijd, maar niet degene die vooraan een straffe solo uit zijn mouw schudt, zoals dat bij veel gitaristen het geval is. Het is gewoon beetje geven en nemen,  maar wat ik belangrijk vind, is een collectieve structuur. Dat is waar we naar op zoek zijn, maar dat is niet gemakkelijk met twee blazers. We kunnen nooit echt verdwijnen, maar enkel ons een klein beetje terugtrekken met momenten.

Ik vond het in elk geval een zeer geslaagd optreden. Ik vroeg me ook af. Wat zijn je ambities als muzikant en met dit project? Werelddominantie (grapje) ? Wat is je ambitie met dit project?
Dat is een moeilijke vraag, ik ben vooral verslaafd aan creëren.  Ik ben wat dat betreft gewoon voortdurend op zoek naar nieuwe en andere mogelijkheden. Ik merk dat meer spelen en grotere zalen een essentiële stap is om te kunnen blijven creëren. In die zin hoop ik dat het zo ver mogelijk mag blijven doorgaan. Zodat ik kan blijven creëren. Ik ben echter niet iemand die lintjes verzamelt, bij wijze van spreken. Ik heb ondertussen in heel wat mooie zalen mogen spelen. Waaronder Bozar, Middelheim (jazz middelheim) en dergelijke.  Als componist heb ik wel de ambitie om ooit een eigen symfonie te kunnen uitvoeren, en een opera schrijven. Als muzikant zelf hoop ik dat ik mijn muziek gewoon met zoveel mogelijk mensen kan delen en blijven delen. De plek waar dat gebeurt, maakt niet zoveel uit, het is het soort contact dat je legt.

Hoe waren de algemene reacties op jullie optreden in de Casino? Hoe denk je dat de optredens zullen evolueren?
Ik vond het een zeer aangenaam concert. Het was zeer comfortabel spelen. Het voornaamste voor mij is, dat we connectie hebben gevonden met elkaar op dat podium. Sommige keren gaan we even terugkijken hoe we het de vorige keer hebben gedaan, en maken dan andere keuzes; Daarom kijk ik op naar Paul Motian Trio, die speelden verschillende concerten na elkaar in The Village Vanguard en dan hoor je van mensen dat die sets niets met elkaar te maken hebben, en totaal verschillen. En dat zal bij ons ook het geval moeten zijn, dat we compleet andere richtingen zullen uitgaan. Van concert tot concert. Het zat allemaal heel goed in de Casino, omdat iedereen in de eerste plaats naar iedereen luistert. Daarom voel ik me  trouwens ook zo op mijn gemak met deze groep.

Wat zijn de verdere plannen voor 2023, naast de concerten?
Ik hoop in het najaar nog wat concerten vast te krijgen. Dat ziet er wel naar uit dat dit gaat lukken. ik ben ondertussen al met andere muziek bezig, en tegen eind van het jaar eens nadenken wat het volgende project kan worden. Ik ben van het principe als het ene speelt, moet het andere ook terug aan het rollen kunnen gaan. Er zitten dus zeker nog wat dingen in de pijplijn.

Je bent dus met nog andere projecten bezig? Vertel er eens wat meer over
Ik heb een vast kwartet, ik heb een dertig tot twintig stukken waaruit ik kan selecteren om iets nieuws daarmee te doen. Ik ben ook weer meer bezig met een big band en dergelijke ensembles. Het is gewoon een aanhoudende wisselwerking tussen componeren en spelen. Het begint stillaan vorm te krijgen, maar het is nog niet voor direct.

Wat betreft ambities en doelstellingen … Iets opbouwen in het clubcircuit of toch in een Sportpaleis spelen, wat geniet je voorkeur en waarom?
Club circuit. Sowieso. Zelfs als je me moest vragen Sportpaleizen vullen of huiskamers vullen, zou ik nog eerder opteren voor huiskamer. Het gaat bij mij bij over de intensiteit in spelen van muziek. Ik heb grotere podia gedaan met bands, maar miste daar de echte connectie met het publiek. Vanaf ik op dat podium sta moet ik iets voelen tussen mezelf in mijn bubbel en het publiek, en dat voel ik dus niet op grote podia. Hoewel het belangrijk geworden is uw naam te verkopen, heb ik niet veel mensen daarvoor nodig om in die opzet te slagen. Ik wil gewoon ambassadeur zijn van mijn eigen muziek. Als ik dit kan blijven doen, en het financiële plaatje klopt daarbij, dan ben ik in de zevende hemel.

Pics homepag @Sven Dullaert

Dat lijkt me een mooi slot om dit gesprek af te sluiten, dank voor het fijne gesprek en nog heel veel succes verder

Mirek Coutigny - Ik wil , zoals een schrijver, een verhaal vertellen. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken

Pianist en producer Mirek Coutigny sleutelt al jaren aan een eigen klankwereld met elektronische en akoestische instrumenten. Hij ontwikkelde zich als muzikant en componist via samenwerkingen met diverse ensembles binnen de hedendaagse klassieke muziek (Lunapark ensemble, Spectra ensemble, ...). Op zijn debuut EP Revisions #1 presenteert hij het resultaat van zijn zoektocht. Met zijn tweede EP‘ The Further We Ventured’ toonde hij nog meer zijn veelzijdigheid – de recensie kun je hier nog eens nalezen  https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/77894-the-further-we-ventured.html - en nu is er ‘Through Empty Landscapes And New Beginnings’ die meer een groepsplaat blijkt te zijn , door de opvallende inbreng van de muzikanten waarmee Mirek zich laat omringen.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met hem.

Mirek, hoe gaat het met jou? hoe heb je die laatste coronatijden doorstaan?
In tegenstelling tot bij veel mensen, die slechte herinneringen hebben aan die periode, moet ik toegeven dat het bij mij anders ligt. Naast het componeren van muziek, geef ik ook les. Ik had een vaste job en geen problemen om mijn facturen te kunnen betalen zoals bij sommige helaas het geval was. Op zich was het de eerste maanden gewoon fijn om in een routine te duiken, waarbij ik zelf alles in handen had. Ik kon me focussen op die plaat: daar elke dag aan kunnen beginnen zonder enige druk rondom me heen voelde gewoon heel fijn. Corona is op een bepaalde manier ook een beetje het thema van de plaat geworden.

Was de corona periode van bron van inspiratie, waar velen intussen al de handdoek in de ring gooiden, of zie ik het mis?
Er was ook dat boek ‘Station Eleven’ van Emily St-John Mandel. een boek dat ik lang geleden gelezen had. Die gaat trouwens over een pandemie. Het lijkt in dat boek alsof de wereld in elkaar stuikt, en toch merk je dat er altijd andere mogelijkheden zijn.  Er is altijd een toekomst. Ook al was het iets dat al lang in mijn hoofd speelde, het heeft mijn ogen geopend. Dus ja, die tijd was zeker een inspiratie. Mede door dat boek dus.

Het is dan ook een zeer filmische plaat geworden die de fantasie prikkelt. Met de ogen gesloten zie ik mooie en idyllische landschappen passeren, maar soms gaan de registers open door een opstekende storm. Het is een zeer visuele plaat. Een juiste omschrijving? of hoe zie je dat zelf?
Dat is wat ik zelf ook altijd gevoeld heb. Ik kreeg meteen het gevoel dat het een plaat zou worden met een heel grote sound, en dat het geen gemakkelijke plaat zou worden. Daarom moest ik die nu maken, het was mijn droom om dit als eerste full album te hebben. Dat filmische en visuele zit altijd wel in mijn muziek, maar dat ik hier alle registers heb kunnen opentrekken is heel fijn om te kunnen doen. Ik vind het wel minder leuk om mijn muziek te zien als filmmuziek, maar het is dus wel een visuele plaat, dat klopt zeker.

De muziek van deze plaat zou toch perfect passen bij een film vind ik; zijn er plannen in die richting?
Toch wel, ik heb dat al gedaan in het verleden. Ik doe dat ook graag, maar op een bepaald moment had ik er ook een beetje genoeg van. Je wordt heel vaak gevraagd om in een bepaalde stijl te schrijven, en daardoor een beetje kan je jezelf wat verliezen binnen de muziek. Als ik dat ooit terug doe, zou ik het liever op mijn eigen tempo doen, iets meer op mijn eigen voorwaarden.

Het is een zeer gevarieerde en kleurrijke plaat, vreugdevolle taferelen, intieme momenten, en soms streel je de geluidsmuur zonder die echt af te breken, prachtig. Was het de bedoeling om in zoveel kleuren te werken of is dat heel natuurlijk gegroeid?
Ik heb daar niet zo hard over nagedacht. Ik wou met deze plaat vooral een verhaal vertellen. Als je van A naar B gaat, kom je automatisch steeds in een nieuwe sfeer terecht. Na mijn release show in Minard zeiden mensen me ‘Het is zeer mooi, maar het is heel intens. Als het groots is, is het heel erg groots, als het intiem is, heel intiem en zacht. Het grijpt je echt aan.’ Dat vond ik wel een compliment, want dat keert ook terug in muziek die ik graag hoor. Zoals Nick Cave bijvoorbeeld. Dat is ook muziek die je letterlijk aangrijpt. Als je muziek van Nick Cave opzet doe je dat niet tijdens het afwassen, het is geen achtergrondmuziek. Je moet er echt bij neerzitten om het te voelen. En ik merk nu dat mijn plaat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ daar dus ook iets van heeft.

Wat Nick Cave betreft, sluit je muziek er qua intensiteit bij aan
Tegenwoordig wordt er veel muziek gemaakt om op de achtergrond te gebruiken: ‘muziek tijdens het studeren’ en andere Spotify-playlists . Ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik wil, zoals een schrijver, een verhaal vertellen. Dus dan wil je gewoon de aandacht van de mensen vragen en vasthouden. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken..

Nu je het toch hebt over Spotify: is het in tijden van streaming nog interessant om platen uit te brengen eigenlijk; wat denk je zelf?
In de tijden van vandaag ben je wellicht beter af met de ene single na de andere, wegens de korte aandacht.  Maar er is iets onvervangbaar aan een plaat: de kunst van een verhaal te vertellen, een boog maken van een uur. Daarom is het nog steeds interessant om dat te blijven doen.

Je laat je omringen door topmuzikanten die je blindelings volgen en zeker hun eigen inbreng hebben binnen het geheel. Mee eens? Hoe hebben jullie elkaar gevonden, en hoe belangrijk is hun aandeel…
Dat is iets dat ik eveneens ontdekt heb op deze plaat. Met Jonathan Boony op percussie en Jolien Deley op cello heb ik in het verleden al vaak samen gespeeld. Dat zijn studiegenoten van in het conservatorium. We hebben samen gestudeerd en het zijn mensen waarbij ik altijd terecht kon om op een natuurlijke manier muziek te maken. Bij de eerste twee EP’s was hun inbreng in de plaat zelf echter minder groot dan nu. En nu voelde ik dat ik echt een groepsplaat wilde maken. Ik wou echt iedereens inbreng verwerken in de plaat, iedereen de kans te geven om te experimenteren. We hebben veel tijd samen in de studio gespendeerd, ook met Klaas Tomme (basgitaar) erbij. Samen met Ella Vermeir schreef ik de nummers met vocals. En ook Elias Devoldere heeft zijn inbreng gehad aan deze plaat. Een fascinerende drummer, dat bewijst hij o.a. bij Nordmann. Hij is een zeer druk bezette mens, maar ik ben heel blij dat hij toch de tijd vond om ook zijn bijzonder drumwerk in deze plaat te verstoppen. De inbreng van al deze toppers is een gigantische meerwaarde geworden voor de plaat.

Even terugkerend in de tijd, naar je debuut ep Revions #1 … Daarin herwerkte je de schetsen die je de jaren voordien schreef voor piano, strijkers, percussie en synths. Zeer interessant concept, anders dan wat je nu doet, maar toch…
Het gekke is, wat ik toen met die schetsen deed, is exact wat ik met deze plaat ook doe. Ik heb een stuk geschreven voor een klassiek ensemble die effectief Station Eleven noemt, en dat was mijn afstudeerwerk in het conservatorium. Alle motieven en thema’s die aan de basis liggen van mijn nieuwe plaat, komen uit die partituur. Het feit dat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ eerder een groepsplaat is, daar ligt het grote verschil.

Het is ook een quasi  instrumentaal meesterwerk geworden, maar op het einde komen er plots wel vocalen om de hoek kijken. Hoewel een stem niet nodig is want de instrumenten spreken elk hun eigen taal, vond ik dit toch een interessante wending. Zijn er geen plannen om in de toekomst een vocale inbreng aan het project toe te voegen?
Misschien wel. Ik denk dat het helemaal anders is als je zelf geen zanger bent. Dan moet je wat vertrouwen op andere mensen en een stukje controle opgeven. Ik wou in het laatste nummer graag zang bij, het deed me denken aan filmsoundtracks van toen ik nog klein was. Een compleet instrumentale plaat, en op het einde kwam daar een popsong bij met hetzelfde thema. Ik vond dat wel interessant om ook te doen op deze plaat. Maar in het midden bij ‘What Was Lost’ heb ik er dan ook wat stem aan toegevoegd, omdat ik de vocals geleidelijk aan wou introduceren, en niet enkel op het einde van de plaat. Voorlopig was het iets heel specifiek, maar achteraf gezien is het ook live interessant. Een stem kan heel krachtig zijn, maar je moet er bij instrumentale muziek heel bewust mee omgaan. Even zoeken dus nog!

Terug naar het nu, de plaat kwam uit begin februari, hoe waren de reacties tot nu toe? Wat zijn je verdere verwachtingen?
Ik vond het vooral opmerkelijk dat zoveel mensen het zo intens vonden, zoals ik al heb gezegd hierboven. Zowel wat de plaat als wat de liveshow betreft. Op plaat is die impact minder groot dan live, uiteraard. Dat de plaat toch een emotionele impact heeft op mensen, vind ik bijzonder fijn om te horen en lezen… Ik ben zeer blij met de reacties tot nu toe.
Ik heb drie jaar aan deze plaat gewerkt, en ik heb geen enkel moment spijt gehad van waar ik mee bezig was. Er zit veel diversiteit in de plaat, elke single klinkt anders. Maar als je de plaat in zijn geheel beluistert, of live in zijn geheel bekijkt, denk ik dat het verhaal wel klopt. Dat je als luisteraar mee bent in het verhaal, dat las ik ook wel in veel reviews. Dat doet ook deugd om te lezen.

Ik wil toch nog eens even terugkomen op die corona periode. Na corona is de ‘miserie’ nog niet voorbij heb ik de indruk, het is voor startende artiesten of jonge getalenteerde artiesten als jij moeilijker om aan de bak te komen dan vroeger (de grote artiesten verkopen moeiteloos uit). Merk je dat ook, dat het allemaal moeilijker is geworden dan voor corona?
Ik heb dat gevoel wel een beetje. Enerzijds, wat al vaak is gezegd: tijdens corona zat elke muzikant binnen en elke plaat die elke muzikant wou maken is in die periode gemaakt. En nu wil iedereen tegelijkertijd die muziek lanceren waardoor er een overaanbod is. Dat speelt al een rol.
Ook is het voor organisatoren, met de energieprijzen en dergelijke, heel moeilijk geworden om kleinere (niche)concertjes te organiseren. Voor corona was dat op zich geen probleem, dat lukte goed; nu moeten organisatoren toch vaker inzetten op de zaal uitverkopen. Dat snap ik ook wel echt, het is ook nodig om de muziekindustrie draaiende te kunnen houden. De organisatoren doen hun uiterste best, de zalen moeten blijven draaien… ik zit er op zich niet zo mee. Ik wil de volgende twee jaar vooral inzetten op enkele echt toffe concerten vinden, met een fijn publiek, waar we ons verhaal kunnen aan vertellen. Daar draait het uiteindelijk om: deze plaat uitbrengen en zoveel mogelijk mensen bereiken. Ik heb er wel goede hoop op.

Je zegt dat je liever voor kleinere zalen speelt: dus geen ambitie om bijvoorbeeld in een Sportpaleis te staan of zo? Waarom niet?
Het is een combinatie van de intensiteit en de niche van de muziek. Als muziek meer vraagt van mensen, heb je sowieso al een wat kleiner doelpubliek. Daarnaast denk ik dat mijn muziek ook gewoon beter tot zijn recht komt in intiemere en kleinere settingen, de release show was bijvoorbeeld in de mooie Minardschouwburg. De zaal zat goed vol, het was zeer gezellig. Je ziet je publiek zitten, er is die band tussen de muzikant en de luisteraars.

Wat zijn je ambities verder? Heb je een soort doel dat je wil bereiken?
Dit is een passie die ik graag de rest van mijn leven wil volhouden. Dat is mijn enige doelstelling, om als muzikant te blijven creëren. Voelen dat er dingen vooruit gaan, dat er nieuwe kansen komen, dat er deuren open gaan. Ik probeer heel geduldig te zijn in alles wat ik doe. En blij te zijn met alles wat op mij afkomt. En om elk jaar weer een beetje beter te doen. Ik denk dat dit mijn doelstelling wat samenvat. Ik wil absoluut geen grote uitspraken doen: ik wil gewoon volgend jaar een paar keer spelen met die plaat , en ondertussen een nieuwe plaat maken en blijven bouwen en verdergaan. Als je dat als muzikant kunt blijven volhouden, dan denk ik dat er altijd mooie dingen kunnen uitkomen.

Ik zie je ook veel posten op FB … Sociale media kun je niet meer uitschakelen in ons leven, hoe belangrijk is sociale media?
Ik ben niet de grootste fan van sociale media, maar ik voel dat het nodig is. Voor mij is het belangrijk om eerst een plaat te maken waarover ik heel enthousiast ben. Daarna wil ik heel graag mensen bereiken, mijn muziek in de ‘spotlights’ zetten. Dan gaat alle promo en sociale media me toch wat makkelijker af.

Pics homepag @Charlie De Keersmaecker

Veel succes in alles wat je doet, we blijven je op de voet volgen uiteraard

Yves Paquet - Voor mij betekent muziek vrijheid, vrijheid om te verkennen en te ontdekken

Singer-songwriter Yves Paquet draait al enkele jaren mee. Hij kreeg bekendheid toen hij met The Subs het nummer “UFO” opnam. De in Brazilië geboren singer-songwriter nam in 2018 ook deel aan De Nieuwe Lichting en bracht zijn debuutalbum 'Every Now and Then ' uit met soulvolle popsongs. Met zijn tweede plaat 'A Decent Man' slaat hij een heel andere, meer op folk gerichte weg in.
We hadden een leuk gesprek met Yves naar aanleiding van deze release, waarbij we de ambities en verdere toekomstplannen peilen.

Yves, laten we teruggaan naar het verleden, hoe is het allemaal begonnen?
Ik woon in het Duitstalige deel van België. Ik schrijf, componeer en maak nu al enkele jaren muziek en ik promoot nu mijn tweede album dat voor mij een compleet nieuw geluid is.

Ik heb inderdaad gelezen dat dit tweede album een heel andere richting uitgaat dan je debuut. Waarom deze wending naar meer Folk muziek?
Toen ik jonger was ben ik met mijn ouders vaak in Ierland en Engeland geweest. ‘s Avonds luisterde ik in de pubs naar folkmuziek . Dat was een inspiratie voor me, en ik wilde altijd al iets doen  in die richting. Voor mij betekent muziek vrijheid, vrijheid om te verkennen en te ontdekken. In 2023 lijkt het trouwens alsof singles het grote ding is, maar ik wilde een album maken. Omdat een album alle mogelijkheden verkent van wat ik zoek. Ik wil ook graag een onderdeel van mijn identiteit uitdrukken. Het eerste album was een persoonlijke visie op een popalbum. De tweede is dus meer de herinneringen aan mijn jeugd toen ik naar Ierland reisde.

Over Ierland en UK, ik denk dat mensen in die landen een band hebben met folkmuziek, maar hier in België, is het versnipperd en eerder regionaal verbonden, is dat dan geen risico om toch een op folkmuziek gericht album uit te brengen hier in België?
Zoals ik al zei, muziek is vrijheid, maar het is ook risico nemen. Ik moet eerlijk zijn, ik weet niets over Belgische folkmuziek, dus het duurde even om dat uit te zoeken. Ik heb verschillende keren naar Flanders Folk Awards gekeken en heb daar veel goede Belgische folk bands ontdekt zoals Raske Drenge. die stoppen helaas dit jaar. Het ergste wat je als muzikant kunt doen is stoppen met ontdekken en in vele richtingen kijken. Ik weet ook dat ik met de muziek op dit tweede album nu buiten de mainstream sta, maar ik vind het prima om risico's te nemen, want ik doe nog steeds wat ik het liefste doe. Verkennen en ontdekken.

Ik hou van wat je doet, je werd inderdaad bekend in de mainstream dankzij die single met The Subs. Er was ook het feit dat je werd geselecteerd voor StuBru’s 'Nieuwe Lichting'. Heeft dat laatste deuren geopend?
Ja, het heeft zeker deuren geopend. Er was dus die connectie met The Subs, en ook met  enkele artiesten in Brazilië. In het begin wist ik mijn eigen weg nog niet, en ik wilde dan ook op onderzoek uit. Die samenwerkingen hielpen me om uit te vinden wat ik wilde doen als solo artiest. In die context is het dan ook interessant om verschillende genres uit te proberen.

Ja, maar je geraakt wel bekend in die mainstream,  maar nu ga je een andere meer folk richting uit, en dus een beetje weg van dat. Ben je niet bang dat je daardoor je fans verliest?
Ze zeggen dat als je doet wat je doet, de mainstream naar je toe komt of net niet. Het gaat echter altijd in golven. Dat is altijd zo geweest. Ik doe het echter voor de mensen die van mijn muziek houden, en hoop dat mijn oudere fans deze evolutie ook zien en me op dit pad blijven volgen.

Met de single “A Southern Tale”, uitgebracht in 2022, ga je al meer richting folkmuziek.  Voor jou is dit nummer een spirituele reis die zijn Amerikaans-Indiaanse roots weerspiegelt, las ik in een interview; kun je daar meer over vertellen?
Het komt eigenlijk voor  in elke muziek die ik maak, de verbinding met mijn Zuid-Amerikaanse roots is een heel natuurlijk proces. Er is altijd die subtiele invloed, en ik wil zeker een volledig album maken met die invloed, maar het zal tijd kosten om te verkennen, Misschien teruggaan naar Brazilië, dat is een optie. En samenwerken met artiesten daar. Maar op dit moment wil ik folkmuziek maken, ook de akoestische folkmuziekstijl. Ik wil ook de meer up beat zijde  van folkmuziek verkennen. De zogenaamde  protest folkmuziek. zoals die  in UK en Ierland veel voorkomt. Maar het is dus ook zo dat ik mijn roots niet verbergen, dus het komt wel naar boven. onder andere in die single.

Je flirt ook met de grens popmuziek, soul en alternatieve muziek. Is dit ook een bewuste weg die je wilt bewandelen?
Ik ga niet terug naar dansmuziek of zoiets, maar soulmuziek, akoestische muziek, is zeker iets waarin ik geïnteresseerd ben. Op die manier is het een bewuste weg die ik volg ja. Maar er zijn dus ook dingen die ik liever niet doe. Weet je. Mijn favoriete artiesten veranderen hun richting  bij elk album dat ze maken, steeds opnieuw. Vooral popartiesten zoals Madonna of Sting, die beiden tot mijn favoriete artiesten behoren. Ik hou ervan dat elk album een andere verkenning van een genre laat zien. Terwijl het toch pakkend en fijn om naar te luisteren blijft. En dat is ook wat ik wil doen.

Ter gelegenheid van de 'Week van de Belgische muziek' bracht je samen met een pianist een soulversie van “Wannabe”, het eerste nummer van The Spice Girls. Hoe kwam dat idee tot stand?
Er was die special over jaren '90 muziek en ik kwam op Spice Girls. Ik hou van popmuziek artiesten en vooral als ze andere genres toevoegen aan hun  stijl  en er dan popmuziek van maken. en dat is wat ik ook in dit album wilde stoppen, iets melancholisch maar poppy.

Het valt me op hoe het een nummer is dat erg onderschat wordt, die “Wannabe”. Door een bepaald publiek zelfs als ‘foute muziek’. Meer nog. Eigenlijk gebeurt dat veel met popmuziek, 'het wordt makkelijk gezien als foute muziek'. Jouw mening
Ja, popmuziek kan verschillende lagen hebben. Bijvoorbeeld dat nummer “UFO” , dat ik deed met The Subs, het lijkt misschien een liedje over een ongeïdentificeerd object. Maar in werkelijkheid is het een liedje dat de UFO-crisis in de jaren 80 en 90 weerspiegelt. In die tijd zagen mensen Ufo’s in de lucht. Maar daarnaast is het ook een identiteitskwestie, iets wat we ook in het Duitstalige deel van ons land meemaken. Subtiel had dat nummer daar ook mee te maken. om terug te komen op de popmuziek, die subtiliteit rond die stijl wordt vaak onderschat; ook in mijn nieuwe album gaat het niet in  één, maar in verschillende lagen.

Ik krijg het gevoel dat je op 'A Decent man' niet echt in een hokje geplaatst wilt worden (prachtig dat); hoe zou je jouw muziekstijl het liefst omschrijven?
Als ik het in een hokje zou plaatsen zou ik zeggen popmuziek. maar afhankelijk van het album zou ik het eerder akoestische popmuziek noemen of zoiets. Maar mijn muziekstijl ligt zeker in het universum van de popmuziek.

Is er een bepaald publiek dat je wilt aanspreken met je muziek of ben je daar niet mee bezig?
Niet echt, ik ben te oud om op  zoek te gaan naar 16 jarige popmuziek fans. (haha)  Ik zoek gewoon mensen die mijn muziek leuk vinden, niet noodzakelijk een bepaald publiek.

Als ik naar muziek luister, ook popmuziek, moet ik iets voelen. Wat vind je hiervan?
Als je ziet wat er in de typische Amerikaanse popmuziek gebeurt, begrijpen ze dat. In West-Europa probeert men nog steeds alles in hokjes te stoppen. In de VS begrijpen ze dat popmuziek niet alleen Britney Spears is, ze zien het gevoel erin. Kijk wat dat betreft naar een artiest zoals bijvoorbeeld Billie Eilish.

Ben ik mee eens, terug naar de plaat. Het is ook een hele 'warme' plaat, dat hoor je bijvoorbeeld aan je stem. een melancholische ondertoon, was het een bewuste keuze om die melancholische weg in te slaan? En zit er een persoonlijke boodschap tussen dit melancholische gedeelte?
Dat is mijn Braziliaanse ziel, die  is altijd melancholisch. En dat komt dus altijd terug in mijn muziek, dat onderdeel. Ik probeer niet om iets 'vrolijks/gelukkigs' te schrijven. Het is gewoon een deel van mij, geen keuze die ik maak, het komt dus heel natuurlijk.

Trouwens, ik wou het ook hebben over leven in België als muzikant? In andere interviews met Belgische artiesten zeggen ze dat er altijd die 'muur' is tussen het Vlaamse deel en Wallonië, of het Duitse deel waar je woont, vind je ook niet?
Ik heb inderdaad het gevoel dat elk deel van België zijn eigen smaak heeft. Dat maakt het moeilijker. We kunnen echter  ook over deze muren vliegen, dus het kan gebeuren. Meer nog. Bij contacten met andere artiesten, merk ik op dat het kan gebeuren. Meestal als je in het Engels zingt. Maar het is inderdaad een bijzonder land in die zin.

Zijn al reacties op de nieuwe muziek, ik weet dat het album eind februari uitkomt, maar toch...
Er zijn wat recensies geweest, ook in kranten. We kwamen vorig jaar op de playlist van Radio één met de nieuwe single. Dus ja, ik ben blij met de reacties tot nu toe.

Wat zijn de toekomstplannen voor 2023? Ga je op tournee?
Ik zou graag wat zomerfestivals doen, maar er is nog niets geboekt. Maar het is nu ook moeilijk om een plek te vinden om live te spelen. We zijn ook bezig met het uitbrengen van een andere kant  van folk muziek, het meer rock gedeelte ervan. De Rebelse kant van die folk muziek dus ,  maar dat is iets voor de zomer.

Merk je, na Corona, dat het moeilijk is voor artiesten zoals jullie om plaatsen te vinden om op te treden? Dat alleen de hele grote artiesten uitverkochte concerten krijgen, en artiesten zoals jij daardoor een beetje in de kou staan? Ervaar jij dat ook?
Zeker! Na Corona heeft de hele sector zijn uitdagingen. Ik ervaar dat dus zeker en vast, ja...

Wat zijn je ambities verder? Is er een doel dat je absoluut wilt bereiken als muzikant, singer-songwriter en mens?
Ik wil meer albums uitbrengen, en zeker een Zuid-Amerikaans gerelateerd album. Ik ga natuurlijk graag op tournee, en  wil graag werken met enkele specifieke personen. In België en daarbuiten zijn er namelijk enkele mensen met wie ik  heel graag zou samenwerken. Ook dat is een ambitie

Over doelen gesproken. Wat heb je liever, een Sportpaleis uitverkopen of een naam worden binnen het clubcircuit en waarom?
Ik zou Sportpaleis verkiezen, ik ben er geweest met de Subs. We spelen daar als openingsact met Bazart. Bij Sportpaleis zong ik het eerste nummer van de openingsset met The Subs in de verkeerde toonaard. (haha) dus ik wil het nog eens proberen, in de juiste toonaard (haha)., . Maar kijk, ik moet zeggen, elke artiest zou moeten ervaren wat het is om in het Sportpaleis te spelen, en ze zullen het eens zijn met waarom ik daar de voorkeur aan geef. Natuurlijk is er niets mis met het clubcircuit.  Maar het is gewoon leuk om veel mensen je liedjes te horen meezingen, het is een hele speciale ervaring. Meer nog, het is een spirituele ervaring.

Mooi, ik hoop dat het goed voor je uitpakt, is er nog iets wat je wilt zeggen?
Naast de album release, komt er ook een video uit. Die hebben we opgenomen in Noord-Ierland. Het toont de betekenis van het hele album in feite. De reizen naar Ierland en al deze dingen, het zit allemaal in die video.

Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop je snel op het podium te zien
‘A Decent Man’ verschijnt op 24 februari https://linktr.ee/yvespaquetmusic

Rhodes - Rhodes dompelt je onder in een deugddoend melancholisch bad

Het kan soms raar lopen in een mensenleven … Sommige mensen besluiten op een bepaald moment hun leven een heel andere wending te geven, waardoor ze even alles 'on hold ' plaatsen , om dan opnieuw verder te gaan en op te bouwen. Dat is ongeveer het verhaal rond het Britse fenomeen Rhodes . Met zijn breekbare plaat 'Whishes' brak hij in 2015 door in binnen- en buitenland, en trok hij de wereld rond. Echter bezweek hij onder de druk van een tweede plaat, en bleef het stil rond Rhodes, die zijn focus toen legde op zijn gezinsleven. Acht jaar later is er een nieuwe plaat 'Friends Like This', een weemoedige plaat die live sterk tot zijn recht komt in de emotionele wisselwerking met zijn publiek.

Eerst nog de support- act  Jen (*****), die ons met haar bijzonder breekbare stem diep ontroerde. Jen, ofwel Jente Neels speelt o.a. bij Sylvie Kreusch en Jan Verstraeten, maar bewijst zich ook als solo artieste. Ze wist als support het publiek muisstil te krijgen. Binnenkort verschijnt een nieuwe single, die ze nu ook even voorstelde.
We zien en horen in de AB club een sing-songwriting talent met enorm veel potentieel. Ze overtuigde iedereen met haar broze, breekbare sound en haar kristalheldere stem. Ze heeft een natuurlijk charisma en spreekt haar publiek voortdurend aan.
We houden haar maar best in het oog , een pareltje dus.

Diezelfde bijzondere kracht straalt ook Rhodes (*****) uit …De man heeft een lichtjes rauwe, breekbare stem die artiesten als Jeff Buckley doen opborrelen.
Live brengt hij z’n persoonlijk verhaal in melancho-stijl , die je weten te raken, en die je een warm hart toedraagt.
Rhodes wordt op sommige nummers bijgestaan door Steve Weston aan piano. Hij uit zijn enthousiasme in deze fijne samenwerking. Rhodes zelf wisselt zijn gitaar soms ook af met piano. Het materiaal krijgt een meerwaarde door z’n variërende, heldere, innemende vocals.  In het intieme kader van de AB Club komt zijn muziek het best tot zijn recht; hij kreeg het dankbare publiek helemaal stil met die ingetogenheid. Fijn. De verhalen ontroeren, o.m.  “Friends like this” waar het gaat over een wel speciale vriendschap. Op “The Love I Give” zingt men mee  en op “I’m not OK” mag je laten weten dat er niets mis is, als het eens niet goed gaat met je …. “Breathe” op z’n beurt bevestigt nog eens z’n klasse en toont z’n talent als sing/songwriter. Mooi, leuk was dat ook zijn zoontje aanwezig was in de zaal, wat zorgde voor een glimlach op ieders lippen.

In de zeer goed gevulde AB Club zorgde Rhodes, in een warme gloed, voor een knus, intiem, magisch concertje. Hij dompelde ons onder in een deugddoend melancholisch badje!

Setlist: Close Your Eyes//No Words//Somebody//Satellite//The Lakes//Even When It Hurt//Friends Like These//Drink To This//Let It All Go//The Love I Give//I'm Not Ok//Your Soul//You & I// BIS: Breathe

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

International EBM day2023 - Een Helse EBM rit …
International EBM day 2023
De Casino
Sint-Niklaas
2023-02-24
Erik Vandamme

In een goed gevulde De Casino ging een heuse EBM avond door in het kader van ‘International EBM Day’. Dat het een wervelend dansfeest zou worden stond in de sterren geschreven, met vier bands die EBM nauw in het hart dragen. Het werd een helse rit van een dans macabre en typische EBM klanken.

Het Franse duo KALT (****) doet met koude en kille EBM klanken, waarbij percussie de toon aangeeft, een eerste rilling door ons vege lijf ontstaan. Je wordt gewoon gehypnotiseerd door de bonkende beats en je wordt meegevoerd naar die koude wereld die het duo je aanbiedt, waarna die klanken je aan het dansen zetten tot het warmer wordt in je donker hart. Een typische energieke EBM act deze KALT.

Het zelfde kan gezegd worden van No Sleep By The Machine (****) Pompende beats, met een al dan niet onderliggende boodschap, zorgen ervoor dat de dansspieren worden aangesproken. Ook hier staat een duo op de planken die des duivels ontbindt in een EBM kader, gedreven, energiek, opwindend.

Hier keken we naar uit … FÏX8:SËD8 (****1/2) deed ons namelijk op de laatste BIM Fest editie al versteld staan, maar had toen af te rekenen met technische problemen waardoor ze hun act vroegtijdig moesten stopzetten. Heel jammer, want deze performance met alle verkleedpartijen , lichtgevende poppen op het podium en veelzeggende beelden op het scherm moest zorgen voor een occulte totaalbeleving die aan het netvlies blijft kleven.
Deze herkansing was iets waar we dus al enige maanden zaten op te wachten. En muzikaal was het om van te smullen. Op een rolstoel zelfs, kwam de frontman/zanger, overdekt met een doorzichtige mantel, over het podium gereden, en kwamen al beelden boven van griezelige horror scenes.
De klankentovenaar verdween achter zijn keyboard en speelde snerpende beats; de demonische verschijning stond vanuit zijn rolstoel recht, en met een al even demonische houding greep hij zijn publiek muzikaal bij de lurven, en sleepte hen naar de meest donkere krochten van de Hel. We genoten van dit krachtig, verschroeiend, zwevend donker klankentapijt, een dans macabre dito vocals. We waren diep onder de indruk van deze sound, beelden en visuele effecten . Een uur lang vertoefden we ‘live’ in een horror film, zo eentje waarbij je met angst in de ogen , op het puntje van je stoel gespannen kijkt en geniet. Wat een indrukwekkende combinatie.

Rond middernacht hadden we dan Suicide Commando (*****). Wat een band trouwens rond Johan Van Roy , die al decennia zijn stempel drukt op de EBM,  met een onderliggende boodschap. De band gaat er steeds voor, er werd gestrooid met hits; het publiek danste er op los vanaf de eerste tot de laatste beat. Suicide Commando onderscheidt zich duidelijk in het genre en duwt een boodschap, die er niet altijd even mooi uitziet, door je strot. Songs over God, zelfmoord, de Hel en andere onderwerpen die we al te vaak uit de weg gaan. De visuele effecten op het scherm waren veelzeggend en treffend. Kortom, een boodschap die in deze tijden niet vreemd is.
De beweeglijke frontman zocht zijn publiek letterlijk op en sprong zelfs midden de dansende menigte in om mee te springen. En intussen zorgden de twee klankentovenaars, bovenaan het podium, voor pompende beats. Een helse finale kregen we waarbij het publiek het podium letterlijk bestormde en het feest samen met de band afsloot. Suicide Commando blies ons dus compleet omver.

Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)

Demented Are Go - Pyschobilly uppercuts en een alles verpulverende raw power!

De Casino organiseert in het kader van DC Rocks een breed spectrum aan bands uit het hardere genre. Binnen de psychobilly kwam nu als headliner Demented Are Go. Ze zijn al van 1982 bezig en delen nog steeds mokerslagen en uppercuts uit.
The Caravans en Het Gentse Tuesday Violence waren de supports en lieten ons genieten van hun energieke set.

De vrij jonge band Tuesday Violence (****) is een trio met Crystal op toetsen, Denevey op  drums en de beweeglijke gitarist Niels. Het trio vliegt er meteen zonder opkijken in en duwt het gaspedaal stevig in. Tuesday Violence is in dit half uur op een strak, stevig, snel tempo bezig. Minpunt is dat alles wat hetzelfde klinkt, maar het trio slaagt in een zinderende, potige set. Band met groeipotentieel.

The Caravans (*****) is net als Demented Are Go al bezig van in de eighties. We krijgen een portie stevige  punk/rock met een country invloed. Een aanstekelijke sound dus. De contrabas weert zich in een wall of sound van gitaar en drums. The Caravans brengt letterlijk een bulldozersound, en de rauwe zang maakt het feestje compleet! Niemand kan stilstaan. Top!

Demented Are Go (*****) is op hetzelfde elan bezig, het is lekker om zich heen stampen en het publiek wordt aangepord. De band spuwt zijn gal uit en grijpt iedereen bij de strot. Provoceren of niet, het is hier doorgaan tot op het bot door de muzikale variatie en de krachtige adrenalinestoten. Het gaspedaal blijft ingedrukt, de Casino davert en iedereen geniet, beweegt, danst, springt, hotst heen en weer  … We worden lekker door elkaar geschud.
Wat een energieke band na al die jaren, zowel in de instrumentatie als in de vocals. Het siert hen in dit genre met pyschobilly uppercuts en een alles verpulverende raw power!
De uitzinnige sfeer met potten bier in de hoogte en enkele moshpits spreekt voor zich. Deze Welshe psychobillyband klonk overweldigend!

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas (ikv DC Rocks)

Sara Salvérius & Aino Peltomaa - Magie van een oorverdovende stilte …

De magie van een oorverdovende stilte in een sprookjesachtig kader, die een hypnotiserende invloed heeft op je gemoed, je meegesleept wordt naar fijne oorden waardoor je compleet ‘zen’ wordt, …  Dat gevoel verkregen we met het duo Sara Salvérius & Aino Peltomaa (****1/2) in een goed gevulde HA concerts in Gent.
Sara Salvérius van haar kant, is een accordeon speelster die de grenzen van haar instrument voortdurend aftast, het lijkt alsof het instrument in haar handen een eigen leven gaat leiden. Ze wordt voor de gelegenheid bijgestaan door Aino Peltomaa , een Finse multi-instrumentalist met een opera stem die harten breekt; door die combinatie van instrumentatie en de bijzondere vocals ontstaat een onaardse magie die je moeilijk in woorden kunt omschrijven.

De betoverende klanken van het duo , incluis de vocale pracht, bezorgt ons ruimschoots een uur lang kippenvel. Een innemend totaal beleven. De subtiele variaties zijn boeiend, verrassend. Er zijn o.m. de fijne accordeon klankentapijtjes van Sara, die flirten tussen absolute stilte en aanstekelijke refreinen, met als gevolg een brede klank. Ook Anio Peltomaa van haar kant, haalt een heel arsenaal van uiteenlopende instrumenten naar boven; ze klinken  intimistisch mooi of brengen een folkloristisch sfeertje die lichtjes inwerkt op de dansspieren. En soms flirt ze daarbij met de geluidsnormen, om later weer in alle intimiteit rust te brengen. Haar brede vocals maakt de sound compleet en magisch.

De muzikale kruisbestuiving van beiden, de ruimte voor improvisatie, experiment, de stemvariatie en het feit dat ze hun publiek aanspreken, zorgen ervoor dat die stilte inderdaad oorverdovend mooi, verslavend klinkt.
Een sprookjesachtig geheel dus , alsof je eeuwig zou kunnen wandelen in de mooiste (droom) landschappen.

Organisatie: Ha concerts, Gent

Duplex - Het was het idee van een denkbeeldige reis, gevoed door melodievoorstellingen en persoonlijke ervaringen, die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen

Duplex is de ontmoeting tussen twee gerenommeerde muzikanten uit de Belgische scene - Didier Laloy en Damien Chierici. Degenen die bekend zijn met hun respectieve werken zullen misschien verrast zijn door hun samenwerking, want het is ook de ontmoeting van twee generaties en twee muzikale universums die niet noodzakelijkerwijs voorbestemd waren om elkaar ooit te kruisen. Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Het resultaat van deze creatieve ontmoeting is ‘Maelstrom’ - een surrealistisch muzikaal reisverhaal met een Belgisch tintje, geïnspireerd door zowel echte als denkbeeldige reizen. Een eclectische en etherische ervaring, Maelstrom is een muzikale reis die je naar de uiteinden van de aarde brengt.'
Duplex maakt op ingenieuze wijze een brug tussen jazz en pure folklore, onze recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89083-maelstrom.html
De release van deze prachtige plaat, waren  voldoende voor een fijn gesprek met Damien. 
Uiteraard polsen we ook naar de toekomstplannen.

Hoe is alles begonnen? Waar komt dit toch wel unieke idee vandaan?
Het begon allemaal eind 2018, toen Didier en ik elkaar ontmoetten voor een project rond de band Nirvana waarvoor  een zangeres ons had samengebracht met als doel te toeren in scholen (Jeunesses Musicales). In eerste instantie wilden Didier en ik dit project eigenlijk niet doen, maar ik ging toch naar de eerste repetitie omdat ik Didier wilde ontmoeten, die ik al eerder had zien spelen. Zodra we samen begonnen te spelen, klikte dit  muzikaal zo goed dat we besloten samen een project te gaan doen: het idee van Duplex was geboren.

Viool en accordeon zijn ook niet alledaagse muziekinstrumenten, waarom kozen jullie daarvoor en niet voor bijvoorbeeld saxofoon of gitaar?
Het grappige is, als kind wilde ik piano spelen en geen viool. Maar de academie waar mijn ouders me inschreven eiste dat er een echte piano in het huis stond. Dat was niet het geval, dus schreven ze me in bij de viool... En in het begin was dat  een echte ramp, de leraar zei dat ik nooit van mijn leven viool zou kunnen spelen.  Maar toen veranderde ik van leraar en bleef ik erbij ;)  En vrij snel wilde ik het geluid van de viool versterken en o.m. gitaarpedalen  gebruiken, enz. Ik wilde een pop/rock benadering vinden en gewoon spelen met gitaristenvrienden en zo. Didier heeft eveneens  een zeer ritmische benadering van zijn instrument. Vandaar die klik.

Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Hoe is de samenwerking ontstaan? Is het de bedoeling om met hen op te treden ook?
Olivier is een oude vriend. We spelen samen in het Dan San project en hij heeft ook deelgenomen aan mijn Taxus project.  Toen ik en Didier het Duplex-project bedachten, wisten we vanaf het begin dat we een drummer wilden met een pop/rock sound die ook elektronische geluiden kon spelen (SPD, enz.).  Hij heeft het perfecte geluid hiervoor. We deden een eerste repetitie met 3 mensen en al snel misten we de meer elektronische keyboards uit de demo's en de bas om de drums aan te vullen. We dachten erover een toetsenist en een bassist in te huren en toen vertelde Oli ons dat hij in een project speelde met Quentin Nguyen die een heel scala aan keyboards had en de Moog met de linkerhand en de Prophet, Juno en co aan de rechterhand kon spelen.
Het is een speciale Duplex-mix: viool en accordeon aangesloten op effectpedalen, een hybride drumstel en keyboards. Het idee is om zo vaak mogelijk met z'n vieren op te treden in zalen die dat toelaten en op festivals. We hebben echter een duo-formule ontwikkeld  en één met elektronische bands waardoor we als duo kunnen optreden in kleinere zalen of voor showcases.

Ik hou er niet van artiesten in een hokje te duwen, maar jullie muziek wordt wel in dat hokje jazz geduwd. Jazz is echter nu niet meer de jazz van vroeger, mee eens? Wat is de betekenis van het jazz genre anno 2023 voor jou?
We hebben bij het schrijven van het album nooit gedacht  dat we een jazzplaat zouden maken. Maar ik luister graag naar artiesten als Snarky Puppy, Ibrahim Maalouf en ook naar mijn vrienden van Glass Museum. Jazz is poreuzer en meer hybride dan ooit... Je zou kunnen zeggen dat we een soort World Rock Jazz doen

Improvisatie is er doorheen de plaat, bovenop de link naar Folklore. Hoe waren de reacties op deze plaat?
Het album is zeer recent... Maar we zijn erg blij met de eerste reacties die binnenkomen en die zijn erg positief. Er zijn inderdaad muzikale thema's die we schrijven, maar het zijn geen traditionele thema's. En rond deze muzikale thema's openen we graag passages die ieder van ons een echte muzikale vrijheid geven. Dit zal ook live het geval zijn. 

‘Reizen’ is een inspiratiebron; hoe moeten we dat zien? Op reis naar vele landen, of eerder de verbeelding laten werken doorheen een fantasie wereld? Wat betekent het woord ‘reizen’ in dit project? Heeft die corona tijden geen roet in het eten gegooid, of was het eerder een bron van inspiratie?
Het album werd geschreven tijdens de Covid periode. Didier en ik stuurden elkaar de muziek thema's via internet en we belden elkaar veel in die periode. Net voordat we thuis moesten blijven, dachten we dat we net als Jules Verne een reis rond de wereld konden voorstellen, maar dan niet in 80 dagen maar in 80 minuten... Het was dus het idee van een denkbeeldige reis, maar gevoed door persoonlijke ervaringen en melodie voorstellingen die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen waar we naartoe gingen.

Het jaar 2022 was, ondanks het feit dat na de corona crisis alles weer open mocht, niet  gemakkelijk voor doorsnee middenmoot artiesten; hebben jullie ook moeilijkheden ondervonden om live te spelen?
Het album is al klaar sinds begin 2022, maar de Engelse platenmaatschappij die het album uitbrengt zei tegen ons: we kunnen jullie album pas eind januari 2023 uitbrengen. Dus moesten we wachten om dit album aan het publiek te kunnen presenteren.

Is er op vlak van muziekbeleving door die coronatijden niet iets veranderd dat alleen die grote artiesten moeiteloos hun concerten kunnen uitverkopen, en bands als jullie soms in de kou blijven staan? Of ben je daar niet mee bezig?
Het staat vast dat de muziekindustrie in eerste instantie de voorkeur geeft aan een heropleving met de grote artiesten en dat het knelpunt sterk voelbaar is. De kleinere festivals zijn verdwenen en de grote festivals hebben ook geen uitbreidbare slots...  We moesten dus geduld hebben en in het geval van Duplex de release een jaar uitstellen om het project echt te kunnen lanceren.

Wat zijn de toekomstplannen met Duplex voor 2023?
De album release tour begint deze donderdag in Brussel en Wallonië. We hopen het ook in Vlaanderen en in Europa te kunnen optreden , want onze muziek is instrumentaal, we hebben dus geen taalbarrière met dit project.

Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, vertel er anders wat meer over
Didier heeft een project genaamd Dyad met contrabassist Adrien Tyberghien en een klassiek project met het Cuban Symphony Orchestra. We begeleiden ook samen de Belgisch-Galicische zangeres Veronica Codesal. Van mijn kant heb ik een album met neoklassieke/elektronische muziek uitgebracht met pianist Louan Kempenaers: het project heet KOWARI en het album ‘TRAIL’. Dan San heeft zojuist ook een titel "Hard Days Are Gone" uitgebracht, en aankondigt dat er binnenkort een album zal verschijnen. En ik ben bezig met de opname van een groot project: PARALLAXE, het album dat het resultaat zal zijn van de composities die ik afgelopen zomer heb kunnen maken toen ik een Carte Blanche ontving op het Festival d’Art de Huy.

Wat zijn de verdere ambities, is er iets als een ‘doel’ dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
We willen graag optreden op festivals, onze muziek zal mensen die willen bewegen en dansen zeker aanspreken. De muziek van Duplex heeft  trouwens soms ook een psychedelische kant. Zodat we zowel op wereldfestivals als  jazz of rock festivals kunnen optreden.

Wat geniet je voorkeur, grote zalen en festivals uitverkopen, of toch maar een naam worden in het clubcircuit?
Het ideaal zou zijn om de 2 te combineren :) Om het hele jaar door in clubs te kunnen spelen en in de zomer op festivals. Een beetje zoals een band als Altin Gun.

Lonk je wat dat betreft ook naar het buitenland? Welke landen genieten je voorkeur?
Ons eerste concert in het buitenland is op 9 maart in Parijs. Ik denk dat de muziek van Duplex ook populair zou kunnen zijn in Duitsland. Een rondleiding langs Duitse clubs zou geweldig zijn.

Pics homepag @Dyod photographers

Ik hoop dat jullie een super jaar 2023 mogen beleven, en al jullie wensen kunnen uitkomen. In elk geval heel veel succes, we blijven jullie uiteraard op de voet volgen